november 2022

Titel; De nieuwe vrouw.

Ordinario c.q. Carrara marmer

afmetingen H 40 X B 22 X D 19 cm

Abstracte Compositie

Braziliaans Speksteen

12x7x20 cm

Abstracte Compositie

Braziliaans Speksteen

12x7x20 cm

kleine jongen en jonge man ( in teken van vrede)

Kira Wuck Dicht op Finse meisjes

bron beeld: vpro.nl Finse meisjes zeggen zelden gedag Finse meisjes zeggen zelden gedag / maar zijn niet verlegen of arrogant / je hebt alleen een beitel nodig om dichtbij te komen / ze bestellen bier voor zichzelf / reizen de hele wereld af / terwijl hun mannen thuis wachten / als ze boos zijn sturen ze je een rotte zalm Overwinteren doen ze op een bank onder de sneeuw / als het lente wordt…

View On WordPress

hangende beeldengroep met kruis`(triomfkruis) (P1050824 (1)) by Frans van Beers Via Flickr: hangende beeldengroep met kruis`(triomfkruis) - hanging sculpture group with cross - hängende Skulpturengruppe mit Kreuz in Sint-Laurentiuskerk- Sankt Laurentiuskirche (Bremm) nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Laurentiuskerk_(Bremm) bremm.info/kirche.htm

HET BEELD, DE KUNSTENAAR EN ZIJN MUZE

Ze is zijn muze. Zij staat volledig achter hem. Niet als een schaduw, maar als steun in de rug. Toeverlaat, rechterhand. De mens heeft iemand nodig als klankbord en als raadgever om tot bloei te komen. Voor Fons Schobbers is zijn vrouw Liesbeth de godin van zijn kunst en wetenschap. Wanneer zij er niet voor hem was geweest had zijn kunst waarschijnlijk niet zo'n vlucht opwaarts genomen als dat het heeft gedaan. Had het minder bezieling gekregen. Waren het een veelheid van aardig bedachte en gebeeldhouwde vormen. Maar dat was het dan ook en daar zou het bij gebleven zijn. Scheppingen van 13 in een dozijn.

Maar Liesbeth heeft Fons dusdanig en dermate geïnspireerd, en doet dit nog voortdurend, dat er begeesterde beelden zijn en kunnen ontstaan. Beelden met betekenis zonder slechts een abstracte vorm te zijn. Beelden waarvan je de lijnen met een zachte aanraking wilt volgen. De vingers in een warme streling de koude materie te bepotelen. In het boek “Urge 2” kunnen de werken met de ogen worden betast. De uitgave is te zien als catalogus bij de tentoonstelling in Museum van Bommel van Dam. In enkele essays licht auteur en kunstrecensent Wim van der Beek Schobbers’ objecten bij en het proces van ontstaan toe. Uit die tekst komt in diverse bewoordingen naar voren dat het koppel op meerdere vlakken een twee-eenheid is.

In de kunst vooral zijn Fons en Liesbeth met elkaar verbonden. De muze is zijn klankbord. “Zij is altijd bij het scheppingsproces betrokken en benadrukt steeds dat communiceren niet hetzelfde is als elkaar napraten of elkaar in blinde bewondering volgen”, lees ik. Communiceren is elkaar spiegelen, brainstormen, nieuwe opties of alternatieve gezichtspunten aandragen, elkaar scherp houden, samen naar ruimte en mogelijkheden zoeken, samen initiatieven ontwikkelen en elkaar stimuleren. Als teamspelers weten ze wat ze aan elkaar hebben en kunnen verwachten. Uit dat intensieve samenspel ontstaan esthetisch aandachtige kunstwerken. Waarbij mij dus de handen beginnen te jeuken om ze aan te raken. Niet alleen met de blik langs de vormen te gaan, maar ook letterlijk te bevoelen.

De objecten met meest vrouwelijke vormen lijken uit de hamer en beitel van Liesbeth ontsproten te zijn. Sierlijk en elegant zoals alleen een vrouw het harde materiaal kan benaderen. Hoewel deze zienswijze uitermate seksistisch klinkt, want zou een man niet vriendelijk met de materie kunnen omgaan. Er zijn vele voorbeelden in de kunstgeschiedenis dat dit zeker het geval is. In deze context zie ik toch in de beelden de autoriteit van de muze achter de kunstenaar. De nog sterkere vrouw achter de sterke man. In de objecten die Fons Schobbers maakt van gevonden voorwerpen, de objet trouvé of ready mades, zie ik meer de wispelturige grillen van een manspersoon terug. Die karaktereigenschappen lees ik tevens van de foto’s in het boek waarin het duo is geportretteerd.

