#gouden leeuw
Text
The “Gouden Leeuw “ and “Zeven Provinciën” in front of Den Oever , Wieringen around 1670, by Jan de Quelery (1957-)
148 notes
·
View notes
Text
De Rode Ridder - De gouden sikkel
Vroeger kwam in Vlaanderen de bruine beer voor. Deze is spijtig genoeg uit onze contreien verdwenen.
Volgens Wikipedia (https://nl.wikipedia.org/wiki/Europese_bruine_beer) kwam de beer hier voor tot de dertiende eeuw. Dat past een beetje in de tijdsperiode dat de schrijvers de Rode Ridder in laten opdraven.
Maar goed, na uitstapjes naar Irak waar we prenten van een leeuw, schorpioenen en een griffioen (denk ik?) zagen en in Cambodja een python en olifanten zagen, was het kennelijk tijd voor een meer lokaal diertje.
Ik zou trouwens iets meer volk op jacht meenemen wanneer ik een beer als avondmaal wil, maar goed, ik heb geen ervaring met jagen.
6 notes
·
View notes
Text
Grondlegger van Van der Valk is overleden.
VOORSCHOTEN - Arie van der Valk (94), grondlegger van de bekende Van der Valk Hotels, is overleden. Met zijn broer Gerrit stond hij aan het roer van de horecaondernemingen met de toekan als logo. De hotelketen begon in Voorschoten, waar Van der Valk werd geboren en tot zijn overlijden woonde.
In 1955 trouwde Arie van der Valk met Truus van Vliet, samen kregen zij tien kinderen. Hij was met zijn broer Gerrit grondlegger van het huidige Van der Valk-concern. De hotels en restaurants van Van der Valk worden in een adem genoemd met een kers op de appelmoes.
Het Van der Valk-concern vindt zijn oorsprong in De Gouden Leeuw in Voorschoten, een boerderij die de opa van Gerrit en Arie in 1862 kocht en waarvan hij een café maakte. Uiteindelijk werd dit het eerste hotel van Van der Valk. Het bestaat nog steeds. Inmiddels telt de keten ruim honderd hotels en restaurants, ook in het buitenland.
Touwtjes in handen
Arie kreeg kort na de Tweede Wereldoorlog de financiële leiding over het familiebedrijf en zette de centrale inkooporganisatie in Voorschoten op, een van de belangrijke pijlers van het concern, zo staat in de verklaring van de familie.
'Decennialang had hij de touwtjes stevig in handen als de pater familias. Zijn grote kracht was een bovenmatig talent voor cijfers en een gezond boerenverstand.'
Ontvoering en losgeld
Het concern groeide enorm, geeft de familie verder aan. 'Maar er waren ook hobbels zoals de ontvoering van Toos van der Valk in 1982 en de FIOD-affaire in 1994.'
Toos, de vrouw van de in 2009 op 80-jarige leeftijd overleden Gerrit, werd in 1982 ontvoerd door Italianen. Zij kwam vrij na betaling van meer dan 12 miljoen gulden aan losgeld.
'Inspirerend voorbeeld'
In 1994 viel de Fiscale Inlichtingen- en Opsporingsdienst (Fiod) verschillende vestigingen van het concern binnen. Uiteindelijk mondde dit uit in een schikking, een navordering van 213 miljoen gulden, met de Belastingdienst.
'Zijn ondernemersgeest en drive is voor vele Valken nog steeds een inspirerend voorbeeld', staat in de verklaring van de familie. 'Mede onder zijn langdurige leiding is vanuit De Gouden Leeuw in Voorschoten het Van der Valk-familiebedrijf verder uitgebouwd. De familie is dankbaar voor zijn enorme bijdrage en stimulerende kracht.'
Daarom is er een vrij 'saaie' toekan voor in de plaats gekomen, want de beroemde gekleurde variant paste dus niet aan de gevel van deze vestiging. Hoewel? 'We hebben die vraag inmiddels zo vaak gekregen. We zitten er toch op te puzzelen of we er niet iets mee kunnen doen. Suggesties zijn welkom.'
Alphen aan den Rijn speelde sleutelrol
En er speelt nog iets: het Van der Valk-concern bestaat inmiddels al een flinke tijd uit twee aparte coöperaties van familieleden die allebei hun eigen weg gaan. 'Wij horen bij die ene die dus een net iets ander logo heeft. Beide takken hebben hun eigen beeldmerk. De ene met een hele toekan, de andere met een halve', legt hij uit.
Nu we het toch over dat iconische logo hebben: waarom heeft Van der Valk eigenlijk een toekan als logo, in plaats van een valk? Dat klinkt toch logischer. Ook dat kan Rob haarfijn uitleggen. 'Na de oorlog nam onze familie vogelpark Avifauna in Alphen aan den Rijn over.'
Appelmoes met kers niet meer gesignaleerd
Precies op dat moment waren ze op zoek naar een beeldmerk. Op de menukaart van het park stond een toekan. Die ziet er een stuk gezelliger uit dan een roofvogel als de valk.' De rest is geschiedenis.
Meteen nog maar even dat andere icoon ter sprake brengen: dat eeuwige schaaltje appelmoes met die kers erop. Waar is dat eigenlijk gebleven? Je zou verwachten dat die vraag de telg uit het bekende horecageslacht laat zuchten, maar niets is minder waar. Zijn ogen beginnen te glinsteren. 'Helaas niet', zegt hij. 'We zoeken wel steeds naar een creatieve knipoog. Zo hebben we nu kersenbier met appelsmaak.'
Veel voor weinig? Niet meer…
Het lijkt eeuwig zonde, je beproefde concept overboord zetten. Van der Valk: 'Weet je wat zonde is? Per jaar heel veel appelmoes in de afvalbak laten belanden. Kinderen aten het altijd graag, maar veel ouderen lieten het staan. Dat kost geld en is niet goed voor het milieu, als je het dan steeds moet weggooien.'
Het standaardbeeld van dikke schnitzels en een flinke trits bijlagen als gebakken aardappels, sla en dus die appelmoes klopt sowieso niet meer. Veel voor weinig, was altijd het credo. 'Ook daarvan verdween twee derde in de kliko. In mijn vorige vestiging in Assen gooiden we elk jaar negentig ton aan eten weg. Dat is zo verschrikkelijk veel.'
Rotterdamse roots
Nu kunnen mensen tegen betaling bijbestellen wat ze willen. 'Dat werkt goed. Het is ook echt een weloverwogen keuze. We doen veel aan duurzaamheid, we gebruiken veel apparatuur en technieken om voedselverspilling tegen te gaan.'
Bron: Radio West. Door Dick van As. Geachte familie, veel sterkte met de komende begrafenis. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik op de LTS zat in Leiden voor de koksopleiding. Dus ik fietste iedere schooldag langs uw hotel. Heel bijzondere herinnering!
0 notes
Text
De gemeente Voorschoten verlengt op verzoek van het COA de termijn van de noodopvanglocatie in Van der Valk hotel De Gouden Leeuw. De nieuwe termijn loopt tot maximaal 1 december 2025.
De laatste weken wordt het Centraal Orgaan voor opvang Asielzoekers (COA) opnieuw geconfronteerd met een hoge instroom van asielzoekers. Door deze verhoogde instroom dit najaar en (over)volle bestaande locaties, is de behoefte aan plekken voor asielzoekers en statushouders extra groot. Het COA heeft laten weten dat de noodopvanglocatie in hotel Van der Valk in Voorschoten een belangrijk onderdeel is van het opvangproces. De samenwerking tussen gemeente Voorschoten en het COA verloopt goed. Om deze reden heeft het COA het college verzocht om de noodopvanglocatie in Voorschoten onder dezelfde voorwaarden te verlengen.
Verlening termijn
De gemeente heeft na een bewonersbijeenkomst met omwonenden besloten om de termijn van de noodopvanglocatie nog eenmaal te verlengen tot uiterlijk 1 december 2025. De doelgroep voor de verlenging is in beginsel dezelfde doelgroep die al in het hotel verblijft. Dit zijn statushouders die in afwachting zijn van een permanente woning bij een andere gemeente, en/of nareizigers die komen voor gezinshereniging. Het gaat hier om een groep mensen met toekomstperspectief in Nederland.
Groot tekort aan opvangplekken
Wethouder Hans van der Elst: “Helaas zien we dat er nog steeds een groot landelijk tekort aan opvangplekken is bij de asielzoekerscentra (azc’s). Dat komt onder andere doordat statushouders lang moeten wachten op een vaste woning. Zij verblijven dus langer dan gepland in de azc’s van het COA, en houden als het waren plekken ‘bezet’. De gemeente Voorschoten draagt graag opnieuw zijn steentje bij aan de aanpak van dit maatschappelijk probleem, en het ontlasten van de azc’s. Dat doen we door de tijdelijke noodopvang in hotel Van der Valk eenmalig te verlengen.”
Nieuwe ontwikkelingen in Voorschoten
Op zaterdag 18 november vroeg het COA aan de gemeente Voorschoten om met spoed tijdelijke crisisnoodopvang voor 38 vrouwen en kinderen mogelijk te maken bij Van der Valk. Dit zijn geen statushouders en nareizigers, maar asielzoekers. Vandaag heeft het college hiermee ingestemd. Deze crisisnoodopvang start op dinsdag 21 november 2023 en duurt maximaal 2 weken. Daarna reizen deze asielzoekers door naar een vaste opvanglocatie van het COA. Het totaal aantal opvangplekken bij Van der Valk in Voorschoten blijft maximaal 200.
Meer informatie
Voor meer informatie over de tijdelijke noodopvang kunnen inwoners terecht op de gemeentelijke website www.voorschoten.nl/veelgestelde-vragen-en-antwoorden-over-noodopvang. Overige vragen kunnen gesteld worden via het e-mailadres [email protected] of het telefoonnummer 14071.Voor meldingen en klachten die direct met de opvanglocatie te maken hebben, kunnen inwoners terecht bij de locatieleider van het COA via telefoonnummer 06-52475188.
0 notes
Text
Gezicht in de Witte de Withstraat, 1946.
Witte de With werd geboren in Hoogendijk bij Den Briel, de geboorteplaats van de één jaar oudere Maarten Tromp. Volgens de legende waren ze in hun jeugd vrienden of zelfs al vijanden, maar daar is geen enkel bewijs voor.
Op 21 januari 1616, toen 16 jaar oud, ging De With in dienst van de Vereenigde Oost-Indische Compagnie als kajuitsjongen op de Gouden Leeuw, het schip van kapitein Gheen Huygen Schapenham, bij een vloot van vijf schepen bestemd voor Indië. In september 1616 assisteerde hij bij de scherpe ondervraging van de muiters van de West-Friesland. Er is wel gesuggereerd dat het deelnemen aan de martelingen van invloed geweest is op zijn karakter, evenals het aanschouwen van de terechtstelling, onder andere door vierendelen en radbraken, van de veroordeelden na de aankomst bij Bantam op 13 november.
