#epiko | Explore Tumblr Posts and Blogs

stellarsong-official · 1 year

Text

Umihip ang malamig na hangin mula sa hilaga, at humuni ng malungkot na awit ang mga ibon sa alapaap. Binalot ng ulap ang langit na tilang makapal na abo.

Umupo ako sa bakal na duyan ng palaruan ng aming eskuwelahan. Ang bakal ay umungol sa aking pag-upo. Ang mundo ay nagdalamhati sa pagkawala ni Harris.

Mula pa noon, perpekto nang bayani si Harris. Matapang, mabait, at matikas—nasa kaniya na ang lahat. Kaya ipinagtaka ng lahat noong ako ay kaniyang pinansin at kaniyang minahal. Dahil sino ba ang mamansin sa akin? Wala akong katangiang katangi-tangi para ibigin ng isang katulad ni Harris. Pero minahal niya parin ako—pero kinalimutan niya na ako. Simula noong niligtas niya ang ang aming bayan mula sa mga mananakop, lumayo ang loob niya sa akin. Sinabi niya na ang buong Usales ay kailangan niya nang alagaan, hindi lang ako. Ngayon ay patay na siya.

Ang buong kaharian ay nagkagulo, ang iba ay nagdalamhati sa pagkawala ng isang bayani, ang iba naman ay naghanap ng ipapalit sa kaniya. Hindi ako nabilang sa alinman; hindi ako nangulila gaya ng aking inasahan.

Pina-ugoy ko ang duyan at ito ay umungol. Pasira na ito; ang pintura ay natutuklap na at kinakalawang na ang bakal nito. Ang palaruang ito ang pabarito naming tambayan ni Harris. Dito rin niya ako unang hinalikan. Naalala ko ang pakiramdam noong idampi niya ang kaniyang labi sa akin, ang tuwa na bumalot sa aking katawan. Ngayon ito ay wasak na, isang duyan lamang ang natira.

Umupo ako doon ng sandali, inaalala ang lahat ng nangyari sa pagitan naming dalawa nang biglang magliwanag ang aking paningin at ako ay nasilaw.

Sa isang iglap, ako ay napadpad sa isang maulap na palasyong makinang at maputi ang mga dingding. Lumutang sa aking harapan ang bangkay ni Harris, ang kaniyang balat ay makinang at makinis. Guwapo parin siya kahit namatay na.

"Kay ganda niyang tingnan, hindi ba?" Sinabi ng babaeng boses mula sa aking likuran. Ako ay tumalon sa bigla. Nilabas ko ang aking mahiwagang baton at hinanap ang nilalang na nagsalita. Isang usang antropomorpiko na nakasuot ng puting bestidang mahaba na may mga kulay rosas na bulaklak na nakapalamuti ay lumabas mula sa likod ng isang marmol na haligi. Tumawa siya. "Huwag kang matakot, Aliya. Ako ay isang kaibigan."

"Sino ka? Anong gusto mo s'akin?" Itinutok ko sa kaniya ang aking baton, handang tumawag ng mahika kung siya ay aatake.

"Hindi mo ako nakikilala?" Kaniyang ipinagtaka. "Ako ay si Rusalia, ang diyosa ng sangkahayupan. Ako ang pumili kay Harris para maging bayani ng Usales."

Ako ay nagtaka. Hindi kailanman binanggit ni Harris ang bagay na ito. "Kung gayon," aking sinagot, "anong kailangan mo sakin? Bakit ako nandito?"

"Hindi mo pa ba nahahalata?" Bumungisngis siya. "Ikaw ang papalit sa kaniya. Ikaw ang bagong bayani ng kaharian ng Usales."

Ako ay natulala. "B-b-p-paano? Isa akong walang kuwentang tao na nagkataon lamang na minahal ni Harris!"

"Ilang segundo bago siya namatay, tinawag ko siya dito sa aking palasyo. Malaya niyang tinanggap ang kaniyang kapalaran at tinanong ko sa kaniya kung sino ang maaring pumalit sa kaniya. Ikaw ang pinili niya, Aliya. Ikaw."

"H-hindi ko kaya. Hindi ko alam ang gagawin ko at baka pumalya ako at—"

"Inaasahan ko na isasakatuparan mo ang iyong mga tungkulin na may katapangan at karangalan." Pumalakpak siya ng isang beses at muling nagliwanag ang aking paningin.

