House T (1950s) in Bonn, Germany, by Franz Schmidt & Ernst van Dorp

FIGUURLIJK LEVENS OPDIEPEN UIT DE GRAVEN VAN PÈRE-LACHAISE

Rob Kemps vraagt het zich niet meer af. Waarom hij bijna manisch in elke plaats, stad of dorp graven moet opzoeken en bezoeken. Wat hem boeit op plekken die tot rust en kalmte manen. Zijn leven dat dagelijks van links naar rechts gaat daar dan op pauze gaat, op de plaats rust. Een jachtig druk leven dat stil wordt op die plek. Waarom de begraafplaats in het algemeen en Père-LaChaise in het bijzonder hem zo onweerstaanbaar aantrekt. Het vindt de oorsprong op het kerkhof in Best. Daar liggen zijn overgrootouders, vader en moeder van opa Janus. De kleine Rob kent die voorouders niet, ze waren allang gestorven toen hij werd geboren. Aan dat graf stelde hij zich voor hoe hun levens er uit hebben gezien. Hoe zijn vader bij deze opa op schoot zat. Op de hoven die Kemps bezoekt kent hij ook niemand, maar interesseert zich voor de levens die achter de namen schuil gaan.

Op de begraafplaats is het alsof je even om het hoekje kunt kijken. Een sneak peek in het hiernamaals. Dan moet je wel voorstellingsvermogen hebben, verbeelding, inbeelding. Dat heeft Rob Kemps. Zit hij tussen de graven en sluit de ogen dan hoort hij de stemmen. De zachte geluiden die uit de graven omhoog stijgen. Daar wordt je stil van. Het is de magie van de overkant. Het mysterie van gene zijde. De plek waar je ooit eens zult zijn. Waarvoor je bij geboorte al een paspoort hebt ontvangen, een verblijfsvergunning. Je bent statushouder, maar stapt eerst nog maar niet in de boot die je naar Hades zal brengen. Alleen even ruiken, een moment proeven, een ogenblik het gevoel beleven. Dat is de aandacht die de begraafplaats trekt. Een geheimzinnig terrein waar je liever niet wilt zijn, maar dat toch onheilspellend interessant is.

Lopend langs graven met onbekende namen in stenen gebeiteld. Wie zouden het zijn. Hoe hebben ze geleefd. Dat zijn de vragen die Rob Kemps zich heeft gesteld. Nieuwsgierig als hij is ging hij op onderzoek uit. En nog steeds doet hij ontdekkingen omdat het knekelveld hem niet koud laat. De hof in Parijs deed hij dagelijks aan, het lag op zijn route naar de Franse les. Die neemt hij om de chansons te kunnen begrijpen, het Franstalige levenslied waarvan hij liefhebber is. De hof trekt hem en laat niet weer los. Alles lijkt daar in evenwicht. Het leven en de dood is er in balans. Het is een plek bij uitstek waar de levenden de doden bezoeken. Om hen te gedenken, te herinneren. Maar ook, in het geval van een plaats als Père-LaChaise, als ‘ramptoeristen’ of de grootheden daar begraven te aanbidden.

Rob Kemps doet echter meer dan sec graven bezoeken. Hij wil dus weten wie achter die namen schuil gaan, hoe die levens geleefd zijn. Iedere begraafplaats trekt, maar zeker doet deze in Parijs dat. Het eeuwenoude Père-LaChaise telt vele bekende gezichten, beroemde medemensen die daar hun laatste rustplaats hebben gevonden. Kemps interesseert zich voor de historie en is figuurlijk in die grond gaan spitten. Heeft wetenswaardigheden naar boven gehaald en deze verhalen laten afdrukken in een boek. Die uitgave is als een reisgids, een handboek om de illustere plek te bezoeken. Of thuis op de bank imaginair over de paden te lopen. Even de “Hemel op aarde” aan te doen.

Kemps neemt mij aan de hand mee langs de graven en monumenten. Wijst me op de namen die er staan en heeft bij welhaast elk graf een achtergrondverhaal. Op die manier komen de doden weer tot leven. Wordt er even bij hen stil gestaan, aan hen gedacht. Kemps toont mij bij leven grote namen als Karel Appel, Édith Piaf, Max Ernst en Jim Morrison. Het graf van de legendarische zanger van The Doors lijkt een heilige plaats met mysterie omgeven, zoals naar de letter eigenlijk de gehele begraafplaats in Parijs dat is. Ongewild is het kerkhof een toeristische attractie geworden. Waar een gids de bezoekers leidt langs attractieve graven zoals van Oscar Wilde, Michel LeGrand, Victor Noir en Sarah Bernhardt. Ook Rob Kemps is door zijn regelmatige bezoeken en zijn fascinatie voor de mens achter de steen een rondleider geworden.

In zijn boek “Hemel op aarde” wijst hij mij de weg over het grote veld, dat welhaast een stad voor de doden is geworden. Geen spookdorp evenwel zoals in het wilde westen, waar de roos van Jericho door de straten rolt. Père-LaChaise is allerminst een verlaten plek. Het leven mag er dan de aarde hebben verlaten, in de verhalen houdt dat zijn nog stand. De begraafplaats is een dorp in de stad. Grenzend aan het leven, omdat de dood niet kan worden weggestopt en zelfs onderdeel is van het wezen. In het boek vind ik plattegronden van de in vier afdelingen opgesplitste begraafplaats. In ieder segment bezoekt Kemps 23 graven om mij te vertellen over levens. De één krijgt meer aandacht dan de ander, omdat er van die ene nu eenmaal meer is opgeschreven en die andere in de vergetelheid dreigt weg te zakken. Daarnaast gaat Kemps in op de geschiedenis van de vermaarde begraafplaats en de uitstraling die deze dodenakker heeft in de wereld der levenden. Het boek is een reisgids om mij te oriënteren op deze begraafplaats, om de mijn pad er te vinden. Op plattegronden geeft Kemps de besproken graven met nummers aan.