Tussen november 1616 en oktober 1617 nam hij deel aan twee handelstochten naar India, aan de kust van Coromandel. Hierna werd hij hofmeester en lijfknecht van Jan Pieterszoon Coen, de gouverneur-generaal. In 1618 maakte hij als korporaal het beleg van het fort van Jakarta mee; nadat dit ontzet was, nam hij deel aan de verwoesting van de stad. Op 8 oktober 1618 voer hij op de Gouden Leeuw huiswaarts onder kapitein Gijsbrecht van Zuilen. Op 23 mei 1619 keerde hij terug in Brielle.
De Witte de Withstraat is een uitgaansstraat in Rotterdam met cafés, restaurants, kunstgaleries, diverse winkels en gemeentelijke monumenten. De straat verbindt de Schiedamse Vest met de Eendrachtsweg. De straat is in 1871 vernoemd naar de Rotterdamse vlootvoogd Witte Cornelisz. de With (1599 - 1658).
De fotograaf is Gerard Roos en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.
0 notes
Text
Prijs
Toen ik vanochtend de brooddozen van de kinderen vulde met “vieze bruine boterhammen” zette ik de radio aan; wie weet was er ‘s nachts wereldvrede uitgebroken en mijn koters weten dat ik dan de brooddozen volpleur met suikerbrood belegd met dikke lage chocoladepasta. Witte en bruine! Op de radio ging het niet over wereldvrede, maar begon er een gesprek met Fien Troch. Zij bevond zich op het filmfestival van Venetië, waar vandaag haar film Holly in première ging. Ondanks het vroege uur was ik klaar om alles te weten te komen over het hoe, wat en waarom van Holly, paraat voor een interview met iemand die al bewees te beschikken over talent, intellect en integriteit. De inspiratie zou zomaar vanuit de ether de brooddozen in kunnen belanden. De presentatrice leek echter vooral benieuwd naar hoe dat ging, zo’n premièredag en of dat niet spannend was. Ik vat samen: make-up, aankleden en ja. Dat mevrouw Troch nogal gelaten deed over haar kans op de Gouden Leeuw – op de dag van de uitreiking plande ze naar huis te gaan, tenzij men haar *knipoog* vroeg te blijven – verbaasde de presentatrice enigszins; Fien Troch moest toch stiekem op een prijs hopen… Om toch een sportwedstrijd te maken van wat Fien Troch eerder in het gesprek geen sportwedstrijd noemde, vroeg de presentatrice op wie zij haar geld zette om de Gouden Leeuw te winnen. Troch antwoordde dat ze goede dingen had gehoord over Yorgos Lanthimos, zoals een sportverslaggever antwoordt dat Milan Vanoverschelde goede benen heeft voor een belangrijke bergetappe. De kers op de taart van het gesprek kwam wanneer Fien Troch toegaf dat haar jaar al geslaagd was toen men haar meldde dat Holly geselecteerd was voor het filmfestival van Venetië. Ik zou denken dat haar jaar geslaagd is als Holly een hoop bezoekers naar de zalen lokt, bezoekers die de film gaan bekijken voor de cinematografische en verhalende kwaliteiten waarvan mevrouw Troch al bewezen heeft ze te kunnen be- en verzorgen en niet omdat Holly een prent is waar men al dan niet een medaille heeft opgeplakt. Maar goed, ik zit aan een keukentafel in het Hageland fronsend vieze bruine boterhammen te smeren en Fien Troch in Venetië, wachtend op een visagiste.
Gelukkig is dit maar het filmfestival van Venetië en hoeven we niet nog eens de hysterie en collectieve depressie na de nominatie en ‘het verlies’ van Close te doorstaan; een circus onwaardig voor een film die u sowieso had moeten gaan bekijken, in het donker, stilletjes. Nee? Zonde.
1 note
·
View note
Link
Prijs: 563 per maand Kamer omschrijvi... #Kamer #Amsterdam #Kamer #NoordHolland
0 notes
Text
Where to buy diamonds in Europe?
Antwerp is the largest diamond trading center in Europe. Antwerp Diamond Market is one of the largest diamond markets in the world and it was established in 1619. The Antwerp Diamond Market is also known as “De Gouden Leeuw” which means “The Golden Lion”.
Antwerpen was founded by Dutch merchants who were trading with India and China, and they started to trade precious stones with Europe. As a result, Antwerp became an important center for the diamond trade and became famous for its diamonds.
There are 3 streets in Antwerp famous for their diamonds. These are:
Rijfstraat
Hoveniersstraat
Schupstraat
If you want to know how to buy the best loose diamonds in Antwerp, Belgium. Then please check out below guide.
https://www.anitadiamonds.com/news-and-blog/how-to-buy-loose-diamonds-in-antwerp-belgium-20/
0 notes
Text
HET MYSTERIE VENRAY
Toen ik 10 jaar geleden in Venray kwam wonen wist ik weinig van deze plaats, behalve dat er al meer dan een eeuw krankzinnigen woonden en er bovengemiddeld veel varkens en kippen werden gehuisvest.
Een decennium later ben ik niet veel wijzer. Dat wil zeggen Venray openbaarde zich wel aan mij, en wel gul en onbekrompen, maar tegelijkertijd week de essentie steeds meer, als die al bestaat.
Dat begint met de naamgeving. Ambtenaren bedachten ooit dat Venray een centrumgemeente is, maar ik weet niet goed wat dat betekent. Zeker ligt Venray centraal, dat wil zeggen de kern, met een heksenkring van kerkdorpen eromheen gevleid, te midden van onafzienbare buitengebieden van een ongemene verscheidenheid.
Maar Venray is ook zowat het uiterste puntje van Noord-Limburg. De waste lands van de Peel zijn niet ver weg, de jeugd gaat in het weekend met de bus uit in het mythische Horst-America, en de Maas waarlangs ik 70 kilometer zuidelijker opgroeide verstopt zich zorgvuldig aan de rand van deze grootste plattelandsgemeente van Nederland. Ook andere vormen van water liggen buiten de actieradius van mijn gemutileerde lichaam.
Met ruim 40.000 inwoners is Venray een kleine stad te noemen, maar de autochtone mensen hebben een dorps, nuchter karakter, en de nieuwe wijken een soms verrassend grootsteedse allure.
Op steenworp afstand van mijn huis ligt het met voorsprong mooiste en strakst vormgegeven industrieterrein dat ik ooit in mijn leven aanschouwde, waar de zo vermaleide verdozing van Nederland een architectonisch wonder blijkt op te leveren, van een bijna duizelingwekkende schoonheid.
Het veelgeprezen centrum - Venray bloeit, luidt de gemeentelijke slogan – is niet veel meer dan een in de oorlog kapotgeschoten reeks ex-ruines, de decennia daarna haastig en slordig geplombeerd met foeilelijk wederopbouwvastgoed maar soms ook met verrassend goed gelukte appartementencomplexen.
Symptomatisch is het Gouden Leeuw-plein, dat oogstrelende architectuur van hipster Berlijn-niveau bijna schaamteloos combineert met een amorfe doos vol zeer gewenste sociale huur die schreeuwt om sloop.
Dat bijna schizofrene contrast zie ik wel vaker in Venray. Op 50 meter afstand van mijn huis begint de bijna jaloersmakend goede wijk Jeruzalem, waar zo´n beetje alles klopt, en ik vraag me nog steeds af waarom ik die buurt pas een jaar geleden goed ontdekte en leerde omarmen.
Nog dichter bij mijn huis echter ligt een rotonde met een veel te dominant gifgroen publiek kunstwerk, van een dermate gruwelijke en bijna aanstootgevende lelijkheid dat ik me al 10 jaar afvraag waarom de gemeentelijke commissie die hier groen licht voor gaf geen enkeltje strafkamp heeft gekregen.
Ook dat is Venray.
Als boerenzoon vind ik het best schattig dat Venray ooit een schapendorp was. Hele kuddes werden naar Parijse markten gedreven, een bronsje in het centrum getuigt ervan.
Tegelijkertijd is het me een raadsel waarom de honderdduizenden varkens en miljoenen kippen in deze centrale periferiegemeente weggeklierd moeten worden door vaaghazen zonder verstand van zaken, terwijl we het toch hebben over een economisch verdienmodel van jewelste dat misschien wel het eigenlijke hart van Venray vormt, al kun je discussieren over stankcirkels.
Venray, dat zijn de 6000 inwonende Polen en nog wat meestal voorbeeldige Oost-Europeanen, gezien hun geboortecijfer erg welkom namens de gemeente. Verder wordt hun bestaan, geloof ik, liefst zoveel mogelijk ontkend door het plaatselijke contingent nette mensen en hun onvermijdelijke handlangers en meelopers.
Venray, dat is de surrealistisch goede nieuwbouwwijk Landweert, met de leukste Vietnamese loempiakraam van Nederland, al zag ik er nooit klanten. Venray is de vet romantische beeldentuin aan de te smalle Raadhuisstraat, een racebaan die schreeuwt om nog meer dodelijke slachtoffers.
Die beeldentuin - ik zie de zoenende stelletjes op een kermisavond al voor me - is na zonsondergang dan weer hermetisch afgesloten voor ieder publiek, al begrijp ik niet waarom.
De plaatselijke vandalen schijnen zich graag uit te leven in het Odapark, al kunnen ze redenen hebben die zich onttrekken aan cameratoezicht.
Al karrend door Venray met mijn rolstoel stuit ik op een zee van supersonische en dus peperdure speelvoorzieningen voor kinderen die vrijwel nooit gebruikt worden. Als dat wel zo is, heb ik steeds de neiging drie kwartier ademloos te blijven staren naar de volmaaktheid van het gebodene, inclusief precies de goede opa’s en verstandige vaders en moeders die hun voordeur de hele middag open laten staan opdat de kroost en hun vriendjes en vriendinnetjes vrijelijk in en uit kunnen rennen.
Je vraagt je af waarom dat niet meer gebeurt.
Het antwoord op die vraag kan ook het mysterie Venray vermoedelijk niet alleen beantwoorden. Ook daarom al wil ik hier de rest van mijn leven blijven wonen, en trouwens ook sterven.
0 notes
Text
Reisverslag Enschede - Brandenburg - Heerlen
20 t/m 22 juni - Etappe 1, 2 en 3: Hoensbroek - Gennep - Bronckhorst- Enschede
De officiële fietsroute naar Berlijn, al zou ik maar tot Brandenburg rijden, start in Enschede of Coevorden. Daarom ben ik in drie dagen naar Enschede gereden via de Maasroute, Midden Nederland route en de Boerenlandroute. Deze routes kende ik al want een paar jaar geleden heb deze ook gereden tijdens een rondje Nederland. Overnacht in Hotel De Kroon (Gennep), Herberg de Gouden Leeuw (Bronckhorst) en Fletcher Hotel De Broeierd (Enschede).