De beelden van Fons Schobbers zijn talloze variaties op eenzelfde thema. Maar dat thema gaat door zijn handen nooit vervelen. Je hebt nooit genoeg gezien van de objecten. Almaar zit er vernieuwing in een volgend beeld, hoewel het voortborduurt op een eerder gemaakte vorm. Zijn beelden zijn woorden in het verhaal dat Schobbers de wereld wil vertellen. Passen in de regel en vormen samen een zin. De objecten vallen na elkaar gezien te lezen als een hoofdstuk in de biografie van de kunstenaar.

Het beeldende oeuvre van Fons Schobbers heeft een lange adem en een grote reikwijdte. Mede doordat zijn beschermvrouwe Liesbeth hem lucht geeft om creatief te blijven. Op de schutbladen voor en achter in het boek is te zien dat zijn atelier overladen is met kleine schetsen van gips. Dat zijn bron vol ideeën nog lang niet opgedroogd is. Dat hij nergens hoeft te improviseren of voor de vuistweg te creëren. De planken afgeladen met miniaturen kunnen inspiratie geven tot nieuwe levensgrote werken. Ook kunnen deze kleine modellen uiteraard uitstekend solo de wereld ingaan, als kleinood in het interieur, als hebbeding op de boekenkast. Maar ze zijn eens en vooral de opstap naar een volwassen vormgeving, een idee om uit te vergroten en in een buitenruimte te plaatsen.

Schobbers geeft vorm aan de ruimte rondom zijn beeld. Wanneer het object op een sokkel is geplaatst bepaald het de omgeving waarin het staat. De beschouwing van die plek zal nooit meer dezelfde kunnen zijn. Het beeld begrenst de omvang van die plek, het beeld is de restvorm van deze ruimte. Het is alsof het daar hoort omdat het er onzichtbaar altijd al was. Zoals de klomp steen of het blok hout altijd al de vorm in zich heeft gedragen, de kunstenaar hoeft het enkel nog maar uit te pakken. De kunstenaar volgt de aders in de steen en de nerven van het hout. Hij is schatplichtig aan de natuur van de materie. Wanneer hij dan in kunststof zijn idee vorm geeft heeft Fons geheel de leiding in handen. Met uiteraard op de achtergrond de kritische blik van Liesbeth. Dan gaat hij los en maakt van niets iets. Dat wat gedacht is krijgt beeld. Dan is Schobbers de schepper. Ontstaan er vormen die de ruimte nog niet kent.

En wanneer hij dan gevonden voorwerpen als materiaal voor zijn objecten gebruikt is zijn creatieve brein mijns inziens op het kookpunt van zijn. In deze beelden liggen zoveel manieren van anders kijken naar bestaand wezen verscholen. Dat rondom beschikbare en alom voorhanden zijnde elementen een nieuw leven kunnen krijgen. Niet de afvalbak in hoeven, maar kunnen reïncarneren in een volgende gedaante. Weggooien kan altijd nog, moet Schobbers gedacht hebben. Door beschadigde en in onbruik geraakte voorwerpen met zachtheid en aandacht te benaderen maakt hij objecten die mensen confronteert met laakbaar wegwerpgedrag. En natuurlijk, de steen of het hout geeft ook nieuw leven. Het baart een vorm. Fons is de verloskundige, Liesbeth de vroedvrouw. En het kind bezit ontdaan van moederkoek en navelstreng een onnoembare schoonheid. Vele objecten gaan zonder titel de wereld in, zodat de beschouwer het zelf een naam kan geven die past bij de emotie van het kijkproces.

Want lees ik “gevoel en verstand trekken samen op. Visuele spanning en vindingrijke vormgeving zijn altijd gegarandeerd”. Het samenspel van gedachten manifesteert zich door een dialoog besloten in het beeld. De dialoog van maker en muze. Deze communiceren samen eenduidig en krachtig met de beschouwer. Daardoor staat het beeld stevig op de sokkel, letterlijk en figuurlijk. Schrijver Wim van der Beek beziet elk kunstwerk van kunstenaar Schobbers als sleutelwerk. Ieder werk is een vervolgstap in de zoektocht naar ongekende mogelijkheden. “Ze maken deel uit van het grote geheel waarin geen onderscheid bestaat tussen minder belangrijke of juist superieure vondsten of ontdekkingen.”

Urge 2. Fons Schobbers. Beelden en objecten. Teksten: Wim van der Beek. Catalogus bij tentoonstelling Museum van Bommel van Dam in Venlo tot 22 oktober 2023. Uitgave Van Spijk Art Books, 2023.

Zet ik woorden naast elkaar, dan toon ik wat met beelden kan.

