Als je studeert, wat voor type studie doe je dan?

MBO 1, MBO 2, MBO 3, MBO 4, HBO bachelor, HBO master, post-hbo, traineeship, Uni bachelor, uni master, p.h.d., ik werk, ik ben werk- en studieloos (voeg opties toe als je meer weet?)

11 februari: H. Paus Paschalis I (overleden 824) zorgde ervoor dat de kerkelijke staat onafhankelijk werd, verdedigde voor iconoclasme gevluchte christenen en (her-)bouwde vele kerken.

“𝙐 𝙗𝙚𝙣𝙩 𝙬𝙚𝙡 𝙖𝙖𝙧𝙙𝙞𝙜 𝙢𝙚𝙫𝙧𝙤𝙪𝙬.”

Werken in het onderwijs heeft veel leuke kanten en andere voordelen. Ja, het is intensief, maar ook dat heeft voordelen. Als er dingen spelen in je leven, minder leuke zaken die je flink kunnen afleiden, dan is een baan waar je door de vele prikkels en beslissingen per minuut aan niets anders kan denken heel prettig zijn. Je even verliezen in je werk, vluchten uit jouw andere bestaan zou je kunnen zeggen, kan dan stiekem best lekker zijn. Zorgen uit mijn privé-leven kunnen dan even een paar uur verdwenen lijken, zodat ik met volle focus mijn werk kan doen.

Dat werkt. Mits. Ja, zoals zo vaak is er een voorwaarde, een maar. Als je lessen goed (genoeg) lopen, kan dat heerlijke afleiding zijn. Heb je lessen die minder goed gegaan dan je gewend bent, wat niet gek is als je zelf minder goed in je vel zit, dan komt dit extra hard aan. En dan hoor je jezelf opeens feller reageren dan misschien echt past bij de situatie, voel je die vervelende les dieper in je lichaam en geest. Terwijl als je terugkijkt op de les het vaak niet eens zó erg was.

Nou… Zo’n dag had ik dus. Andere frustraties drongen mij en mijn les binnen. Alle kleine verstoringen en uitdagingen gingen van mug naar olifantstatus. De les haalde niet het beste in mij naar boven zullen we maar zeggen. Dus sloot ik mijn les af met excuses aan de klas, dat ik misschien buiten proportie had gereageerd en bleef ik met mijn hoofd in mijn handen achter aan mijn bureau.

****, is dan het enige wat ik denk terwijl ik me suf reflecteer. Wat ging er mis en wat gebeurde er nou eigenlijk dat zo erg was. De conclusie was: zo erg was het allemaal niet. En toch voelde het niet zo. Als ik het lokaal uitloop zegt een leerling uit een andere klas: “ik hoorde dat u een zware les had mevrouw.” Ik interpreteer het als medeleven en bevestig dankbaar. Een ander, de grapjas, vraagt: hoe zwaar, 190 kilo?”. En de luchtigheid is terug, ook een beetje bij mij.

Die middag zie ik een leerling uit m’n klas een straf uitzitten en knoop een geïnteresseerd praatje aan. Hij vertelt wat er gebeurd was, wat hij er van vond, hoe het gesprek ging met die docent en sluit af met: “die docent vind ik gewoon niet aardig.”

Met de gebeurtenis van de ochtend nog vers op mijn netvlies flap ik er uit: “ik ben ook niet altijd aardig.” Waarop hij zonder twijfel reageert dat ik wél aardig ben. “Maar vandaag was ik toch niet bepaald aardig…”.

Hij kijkt mij even aan, terwijl hij verder gaat met het uitvoeren van z’n straf en zegt resoluut: “dat kan een keertje gebeuren mevrouw, dat maakt u niet onaardig.” En deze jongen laat in een gesprek van minder dan een minuut zien waarom werken in het onderwijs nou écht leuk is, pubers met hun kleine hartjes en grote monden.