23 juni - Etappe 1: Enschede - Tecklenburg
Het was ‘s morgens al goed warm en volgens het weerbericht zou de temperatuur boven de dertig graden uitkomen vandaag. Tegen negen vanaf het Fletcherhotel vertrokken. Bijna in één rechte lijn naar het station waar mijn route zou starten. Door het zonlicht kon ik mijn Garmin niet goed lezen en een paar keer reed ik bijna verkeerd. En eigenlijk zou ik beter moeten weten want het begin was hetzelfde als de LF14 route die ik al een gereden had. Sommig punten herkende ik nog zoals het industrieel erfgoed waar nu een museum in gevestigd was.
Gelukkig reed ik ook regelmatig in de schaduw door de bomen die langs het parcours stonden. Maar daar waar ze niet stonden was het verdomme goed heet. Plotseling was ik op Duits grondgebied. Een stukje verder passeerde ik het Gildehauser Venn. Even de uitkijktoren opgeklommen waar ik een mooi uitzicht kreeg over dit veenmoeras.
In Bad Bentheim het kasteel bekeken wat was opgetrokken uit lokaal zandsteen. De route liep er omheen. Het was de eerste keer dat ik serieus moest klimmen. Het kasteel stond op een partij zandstenen rotsen. Een einde verder, bij Ohne, de dorpskerk bekeken. Het oudste gebouw wat is gebouwd met de Bentheimer zandsteen.
Ik passeerde de Hanzestad Rheine. Vlak voor Riesenbeck de oude waterburcht Surenburg bekeken. Het zag er keurig uit en in goede staat! In de verte zag ik het al liggen. Het Teutoburgerwoud. De laatste twintig kilometer was dan ook flink klimmen geblazen. En de route bracht me niet alleen over asfalt wegen maar ook over bospaden. Het was nog een stevig klim naar Tecklenburg met uitschieters van 13 %. Viel niet mee in die hitte en na circa 100 km. In Tecklenburg ingecheckt bij Hotel Drei Kronen. Op mij vraag of ik mijn ergens veilig kon stallen was het antwoord op de parkeerplaats. Op mijn vraag of dat een afgesloten ruimte was zei de receptioniste ja er staat een houten huisje, ik geef je de sleutel. Maar een uitleg waar ik de parkeerplaats kon vinden volgde niet. Dat moest ik dan weer vragen.
Na wat gerust te hebben op mijn kamer nog even door het pittoreske stadje met vakwerkhuizen gelopen. Daarna gaan eten in mijn hotel. Eenvoudig maar goed. Maar tegen negenen werd ik de deur uit gekeken. De ober had feierabend en moest zijn bus halen.
24 juni - Etappe 2: Tecklenburg - Bielefeld
Geen ontbijtbuffet! Aan tafel vond ik brood, broodjes en zoet beleg. Maar geen vlees, kaas, eieren en koffie. Niet echt een Duits ontbijt schoot het door me heen. Een ander tafeltje werd bediend door een oude man. Zij kregen koffie. Hij zag me ook zitten. Ik begon maar alvast met eten en dacht nog hij zal wel zo komen. Niet dus! Er kwam wel een meisje waar ik maar koffie aan vroeg. Voordat ik de koffie kreeg was ik al redelijk opgeschoten met eten. Het andere tafeltje kreeg een schaaltje kaas en vlees en even later werd gevraagd of ze ook eieren wilde. Voor mij hoefde dat al niet meer want ik al mijn brood al bijna op. Maar ze zijn het me ook nooit komen vragen. En als het nou druk was dan zou ik het me nog kunnen voorstellen maar naast die ene bezette tafel was ik de tweede tafel die bezet was.
Uitgecheckt waarbij ze me vroegen of ik nog niet moest ontbijten :-) tsja. Mede door mijn ervaring bij het inchecken kon ik niet anders concluderen dat het niet echt een goed georganiseerd hotel was.
Volgens het weerbericht was er de hele dag kans op regen. Ik vertrok dan ook met regen. Gelukkig niet te hard en met mijn waterdichte sokken, regenjas en hoes over mijn fietshelm was het goed uit te houden. De temperatuur was meer dan tien graden koeler dan gisteren en de wind stond grotendeels in de rug. Na een uur was het regenen gestopt en tijdens het fietsen bleef het verder droog.
Ik fietste langs bossen, golvende velden en vakwerkboerderijen. Soms wat heuvel op en dan weer heuvel af. Qua moeilijkheidsgraad kon je het een beetje vergelijken met Limburg. Bij Bad Iburg kon ik een blik werpen op het kasteel wat hoog op een rots lag.
In Bad Rothenfeld fietste ik door het kurpark en langs een gradierwerk: een hoge houten muur waarin bossen van fijne takken zijn verwerkt. Het water sijpelt door deze takken en gedeeltelijk verdampt het door zon en wind. Met als gevolg dat het zoutgehalte in het water toeneemt terwijl de overige mineralen op de takken wordt afgezet. Zo creëer je zeelucht zonder dat de zee in de buurt is. Ik had het al eens eerder gezien tijdens mijn fietstocht langs de Hanzesteden.
Tijdens de route was het zo nu en dan klimmen. Het viel reuze mee maar de laatste helling, vlak voor Bielefeld, was pittig. De stijging was al niet verkeerd maar de moeilijkheidsgraad kwam vooral omdat de weg niet geasfalteerd was maar bestond uit keien en stenen. Sommigen lagen los. Uiteindelijk arriveerde ik in Bielefeld. Een stad die volgens een complottheorie niet zou bestaan. Bielefeld zou een verzinsel zijn van de Duitse regering, de CIA, Mossad of van buitenaardse wezens.
Ingecheckt bij Hotel Altstad Hotel Bielefeld. Hier ging een stuk efficiënter dan het vorige hotel. Na het douchen het oude centrum gaan bekijken. Bielefeld heeft verspreid door het centrum best nog wel wat oude kerken en mooie middeleeuwse huizen. Bijna twee uur rondgelopen en daarna nog een middagdutje gedaan.
‘s Avonds prima gegeten bij café Alt Bielefeld. Geen haute cuisine maar goed Duits eten voor een hele schappelijke prijs. Moe! Op tijd naar bed gegaan.
25 juni - Etappe 3: Bielefeld - Hameln
Heerlijk ontbijt gehad in het hotel. Daarna op weg. Eerst door het centrum van Bielefeld maar al snel reed ik door buitenwijken met mooie huizen en een parkachtige omgeving. Bij een bakker nog snel een brood ingeslagen en een heerlijke zoete koek. De eerste tien kilometers waren vlak maar daarna kwam een stevige klim die ik goed verteerde.
Door naar Oerlinghausen en Lemgo. Die laatste was een mooi plaatsje met veel historische gebouwen in originele staat. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Lemgo namelijk de verwoesting bespaard gebleven wat bij veel Duitse steden helaas niet het geval was. Nog wat tomaten en appels ingeslagen op de plaatselijke markt.
Een fietspad langs de Bega bracht me langs een oliemolen en het van oorsprong middeleeuwse burcht Brake. Die laatste leek nu meer op een soort van pakhuis. Daarna weer een paar keer (onverhard) klimmen. Boven op de top van de laatste klim geluncht. En daarna was de rit eigenlijk peanuts.
Afdalen naar Bad Pyrmont. Een echt kuuroord sinds de 16e eeuw. Het kasteel was indrukwekkend. En volgens een man moest ik het echt niet alleen van buiten fotograferen maar het ook van binnen gaan bekijken. Toch maar niet gedaan. Dankzij , tenminste voor de monarchisten onder ons, Pyrmont is de Nederlandse monarchie gered. Emma zu Waldeck und Pyrmont, slechts 20 jaar!, kreeg bezoek van onze 61-jarige! Koning Willem III. Een bofkont die Willem ;-) Emma zou uiteindelijk Wilhelmina ter wereld brengen die veel langer bleef leven dan de oudere kinderen van Willem III.
De route ging verder door het dal van de Emmer. Alles was vlak behalve twee korte stevige kuitenbijters over een onverhard pad. Kort daarna werd ik bijna aangereden door een Duitse, een “stom godverdomme kutwijf” want zo heb ik op haar gescholden, op een e-bike die aan de linkerkant aan het fietsen was. Volledig in dromenland! Door mijn gescheld schrok ze nog juist wakker, zij trok nog aan het stuur en ik vloog voor de zekerheid de berm in. Op het nippertje! Het laatste stuk langs het riviertje de Weser gefietst wat me naar Hameln bracht.
Na het inchecken bij Hotel zur Krone en douchen wat door het stadje gelopen. Hameln heeft een leuk centrum met veel oude vakwerkhuizen. ‘s Avonds gegeten bij een Griek met een ober waar geen lachje vanaf kon. Het eten was wel OK, o.a. lam met spaghetti gegeten. Nog even door het centrum gelopen en neer geplant op het terras van Café Am Ring in het Stadspark.
Tegen tienen terug naar het hotel waar ik nog een paar oldtimer Volkswagens kon bewonderen. Vreemd genoeg kon ik de slaap niet vatten en later dan normaal viel ik dan ook pas in slaap.
26 juni - Etappe 4: Hameln - Nettlingen
Tegen half tien op weg. Er waren wel meer fietsers in het hotel maar ik denk dat de meesten de fietsroute langs de rivier de Weser reden. Onderweg kwam ik namelijk nauwelijks fietsers tegen. In ieder geval niet met bepakking. De eerste vijfentwintig kilometer verliepen om een of andere reden moeizaam. Was het de hoge luchtvochtigheid, het slecht in slaap komen van gisterenavond of toch dat het het licht omhoog ging?
Maar na de eerste echte klim kwam ik wat meer in mijn ritme en liep het weer lekker. Bij Gronau reed ik langs een stukje stadsmuur en een wachttoren. Bij Barfelde volgde een kilometerslange klim over bospaden door het Hildesheimer Wald. Op de top geluncht. Daarna was het afdalen richting Hildesheim. Ondanks dat deze stad de moeite waard is om te bezichtigen heb ik dit toch niet gedaan. Ik kende de stad van een aantal jaren geleden toen ik het bezocht had tijdens een lange midweek Hannover.
De rest van de rit was grotendeels vlak door het dal van de rivier de Innerste. Er was alleen nog een korte klim bij Schloss Derneburg. Echt goed zicht kreeg ik echter niet van het kasteel want het was grotendeels verborgen achter groen. Achter mij zag ik een donkere lucht én in de verte ook wat regenbuien. Ik besloot wat steviger door te fietsen om in ieder geval droog aan te komen in Nettlingen.