"Hindi! Hindi ko—"

Sa isang iglap, ako ay nakaupo muli sa duyan, may hawak nang espada. Nanginig ang lupa. Nagtakbuhan ang mga tao palabas ng eskuwelahan, at binalot ng mga tili ng takot ang paligid. Biglang dumagundong ang isang ungol at naaninag ko ang isang halimaw na binunot ang mga puno at tinapon ang mga ito sa malayo. Hawak-hawak ang espada, ako ay lumakad papunta sa halimaw, kinalaban ang daloy ng tao. Wala akong ibang naisip kundi pigilan ang halimaw na ito. Ang aking mga hakbang ay unti-unting bumilis, at namulat ko na ako ay tumatakbo na, dala-dala ang espadang kumikiskis sa sementong lapag.

Ako ay madaling nakarating sa kinaroroonan ng halimaw. Ito ay naghasik ng lagim—sinira ng buntot nito ang kaniyang mga paligid at dinaganan ng kaniyang mga malalaking paa ang mga taong walang magawa kundi sumigaw sa bigat ng halimaw. Inobserbahan ko ang halimaw na kahugis ng buwaya na may maputik na kulay. Napansin ko na may nakakimkim na galit sa dilaw niyang mga mata. Nagpakawala uli ito ng isang nakakabinging ungol.

Ako ay nagalit at iwinagayway ang aking kamay para makuha ang atensyon nito. "Hoy!" Aking sinigaw. "Ako ang kalabanin mo!" Lumingon sa akin ang halimaw at tinitigan ako ng ilang segundo bago ako sinigawan ng napakalakas. Tumakbo ako ng mabilis papunta dito habang lumakad siya sa akin. Ang mga mata nito ay naging kulay pula sa labis na pagkagalit. Noong ako ay nakalapit, ang kanang kamay nito ay sumalubong sa akin. Tumalon ako ng napakataas para iwasan ito. Habang nasa taas, itinutok ko ang aking espada sa halimaw. At sa aking bulusok pababa, isinuot ko ito sa pagitan ng kaniyang mga mata, at tinamaan ang bungo at utak nito. Hinila ko ang espada mula sa kaniyang bungo at lumapag ng ligtas bago bumagsak sa lupa, katabi ang halimaw na wala nang buhay.

Huminga ako ng malalim. Ligtas na ang eskuwelahan, ligtas na ito mula sa halimaw na nasa harap ko. Nagsilabasan ang mga tao sa kanilang pinagtataguan at tinitigan nila ang halimaw na may pagkamangha. "Isang bayani!" Tawag ng isang estudyante at itinuro ako. "Isang bayani," nagbulung-bulungan ang mga tao. Dumami ng dumami at lumakas ng lumakas ang tunog hanggang nagsimula silang magpalakpakan. Nakakabingi. Nakakatakot. Hindi ko na makaya ang tunog at kumaripas ako ng takbo. Kailangan kong puntahan ang kaisa-isang lugar sa eskuwelahan na alam kong ligtas ako.

Sa aking pagpasok, isinara ko ang pinto at hinarangan ito para walang makapasok. Ligtas na ako, aking inisip. Umupo ako so lapag at hinabol ang aking hininga. Nasa silid-aklatan ako. Dito makakahanap ako ng sagot na aking kailangan. Pagkatapos ng ilang sandali, tumayo ako muli at tumungo sa mga libro. Siguradong may mahahanap akong impormasyon tungkol sa espadang aking hawak.

Historya ng Mga Halamang Gamot. Historya ng Mga Mananahi. Ayun! Historya ng Mga Espada at Ibang Mga Sandata! Kinuha ko ang librong ito at dinala sa patungan ng aklat. Binasa ko isa-isa ang mga pahina. Wala akong mahanap na kahugis ng aking espada. Bumalik ako sa mga istante. Ang Historya ng mga Patay. Historya ng Mga Lason. Historya ng mga Diyos at Diyosa? Binasa ko ito.

Rusalia, Diyosa ng Kahayupan

Ang diyosang ito ay may anyong katulad ng isang usa at isang tao. Kaya nitong magbago ng anyo at baguhin ang damdamin ng mga hayop. Hindi niya napapasok ang isip ng isang tao maliban na lang kung pumayag ang tao, o mahina ang katawan nito. Walang may alam kung nasaan ang diyosa.