De mensen waarvan Kemps de levens beschrijft passen in de plattegrond van de stad Parijs. Deze straten, huizen en cafés die ze hebben bewoond of bezocht kunnen nu nog worden bezocht. Kamps heeft ze op de wegenkaart gezet. Het maakt het boek compleet voor een uitgebreide VVV-folder. Ter promotie van Parijs en in het bijzonder om de beroemde begraafplaats binnen de stadsmuren eens te bezoeken. De verhalen schrijft Kemps meeslepend, zijn fascinerende enthousiasme klinkt door de woorden; ik las het boek bij wijze van spreken in één adem uit. Vooral de mij bekende namen wekken interesse, maar ook de bij leven minder aansprekende mensen krijgen mijn belangstelling. Door zijn bezoeken en zoektochten is de uitgave een ode aan de meest betoverende plek van Parijs geworden. Enthousiast geworden volg ik zijn loop op de documenterende foto’s van Floris van Bergen. Zij heeft ook de grafmonumenten stijlvol in beeld gebracht. Er ligt een wereld voor Rob Kemps open. Er zijn nog veel meer magische plaatsen op dit continent om levens uit op te diepen.

Hemel op aarde. De mooiste verhalen over Père-DeLachaise, de beroemde begraafplaats in Parijs. Rob Kemps. Fotografie Floris van Bergen. Meulenhoff Boekerij, 2023.

Getrouwe dienstknechten Gods Ik was in mijn jeugd zeer onder de indruk toen ik een dominee, door ouderdom blind geworden, aan de avondmaalstafel hoorde spreken en voor ons, jongeren die net lid van de gemeente waren geworden, hoorde getuigen, dat het goed was dat we ons vertrouwen in een trouwe God hadden beleden. En toen de goede man in grote zwakheid, maar met grote ernst tegen ons zei dat hij er persoonlijk nooit spijt van had gekregen dat hij zijn leven als jongen aan Christus had toevertrouwd, sprong mijn hart op van blijdschap dat ik zo’n God had. Als hij jonger zou zijn geweest, had hij zo’n getuigenis niet kunnen geven. Misschien had hij dan wel vloeiender gesproken, maar het gewicht van die tachtig jaren die achter hem lagen, maakte dat de man voor mijn jonge hart zeer welsprekend was. Al twintig jaar lang had hij het zonlicht niet meer gezien. Zijn sneeuwwitte lokken vielen over zijn voorhoofd en schouders en hij stond daar achter de tafel des Heeren en zei tegen ons: ‘Broeders en zusters, ik zal spoedig van u worden weggenomen, binnen een paar maanden zal ik tot mijn vaderen verzameld worden. Ik heb niet de geest der geleerden, noch de tong der welsprekenden, maar ik verlang ernaar, voordat ik heenga, een openbaar getuigenis over mijn God te geven. Ik heb Hem zesenvijftig jaar gediend en ik heb Hem nooit op ontrouw kunnen betrappen. Ik kan zeggen: 'Immers zullen mij het goede en de weldadigheid volgen al de dagen mijns levens'; en niet een van Gods beloften is ter aarde gevallen.’ Daar stond die dierbare, oude man, met één been in het graf, niet in staat om het natuurlijk licht te aanschouwen, maar hij aanschouwde het licht des hemels dat in een veel hogere zin in zijn ziel scheen. En hoewel hij ons niet kon zien, wendde hij zich toch tot ons en scheen te zeggen: ‘Jonge mensen, vertrouw ook in je jeugd op God, want ik heb er geen spijt van gehad dat ik Hem in mijn jeugd al gevonden heb. Ik kan alleen maar betreuren dat zoveel jaren van mijn leven vruchteloos zijn voorbij gegaan. Er is niets wat het geloof van de jonge gelovige zozeer kan versterken dan de oude, beproefde christen, die met de littekens van de strijd is bedekt, te horen getuigen dat de dienst aan zijn Meester een blijde dienst is en dat hij, als hij een andere meester had kunnen dienen, dat niet gedaan zou hebben, want Zijn dienst is aangenaam en Zijn beloning eeuwigdurende blijdschap. In mijn jeugd kende ik een goede man, hij heeft zijn beloning inmiddels verkregen, die in Gods hand het middel was tot veler bekering. Door zijn bediening kwamen vele jonge mannen tot de Deere en werden predikers, onderwijzers, diakenen en andere arbeiders. En voor iemand die de man in kwestie gekend zou hebben, zou dat ook geen wonder zijn geweest. Hij was bereid tot ieder goed woord en tot ieder goed werk, maar hij had bijzondere aandacht voor zijn catechisanten aan wie hij het Evangelie met grote kracht en ijver predikte. Als een van de jongemannen uit zijn dorp vertrok, stond hij erop dat er een afscheidsgesprek zou plaatsvinden. Buiten het dorp stond een grote eik en onder die eik maakte hij met John, Thomas of William's morgens vroeg een afspraak. Tijdens het gesprek dat dan plaatsvond, smeekte hij de Heere dat de jongeman, die nu naar de grote stad zou vertrekken, voor de zonde bewaard zou worden en door Hem gebruikt mocht worden. Onder die boom namen velen de beslissing de Heiland aan te nemen. Het was een indrukwekkende daad die grote invloed op hen had, want in de jaren erna kwamen veel mannen terug om die plaats, die hen door het gebed van hun meester zo dierbaar was geworden, nog eens te zien.

