#Fokstrot | Explore Tumblr Posts and Blogs

kurtlukiraz · 8 months

Link

Ancak 23 Ekim Pazartesi günü yayınlanan It Takes Two adlı spin-off dizisinde Abbington'ın tamamen ayrıldığı açıklandı.Abbington, Angela Rippon ve Layton Williams'ın yanı sıra bu yılki kadro kapsamında açıklanan ilk isimlerden biriydi.Gösteriye son çıkışında Fleetwood Mac'in Everywhere adlı şarkısına fokstrot yaparak 31 puan alırken, jüri üyesi Motsi Mabuse kendisini ve dans partnerini "hareketin güzelliğini" sergilemek için zaman ayırdıkları için övdü.Peki neden yarışmayı tamamen bıraktı? Şu ana kadar bildiğimiz her şey için okumaya devam edin.Amanda Abbington neden Strictly Come Dancing 2023'ten ayrıldı?Giovanni Pernice ve Amanda Abbington, Strictly Come Dancing 2023'te performans sergiliyor. BBC/Guy LevyAmanda'nın gösteriden ayrılışı Strictly – It Takes Two'da sunucu Fleur East'in Strictly sözcüsünün şu açıklamayı okumasıyla duyuruldu: "Amanda Abbington Strictly Come Dancing'e devam edemiyor ve yarışmadan çekilmeye karar verdi. Gösteri ona gelecek için en iyisini diliyorum."Daha sonra Abbington'ın yarışmadaki en iyi anlarının bir derlemesi çalındı ve East şunları ekledi: "Amanda, sana tüm sevgilerimizi gönderiyoruz."Abbington o zamandan beri Instagram'da bir açıklama yayınlayarak çıkışının "kişisel nedenlerden" kaynaklandığını açıkladı ve yarışmacı arkadaşlarına ve programın yapım ekibine saygılarını sundu."Kesinlikle ayrılmak zorunda kaldığım için derin bir üzüntü duyuyorum" diye yazdı. "Bu karara kolayca ya da kolayca gelmedim ancak kişisel nedenlerden dolayı devam edemiyorum."Yarışmacı arkadaşlarımla çalışmak büyük bir keyifti; onlar sevdiğim, her Cuma ve Cumartesi günü görmeyi ve birlikte yarışmayı özleyeceğim güzel, çalışkan ve yetenekli insanlardan oluşan bir grup."İnanılmaz Yapım ekibine ve Strictly'deki benimle ilgilenen, nazik ve ilgili herkese teşekkür etmek istiyorum. Harika bir grup insan ve hepsini özleyeceğim."Daha ileri gidemediğim için çok üzgünüm. Oy veren, harika mesajlar gönderen ve ilham veren destek veren herkese teşekkür ederim. Hepiniz muhteşemsiniz. Gerçekten. Teşekkür ederim. xxx"Bilgilerinizi girerek şunları kabul etmiş olursunuz: Şartlar ve koşullar Ve Gizlilik Politikası. Aboneliğinizi istediğiniz zaman iptal edebilirsiniz.Ancak Abbington'ın yarışmadan çekildiği haberi öncesinde, kendisinin ve Pernice'in tıbbi nedenlerden dolayı geçen hafta sonu gösterisini kaçırdıkları duyurulmuştu.O dönemde programın bir temsilcisi şöyle demişti: "Amanda Abbington tıbbi nedenlerden dolayı bu hafta sonu Strictly Come Dancing'e katılamayacak. Strictly Come Dancing protokolleri her şeyin yolunda olduğu anlamına geliyor, Amanda ve Giovanni bir sonraki hafta geri dönecek."Buna benzer daha fazlaDevamını oku:Abbington'ın gösteriden tamamen ayrıldığının duyurulmasının ardından Pernice, Instagram'da bir mesaj yayınlayarak yarışmaya devam edemeyecekleri için "çok üzgün" olduğunu söyledi."Devam edemeyeceğimiz için çok üzgünüm ama başardıklarımızdan gurur duyuyorum ve size çok sevgilerimi gönderiyorum" diye ekledi.Strictly Come Dancing 28 Ekim Cumartesi günü saat 18.40'ta devam ediyor. Sonuçlar 29 Ekim Pazar günü saat 19:20'de BBC One ve BBC iPlayer'da yayınlanacak.Daha fazlasını izlemek istiyorsanız TV Rehberimize göz atın. En son haberler için Eğlence merkezimizi ziyaret edin.Radio Times dergisini bugün deneyin ve yalnızca 10 £ karşılığında 10 sayı edinin; şimdi abone olun ve Doctor Who'nun 60. yıl dönümünü Radio Times'ın özel sayısıyla kutlayın. TV'nin en büyük yıldızlarından daha fazlası için The Radio Times Podcast'ini dinleyin.

