The Death of Jose Maria Sison (Joma)

Jose Maria Sison, founder of the Communist Party of the Philippines, has died after two weeks of hospitalization. This news has led millions all over the world to mourn, as many count him as a freedom fighter. He is known for drawing up a thorough analysis of Philippine society through collective study and struggle that led other young cadre of the old Communist Party to leave and form their own. This analysis led the basis for the ongoing anti-fascist, anti-imperialist, anti-feudal revolution in the Philippines.

The CPP was especially relevant to the Unification Church as Marcos was ousted and the CPP taking power became an increasing threat. 

The CPP and the National Democratic movement were vital to the popular movement built up around ousting Marcos. Following the People Power Revolution, which ousted Marcos in 1986, the Unification Church’s institutions flooded the Philippines, organizing conferences with influential cultural figures, as well as active and retired agents of US and Philippine military and intelligence agencies. These conferences played a major role in forming the general counterinsurgency program of the Philippines following Marcos, which consisted of pro-US propaganda on the TV, radio, and education system, that also prepared Filipinos to have their labor exported abroad, as well as arming and developing autonomous anti-communist vigilante groups as the Philippine military slowly develops with the the active aid and mentorship of the US. This was all alongside ramping up neoliberal policies with empty or very limited land reforms, which of course increases the Philippine economy’s dependency on exporting Philippine labor. 

The Philippine Government has had an unending string of bad presidents following Marcos, coming from wealthy bureaucrat capitalist families that control the military, government, and economy, and secure the role of semi-feudalism and peasant exploitation in society, all while shamelessly using vigilante and vigilante-style tactics on those combatting their corrupt governments, from members of Communist organizations to LGBTQ+ activists, priests and nuns, teachers, social workers, etc. All of this violence has continually fed the movement for national democracy with a socialist perspective.

Prior to becoming a combatant, Sison was a professor and organizer in the old Communist Party. He organized among students and in his workplace. He is remembered for being a jovial, delightful man who never stopped organizing for the Philippine revolution, even after imprisonment and being exiled from the land he fought for. 

Today the Philippine revolution grows with thousands of combatants on all major islands of the Philippines, and growing bases among the peasantry and support among the working masses. The National Democratic revolution wages on, fighting on behalf of workers, LGBTQ+ people, women, seafarers, peasants, children, etc., despite the increased bombings and strafing in the countryside, despite the countless revolutionaries and activists who have been murdered the past few years by the police and army using Moonie-owned SNT Motiv weapons. 

These weapons are not the only way the Unification Church is complicit. The continued anti-communist murders of thousands of people in the Philippines is the ongoing legacy of the UC's organizing in the late 80s. CAUSA actively supported and organized vigilante groups, including Alsa Masa, a group responsible for the murder of thousands. 

The New People’s Army continues to swell with people who love the people. As the Revolution Selfie documentary remarks, more people get involved with the revolution because of Jesus than Marx. It was the Christian value of loving your neighbor that led so many to take up this struggle.

It was this Christian value that Sison embodied. And now Sison’s legacy lives on brilliantly in the people’s continued struggle. 

I hope we will all do what we can to support those on the front line fighting imperialism, as their fight is our own. The only way we can take down the enemy here is by having the enemy fall down all over the world.

Long live international solidarity!

Seasonally relevant video of Jose Maria Sison: https://www.youtube.com/watch?v=3PtaI-Ly9Js

After the collapse of the Marcos regime in 1986, the Philippine military’s rediscovery of more conventional pacification methods coincided with codification of a special warfare doctrine by its main ally. In July 1986 the U.S. Army’s Command and General Staff College published its Field Circular: Low Intensity Conflict with a detailed explanation of the new tactics that the Philippine military embraced with apparent enthusiasm. While conventional military science applies maximum firepower against an enemy, LIC “is often characterized by constraints on the weaponry… and the level of violence” since counterinsurgency is above all “the art and science of developing. . . political, economic, psychological and military powers of a government." At the core of the formal LIC doctrine was a combination of social reform and unconventional military procedures, fusing appropriate force with “psychological operations.” Without “unduly disrupting the cultural system,’ the host government should “broaden the bases of political power through education and health programs.” Beyond such psywar and civic action, the Field Circular also advocated “eliminating or neutralizing the insurgent leadership” — words that repressive third world militaries could readily construe as a recommendation for selective assassination. Only months after the doctrine’s release, President Reagan reportedly signed a “finding” that authorized a two-year, $10 million CIA counterinsurgency effort in the Philippines. Reflecting the administration’s reliance on privatized covert operations, the Philippines, like El Salvador and Nicaragua, suddenly experienced a proliferation of Christian anticommunist propaganda and paramilitary death squads. Throughout 1987, Filipino anticommunist activists received a remarkable array of foreign visitors: Gen. John Singlaub (ret.), a former CIA officer who now headed the U.S. chapter of the World Anti-Communist League (WACL); Dr. John Whitehall, a representative of the Christian Anti-Communist Crusade; and agents of the Reverend Sun Myung Moon’s anticommunist CAUSA. During his visit to Manila, General Singlaub, earlier identified with death squad activity in South Vietnam and Central America, met CIA station chief Norbert Garrett, AFP chief of staff Fidel Ramos, and Gen. Luis Villareal, head of both the National Intelligence Coordinating Agency and WACL’s Philippine chapter. Their recommendations found a receptive audience in Aquino’s government, particularly from Interior Secretary Jaime Ferrer, who had used CIA funds to organize election monitors in the 1950s and was now promoting armed vigilantes. The Reagan administration also showed strong “animosity toward the liberal approach” to land reform, allying with conservatives in the Aquino cabinet to block any serious land redistribution. In this same volatile period, Col. James N. Rowe, commander of the green beret training program at Fort Bragg, North Carolina, arrived in Manila to head the army detachment within the Joint U.S. Military Advisory Group. As a veteran of U.S. Army Special Forces operations in Vietnam, where he was famed for escaping after five years in a Vietcong prison camp, Rowe was uniquely qualified to revitalize the country’s counterinsurgency after a decade of decline under Marcos. Indeed, the posting of this top special warfare expert—who was intense, disciplined, and militantly anticommunist—was a strong sign of Washington’s renewed interest in the Philippines. During his year in Manila in 1988 -89, Rowe, according to the Manila Times, “worked closely with the CIA and was involved in a program to penetrate the NPA and the Communist Party of the Philippines which were both undergoing massive ideological upheavals that resulted in bloody purges.’ A Filipino security specialist described him as “clandestinely involved in the organization of anti-communist death squads like Alsa Masa and vigilante groups patterned after “Operation Phoenix’ in Vietnam which had the objective of eliminating legal and semi-legal mass activists.”

Alfred W. McCoy, Policing America's Empire: The United States, the Philippines, and the Rise of the Surveillance State

ablamın kocası

İsmim Leyla. 40 yaşımda, evli, balık etli, çok güzel dolgun dik göğüslere, güzel pürüzsüz vücuda, yuvarlak kalçalara, sütün gibi bacaklara sahip, beyaz tenli bir kadınım. Kocamla hiç bir konuda anlaşamıyoruz, halen cahilin tekidir. 9 cm siki var, kendi de zaten ufak tefek bir adamdır. Kocamla anlaşarak ayrılmaya karar verdik ve beni kızkardeşimin evine bıraktı gitti. O akşam kızkardeşimle oturduk eniştemin eve gelmesini bekledik. Eniştem gece yarısından sonra geldi. Eniştemle sarılıp öpüştük, hal hatır sordu. Bana kocamı ve çocuklarımı sorunca, kızkardeşim, “Ablam ayrılıyor kocasından!” dedi. Eniştem nedenini sordu. “Anlaşamıyoruz enişte…” dedim. Eniştem evlerinde istediğim kadar kalabileceğimi söyledi. Bir süre daha sohbet ettik, vakit geç olmuştu, herkes odasına gitti yattı.

Günler geçiyordu. Dikkatimi çekmişti, eniştem eve her gece içkili gelip, sessizce odalarına gidiyor yatıyor, sabah erkenden kalkıp işine gidiyordu. Bir ay geçmişti aradan. Meğerse kızkardeşimin evliliği benimkinden önce bitmiş. Sorumlusu da kızkardeşimdi. Kızkardeşim benden 4 yaş küçük. Eniştem ile ben aynı yaştayız. Bir gün dayanamadım sordum, “Enişte, eve hergün içip içip geliyorsun, al rakını getir evde iç, biz de seninle içeriz, sohbet ederiz!” dedim. Kızkardeşim hemen, “Yok yaa! Ne güzel dışarda içiyor zıkkımlanıyor işte, birde evde masa mı kuracağım ona!” diye karşı çıktı. Eniştem de bana, “Kızkardeşinin dediklerini duyuyorsun değil mi baldız?” dedi. “Enişte sen ona bakma, getir ben kurarım sana rakı masasını!” dedim. Eniştem işe gitti, ben kızkardeşimle konuştum…

Kızkardeşim bana, “Abla eniştenle biz de anlaşamıyoruz!” dedi. Nedenini sordum. “Sikmekten doymuyor azgın herif, hergün sikilmedik ne amım, ne götüm, ne de ağzım kalıyor, artık bıktım!” dedi. Kızkardeşime kızdım, “Erkek adam, sikecek te, sevecek te, yoksa gider dışarda orospunun birini siker!” dedim. “Aman abla sen karışma işime, gitsin kimi sikecekse siksin, siktiği karıya teşekkür bile ederim!” dedi konuyu kapadı…

Eniştem o akşam işten erken geldi, bir büyük rakı almış getirmişti. Önce akşam yemeğini yedik, sonra salona geçtik. Rakı masasını ben hazırladım ve aralarını yapmak için kızkardeşime de bardak getirdim. Kızkardeşim, “Ben içmem, dizi bitsin ben gidip yatacağım, enişte baldız için siz!” dedi. Ben eniştemle içmeye başladım. Mecburen kızkardeşimin sevdiği diziyi izledik. Dizi bitti, kızkardeşim, “Ben yatıyorum abla, masayı kurduğun gibi sen kaldırırsın!” dedi ve gitti yattı. Eniştem bana, “Görüyorsun işte, kızkardeşin böyle baldız, neden dışarda içtiğimi anladın mı?” dedi. “Böyle de olmaz ki enişte, ben onu yola getiririm!” dedim. “Boşver baldız, yola gelmez o!” dedi. İçmeye devam ettik.