Veur De Klazze

Tais en Tammo – Veur De Klazze Der is n tekört aan onderwiezend peroneel. Dat löst Tammo even op……

View On WordPress

Stap voor stap het onmogelijke mogelijk maken

‘Dat is wat we doen bij de Nasa: wij maken het onmogelijke mogelijk’, aldus Nasa-directeur Bill Nelson. Het was de slotzin van een interessant artikel dat onlangs in De Volkskrant verscheen. Nelson doelde hier op de buitengewoon knappe prestatie die het Marshelikoptertje Ingenuity (‘vindingrijkheid’)had geleverd. Het helikoptertje zou vijf vluchten op de planeet Mars gaan uitvoeren om de buitenaardse vliegtechnologie te testen. Dat werden er uiteindelijk maar liefst tweeënzeventig. Ingenuity overleefde onder andere enkele stofstormen, een ijskoude Marswinter, overwon problemen met een kapotte navigatiesensor en voerde drie noodlandingen uit.

De beschrijving van de avonturen van het gepersonifieerde Marshelikoptertje in het artikel, in combinatie met de onmogelijk geachte werklust van Ingenuity door de hoogste Nasa-man, deden mij denken aan een nieuwe animatiefilm in de stijl van de aandoenlijke robot Wall-E. De wilskracht, het harde werken onder vaak lastige omstandigheden en de waarde van zijn getoonde optimisme om het gevraagde werk goed uit te voeren zouden in elk geval prachtige eerste ingrediënten zijn voor het maken van zo’n nieuwe film.

Tegelijkertijd moest ik ook denken aan het filmpje Austin’s Butterfly dat ik onlangs van iemand kreeg toegestuurd. Het filmpje duurt ruim zes minuten en het laat in die luttele minuten de essentie zien van wat leerlingen nodig hebben om te leren en persoonlijke groei door te maken. In het filmpje wordt het tekenwerk en de progressie van de zesjarige Austin besproken. Hij kreeg als opdracht om zo goed mogelijk een zelfgekozen foto van een vlinder na te tekenen. Bij het maken van deze tekening vergat Austin te kijken naar de voorbeeldfoto van de vlinder. Hij tekende uit zijn hoofd een vlinder die daardoor niet echt leek op het eerder gekozen voorbeeld.

Austin kreeg vervolgens de opdracht om goed naar het voorbeeld te kijken en het dan opnieuw te proberen. Klasgenootjes gaven hem enkele tips waar hij bijvoorbeeld op kon letten om de vlinder beter te tekenen. Hij luisterde goed naar de tips, keek naar de foto en probeerde het opnieuw. De vorm van de vlinder leek nu een stuk beter maar was zeker nog niet op z’n best getekend. Na poging drie en vier werden zijn vlindertekeningen steeds beter en realistischer. Hij nam de opbouwende kritieken van zijn medeleerlingen goed in zich op en keek tijdens het werken aan een nieuwe tekening aandachtig naar de voorbeeldfoto. Er verschenen uiteindelijk patronen in de vleugels en de vorm van de vlinder leek na vier tekeningen te hebben gemaakt uitstekend op het voorbeeld. Om het geheel nóg beter te maken kleurde Austin in tekening vijf de vlinder in de kleuren zoals op de foto te zien was. Zijn klasgenootjes stonden versteld van de vooruitgang. De eerste tekening leek in de verste verte niet meer op zijn vijfde: “he used the eyes of a scientist”.

Het filmpje toont op een prachtige manier wat de impact kan zijn van concrete en gestuurde feedback in het onderwijs. De resultaatgerichtheid van Austin en zijn supportende klasgenootjes laat in het kort het belang zien van directe instructies die onherroepelijk kunnen leiden tot grootse resultaten. Belangrijk hierbij is dat een leerling wordt aangesproken in begrijpelijke taal door mensen die hij kan vertrouwen. De tips werken stimulerend en de getoonde progressie per tekening versterken zijn gevoel dat hij het (nog beter?) kan. Daarnaast wordt hij gezien en hij mag fouten maken, als hij het maar probeert. Het mag voor zich spreken dat deze aanpak op school geldt bij het uitvoeren van alle taken en het aanleren van kennis bij alle vakken. Met een stukje inzet, doorzettingsvermogen, sturing, optimisme, nieuwsgierigheid en ingenuity kun je niet altijd het onmogelijke mogelijk maken, maar uiteindelijk wel verder komen dan je ooit had durven dromen.  