0 notes

gundemburadadedim · 8 months

Link

0 notes

ilserre · 9 months

Text

Tēta tētis 0066

Deju vakari sādžā

Svētdienas ir brīvdienas, tāpēc sestdienu vakaros šeit notiek deju vakari. Es brīnos par saviem draugiem meža cirtējiem, kuri pēc smaga darba mežā vēl apmeklē deju vakarus. Jāatzīstas, ka lielākā daļa dejotāju ir vieglāku darbu darītāji: meža uzskaitveži, zirgu kopēji, instrumentu asinātāji, abi pavāri, kā arī, protams, arī abi atsūtītie krievu seržanti.

Ir kāda sestdiena. Draugi pierunā arī mani turp aizstaigāt. Dejas notiek kādas diezgan lielas mājas vienā galā. Otrā mājas galā dzīvo māte ar meitu, kuras izskats varētu būt labāks. Man pašam ir jau aizmirsušās bada dienas. Es tagad reti atceros, kā bada laikos solījos ēst tikai rupjmaizi, kad tā būs pieejama. Man pat neticas, ka tā varēja būt! Es arī apzinos savu necilo izskatu, bet tomēr ir tā, ka arī es uz meitenēm sāku skatīties ar "kavaliera" acīm.

Uz dejām ir sanācis vesels bars meiteņu no vairākām apkārtējām sādžām. Kā muzikantu meitenes ir uzaicinājušas kādu vietējo 40 gadus vecu vīru, kurš diezgan labi spēlē harmoņikas. Tiek spēlētas mums agrāk Latvijā dzirdētās dejas: valsis, fokstrots, tango. Tiek spēlēts arī krievu "kazačoks", kuru mūsējie dejo to izķēmojot, tomēr muzikants un vietējās meitenes par to neapvainojas. Sevišķi šajās izdarībās izceļas pavārs Bušs. Viņš ir visumā kārtīgs un miesās dūšīgs vīrs, kurš gan lielās, ka pie vāciešiem esot kalpojis par lidotāju. Laikam viņš kādā lidotāju daļā viņš ir bijis kā palīgs, jo pilnīgi pārliecinoši prot iztēlot, kā lidmašīnas gaisā taisa visādas cilpas. Par lidotājiem kā vācieši, tā kā sarkanie latviešus neņēma. Skatoties, ar kādu vieglumu šis korpulentais vīrs ar pietupieniem izķēmo šo krievu tautasdeju, iedomājos, ka spēka viņam netrūkst...

Vairākiem mūsējiem jau ir savas meitenes, kuras viņi pēc dejām pavada mājās. Dažas meitenes manā uztverē ir diezgan glītas. Parasti viņas ir diezgan dūšīgas, pārsvarā neliela auguma un ar diezgan īsām kājām, tāpēc viens otrs no mūsu "kavalieriem" viņas ir par tumbočkām (žargonvārds - neliels skapītis) iesaucis.

Pēc kāda mēneša arī es uzdrošinos kādu meiteni vārdā Zina pavadīt uz mājām. Arī viņa ir neliela auguma no vietējās sādžas, kura atrodas aiz neliela purva. Pie purva malas viņa mani lūdz nepūlēties un neiet tālāk un noņēmusi kurpes aizskrien pie citām meitenēm. Nekāds kavalieris no manis nesanāk un pat skūpstīties vēl neesmu iemācījies. Lai gan mani jauno dienu mazvērtības kompleksi ir pilnīgi zuduši, man kaut kā pietrūkst dūšas un arī vēlēšanās. Dzīve ir padarījusi mani nopietnu arī meiteņu jautājumā. Tā mana draudzība ar Zinu kaut kā nemanot ir izbeigusies. Kad mūsu kalējs, liela auguma vīrs no Latgales, man jautā, vai man nebūtu iebildumu, ka viņš draudzētos ar Zinu, man iebildumu nav.

Šeit es neesmu nekāds lielais dejotājs. Vairāk sēžu malā un noskatos, bet ir vairākas meitenes, kuras mani "dāmu dejā" uzlūdz dejot, kaut gan iepriekš es ar viņām neesmu dejojis. Laikam es viņām liekos pietiekoši labs. Tāda ir arī Vera, kura dzīvo netālajā Mazā meža sādžā. Viņa ir pietiekoši simpātiska slaida tumšmate, bet mūsējie viņai sevišķu vērību nepiegriež. Laikam tāpēc, ka viņa dzīvo ar savu vecmammu pavisam sakritušā mājelē. Liekas, ka viņas dzīvo ļoti trūcīgi. Arī viņas kleitiņa izskatās daudzreiz mazgāta, un kā redzam ir arī vienīgā kleita. Jāsaka, ka visi kolhoznieki šeit dzīvo ļoti trūcīgi. Pie Veras mājas ir piesiets nikns suns, kurš garām ejot taisa lielu troksni. Arī viņas vecmamma esot ļoti dusmīga, to mūsējie esot jau noskaidrojuši. Vēl šajā mājā dzīvojot arī kapteiņa radiniece Taņa. Viņa dejās turas manā tuvumā un uzlūdz mani dejot ne tikai "dāmu dejās".