Pinasok niya ba ang aking isip kaya ako'y naging matapang? Pumayag ba talaga si Harris na magpakontrol sa kaniya? Binago ko ang pahina.

Al' Wira, Diyosa ng Mga Bayani

Isang matapang na mandirigma na pinatawan ng Maykapal ng katangi-tanging katangian, si Al' Wira ay tinawag ang kaniyang sariling "Diyosa ng Mga Bayani." May hawak siyang isang malaking espada (tingnan ang libro tungkol sa mga mahiwagang kagamitan) na ginagamit niya para paslangin ang kaniyang mga kalaban. Napaslang siya habang nilalabanan ang isang mabangis na titan. Walang nakaaalam kung nasaan na ang espada.

Tumakbo ako at hinanap ang librong sinasabi sa sipi. Mga Mahihiwagang Kagamitan sa Historya. Mabilis kong pinaraanan ang libro hanggang mahanap ko ang tinutukoy ng may akda.

Espada ng Diyosa ng Mga Bayani

Ito ang espadang ginamit ng diyosang si Al' Wira sa pakikipaglaban. Malaki ang talim ng espadang ito at may isang ginintuang hawakan. Ang mga disenyong naka-ukit sa espada ay batay sa kuwento ng pagkahirang ng diyosang gumamit nito. Sa bakal ng espada ay may naka-ukit na mga salita. "Maging Bayani ang Sinomang Humawak Ng Espada. Ngunit ang Magmataas ay Mawawalan Ng Dangal." Sinasabing ang mga salitang ito ay ang propesiya ng pagkamatay ng diyosa. Walang nakakaalam kung nasaan na ang espada.

Iginuhit ng may akda ang espadang kaniyang tinukoy. Tinaas ko ang aking hawak. Magkahawig ang dalawa. Pati ang deskripsiyon ay tumpak na tumpak. Nakakatawa. Isang biro lamang ito, di'ba? Nakakatawa. Papaanong nangyaring ako, akong isang walang halagang tao, ay ang hahawak sa isang dakilang espada. Isa lamang akong tauhan sa kuwento ni Harris. Hindi ako ang bida. Tumawa ako. Hindi ako pwede maging isang bayani. Tumawa ako ng tumawa hanggang ito ay naging luha. Hindi ko kaya. Umiyak ako hanggang ako ay makatulog.

Makalipas ang ilang oras, ako ay nagising sa aking kwarto, ang aking mga magulang ay pinapanood ako. Bumangon ako. "Huh?" Aking sinabi na may kahirapan. Masakit ang aking lalamunan. "Paano po ako napunta dito?" "Nakita ka namin sa silid-aklatan sa eskuwelahan niyo," sinabi ng aking ama habang pinapainom ako ng tubig. "Anong nangyari, anak?" Binulong ng aking ina. Nakita ko ang pag-aalala sa kanilang mga mata at ako'y muling naluha. "Hindi ko po alam, ma." Yinakap nila akong pareho habang ipinaliwanag ko ang lahat. "Hindi ko na alam kung anong gagawin ko po ngayon. Hindi po ako karapatdapat maging bayani. Wala po akong kakayahan para maging katulad ni Harris. Hindi ko po kaya. Hindi," aking niluha. "Aliya," sinabi ng aking ama. "Marami kang kakayahan, anak. Huwag kang papayag na may magsabi sa iyong hindi." Tumango ako. "At kailangan mong maging bayani," kaniyang idinagdag. "Kailangan mong siguraduhing hindi matutupad ang propesiya sa atin." "Ano pong propesiya?" Aking itinanong. Nagtinginan silang dalawa. "Sigurado ka ba?" Tinanong ng aking ina sa aking ama. Tumango siya.

"Noong ang Usales ay itinatag, pinaslang ng ating mga ninuno ang isa sa kanilang mga kasama dahil naging traydor ito. Bago mamatay ang lalaking ito, may mga demonyong pumasok sa kaniyang duguang katawan at may sinabi sa isang malalim na boses. 'Dadami ang inyong mga anak at sasakupin niyo ang isang buong bayan. Ngunit sa segundong ipinanganak na ang inyong ika-sampung libong kadugo, lalamunin kayong lahat ng mga halimaw mula sa ilalim ng lupa at mamatay lahat ng inyong mga anak. Malilimutan kayo ng mundo at walang sinumang makaka-alala sa inyo.'" Huminga ng malalim ang aking ama. "Malapit nang magkaroon ng sampung libong katao sa ating bayan," kaniyang idinalamhati.