Het kennisevenement '𝙒𝙖𝙖𝙧 𝙯𝙞𝙟𝙣 𝙢𝙞𝙟𝙣 𝙘𝙤𝙡𝙡𝙚𝙜𝙖'𝙨 𝙜𝙚𝙗𝙡𝙚𝙫𝙚𝙣?' was een groot succes. Er is een grote behoefte aan een betere werkbeleving, samenwerking en ontmoeting.

Bij het vormgeven van de werkplek van de toekomst worden 8 factoren in overweging genomen:

*Zingeving & betekenis: Wat is het doel van ons werk en waarom komen we samen?

*Gedrag en perceptie: Welke factoren beïnvloeden ons gedrag en onze perceptie?

*Diversiteit: Wat zijn de behoeften van verschillende generaties, culturen en persoonlijkheden?

*Tijd: Wanneer willen we wel/niet samenwerken?

*Ruimte: Waar willen we elkaar ontmoeten en welke faciliteiten zijn daarvoor nodig?

*Vorm en uitstraling: Hoe is het ontwerp, de uitstraling en de flexibiliteit van de werkplek?

*Media & technologie: Hoe werken we samen en welke technologie en voorzieningen gebruiken we?

*Duurzaamheid: In hoeverre is onze organisatie en de werkplek duurzaam?

Willem Adriaanssen, Richard Stoop en Eelco Voogd staan klaar om u te informeren en bij te praten over alle mogelijkheden! Wat wilt u graag weten?

Wij danken VNO-NCW Den Haag - Ernst van Dorp - voor de gastvrijheid! En alle aanwezigen.

Hybride werken: https://www.hevo.nl/diensten/naar-markt/kantoren/hnw-het-nieuwe-hybride-werken

Tema: BRANT R. DE BEER

Thomo: Gelukkig is BRANT R. DE BEER nog nie getroud nie.

Van geboorte is ek 'n seun van my nasie, arm van toestand, ek is van die kategorie van mans, van karakter is ek 'n jong man, en van beroep is ek die outeur van die huidige biografiese verslag. My opvoeding het bestaan ​​uit die feit dat my liewe pa my van tyd tot tyd Roveredo toe gestuur het. Roveredo is 'n klein historiese sentrum met net een maar vir hierdie breë pad en met 'n stygende gotiese kasteel. Mnr. Baumgartner het in Roveredo gewoon. Ek het na Roveredo gegaan na hierdie meneer Baumgartner om vinnig by my pa se beste en mees welsprekende retorici te leer. Dit was my opvoeding. My loopbaan en opleiding het bestaan ​​uit die bywoning van 'n gimnasium. Dit is 'n klassieke instelling, aangesien dit geskep is deur Napoleon, die Eerste en Grote, of ten minste onder sy invloed. Sien, die lewe het my toe onbeskof aangespoor om die klere van 'n diaken van 'n Hervormer uit te trek. Ag, dat ek nog nooit 'n Hervormer geskryf het nie! Maar die noodlot, wat altyd onverstaanbaar is, wou dit so hê, en blykbaar het dit van my 'n springende en geparfumeerde skrywer en geleerde gemaak wat oor alles weet en skryf en die teenoorgestelde van alles; en so moes al die kosbare fundamentele eienskappe van my karakter, wat my na my vaderlike bande verwys, verlore gewees het. Een ding, dit, waaroor ek kla met die misdade in die oë en in die diepte van my erodeer siel. Verskriklike lot, waaraan ek my onderwerp! Dinge sal egter verbeter en miskien, wie weet, eendag ontmoet die boerevernuf my weer, en sal ek weer my hande in my eensaamheid kan wring. Intussen blyk dit egter dat ek begrawe is in die wasbak van ondeug wat verteenwoordig word deur glimlaggende en dansende korrespondensies, en daar is nou baie min of selfs geen hoop dat ek in die loop van my lewe weer sal kan jodel, soos soos byvoorbeeld hy in staat is om, op so 'n wonderlike spontane wyse, die ervare en literêr so ywerige Ernst Zahn te doen. Ernst Zahn en ander, insgelyks skerpsinnig, is meesters daarin om hul liefde vir land uit te sonder. Ek kon nog nooit sulke goed maak nie. Die wêreld is groot en die man is 'n raaisel en Napoleon was 'n groot man en Roveredo is 'n bekoorlike dorp en die kern van 'n man is nêrens definitief verlore nie. Maar watter nonsens is dit? Wat is al hierdie suidelike ou dame praatjies? Basel is so 'n pragtige stad, en sy mense is so hardwerkend, so eerlik, so gaaf.

EEN MISMAAKTE LEPROOS IN EEN ROLSTOEL

13-6-2014 Kinderen zouden door de massamedia moeten worden ingehuurd als interviewers. Gisteren zag ik me in die notie bevestigd toen ik bij de supermarkt werd aangesproken door een meisje van hooguit 8. Ik zat in mijn rolstoel en droeg een korte broek, zodat mijn protheses zichtbaar waren.

Toen ik de ingang van de supermarkt naderde, zag ik al dat het meisje me indringend stond te observeren. “Waarom heeft u geen benen meer?”, was de eerste vraag die ze zonder inleiding stelde. Ik legde uit dat de dokter mijn benen eraf had gezaagd omdat ik zieke bloedvaten had.

Dat vond het meisje geen bevredigend antwoord, waar ze uiting aan gaf door op ernstige toon te vragen of ik nog kon lopen. Dit beaamde ik, en ik gaf een korte demonstratie door uit mijn rolstoel op te staan, naar haar toe te lopen en haar een hand te geven.

Ze begreep de ernst van dit kleine ritueel en drukte me de hand alsof ze dagelijks ondervragings- en kennismakingssessies had met mannen van middelbare leeftijd zonder onderbenen.