'Lesgeven is water gooien'

Het boek heet: ‘De leraar die mijn leven veranderde’ en is een bundel verhalen; een eerbetoon aan het onderwijs en aan die ene persoon die alles anders maakte. Zoals: de leraar Nederlands die jou een schrijver deed ontdekken; de docent die je een podium gaf om vol overgave jezelf te zijn; de scriptiebegeleider die je tot het uiterste tergde. In het voorwoord geeft Johan Goossens een opmerkelijke…

View On WordPress

Diversiteit in diagnoses: de spanningen tussen talentgericht onderwijs en maatschappelijke erkenning ... autisme en onderwijs

de diagnoses van ‘gedragsstoornissen’ (sic) waarvan sprake volgens het krantenartikel in Het Nieuwsblad Ik ben enkele dagen geleden opgeschrikt door een krantenartikel met als kop “Forse toename gedragsstoornissen in onderwijs”. Dit trof mij, zeker omdat de foto bij het artikel een jongen toonde die volgens de krant autistisch was. Mijn vermoedens werden direct gewekt omtrent de diepgang van dit…

View On WordPress

Open Dag De Rooi Pannen januari 2024

January 31, 2024

Uitnodiging

𝓚𝓮𝓷𝓷𝓲𝓼𝓫𝓲𝓳𝓮𝓮𝓷𝓴𝓸𝓶𝓼𝓽 Het realiseren van een nieuw vmbo-schoolgebouw voor betekenisvol onderwijs terwijl de school door blijft gaan op de bestaande locatie was een uitdaging. 🏫💡

De gewenste kleinschaligheid, het meenemen van het personeel en de afweging tussen renovatie of nieuwbouw zijn onderwerpen die aan de orde waren. Maar hoe zorgen we ervoor dat we niet alleen voor morgen, maar ook voor de komende decennia bouwen? Hoe gaan we om met cruciale thema's zoals gezondheid en circulariteit in het ontwerp en de bouw van dit nieuwe schoolgebouw?

We nodigen u graag uit om deel te nemen aan de kennisbijeenkomst en bespreken de diverse vraagstukken die aan de orde waren bij de nieuwbouw van de Bossche Vakschool (onderdeel van vereniging Ons Middelbaar Onderwijs).

Meer informatie via https://www.hevo.nl/actueel/events/kennisbijeenkomst-bossche-vakschool.

Haarlem is een integraal kind centrum (IKC) voor gespecialiseerd onderwijs rijker en presenteert vandaag haar nieuwe naam: IKC Schoterbos. De naam verwijst naar de plek van het IKC; de verschillende locaties zijn gesitueerd rondom het Schoterbos. Het is een IKC voor kinderen die binnen het regulier onderwijs niet genoeg ondersteund kunnen worden op het gebied van leren of sociaal-emotionele ontwikkeling. Sinds vorig schooljaar vormen de Prof. Dr. Gunningschool (speciaal onderwijs) en SBO-school de Trapeze een IKC, onder de werktitel ‘IKC Haarlem Noord'. Nu dit IKC gedurende het afgelopen jaar meer vorm heeft gekregen, is het tijd voor de nieuwe naam. Samen met Levvel werkt het IKC Schoterbos aan een toekomstgericht en geïntegreerd aanbod van zorg en onderwijs. Ook opvang zit daarbij in het pakket; Hero verzorgt de inpandige gespecialiseerde opvang voor beide locaties. Feestelijk moment De wethouder onderwijs, drs. Bas van Leeuwen, verbindt vandaag in een feestelijke sfeer de scholen symbolisch aan elkaar. Alle kinderen van het IKC hebben deze week samengewerkt aan een gehaakt touw van maar liefst 900 meter lang, om de afstand tussen de scholen door het park te overbruggen. Dát touw wordt door de wethouder in een mooie strik aan elkaar verbonden. Kinderen centraal De kinderen staan centraal bij deze opening; zij hebben deze week verschillende workshops gehad van graffiti art tot freerunning. Tijdens de opening laten zij graag zien wat zij hebben gemaakt, waar ze trots op zijn, en hoe zij samen leren en samen werken op hun school. Alle mensen uit het Haarlemse onderwijs zijn daarbij welkom. Want samenwerken en samen nieuwe vormen vinden om de kinderen optimaal te ondersteunen in hun ontwikkeling, daar draait het om op IKC Schoterbos.        