Kādreiz ar kapteini pārrunājot dzīvi stāstīju, ka man no sievietēm un mīlestības nav nekādas sajēgas. Par to esmu lasījis tikai grāmatās. Komercskolas laikā uz ielas no meitenēm bija pieteikts turēties vismaz 4 metru attālumā, ko es centos ievērot. Tagad tāda prasība liekas smieklīga! Tad nāca kara un nometņu gadi, tā ka man kaut ko šajos jautājumos uzzināt nebija iespējams.

Pēc kādas nedēļas kapteinis man jautā, kāpēc es nedraudzējoties ar viņa radinieci Taņu. Viņa guļot šķūnī uz siena kaudzes. Tā tas varētu būt, jo ir jau 1947. gada vasaras vidus. Viņš smejoties saka: "Писарь, ты думаешь ей неxочется?" (Rakstvedi, tu domā viņai negribas?). Es esmu pārsteigts par viņa vārdiem. Izklausās arī tas kā viņas uzaicinājums. Man nav, ko teikt. Saku, ka dzīvē vēl nav gadījies ar sievietēm kopā gulēt un ka šādos jautājumos esmu galīgs analfabēts. Kapteinis atmet ar roku un saka, ka tas viss ir sīkums un meitas pašas man visu vajadzīgo ātri iemācīs. Es neesmu no bailīgajiem, tomēr no šķūnīša apmeklēšanas atturos. Atteikums man kā īstam karavīram, par kādu sevi uzskatu, laikam godu nedara, bet kas to lai zina?

0 notes

keepingitneutral · 6 years

Photo

“Parkipelago CPHØ1” by Design studio Fokstrot, Copenhagen

2K notes · View notes

barbarapicci · 6 years

Photo

(via Curiosità - A Copenaghen l'isola artificiale per eventi galleggianti)

Info & gallery: https://barbarapicci.com/2018/10/25/copenhagen-islands/

#curiosità #curiosities #architettura #architecture #Copenaghen #Copenaghen islands #Marshall Blecher #Magnus Maarbjerg #Fokstrot #isola #island

1 note · View note

visionsofarchitecture · 4 years

Photo

Copenhagen Islands by Marshall Blecher and Studio Fokstrot @Copenhagen, Denmark - 2020

#architecture #floating islands #copenhagen #marshall blecher #studio fokstrot

11 notes · View notes

dezainnet · 4 years

Photo

マーシャル・ブレッチャーとStudio Fokstrotが設計しているデンマーク、コペンハーゲンの港に浮かべられる人工島のイメージ画像 (dezeen) Marshall Blecher and Studio Fokstrot to build "parkipelago" of floating islands in Copenhagen (dezeen)

#architecture #Marshall Blecher #Studio Fokstrot

8 notes · View notes

mikeshouts · 6 years

Photo

Copenhagen Harbor Is Home To A Beautiful Man-made Wooden Island

I want to be on that platform!

#Leisure #Marshall Blecher #Sculpture #Studio Fokstrot

1 note · View note

gogolucky13 · 3 years

Text

Ghost of You [Fifteen]

Series summary: Bucky has worked hard to come to terms with his past and enjoy the new life he’s been given. But his mind is still plagued by nightmares of what he’s done and by the face of an unknown woman. What happens when the team is tasked with recovering another Winter Solider, causing Bucky’s past and present to collide in the form of the woman from his dreams?

Pairing: Bucky Barnes x Reader, Steve Rogers x Reader (platonic)

Chapter warnings: Mostly fluff, some angst. Mentions of nightmares and therapy sessions. Bit of a cliffhanger.

Word count: 2,761

A/N: I think this is the moment we’ve all been waiting for. 😬 Just a reminder, this chapter picks up right where ch. 14 left off. Also, if these translations are wrong, sorry, blame google translate. 😅 Thank you for all the support and love, as always! Hope you like! Enjoy! 😊💜

Chapter Fifteen

A hand, full of hope and promise, is held out to you. Staring at it dumbly for a moment, you take a minute to regain your composure before slipping your hand into it. Bucky guides you back into Dr. Walters’ office, who stands upon your return.

“Y/n,” she says, but you wave her off, letting her know you’re alright and want to continue. She nods in understanding. “We’ll go through the trigger words now.”

This time, you opt to lay down on the sofa. Mind and heart heavy, body exhausted, but you’re determined. Dr. Walters resumes her position on the other couch, and Bucky drags the chair from the desk to sit close to you.

Settling into the couch, you feel a hand place itself comfortingly onto your shoulder, giving it a gentle squeeze. You glance up from where you lay, placing your own hand on top, and smile up to Bucky.

He gives you an encouraging nod, and you take his hand in yours. After one last look, you turn your head to rest on the pillow comfortably and close your eyes.

“Ready?” Dr. Walters asks.

You nod, eyes still closed, the tension already beginning to build in the room again.

“If you need me to stop, you tell me,” Dr. Walters states.

“Okay,” you breathe nervously.

Dr. Walters clears her throat and begins to call out the words, taking a pause between each one to take note of any reactions.