Ben bir ara kalktım lavaboya gittim. Ordan da odama gidip geceliğimi giydim. Dönüşte konuşmak için kızkardeşimin odasına girdim, horul horul uyuyordu. Kapıyı sessizce kapayıp, tekrar salona, eniştemin yanına gittim. Eniştem beni tepeden tırnağa süzdükten sonra, “Şöyle gel yanıma otur baldız!” dedi. Gittim yanına oturdum. Eniştemin gözleri bacaklarımda ve göğüslerimdeydi sürekli. Bir ara elini bacağıma koydu, fakat hemen geri çekti. Eniştemin bacağıma o birkaç saniyelik dokunuşu bile içimi ürpertmeye yetmişti. Bir tuhaf olmuştum. Acaba niyetini yanlış mı algıladım diye eniştemin yüzüne baktığımda, beni sikecekmiş gibi bakıyordu bana. Benden az bir cesaret alsa, kesin birşeyler olacaktı…

Kızkardeşimle konuştuklarımız geldi aklıma, ‘Kimi sikerse siksin, teşekkür bile ederim o karıya!’ demişti. Neden benimle olmasındı? Enişteme biraz daha sokulup, ben de elimi onun bacağına koydum, yarağına yakın yerleri okşuyordum. Eniştemin yarağı büyümüş, önü çadırı kurmuştu bile. Eniştem elimi tutup tam yarağının üzerine koydu ve elime yarağını kavrattırıp elimi sıktırdı. Yarağının nabız gibi atışını hissediyordum. Hiç konuşmuyorduk. Dayanamadım, fermuarını açtım ve yarağını külodundan çıkardım, okşamaya başladım. Yarağı kocamınkinden çok çok büyüktü. Eniştem kemerini çözüp pantolonunu biraz aşağı sıyırdığında o kocaman yarak tam serbest kaldı. Hemen eğilip ağzıma aldım ve emmeye başladım. Emdikçe sanki yarağı ağzımda daha da büyüyor, ağzıma sığmıyordu. Yarağı mosmor olmuştu ve damarları çıkmıştı. Ben yalarken eniştem de saçlarımı okşuyor, başımı yarağına bastırıyordu…

Hiç beklemediğim anda birden ağzıma boşalmıştı. Döllerini yuttuğuma eniştem çok memnun olmuştu. Enişteme, “Nasıl, rahatladın mı enişte?” dedim. “Sağ ol baldız harikaydın, ama sen rahatlamadın daha, ben de seni rahatlatayım!” dedi. Doğrusu kızkardeşime yakalanmaktan korkuyordum, “Beni boşver enişte…” dedim. Eniştem, “Ama olmaz ki baldız, sen de epeydir yaraksızsın!” diyerek göğüslerimi açtı, memelerimi emmeye başladı. Elini külotumun içine soktu, amımı okşadı. Sonra külotumu indirip çıkardı, beni koltuğa sırtüstü yatırıp, bacaklarımı yukarı kaldırarak yanlara açtı ve amımı yalamaya başladı. Deli gibi yalıyordu amımı, diliyle sikiyordu beni. Çok geçmeden kasılıp titreyerek orgazm oldum. Zevkten bağırmamak için dudaklarımı ısırdım resmen. Eniştem ayağa kalktığında yarağı da yeniden kazık gibi duruyordu. Birden beni tuttuğu gibi ters çevirdi ve koltuğa domalttı. Arkama geçti ve arkadan yarağını amıma birseferde köküne kadar soktu ve sikmeye başladı. Sonunda ikinci postayı amıma boşalmıştı…

Yaklaşık bir aydır, kızkardeşim yatmaya gittiğinde gizlice sikişiyorduk eniştemle. İkimiz de memnunduk bundan, fakat eniştemin derdi götümü de sikmekti. Sürekli, “Hastayım o götüne baldız, sikmezssem ölürüm!” diyordu. Ama ben karşı geliyordum, “Enişte sana vermeyip kime vereceğim, seve seve veririm, ama yarağın çok büyük ve kalın, elimde olmadan bağırırım falan, apartmanı ayağa kaldırırız!” deyip götten siktirmiyordum. Eniştem sonunda, “Bu böyle olmayacak baldız, yer ayarlayacağım ve bağırta bağırta sikeceğim seni götünden!” dedi. “Ozaman olur…” dedim. Ama kızkardeşim nereye gittiğimi sorunca ne diyecektim. Eniştem ona da çare buldu, “Avukata gideceğim dersin, evden beraber çıkar gideriz…” dedi.

Ertesi gün kızkardeşime aynen öyle dedim. Eniştem de, “Benim tanıdık avukat var, götüreyim…” dedi. Evden birlikte çıktık eniştemle. Arabasına bindik ve yola koyulduk. Arabada eniştem, “Baldız bugün seni öyle bir sikeceğim ki, hayatında öyle sikiş görmemiştirsin!” dedi. Yarım saat sonra tenha bir mahallede, diğer evlerden uzakta duran bir evin önünde durdu. Arkadaşının eviymiş. İndik, içeri girdik. Hemen öpüşmeye başladık. Sonra yatakodasına geçip soyunduk. Göğüslerimi sırayla dakikalarca emdi, ısırdı, yaladı. Zevkten delirtmişti beni, amımı siksin diye eniştemi üstüme çekmeye çalışıyordum. “Dur daha değil baldız…” diyerek kalktı ve ceketinin cebinden birşey alıp geldi. Küçük bir kavanoz bal getirmişti. Balı amıma dökerek amımı yalıyordu. Ben artık kendimi bırakmıştım, zevkten sesli sesli inliyordum. Amımı yalayarak beni bir kez orgazm etti…

Sonra beni ters çevirip yatakta dörtayak domalttı ve busefer götümün deliğine bal döküp yalamaya başladı. Amımı ilk defa eniştem yalamıştı, şimdi yine ilk defa götüm yalanıyordu. Eniştem bal döktüğü götüme dilini sokup çıkardıkça ben zevkten çıldırıyordum, tarifi imkansız bir zevkti bu. Enişteme küfür ederek yalvarmaya başlamıştım, “Orospu çocuğu sik götümü artık, yalvartma, haydi sok!” diye bağırıyordum. Eniştem yarağını bal kavanozuna daldırıp ağzıma verdi, biraz yalatıp tekrar arkama geçti ve o kocaman yarağını yavaş yavaş götüme sokmaya başladı. Ben duyduğum zevk ve acıyla karışık nasıl bağırıyordum ama. Yarağını taşaklarına kadar götüme köklediğinde nefesim kesilmişti, gırtlaklanan bir hayvan gibi böğürüyordum resmen…

Eniştem taşaklarını amıma çarptıra çaptıra ve beni bağırta bağırta sikiyordu götümü. Bana hiç bitmeyecek gibi gelen yarım saat kadar pompalayarak sikti götümü ve sonunda (o da böğürerek) götüme boşaldı. Eniştem o gün akşama kadar, dinlenip dinlenip, defalarca amımı, götümü ve ağzımı sikti. Tam 7 aydır avukat bahanesiyle sikiştik. Daha sonra gerçekten avukata gittik ve kocamdan boşandım. Şimdi eniştem bana ayrı bir ev kiraladı ve hergün, her fırsatta gelip, rahat rahat amdan götten sikiyor beni

REMEMBERING ALSA MASA

Moonies Support Vigilante Violence in the Philippines Around 1986/1987

▲ Pictured: A banner from a 2017 Alsa Masa gathering. Though Alsa Masa is not what it once was, many vigilante and paramilitary organizations have descended from Alsa Masa and taken up their mantle, such as Davao Death Squad or DDS. Excerpts from Belina A. Aquino's "The Philippines in 1987: Politics of Survival.” 

Human Rights Group Confirms Vigilante Reports In mid-May, an international fact-finding team headed by former US Attorney General Ramsey Clark visited the Philippines to look into the existence and activities of armed vigilantes. The team, composed mainly of human rights advocates, interviewed people in Luzon, Mindanao, Cebu, and Negros. Its findings included: (1) a rapidly growing vigilante movement that has killed, tortured, threatened, or otherwise harassed civilians who are mostly poor farmers, workers, and other individuals who have advocated land reform, wage increases for workers, and withdrawal of the US bases; (2) Philippine military and civilian officials are endorsing and even arming some of these vigilante groups; (3) foreign organizations like the Unification Church-affiliated associations for the Unification of the Societies of the Americas, the WACL, and the World Anti-Communist Crusade, are actively engaged in organizing the movement; and (4) clear evidence of sophisticated methods of counterinsurgency and "low-intensity conflict" (LIC) operating in the Philippines, including direct military action done by Philippine forces with US technical assistance.

One of the team members was Ralph McGehee, a former CIA agent in Asia who wrote a book, Deadly Deceits, about his 25 years with the agency. He had served as a special liaison officer of the Vietnam Special Forces, which were really assassination squads assigned to liquidate communists in the villages. McGehee noticed "direct parallels" between the Vietnam experience and the current Philippine situation. Among these parallels are the "search and destroy" operations; "free-fire zones," and forcing rural people into the population centers to deny the insurgents a mass base. The Alsa Masa and NAKASAKA had counterparts in the Vietnamese reconnaissance units.

McGehee also saw the possibility that a ''version of the CIA's Phoenix Program - a coordinated military, police, and civilian effort to destroy Vietnamese revolutionary forces through assassination squads trained by special forces with the CIA - is now being employed in the country." He pointed out that Lt. Col. Calida, the so-called "godfather" of Alsa Masa had undergone training in 1971-72 at Fort Bragg in North Carolina, considered the counterinsurgency training center in the US. McGehee further noted that the mushrooming of anti-Communist literature was a normal component of CIA "media operations." Calida denied McGehee's allegations.

These observations on possible CIA involvement in Philippine affairs in the post-Marcos period are not far-fetched. At the height of the Huk movement in the fifties, CIA operative Edward Lansdale put together a plan combining military action, economic benefits, and political strategy to defeat the insurgency with the help of Philippine officials like Ramon Magsaysay. More recently, the CIA knew of the corrupt activities of Marcos as early as 1969 and his plan to declare martial law in 1972. Since Aquino assumed power, Manila media circles have speculated on the presence of about 115 CIA agents in the Philippines. The hard evidence, of course, cannot be produced, but it would strain credulity to believe that there is no CIA activity in the country today. Trained in covert action and disinformation, CIA officers are not about to give away their agency secrets. Like McGehee, they get to tell what they did in some of these countries after they retire. Religion and Politics This discussion of the emergence of right-wing fanaticism in the Philippines would not be complete without mentioning the corresponding phenomenal rise of religious fundamentalism in many parts of the country today. Banners announcing prayer meetings, talk shows, workshops, and seminars by such fundamentalist sects like Campus Crusade for Christ, 700 Club, Assemblies of God, World Vision International, the Billy Graham Evangelistic Association, and the much-talked about CAUSA, were commonplace during the year, particularly in Metro Manila and the bigger cities. The Unification Church even sponsored a visit to the Philippines in August of Msgr. Bismark Carballo, a Nicaraguan priest exiled by the Sandinistas for his support of the US-backed "contras." The most visible fundamentalist preachers like Billy Graham, Jerry Falwell, Jimmy Swaggart and Pat Robertson have either visited the Philippines or have regular telecasts in the country. The Carballo visit inspired a Maryknoll cleric, Fr. Thomas Marti, who has long worked in the Philippines, to research the connections between some of these fundamentalist groups and the right-wing networks in the U.S. Marti found that the Reagan administration sought the help of CAUSA International to support US policy in Nicaragua. It might be mentioned that the Moonies and CAUSA have conducted expense-paid seminars and conferences in Washington, D.C.; Manila and other places, inviting well-known names in academic, religious and political circles. Among the CAUSA's top brass are Cleon Skousen, a Mormon Church leader, Douglas MacArthur II, and Bo Hi Pak, the chairman who has acknowledged CIA funding. This is just another form of counter-insurgency, but it tries to minimize direct military intervention in favor of small "grassroots" efforts combining socio-economic, civic action, psychological & political objective. It seems, Marti concludes, that the combination of the political and religious right is intent on fomenting a "Red scare" in the Philippines, as they have done in Latin America, to undermine the earlier efforts of the Aquino government to come to a negotiated settlement with the NDF/CPP/NPA. Noticeable itself is the government's drift to the right and Aquino herself, while cautioning against unrestrained vigilante activities, has not discouraged them. In a visit to Davao City, which some of her supporters considered a "misjudgment," Aquino told members of the Alsa Masa "they were a model in the battle against the 18-year communist insurgency.” RELATED: - Moonies demanded $2,000 from Koreans who wanted to have Filipinas as “housemaids and sex partners.” - In 1985 the Washington Times sponsored a fund for the Contras who committed atrocities, and trafficked drugs to the US - CounterSpy: Moonies Move on Honduras (1983) - One Account of Being Trafficked into Prostitution Through UC “Blessing” - Human trafficking is despicable. Here is one Filipina’s story of slavery in the Unification Church - The UC should be held responsible for supplying weapons that killed young Filipino activists - The Unification Church and KCIA: Some Notes on Bud Han, Steve Kim, and Bo Hi Pak - The Unification Church and the KCIA – ‘Privatizing’ covert action: the case of the UC - The Broad Counterinsurgency Strategies of the US in the 80s, and a Glimpse into the UC’s Role - UNESCO Report: Korean-Filipino marriages under the UC sparked controversy and animosity