Inmiddels was haar moeder achter haar opgedoken, die mild-gegeneerd keek. Dat soort moeders stel ik altijd meteen gerust, want ik word wel vaker aangesproken door assertieve meisjes uit de leeftijdscategorie 6 tot 9, die altijd gemeen hebben dat ze heldere vragen paren aan besliste vasthoudendheid.

Jongetjes zeggen bijna nooit wat, en doen hun best niet te kijken. Helaas maak ik het ook mee dat ik kinderen zichtbaar choqueer. Ook dat gebeurde gisteren nog, toen ik in de rolstoel door het dorp reed, nu zonder protheses. Die trek ik wel eens uit als de huid in m’n knieholtes geïrriteerd is door de broeierige warmte onder de kunstbenen.

Ik droeg dus nog steeds die korte broek, zodat m’n stompen manifest zichtbaar waren. Ik zag een meisje van ongeveer 6 met zichtbaar afgrijzen staren naar de resten van m’n benen. Meteen probeerde ik door haar ogen naar me te kijken, en ik begreep wat ze zag: een mismaakte leproos in een rolstoel.

Toch zal ik op gezette tijden in korte broek en zonder protheses naar het dorp blijven gaan. Niet alleen omdat mijn huid daar om vraagt, en niet om kinderen te choqueren, maar omdat ik me niet kan schamen voor m’n stigmata.

Ik draag de zichtbare en onzichtbare littekens van een turbulent bestaan. Eventuele schaamte zou me dwingen gecamoufleerd en teruggetrokken te leven, en dat kan ik niet. Schaamteloos lachend demonstreer ik aldus wat voor anderen een diepe schande is. En kinderen zijn mijn eerlijkste spiegel.

Op maandag 2 januari kunnen inwoners van Zeewolde hun vuurwerkafval weer inleveren van 10.00 tot 13.00 uur op het Horsterplein (parkeerplaats bij het Ravelijn).  Voor elke volle ingeleverde vuilniszak met vuurwerkafval  ontvangen inwoners een euro. Wethouder Ernst Bron: “Ik hoop dat we ook nu, na de pandemie, de actie nieuw leven kunnen inblazen, en dat we in het nieuwe jaar weer schone straten hebben op 2  januari. Als we met jong en oud het vuurwerkafval zo snel mogelijk opruimen, is er veel minder kans op ongelukken met vuurwerkrestanten en zorgen we samen voor een schoon dorp.” Spelregels voor het inleveren van zakken vuurwerkafval Er gelden er een paar spelregels: Zorg dat de vuurwerk restanten op een veilige manier worden opgeruimd Kinderen tot 12 jaar alleen onder begeleiding van een volwassene. Vuurwerk kan soms nog smeulen of gloeien. Indien nodig kunt u het eerst nat maken voor het de vuilniszak in gaat. Het afval bestaat alleen uit vuurwerk. Gebruik een vuilniszak van minimaal 30 liter. Maximaal 100 zakken per persoon. Wanneer: maandag 2 januari van 10.00 tot 13.00 uur Waar: Horsterplein (bij de ingang Ravelijn) Record aantal zakken in 2020 In januari 2020 werden maar liefst 946 zakken vuurwerkafval ingeleverd. Dat deze actie succesvol is, blijkt wel uit de schone straten. Er werden van 2014 tot 2020 tussen de 700 en 1.000 zakken ingeleverd. In 2020 en 2021 was er een landelijk verbod op het afsteken van vuurwerk. Daarom is er die jaren geen inzamelingsactie georganiseerd.

Huisartsen voeren op beschaafde manier actie

Huisartsen gaven maandag de aftrap voor een landelijke actieweek als protest tegen de vele extra taken die zij op hun bord krijgen. Vrijdag sluiten ze de week af met een manifestatie op het Malieveld in Den Haag. Vanaf maandag worden er door het land video's getoond in wachtkamers en hangen er posters om aandacht te vragen voor de druk in de huisartsenzorg. Ook krijgen patiënten deze boodschap te horen via praktijkbandjes. Daarnaast worden patiënten opgeroepen om de acties te steunen via een voorbeeldbrief aan minister Ernst Kuipers (Volksgezondheid).

De Landelijke Huisartsen Vereniging (LHV) verwacht dat er vrijdag velen duizenden huisartsen, doktersassistenten en praktijkondersteuners naar het Malieveld komen. De belangenorganisatie waarschuwt al langer dat de grens bereikt is van wat de huisartsenzorg aankan. Ze willen dat er concrete afspraken gemaakt worden in de zorgakkoorden zodat er de komende jaren daadwerkelijk veranderingen gaan plaatsvinden. Eerdere afspraken boden geen soelaas.

 Minister niet gekomen

Huisartsen kregen de laatste jaren veel extra taken. Door de wachtlijsten bij ziekenhuizen en de geestelijke gezondheidszorg komen patiënten toch weer terecht bij hun huisarts. Daarnaast kwamen er vanuit de overheid en zorgverzekeraars allerlei extra administratieve taken bij. Er zijn altijd maar tien minuten de tijd om een gesprek te voeren met de bezoeker. De huisartsen waren in ieder geval nette actievoerders. Een groot deel was gekleed in de witte jassen en ze droegen apparatuur mee en gebruikten geen geweld.

Minister Ernst Kuipers (Volksgezondheid) zou rond 15.30 uur naar het podium op het Malieveld komen om met de huisartsen in gesprek te gaan. Maar de ministerraad liep uit, dus Kuipers moest van zijn afspraak afzien. Toen is een deel van de artsen en assistenten in polonaise naar het binnenhof gelopen. De demonstratie leverde flink wat problemen op in het Binnenhof, meerdere dienstauto's van ministers stonden een tijd vast vanwege de demonstratie. De huisartsen protesteren tegen de hoge werkdruk als gevolg van de vele extra taken die ze erbij hebben gekregen in de afgelopen jaren. Een deel van de actievoerders heeft nog met de minister gesproken.

