daily reminder: μην ξεφύγεις από τον στόχο σου

Το απόγειο της διαφθοράς: Οι πρωταγωνιστές του Pfizergate, Quatargate και Predatorgate, ένωσαν τις φωνές τους στο συνέδριο της ΝΔ! Ελευθέριος Ανδρώνης Ερώτηση: Μπορούν να συναπαντηθούν καμιά δεκαριά εγχώρια και διεθνή σκάνδαλα, σε μια και μόνο αίθουσα; Απάντηση: Αν πρόκειται για συνέδριο του σημερινού μορφώματος που κατ΄ευφημισμόν αποκαλείται ακόμα Νέα Δημοκρατία, βεβαίως και μπορούν! Και ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-apogeio-tis-diafthoras-oi-protagonistes-toy-pfizergate-quatargate-kai-predatorgate-enosan-tis-fones-toys-sto-synedrio-tis-nd/

Λάρισα: Γέμισε παιδικές φωνές η πλατεία στο Φρούριο - Δεκάδες παιδιά "ενώθηκαν" για την ενίσχυση των δικαιωμάτων τους (φωτό

Λάρισα: Γέμισε παιδικές φωνές η πλατεία στο Φρούριο – Δεκάδες παιδιά “ενώθηκαν” για την ενίσχυση των δικαιωμάτων τους (φωτό

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού (20 Νοεμβρίου), πολυπολιτισμική δράση πραγματοποιήθηκε σήμερα, το απόγευμα της Δευτέρας στην πλατεία του Φρουρίου της Λάρισας, από το Δανικό συμβούλιο για τους Πρόσφυγες «DRC Greece» και τη συνεργασία του εργαστηρίου πολιτισμού «Δίχως Ωμέγα». Παιδιά που διαμένουν σε δομές Φιλοξενίας Προσφύγων, σε Δομές Ασυνόδευτων Ανηλίκων και στον…

View On WordPress

Ρωσία: Η Ντάρια Ντούγκινα οδηγούσε το αυτοκίνητο του πατέρα της όταν σημειώθηκε η έκρηξη

Ρωσία: Η Ντάρια Ντούγκινα οδηγούσε το αυτοκίνητο του πατέρα της όταν σημειώθηκε η έκρηξη

Ρωσία: Πληθαίνουν οι φωνές που αφήνουν υπόνοιες ότι στόχος της έκρηξης που προκάλεσε τον θάνατο της Ντάρια Ντούγκινα ήταν ο πατέρας της Αλεξάντερ Ντούγκιν Αίσθηση έχει προκαλέσει στη Ρωσία ο θάνατος της κόρης του Ρώσου φιλοσόφου και αποκαλούμενου «εγκέφαλου του Πούτιν», Αλεξάντερ Ντούγκιν από έκρηξη στο αυτοκίνητο που οδηγούσε. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του κινήματος Russky Gorizont ο οποίος ήταν…

View On WordPress

ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΒΆΛΩ ΠΛΑΓΚ

Ωραία αλλά γιατί φωνάζεις;

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

Το ακαταμάχητο συναίσθημα του να ποθείς όσο τίποτα κάποιον που δεν πρέπει,

Και οι φωνές στο κεφάλι σου που δεν λένε να ησυχάσουν.

Έτσι είναι η κόλαση.

Ανοίγω το μυαλό μου κι ανοίγουν πληγές Δαίμονες μ' εντολές και φωνές...

-λόγος τιμής

Γυναικοκτονία

Πριν την υποτίμηση, την απομακρύνει

απ’ τον περίγυρο και την απομονώνει.

Της επιβάλλεται, δεν έχει καμιά γνώμη

μετά το χτύπημα ζητάει συγνώμη.

Προσπαθεί να καλύψει τις ουλές της.

Προσποιούμενη πως θα κλείσουν οι πληγές της.

Τα μάτια της πρησμένα απ’ το κλάμα.

Κανείς να μην καταλάβει το δράμα.

Έρχεται σε σύγκρουση, ξανά και αμύνεται.

στα πατώματα με μώλωπες φθείρεται.

Επαναλαμβάνεται η συγνώμη του,

μα η απάθεια στο πρόσωπο της δεν κρύβεται.

Οι φωνές ακούγονται στη γειτονιά,

τα μάτια ανοιχτά και τα αυτιά σφραγίσανε.

Ξανά και ξανά τα ουρλιαχτά

πως θα βγει απ’ τον εφιάλτη που βίωνε;

Καταφέρνει να πάρει το 100, και της απαντάνε:

“Κάνε υπομονή ηρέμησε όλα λύνονται.”

Θέλει να φύγει, να ξεφύγει μα το σπίτι

που είχε ονειρευτεί έγινε φυλακή.

Μετά το πρώτο χαστούκι,

έρχεται ο ξυλοδαρμός και η υποταγή.

Την πιάνει βίαια απ’ το λαιμό

και της λέει μην βγάλεις κιχ.

Με τα ίδια χέρια που κάποτε της έδινε στοργή.