Berujung Sah atau Resah? Dilema dalam Hubungan Menginspirasi Single yang Berjudul “Persimpangan”

Alsa Aqilah atau Alsa kembali merilis single terbarunya yang berjudul “Persimpangan”. Lagu dengan genre pop ini bercerita tentang rasa dilema karena ketidakpastian dalam hubungan. “Persimpangan” menggambarkan situasi perasaan jatuh cinta mendalam, sekaligus keraguan apakah suatu hubungan dapat berlangsung bahagia dan berlangsung selamanya atau hanya menimbulkan patah hati semata.

Single “Persimpangan” dari Alsa merupakan buah karya dari kolaborasi antara Acuan Entertainment dan TikTok. Kolaborasi tersebut menghadirkan single yang berjudul “Persimpangan” yang bertujuan untuk mengeluarkan isi hati seseorang yang sedang merasakan keraguan dalam hubungan.

“Bayangin, kalo kamu udah sayang banget sama seseorang tapi ga tau kedepannya gimana,” jelas Alsa. Perasaan sayang memunculkan rasa dilema dalam hati. “Perasaan ini wajar banget, semua orang ingin kepastian,” kata Alsa.

Pada awalnya, Alsa terinspirasi dari masalah percintaan yang relate dengan semua pasangan. “Sebenernya, lagu ini idenya dari overthinking dan curhatan tentang dilema sebuah hubungan,” kata Alsa. Lagu “Persimpangan” punya tujuan tersendiri bagi Alsa. “Pengen bilang aja kalo “Persimpangan” bakal dialami oleh semua orang,”jelas Alsa  

Terkait dengan genre,inspirasi Alsa datang dari ketertarikannya terhadap K-Pop. “Genre di lagu “Persimpangan” adalah pop dengan sentuhan K-Pop,” terang Alsa. Sentuhan K-Pop dalam lagu “Persimpangan” digambarkan dalam instrumennya. “Unsur K-Pop-nya dari instrumen musiknya, kalo lirik tetep unsur Pop Indo,” kata Alsa.

Dalam single “Persimpangan”, terdapat bagian lirik yang menjadi favorit Alsa. “Aku paling suka pas lirik: Apakah kamu patah hati terbesar atau jadi akhir penantian yang wajar?”, jelas Alsa sambil menyanyikan liriknya.

Alsa menceritakan pandangannya terhadap single terbarunya yang berjudul “Persimpangan”. “Menurut aku, dari sisi musiknya ini baru, sih,” kata Alsa. Selain itu, Alsa juga berharap “Persimpangan” bisa dinikmati oleh pendengar. “Aku harap kalian dan pendengar suka, apalagi yang lagi dilema sama hubungannya,” jelas Alsa.

Single “Persimpangan” ini menarik perhatian artis ternama asal Korea Selatan, yaitu JUNNY yang merupakan pencipta lagu untuk artis-artis papan atas Korea Selatan, seperti IU, EXO’s Baekhyun, NCT dan Jay B. Pada acara tersebut, JUNNY menyanyikan lagu “Persimpangan” di Korea Selatan dan juga memuji Alsa dengan berkata bahwa pelantun lagu “Persimpangan” ini  adalah penyanyi Indonesia yang sangat berbakat. .

Kolaborasi yang terjadi pada 6 Desember 2022 ini diprakarsai oleh Asimula, perusahaan berbasis di Korea Selatan yang menyediakan platform virtual live-event di mana artis dapat membuat podcast, konser dan berbagai acara secara live dalam dunia Metaverse yang dapat diatur secara real time yang terintegrasi dalam platform. 

Single “Persimpangan” juga menyimpan harapan. Alsa juga berharap lagu “Persimpangan” dapat mewakilkan perasaan orang-orang yang sedang mengalami ‘persimpangan’ dalam sebuah hubungan. “Semoga lagu aku bisa jadi perantara buat meluapkan perasaan mereka,” jelas Alsa.  Iajuga berpesan untuk bagi orang-orang yang sedang berada di ‘persimpangan’. “Semangat, ya! Harus tetep keep positive, optimis dan jalanin aja dulu,” pesan Alsa.

LIRIK

Ada satu yang selalu ku risaukan

Kamu pernah bilang padaku

Jangan kamu hiraukan itu

Ku ingin nikmati lini masa kini

Sulit bagiku tak pikirkan itu

Tak ada arah dituju

Tapi bagaimana bisa ku menghiraukan

Karena hanya bersamamu ku rasa nyaman

Kamu adalah persimpangan

Antara dua kemungkinan ku rasakan

Apakah kamu patah hati terbesar

Sulit bagiku tak pikirkan itu

Tak ada arah dituju

Tapi bagaimana bisa ku menghiraukan

Karena hanya bersamamu ku rasa nyaman

Kamu adalah persimpangan

Antara dua kemungkinan ku rasakan

Apakah kamu patah hati terbesar

atau jadi akhir penantian yang wajar?

Akankah kita berujung sah?

atau hanya membuat resah?

atau jadi akhir penantian yang wajar?

Covid-19, Resesi, dan Perubahan Iklim, Tiga Tantangan Global Masa Kini

Covid-19, Resesi, dan Perubahan Iklim, Tiga Tantangan Global Masa Kini

Sumber: Dokumentasi Eksepsi Makassar, Eksepsi Online (3/7) Asian Law School Association Local Chapter Universitas Hasananuddin (ALSA LC Unhas) telah melaksanakan ALSA Video Conference dengan mengususng tema “COP26 Deforestation: Between Concealing Destruction and Maintaining Development” melalui platform zoom meeting pada Sabtu (2/7). Kegiatan ini sukses diselenggarakan dengan menghadirkan dua…

View On WordPress

Eniştem Bal Döküp Yalayarak Götümü Sikti! (Leyla 40 Y., İstanbul)

İsmim Leyla. 40 yaşımda, evli, balık etli, çok güzel dolgun dik göğüslere, güzel pürüzsüz vücuda, yuvarlak kalçalara, sütün gibi bacaklara sahip, beyaz tenli bir kadınım. Kocamla hiç bir konuda anlaşamıyoruz, halen cahilin tekidir. 9 cm siki var, kendi de zaten ufak tefek bir adamdır. Kocamla anlaşarak ayrılmaya karar verdik ve beni kızkardeşimin evine bıraktı gitti. O akşam kızkardeşimle oturduk eniştemin eve gelmesini bekledik. Eniştem gece yarısından sonra geldi. Eniştemle sarılıp öpüştük, hal hatır sordu. Bana kocamı ve çocuklarımı sorunca, kızkardeşim, "Ablam ayrılıyor kocasından!" dedi. Eniştem nedenini sordu. "Anlaşamıyoruz enişte..." dedim. Eniştem evlerinde istediğim kadar kalabileceğimi söyledi. Bir süre daha sohbet ettik, vakit geç olmuştu, herkes odasına gitti yattı.

Günler geçiyordu. Dikkatimi çekmişti, eniştem eve her gece içkili gelip, sessizce odalarına gidiyor yatıyor, sabah erkenden kalkıp işine gidiyordu. Bir ay geçmişti aradan. Meğerse kızkardeşimin evliliği benimkinden önce bitmiş. Sorumlusu da kızkardeşimdi. Kızkardeşim benden 4 yaş küçük. Eniştem ile ben aynı yaştayız. Bir gün dayanamadım sordum, "Enişte, eve hergün içip içip geliyorsun, al rakını getir evde iç, biz de seninle içeriz, sohbet ederiz!" dedim. Kızkardeşim hemen, "Yok yaa! Ne güzel dışarda içiyor zıkkımlanıyor işte, birde evde masa mı kuracağım ona!" diye karşı çıktı. Eniştem de bana, "Kızkardeşinin dediklerini duyuyorsun değil mi baldız?" dedi. "Enişte sen ona bakma, getir ben kurarım sana rakı masasını!" dedim. Eniştem işe gitti, ben kızkardeşimle konuştum...

Kızkardeşim bana, "Abla eniştenle biz de anlaşamıyoruz!" dedi. Nedenini sordum. "Sikmekten doymuyor azgın herif, hergün sikilmedik ne amım, ne götüm, ne de ağzım kalıyor, artık bıktım!" dedi. Kızkardeşime kızdım, "Erkek adam, sikecek te, sevecek te, yoksa gider dışarda orospunun birini siker!" dedim. "Aman abla sen karışma işime, gitsin kimi sikecekse siksin, siktiği karıya teşekkür bile ederim!" dedi konuyu kapadı...

Eniştem o akşam işten erken geldi, bir büyük rakı almış getirmişti. Önce akşam yemeğini yedik, sonra salona geçtik. Rakı masasını ben hazırladım ve aralarını yapmak için kızkardeşime de bardak getirdim. Kızkardeşim, "Ben içmem, dizi bitsin ben gidip yatacağım, enişte baldız için siz!" dedi. Ben eniştemle içmeye başladım. Mecburen kızkardeşimin sevdiği diziyi izledik. Dizi bitti, kızkardeşim, "Ben yatıyorum abla, masayı kurduğun gibi sen kaldırırsın!" dedi ve gitti yattı. Eniştem bana, "Görüyorsun işte, kızkardeşin böyle baldız, neden dışarda içtiğimi anladın mı?" dedi. "Böyle de olmaz ki enişte, ben onu yola getiririm!" dedim. "Boşver baldız, yola gelmez o!" dedi. İçmeye devam ettik.