Onderweg verstoorde ik nog een fotoreportage van een Meesteres, of was het gewoon een fotografe?, die een man in een zwart latex kostuum, compleet met masker, aan het fotograferen was. De fotografe moest er wel om lachen toen ik langs fietste en zei dat het er goed uitzag.
In Nettlingen het Landhotel Hamburger Hof gevonden maar ik kon pas tegen vieren inchecken. Ik besloot dan ook maar bij een nabij gelegen tankstation wat cola te gaan kopen. Bij het hotel zag ik dat hun restaurant alleen maar door de week geopend was. Dat is nou jammer. Tegen vieren ingecheckt, en toen begon het juist hard te regen en te onweren, en volgens de eigenaar was er niet echt wat in de buurt om te eten. Google Maps liet me een restaurant zien wat zo’n zes kilometer verderop lag. Daar had ik niet veel zin in.
Ik had nog lekker Duits brood, een tomaat en bij het tankstation kocht ik nog wat bier en biffi worst als extra beleg. Het is allemaal relatief moet je maar denken. Er zijn genoeg mensen op aarde die dit een feestmaal zouden vinden. Ik at mijn buikje rond aangevuld met thee en koffie die ik op mijn kamer kon maken. Ook maar wat reserveringen gemaakt voor de komende overnachtingen. Dan heb ik dat tenminste allemaal geregeld.
Die avond rustig liggen lezen in het boek De vrouw van de koorddanser. Eens spannende historische roman wat zich afspeelt in het Middeleeuwse Duitsland van 1525. Waar een geheime genootschap dat over de grootse mysteries van de mensheid waakt wat opgeslagen ligt in oude boeken die ergens bewaar worden in een kloosterbibliotheek. Iedereen is op zoek naar deze boeken en mysteries. Zelfs de machtige Paus en corrupte kardinalen, bisschoppen etc. etc.
27 juni - Etappe 5: Nettlingen - Bad Helmstedt
Een goed ontbijt die ochtend! Ik was de enige gast dus alles werd voor me op tafel gezet. Bij het uitchecken nog even met de vriendelijke eigenaar gequatscht en daarna op weg. Ik fietste door een streek met kleine dorpjes. Een vlak landbouwgebied. De eerste twintig kilometer vond ik maar saai. Maar misschien kwam dat ook wel omdat de zon nog niet scheen. Wind was er nauwelijks en de grote windturbines waar ik lang fietste draaiden dan ook niet. Vlak voor Braunschweig werd het wat interessanter. En ook de zon kwam gelukkig ook weer uit.
De route door Braunschweig bracht me langs alle belangrijke monumenten. Sommige herkende ik nog van elf jaar geleden toen ik de Hanzesteden route fietste en toen heb ik een middag Braunschweig bezocht. De Burgplatz was helaas ontsiert door tribunes die men had opgebouwd voor de opera Aida van Verdi. Jammer! Ik kon geen blik op de mooie huizen werpen.
Nadat ik Braunschweig via een park verlaten had ging ik verder oostwaarts en bracht me o.a. naar het kloosterdorp Riddagshausen. Ik fietste verder over een golvend terrein met zo nu en dan een klimmetje. Bij Konigslütter inkopen gedaan en de Kaiserdom uit de 12e eeuw bekeken. De zon was ondertussen weer weg.
Daarna door richting Helmstedt, voornamelijk via half verharde veldwegen. Op sommig was nog niet zo lang een nieuwe steenlaag gestrooid en die was daarom nog niet goed aangereden. Dat maakte het fietsen wel eens lastig. De route bleef licht op en neer gaan. Helmstedt ingereden maar niet echt bekeken want hier was ik afgelopen jaar al een hele middag geweest.
Ik verbleef buiten de stad in Hotel Quellenhof gelegen in Bad Helmstedt, zo’n drie kilometer van Helmstedt. Vanuit Helmstedt moest ik een een goed lopende klim nemen, max 7%, om er te komen. Een beetje vergane glorie hotel maar er waren wel gasten én het restaurant was geopend. Gelukkig maar al had ik erop gerekend dat het niet het geval zou zijn en wat extra eten ingeslagen.
En ook de bar was open tot half tien. In de bar hing een oude foto van voormalig personeelsleden in een mooi Hotel Quellenhof uniform. Één ervan herkende ik dat was de vriendelijke receptioniste c.q. kelnerin die mij had ingecheckt. Voor de zekerheid even aan haar gevraagd en zij bevestigde het. Ik denk dat ze toen begin twintig was. Een jaartje of veertig geleden?
28 juni - Etappe 6: Bad Helmstedt- Tangermünde
Bij Beendorf de voormalige oost-west Duitse grens overgereden. Ik reed door een glooiend landbouwlandschap. En voordat ik bij Haldensleben arriveerde had ik al vier kastelen gezien: Bartensleben, Erxleben, Hausmannsturm en na een korte steile klim kwam ik op de Burgberg bij Bebertal.
Vlak daarna kwam ik burcht nummer zes tegen. Tenminste dat dacht iemand het waren de ruïnes van een kerktoren. Het enige zichtbare restant van Nordhuysen. De kerktoren stond op een heuveltje met een droge gracht erom heen. Dus zo gek was mijn eerste gedachte niet.
Geluncht op een bankje met achter mij een bos en voor mij een groot veld. Plotseling zag ik twee hazenoren boven de vegetatie uitsteken. Ik dacht dat die nu wel zou gaan rennen als die mij zag. Maar nee hoor! Parmantig huppelde hij langs mij op zo’n tien meter afstand. Hij / zij? nam alle tijd. Pas toen ik mijn telefoon wilde pakken om een foto te maken nam die toch maar een sprintje. Deze vakantie heb ik ook al drie herten gezien maar ik vond dit toch wel erg bijzonder. Nog nooit een haas zo goed en rustig kunnen bekijken.
Na Haldensleben was het gedaan met klimmen. De enige berg die ik tegenkwam was de Kalimanscharo, een afvalberg, circa 120 m hoog, van de grootste Kalimijn in Duitsland. Ik kende de berg al want ook vorig jaar, toen ik de voormalige Oost Duitse grens fietste, heb ik die al zien liggen. Ik kom nu ook meer vakantiefietsers tegen want ik kom vlakbij de Elbe. Velen fietsen de Elbe fietsroute. En die bracht me nu ook naar Tangermünde.
Ingecheckt bij Exempel Schlafstuben und Quartier Lamger Hals die o.a. Middeleeuwse themakamers hebben. Mij hadden ze de folterkamer toegewezen compleet met kettingen, zwepen, cirkelzagen en andere folterinstrumenten. Als je mooie gebouwen van Noord-Duitse baksteengothiek wilt zien dan moet je Tangermünde bezoeken. De stadspoorten inclusief stadsmuur, het raadhuis en de kerken zijn de moeite waard. Na het inchecken twee uurtjes door het centrum gelopen. Dan heb je ook wel alles gezien. Elf jaar geleden was ik er ook al eens geweest tijdens mijn Hanzesteden fietstocht.
Lekker gegeten bij het restaurant van de burcht. En daarna bij mijn hotel twee Kuhschwanzbier gedronken. Een lokaal bier in een helle en donkere versie. Wel te pruimen maar het gaf me ook geen wauw gevoel. Nog even gebabbeld met een yoga leraar én fietser uit Halle die heel benieuwd was wat er op mijn Velojunkie t-shirt stond namelijk “51 kannibaal”. Hij zag aan mijn bruin gekleurde armen en witte handen dat ik een fietser was en hij dacht dat ik een shirt van Jan Ullrich droeg. Maar Eddy Merx kende hij ook.
29 juni - Etappe 7: Tangermünde - Brandenburg
Geen lange etappe vandaag. Slechts 70 km. Wel een lichte tegenwind. Heel in het begin scheen de zon nog maar die zou als snel achter een sluierbewolking verdwijnen en eigenlijk de hele dag niet meer verschijnen. In het begin reed ik langs de Elbe. Na de brug over de Elbe reed ik weer richting Tangermünde en had er een mooi uitzicht op.
Ik bezocht het kloostercomplex Jerichow. Een beetje vergane glorie vond ik. De kloosterkerk met dubbele toren behoort tot de oudste bakstenen bouwwerken in Noord-Duitsland las ik in mijn reisgids. Ik dacht dat Jerichow een Bijbelse betekenis had hier werd ik verbeterd door het uitstekende (fiets)gidsje van Kees Swart. De naam heeft een Slavische oorsprong en betekent “burcht der dapperen”.
Ik vervolgde mijn route over fiets-, veld- en bospaden. De variatie in wegdek was heel verschillend. De ene keer liep het voortreffelijk over goed asfalt en de andere keer reed ik over kasseien, slechte betonplaten of mul zand. Ik fietste langs De Havel. De Havel is geen rivier maar een aantal lang gestrekte meren die met elkaar in verbinding staan. Veel water dus tijdens het einde van de etappe. Ook nog even mijn regenjasje moeten aandoen want het begon zachtjes te regenen maar voldoende om toch goed nat te worden. Maar na een minuut of tien was het al weer droog. Een plaatselijk buitje.
Een pontje genomen en daarna was ik al snel in het stadje Brandenburg. Tijdens mijn Hanzesteden fietstocht van elf jaar geleden hier wel overnacht maar toen niet echt kunnen bekijken want ik arriveerde toen vrij laat herinnerde ik me. Ik kon me dan ook weinig van de stad herinneren behalve de tramrails en de kasseien. Ik zou een dag in Brandenburg blijven en morgen de schade inhalen.
In Altstadtpension Brandenburg werd ik vriendelijk ontvangen. De fiets kon ik op de binnenplaats kwijt en de eigenaar hielp me om de fiets over het trapje bij de voordeur te tillen. Wat kleren gewassen en daarna de stad in om wat te gaan eten. Beland bij restaurant Schweinenschnauzchen met een Duitse keuken. Het smaakte best en het was billig. Terug naar het hotel voor een middagdutje en al wat reserveringen voor de komende dagen gemaakt. Het weekend staat voor de deur dus dan wordt het toch altijd wat lastiger om aan een kamer te komen.
Maar het viel mee. Waarschijnlijk ook omdat het volgens het weerbericht aanstaande de vrijdag de regen met bakken uit de hemel zou vallen. Afwachten misschien valt het toch nog mee. Na het dutje nog even de stad ingelopen om een biertje op een terras te gaan drinken. Maar dat viel tegen. Het was kwart over acht toen ik me bij een terras langs de Havel me al werd verteld dat men eigenlijk dicht ging. En ik zag eigenlijk nog maar één ander alternatief. Maar ook zij sloten rond half tien. Andere mogelijkheden zag ik niet zo snel. Ach ja, gewoon op tijd terug naar mijn hotel. Ook niet verkeerd.