“Zhelaniye (desire)…passazhir (passenger)…dvenadtsat’ (twelve)…spichka (matchstick)…”

The first three words are said with no issue, but by the fourth word, you start to feel a slight pain growing in the front of your head, a thin layer of sweat beginning to build. It’s difficult to tell if it’s a genuine reaction to the words or a psychological response to hearing them and knowing what they can do.

Squeezing Bucky’s hand tighter, you use the feel of his skin on yours to keep yourself in the moment. Your bottom lip catches between your teeth to help ease the discomfort, and your heart rate picks up slightly as Dr. Walters continues.

“Prizma (prism)…sem’ (seven)…fokstrot (foxtrot)…dvigatel’ (engine)…dva (two)…otkrytiye (discovery).”

At the last word, your eyes flutter open after a quiet moment. They dart around the room, almost expecting to be somewhere else, somewhere from your past, somewhere dark. A breath you didn’t even realize you were holding releases itself from your lungs and when you turn to look at Dr. Walters, a tear slips out of the corner of your eye.

“Y/n?” She says softly.

Slowly, you sit up, a dull ache still pulsing against your temples, but other than that, you feeling…nothing.

“I…I’m not…” Your gaze moves from Dr. Walters to Bucky, who sits with wide eyes, mouth slightly agape in anticipation. “I’m okay.”

Just as you did, the two of them let out a breath, both audible in the silent space. A smile is stretching across Bucky’s face and you can’t help but reciprocate it.

“I’m okay,” you say again in reassurance, but also with a newfound confidence.

“Congratulations, Y/n,” Dr. Walters says, her own smile forming.

She stands from the couch she sits on and brings you into a tight embrace. From over her shoulder, you lock eyes with Bucky. He gives you an approving nod and you mouth a quiet ‘thank you.’

“Well done,” Dr. Walters praises after she pulls away, hands resting on your shoulders. “We’ll wait to see if there are any delayed reactions, but otherwise…you’re done. You did it.”

She gives you another smile and this time, you’re able to return it. Genuinely happy the process has worked. Your journey finally complete.

“I’ll have you come back tomorrow for one last session, kind of a where do we go from here,” she explains, walking over to her notebook. “I’ll still want to do some check ups every so often, and start the process of transitioning you into weekly therapy sessions with Dr. Grey. He’s a great man, isn’t he, Sergeant Barnes?”

“He is,” Bucky nods, giving you a reassuring smile.

“Does that sound okay, Y/n?” Dr. Walters questions.

The smile you wear still lingers, heart rate high and almost beating out of your chest from the thrill of knowing your mind is free. No longer a prisoner to the subliminal words of your past.

You can finally move forward.

“Yes, more than okay.”

After you leave Dr. Walters’ office, you feel like you’re walking on cloud nine and you want to hold onto that feeling, and you definitely don’t want to part ways with Bucky just yet.

“Wanna go for a walk?” You ask, excitement still coursing through you.

Bucky glances to you, a proud smile on his lips and a twinkle of adoration in his eyes.

“Always.”

Everything feels lighter as you walk towards the exit. The hidden weight of your past, always heavy on your shoulders and mind, is lifted. And the more you think about it, the more excited you are for the future.

“I know you always say I don’t have to thank you,” you begin, glancing to Bucky from your peripheral once the two of you step outside. “But, thank you, really, for coming today, and for everything else.”

Bucky is quiet for a moment until he turns to look at you.

“I’m just glad everything worked out.”

He smiles at you, the gesture causing your heart rate to speed up for other reasons. Taking advantage of the audacious mood you’re in, gentle fingers run along the inside of Bucky’s forearm before they reach his hand to entwine with his.

“Me too.”

__________

Darkness surrounds you.

Body heavy, an unseen pressure pushing down on your chest. Limbs numb from fear.

Pain incessantly growing, threatening to shatter your skull into a million pieces. Hot tears and the taste of faint metal in your mouth. You don’t know how much more you can take.

Make it stop, make it stop, make it stop…

The shadowy figure hovers above you, evil blue eyes boring into yours. Throat tightening, choking on air as you fight to breathe.

Blackness touches you all over, cold on your skin and you know this is it.

A cry breaks through, lungs ripping as you let out a scream.

The end has finally come for you.

But then, a light fills the room, chasing away the iniquity that lurks in the dark corners. The wired rimmed glasses are melting away and the shadowy figure is dissipating. The malevolence within the blue eyes is fading and taking on a new form.

Blue eyes full of love and hope look upon you now, thawing the ice in your veins and putting the air back in your lungs. Then the face of a man appears before you, and you are no longer afraid.

__________

The notice of your distress came just after one o’clock in the morning. Bucky had been in a rather light sleep, still riding the high of your successful session earlier. When the AI woke him, he was up and outside your door in less than a minute.

His mind continuously replayed the images of your still figure on the sofa as Dr. Walters recited the trigger words. Anxious and afraid, heart racing and body trembling at the uncertainty, his entire being hoping and praying the process worked. The opportunity to move forward from the past with you dangling in front of him, just out of a reach. In that moment, it felt so close yet still so far.