"Het is belangrijk om daar met zo veel mogelijk mensen te staan, zodat minister Kuipers en alle andere beleidsmakers niet om ons signaal heen kunnen", zegt de LHV. Er waren naar schatting tussen 5.000 en 10.000 actievoerders.

Meer huisartsen stoppen

Huisartsen willen aandacht voor de te hoge werkdruk, het te weinig tijd hebben voor patiënten en het tekort aan huisartsen. De Landelijke Huisartsen Vereniging (LHV) zegt dat het huisartsentekort vooral zichtbaar is in Zeeland, Twente en Noord-Nederland. Komende jaren verwacht de LHV dat dit tekort zal toenemen, zegt een woordvoerder tegen De Telegraaf. „Over een jaar of zes zal het tekort veel meer door heel Nederland te zien zijn en uiteindelijk overal, behalve in Amsterdam.” Door een tekort aan huisartsen stijgt de werkdruk voor huisartsen die overblijven. De oorzaak van het tekort is dat er meer huisartsen stoppen dan erbij komen. „Er studeren best wel wat artsen af. Maar we werken anders tegenwoordig, veel meer parttime. Voor één huisarts die stopt, heb je twee nieuwe nodig.”

Door het tekort aan huisartsen kan niet iedereen terecht bij een huisarts. Er vormen zich lange wachtlijsten of mensen moeten naar een huisarts in een ander dorp of andere stad en in het ergste geval een andere provincie. „Er zijn patiënten die geen vaste huisarts hebben, omdat de huisarts ’vol’ zit”, zegt Mirjam van ’t Veld van de LHV. Tegen De Telegraaf vertelt David Versteegen dat hij na zijn verhuizing naar Schagen niet direct terecht kon bij een andere huisarts. Hij wilde zich inschrijven, maar dat lukte niet. Versteegen kreeg te horen ’alle huisartsen in Schagen zitten vol’. Uiteindelijk kon Versteegen terecht in een dorpje verderop. Op maandag 27 juni startte LHV een actieweek om aandacht te vragen voor de werkdruk en het tekort aan huisartsen.

Meerjarenplannen

Op vrijdag 1 juli sloten ze deze week af met een samenkomst op het Malieveld in Den Haag. Daar maakten ze hun standpunt duidelijk, omdat de overheid meerjarenplannen voor de zorg maakt aanstaande zomer. 

Een corona-herstelbewijs? Is er geen schouwarts om een doodsoorzaak vast te stellen? Is er geen plek voor uw kind op de school? Vraag het aan de huisarts. Met stijgende verbazing ziet deze beroepsgroep hoe gemakzuchtig zij steeds meer taken erbij krijgen die helemaal niet tot hun basistaken behoren. ’Het is genoeg zo. De huisarts is er niet om de gaten in de andere sectoren op te lossen”, zegt Mirjam van ’t Veld van de Landelijke Huisartsen Vereniging (LHV). Er is zelfs vaak geen tijd om mensen uit te leggen waaraan ze zullen gaan overlijden en wat ze daarbij zullen ondergaan.

(Door Dick van As)

stiftsgarage // bonn

architect: ernst van dorp

completion: 1956

Kindervreugde ...

Donderdag 23 oogst 2018

Die hete kolen werden nog heter …  Trein gemist en pas twee uur later een andere trein …  Wat waren we blij als we ze eindelijk in onze armen konden sluiten. We hebben zoon Wouter en de kids onthaald met een koekje en een drankje … en daarna konden we richting ons huis rijden. Ik kan je één ding verzekeren … ze hoefden niet in slaap gewiegd te worden!

Zowel de kindjes als papa hebben het klokje rond geslapen … Maar daarna zaten ze weer terug boordevol energie!  Het genieten kon beginnen.  Eerste werk? Slakjes gaan ‘plukken’ in de boomgaard. Gewapend met een emmertje trokken de kapoentjes op pad met een ernst … hahaha heel leuk om hen zo geconcentreerd bezig te zien.

De ‘oogst’ was er dan ook naar … Alleen … de volgende morgen was het merendeel terug ontsnapt omdat het dekseltje niet goed op het emmertje zat … Opnieuw beginnen dus!

Een ander leuk spelletje is ‘soep koken’ … in het speelgoedserviesje.  Met verse kruiden!  Want kruidenvrouwtje Lavinia weet heel goed welke kruiden lekker zijn. Even navragen bij oma of het allemaal juist is … en dan … plukken maar … spoelen en ‘koken’ …  

Maar het aller allerleukst is toch het zwembad.  Met temperaturen boven de 30° is dat geen luxe meer.  Wat spelen, het zwembad in …zwembad uit en terug wat spelen, het zwembad in … Ze genieten volop en oma en opa ook!

Intussen worden we elke avond vergast op een klein concertje.  Zonder notenleer, maar met behulp van de computer, leerde Wouter zichzelf spelen op de thinwistle.  Ik moet zeggen dat het al heel aardig gaat!

We mogen natuurlijk de moestuin niet verwaarlozen … de laatste boontjes moeten nog geplukt worden, de laatste kerstomaatjes moeten gedroogd en van de paprika’s zijn er al verschillende oogstklaar.

Gisteren was ik zelf jarig en werd ik verwend met een lekker champagne-ontbijt!  Met de oude ramen, kon ik geen orchideetje houden, het tochtte teveel.  Maar Luc had goed onthouden dat ik terug orchideetjes wou als de nieuwe ramen een feit waren …

Een verjaardag … daar hoort een etentje bij … dus lieten we ons lekker verwennen in Bagolyvár.  We kiezen altijd een restaurant waar de kindjes ook wat kunnen spelen in afwachting van het eten.  Ongelofelijk hoe die twee samen kunnen spelen zonder ook maar één keer ruzie te maken.