"Kaya dapat mong pigilin ang propesiyang ito, Aliya. Ikaw lang ang makagagawa nito." Tiningnan ko ang espadang nakapatong sa tabi ng aking higaan at tumango. "Magiging bayani po ako ng Usales," aking binulong. "Ililigtas ko po ang ating kaharian sa pagkawasak." "Salamat, anak." Yinakap nila akong muli at ibinalik ko ito sa kanila.

Bumalik ako sa aking eskuwelahan kinabukasan. Lahat ng aking nakasalubong ay kinakausap ako.

"Ang galing mo, Aliya!" Sigaw sa akin ng isang lalaki habang ako'y naglalakad. "Bayani kita, Aliya!" Sinabi ng isang maliit na babaeng may matinis na boses. Bawat apak ko ay may tumatawag sa akin para pumuri o magtanong.

"Aliya," tawag sa akin ng dalawang babaeng aking nakasalubong, "hindi ba ikaw yung dating kasintahan ni Harris?" Tumango ako. "Grabe. Kaya pala pinatulan ka niya kahit panget ka." Inikot nila ang kanilang mga mata bago lumakad palayo. Ako ay napayuko sa hiya at ilang. Ganoon ba talaga ang tingin ng mga tao sa aming dalawa? Minahal ako ni Harris kaya ko siya naging kasintahan. Hindi dahil magaling ako o magaling siya. Minahal niya ako at minahal ko rin siya.

Sa pagpasok ko sa aking klase, nagbulung-bulungan ang aking mga kaklase. Nailang ako lalo at nakayukong lumakad papunta sa aking upuan. "Aliya," tawag sa akin ng aking guro, "pumunta ka sa opisina ni Punonggurong Farah. Pinapatawag ka niya." Agad akong tumayo at nagsimulang lumakad palabas ng silid. "At dalhin mo daw yung espada mo." Nagsimulang magbulung-bulungan muli ang aking mga kaklase at nagpatuloy parin ako sa aking paglabas.

Kumatok ako sa pintuan papunta sa opisina ng punongguro. Ang puso ko'y tumatakbo ng napakabilis na iyon lang ang aking narinig sa kaba. "Pumasok ka," sagot mula sa loob. Inikot ng aking nanginginig na kamay ang hawakan ng pintuan at pumasok.

Maliit lamang ang opisina ni Punonggurong Farah ngunit maraming mga abubot na nakapaligid dito. Mga simbolo ng isang usa, mga litrato ng mga guro, at iba pa. Nakaupo ang punongguro sa likod ng isang kahoy na lamesa, may binabasang mga papeles na napagtanto kong akin. Pinaupo niya ako sa harapan niya.

"Aliya Atilia, animnapung taong gulang, nasa ika-sampung baitang," kaniyang binasa. "Sabihin mo nga sa akin, Aliya: anong pinagmamayabang mo?" Nabigla ako. "Ano po?" "Ano bang kakahayan mo kaya apaka yabang mo?" Hindi ako nakapagsalita. "Dahil ba sa espada mo? Gustong mong ipagmalaki ito kaya inatake mo ang halimaw?" "Hindi po iyon!" Aking mabilis na sinabi. "Ginusto ko lang pong—" "O hindi kaya gusto mong patunayan na kasing-galing ka ni Harris? Desperada ka bang maging bayani tulad niya?" Umiling ako at bumulong. "Hindi po." "Wala ka namang ipagyayabang, Aliya. Hindi ka maganda at hindi ka malakas," kaniyang sinalita. "Hindi ba kawalan ng galang kung papalitan siya ng isang katulad mo kaagad?" Pinilit ko ang aking sariling huwag lumuha sa harap niya. "Hindi ko muna kukuhanin ang espada mo. Basta ipangako mong hindi mo uulitin ang iyong ginawa. Maliwanag ba?" Hindi ako umimik. "Maliwanag ba?" Tinaas niya ang kaniyang tono. Nagulat ako at tumango. "Opo." "Sige, makakaalis ka na."