But then your eyes opened and you were still…you. And Bucky has never felt such relief.

When you asked him to join the session, Bucky was slightly taken aback by your vulnerability. Knowing it was going to be difficult for you, and yet you wanted him there with you. In a way, it solidified his place in your life for him, even if you don’t quite remember him entirely.

Admittedly, he was a bit nervous to attend the session, only because he knew what it would entail. He’s tried his best to remove those memories and ideas from his conscious mind, never wanting to be reminded of the horrid things he was forced to do. What you were both forced to do.

Watching himself, and you, on the video was almost like an out of body experience. It was him, yes, but it wasn’t. And when you reached for his hand, Bucky wanted to smash the laptop and throw it out the window so you never had to be subjected to that darkness ever again. If he had the chance, he would’ve gone through the process for you, protecting you from all the pain and anguish.

It was a difficult moment in the final steps of the deprogramming process, but Bucky is grateful for the fact it’s brought you another step closer to him.

Now, Bucky stands like he has been, flesh and metal hands gripping the frame of your door, head hung low as he waits for the nightmare to pass or for you to wake. He hears a muffled cry, then a faint scream. The hold he has on the frame tightens momentarily as he tries to restrain himself.

Eyes scrunching closed, he takes deep breaths to calm himself.

In through the nose, out through the mouth.

But then as the last exhale is released, your door suddenly opens. The unexpected action is startling, air catching in his lungs, Bucky swiftly picks his head up.

And there before him, is you.

Silently staring at one another, Bucky takes in your figure. Bags sit heavily under your eyes, hair slightly disheveled, chest heaving—you look exhausted. But there’s one other thing Bucky notices, and it has his heart pounding in his chest because it couldn’t be.

“Lotus?”

Lips pressed into a hard line, tears fall from your eyes when you begin to nod your head earnestly.

“Yes.”

Without hesitation, Bucky lets go of the doorframe to embrace you. Arms tight around your body, afraid you’ll change your mind and push him away, he holds you close. Your arms instinctively wrap around his waist, holding him just as tight.

“I’m sorry, I’m so sorry,” you cry, voice distorted from Bucky’s shoulder, tears dampening the fabric, but he doesn’t care.

Bucky adjusts his grip on your body, tugging you closer if it’s even possible, desperate to hold onto this feeling, to hold onto you, for as long as he can.

“I’m sorry, I remember now,” you say through another sob, “I love you.”

Shock has him pulling away from you, and he intently stares into your eyes. It’s like he’s in a dream, and he’ll wake up any second. But when you aren’t vanishing into thin air and his surroundings aren’t turning black, he lets out a cry.

It’s all he’s ever wanted.

He has been lost at sea for so long, drowning in a riptide of confusion and despair, helplessly waiting for you to come back to him. To save him from the never-ending current that relentlessly pulled him further and further to the bottom.

With a hand on your jaw, Bucky securely grasps it before bringing your face to his. He kisses you with every fiber of his being, and he’s finally brought back to the surface. It’s a lungful of air after holding his breath for so long and he can finally breathe again.

Breaking away, blue eyes, bright with tears and elation, look into yours.

“I love you,” he says. “So much.”

Then his lips are back on yours, before trailing along your cheeks, to your temple, and he pulls you in for another tight embrace, a choked sob bubbling in his throat. Bucky feels the slight trembles of your body, his own shaking from the overwhelming sensations and thoughts of you, his Lotus, finally remembering him.

“What happened?” He gently asks, pulling away to get a better look at your face, metal hand moving to gently grasp your cheek. “How did you—“

“I saw you,” you reply, “It was just like you said.” Your eyes, shiny and just like he remembers from the room, flit from one feature to another as you speak, taking in every detail of the face that saved you. “It was horrible, but then I saw the face of a man and everything was better. You made it better.”

Pressing his forehead against yours, Bucky’s metal thumb rubs soothing strokes along your cheekbone as he lets out a breathy chuckle of disbelief.

After a quiet moment, he speaks again.

“I missed you,” he whispers before placing a chaste kiss to your forehead, metal thumb wiping away the tears that fall from your eyes.

“I missed you, too,” you respond just as softly, hands gripping the fabric of his shirt.

Bucky pulls you in for one final embrace, giving you both the time to allow the shock and emotion to wear off enough before he guides you back to bed.

As he lays you down, you grab for his hand.

“Stay with me?”

The look you give him now is one Bucky is all too familiar with. It has his heart swelling and mind racing, creating the urge to cry all over again.

“Yes,” he says, nodding his head, “I’ll always stay.”

Climbing into bed beside you, Bucky holds you like he used to in the room—close to his heart with the intention of never letting go.

__________

The rays of harsh sunlight seeping through the curtains has your eyes scrunching and brow creasing in annoyance, and then you hear the repetitive high-pitched beep ringing through your room—a notification you have a message on hold from F.R.I.D.A.Y.

“Miss Y/l/n?” The AI calls out when it senses your barely awakened state.