Na het spelen hadden de buikjes energie nodig en werd er gesmuld!  En die buikjes waren zo vol dat we voor het dessert een later tijdstip op een andere locatie kozen.  Maar nog eventjes pauzeren bij de ‘pottenboom’ …  Blijkbaar is dat een oude gewoonte.  Als je iets te melden had (een zwangerschap, geboorte, verloving …..) werd een pot in de boom gehangen.  Afhankelijk van het soort pot, de kleur en de plaats in de boom, wist het dorp dan wat je wou vertellen …

Vandaag wilden we de kindjes eens laten zwemmen in een echt meer.  Een dagje geen zwembad, maar natuurwater.  Dus trokken we naar Orfü.  Onderweg zagen we een dode das.  Nu zijn de kids heel erg geïnteresseerd in beestjes … dus werd er even gestopt om de das van dichterbij te bekijken en wat uitleg te geven. Vooral de klauwen waren indrukwekkend.

Omdat Eirik vooral onder water ‘goed kan zwemmen’ en Lavinia zeker nog de zwembandjes nodig heeft, kozen we ervoor om niet in het grote en diepe meer te zwemmen, maar naar het strand aan het kleine meer te gaan.  Na de eerste ‘overwinning’ … “hier zitten visjes en kikkertjes in maar ik zie ze niet … zal ik ze wel voelen?” … hebben ze zich goed geamuseerd.  En bij strandplezier hoort natuurlijk ook ‘kastelen bouwen’.

Morgen is het weet tuin-speel-dag en zaterdag willen we een ander soort ‘natuurwater’ proberen … de rivier de Drava in Barcs.  Maar nu eerst de hongerige magen spijzen!

Consulate General of the Federal Republic of Germany (1956-60) in Rio de Janeiro, Brazil, by Ernst van Dorp & Franz Schmidt

‘Architectuurkritiek’ 2018 Rupert Vanstapel docent: Sofie De Caigny

.

Een fragment uit een eigen geschreven tekst ‘Context boven concept: bouwen in het dorp’ beschrijft aan de hand van Woning Van Aelten & Oosterlinck hoe ik mij verhoud ten opzichte van deze thematiek enerzijds en hoe ik zo’n dialoog tussen gebouw en context ervaar anderzijds:

.

.

“In een dorp waar het bakstenen huis en het schuine dak eerder regel dan uitzondering is, behoudt Marie-José Van Hee eenzelfde retoriek. De woning Van Aelten & Oosterlinck toont zijn voorzijde op sobere wijze aan het kruispunt met de dakrand ruim hoger en de nok net iets lager dan zijn buur. Dit onderdanig maar trots gebaar is een eerste inkijk in de ambities van het gebouw en in het onderwerp van dit werkstuk. Het getuigt van een bescheiden aanpak dat een dorp zeker kan appreciëren. Hoewel de compositie van de gevel egaler en strakker is, dragen elementen zoals de erker, de dakkapel en het inpandig terras bij aan het plastisch karakter van zijn buur en ontstaat er een treffend ensemble. Op zijn beurt schept het strengere karakter van de woning rust binnen dit geheel.

.

Opwijk is dus een waardige dorpsgenoot rijker. De bakstenen zijn zoals bij enkele buren van op de grond tot aan het leien dak gestapeld en een plint lijkt overbodig. Het huis vestigt zich zwaarlijvig op de bodem, bedient zich van het dorp als plint en hanteert de bestaande context als concept. Het gebouw vindt kracht in de dorpse banaliteit en schijnt dit wel te kopiëren om er vervolgens een eigen interpretatie aan te geven. Dit toont aan hoe Marie-José Van Hee een vorm van mimiek toepast tijdens het ontwerpproces en hoe dit resulteert in een gebouw dat zich onnadrukkelijk vermengt met zijn omgeving.”

.

. Ook de projecten van Ernst Gisel en Stephen Taylor ervaar ik op gelijkaardige wijze.

De architecten zoeken naar de waardevolle krachtlijnen van de betreffende context en accentueren en 

vertalen deze vervolgens in een eigen ontwerp dat op zijn beurt de context verruimt.

Post 3 - bespreking van ‘de Ruimte’ in het boek

Ruimte

3 belangrijke plaatsen:

Borssele: het dorp waar de Marokkaanse opa van Adam woont, daar zou ook het ongeluk plaats vinden. Ook kwam Adam vaak op bezoek in Borssele toen en nadat zijn Joodse opa ‘Bram Goltzius’ stierf. Wanneer Adam bij zijn opa is, dan lees je als lezer onmiddellijk hoe leuk en veilig het daar is in Borssele. De mensen die daar wonen kunnen goed overeenkomen. De auteurs creëren deze leuke sfeer doordat de feitelijke informatie waarheidsgetrouw is.  

Utrecht: In Utrecht vonden de Jaarbeurs plaats, waaronder ook Camiel Snyders gaat spreken. Daar werd Adam herkent door Camiel Snyders. Al snel wou Camiel een gesprek voeren met Adam. Hij vertelde duidelijk dat hij Adam niet meer wil zien. Vlug verzint Adam een smoesje om te ontsnappen, want de bewakers zaten achter Adam en Wicky aan.  

Hoogeveen: Adam en Wicky zitten samen in klas in Hoogeveen, ze doen allebei mee met ‘de beste schoolreportage van het jaar’. Zo zijn ze begonnen met het onderzoek over Ernst Bosboom.

New Forms of Revolt - Julia Kristeva

De afgelopen twintig jaar heeft de Franse filosoof, psychoanalyticus en romanschrijfster Julia Kristeva onderzocht hoe crisis in de wereld het vermogen van mensen bedreigt om in opstand te komen. Tijdens het lezen van haar essay, New Forms of Revolt, kwamen er veel vragen in mij op. 