30 juni - Rustdag Brandenburg
Vandaag een rustdag. “Uitgeslapen” tot acht uur en tegen half negen gaan ontbijten. Wat gebabbeld met de vriendelijke eigenaresse van Altstad Pension. Zij gaf me de tip om ook een boottocht te nemen.
Tegen half tien de stad in. Er behulp van een stadsplattegrond alle monumenten in de stad gaan bekijken. Bij elk monument stond wel meer uitleg. Handig! Ik had besloten om de tip van die ochtend te gaan opvolgen en een boottocht te nemen. Ik had gekozen voor de firma Nordstern. Die zou om 14:00 uur starten. Op hun website stond het adres incl. hun bureau. Het lag iets buiten het centrum. Toen ik arriveerde bij hun bureau kwam me een auto tegenmoet.
“Waar ik naartoe wilde” was de vraag van de bestuurder. Toen ik vertelde dat ik voor de boottocht kwam vertelde hij me dat ik verkeerd was en in het centrum moest opstappen. “Stap in” zei hij “ik moet er toch maar toe”. Binnen vijf minuten waren we er maar als ik had moeten lopen dan had het me toch ruim twintig minuten gekost. Snel online een kaartje gekocht en als ik dat eerder had gedaan dan had ik ook gezien waar precies de opstapplaats was.
Twee uur relaxed op de boot gezeten. Leuk om de oude stad vanaf het water te zien. En verder gevaren langs industrie maar ook langs mooie natuur. Tegen vieren terug in de oude stad. De laatste monumenten bekeken en toen wat gaan eten bij Die Werf. En daarna nog wat gaan drinken bij een klein terras “Pause Havel”.
Op tijd naar bed. Morgen op tijd op om zo’n 120 km te gaan rijden. Het weer zou niet goed zijn. Tegenwind én veel regen volgens het weerbericht. Maar misschien valt het wel mee.
1 juli - Etappe 8: Brandenburg - Burg
Toen ik opstond was het licht bewolkt maar het regende niet. Na het ontbijt, toen ik buiten stond, zag ik in de verte dreigende donkere wolken. Ik zou terug fietsen via de zogenaamde Hanzefietsroute. In 2011 had ik die ooit gereden maar wegens tijdgebrek nooit kunnen afmaken. Die gelegenheid krijg ik tijdens deze fietsvakantie. In het begin zal de Hanzestedenroute soms over dezelfde stukken gaan als de route van de heenweg.
Brandenburg was ik snel uit. Ik fietste langs de Breitling See, onderdeel van het Naturpark Brandenburger wald -und Seengebiet. Over een mooie bochtig fietspad door het bos. Ik haalde een echtpaar in die ook op fietsvakantie waren. De bewolking werd heviger maar het bleef droog.
Ik fietste door een mooie omgeving door oude verlaten dorpjes en stille boswegen. Onderweg kwam ik een paartje kraanvogels tegen en een ree. In totaal zou ik vandaag vier reeën tegenkomen waarvan één ik bijna kon aanraken. Veel wild dus in deze omgeving.
Na twee uur begon het toch te druppelen en al snel kwam er een heftige regenbui. Ik had geluk, ik reed juist een dorpje binnen en kon schuilen in een soort van garage. Ik besloot maar wat te eten. Na twintig minuten was de meeste regen gevallen ik besloot verder te rijden. Maar mijn regenjas liet ik maar aan.
Van grote afstand zag ik de silhouetten van Tangermünde én het kloostercomplex van Jerichow. Toen ik de brug over de Elbe overstak begon het weer hard te regenen. Jammer ik was juist goed droog. De Hanzestad Stendal liet ik links liggen. Het weer was me te slecht en besloot om rechtstreeks naar Rogätz te fietsen. De afkorting scheelde me toch zo’n vijftien kilometer.
Ik reed een stukje de Alte Heerstrasse maar dit was geen succes. Door de regenval was de Heerstrasse, een zandweg, slecht begaanbaar. Één kilometer kostte me behoorlijk wat tijd. Veel sneller als een wandelaar ging ik niet. Ik besloot om toch maar een asfalt alternatief te nemen. Het bleef een beetje miezeren maar langzaam werd het minder. Ik kwam zo waar wat vakantiefietsers tegen. Ik zat dan ook op de populaire Elbe fietsroute. Voor eventjes vind ik deze route niet erg maar persoonlijk vind ik die te saai om helemaal te fietsen. Tenminste de gedeeltes die ik van deze fietsroute ken is voor mij te weinig afwisseling.
Bij Rogätz het pontje genomen naar de overkant. Nu nog zo’n zeven kilometer naar Burg. Mijn hotel, Villa Wittstock, snel gevonden. Een soort veredelde Bed & Breakfast maar de dame die de deur opende vond ik nou niet echt het voorbeeld van gastvrijheid. Het duurde vrij lang voordat ze reageerde op de deurbel, ik zag haar wel in de keuken staan, terwijl haar dochtertje meteen voor de deur stond. Een lachje kon er niet echt vanaf én ze begon meteen te zeuren of ik kliks onder mijn schoenen had want die konden de badkamervloer en vloer van de ontbijtruimte beschadigen. Nu ga ik al meer dan dertig jaar op fietsvakantie, met SPD schoenen, maar deze opmerking had ik nog nooit gehoord. De kamer was overigens prima en het huis was mooi ingericht.
Ik vreesde dat Burg een klein dorpje was maar dat viel reuze mee. Er is een keur aan restaurants, winkels en accommodaties. ‘s Avonds prima gegeten bij de Griek Athos. Was dit niet één van de drie musketiers? Vriendelijke attente bediening en best goed eten al ben ik niet echt een kenner van de Griekse keuken. Daarna nog was inkopen gedaan bij de supermarkt die er bijna naast lag.
2 juli - Etappe 9: Burg - Helmstedt
De ontbijtkamer bestond uit een drietal grote tafels waar je met andere gasten aan zat. Wel zo gezellig. De eigenaar schonk de koffie in maar verder was het ontbijtbuffet met veel keuze. De tafels hadden een net tafellaken en blauw servies. Het zag er smaakvol uit.
Tegen negenen op weg. Eerst terug naar de Elbe waar ik een stuk van de Elbe randweg zou volgen. Twee reeën staken de dijk over en toen ze mij zagen doken ze snel een korenveld in. Alleen hun kopjes zag ik zo nu en dan erboven uitsteken.
Officieel ging de route door Magdeburg maar ik besloot om deze stad links te laten liggen en ik nam bij Hohenwarte een afkorting via een indrukwekkend aquaduct over de Elbe. Door middel van sluizen werd een flink stuk hoogte overwonnen. Knap dat men dit zo kon maken. Bij Haldensleben verliet ik het kanaal en het landschap begon meteen te veranderen.
Weg was het vlakke terrein en ik fietste door een glooiende omgeving. Maar om me heen waren de heuvels nog hoger. Ik passeerde weer de kastelen van Hundisburg (met baroktuin), Bebertal, Altenhausen en Gross Bartensleben. Ik had deze keer wat meer tijd om ze rustig te bekijken. Vooral die van Hundisburg vond ik wel interessant. Ik passeerde ook weer Beendorf waar ooit de grens van oost -en west Duitsland liep en ook Bad Helmstedt.
Nog even afdalen naar Helmstedt. Mijn B&B Home from Home waar ik afgelopen jaar ook had gelogeerd wist ik snel te vinden. De eigenaar was nog steeds allervriendelijkst. Daarna nog even de stad in en gegeten bij de Ratskeller. Tegen negenen terug naar mijn B&B.
3 juli - Etappe 10: Helmstedt - Hildesheim
Ik had het met mijn B&B eigenaar niet over het ontbijt gehad. Daarom besloot ik maar op mijn kamer te ontbijten. Tegen negenen de sleutel afgeleverd en nog een kwartiertje liggen babbelen met de eigenaren. Zij bleken hun huis verkocht te hebben en te gaan stoppen met hun B&B en meer te willen gaan reizen. Een mooi vooruitzicht maar voor toeristisch Helmstedt een aderlating denk ik.
Al gauw was ik Helmstedt uit en reed ik op het platteland. Het was al goed warm. Ik kreeg een paar lange, maar niet te zware klimmen, voor mijn kiezen. Mooi ook zo door het bos. Wel over gravel en ook de afdaling liep over losse steentjes. Snel dalen was er dan ook niet bij. Door de regenval van twee dagen geleden was het soms even ploegen door vettige modder. Maar grotendeels waren de bospaden goed te doen.
Wolfenbüttel bereikte ik na circa veertig kilometer. Omdat het zondag was was het rustig in het stadje. Maar het centrum, met veel oude vakwerkhuizenhuizen, is wel de moeite waard. Rustig met de fiets bekeken. De route zou me naar Braunschweig brengen maar die stad had ik al gezien en ik nam een afkorting in de richting van Lebenstedt. Dat scheelde me toch zo’n twintig kilometer.
Mooi was de route naar Lebenstedt niet. Na Lebenstedt kwam me de route bekend voor. Een aantal dagen geleden had ik hier in tegengestelde richting gefietst. De wind viel vandaag wat tegen. Zeker na Wolfenbüttel, waar ik meer over een glooiend landbouwlandschap reed, had ik nogal wat last van tegenwind. Tegen half vier arriveerde ik bij mijn Hotel, M&A CityHotel Hildesheim.
Toen ik op mijn kamer arriveerde zag ik dat die niet was schoongemaakt. De beddenlakens lagen nog op het bed alsof mijn voorganger zojuist was opgestaan en ook de handdoeken hingen er slordig bij. Ik had natuurlijk meteen naar de receptie moeten gaan maar ik besloot om eerst te douchen, ik had ook een eigen handdoek bij me, en daarna pas te gaan reclameren. Toen ik aan het douchen was kwam de schoonmaakploeg binnen. Die maar weer naar buiten gestuurd en gezegd dat ze over tien minuten mochten terugkomen.
Bij de receptie geen verontschuldiging maar alleen een verwijt dat ik mij meteen had moeten melden. Dan hadden ze me een andere kamer gegeven. Dat kan wel kloppen maar voor hetzelfde geld hadden ze me gewoon laten wachten totdat de kamer in orde was.
Een stadsplattegrond gescoord bij de receptie en de stad gaan verkennen . Ik was al eens eerder in Hildesheim geweest. Maar kon me er weinig van herinneren behalve dan de indrukwekkende vakwerkhuizen van de markt. Die allemaal vernietigd waren in 1945 en weer in de tachtiger jaren van de vorige eeuw weer zijn opgebouwd. Toch maar eens kijken of ik foto’s kan vinden van de jaren zeventig. Het leek mij dan een treurige aanblik. Verder zijn er in Hildesheim heel wat kerkgebouwen te bewonderen.