ℕ𝕒𝕊𝕜𝕖𝕣𝕚𝕒𝕒𝕟𝕤

Vandaag heb ik geleerd. Zo leerde ik vandaag hoe ik de voorgaande zin moet ontleden en wat een bijwoordelijke bepaling (ook alweer - al kan ik me niet herinneren het ooit geleerd te hebben) is. Ook leerde ik dat je als baby, zelfs in de buik, het verschil kan horen tussen je moedertaal en een vreemde taal, door klanken, klemtonen, melodie en andere kenmerken. Later leren we dit weer af én aan.

Het is duidelijk dat ik een lesje, of twee zelfs, Nederlands gevolgd heb vandaag (wist je dat “vandaag” een bijwoordelijke bepaling is in deze zin?). Het mooie van mijn werk is namelijk dat ik ook heel veel bij andere docenten in de les mag en kan zijn. Zo krijg ik de kans om anders naar mijn onderwijs maar ook dat van anderen te kijken, meer mee te krijgen van de wereld van de leerling én als het mij gegeven is samen met mijn camera de docent uiteindelijk weer een stapje verder te brengen in de eigen ontwikkeling. Ik hoop dus dat ik niet alleen wat geleerd heb vandaag maar met mij ook de docent en de leerlingen iets leerden.

Terwijl ik rondloop door het lokaal, kijkend naar posters die uit het niets ontstaan over moedertaal, besluipt mij de gedachte dat we in onderwijs ook onze moedertaal hebben. Mijn vaktaal is duidelijk anders dan die van deze docent Nederlands, zonder dat we daar veel bij stilstaan óf last van hebben.

Ondertussen zitten in het lokaal 17 leerlingen en het eerste wat ze op de poster schrijven is hun moedertaal in grote letters. Als ik snel tel kom ik al gauw op negen verschillenden geschreven, van Antilliaans tot Turks, van Braziliaans tot Vlaams, van Arabisch tot Pools, van Portugees tot Surinaams. En Nederlands natuurlijk niet te vergeten. De “taalbarrière” in vaktaal staat mij en mijn collega niet in de weg in onze communicatie en leerproces, net zoals het verschil in moedertaal deze leerlingen hun onderlinge verhoudingen niet tegengaat. We hebben namelijk voldoende gemeenschappelijke taal, met mijn collega’s de onderwijstaal, tussen de leerlingen Nederlands, en zo verstaan we elkaar dus allemaal.

Terwijl ik hierover mijmer gaan de leerlingen verder met hun poster. Op het digitale bord prijkt de volgende vraag: “wat vind je het mooiste woord in jouw moedertaal?”. Jeetje, wat was ik blij dat ik in het lokaal van 28 graden Celsius niet zat te zwoegen op dit dilemma. Wie heeft er ooit bij deze vraag stilgestaan? Ikke niet in ieder geval!

Wat vind ik het mooiste woord? In het Nederlands, in onderwijstaal of in het “NaSkeriaans” (zoals ik het in mijn lokaal altijd noem)? Ik kom er niet uit, terwijl de leerlingen hun antwoorden vlug neerpennen. “69”, “mi lobi you”, “lul”, “gamen”, “geld”, “Mac” en “aardbei” verschijnen op de grote vellen. Ik glimlach en denk “puber”, dat is toch het mooiste woord wat er bestaat? Met een knipoog natuurlijk, zoals bijna alles wat ik zeg en schrijf.

Wat vind jij het mooiste woord, in je moedertaal, in het Nederlands, in jouw vakgebied of in het onderwijs? Ik hoor ze graag en wie weet leer ik zo weer wat bij, net zoals bij de bijwoordelijke bepaling.