Wat staat er op het spel wanneer politieke opstanden afhangen van de radicale innerlijke ervaring? Is de enige weg naar culturele en politieke verandering, zoals Kristeva lijkt te beweren, door persoonlijke introspectie en opstand? Als we meer van het leven willen dan de vrijheid, moet de richting van het onderzoek vooral naar binnen gericht zijn? Is het enige antwoord op sociale en politieke doodlopende doelen echt gevonden door naar binnen te keren? 

Mijn opstand komt uit het gevoel van teleurstelling, ik ben namelijk teleurgesteld in mijn eigen dorp en gemeente. Kunst leeft amper op ’t Harde. Bij het volgende voorbeeld vond ik een verband met mijzelf en het project dat mij bezighoudt; 

“Frankrijk blijft trots op zijn geheugen en zijn uitzonderlijke cultuur, maar het wordt ook steeds teleurgesteld door de plannen en beloften van de politiek en het wordt absenties in een vergrijzend Europa. In depressieve tijden is het gemakkelijk om gewoonten van opstandigheid, denken, creativiteit te verliezen en zo te bezwijken voor de allure van neoliberale mantra’s en formules. Maar Frankrijk blijft in beeld door een onlesbare honger naar de vrijheid van denken, die tot uiting komt in de schittering van de Franse taal en de passie voor het republikeinse debat.”

Hun opstand lijkt volgens Kristeva de zichtbare kant van een herbeoordeling van het religieuze domein, die innerlijke ervaring wordt genoemd. Deze innerlijke ervaring blijft zich schuchter, in het geheim, maar laten het toch duidelijk onder het oppervlak van beelden, taalelementen en identiteitsspanningen manifesteren.

Bij het voorbeeld van Kristeva plaats ik ’t Harde op de plek van Frankrijk en minder ik in de ernst. Ik herken mijzelf in het feit dat de gewoonten van opstandigheid, denken en creativiteit bezwijken bij teleurstellingen. Als voorbeeld geef ik mijn inspanningen om o.a. de gemeente Elburg te kunnen bereiken voor mijn ideeën. De teleurstelling voor mij is dat er niet nauwelijks geïnvesteerd wordt in ’t Harde en dan heb ik het vooral over het gebied van kunst. Toch laat ik mijn ideeën niet bezwijken onder die teleurstelling. Net als Frankrijk blijft mijn innerlijke ervaring schuchter, in het geheim, maar laat ik toch duidelijk onder het oppervlak van beelden manifesteren. 

Volgens Kristeva gaat opstand niet alleen over afwijzing en vernietiging, het is een noodzakelijk proces van vernieuwing en regeneratie. Ik kan mijzelf dan ook erg vinden in het begrip regeneratie. Ik zie het als een soort herschepping van iets. Ik denk dan ook meteen aan het slecht onderhouden Hardense reetje, het enige openbare (beeldende) kunstwerk dat mijn dorp kent.

Nederlands Monte Carlo herschreven

Hij werkte vier jaar als hoofdmonteur bij een team dat meedeed aan de Griekse zeilwedstrijden. Hij droeg zijn verantwoordelijkheid met grote ernst, en hij genoot in stilte van de eerbied die hij bij jong en oud wist af te dwingen, in de zeilwereld en in zijn dorp. Drie dagen voor zijn drieëndertigste verjaardag bracht een koerier een brief die hem aan de grond nagelde. Het stond er zwart op wit onder het paars-gele Latviumembleem. Zijn echtgenote trok voorzichtig aan zijn arm, vroeg hem wat er scheelde. Hij zag haar, hij keek naar haar, hij keek in de onbestemde kleur van haar ogen, omkranst met bleke wimpers, zijn echtgenote, haar smalle schouders en brede heupen, haar handen rood en ruw. Waar moest hij beginnen? Waar, om haar dit ten volle te doen begrijpen? Bij consul Flaminius, die zestien jaar geleden in Rome de allereerste paardenren bijwoonde in het gloednieuwe Circus Maximus? Bij Tullius, Marcus en Lucullus en de monsterachtige paarden voor de wagens? Of toch maar bij wat de Sicilianen de 'aedificia' noemen, die vlak na het ontstaan van het paardenrennen het gezicht ervan volledig hebben veranderd? Teams als Yarisci en Hiz en Iyi, allemaal gevestigd in de buurt van Troje, stuk voor stuk in de woestijn met veel plek voor het testen van de strijdwagens. Teams die bewust de concurrentie met de paardenfokkers niet meer aangingen maar zich focusten op de wagen, op het gewicht, luchtweerstand en een zo goed mogelijke bestuurbaarheid, wat voor een veel grotere kans op de bocht doorkomen zorgde. Een revolutie, het begin van het moderne paardenrennen! Ja, daar zou hij moeten beginnen, want voor zo'n team zou hij gaan werken, hij, Atticus Corstius. Het stond zwart op wit in de brief in zijn handen. Het wond hem op en maakte hem bang. Diezelfde avond bracht hij een offer aan Tyche, de godin van het geluk.

Zuid-Korea

Het land van de (on)uitstaanbare K-popmuziek, het “Gangnam Style” dansje, gefermenteerd eten (kimchi) en een geweldige BBQ. Oh ja het ligt langs Noord Korea, het land waar ze allemaal een grote slag van de molen hebben gehad. Hoewel Zuid-Korea als land zeer modern is, hebben ze toch respect voor de natuur en bewaren ze hun oude cultuur en waarden nog uitstekend.

Ze hebben wel een nationale obsessie met dingen recycleren. De Koreanen zijn meesters in het hergebruiken, die vindingrijkheid hebben ze zich moeten aanleren toen ze nog onderdrukt werden door de Chinezen en Japanners.