Ben bir ara kalktım lavaboya gittim. Ordan da odama gidip geceliğimi giydim. Dönüşte konuşmak için kızkardeşimin odasına girdim, horul horul uyuyordu. Kapıyı sessizce kapayıp, tekrar salona, eniştemin yanına gittim. Eniştem beni tepeden tırnağa süzdükten sonra, "Şöyle gel yanıma otur baldız!" dedi. Gittim yanına oturdum. Eniştemin gözleri bacaklarımda ve göğüslerimdeydi sürekli. Bir ara elini bacağıma koydu, fakat hemen geri çekti. Eniştemin bacağıma o birkaç saniyelik dokunuşu bile içimi ürpertmeye yetmişti. Bir tuhaf olmuştum. Acaba niyetini yanlış mı algıladım diye eniştemin yüzüne baktığımda, beni sikecekmiş gibi bakıyordu bana. Benden az bir cesaret alsa, kesin birşeyler olacaktı...

Kızkardeşimle konuştuklarımız geldi aklıma, 'Kimi sikerse siksin, teşekkür bile ederim o karıya!' demişti. Neden benimle olmasındı? Enişteme biraz daha sokulup, ben de elimi onun bacağına koydum, yarağına yakın yerleri okşuyordum. Eniştemin yarağı büyümüş, önü çadırı kurmuştu bile. Eniştem elimi tutup tam yarağının üzerine koydu ve elime yarağını kavrattırıp elimi sıktırdı. Yarağının nabız gibi atışını hissediyordum. Hiç konuşmuyorduk. Dayanamadım, fermuarını açtım ve yarağını külodundan çıkardım, okşamaya başladım. Yarağı kocamınkinden çok çok büyüktü. Eniştem kemerini çözüp pantolonunu biraz aşağı sıyırdığında o kocaman yarak tam serbest kaldı. Hemen eğilip ağzıma aldım ve emmeye başladım. Emdikçe sanki yarağı ağzımda daha da büyüyor, ağzıma sığmıyordu. Yarağı mosmor olmuştu ve damarları çıkmıştı. Ben yalarken eniştem de saçlarımı okşuyor, başımı yarağına bastırıyordu...

Hiç beklemediğim anda birden ağzıma boşalmıştı. Döllerini yuttuğuma eniştem çok memnun olmuştu. Enişteme, "Nasıl, rahatladın mı enişte?" dedim. "Sağ ol baldız harikaydın, ama sen rahatlamadın daha, ben de seni rahatlatayım!" dedi. Doğrusu kızkardeşime yakalanmaktan korkuyordum, "Beni boşver enişte..." dedim. Eniştem, "Ama olmaz ki baldız, sen de epeydir yaraksızsın!" diyerek göğüslerimi açtı, memelerimi emmeye başladı. Elini külotumun içine soktu, amımı okşadı. Sonra külotumu indirip çıkardı, beni koltuğa sırtüstü yatırıp, bacaklarımı yukarı kaldırarak yanlara açtı ve amımı yalamaya başladı. Deli gibi yalıyordu amımı, diliyle sikiyordu beni. Çok geçmeden kasılıp titreyerek orgazm oldum. Zevkten bağırmamak için dudaklarımı ısırdım resmen. Eniştem ayağa kalktığında yarağı da yeniden kazık gibi duruyordu. Birden beni tuttuğu gibi ters çevirdi ve koltuğa domalttı. Arkama geçti ve arkadan yarağını amıma birseferde köküne kadar soktu ve sikmeye başladı. Sonunda ikinci postayı amıma boşalmıştı...

Yaklaşık bir aydır, kızkardeşim yatmaya gittiğinde gizlice sikişiyorduk eniştemle. İkimiz de memnunduk bundan, fakat eniştemin derdi götümü de sikmekti. Sürekli, "Hastayım o götüne baldız, sikmezssem ölürüm!" diyordu. Ama ben karşı geliyordum, "Enişte sana vermeyip kime vereceğim, seve seve veririm, ama yarağın çok büyük ve kalın, elimde olmadan bağırırım falan, apartmanı ayağa kaldırırız!" deyip götten siktirmiyordum. Eniştem sonunda, "Bu böyle olmayacak baldız, yer ayarlayacağım ve bağırta bağırta sikeceğim seni götünden!" dedi. "Ozaman olur..." dedim. Ama kızkardeşim nereye gittiğimi sorunca ne diyecektim. Eniştem ona da çare buldu, "Avukata gideceğim dersin, evden beraber çıkar gideriz..." dedi.

Ertesi gün kızkardeşime aynen öyle dedim. Eniştem de, "Benim tanıdık avukat var, götüreyim..." dedi. Evden birlikte çıktık eniştemle. Arabasına bindik ve yola koyulduk. Arabada eniştem, "Baldız bugün seni öyle bir sikeceğim ki, hayatında öyle sikiş görmemiştirsin!" dedi. Yarım saat sonra tenha bir mahallede, diğer evlerden uzakta duran bir evin önünde durdu. Arkadaşının eviymiş. İndik, içeri girdik. Hemen öpüşmeye başladık. Sonra yatakodasına geçip soyunduk. Göğüslerimi sırayla dakikalarca emdi, ısırdı, yaladı. Zevkten delirtmişti beni, amımı siksin diye eniştemi üstüme çekmeye çalışıyordum. "Dur daha değil baldız..." diyerek kalktı ve ceketinin cebinden birşey alıp geldi. Küçük bir kavanoz bal getirmişti. Balı amıma dökerek amımı yalıyordu. Ben artık kendimi bırakmıştım, zevkten sesli sesli inliyordum. Amımı yalayarak beni bir kez orgazm etti...

Sonra beni ters çevirip yatakta dörtayak domalttı ve busefer götümün deliğine bal döküp yalamaya başladı. Amımı ilk defa eniştem yalamıştı, şimdi yine ilk defa götüm yalanıyordu. Eniştem bal döktüğü götüme dilini sokup çıkardıkça ben zevkten çıldırıyordum, tarifi imkansız bir zevkti bu. Enişteme küfür ederek yalvarmaya başlamıştım, "Orospu çocuğu sik götümü artık, yalvartma, haydi sok!" diye bağırıyordum. Eniştem yarağını bal kavanozuna daldırıp ağzıma verdi, biraz yalatıp tekrar arkama geçti ve o kocaman yarağını yavaş yavaş götüme sokmaya başladı. Ben duyduğum zevk ve acıyla karışık nasıl bağırıyordum ama. Yarağını taşaklarına kadar götüme köklediğinde nefesim kesilmişti, gırtlaklanan bir hayvan gibi böğürüyordum resmen...

Eniştem taşaklarını amıma çarptıra çaptıra ve beni bağırta bağırta sikiyordu götümü. Bana hiç bitmeyecek gibi gelen yarım saat kadar pompalayarak sikti götümü ve sonunda (o da böğürerek) götüme boşaldı. Eniştem o gün akşama kadar, dinlenip dinlenip, defalarca amımı, götümü ve ağzımı sikti. Tam 7 aydır avukat bahanesiyle sikiştik. Daha sonra gerçekten avukata gittik ve kocamdan boşandım. Şimdi eniştem bana ayrı bir ev kiraladı ve hergün, her fırsatta gelip, rahat rahat amdan götten sikiyor beni.

Hoşçakalın.

[Leyla]

One last month

Bohong banget kalo tiap kali aku balik nulis di sini terus janji mau lanjutin cerita itu bakal kesampaian, hahaha.. Udah kelewat 4 bulan juga aku nggak nulis apa-apa lagi. Sekarang aku lagi sibuk buat Laporan Pertanggungjawabanku di ALSA buat Muslok tanggal 17 Desember nanti. Ngga kerasa banget udah 3 tahun aku-what so called-mengabdi ke ALSA. Banyaaak banget pelajaran yang aku ambil dari sana. Bukan perez, bukan apa-apa, tapi it changes me a lot. Baik personalityku, how I manage my mood, my habit, my time management, dst. Ner bener bantuin aku lah intinya buat grow up. Tahun ini memang udah hampir berakhir dan jujur harapan-harapan yang aku pikir bakal kejadian di tahun ini itu nggak banyak dan nggak muluk-muluk, mengingat 2020 is a disaster. Aku bisa bertahan sampe 2021 selesai itu aja udah sangat sangat membanggakan diriku sendiri. But, afterall, 2021 is more than disaster HAHAHA. Ancyuurr banget sampe pernah pengen udah aja bisa nggak sih?.

Once again, walaupun 2021-ku sudah seperti teaser badai kehidupan, aku tetap sangat-sangat bersyukur sama apa yang Allah masih titipkan. Badan yang sehat, keluarga yang utuh, rezeki yang lancar, dan lain sebagainya yang kalo disebutin di sini nggak akan bisa selesai dalam dua hari. Alhamdulillah. Alhamdulillah. Alhamdulillah.

Untuk Azkia, yang 5 atau 10 tahun lagi baca Tumblr ini, inget ya kalau kamu pernah melalui tahun-tahun yang amat sulit. Pernah melalui hari-hari, bahkan detik-detik yang amat sulit. So, wherever you are right now, seperti apapun keadaan kamu sekarang (waktu kamu baca ini kemungkinan di tahun 2026 atau bahkan 2031), jangan pernah lupa buat bersyukur dan berjuang. Your comparation and competition itu bukan orang lain, tapi dirimu sendiri di masa lalu. Jadi Azkia yang lebih baik ya, promise me, OK?