Pagkalabas ko sa opisina ay bumagsak ako sa lupa at umiyak. Marahas ang kaniyang mga sinabi sa akin. Hindi ko naman kasalanan ang nangyari. Hindi ko pinili na maging isang bayani. Hindi ko ginustong mamatay si Harris. Wala akong kontrol sa anumang nangyari. At hindi ba dapat silang matuwa at magpasalamat sa aking ginawa? Walang mga utang na loob. Apaka damot nila. Tinitigan ko ang aking espada. Isang diyosa ang minsang humawak nito. "Maging Bayani ang Sinomang Humawak Ng Espada." Iyon ang nakasulat sa mga letrang nakaukit dito. Ako ay isang bayani dahil hawak ko ang espada. Magiging isa akong bayani at papatunayan ko sa aming punong-guro na may kakayanan ako dahil nasa akin ang espada. Tumayo ako mula sa aking kinauupuan at yumanig muli ang lupa.

Isa nanamang halimaw, aking naisip. At tama ako. Iba ang itsura ng halimaw ngayon. Ito ay lumilipad gamit ang isang pares ng makulay na mga pakpak. Isa itong malaking paru-paro. Sa bawat pagaspas ng mga pakpak nito ay isang buhawi ang nahuhubog. Tumakbo muli ang mga tao palayo dito at naghanap ng matataguan. Ito ang pagkakataon kong patunayan ang aking sarili.

Gamit ang aking mahiwagang baton, pinalutang ko ang aking katawan sa ere. Lumapit ako sa halimaw at hinigpitan ang hawak sa espada. Nadama ng paru-paro ang aking presensya at humarap sa akin. Itinulak niya ako palayo gamit ang mga buhawi at ako ay nagpa-ikot-ikot sa hangin. May tunog ng paglagutok mula dito. Itinuwid ko ang aking sarili at inatake ang halimaw. Sa isang tama ay pinutol ko ang ulo nito at nahulog ito sa lapag. Dahan-dahan akong lumapag.

Biglang nagpalakpan at nagsigawan ang mga tao. Nakita ko ang mga ngiti sa kanilang mga mata at lumakas ang aking loob. Isa akong bayani.

Lumapit sa akin ang punong-guro, ngayon ay nakangiti. Walang bakas sa kaniyang mukha ang pagkamuhing ipinakita niya kanina. Pinatong niya ang kaniyang kamay sa aking balikat at hinarap and madla.

"Kamakailan lamang, nawala ang isang matapang na bayani sa ating bayan. Isinakripisyo ni Harris ang kaniyang buhay para iligtas ang ating kaharian mula sa mga masasamang puwersa. Inakala nating lahat na wala nang magproprotekta sa atin. Ngunit salamat sa Maykapal!" Hinawakan niya ang aking kamay at itinaas ito. "Binigyan niya tayo ng isang bagong bayaning marangal at matapang!" Pumalakpak at nagsigawan lalo ang mga tao. "Kaya ngayon, gamit ang kapangyarihang initaang sa akin ng mga diyosa, pinaparangalan ko ang estudyanteng si Aliya Atilia bilang isang bayani ng Usales!" Isang estudyante—ang anak ng punong-guro—ang naghatid ng medalya ni Harris at isinuot ito sa akin. "Purihin ang bayani!" Pumalakpak muli ang mga tao at hinigpitan ng punong-guro ang hawak sa aking balikat. "Nanalo ka na, Atilia," kaniyang ibinulong. "Nanalo ka na."

*-*

Tumakbo ako paikot sa halimaw, at nilito ito. Sa aking bawat hakbang ay pinutol ko ang isa sa kaniyang walong mga paa. Bumagsak ito at walang nagawa kundi igalaw ang mga nalabi sa kaniyang mga paa. Tiningnan nito ang aking mga mata bago ko hatiin ang katawan nito sa dalawa. Pumalakpak muli ang mga tao at ako'y pinuri. "Ang galing mo talaga, Aliya!" Sinabi sa akin ng isang tagahanga. Hindi ko siya pinansin at naglakad ako pauwi sa aking bahay.