“Hm?” You grumble.

“Dr. Walters is requesting to move your session to 9AM this morning.” It pauses before adding, “Which is in fifteen minutes.”

Sighing, you respond with a muffled “thank you” into your pillow.

You take a moment to relish in the blissful limbo your body and mind are in as you slowly start to wake, and when you sense the large figure beside you, a reflexive smile creeps onto your face.

You remembered.

The nightmare you had the night before was one of the worse you’ve had so far, convinced you would never be able to recover from it. But then you saw a face, his face, and you were brought back to the light. An indescribable weightlessness flooded through you, warmed your insides and you knew you were saved, knew you were loved.

As bad as the nightmare was, it unlocked something buried deep, relinquishing all the forgotten memories, thoughts, feelings, you had of the man next to you.

Soldat. Bucky. Your love.

Like a slideshow of all the moments you shared, your mind was inundated with your time in the room together. The way he would hold you, kiss you, assure you, his Lotus, everything would be okay.

It was a long time coming, and there are no words to describe how grateful and relieved you are to have him back. Of course you’ve been spending time together, getting to know each other in a new, different, way, but there was always an underlying tension holding you back. A barrier neither of you intentionally built keeping you at an unwanted emotional distance. Because you both knew there was this unspoken past between you both, but it was almost taboo to talk about considering your inability to truly remember it.

You’re sure you would have eventually gotten to a point of deep emotional connection, but to be back with each other as you were before—body, mind, and soul—this connection is inviolable.

And now that you remember, you never want to let him go.

When you move to adjust yourself closer to Bucky, a knock, hard and fast, breaks the tranquil silence of the room. Begrudgingly, you move to get out of bed to see who it is, assuming it’s someone to bring you to Dr. Walters’ office. Opening the door, you’re greeted by a guard you don’t recognize.

Confusion is warping your features, and you look around the hallway for Kevin, the guard that typically escorts you, but when you don’t find him, you look back to the man before you. A somewhat menacing look is on his face and it has your insides twisting.

Hesitantly, you speak to him.

“Who are you?”

Previous // Next // Masterlist

#bucky barnes x reader #bucky barnes x y/n #bucky barnes x you #bucky barnes angst #bucky barnes #bucky barnes series #bucky x reader #bucky x you

292 notes · View notes

kurtlukiraz · 8 months

Link

Nigel Harman, 5. Haftada Strictly Come Dancing'e hâlâ izleyicilerden gelen güçlü tepkiyle övünüyordu.Casualty yıldızı ve eski EastEnders oyuncu kadrosu, bu hafta BBC One dans şovunda profesyonel dans partneri Katya Jones ile fokstrot performansı sergiledi.İkili, ünlü Diet Coke reklamlarında kullanılan Etta James klasiği I Just Want To Make Love To You'nun performansına vintage bir bar ortamıyla ateşli bir dönüş yaptı.Ancak performansın ortasında, Nigel Harman'ın yanlışlıkla Katya'nın bacağına tekme atmasına neden olan bir hata yaşandı; bu hata evde fark edilmese de jüri tarafından fark edildi.Çift eleştirileri alınca çifte övgüler yağdı ancak yargıç Anton Du Beke, bu hata olmadan verebileceği kadar çok puan veremeyeceğini belirtti.Bilgilerinizi girerek şunları kabul etmiş olursunuz: Şartlar ve koşullar Ve Gizlilik Politikası. Aboneliğinizi istediğiniz zaman iptal edebilirsiniz.Sonunda, Craig Revel-Horwood, Motsi Mabuse ve Shirley Ballas, Nigel ve Katya'ya yedi puan verirken, Anton onlara sekiz puan verdi, bu da onların Strictly jürisinden liderlik sıralamasında 29 saygın bir puan topladıkları anlamına geliyor.Nigel Harman ve Katya Jones Strictly Come Dancing için fokstrot dansı yapıyor. BBCBuna rağmen Nigel'in hayranları onun performansına hâlâ çok sıcak tepki veriyordu.Ancak Nigel ve Katya'nın bu yılın sezonun beşinci haftasındaki performansına herkes ikna olmadı.Hepsini memnun edemem!Strictly Come Dancing sonuçları 22 Ekim Pazar günü saat 19:15'te gösterilecek. Daha fazlasına göz atın Eğlence kapsama alanımızı ziyaret edin veya TV Rehberi Ve Yayın Kılavuzu Neler olduğunu öğrenmek için.Radio Times dergisini bugün deneyin ve yalnızca 10 £ karşılığında 10 sayıya sahip olun, AYRICA evinize teslim edilen 10 £ John Lewis and Partners kuponu da alın - hemen abone olun. TV'nin en büyük yıldızlarından daha fazlası için The Radio Times Podcast'ini dinleyin.

0 notes

gundemburadadedim · 8 months

Link

0 notes

intelligentliving · 3 years

Link

Magnus Maarbjerg from Danish design studio Fokstrot teamed up with Australian architect Marshall Blecher a couple of years ago to create floating wooden islands for the Copenhagen harbor. They built a prototype – a 20-square-meter floating platform with a linden tree – to show how perfectly the design can be...