Tegenover mijn hotel gaan eten in een soort van Grand Café. Het eten was niet echt geweldig. De tomatensoep met room was meer roomsaus met tomaten. En ook de pasta met pesto en tomatensaus was machtig en lag zwaar op de maag. Het personeel was wel vriendelijk. Tegen negenen terug naar mijn hotel. De kamer zag er keurig uit. Op Eurosport nog een samenvatting van de Tour etappe bekeken. Dylan Groenewegen won weer een Touretappe.
4 juli - Etappe 11: Hildesheim - Lemgo
Iets eerder opgestaan als normaal want ik wilde op tijd vertrekken.ik zou vandaag zo’n honderd kilometer rijden en ook flink wat hoogtemeters moeten overwinnen. Mijn fiets stond in de ontbijtzaal achter een soort van gordijn. Er stonden ondertussen nog een aantal e-bikes voor die van mij. Voordat ik de kans kreeg om die eventjes weg te zetten kwam al een dame aangerend dat ik die niet mocht aanraken. Er zat namelijk een alarm op die af zou gaan als ik de e-bikes zou aanraken. Ik opende toen maar het hele gordijn en voorzichtig manoeuvreerde ik mij fiets langs de e-bikes. Het ging goed! Buiten was het iets te fris om zonder jas te starten dus die toch maar het eerste half uur aan getrokken.
Bij het wegrijden hoorde ik een raar geluid wat ik gisteren niet gehoord had. Het leek iets van wrijving maar kon niet zo snel ontdekken wat het was en waar het nu precies zat. Maar het werd wel steeds hardnekkiger. Ik reed de stad uit langs een klein riviertje. Zou het de riem zijn die te droog was? Ik had siliconespray bij me en spoot de riem en tandwielen goed in. Maar het geluid bleef. De remmen liepen niet aan, de velgen waren in orde, er was geen spaakbreuk en ook de wielen leken geen slag te hebben. Op een stille landweg de bagage van de fiets gehaald. En een testritje gemaakt. Maar ik hoorde het geluid nog steeds. De fiets omgedraaid en nog eens alles gecheckt maar ik kon niet vinden. Misschien een lager? De wielen handmatig gedraaid maar dan was er geen geluid. Nog eens gefietst en ik zag wat, een steentje of modderkluit? wegspringen. Het geluid was verdwenen. Waarschijnlijk had er dus een steentje tussen de tanden van mijn tandrad gezeten. Maar ik kon gelukkig verder.
Toen ik de rivier de Leine overging kon ik een blik werpen op Schloss Marienburg wat hoog op een heuvel lag.
Ik bereikte Hamelen. Het laatste stuk was bekend want dit parcours had ik ook gereden toen ik Hamelen verliet. Ik dacht nog even dat ik nu weer langs de rivier geleid zou worden. Tenminste zo was het op de heenweg. Niet dus! De brug over en meteen daarna een flinke klim over slecht asfalt van bijna vijf kilometer. Daarna afdalen en een stukje door een dal. Daar besloot ik maar te lunchen want al snel zou weer een klim volgen. Daarna volgenden nog drie klimmen waarvan de laatste twee over gravelpaden door het bos liepen. Allemaal mooie klimmen: Ze waren goed te doen én liepen door een mooie omgeving. Uiteindelijk was het afdalen naar Lemgo met bijna twaalfhonderd hoogtemeters op de teller waarvan ik de laatste vijfenveertig kilometer er zeker achthonderd had gemaakt. Het klimmen ging vandaag goed maar de tegenwind viel tegen op sommige stukken.
In Lemgo ingecheckt bij hotel Stadtpalais Lemgo midden in het centrum. Mooie kamer en vriendelijk receptiepersoneel. Die met me meeliep waar ik mijn fiets kon stallen en mijn kamer liet zien. Wat een verschil met gisteren! Daarna een uurtje door de binnenstad van de Hanzestad Lemgo gaan lopen. Ik was er op de heenweg ook geweest maar er toen niet veel tijd aan besteed. Lemgo heeft veel oude gebouwen die grotendeels nog in originele staat zijn en niet zoals bij veel Duitse steden tijdens de Tweede Wereldoorlog werden vernietigd en daarna weer werden opgebouwd.
Tegen kwart over zes gaan eten in het restaurant van mijn hotel. Ook deze avond kon ik weer heerlijk buiten eten. Het weer is in de avonduren nog steeds goed genoeg om buiten te zitten. Prima eten hier en een attente bediening. Eend was een specialiteit van de kok en daarom ook gekozen voor eendenbouillon en als hoofdgerecht een halve eend. Mondmaskers zie je in Duitsland toch nog veel meer als in Nederland. Zelfs op het terras kwam een man met mondmasker. Een local die had afgesproken met bekende. Iedereen omhelsde elkaar maar hij gaf alleen een boks. Prima natuurlijk maar hij stak wel de een na de andere sigaret op. Dat vind ik dan wel weer vreemd. Wel bang voor Corona maar de ziektes die je met roken kan oplopen scheen hem weer weinig te deren.
Morgen naar Paderborn. Een ritje van circa zeventig kilometer maar wel met veel klimmen.
5 juli - Etappe 12: Lemgo - Paderborn
Het eerste stuk van de route kwam me bekend voor. Die had ik al eerder gereden tijdens het begin van mijn vakantie. Ik reed onder andere weer langs de waterburcht Brake. Maar al snel ging ik een andere kant op. Ik ging op en af door een landbouwgebied en kleine dorpjes. Pittige maar korte klimmetjes.
Maar ik kreeg ook nog een aantal langere klimmen voor de kiezen. Voornamelijk door het Teutoburgerwald over gravelpaden. Mooi! Uiteindelijk zat ik ruim boven de vierhonderd meter. Geluncht op zo’n vijftien kilometer voor Paderborn. In het bos bij een steen ter nagedachtenis van een marskramer die er vermoord was in 1752. Een beetje bizar eigenlijk dat je daar nu een boterham met tomaat eet. Ik reed dan ook over een oude handelsweg. Onderweg kwam ik nog een aantal oude wegwijzers tegen. Ook Aken werd hierop genoemd. Al denk ik dat dit een replica was.
Daarna afdalen over een lastige gravelweg. De zogenaamde Alter Stadtweg. Zo nu en dan ging het ook nog iets omhoog. Tegen tweeën arriveerde ik in Paderborn. Dwars door het oude centrum gereden want mijn hotel, Galerie Hotel, lag juist aan de andere kant waar ik binnen kwam. Het inchecken ging snel en de fiets kon ik parkeren in een van hun garages.
Een mooie hotel vol met, te kopen, kunst. Het heet niet voor niets Galerie Hotel. Na het douchen eerst een koffie plus een aardbeien taartje genomen. Daarna naar de plaatselijke VVV gelopen voor een plattegrondje. Paderborn, een oude Hanzestad, gelegen aan het riviertje de Pader heeft een mooie centrum wat gezien mag worden met onder andere de Dom, het raadhuis en ruïnes van een oude Palts van Karel de Grote.
‘s Avonds prima gegeten in het restaurant van mijn hotel. Lekker op het terras. Het was wel wat frisser dan de vorige avonden maar met mijn trui uit Ecuador was het prima uit te houden.
6 juli- Etappe 13: Paderborn - Soest
Geen ontbijtbuffet ‘s morgens. Voor mij was het ontbijt wat magertjes al moet ik zeggen dat het wel de lekkerste broodjes van deze vakantie waren. Dat heeft dan ook wel weer wat. Paderborn snel verlaten. Ik volgde de Alme-Radweg. Relatief gemakkelijk door het Alme dal. Zo nu en dan wel een klimmetje maar dat was nooit lang. Langs de Alme kon ik een blik werpen op de Wewelsburg.
Daarna moest ik oversteken naar het dal van de Möhne. Dat betekende wel flink klimmen naar zo’n 400 meter hoogte. Vooral het begin van de klim was steil met maximaal 17%. Een man die hout aan het hakken was riep naar me dat ik wat begonnen was. En hij had gelijk :-) Ik was inderdaad blij toen ik het moeilijke stuk achter de rug had. Ik dacht dat mijn longen uit elkaar zouden barsten. Maar het was toch gelukt. Daarna ging het gelijkmatig naar de top. Daarna lekker afdalen en daarna langs het riviertje de Möhne blijven fietsen.
In een dorpje eten ingeslagen en daarna via een voormalige spoorbaan richting Möhnsee gereden. Er waren werkzaamheden en daarom kon ik niet om de Möhnsee rijden. Ik besloot dan maar de voormalige spoorlijn te volgen. De Kerlkieperweg. Die liep langzaam omhoog en daarna tien kilometer afdalen naar Soest. Een mooi stuk!
Tegen half drie gearriveerd bij Hotel Domhof. Maar er was niemand. Gebeld met het telefoonnummer en een man aan de lijn gaf aan dat hij er over tien minuten zou zijn. Het klopte ook nog. Snel ingecheckt en na het douchen een plattegrond gescoord bij de plaatselijke VVV. Daarna het oude centrum van Soest gaan bekijken. Soest is zeker de moeite waard al was het er, in vergelijking met Paderborn, vrij rustig. Zeg maar gerust uitgestorven. Maar er zijn veel oude vakwerkhuizen, kerken, een stadsmuur, een toren en mijn persoonlijke hoogtepunt de stadspoort Osttor.
‘s Avonds gegeten bij Brauerei Crist. Goed eten en drinken in een gezellige en beschutte biergarten.
7 juli- Etappe 14: Soest - Olpe
Het regende hard toen ik opstond en ook tijdens het ontbijt bleef het hard regenen. maar volgens de neerslagradar zou het na half negen droog zijn. En die had gelijk! Toen ik wegreed was het droog maar bewolkt. Soest was ik snel uit en nadat ik autoweg overstak was het licht klimmen geblazen. Daarna vijf kilometer dalen naar de Möhnesee. Ik was er juist op tijd want het begon weer hard te regenen. Ik kon schuilen onder een afdak en gelukkig duurde de bui maar tien minuten.
Ik stak de dam over en een grote groep kinderen verkleed als piraat, hun ouders en harde muziek van Pirates of the Caribean kwam me tegemoet. Ik fietste over stille boswegen dwars door het Arnsberger Wald. Wat drukkere wegen en daarna weer een rustiger fietspad. Ik had al vrij vroeg honger. Het vroege ontbijt wat niet zo uitgebreid was was hier de oorzaak van. Tegen half twaalf al aan de lunch. Bij een kapel kon ik droog zitten. Een dame kwam er een kaarsje opsteken en even kort mee gebabbeld.