(Sambungan ke 3)

dulu aku pernah punyamantan aku diputusnya dengan alasan yg kurang kuat dia bilang dia cuman lagi mau fokus sama ngaji nya dipondokjuga belajarnya disekolah jadi ia beralasan seperti itu untuk memutuskanku dengan cara yang halus awalnya aku percaya tapi ternyata kesininya ia benar2 menjauhiku setiap ketemu ia langsung buang muka dan lari seakan2 sangat terganggu melihatku dan aku tanya lwat sms krna dulu bum terkenal akun wa aku tnya knpa smpai sgitu nya dan ia cman beralasan suka takut klo ktemu cowo dijalan ,aku heran dengan kata2nya padahal kan aku udlu pacarnya lalu ia juga ahirnya mngaku suka chattan sma banyak skali cowo pdhal dia prnah bilang jrg deket cowo pda ahirny dia kceplosan suka bnyk ngontekin cowo lama2 aku diblokir tnpa alasan yg jlas aku sring memerhatikan klo dia gampang skali deket sma cowo2 pdahal dia bilang g gmpang dket sama cowo ,ungkpannya berbalik skali dengan apa yg kulihat skrng ,ahirnya aku brtnya knpa kmu g sperti diri kmu yg diceritakan pda ahirnya dia ngaku klau sbnernya alsa dia memutuskn ku krna dia sejak lama memang sudah tidak ada perasaan padaku lagi ia hanya brusaha mnjalaninya tnpa perasaan cintahnya krna kasian dan ingin mnghargaiku saja ,bahkan dia bilang kalau di nerima aku itu hanya iseng saja ia justru nerima aku hnya krna disuruh temennya bkn krna keinginannya sendiri ,lalu ia mngatakan ssuatu yg entah bnar atau hnya untuk membuatku mundur bhwa ia bilang kalau ia sudah punya yg baru, seandainya bnar brti jls alasan ia memutuskanku bohong besar dan jika itu hanya pura2 mungkin ia bcara bgitu hanya agar aku putus asa mundur dan tidak mengejarnya lagi, yg manapun yg benar dari pngakuannya it aku mnjadi mengerti alasanapapun yg ia buat semata2 hanya alsan logis yg dilebih2kan khawatirnya agar aku tidak bisa menolaknya cara halusnya itu, dari awal aku sudah curiga dan trnyata benar ia malh bilang ia kalau org tuanya gmau dia pacaran laluklo smpai tau pacaran bkal dimarahi dan dia gamau membuat orang tuanya kecewa , kalau alasannya seperti itu jlas siapapun yg jadi pacarnyag enak buat nolak hal itu tapi sayangnya semua itu ternyata hanya kebohongan belaka terungkap saat ia bilang alasan yg sbnarnya bahwa ia memutuskanku bukan krna org tua tapikrna sudah hilang prasaan dan punya yg baru ,

setelah ia mengungkapkan yg sebenarnya ahirnya ia memblokir ku akupun sudah mrasa menyerah karna ia sudah bilang ada yg baru mskipun entah bnar atau tidaknya , tpi sebenarnya hal yg mmbutku mundur adalah krna ia sudah tak sayan denganku ,aku punya prinsip bahwa aku ga akan berhenti mmperjuangan kan seseorang kecuali karna dua hal 1,sudah bahagia dengan yg lain apalagi sudah menikah

2.sudah sama sekali tak memiliki perasaan denganku ,karna sederhananya untuk apa mmperjuangkan seseorang yg sudah tidak menyayangi kita

pda ahirnya slama 3 tahun lamanya aku brusaha membuat ia kembal justru nihil dan hhnya rasa sakit dan kekekcewaan yg berat yg kurasakan dimana kuberusaha menjdai yg paling setianmun malah disa2kan , disitulah aku mulai tak mnyukainya karna trlalu tidak tau diri bagiku org yg mnyia2kan kestiaan dan perjuangan orglain , tidak dipandang sma sekali sbgitu sjian lamanya ,pdda ahirnya aku tak pduli dan bbrpa minggu kmudian rasa sakit itu terobati stelah aku mngenalnya ya wulan sri rahayu org yg sampai saat ini masih aku perjuangkan dan aku harap berhasil dan kita bisa menikah dan hidup bhagia selamanya.

tpi sayangnya stelah stengah tahun ini rsanya ia berubah berangsur2 tak mmpedulikn tntng ku jika ku marah dan tak ada kabar bhkan i seperti yg sudah bosan dan malas stiap kali mmbicarakann tntng cinta , hal itu lah yg slalu mnjdi pikiran yg mmbuatku brfikir ia berubah krna dulu ia tdk pernah bialng benci kta2 cinta justru sangat romantis dan nyambung skali stiap mmbicarakannya , tpi seolah ia mncekam ku untuk brhenti mngkatannya dngn bilang klau ia benci kata2 sperti itu ,jlas aku sedih klo bcara tntng kita aja bnci gmna kdepannya,aku pun pernah nnya keferdy setelah putus dan mnceritakan itu , bhkan ferdy bilan itu respon yg tidak wajar krna bhka ndia saja seringbicara tntn masa depan ,prasaan,pernikahan,candaan2 tntng mreka ber2 agr hubungan merekatidak bosan dan mereka ttp saling merespon satu sama lain tntng itu, ia sampai bilang* sgitu ngomongin cinta gmna ngomongi kawin* *iya makanya itu*jwabku dngn wajah mlas , sbnernya bkn krna g mau bahasnya tpi ini tntng adakah ksan bosan yg dia simpan dibalik diamnya itu aku takut itu mnandakan bhwa wulan udah sam sekali ga sayang sma aku, mknya aku brusaha mmastikan bhwa ku salah dngn trus mnanyakan hal itu tpi ternyata ia slalu malah marah dan mngancamku putus shingga pda ahirnya ia benar2 memutusi ku😔,

wulan memutusiku dngn suatu alasan ,bahkan tpi jujur smpai skrng ini akumasih mraa ragu dan janggal dengan alsan yg ia buat krna itu mirip dengan alasan yg diucapkan mantanku wktu itu, dimna ktika dia mmberi alasan logis yg sulit ditolak namun sbnarnya dia lbih2kan ,,bukan kata2 nya tpi dri kkhawatirannya yg ngga wajar, bgitupun juga kjanggalan yg aku tmukan dalam ungkapan wulan wktu itu,

aku akan menceritakan sedetail2 nya apa yg kuragukan agaraku bisamndapat commentarari kalian pembaca unuk mnilai kata2 ini apakah wajar atau tidak, pertama , ia memutuskanku setelah kita bertengkar semalam dan dimalam itu dia smpat bilang bgini * udahlah klo bgini terus mndingan ga usah berhubunga sendiri aja kali biar bisa tenang , * stelah itu aku minta maaf dan tak lanjutkannya krna aku takut dia mmutuskanku disaat marah * yaudah atuh maafin aku pliss aku g mau mimpi buruk lagi tntng kmu ,hatiku suka g bisa tenang klo lgi berantem sam kmu* * ngapain minta maaf bukannya kmu yg buat aku kaya gini * * yaudah kita damai yah😊* *udh adha udh .. aku lgi mls * aku bnar2 tkut dngn ungkapanny ia sperti bnar2 ingin mngakhiri hubungannya malam itu ,ahirnya aku mnutup obrolan dngn kata2 minta maaf tlah mlibtkan nya banyak smpai ke mslah sensei dan ibuku , aku bilng ibuku cmburu dn bicraka hal buruk tntn nya dikantor ,trnyata ktika kau tnya lngsung ibuku ia tdk mmbicrakan hal buruk hnya bcara tntng aku yg lbih bnyk ngontekin wula ntp sbnarnya dibawa canda , dan entahlah stelah itu aku mmbuka chattnya tpat stelah pulang kerja , * adha , aku mau ngomong sma kamu, klo lgi hima kasih tau yhP jujur aku bnar2 takut krna sngat familiar dngn kata2 itu aku sudah mnebak2 pasti dia mau mutusin aku ,tpi aku berusaha myakinkannya untuk tidak , dan mncoba mngaihkan pmbicaraannya P eh tdi akuudah dibls chattnya sma sensei alhamdulilahh, ada apa * * aku mau kita temenan aja,, demi kebaikan kita, g ussah langsung baper nangis gitu ,dengerin , ini smua ada alasannya*gmna alasannya tolong jlasin scara rinci😖*

1. sblum aku ngisi angket aku untuk masuk sp, aku udah isi kalau aku g punya pacar

2. skrngaku udh trpilih diakamonkai dan tani sensei trnyata ngawasin klo ada anak murid yg pcaran itu bkal nya ntr dicancel.. ya jlasnya aku gmau lah jdi adha aku memutuskan untuk kita tmenan aja ya ,,demi kebaikan kita bersama ,demi masa depanku ,masa depanmu ...jujur aku ga mau sampe aku dicancel buat sp.

* toi itu bukan brti kita ngga jadian lagi kan nnti 😣*

* klo jodoh pasti ada jala adha*

jdi maaf yah aku mau kita putus,,,,dan tolong ngertiin akeadaan aku skrng saat ini *

*tpi bukan brti kmu bakal nyari yg lain kan?* tanyaku sedih

*aku mau kita putus baik2 adha... engga ada sdikitpun terlinta jdi jngn khwair y muli skrng kmu fokus saa blajar kmu ,, ini demi kebaikan kita ,,masa depanku juga dan masa depanmu, trus aku minta tolonghapus semua yg ada dihp kmu foto aku sama kamu .. aku takutnya nnti diperiksa tiba 2 untuk memastikan itu , aku takut nya nnti diperiksa tiba tiba untuk memastikan itu dan tolong kalau kmu ntar ditanya sama siapapun disana tnp terkecuali kk kmupun,,, jwab aj dngnjjur kalu kita udh putus ..tolong ya dmi masa depan aku ,, aku g mau sampai aku dicancel cuma krna soal itu tolong jgn bilang kesiapa2 ttg hal ini ya cukup kmu sama aku aja yg tau * llu aku mmbalasnya dengan vn aku brbicara sambil meringik berderai air mata intinya aku bilang * apa cman krna smalem kita berantem kamu mutusin aku , klo kmubner sayang sama aku hrusnya kmug smudah itu mmutuskan wulan, *

* putus bukan berarti kita g bisa ktemu adha kita ttp tmenan gada kaitanyya sma kmu yg sering marah sama aku ,,g ada sma sekali krng aku lgi dipantau saama sensei adha tolong kmu ngertiii kmu tega liat aku dicancel buat kejepang * lalu aku kmbli mmblsnya dngn vn kli ini aku bnar2 hilangkndali aku mnangis sekencang2 nya diatas kasur jepang ini smbil tngkurab mbentur2kan kakikukelantai tak pduli siapapun yg mndengarku krna aku bnar2 tak percaya hal2 spait ini benar2 akan terjadi kembali... aku smpai biang klo aku ingin matisaja tpi syangnya ia ttap tteguh dngn pendiriannya * iya aku bukan mengakhiri, tnangin diri kamu dulu,,, jgn mikir yg aneh dulu... aku cuman mau kita putus dulu,,, bukan ada hal lain ... apa aku hrus ngomong ke ibu kmu?buat jlasin ini ,,jngn kya gitu adha istigfar aku ngomong apa,,kmu ngiranya apa,, gausah egois adha ,,, cukup bilang kmu tmn deket aku*

llu aku kmbali mngiriminya vc slam 5 mnit 6 detik yg isinya tntng aku yg ingin mmastikan ap smua alsann ini hnya dibuat smata2 krna dia emg udh bosen sma aku tpi ditahan2 krna msih ada perlu sma aku untuk bertanya tntng interview atau emg alasannyaseperti itu ,apa dngn putusnya kita dia bkal cri yg lain ,aku mmaksanya untuk ia mngatakan *tidak* smabil mnangis, apa dngn kita putu bnar2 hnya smentara dan kan kmbali?* tolong g usah brlebihan adha,,, apaan sih kmu ni gusah bersikap kya gitu AKU TTEP BAKAL KEMBALI SAMA KAMU ADHA , AKU SAYANG AMU , AKU UDAH BERHARAP MASA DEPAN AKU SAMA KAMU,jai tolong ngerti ya demi masa depan kita * aku mmblsnya dngn vn lgi yg isiya lupa