30 notes · View notes

keepingitneutral · 4 years

Photo

"Parkipelago", Copenhagen by Marshall Blecher and Studio Fokstrot,

#art #design #Architecture #landscaping #landscape #gardens #island #floating #copenhagen #studio fokstrot #mir #marshall blecher #archipelago #nature #green #park #parkipelago

547 notes · View notes

arnaud-lifestyle · 3 years

Photo

Floating island by Marshall Blecher around Copenhagen’s harbor

https://www.designboom.com/architecture/prototype-island-marshall-blecher-fokstrot-floating-copenhagen-harbour-03-20-2018/

#Marshall Blecher #Copenhagen's Harbor #Copenhagen #denmark #architecture #relax #relaxing #peaceful #chill #platform #nature #loneliness #boat

8 notes · View notes

tarumarcarmih · 3 years

Text

ikişubatikibinyirmibir

Sevgili Meftun,

Seni o kadar çok özledim ki.. Ne zaman geleceksin... Çabuk gel olur mu? Senin acın benim acım,benim mutluluğum her daim de öyle olacak.

İkisine de mazi hâkimdi. Hep geçen günleri düşünerek yürüyorlardı. Bir kibrit alevinin muvakkat ışığında görünüp kaybolan eşya gibi, birçok hatıralar parlayıp sönüyordu. Şinasi bu hatıralara dalarken her vagonunun penceresinde bildik bir baş gülümseyen şimendifer katarının hızla geçmesi karşısındaki hissi duyuyordu: Bu bildikler, çoğu aziz dostlar ve hep aziz dostlar, mendil sallayarak uzaklaşıyorlardı ve bir daha dönmemek üzere uzaklaşıyorlardı.

Mercan tarafına doğru yürüdüler. Şinasi birdenbire durdu:

- Peki... dedi, bir şey soracağım.

Neriman bu teklifi ümit ile karşıladı. Sorulacak sualin her şeyi tamir edecek bir cevap

yolu açacağından âdeta emindi. Mes'ut günlerindeki tebessümü hatırlamaya ve

taklit etmeye çalışarak:

- Sor! dedi.

Şinasi, aklına gelen sayısız birçok suallerin hücumu altında boğulmaktan kurtulmaya çalışır gibi durdu, düşündü, seçti ve sordu:

- Niçin, sen artık dünkü sen değilsin? Niçin, biz bugün ikimiz de kıymetli bir şey kaybetmiş gibiyiz? Niçin bugünün düne benzemiyor? Niçin dünkü gibi rahat adımlar atamıyorsun? Niçin böyle oldun?

Şinasi'nin sesinde öfke ile sevgi. Neriman daha basit bir sual beklemişti. Kendi tahmini ile bu sualler arasındaki farkın uyandırdığı komik duygusu geçinceye kadar şaşkın durdu, sonra düşünmeye başladı. Onun da aklına sayısız cevaplar geliyordu. Fakat hepsini ayrı ayrı teftiş etmeden o da söylemek istemedi.

Yan gözle Şinasi'ye baktı. O, Neriman'ın cevap vermekte gecikmesinden mağrur gibiydi. Öne doğru eğilmiş başı derece derece kalkıyordu ve sanki gururuyla aynı seviyede yükseliyordu. Neriman bu kadarına tahammül edemedi. Kendi kendine cevap veriyordu: "Niçin mi? Çünkü, artık ben bir Fatih kızı olmak istemiyorum, anlıyor musun? Böyle yaşamaktan nefret ediyorum, eskilikten nefret ediyorum, yeniyi ve güzeli istiyorum, anlıyor musun? Eski ve yırtık ve pis iğrenç bir elbiseyi üstümden atar gibi bu hayattan ayrılmak, çıkmak istiyorum. İhtiyar adam, bozuk sokak, salaşpur ev, gıy gıy, hey hey, ezan, helvacı... Bıktım artık, ben başka şeyler istiyorum, başka, bambaşka, anlamıyor musun? "

Fakat bunların hiçbirini söyleyemedi ve cevap için Şinasi'nin tahammül edebileceği azamî müddet geçti.

Şinasi, müşfik bir ses perdesiyle örtmeye çalıştıkça Neriman'a daha fazla tesir eden gururunu gizlemek için gayret göstererek devam etti:

- Sen eskiden... eskiden dediğim, bundan daha birkaç ay evvel ne sade kızdın, ne sade! Hoş gene bugünkü heveslerin vardı. Ama onları meydana dökmüyordun. Bugün ne kadar farkettin.

Biliyor musun? Herkes söylüyor Neriman! Sen de açık söyle, açık! Ben senin ne istediğini biliyorum.

Neriman korku ile sordu:

- Ne istiyorum ben? Şinasi derhal cevap verdi:

- Sen... dedi, iki gözüm Neriman, sen fokstrot oynamak istiyorsun ve iyi bir kavalye. Onu da bulmuşsun.