Nieuwe krachten opgedaan. Door via een mooie en rustige beklimming naar de stuwdam van de Sorpesee. Via een fietspad langs de oever kon ik het stuwmeer volgen. Nadat ik de Sorpesee verlaten had ging ik naar het dak van mijn fietsvakantie. Eerst over asfaltwegen en daarna over grindwegen. Een hinde met haar kalf rende voor me weg.
Grotendeels liep de klim van acht kilometer geleidelijk maar er zaten ook zware stukken tussen tot circa twaalf procent. Uiteindelijk kwam ik bij het skiplaatsje Wildewiese en zat ik ruim boven de zeshonderd meter hoogte. Afdalen via grindwegen maar na een kilometer of vijf werd ik tegenhouden door een tweetal Poolse bosarbeiders. Ik mocht en kon niet verder. De hele grindweg lag onder het snoeiafval, boomstammen en machines. Ik keek het nog even aan maar inderdaad hier was geen doorkomen aan. Terug klimmen naar Wildewiese en daarna over asfaltwegen om verderop de route weer op te pikken.
Geen prettig stuk: Veel verkeer! Bij Finnentrop de route weer opgepikt. In het Biggedal op fietspaden langs de rivier gefietst. Soms met korte pittige klimmetjes. Ik haalde een vakantiefietser in. Zwaar bepakt, vast een kampeerder, ging hij minder hard dan ik. Ik klom omhoog naar het grootste stuwmeer van het Sauerland, de Biggesee. Ook langs dit stuwmeer liep een mooi fietspad. Daarna was het afdalen naar Olpe.
In Olpe aangekomen tikte ik het adres in van mijn hotel ‘Koch Stadthotel’ in mijn Garmin. Maar dom genoeg lette ik niet op hoe die mij liet rijden. Halverwege kwam ik erachter dat die omreed. In plaats van vijfhonderd meter liet die me wel twee en een halve kilometer rijden met daarin nog een flinke klim. Ik moest er eigenlijk wel om lachen. Al voelde ik mijn benen wel vandaag. Ik had dan ook niet alleen 110 km gefietst maar ook nog eens circa 1400 hoogtemeters gemaakt.
Snel ingecheckt bij het hotel. Ik zat in het gebouw wat op vijftig meter van het hoofdgebouw lag. Snel mijn tassen op kamer gezet en daarna de fiets opgeborgen in de voorraadkamer. Iemand van het keukenpersoneel stond al op me te wachten. Na het douchen prima gegeten in het restaurant van het hotel. Druk was het er niet. Wat een verschil met gisteren.
8 juli - Etappe 15: Olpe - Keulen
Tegen negenen op weg. Het eerst stukje kende ik al door de fout die ik gisteren maakte. Daarna geleidelijk klimmen naar Blockhaus op 500 meter hoogte. Een mooie goed lopende klim. Bovenop de Blockhaus heb je een mooi uitzicht op het achterliggende Sauerland en het voor me uit liggende Bergisches Land.
Bij het Bergisches Land zijn de toppen al wat lager dan bij het Sauerland. Toch moest ik zo nu en dan nog flink in de beugels. Maar het was allemaal goed te doen. Na het Bergisches Land fietste ik dwars door het mooie Köningsforst. Daarna bereikte ik de Rijn. Ik moest naar Köln Deutz dus ik ben de Rijn niet overgestoken. Eerst nog een stuk langs de Rijn gefietst maar omdat de draaibrug nog steeds buiten gebruik was moest ik wat meer landinwaarts rijden. Vorig jaar in september had ik het wel nog geprobeerd maar toen moest ik een heel stuk terugrijden.
Ingecheckt bij Jugendherberge Deutz. Hier ben ik wel vaker geweest. Op TV de tour etappe gekeken waar Pogacar weer liet zien dat er met hem niet te spotten valt. Als een echte Patron du Peloton won hij alsnog de etappe en zette hij Vinegaard naar plaats twee. ‘s Avonds gegeten bij Brauhaus Deutz. Daarna nog even wat door de stad gelopen en op de Alt Markt nog een paar Kölsch gedronken. Ik moet toch wennen aan die kleine glaasjes. Tegen half twaalf naar bed.
9 juli - Rustdag Keulen
Wat langer geslapen vandaag. In de eetzaal was het druk bij het ontbijt. Daarna naar het Römisch Germanisches Museum gelopen. Maar dat was gesloten vanwege een verbouwing. Maar er was wel een alternatief namelijk het Köln Kulturzentrum én het museum wat aan de overkant ligt. Hier de tentoonstelling ‘Roms flitsende Grenzen’ bekeken.
In Duitsland neemt men Corona serieuzer dan in Nederland. Mondkapjes worden er veel meer gedragen. Niet alleen op straat maar ook in mijn jeugdherberg en in de musea die ik vandaag heb bezocht. Zeker in het eerste museum droeg iedereen een mondkapjes. Het was dan ook wel een kleine ruimte. In het tweede museum werd het mondkapje veel minder gedragen maar nog altijd bij zo’n veertig procent van de bezoekers schat ik.
10 juli - Keulen - Hoensbroek
Ik besloot mijn eigen route te rijden die grotendeels overeenkomt met de Via Belgica. Via Bergheim, Elsdorf, Jülich, Baesweiler, Ubach Palenberg naar Rimburg waar ik Nederland in reed. Al met al een kleine negentig kilometer. Grotendeels vlak. Onderweg alleen een klimmetje om Keulen uit te komen en in Rimburg een helling van 10%. Maar als je in het Teutoburgerwoud en het Sauerland gefietst hebt dan heb je wel andere beklimmingen gehad.
Het was weer een mooie fietsvakantie geweest. Grotendeels met goed weer maar ook dankzij de boekjes ‘Fietsen naar Berlijn’ van Kees Swart en ‘Hanzenfietsroute: van Brandenburg naar Zaltbommel’ van Michaël Wannet. Beide boekjes beschrijven een route over rustige wegen en (onverharde) paden met een duidelijke uitleg over het traject en bezienswaardigheden. Beide boekjes zijn aanraders!
Handige links en literatuur
Europafietsers.nl
Recreatieffietsen.nl
Teutoburgerwald.de
Teutoburgerwoud.nl
Foto's van deze fietsvakantie
0 notes
Photo
Wat? Queens House, The Gouden Leeuw at the Battle of the Texel, 21 august 1673 en The English ship Royal Sovereign, with a royal yacht in light air door Willem Van de Velde de jonge en The Battle of Scheveningen, 10 August 1653 door Willem van de Velde de ouder, de hal van Queens House met plafondschildering van Richard Wright, Lieutenant-Commander Stephen Halden Beattie door John Worsley en Ship of Fools door Kehinde Wiley en ter vergelijking Het narrenschip van Jeroen Bosch
Waar? Queens House, Greenwich
Wanneer? 1 augustus 2022
Op 21 april van dit jaar bezocht ik in het Amsterdamse Scheepvaart Museum de tentoonstelling over Willem Van de Velde senior en junior. Ik schreef toen dat, nadat in het rampjaar 1672 de kunstmarkt in Nederland was ingestort, vader en zoon Van de Velde gingen werken voor de Engelse koning. Charles II wees hen een atelier toe in Queens House in Greenwich. In datzelfde Queens House kom ik vandaag dan ook menig werk van beide generaties zeeschilders tegen: penschilderingen van Willem de ouder en schilderijen van Willem de jonge. Van de laatste onder meer een in opdracht van Cornelis Tromp geschilderde scène met zijn vlaggenschip De Gouden Leeuw. Het schip levert slag met de Engels-Franse vloot. Ook hangt er een scheepsportret van de Royal Sovereign, toen het grootste schip in de wereld.
Het Queens House werd ontworpen door Inigo Jones voor koningin Anne van Denemarken, de vrouw van James VI. Het is het eerste bewust in klassieke stijl gebouwde gebouw in Groot-Brittannië. Het gebouw maakte vanaf 1806 onderdeel uit van de Royal Hospital School voor zonen van zeelieden. In 1937 werd het geopend als National Maritime Museum. Bij de renovatie in 2015-16 werd in de indrukwekkende grote hal een plafondschildering aangebracht van kunstenaar Richard Wright.
Queens House huisvest een verzameling kunstwerken die voornamelijk met zeevaart te maken hebben. Een drietal schilderijen van John Worsley, trok mijn aandacht. Hij schilderde de werken, waaronder een portret van Stephen Halden Beattie, in een krijgsgevangenenkamp. De benodigde schildermaterialen kreeg hij van het Rode Kruis. Het doek waarop hij de portretten schilderde, waren lakens die hem door medegevangenen werden gegeven.
Een ander werk dat mij opviel was Ship of Fools van Kehinde Wiley. De kunstenaars plaatst gemarginaliseerde groepen in een setting ontleend aan de westerse schildertraditie. Ship of Fools (Het narrenschip) is een werk van Jeroen Bosch. Wiley verving de dronken passagiers door moderne immigranten op zoek naar een beter leven.
#willem van de velde de jonge#Willem van de Velde de oude#richard wright#john worsley#kehinde wiley#jeroen bosch#inigo jones
0 notes
Text
De Rode Ridder - De Gouden Sporen
Een van mijn interesses is heraldiek: het beschrijven van wapenschilden etc.
De drie knapen (Erwin staat er niet op) brengen paard en wapenuitrusting naar een ridder die hen opleidt tot toekomstige ridders.
Je kan er dus van uit gaan dat het grote wapenschild op het paard (mijn kennis is roestig en ik heb mijn boeken niet bij de hand, maar het lijkt een zeeleeuw -leeuw met lange staart-) van deze ridder is. Nochtans heeft de jongen met het zwarte haar een totaal ander wapenschild op zijn borst. Hij is van adel dus is het zijn familieschild.
Erwin zal in een latere prent opduiken. Hij heeft ook een ander wapenschild op zijn borstkas en weet je nog de Rode Ridder die in het vorige album een toorts als heraldisch stuk op zijn schild had?
3 notes
·
View notes
Text
Vertolker van: ‘Mannen effe luisteren!’ is overleden
Cabaretier Paul van Vliet is op 87-jarige leeftijd overleden. Hij stierf dinsdagavond in zijn woonplaats Den Haag na een kort ziekbed, heeft zijn familie woensdag bekendgemaakt. (Red. dit artikel stond al klaar)
'We zijn intens verdrietig maar vooral ook trots op wie hij was en wat hij voor velen heeft betekend', meldt zijn familie. 'Hij laat met zijn teksten, muziek en komische types een schat aan verhalen en liedjes na die getuigen van een vol leven en een prachtige theatercarrière. Onze lieve Paul, levenslustig, krachtig en vol ideeën tot het eind. We gaan hem missen.'