* kita ttp bisa fotbar adha ,, ga ada kaitannya ini ga ada kaitannya sama sikap kmu .. ini berkaitan sama masa depan aku... tolong ya skrng tnangin diri kamu

stlah itu mledak lah tangsku setangis tangisnya dan pda ahirnya ku mngungkapkan rasa tidak rela ku dan ttp ingin dia kembali tpi pda akhirnya aku mngakhiri kata2 dngnbilang* yaudah klo emg bgtu mau kmu ,,aku berusaha untuk bisa ,, akubakal nunggu kamu sampai kapanpun , pasti .. aku tunggu kamu kembali wulann aku sayangkamu sesayang sayangnya* tutupku smbil mnangis ,akupun lkas mmblokir wanya fb juga line nya , sperti yg pernahhh kukatakan stelah aku mnjadi seorang mantan aku tak pernah bisa sanggup untuk berbicara dngnnya stelahitu jika hanya sbagai tmn ,,karna hanya kan sakit hatiku dimana ktika aku berbicara sehari2 dngn nya seperti biasa namun mnuansanya sudah berasa berbeda tak aa lagi aku yg dikedepankan tak da lgi chattku yg diutamakan tak ada lgi chattku yg dinanti tak aa gi kata2 manis yg layak kukatakan skalipun akusdang rindu dansangat rindu krna aku tk punyahak mngatakannya krna kita hnya sbgai tmn , pasti distiap obrolan2 nya akan ada rasa nostalgiaku dan timbul rasa ingin balikanku tapi tidak mungkin,, pda ahirnya kaku hnya akan menchattnya smbil mnghayal klo dia masih pacarku , aku hnya akan mmendam kata2 rindu ingin bertemu ditengah2 obrolan itu,,, dan aku tau itu hanya kan mnyakitkan ku ,,, mknya mskipun sangat berat skali aku mmblokir smua akunnya sperti yg biasa aku lakukan pda mantan2 ku ,, karna alsanya hanya satu ,,bukan karna benc sama sekali tpi karna aku hanya tak bisa menjalani komunikasi dengan org yg kusayanghanya sbagai tmn ,,aku hanya akan menangis distiap slesai berbincangnya ,, krna rsa ingin memiliki itu pasti datang kmbali dngn cepat

aku tidak tau kapan aku akan mengabariya lagi yg jlas smoga saja ia benar2 kembali untukku agar aku tak lagi sungkan untuk menghubunginya atau menemuinya lagi membayar rasa rindu yang slama ini telah terpendam

SMOGA SAJA ,,,WULAN KEMBALI

LA Times: Philippine Vigilantes Reflect U.S. Strategy for ‘Low-Intensity Conflict’ (1987)

by Peter Tarr October 11, 1987

NEW YORK —  Some weeks after retired Army Maj. Gen. John K. Singlaub told the Senate-House Iran- contra committees about his fund-raising activities on behalf of the Nicaraguan “freedom fighters,” I went to the Philippines to research that country’s communist insurgency.

My travels in the southern islands of Negros, Cebu and Mindanao turned up evidence that the counterinsurgency strategy advocated by Singlaub and other private American citizens on the far right for use in Central America now had taken firm root in the Philippines.

The tactics are used in what Pentagon strategists call “low-intensity conflict” or LIC. They emphasize an “integrated” approach in the fight against communism combining rural civic action and humanitarian aid programs with methods of “unconventional warfare” that Singlaub and others--including the U.S. government--have covertly employed in El Salvador and Nicaragua.

Singlaub’s credentials in “unconventional operations” are well known. A former chief of the Joint Unconventional Task Force in Vietnam, he participated in “Operation Phoenix,” the CIA’s notorious assassination program that resulted in the murder of an estimated 40,000 supposed Viet Cong sympathizers. More recently he served on President Reagan’s Special Warfare Advisory Group, to offer recommendations regarding LIC strategies.

There remains much speculation throughout the Philippines about the purpose of his several recent visits, spanning a period from July, 1986, to this past February. The former commander of U.S. forces in South Korea insists that he went to the Philippines to search for buried treasure. A number of his critics say the general’s real mission was to help organize civilian militias to be employed in the fight against guerrillas of the communist New People’s Army (NPA).

Many questions have yet to be answered, but one thing is certain: Vigilante justice has captured the imagination of the mass of Filipinos. It is a development that has disturbing implications.

In the theory of low-intensity warfare, the establishment of paramilitary groups is a key element in the battle for the sympathies of people living in rebel-contested areas. Their proliferation is thought to deprive communists of “mass-base” support, and thus contributes to a broader effort to isolate and demoralize insurgent forces.

Several commanders of the Armed Forces of the Philippines (AFP) assured me that most vigilante groups were unarmed. But at every turn I saw deadly weapons: M-16 automatic rifles, fragmentation grenades, homemade pistols and shotguns and a bewildering variety of machetes and bolo knives. And at every turn, the men, women and children who wielded these weapons were eager to tell me that they were “prepared to die” to defend themselves against communism, which many of them called “the godless ideology.”

On a street in downtown Davao, a sprawling city of 1.2 million on Mindanao’s southeast coast, the bolo-toting “Midnight Attack Commandos” of the “Far Eastern Democratic Restoration Bureau” boasted about dismembering captured communist guerrillas while one of their leaders supplied me with leaflets published by an evangelical ministry in Arkansas that posed these burning questions: “Are the IRS, FBI, U.S. Dept. of Labor, the Mafia and labor unions part of the Vatican? Is the Pope the superboss of all government agencies as well as the Vatican?”

How did this literature get to Davao, 10,000 miles from its point of origin in Alma, Arkansas? Did the vigilantes have American contacts? Were they acting in concert with the Philippine military, or on their own? Where did their weapons come from? What were their sources of financial support?

Lt. Col. Franco Calida, police chief of Davao and the acknowledged “godfather” of the first and most successful vigilante group, the Alsa Masa, insisted that his and other paramilitary groups had arisen spontaneously. Their popularity, he said, reflected widespread dissatisfaction with the communists’ urban terror campaign conducted in the city between 1981 and 1985. Indeed, Davao had been the “murder capital” of the Philippines in those years, a city where more than 5,000 people had met violent deaths. Many of the murders were “insurgency-related,” although the activities of criminal gangs also accounted for a good deal of the carnage.

Alsa Masa, which in the local dialect means “Masses Arise,” was organized by the leader of one of those gangs early in 1986. But the movement went nowhere until Calida assumed his Davao command in July, 1986. It was at that time that Calida received a visit from Singlaub. They “chitchatted,” Calida said, but did not discuss Alsa Masa. Nevertheless, in the months following Singlaub’s visit, Alsa Masa grew exponentially. It now claims 10,000 members. “The Alsa Masa was never a CIA project,” Calida told Filipino journalists several months ago. “It is the product of abuses of the communist New People’s Army. The people were left with no choice but to band together to protect themselves.”

In Davao, virulently anti-communist radio announcer Jun Porras Pala admitted that the vigilante groups lumped together all manner of riffraff, from members of criminal gangs to adherents of fanatical religious cult groups.

In Negros, Cebu and Mindanao there were ominous signs that anti-communist fanaticism was putting innocent people in danger. In Davao, the houses of people who did not join or make financial contributions to Alsa Masa (a practice one member called “extortion for democracy”) were marked with the letter X. Anti-communist broadcasters threatened supposed sympathizers over the airwaves.

In all three islands, liberal members of the Catholic Church had been threatened both by vigilantes and military officials. During my stay in Negros, 35 clerics and newsmen were accused of being NPA sympathizers by a local military commander, and had received death threats in the mail. A similar scenario was simultaneously unfolding in Cebu. And in Davao, the Redemptorist Church was strafed from a passing truck late one August night. Earlier, Catholic members of the congregation had been called “redemterrorists” by broadcaster Pala. Redemptorists in Cebu had been similarly branded.

Why did President Corazon Aquino, an uncommonly religious woman, agree to endorse the vigilante movement? The answer lies partly in a meaningless distinction she makes between armed and unarmed vigilante groups. Aquino favors the mobilization of unarmed citizen patrols, called Nakasaka, that warn the military of NPA activity. She favors these groups, but does not proscribe the activities of armed groups.

American officials may have influenced Aquino’s policy. On March 16, 1987, she ordered a government-trained militia, the Civilian Home Defense Force, “and all private armies and other armed groups” to disband. The CHDF, with 70,000 members nationwide, had been active since the 1970s in the fight against the NPA, but its ill-disciplined members had been blamed for many of the military abuses committed against civilians in counterinsurgency operations.

A phase-out of the CHDF was mandated in the new Philippine constitution, adopted in February. But soon after Aquino issued the order to disband paramilitary groups, she rescinded it. The Philippine military, led by Gen. Fidel Ramos, was lobbying hard for retention of the CHDF. So was Local Goverment Secretary Jamie Ferrer, slain in August. Aquino and her military had been repeatedly lectured, directly and indirectly, by high-ranking U.S. officials on how to fight the communists. One such lecture was delivered on March 19, 1987, by Richard L. Armitage, the assistant secretary of defense for international security affairs. He offered a blunt critique of AFP tactics in testimony before the House subcommittee on Asian and Pacific Affairs.

Armitage’s remarks clearly indicated American impatience with Aquino’s policy of reconciliation, in effect during her first 12 months in office. Even after the failure of peace talks with the radical left and the collapse of a cease-fire in the AFP-NPA war that had held for only 60 days, Aquino continued to offer an olive branch to the left. On Feb. 28, she proposed amnesty and rehabilitation for rebels who would lay down their arms, in the interests of “healing the wounds of our nation.”

On March 18, a time bomb exploded at the Philippine Military Academy. It was apparently intended to kill Aquino, who was to address the academy’s graduating class four days later. When commencement day arrived, the Philippine president unveiled a new strategy--one that might have gratified Singlaub himself. “The answer to terrorism of the left and the right is not social and economic reform, but police and military action,” she said, turning her back on a philosophy she had espoused since coming to power.

It was in this climate that Aquino rescinded her order to disband the paramilitary groups. In keeping with her new policy of “total war” against the communists, and in light of her growing reliance on Ramos, who repeatedly put down attempts by disgruntled AFP officers to take over her government, Aquino found herself, by the end of March, implementing the very counterinsurgency policies she had resisted for more than a year. She was now prepared to wage low-intensity warfare.

Her shift to a hard-line policy is likely to encourage a similarly militant response from the radical left. But even more important, the legitimation of vigilante “justice” will most likely serve to accentuate a culture of violence that has prevailed for decades in the Philippine countryside. At the core of the vigilante movement are incompetent CHDF commandos, religious cultists and members of private armies that flourished during the Marcos years.

The Philippines needs more than civic action and “humanitarian” aid programs carried out by civilian and military authorities waging low-intensity warfare. The country needs structural reforms, the most important of which is land reform. As Aquino often noted during her first year in office, the insurgency has economic and social roots. It will continue to flourish--no matter how many vigilantes are mobilized--unless the root causes are addressed.