Jazz Brak (Ronde Cirkels)

🎼Everybody Needs Somebody To Love🎶 #song #music #muziek #bluesbrothers #statues #beelden #portrait #portret #lp #flowers #bloemen #blackandwhite #blacknwhite #bnw #bw #bws #noir #monochrome #zwartwit #lovephotography #photographer #photography #fotografie #fotograferen https://www.instagram.com/p/CpYgP8kjHXr/?igshid=NGJjMDIxMWI=

Art ALERT Februari 2023 Expositieagenda Utrecht #artalert1 #beelden #expositie https://www.instagram.com/p/CosegR3oSTK/?igshid=NGJjMDIxMWI=

april 2024

Statuario marmer

afmetingen H 20 X B 53 X D 20 cm

De expositie in het St. Antonius Ziekenhuis in Woerden is vanaf morgen 12 mei geopend. Iedereen is van harte welkom om de kunstwerken te komen bekijken in de Atriumhal en vitrine, ook zonder doktersafspraak.

Ik kan niet zijn, wie ik werkelijk wil zijn

4K-NL-L

Adriaan Lubbers (1892-1954, Amsterdam) kreeg bekendheid door zijn stadsgezichten, met name die hij maakte in de Verenigde Staten. Lubbers volgde een technische opleiding en raakte door bezoeken aan de USA gefascineerd door de imposante bouwwerken die daar verrezen. Wolkenkrabbers bestonden nog maar net en Amerika bouwde hoger en ‘mooier’. Lubbers maakte tientallen schilderijen van straten en…

View On WordPress

Subjektief

Eltje Doddema

View On WordPress

DE GEDAANTEN VAN GEVOEL, EMOTIONELE LIJVEN

In het werk van Sigrid Hamelink staat niet de mens centraal. Al lijkt dat wel zo te zijn met meerdere lijven en lichamen in diverse houdingen. In de objecten zie ik figuren die mens zijn. Althans waarvan kan worden aangenomen dat het mensen zijn. Deze vormen die mensen duiden zijn inspiratie tot het maken van beelden. De gestalte die men aanziet als de mens. Maar de mens als zodanig is niet het model. Het figuur mens, het wezen mens, figureert slechts in de beeldende kunst van Hamelink. Speelt een rol. Is in relatie tot de omgeving, dat decor is van het zijn. Deze mens lijkt lijfelijk aanwezig, is echter als individu afwezig. Het is de emotie die uit het lichaam spreekt. Deze uit zich door stand en houding. Het werk beeldt al de mogelijke gevoelens uit die het lijf in het zijn kan aannemen. Niet de mens is het onderwerp van beelden, maar het gevoel dat staat te lezen in de pose.

Een persoonlijke keuze van Sigrid Hamelink uit haar werk van de laatste twintig jaren wordt getoond in de Wonderkamers. Haar expositieruimte annex atelier in het Batavushuisje te Nijeholtwolde. De aangebouwde toonzaal en de inpandige etalageruimte bieden plaats aan diverse beelden en objecten. Daarnaast staan in de werkplaats een aantal vormen die nog geen afronding hebben gekregen. Waaronder bij wijze van spreken nog geen handtekening is gezet. Op zolder tref ik tussen de opslag nog enkele grote beelden aan. Zo is het huisje van boven tot onder en van voor naar achter gevuld met composities van Hamelink. Een solo expositie als presentatie van uitdrukkingen waaraan ze werkt en waarmee ze bezig was. En er is meer. Verspreid over het atelier staan en hangen nog enigszins verloren enkele objecten. Door het venster kijkend in de vergroende beeldentuin valt mijn oog nog op een groepering van kleine steenrood gekleurde beelden.

Sigrid Hamelink is goed bezig. Ik verwonder me in de kamers. Bewonder haar werk, dat emotionele invallen en bewogen uitwerkingen heeft. Getroffen ben ik door de eenvoud die in meervoud uiting geeft. Ontroerd raak ik bij de simpele ongekunsteldheid die juist daardoor multipel aanspreekt. Met de werkelijkheid als uitgangspunt. Het tastbare lichaam als aanraakbare zichtbaarheid. Dat is het aspect van herkenning op het eerste gezicht. Maar daaronder of daarachter komt het beeld in lagen bij het gevoel van de beschouwer. Wie dieper graaft en aandachtig kijkt zal ontdekken dat veel beelden de mens een spiegel voor houden. Niet de mens is onderwerp, maar spiegelt zich wel in het beeld. Zonder sec een portret te zijn, een gelijkend beeld te vormen, zie ik mijzelf als voorstelling in meerdere van de objecten. Geen evenbeeld in aanzien, maar een tastbare gemoedstoestand in het figuur.