Şinasi'nin sesinde ne kin, ne de hattâ sitem vardı; terkibinde kayıtsızlık ve istihzadan başka hiçbir unsur keşfedilmeyen bu ses, sözlerinin tesirini çok şiddetli bir dereceye çıkardı ve Neriman'da mücadele kabiliyetini hemen darma dağınık etti. Ruhî kuvvetleri, kopçaları birdenbire açılan bir esvap gibi ansızın çözü-lüvermişti. Kendini hemen toplayamazsa başına felâketler gelebilirdi: Gözleri kararabilir, dizleri bükülebi-lir, yere çökebilir, ağlayabilir, bayılabilir, bir sar'a nöbetine tutulabilir,

çırpınabilir, felce uğrayabilirdi. Bütün bu nev'i felâketlerin başlangıcı olan zaaf halini geçiriyordu.

Sapsarı kesildi. Ona tesir eden şeylerden biri de bu ithamların müthiş üslûbu idi. Hattâ Şinasi'nin söylediği şeylerin hemen hepsini unutmuştu. Yalnız bu ses, bu eda, bu kelimesiz ve gayet büyük mânalardan mürekkep ses, beyninin soğumuş hücreleri içinde akisler yapıyordu. Bu düşman tesirini o kadar beğendi ve kıskandı ki, aynı silâhla karşılık vermek istiyordu; fakat kendinde bu kuvvetin zerresini bulamadı.

İçi çekiliyordu. Yürüyemedi. Öne baktı. Kendini sıkıyor ve son kuvvetlerini kaçırmamak istiyordu. Müthiş bir gayret içindeydi. Şimdi de yüzüne kan çıkıyordu. Bu anda o kadar kızardı ki, Neriman'ın sinir nöbetlerini bilen Şinasi korktu, sözünün tesirini anlatacak bir teselli aradı, geç kaldığını da bildiği için hiçbir şey bulamadı, yalnız Neriman'ın koluna girmek istedi.

Fakat kız kolunu şiddetle çekti ve Şinasi'nin bu zaafından aldığı yeni bir cesaretledirildi, derin bir nefes aldı ve gözlerini alabildiğine açtı. Her tarafı, bilhassa çenesi ve omuzları görünecek kadar titriyordu. İki ellerini de yukarı kaldırdı ve yumruklarını, dişlerini sıktı, sıktı, korkunç bir kelime söylemek için haykırmak ister gibi gerildi ve hiçbir şey söylemeden, olduğu yerde sallandı, Şinasi'nin hemen açılan kollarına baygın düştü.

İki yolcunun yardımıyla onu evvelâ bir kahveye taşıdılar. Yüzüne su serpildi. Kendine geldiği vakit büyük bir sinir nöbeti başlamak üzereydi. Şinasi otomobille onu bir eczaneye götürdü. Dükkânın arka tarafında onu bir şezlonga yatırdılar. Daha otomobilde iken şiddetli bir titreme ile başlayan asabı buhran iki saat sürdü. Eczacıyı, sonradan gelen doktoru, fennin bütün vasıtalarını âciz bırakan şiddetli

buhranlardan biri ki, titremeler, katılmalar, küçük muvakkat felçler, hıçkırıklar, kahkahalar, kendini oraya buraya atmalar, nefes tıkanıklıkları, boğulmalar, ihtilâçlar gibi... hayvanı varlığın bütün sefaletini ilân eden en korkunç arazı gösterdi ve nihayet hastayı tam bir hüzal haline düşürdü.

Eczaneden çıktıkları vakit geceydi. Otomobille eve gittiler. Yolda bir kelime konuşmamışlardı.

Şinasi iki üç kere, Neriman'ın elini tutmuş ve okşamak istemişti. Kız şiddetle elini çekti ve başını arkasına dayadı, gözlerini yarı kapadı, otomobil evinin önünde duruncaya kadar hiç kımıldamadı. Yere inerken Şinasi'nin koluna girmesini de istememişti. Sallanarak atladı, kapının tokmağını kendisini kurtaran bir şey gibi tuttu ve bütün kuvvetiyle hızlı hızlı, üst üste vurdu.

Gülter kapıyı açınca Neriman kendini içeri attı ve merdivenlere doğru koşmaya başladı. Şinasi de onu takip ediyordu. Merdiven başında Faiz Bey'le karşılaştılar. İhtiyar adam kızının önüne durdu, kollarını uzattı ve onu durdurmak istedi.

Neriman babasını da itti, merdivenleri hızla çıktı, odasına koştu, kapıyı kapadı ve içeriden kilitledi.

Faiz Bey, Şinasi ve Gülter kapısının önünde kaldılar. Şinasi alçak sesle:

- Nöbet geldi!

Dedi ve başka hiçbir şey konuşmadılar; Neriman'da ilk defa görülmeyen bu asabî buhranın ne olduğunu onlara anlatmaya lüzum yoktu; sebepleri de kolayca tahmin edilebilirdi.

3 notes · View notes