Van Vliet maakte in 2018 bekend geen voorstellingen meer te gaan spelen. Een jaar geleden ging hij toch nog één keer het podium op voor een benefietvoorstelling voor Oekraïne.
,We zijn intens verdrietig maar vooral ook trots op wie hij was en wat hij voor velen heeft betekend”, meldt zijn familie. ,,Hij laat met zijn teksten, muziek en komische types een schat aan verhalen en liedjes na die getuigen van een vol leven en een prachtige theatercarrière. Onze lieve Paul, levenslustig, krachtig en vol ideeën tot het eind. We gaan hem missen.”
Van Vliet begon met cabaret toen hij in de jaren vijftig in Leiden rechten studeerde. Hij speelde daarna in diverse gezelschappen en richtte in de Nieuwe Schoolstraat in Den Haag het kleine theater Pepijn op. Daarna speelde hij tientallen jaren onemanshows in binnen- en buitenland.
Typetjes
De cabaretier maakte zichzelf onsterfelijk met populaire typetjes als Majoor Kees, Baron Taets van Avezaethe en Haagse Benny. Veel liedjes van Van Vliet werden hits, zoals Meisjes van dertien, Veilig achterop bij vader op de fiets of Pappa is blijven hangen aan de sixties.
Ook vertolkte Van Vliet rollen in diverse toneelstukken en musicals, zoals My Fair Lady en Liefdesbrieven, een voorstelling met Anne-Wil Blankers die meerdere malen werd hernomen. De cabaratier ontving een groot aantal onderscheidingen en prijzen. Zo won hij een Gouden Harp, een Edison en Cultuurprijzen van Den Haag, Rotterdam en Vlaanderen. Ook is hij Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
Leuke dingen voor de mensen
De laatste jaren trad Van Vliet nog wel eens op bij speciale gelegenheden. Ook was hij sinds begin jaren 90 actief als ambassadeur van Unicef. Tien jaar geleden werd door de hulporganisatie de Paul van Vliet Award in het leven geroepen, bedoeld voor organisaties die zich inzetten voor de ontwikkeling van kinderen en jongeren. Vier jaar geleden werden verschillende uitdrukkingen van hem opgenomen in de Dikke Van Dale. Het ging onder meer om "Leuke dingen voor de mensen" en "Vragen? Geen vragen!".
Jeugd en militaire dienst
Van Vliet werd op 10 september 1935 in Den Haag geboren op Denneweg 64, in het huis van zijn grootmoeder. Het pand is nu in gebruik bij de Haagse Kunstkring. Zijn grootvader van vaders kant was lid van de Anti-Revolutionaire Partij en zat voor deze partij jarenlang in de Tweede kamer. Zijn ouders waren beiden beeldend kunstenaars. Vader Van Vliet was tekenleraar, poppenspeler en amateur-toneelschrijver.
Van Vliet speelde zijn eerste creaties in familiekring, zogezegd tussen de schuifdeuren. Tijdens de Duitse bezetting bezocht hij vier lagere scholen. Hij zat tijdens de hongerwinter in het laatste kindertransport naar Friesland, waar hij in Garijp snel “verfrieste” en zich Pauke Vlietstra noemde. In juni 1945 keerde hij terug naar Den Haag. Op 3 maart 1945 was het huis van de familie Van Vliet bij het bombardement op het Bezuidenhout totaal verwoest. Het gezin bouwde een nieuw bestaan op in het Haagse Benoordenhout.
Na de lagere school bezocht Van Vliet het Christelijk Gymnasium Sorghvliet, waar hij in 1954 zijn eindexamen gymnasium aflegde. Al gedurende zijn middelbareschooltijd schreef hij zijn eigen cabaretprogramma’s, die hij samen met Dolf de Vries opvoerde. Na het gymnasium werkte Van Vliet een halfjaar als leerling-journalist bij de Nieuwe Haagse Courant. Daarna ging hij vervroegd in militaire dienst. Hij diende als welzijnszorgofficier in de Westenbergkazerne in Schalkhaar, en trad er 's avonds op met, onder andere zelfgeschreven, revues.
UNICEF
In 1992 werd Paul van Vliet door Audrey Hepburn geïnstalleerd als eerste Nederlandse ambassadeur van UNICEF. Hij maakte sindsdien reportages van het werk van UNICEF op vier continenten. Van Vliet promootte UNICEF in en buiten zijn shows en vertegenwoordigde UNICEF bij diverse officiële gelegenheden en leende zijn stem exclusief voor UNICEF-spots en UNICEF-films. UNICEF reikt elk jaar de Paul van Vliet Award uit aan een organisatie die zich inzet voor kinderen in Nederland. De prijs bestaat uit een bedrag van tienduizend euro, beschikbaar gesteld door de Efteling.
in 2012 keerde Van Vliet terug naar Den Haag, waar hij door burgemeester Jozias van Aartsen persoonlijk werd ingeschreven. Sindsdien woont hij in het verbouwde pakhuis aan het Smidswater, de locatie van zijn voormalige kantoor. Hij lanceerde op de zondagmiddag in de Koninklijke Schouwburg met succes een programma met een keuze uit zijn repertoire, onder de titel Zondag in Den Haag.
Een nieuwe serie, op dezelfde tijd en plaats volgde; de Koninklijke Schouwburg, waarvan hij in 2015 van de directie symbolisch de sleutel kreeg ter bevestiging van zijn nieuwe “theatrale thuis”. Hij bracht een nieuwe voorstelling, Alleen op Zondag, die hij in seizoen 2017-2018 voor het laatst ten tonele bracht.De voorstelling bevatte een selectie van zijn beste repertoire, aangevuld met nieuwe teksten. Op 5 februari 2017 trad hij voor de 300ste keer op in Carré. Op 27 mei 2018 stond hij officieel voor de laatste keer op de planken als cabaretier. Echter in theaterseizoen 2019-2020 trad hij meermaals op met de voorstelling Paul van Vliet en Noordpool Orkest.
(Door Dick van As)
0 notes
Text
De bibliotheek verhuist van de Merseloseweg naar het Henseniusplein in het centrum van Venray. Dinsdag 16 mei start de grootscheepse verbouwing van het voormalige supermarktpand waar de bibliotheek wordt gevestigd. De nieuwe vestiging voor BiblioNu moet eind 2023 klaar zijn. In het pand komt ook een bewaakte fietsenstalling.
In mei 2020 besloot de gemeenteraad om de Venrayse bibliotheek te verplaatsen. De verplaatsing is onderdeel van een grotere stedenbouwkundige opgave. In 2021 werd het Gouden Leeuwplein al opnieuw ingericht en vergroend. Nu wordt ook het Gouden Leeuwpad aangepakt.
Gouden Leeuwpad
Deze veelgebruikte looproute ondergaat een metamorfose. Het pad en de onderdoorgangen worden verbreed. De gevel van de voormalige AH-supermarkt wordt hiervoor bijna helemaal gesloopt. De nieuwe gevel van de bibliotheek wordt gemaakt van glas in combinatie met een constructie van staal en hout. En in het midden van het Gouden Leeuwpad komt de ingang van de nieuwe bieb. Wethouder Wim de Schryver is enthousiast dat de verbouwing van start gaat: “Venray krijgt een moderne bibliotheekvoorziening aan een fraai Gouden Leeuwpad en de centrumbezoekers kunnen voortaan ook de fiets parkeren in een overdekte, bewaakte fietsenstalling. Ik ben blij dat we samen met onze partner BiblioNu en bouwbedrijf Wijnen Bouw Horst dit mooie plan kunnen realiseren.”
Brede bibliotheek
De directeur van BiblioNu Fons Steggink kijkt uit naar het nieuwe pand: “De nieuwe vestiging is meer ingericht op de brede functies van de bibliotheek zoals de ontmoetingsfunctie, maar ook leer- en werkplekken en een speelse jeugdafdeling gericht op leesplezier. Het wordt een plek waar iedereen zich thuis kan voelen.” Zodra de aannemer gereed is, gaat BiblioNu aan de slag met de inrichting. De nieuwe bieb krijgt een centraal gelegen entree met leescafé en wordt onderverdeeld in een jeugd- en een volwassenenafdeling. Ook komen er studie-, werk- en vergaderplekken. Het pand wordt goed geïsoleerd en voorzien van een luchtwarmtepomp en zonnepaneleninstallatie.
Parkeren
Naast de fietsenstalling is ook gedacht aan bezoekers die met de auto naar de nieuwe bibliotheek komen. Zij kunnen parkeren in de blauwe parkeerzone van het centrumgebied of kiezen voor de grote centrumparkeergarage op 100 meter van de bieb. Voor mindervalide autobezitters worden in het najaar drie extra parkeerplaatsen gemaakt: één aan De Gouden Leeuw en twee op de overgang van de Kempweg naar het Gouden Leeuwplein. In de parkeergarage zijn ook mindervaliden parkeerplaatsen. Bibliotheekbezoekers die gebruikmaken van een wensbus of taxi worden via de Kempweg naar en van de nieuwe bibliotheek vervoerd.
0 notes
Text
De Spinozaweg met links de voetbalvelden van DRL, juli 1969.
Benedictus de Spinoza, gelatiniseerde vorm van Baruch Spinoza (Amsterdam, 24 november 1632 – Den Haag, 21 februari 1677) was een Nederlandse filosoof, politiek denker en exegeet uit de Gouden Eeuw. Hij wordt beschouwd als een van de grondleggers van de Verlichting. Om in zijn levensonderhoud te voorzien sleep hij brillenglazen en lenzen voor microscopen.
Onder de natuurfilosofen is Spinoza een radicaal die elke vorm van Openbaring of profetie ontkende en geen andere verklaring accepteerde dan die gebaseerd op de rede.
Hij leverde felle kritiek op de letterlijke uitleg van de Bijbel door zijn tijdgenoten. Ook stelde hij dat de Bijbelse profeten niet namens God spraken, maar gewone mensen waren met verbeeldingskracht. Hij stelde dat door zijn nieuwe definitie "God" en natuur als oneindige substantie hetzelfde zijn en dat inzicht in de natuur de kennis van het "goddelijke" verhoogt.
De Rotterdamsche Leeuw is een voetbalclub op Rotterdam-Zuid. De vereniging werd op 14 juli 1929 opgericht. De thuiswedstrijden worden op het sportcomplex “De Leeuwenkuil” gespeeld welke gelegen is aan de Spinozaweg in Lombardijen.
De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.
0 notes
Link
Prijs: 563 per maand Kamer omschrijvi... #Kamer #Amsterdam #Kamer #NoordHolland
0 notes
Last Seen Blogs
lisasuketi
Tips sehat ala denature
the-better-serpent-blog
Alexander Nott
blogideagenerator
Untitled
a7xicons
the dark knights return
wintageonline0
Wintage