Deze figuren staan wel figuurlijk voor een stemming, een gevoel, de emotie. Zijn de metafoor voor een expressie. Beeldspraak in uitspraak. Maar belerend is Hamelink niet in haar werk. Ze laat niet de schaduwzijde van het menszijn zien. Zij toont juist de zwakke kanten, de hulpeloosheid soms, de vertwijfeling. Het niet bestand zijn tegen de buitenwereld waarvan het afhankelijk is. In glooiende lijnen, het lijf is zuiver en oprecht. Is in zichzelf maar zoekt het contact. Zonder uitleg geeft Hamelink commentaar op het wezen mens. De motivering is gevat in het beeld op zichzelf. Uit houding en toevoeging van attributen die het gevoel moeten onderstrepen valt het zijn te halen, spreekt de bedoeling.

De figuren van Sigrid Hamelink zijn over het algemeen verzonken in gedachten. Of eigenlijk gevangen dan wel opgesloten in het eigen zijn. In zichzelf gekeerd terwijl zich blootgevend en open stellend aan beschouwende blikken. Die blikken proberen de beelden te doorgronden. Maar daar is niet veel onderzoek voor nodig om de basis van bezieling te vinden. Zoals hiervoor gezegd en geschreven spreken de gestaltes eenvoudig in meervoud aan. Doorzie ik de lijven zonder uitgesproken kenmerken van sekse of gender. Het betreft hier dan ook niet de kenmerkende man of de ondubbelzinnige vrouw. Het is het gevoel dat duidt zonder aan vrouw of man of iets daar tussenin gebonden te zijn. Het is een universele emotie. Maar soms vallen er toch eigenheden en karaktertrekken te onderscheiden. Niet uitgesproken, maar in zachtaardige belijningen aanwezig.

Spreekt de houding boekdelen, de uitdrukking van het gezicht heeft geen mimische waarde. Er is geen oogopslag, geen persoonlijke uitdrukking. Is er een blik dan is deze altijd gesloten. Ik bespeur wel een glooiing als van een neus. En veelal staat de mond wijd open wanneer een onhoorbare schreeuw de ziel scheurt. Eigenlijk is het gezicht een mombakkes, een masker om het zijn te verhullen. Enkel wanneer het in de uitdrukking noodzakelijk is om emotie te tonen verschijnt er een expressie op het gezicht. Alleen dan wanneer het lichaam niet voldoende kracht heeft.

Hamelink maakt diverse formaten beelden om zich uit te spreken. In de kleine wandobjecten lijkt het lichaam van gebakken klei als een verweerde kiezel in en door stromend water. Een afgevlakte emotie, enkel sprekend door houding en decor. Grote werken hebben een uitgestrekte houding in hout. Ze lijken te reiken naar een onbereikbaar iets buiten mijn gezichtsveld. De grotere werken daarentegen bestaan meestal uit meerdere delen. Een collage van materiaal om de emotie duidelijk te verklaren. Een beeldende omschrijving van het gevoel en de stemming, uitgeschreven in bewerkt hout en restmateriaal. Een groot vloerobject dat voor een buitententoonstelling is gemaakt staat symbool voor de titel van de expositie: opgediept. Een samengesteld geheel van gebakken klei. Een hoop bladeren en takken waaruit een tweetal de kop opsteekt. Sigrid Hamelink heeft het thema opgedoken uit haar verleden.

Zoals zij de getoonde objecten uit de laatste twintig jaar voor de dag heeft gehaald. Opgediept uit de opslag. Eerder getoond in samenspraak met gastkunstenaars, nu solistisch sprekend. Het is letterlijk een kijkje in de keuken, een blik achter de schermen. De werkruimte grenst aan de expositiezalen, de wonderkamers. In het atelier vindt het wonder plaats dat in de aangrenzende kamers wordt getoond. Die wording van gedachte tot uitwerking kan de bezoeker in een bepaald stadium beleven, meemaken. Zich daarna verwonderen in de expositie waar de resultaten van ingeving en uitwerking te bewonderen zijn.

Opgediept. 20 jaar beelden maken in het Batavushuisje. Beelden en objecten van Sigrid Hamelink. Wonderkamers (Batavushuisje), Heirweg 57 in Nijeholtwolde. Te zien tot en met 9 juli 2023.

2686 Alle beelden

Die Annie Ernaux, dat is me er eentje: alle beelden zullen verdwijnen zegt ze en vervolgens haalt ze haar herinneringen op en beschrijft ze alle beelden die ze nog weet, zowel persoonlijk, heel persoonlijk, als publiek. Het is prachtig om te lezen, maar het is wel jammer dat het over Frankrijk gaat, want bijvoorbeeld al die Franse merken die hadden wij niet. Wij hadden Vim als schuurpoeder en in…

View On WordPress