Source: LA Times

Links and notes below

Moonies Support Vigilante Violence in the Philippines Around 1986/1987 - excerpts from Belina A. Aquino’s “The Philippines in 1987: Politics of Survival”

Marti found that the Reagan administration sought the help of CAUSA International to support US policy in Nicaragua. It might be mentioned that the Moonies and CAUSA have conducted expense-paid seminars and conferences in Washington, D.C.; Manila and other places, inviting well-known names in academic, religious and political circles. Among the CAUSA’s top brass are Cleon Skousen, a Mormon Church leader, Douglas MacArthur II, and Bo Hi Pak, the chairman who has acknowledged CIA funding. This is just another form of counter-insurgency, but it tries to minimize direct military intervention in favor of small “grassroots” efforts combining socio-economic, civic action, psychological & political objective.

In 1985 the Washington Times sponsored a fund for the Contras who committed atrocities, and trafficked drugs to the US The WACL and CAUSA’s Role in the Ruthless Violence of US-Philippines Counterinsurgency

CounterSpy: Moonies Move on Honduras (1983)

The UC should be held responsible for supplying weapons that killed young Filipino activists

How has the Moon network played a role in the post-9/11 U.S. Imperialist strategy?

The Unification Church and KCIA: Some Notes on Bud Han, Steve Kim, and Bo Hi Pak The Unification Church and the KCIA – ‘Privatizing’ covert action: the case of the UC The Broad Counterinsurgency Strategies of the US in the 80s, and a Glimpse into the UC’s Role

En Geniş Seçenekleri ile İkinci El Eşya Sektörü

En geniş seçenekleri ile ikinci el eşya sektörü belli kategoriler içinde herkese en iyi hizmetleri sunmaktadır. İster almayı ister de satmayı düşünün. Her şekilde her durumda  sizinle en iyi iletişimi kurmak için çaba sarf eden ikinci el eşya sektörü tabi ki de kendi içinde belli kategoriler içinde hizmet vermektedir.

En geniş seçenekleri ile ikinci el eşya sektörü kendi içinde sınıflanmaktadır. Kimisi sadece elektronik eşyaları satarken kimisi de elektronik eşyalar içinde bir sınıflandırma yaparak alım ya da satım yapmaktadır. Örneğin kimisi sadece ikinci el eşya olarak sadece telefon satarken kimisi de sadece bilgisayar tablet masa üstü vb türde elektronik eşyaları satmaktadır. Kimisi sadece beyaz eşyaları satarken kimisi de çoğunlukla tek kategori olarak görülen ikinci el otomobil olarak karşımıza çıkmaktadır. Ancak ne için olursa olsun elinde olan olmayan her türlü eşyalar için de size doğru bilgiler veren bu sektörün her zaman kazanmanız için uğraştığını unutmayın.

En geniş seçenekleri ile ikinci el eşya sektörü sadece günlük ihtiyaçlar için değil çoğu zaman zevk ve hobiler için de yardımcı olmaktadır. Antika eşyalara ilgi duyan pek çok kişinin ya da otantik farklı bambaşka süs dekoratif eşya arayanlar için de pek çok alternatif bulabileceğiniz ikinci el eşya sektörünün faydası saymakla bitmez.   Her türlü ihtiyaca her türlü ayrılan sermaye miktarına göre en iyi cevabı verebilen müşteri memnuniyetini sonuna kadar gözeten bir hizmet felsefesi ile çalıştıkları için günümüzdeki yerini almıştır.

En geniş seçenekleri ile ikinci el eşya sektörü ile iletişim alışveriş müşteri memnuniyeti gözetildiği için günümüzdeki en iyi yeri almış ve bu yerinde kendini korumak hatta daha iyi yere gelebilmek için kendini geliştirmeye devam etmesi şartı ile de bu yerini alsa kaybetmeyecektir. Bir ihtiyacınızın olmasını beklemeden devamlı olarak ziyaret etmek gezmek ne var ne yok bakmak araştırmak belki de hiç beklemediğiniz bir fırsatı yakalamanıza yardımcı olacaktır. Bunun getirisi de maddi ve bunun yanında manevi bir kazanç ta getirecektir.

İstanbul ve deprem!

Ülkemizde her meydana gelen deprem felaketinden sonra, ne hikmetse artık, ekranlar ve TV kanalları bilimum “deprem üfürükçüleri” ile dolup taşıyor! Ve hepsinin söylediği şey aynı: İstanbul’da büyük bir deprem olacak! Birinci husus şu: Depremin nerede, ne zaman, hangi şiddette olacağını, hiç kimse önceden bilemez. Bunu ölçecek, haber verecek herhangi bir teknoloji de henüz icat edilmedi! Dolayısı ile, zaten deprem kuşağında olan ülkemiz için, bir takım kehanetler sergilemek, en hafif tabiriyle, abes ile iştigal. Üfürükçülük! Depremin sahibi yüce Allah’tır. Ondan başka kimse, neyin ne olacağını bilemez. Öyle olsaydı, bugünkü teknolojik seviyede, erken uyarı sistemi çoktan bulunmuş olur, can kayıpları, minimum seviyede olurdu! Bu bağlamda İstanbul’da deprem olur mu? Olmaz mı? Bu konuyu daha da ileriye götürmeden, hadi oldu ise ne olacak, ona bir bakalım! Ama öyle kulaktan dolma bilgilerle değil. Sözde uzman, aslında kahin bozuntusu zatların ortaya attıkları safsatalar ile de değil. Kaya gibi fak tlar ile, ömrünü deprem ile mücadele ile geçirmiş, acil tıp ile geçirmiş, AKUT un kurucusu, UMKE nin kurucusu, Dç. Dr. Ferudun Çelikmen gibi gerçek ilim adamlarının verdikleri sahih bilgiler ile bakalım. Deprem öldürmez, bina ve panik öldürür! Bu en önemli gerçektir. Uygunsuz zemin, çürük veya hatalı bina, sıkışık ve çarpık kentleşme, bunlar öldürür. Deprem esnasında panik, ilk anlarda ne yapacağını bilememek, evi depreme hazır etmemek, ve tabii, yüksek, daha yüksek, daha, daha yüksek binalaşma öldürür! Altın 72 saat kuralı vardır, hele de İstanbul için bu daha da vahimdir. Çünkü, İstanbul dışındaki depremlere koşan AFAD ve UMKE ekiplerinin kahir ekseriyeti İstanbul’dan gitmekte. Ancak, İstanbul depreminde işte bu insanlar da depremzede olacaklar, ve büyük bir ihtimalle, ilk 72 saatte, hiçbir şekilde yardım gelmeyecek, gelemeyecek. Geçmişte yapılan hatalar, maalesef bugün de yapılıyor. Bağımsız bir zemin etüdü yapılmadan, imar izinleri veriliyor. Binalara “kimlik” verilmiyor. 20 yıl önce inşa edilmiş bir binanın, bugün kim tarafından, hangi malzeme ile, hangi şartlar altında yapıldığını bilmek, imkansız! Yıllarca yapılan çarpık kentleşme, ve oy uğruna verilen tapuların bugün sıkıntıları devasa boyutlarda. Özellikle de, herhangi bir standart olmaksızın, denetim olmaksızın yapılan binalar, bugün pimleri çekilmiş bombalar gibi beklemekteler. Toplama alanları isimlerini dahi hakketmiyorlar. Tipolojik yapı, sadece ulaşımı değil, deprem esnasında ve sonrasında, büyük sıkıntıları da beraberinde getirecektir. Mesela UMKE. Merkezi, ana deposu, Bakırköy deki 112 komuta merkezinin kampüsünde. İşte sıkıntı da burada başlamakta. Çünkü sadece bir çıkış yolu var, o da E5. Peki E5, depremde ağır hasar görürse ne olacak? UMKE nereden çıkacak? Nasıl çıkacak? Nereye yetişecek? Bunu defalarca dile getirdi isek de, herhangi bir çözüm bulunmuş değil. Bir diğer sıkıntı, irili, ufaklı, arama, kurtarma gurupları. Yani kendini öyle sananlar? Bir iki eğitim almak ile, ancak hiçbir araç, gerece, imkana sahip olmayan, deprem bölgesinde sadece kuru kalabalık yapan, hatta fotoğraf çekmeye giden guruplar var. Bunları, aslında gönüllüleri bulmuşken, ciddi ciddi eğitip, araç gereç ile donatıp hazırlanabilirler. Bu şekilde, maalesef, salt subjektif bir güven duygusu sağlamaktan başka bir ile yaramıyorlar. İHH, son birkaç yıl içinde, bu konuya kurumsal bir şekilde yaklaşmış, efektif çalışabilen, ekipman ve imkan sahibi guruplar oluşturup, tüm ülkede teşkilatlanmayı, nerede ise bitirmiştir. Bu da her türlü takdire şayandır. Bireysel olarak ne yapılabilir? İlk olarak, evdeki mobilyalar duvarlara sabitlendirilmeli. Çıkış yollarını hiçbir mobilyanın kapatmamasına ihtimam gösterilmeli. Depremin ilk 15 saniyesinde, binayı terk ettiniz, ettiniz! Bunun içinde, çanta, manta ile uğraşmadan, üstünüzde ne var ise, varsa çocukları, yardıma muhtaç olanları alıp, dışarı çıkmak gerekir. Yok doğalgazı kapat, yok elektrik şarterini indir, yok deprem çantasını al… O kadar vaktiniz yok! Kalkın ve kaçın. Elinizde telefon olsun yeter. Gece sizi uyandırması için başucunuzda gürültü yapacak bir şeyler olsun. Tabii bir evcil hayvan olsa, daha da iyi, çünkü onlar, deprem olmadan çok önce bunu seziyorlar ve uyarıyorlar. Oldu ki çıkamadınız. Bina çöktü. Yaşam üçgeni denilen bir yer oluşturmaya bakın. Çök, kapan, tutun sizi öldürür! Çünkü, tutunduğunuz şey de çökecek. Yapabileceğiniz tek şey, mesela bir yatağın yanına yatıp, cenin pozisyonu alarak, başınızı korumak. Masa alına, kapı eşiğine falan sığınmak sizi öldürür. Elinizin altında telefonunuz olsun, su olsun. Çünkü siz kullanamasınız bile, kurtarma ekiplerinin elinde, sinyal bulan gereçler var. Deprem sonrasında, telefonunuzu aramak için kullanmayın. Sadece yardım çağırmak için kullanın. Birilerine haber vermek için ise, SMS yollayın. Semainizin, mahallenizin toplama alanı nerede, bunu öğrenin. Çıkabildiğinizde, buralara yönelin. Çünkü buralarda aranacaksınız, yardım oralara gelecektir! Tabii, birde ailenizden biri, ilk yardım dersi alsa, diğer olağanüstü durumlarda da işe yarayacaktır. Kentsel dönüşüm, artık ismini haketmeli, ve doymak bilmeyen müteahhitlerin rant kapısı olmaktan, siyasilerin oy kapısı olmaktan çıkarılmalıdır. Tehlike ihtiva eden tüm binalar, İvedilikle yıkılmalı, yerlerine, depreme dayanıklı konutlar yapılmalıdır. En önemlisi ise, bu şehir artık hava alabilmelidir. Park, bahçeler, yeşil alanlar, sadece oksijen deposu değil, hayat kurtarmaktadırlar. Binalar katil olmaktan çıkarılmalıdır. Son olarak, ters köşe diye bir terim var ya… Herkes İstanbul da bir felaketi beklerken, bir diğer önemli ve tehlikeli fay hattı, gözlerden kaçıyor. Ege fay hattı! Manisa da art arda yaşanan depremler, İnşaALLAH birilerinin dikkatini çekecektir. Çünkü, bu kuşakta da epey kalabalık bir nüfusun olduğu da kesindir. Allah ülkemizi, milletimizi tüm afetlerden korusun. Bir diğer yazımızda buluşmak ümidi ve dua ile Vesselam Read the full article

Tiga : Hari Pertama yang Menyebalkan

Hari ini adalah hari pertama bagi Shena untuk menjalankan magang. Ia begitu bersemangat dan bangun lebih pagi. Ah, senangnya.