Seoel

Deze moderne stad doet je jezelf wanen in de 22ste eeuw: alles is modern (gebouwen, metro enz.) en toch behoudt ze haar ziel door haar kern met de oude keizerlijke paleizen perfect te conserveren. In de hoofdstad zijn er verschillende paleizen maar het belangrijkste paleis is het Gyeonbokgung paleis. De paleizen liggen vaak aan metro haltes en zijn super gemakkelijk te bereiken. Vaak worden er ook rondleidingen in het Engels (gratis) gegeven. Deze paleizen zijn echt wel de moeite om te bezoeken. Geloof me dat je van de ene verbazing in de andere valt...

Tip: je kunt een combo kaart kopen om alle paleizen te bezoeken voor een erg schappelijke prijs (in 2015 8 euro voor een al toegang pass).

Het centrum van de stad is supermodern. Ook een trip naar de lokale supermarkt is een hele belevenis. Het leven in Korea is duur en fruit wordt er zelfs bewaakt door de winkelpolitie! Ondergronds zijn er in de tunnels van de metrostations nog talloze marktjes te vinden. Je kunt hier ook dumplings eten, maar PAS OP er zit vaak wel gefermenteerde kimchi (kool met chili) in. In Korea moet je opletten voor je je over hun eten uitlaat, ze zijn nogal een trots volk en je kunt echt wel de mensen beledigen. Hun BBQ is aan de andere kant gewoon geweldig! Je bakt je vlees zelf op de BBQ aan je eigen tafel. Als je de smaak van Seoul echt wil proeven, moet je een trip maken naar de traditionele wijk Buckhon Hanok. Daar vind je nog traditionele restaurants en cafés.

Een uitstap naar het nationale museum is ook een must. Je leert hier wat bij over het Koreaans schrift, de onderdrukking door de Chinezen en Japanners doorheen hun geschiedenis, en de vele oude dynastieën van Korea. Mooi en interessant museum, en een rondleiding door een Engelstalige gids (vaak bejaarde vrijwilligers) is inbegrepen in je ticket.

Seoel is ook een shoppingparadijs, met vele gezellige straten om in te verdwalen. Je kunt ook naar de wijk Gangnam (je weet wel, die van dat liedje) gaan en hier rondlopen.

Uitstap naar de gedemilitariseerde zone (DMZ)

Als je in Korea bent, zul je zeker ook een bezoek willen brengen aan de demarcatiezone, de hevig bewaakte grens tussen Noord- en Zuid-Korea. Dit kun je alleen doen via een tour en ik zou dit ten zeerste aanraden. Je wordt met een bus naar de DMZ gebracht en dan kom je in het bezoekerscentrum. Daar krijg je een papier onder je neus geschoven dat je moet tekenen. Het is namelijk een afstand van aansprakelijkheid van de touroperator en van de VN en VS. Indien er iets gebeurt (lees: als die gekken van Noord-Korea je neerschieten ofzo) zij niet aansprakelijk zijn. De toer kan beginnen. Je krijgt even een korte uitleg over de geschiedenis van de plek en wat de DMZ is. Je kunt ook de blauwe barakken bezoeken (congresruimtes) waar de vertegenwoordigers van Noord en Zuid elkaar ontmoeten. Je mag naar binnen en kunt in het gebouw zelfs een paar stappen op Noord-Koreaans gebied zetten! Het enige wat in deze barak op de grens tussen de beide landen staat, is een tafel voor de onderhandelingen en de ruimtes voor de vertalers. De deur die leidt naar Noord-Korea wordt bewaakt door een Zuid-Koreaanse soldaat. Even verder wandelen en gaan rondneuzen in Noord-Korea is geen optie. Aan de andere kant van de site houden de soldaten van Noord-Korea de wacht. Ik moet zeggen dat dit mij wel even kippenvel bezorgde en ik liever niet in het vizier van die soldaten stond. Dan is er nog een busrit doorheen de zone, langs een verlaten Noord-Koreaans dorp. Je mag om veiligheidsredenen maar van bepaalde zaken foto's nemen! Er is een militair op de bus die alles zeer scherp in de gaten houdt. Ook kom je voorbij een vlaggenpost. Eerst plaatste Zuid-Korea een grote vlaggenpost. Nu, Noord Korea kon niet achterblijven en plaatste een vlaggen post met supergrote vlag (wel minstens drie keer zo groot) om te laten zien dat zij superieur zijn aan die kapitalisten uit het Zuiden. Op het einde kom je nog langs een souvenirshop en kun je producten kopen uit Noord-Korea (slangenwijn) . Geweldig maar nee dank u! Op einde krijg je het papier dat je in begin ondertekende in verband met de afstand van de aansprakelijkheid van de touroperator enz. terug. Is wel een leuk souvenirtje.

Tip: lees eens op je gemak het ondertekend document… hilarisch maar tegelijk bittere ernst gewoon.

Tip: als je in Zuid Korea bent kun je ginsengwortel kopen, naar het schijnt de beste in de hele wereld...

Korea is een land van extremen, met het oude centrum van Seoel dat omsloten wordt door het moderne leven. De Zuid-Koreanen leven in angst voor Noord-Korea: ze sturen ze elke dag tientallen vrachtwagens met eten om hen koest te houden. Het is vreemd dat je via Zuid Korea (DMZ) een voet op Noord-Koreaanse bodem kunt zetten. Voor de rest is Korea een aangenaam land met veel ambitie. Ik heb veel respect voor Korea gekregen en zou zeker aan raden om dit land te ontdekken. Op mij liet Korea een positieve indruk na. Volgende keer wil ik graag de Jeju-eilanden en Busan bezoeken!