Βουίζει το κεφάλι της κοντεύει να εκραγεί.

Υπήρχαν σημάδια όμως τα αγνοούσε,

Πως μέχρι εκεί ήταν πως άλλο δεν θα τραβούσε.

Είχε γίνει μιά συνήθεια, κι όλο παρακαλούσε

να σταματήσει και πιο δυνατά την χτυπούσε.

Δίχως οίκτο, Με δολοφονικό ύφος.

Στα βήματα του, μαρμαρώνει,

αισθάνεται το ρίγος, και σφίξιμο στο στήθος.

Θολώνει, το χέρι ξανά υψώνει.

Οι κραυγές πιο δυνατές απ’ τις δυνάμεις

που της είχαν απομείνει.

Κάθε μέρα και πιο κοντά

η ανάσα της να σβήνει.

Μα αντοχές δεν είχαν μείνει.

αιμόφυρτη στο πάτωμα την ρίχνει.

Καταφέρνει να κάνει για ακόμα μια φορά κλήση…

Μα…

Ζω σε μιά κοινωνία που η αστυνομία δρα αφότου γίνει η γυναικοκτονία.

Πόση ειρωνεία; Πόση ειρωνεία;

Θα οδηγηθείς σε δολοφονία, διεκδικώντας την ελευθερία.

Καμιά "κακιά στιγμή" δεν ήρθε τυχαία στην πατριαρχία.

-Δαιμεώδης

ψεύτικα ευχαριστώ

ευχαριστώ για όλες τις φορές που με έκανες να νιώθω πως δεν με ακούς. ευχαριστώ για όλες τις φορές που με έκανες να αισθανθώ άσχημα που έσπασα κάτι, καταλάθος. είτε αντικείμενα, είτε καρδιές. ευχαριστώ για όλες τις φορές που με έκανες να μην νιώθω άνετα να σου δείξω το νέο μου τατουάζ. ευχαριστώ για όλες τις φορές που με έκανες να νιώσω πως έκανα λάθος επειδή είπα την αλήθεια σε κάποιον που "δεν έπρεπε". ευχαριστώ για όλες τις φορές που έκανες ακριβώς αυτό που σου είπα πως δεν θέλω να βιώσω ξανά εξαιτίας σου. ευχαριστώ για όλες τις φορές που με έκανες να νιώσω άσχημα για το σώμα μου. ευχαριστώ για όλες τις φορές που με τρόμαξες με τις φωνές σου. ευχαριστώ που με έμαθες να φωνάζω πιο δυνατά από εσένα. ευχαριστώ που με έμαθες να φοβάμαι, αλλά να μην το δείχνω. ευχαριστώ που με έκανες να μάθω πως πρέπει να φωνάζω τις λέξεις μου για να τις λογαριάζουν οι άλλοι. ευχαριστώ που με έμαθες πως νικά όποιος φωνάζει πιο δυνατά. ευχαριστώ που μου έδειξες τι δεν θα ήθελα ποτέ να γίνω. ευχαριστώ που μου έδειξες πως να μην με νοιάζουν τα συναισθήματα των άλλων. ευχαριστώ που με έμαθες να με νοιάζω μόνο εγώ.

έχω κι άλλα ευχαριστώ, αλλά ας μείνω σε αυτό. σας ευχαριστώ.

φορά με σαν τη βέρα των γονιών μου,

αλλά μη με βγάλεις όταν μεγαλώσω.

μη με χρησιμοποιήσεις για ν’ αφήσεις σημάδι στο πρόσωπο μου.

μην με κρύψεις αν δεις καποιον ποιο όμορφο μου,

σε παρακαλώ.

ακούμπα με, μη φεύγεις, πες μου,

δεν καταλαβαίνεις πως μεγάλωσα απότομα;

έχω ένα μάτι και δυο στόματα που αν τ’ ακούσεις

θα σου εξηγήσουν πως απέκτησα τον φόβο

για τα αλκοολικά αρώματα.

και σ’ αγαπώ και σ’ εμπιστεύομαι,

μην γίνεις σαν κι αυτόν.

όσο προσεύχομαι ο κύκλος να σπάσει εδώ,

κατανοώ, θέλεις να βγαίνετε με φίλους κι έχεις νεύρα

που πιέζεσαι στους κύκλους της δουλειάς απ τις 8.

και σ’ εμπιστεύομαι.

δεν θα μου φερθείς όπως εκείνος.

εσύ είσαι ήλιος κι εγώ χαίρομαι που θα σπάσει ο κύκλος,

που βασίλισσα θα μ’ έχεις

και που ο χτύπος του χεριού σου στο τραπέζι

είναι πάντα συμβολικός.

ξέρω πως οι φωνές είναι αγάπης.

αποκλείεται ο χάρτης που επέλεξα να κάνει τέτοια λάθη

αφού τον έγραψα εγώ ώστε ν’ αφήσω πίσω μου το πατρικό μου

κι ο,τι έζησα εκεί να κάνω στάχτη.

αποκλείεται.