Isang taon na ang nakalipas mula noong ako ay naging bayani ng Usales. Dumadami ang mga halimaw na sumusulpot sa aming bayan. Pinapaslang ko silang lahat. Ako ay binigyan ng malaking tahanan ng mga pinuno dahil sa aking istado at kabayanihan. Pumasok ako dito at sinalubong ako ng aking mga magulang sa loob. "Anak!" Sinubukan akong yakapin ng aking ina ngunit ako ay umiwas. "Kamusta ka na?" "Anong ginagawa niyo dito?" Pagalit kong tinanong. "Bumisita lang kami, anak. Matagal na nang huli tayong nagkita," sabi ng aking ina. "Nangungulila na kami sa iyo, Aliya. Umuwi ka muna sa bahay, anak," hiniling ng aking ama. "Ito na ang bahay ko. Umalis na kayo." "Hindi mo bahay ito, anak. Sumama ka na sa amin." "Mala-palasyo na ang bahay ko," aking sinagot. "Ayaw ko nang bumalik sa bahay niyong maliit at madumi. Hindi ba sinabi niyong huwag na'kong babalik don?" "Hindi ko sinasadya, anak. Nadala lang ako ng galit." Inikot ko ang aking mga mata. "Bahala kayo dyan." Dinaanan ko sila at umakyat sa hagdan patungo sa aking silid. "Aliya!" Sinigaw ng aking ama bago ko isinarado ang aking pinto.

Inimbitahan ako ng isang opisyal sa isang pagdiriwang sa kaniyang tahanan. Sinuot ko ang aking pinakamagandang damit at inayos ko ang aking buhok. Maraming mga makapangyarihang tao doon kaya kailangan kong magpakitang gilas. May kumatok sa pintuan. Andiyan na ang aking sundo. Wala naman na siguro ang aking mga magulang. Itinago ko ang aking espada at baton sa aking saya at lumabas ng aking bahay.

Habang kami ay naglalakbay, dinaanan ng aking sinasakyan ang isang ilog. Iba't-ibang klase ng halaman ang tumutubo sa paligid. May mga usa at mga unggoy na naglalaro sa tabi nito. Ang isa sa mga usa ay lumayo sa kaniyang grupo para uminom mula sa malinaw na tubig ng ilog. Mapayapa itong yumuko para makainom ng biglang lumukso ang isang halimaw mula sa ilalim ng ilog at nilamon itong buo. Ako ay nabigla at pinatigil ang karitela. Nilabas ko ang aking espada at lumabas para harapin ang halimaw.

Lumapit ako dito at ako'y agad napansin. Ipinakita ng halimaw ang kaniyang buong anyo at tila'y tumayo itong nagbabanta. May mahaba itong katawan na parang isang ahas. Ang katawan nito ay pinuprotektahan ng mala-armor na kaliskis. May ulo ito ng isang dragon. "Traydor," sinalita ng serpyente, ipinapakita ang matatalas na ngipin nito. Pareho ang galit na nakakimkim sa mga mata nito ng halimaw na aking unang pinaslang. Napalulon ako. Sa unang pagkakataon sa aking buhay, ako ay totoong natakot.

Wala akong ibang naisip kung hindi atakihin ang halimaw. Pinalo ko ang aking espada sa katawan nito ngunit hindi ito tumalab. Nagalit lalo ang halimaw at umungol, ang laway nito'y umulan sa akin. Biglang inilabas nito ang kaniyang mga pakpak at lumipad palayo. Napanganga ako. Kakaiba ang halimaw sa lahat ng aking nakalaban. Nang napagtanto ko na patungo siya sa bayan ay kumaripas ako ng takbo.

Naabutan ko ang serpyente sa eskuwelahan at tinatakot nito ang mga tao. Lumipad itong malapit sa lupa at sinungab ang mga taong kaniyang nadaanan bago bumalik sa taas na parang isang agilang walang paa. Nilulon niya ang kaniyang mga nahuli at inulit ang proseso.

Tumayo lang ako at pinanood ang karumal-dumal na mga pangyayari. Hindi ko na alam ang aking gagawin. Nilulon niya ang marami pang mga tao at sumisid muli pababa. "Aliya!" May tumawag sa akin. Lumingo ako at nakita ang punonggurong tumatakbo. "Si Daniel..." Kaniyang ibinuntong hininga. "Ano?" Aking tinanong. Maputla ang kaniyang mukha. "Nakuha ng halimaw si Daniel. Nakuha niya ang anak ko!" Tumingin ako sa taas at nakitang linamon nito ang mga tao, kasama ang anak ng punongguro. "Ipaghiganti mo siya, Aliya. Pakiusap." "H-h-hindi ko kaya!" Hindi niya ako pinansin. "Ipaghiganti mo, bayani, ang aking anak." Inikot niya ako palayo sa kaniya at itinulak ako. Hindi ko inantisipa ito at ako'y napatid sa isang bato. Napansin ako ng halimaw at lumipad papunta sa akin. Tumayo ako at hawak ang aking espada'y sinalubong siya.