Das #Lehrerzimmer

Eltje Doddema

View On WordPress

Tijdverlies door vooruitstrevendheid

‘Ik hol maar achter de feiten aan. Ik blader door een lege agenda van 2022, sta bij de bushalte een foto te maken van afgebladderde affiches en koop in de afslag toiletpapier met kerstmotieven. Zo gaan de dagen voorbij. De winst van 2024, ik weet het zeker, gaat weer tijdverlies zijn…’ schreef de Belgische columniste An Olaerts in het eerste Zout-magazine van dit jaar. Het zijn enkele zinnen uit een column waarin ze weergeeft hoe ze terugblikt op het vorige jaar en het vermoeden heeft dat ze zich ook in het nieuwe jaar waarschijnlijk zal gaan verliezen in het beleven van futiliteiten.

Het is een herkenbaar beeld voor velen: voornemens hebben of plannen maken en vervolgens in de loop van de tijd prikkelende uitdagingen, onverwachte obstakels, onontdekte zijwegen of verrassende wendingen tegenkomen. Probeer dan nog maar eens de focus op het gestelde doel te behouden. Sommige plannen overstijgen echter de persoonlijke doelen. Ze worden groots voorgesteld en in rap tempo geïmplementeerd met het vizier op verbetering in de toekomst, maar manifesteren zich vervolgens soms als een teleurstellende tegenvaller. Wanneer het plan bewezen minder effect creëert dan op voorhand gedacht, moet er plotseling weer naar nieuwe oplossingen worden gezocht. Daarbij komen tijd, geld, effectiviteit en energie meestal als verliezers uit de bus en maken we in plaats van een stap naar voren een paar stappen terug in de tijd.

Wat was het bijvoorbeeld ruim tien jaar geleden een vooruitstrevend plan om in te zetten op al dan niet volledig digitaal onderwijs. Er verschenen al snel diverse apps, zoals onder andere Snappet, die kunnen worden ingezet als hulpmiddel voor de leerlingen op het gebied van taal, spelling en rekenen. Inmiddels zou een derde van alle basisscholen deze app gebruiken als volwaardige digitale lesmethode. ‘De opkomst van Snappet heeft de markt echt opgeschud en de digitalisering in het onderwijs aangezwengeld’, vertelt onderzoeker naar digitalisering van het onderwijs aan de Universiteit van Utrecht, Niels Kerssens in dagblad Trouw.

Synchroon aan de toenemende digitalisering in het onderwijs liepen de resultaten van de jongeren in ons land flink achteruit. Met name het leesonderwijs scoort steeds slechter en laat een ongeremde vrije val zien in de statistieken. Dit kwam naar voren uit de laatste PISA-scores, waarin wordt onderzocht hoe de resultaten van de Nederlandse 15-jarige leerlingen zich verhouden tot de resultaten van leeftijdsgenoten uit andere landen. Zweden kreeg door de digitalisering van het onderwijs, net als ons land, ook te maken met een zogenaamde ‘leescrisis’. De overheid greep radicaal in en besloot dat scholen moesten stoppen met het gebruiken van digitale lesmethodes en zich weer moesten gaan toeleggen op het gebruik van boeken en schriften.

Ondanks dat er ook voordelen zijn aan het gebruik van digitale leermethodes - denk aan het monitoren van de leerlingen en het daardoor kunnen inzetten op het gepersonaliseerd aanbieden van onderwijs - gaan ook in ons land inmiddels steeds meer scholen over op de terugkeer van boeken, schriften en pen en papier in de klas. De voordelen van handmatig schrijven zijn onder andere een verbeterde fijne motoriek en een betere verwerking van de leer- en leesstof doordat je aandachtiger bezig bent om datgene wat je schrijft te verwerken. Beeldschermen worden daarnaast vaak geassocieerd met snel en minder gedetailleerd lezen. Lezen vanaf papier is daarentegen minder vluchtig en er wordt meer concentratie en discipline van de lezer verlangd. Dat is vervolgens weer effectiever, omdat het een handeling is die aanzet om je brein intensiever te gebruiken, waardoor het tekstbegrip toeneemt.

In haar column lijkt An Olaerts er moeite mee te hebben dat ze altijd maar ‘achter de feiten aan holt’. Doorslaan in overhaaste vooruitstrevendheid kan uiteindelijk ook leiden tot tijdverlies. Vaak is de keuze van de middenweg dan ook de beste, voor een potentieel uitzicht op latere winst.