δεν μυρίζω πάνω σου καμία άλλη.

δεν με σπρώχνεις από οργή αλλά γιατί η πίεση που σου ασκώ είναι μεγάλη.

μ’ ακούς; μην σταματάς.

κάνε μου έρωτα με μίσος γιατί έτσι είναι η αγάπη.

δεν εχει νόημα ο νυχτερινός ουρανός χωρίς εσένα στο πλάι μου

Πόσες φορές έχω σταθεί μπροστά στην εικόνα Της, το κερί, και δεν είχα απολύτως τίποτα να της πω. Άδειο, τίποτα, μόνο μάτια, μόνο δάκρυα. Δεν βγήκαν λόγια από τα ξεραμένα χείλη μου. Ούτε μια λέξη από το ταραγμένο μυαλό μου. Όπως όταν σε κλείνει ο πόνος, όταν σε παγώνει στον πιο σκληρό χειμώνα της καρδιάς σου. Σιωπή, κενό βλέμμα, παράλυτη καρδιά. Όταν πονάς, δεν μιλάς, σιωπάς και τα κλάματα ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-mitera-tis-siopis/

Εκπαιδευτήρια Ράπτου: Φωνές και συνθήματα μαθητών και γονέων στην Περιφέρεια - Πινακάς: "Στο γραφείο του Πρωθυπουργού το θέμα" (φωτο

Εκπαιδευτήρια Ράπτου: Φωνές και συνθήματα μαθητών και γονέων στην Περιφέρεια – Πινακάς: “Στο γραφείο του Πρωθυπουργού το θέμα” (φωτο

Στην έδρα της Περιφέρειας Θεσσαλίας βρίσκονται ήδη μαθητές και γονείς των Εκπαιδευτηρίων Ράπτου, όπου και κατευθύνθηκαν  προηγουμένως με πορεία προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τα όσα συμβαίνουν στο σχολείο τους στο οποίο μπαίνει «λουκέτο». Επιιθυμούν συνάντηση τόσο με τον περιφερειάρχη κ. Αγοραστό όσο και με τους βουλευτές ζητώντας άμεση λύση στο θέμα τους, για να μην κλείσει το σχολείο εν μέσω…

View On WordPress

Ζαπορίζια: Με κομμένη την ανάσα η Ευρώπη - Ρωσικά οχήματα σε αίθουσα στροβίλων του πυρηνικού σταθμού

Ζαπορίζια: Με κομμένη την ανάσα η Ευρώπη – Ρωσικά οχήματα σε αίθουσα στροβίλων του πυρηνικού σταθμού

Πληθαίνουν οι φωνές ανησυχίας για το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού ατυχήματος στον πυρηνικό σταθμό της Ουκρανίας στη Ζαπορίζια, τον μεγαλύτερο της Ευρώπης, μετά από ένα νέο βίντεο που διέρρευσε και δείχνει ρωσικά στρατιωτικά οχήματα μέσα σε μια μονάδα στροβίλων που συνδέεται με έναν αντιδραστήρα στον πυρηνικό σταθμό. Τη γνησιότητα του βίντεο, που τροφοδοτήσει τους φόβους για πυρηνική καταστροφή και…

View On WordPress

Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί την γνώρισε γεμάτη Ήθελε να βλέπει τα στενά να ασφυκτιούν από ζωή, τα πάρκα να γεμίζουν παιδικές φωνές και το κέντρο της πόλης να κατακλείζουν οι εκδηλώσεις Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί την γνώρισε γεμάτη Το ίδιο ίσχυε και με τους αγαπημένους του ανθρώπους… Οι αρχειοθετημένες συζητήσεις τον πονάνε Γιατί τον έμαθαν από παιδί πως οι παρελθοντικοί χρόνοι χρειάζονται αύξηση Μα δεν μιλούσαν για γραμματική… Αύξηση της αντοχής στον ψυχικό πόνο κάθε φορά που εσκεμμένα έπεφτε στο μάτι του εκείνο το γράμμα...Το τελευταίο… Του ‘χαν μάθει πως το τέλος σημαίνει σκοπός, μα κανένα σκοπό δεν βρήκε να αιτιολογήσει τον κυνισμό σε όσα μάτια γνώρισε την ελπίδα. Διάολε πόσο ήθελε να την κοιτάξει μια τελευταία φορά για να νιώσει όπως τότε Τότε που το μαντήλι γύρω απ' το λαιμό της δεν υπήρχε για να κρύβει τις πληγές Τότε που κάθε της χαμόγελο δεν το αλλοίωνε, το βάρος της ύπαρξης της Τότε που η πρώτη της έννοια κάθε πρωί ήταν να πάρει τηλέφωνο για να μοιραστεί όλα ‘κείνα που ονειρεύτηκε το προηγούμενο βράδυ... Ξύπνια… Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί η πόλη άδεια σήμαινε πως τα άτομα που αγαπά δεν βρίσκονται πλέον εκεί ή ακόμη χειρότερα αν βρίσκονται, ο ίδιος είναι απών…