Imbis na patayin ang serpyente, sumabit ang espada sa mga pangil nito. Lumipad ako sa ere, sinusubukang humigpit sa hawakan para hindi mahulog. Binitaw ko ang isa sa aking mga kamay at hinanap ang aking baton. Nang nakuha ko ito ay bumitaw ako at pinalutang ang aking sarili. "Traydor!" Muling sinalita ng halimaw. Nahulog ang aking espada mula sa kaniyang mga pangil at sinalo ko ito.

Sumisid siya muli at inatake ako. Gamit ang aking mahika ay gumawa ako ng pananggalang para protektahan ang aking sarili. Ngunit sa isang kagat lamang ay unti-unti nang nabasag ito. Wala na akong magawa. Malapit niya na akong lamunin. Lumiwanag ang aking paningin.

Nasa palasyo ako muli ng diyosang si Rusalia. Wala na ang bangkay ni Harris na naging abo. Wala na rin ang dating kinang ng mga dingding at kagamitan. Lumuluha ang diyosa habang ako'y kinausap. "Patawad, Aliya. Nagkamali ako. Pumalya akong pigilan ang sumpa. Binigo ko ang Usales." "Anong sinasabi mo? Anong nagyayari?" "Hindi ko siya napigilan. Mawawala ang Usales. Mamamatay kayong lahat para iligtas ang mundo," kaniyang sinabi. "Walang makakaalala sa inyong sakripisyo maliban sa Maykapal." "Ngunit wala ka bang magagawa?" Aking kwinestiyon. "Ikaw ang diyosa ng mga hayop. Hindi mo ba siya mapipigilan?" "Mamamatay lamang ako. Mas ligtas ako dito sa alapaap." "Hindi mo man lang susubukan? Anong klaseng diyosa ka?" "Huwag mo akong paparatangan, mortal," kaniyang isinigaw. "Inililigtas ko lamang ang aking sarili. Gagawin mo rin ito kung ikaw ang nasa posiyon ko." "Makasarili ka," aking sinabi. "Wala sanang magmahal sa iyo." "Katulad mo?" Kaniyang kalmadong sinabi. Ako ay nalito. "Anong ibig sabihin mo d'on?" "Gusto mo ba malaman kung bakit ka pinatulan ni Harris?" Naguluhan ako. "D-dahil mahal niya ako at mahal ko rin siya. 'Yon lang ang dahilan." Tumawa siya. "Hindi," kaniyang isinambitla. "Pinatulan ka niya dahil nakita niya ang iyong potensyal sa mahika. Ginamit niya ito para maging mas malakas sa iyo. Iyon lamang ang dahilan." Parang nadurog ang aking puso. "H-hindi totoo 'yan!" Aking idinepensa. "Mahal niya 'ko." Hindi ko pinaniwalaan ang aking sinabi. "Wala kang kamuwang-muwang, Aliya."

Naglakad siya papunta sa akin. "Mawawala ang Usales at hindi natin parehong kaya piggilan ito. Ngunit sa iyong pagkamatay ay hindi masisira ang mundo kasama nito." Hindi ko siya pinansin. Ang nasa isip ko lamang ay si Harris. Totoo bang hindi niya ako minahal? Kapag hinahalikan niya ako, laging nakamulat ang kaniyang mga mata. Ang kaniyang mga ngiti ay hindi kailanmang umabot sa kaniyang mga mata. Kay tanga ko. Lumiwanag muli ang aking paningin.

Malapit nang mabasag ang pananggalang aking ginawa. Ngunit wala na akong pakialam. Ayoko nang mabuhay sa isang mundong walang nagmamahal sa akin. Tuluyang nabasag na ang aking proteksyon at ako'y nahulog sa bunganga ng halimaw. Ang lahat ng mga nangyari ay nagliliwanag sa aking mga mata bago ako binabalot ng kadiliman hanggang wala na akong nararamdaman.

#tagalog #pinoy #pinoyako #nobela #novel #tagalog story #maikling kuwento #kuwento #fantasy #epiko #filipino #creative writing #this is a period piece

0 notes