Sebenarnya, Shena juga tidak membohongi dirinya sendiri. Ia mengakui bahwa pak Satya memang benar-benar tampan dan pintar. Ia memang tertarik dengan laki-laki yang pandai berbicara seperti pak Satya. Sehingga, ia pun bersemangat karena ia ingin melakukan yang terbaik seperti pak Satya.

Sebelum berangkat, Shena juga sempat menelepon teman-temannya terlebih dahulu. Orang yang pertama kali ia telepon adalah Arya.

“Tenang aja, Big Bos.” katanya santai saat Arya memberi nasihat kepada Shena agar tidak nakal. “Hei, Arya. Kamu kira aku ini anak kecil apa harus dinasihati kayak begini. Aku ini udah gede kali.”

Arya mendengus diseberang sana. Tanda bahwa ia sudah paham sikap Shena yang percaya diri. “Ya, bagus deh kalo kamu udah tau. Lagian, aku cuma khawatir sama kamu.”

Kata-kata itu datar dan tanpat intonasi. Tetapi membuat Shena kaget sekaligus senang karena Arya adalah teman yang perhatian. Ia pun langsung tertawa terbahak-bahak mendengarnya.

“Hohoho. Udah deh, pokoknya percaya aja sama aku. Aku cuma butuh kamu percaya. Oke?” ujarnya senang. Lantas, hal itu membuat Arya tersenyum lebar dan hatinya melayang tinggi.

“Oke. Semangat kawan. Jangan nyerah, ya?” katanya.

Shena pun mengangguk. Lalu, ia pun bergegas untuk pergi ke hotel tempat ia magang. Ia menyalakan mesin motornya dan tak lupa mengenakan jaket agar ia tidak terlalu kepanasan. Sebenarnya, jarak dari rumahnya ke hotel cukup dekat. Butuh waktu lima belas menit untuk menuju ke sana. Tetapi, Shena memilih untuk berangkat lebih awal, agar ia tidak terlalu tergesa-gesa saat tiba di sana.

Saat tiba di sana, ia disambut oleh security yang sangat ramah. Padahal, security itu sudah tahu bahwa Shena adalah anak magang. Ia merasa bahagia sekali. Walaupun ia bukan karyawan di sana, setidaknya ia akan merasakan bagaimana rasanya bekerja di hotel seperti impiannya itu. Tapi, sebelum membayangkan mimpi-mimpi indahnya, laki-laki itu datang dan merusak segalanya.

***

“Bu, Ryan berangkat dulu, ya?”

Nanda Ananta Ryan namanya. Seorang laki-laki yang dingin namun berkharisma. Postur tubuh yang tidak terlalu tinggi namun merupakan sosok yang menyenangkan bagi semua orang. Salah satu junior pastry cook yang selalu bertanggung jawab. Memang, Ryan adalah andalan semua orang.

Ia bisa bekerja di hotel karena ia dulu sekolah Tata Boga khususnya di bidang Patiserie. Ia tidak terlalu menikmati masa-masa sekolahnya ketika belajar masakan Indonesia, kontinental, western, atau Chinnese cuisine. Ia lebih tertarik di bidang pastry. Karena di bidang itulah ia bisa menyalurkan hobi seni menggambarnya tetapi melalui makanan.

Namun, ia tidak terlalu suka bekerja dengan perempuan. Karena, ia menganggap bahwa perempuan itu lama sekali jika bekerja. Baginya, perempuan itu sangat manja jika bekerja di dapur. Sangat tidak bisa diandalkan baginya. Tetapi, beda dengan teman satu posisinya yang bernama Jeanne Putri Alsa. Menurutnya, perempuan itu harus kuat seperti Alsa, yang nggak gampang menyerah. Ia ingin sekali menemukan perempuan seperti Alsa. Kuat dan tangguh.

Lalu, saat Ryan telah berpamitan dengan ibunya, sang ibu bergegas menghampiri Ryan yang tengah membenahi safety shoesnya. “Nak, jangan bekerja terlalu capek. Nanti kamu sakit lho. Kalau kamu sakit, siapa yang bekerja? Masa nanti ngandelin jualan ibu aja. Yang benar ya Nak kalau kerja. Jangan lupa berdoa. Hati-hati.”

Namanya juga seorang ibu, tak pernah sekalipun tak merasa khawatir. Namun, siapa lagi yang akan mengkhawatirkan Ryan kalau bukan ibunya? Ayahnya sendiri tega meninggalkan ibunya demi wanita lain.

Ryan langsung tersenyum dan menatap ibunya. “Iya, bu. Doain aku juga ya bu biar selalu dilancarin semuanya.”

Ia langsung bergegas mengendarai motornya dan pergi menuju hotel. Ia teringat dengan gadis yang menabraknya waktu itu saat ia hendak kembali ke dapur. Kalau dipikir-pikir, gadis itu sebenarnya tidak bersalah. Hanya saja dari jauh gadis itu sudah terlihat terburu-buru dan berlari menuju toilet. Gadis itu memang tidak sengaja menabraknya. Ia sadar itu. Tetapi, sikap gadis itu yang terlihat tomboy dan sombong, membuatnya merasa kesal sendiri.

Setibanya ia di parkiran hotel, ia melihat gadis itu. Gadis yang kemarin ditemuinya. Ia penasaran, jika memang ia anak magang, dia nanti akan berada di divisi mana? Karena ia merasa bosan dan hotel juga sepi hari ini, ia berniat untuk menggoda gadis itu.

Ia langsung turun dari motornya. Berjalan cepat dan langsung menyenggol tas yang sedari tadi dijinjing oleh gadis itu. Karena terlalu keras menyenggol tas itu, isinya sampai keluar semua. Ryan melompat kaget karena tas itu berisi botol minum, bedak, buku, dan juga handphone. Tapi, gadis itu mengerang sakit. Ia terjerembab tetapi langsung memunguti isi tasnya satu per satu.

“Aduh, mas kalau jalan pelan-pelan dong,” erangnya terbata-bata sambil merintih pelan. “Lah, isinya keluar semua ternyata.”

Ryan merasa kesal karena gadis itu sepertinya tidak mengenal Ryan, padahal kemarin ia bertemu dengan Ryan. Saat gadis itu menengadah, kilatan matanya yang tadi biasa saja berubah menjadi kilatan mata yang menyeramkan.

“Masnya kan yang kemarin jatuh gara-gara saya? Mas kok gitu sih? Sakit tau!” gerutunya. Melihat gadis itu menggerutu membuat Ryan merasa geli sekaligus ingin tertawa karena gadis itu tidak merasa kesakitan. Hebat sekali.

“Iya nggak usah senewen lah. Toh kamu bisa berdiri kan? Beresin tuh barang kamu daripada telat entar masuk. Oh, ya, kamu anak magang kan ya? Ntar jadi anak magang jangan mlete ya? Kalau nggak mau di bully sama seantero staff.” ujarnya dengan datar dan dingin.

Shena tidak membalas ucapan itu. Lagipula, untuk apa? Membalas ucapan laki-laki itu hanya membuatnya kesal setengah mati. Apa maksudnya tadi? Belum juga bekerja, sudah diberi peringatan. Ugh, menyebalkan sekali laki-laki itu.

NHA-9, Siay LGU inks MOA on P70-M Housing Projects for FRs, IPs 

#PHinfo: NHA-9, Siay LGU inks MOA on P70-M Housing Projects for FRs, IPs 

IPIL, Zamboanga Sibugay, Feb 5 ( PIA) - The National Housing Authority (NHA)-9 inked recently a Memorandum of Agreement (MOA) with the local government unit of Siay town, this province for the implementation of the Php70 million Housing Projects in the municipality.

NHA-9 Information Officer Hanzel Hoffdahl said identified beneficiaries of the housing projects include 110 former rebels (FRs) from Barangay Mirangan and 100 Alsa Masa Indigenous Peoples (IP) families of Barangay Balagon.

Out of the Php70 million fund, Php50 million is allotted for the construction of 110 house and lot units for FRs while about 100 units worth Php20 Million is allotted for the identified IP families.

“Dapat yung mga FRs natin ay JAPIC certified. Sa ngayon, of the 110 FR-beneficiaries, 15 pa lang sa kanila ang JAPIC certified,” said Hoffdahl.

The Joint AFP-PNP Intelligence Committee (JAPIC) is a body created by virtue of the AFP-PNP Joint Standing Operating Procedures (JSOP) No. 01-2008 that serves as source of the authenticity of FR.

Hoffdahl explained funds for the projects will be released in two tranches, and that LGU Siay should make two separate requests for fund release for each housing project.

“Posible na sabay ma-release ang first tranche nitong dalawang magkahiwalay na housing projects, depende sa request ng LGU,” he said.

However, he informed that the money will be released two to three weeks after request from the LGU beneficiary.

Hoffdahl said the Php70 million fund will come from NHA, and will be downloaded to LGU Siay for project implementation.

“Si LGU Siay na po ang maghahanap ng contractor, etc, for the housing project implementation; si NHA will be on the monitoring side, may project engineer din po from NHA as part of the monitoring.”

Both housing projects are expected to be completed within 245 calendar days from its commencement.

This endeavor is in consonance with President Rodrigo Roa Duterte’s E.O 70 that seeks to institutionalize the Whole-of-Nation approach in obtaining exclusive and sustainable peace; giving an effective solution against communist-terrorists or end local communist armed conflict in the country. (EDT/JPA/PIA9-Zamboanga Sibugay) #InformExplainEmpower  

***

References:

* Philippine Information Agency. "NHA-9, Siay LGU inks MOA on P70-M Housing Projects for FRs, IPs ." Philippine Information Agency. https://pia.gov.ph/news/articles/1065989 (accessed February 05, 2021 at 11:46AM UTC+08).

* Philippine Infornation Agency. "NHA-9, Siay LGU inks MOA on P70-M Housing Projects for FRs, IPs ." Archive Today. https://archive.ph/?run=1&url=https://pia.gov.ph/news/articles/1065989 (archived).

'Alsa Masa' sa Museo ni Emilio Aguinaldo

‘Alsa Masa’ sa Museo ni Emilio Aguinaldo

KAIBA sa kahulugan, ang “Alsa Masa” ay malayo sa rebolusyon ng masa.

(more…)

View On WordPress