Ik ga altijd geen gedachten hoofd leeg widm in, ik heb geen idee wie de mol is, ik ben hier om naar mooie vrouwen te kijken en bijzondere quotes aan te horen
soms dan zie ik weleens een foto van natuur/een bos/weiland in nl en dan denk ik: "hey! ik ken dat plekje!" en dan besef ik me dat het overal in nl zou kunnen zijn 😶
Kunnen ze niet een soort 5 november destiel gebeuren terugbrengen voor de nederlandse verkiezingen dit jaar. Als we een rechts kabinet krijgen heb ik dat echt nodig om er mee te leven
Mijn leerlingen hadden een knop gevonden op een kastje aan de muur achterin het lokaal. Een mooie rode knop. Ze vroegen regelmatig aan mij waar deze voor was, ik had een vermoeden maar ik antwoordde de waarheid: “dat weet ik niet”. En dan gingen we door met de les.
Na een tijdje won de nieuwsgierigheid en ontdekte ze dat de stopcontacten aan de achterwand van het lokaal het niet meer deden als ze op de knop hadden gedrukt. Goed om te weten en die kennis gingen ze zeker een keer gebruiken, dat was duidelijk.
Toen dat zo ver was, was dat op een onbewaakt moment. Ik was aan het uitleggen en zat even te worstelen met de digitale gum. Ik had niet door dat ze een klasgenoot in de maling wilde nemen zodat zijn iPad niet meer zou laden. Ze drukten op de knop. Althans, dat is het verhaal dat ik te horen kreeg.
“Mevrouw, uw scherm is uitgevallen”.
Oeps… Die knop bediende dus toch iets meer. Het scherm van het lokaal zat onder dezelfde schakelaar. Ze zeggen dat ze het niet wisten, dat geloof ik dan maar even, maar ik wist op dat moment zeker dat ze het vaker zouden gebruiken. Althans, nadat ik zelf ontdekt had wat er nou opeens gebeurde in mijn les. Heerlijk om zo oprecht samen te lachen met je leerlingen.
Ik had spontaan medelijden met mijn collega’s, niet iedereen even digitaal vaardig, maar ik kon mij niet voorstellen dat ze deze grap niet vaker gingen inzetten. Af en toe deden ze het bij mij in de les, het werd ons grapje. Soms vroeg ik aan ze om op de knop te drukken als ik het scherm uit wilde hebben, zo ging het heen en weer.
Na een paar weken vroeg ik aan de klas of ze de knop ook al bij andere docenten gebruikt hadden. “Nee, nou, alleen bij meneer H.” en ik reageerde toch wat verbaasd. Als ik in hun schoenen had gestaan, had ik het wel geweten. Dus na wat doorvragen kwam de aap uit de mouw: “mevrouw, niet alle docenten kunnen om dit soort dingen lachen hè. U bent daar toch wat anders in.”
En dat beste mensen, was toch wel een van de grootste complimenten van afgelopen jaren. Want laten we toch alsjeblieft lekker samen lachen in het onderwijs! Dat gun ik iedereen!
I feel so unappreciated and I know it isn’t true because some people will be sad if I really go through with this and leave it all but I just don’t feel at home on this earth :\