Sonra tüm kuşları yakalamıştık, bir leylek kalmıştı.

Onu da kendi haline bıraktık.

Her ne yaşıyorsan;

Misal, sağlıklıysan, evliysen, çocuğun varsa, annen baban sağsa, işin varsa, başını soktuğun bir ev varsa, nefes alabiliyorsan.. Aslında bir başkasının hayalini yaşadığını unutmadığın oranında mutlu olacaksın.

Öyle nefes nefese tüketme hırsın olmayacak bunun yerine hayata tutunacak daha gerçekçi şeyler bulmalısın. İnsanlığını varlığını unutmadan, değerini bilerek.

Geçen zamanın ömürden olduğunu bileceksin.

Hayatı yaşanır kılmak kişinin kendi elinde.

Hayata.

Şöyle yaşadığım/yaşamak zorunda kaldığım hayata bakıyorum da, ne kadar çok tetiklendirilmişim. Azmettirici en günahsız, tetiği çeken öldüren biri olarak kalmışım.

Kendiyle sorunu olan bir insanı ısrarla düzeltmeye çalışmış olmak geldiğim noktada koca bir mide bulantısı. Bir insan oturup hiç mi düşünmez ben ne yapıyorum da, ne kadar ileri gidiyorum da olay sürekli sarpa sarıyor. Ya da ben bunla ilgili kaliteli bir anlamda hayatımda, tavrımda, davranışım da ne değiştirebildim bu süreçte. Olaya sondan bakıldığında çaresizliğine yenik düşen birinin yanlış bir dışa vurumu her şey. Peki bu olayları yönetememiş olmak, suyun akışına bir damla da olsa yön verememiş olmak? Ya da yanan bir ateşe benzin dökmüş olmanın günahı?

Profesyönel bir destek ihtiyacı olduğu o kadar belli ki, bunu hiç hesaba katmadan avukat arıyordur kesin.

Bir sorunun nedeniyle ilgilenmeden sonucuna bakıyor olmak her zaman yapılandan farksız halının altına süpürme.

Artık daha eminim hiç sevmemiş beni. Hiç tanıyamamış. Neyi sevdiğimi beni neyin üzdüğünü, hassas noktamı sinir noktamı bilmemiş, bunlar bilmek/anlamak için çaba sarf etmemiş. Hep kendini dile getirmiş. Bu insan için en baştan beri bir şey yapamazmışım.

Bana en büyük hediyesi bir yaşgünümde benden ayrılıp mesaj atmasıydı, nasıl değerli bir hediyeymiş oysa.

Bensiz o çocuğa ne annelik ne babalık edebileceksin, çünkü eksikliğini görmeyen, kendini törpüleyemeyen insan, hiç bir şapkanın altında var olamaz.

Ruhumda açtığın delik keşke bir tokat ağırlığı gibi olsaydı.

Neyse. Hayırlısı.

Senden vazgeçiyorum. Defalarca denedim. İhtiyaç duyduğumda sana ulaşmayı denedim. Bana, ben olduğum için kızdığın herşeyimi bize uyumlamayı denedim. Sana, sende olduğu için kızdığım herşeyini anlamayı ve ortak bir yol bulmayı denedim. Beklediğinde yanında kaldım, istediğinde yalnız bıraktım. Yollar aradım. Senin için benim için ilişkimiz için. Susarak, konuşarak, tartışarak, giderek, kalarak denedim. Tamir ettim tekrar kırıldı. Hayal kırıklığım anlaşılmadı. Başka zamanlarda aynı yerlerden canım acıdı. Belki gitmemi göze aldın, belki gideceğime inanmadın, belki içten içe gitmemi istedin. Neyi istediğimi duymadın. Kendine bakmaktan beni görmedin. Neye üzüldüğümü dinlemedin. Benimle kutlanacak iyi bir günün veya dertleşecek kötü bir günün hayalini artık kurmadığını anladım. Senden vazgeçiyorum. Benim de bitebilen bir gücüm var. İnsanım. İnsanın kendisinden beklenen bir adım kalmadığında ve vazgeçtiğinden hiç bir beklentisi olmadığında vazgeçer.

Bazen gürültülü bir hesaplaşma ile, bazen sessiz bir yasla vazgeçer. Çoğunlukla terk ettiğinde, ya da terk edildiğinde değil, içinde ona ait son umut bitiğinde vazgeçer. Bende senden vazgeçiyorum. Senin yanında ben kendim değilim. Seni mutlu etmek için, kendimi üzmekten yoruldum. Zamanı geldiyse artık, ben alamadığım her duygumun sorumluluğunu alıyorum. Seninle geçirdiğimiz güzel anıların artık seninle yenilenemeyeceğini biliyorum. Bugün artık elimden gelen herşeyi yaptım diyebiliyorum. Üzgünüm ama toparlıyorum. Ben artık kendimden vazgeçmemek için senden vazgeçiyorum.

Suç üstü yaşadığımız şu hayatta, kimi kader mahkumu, kimi bir diğerinin kaderi, belası.

Mutluluk tahammül sınırılarımızın yaşama/insanlara yenik düşmemesiyle doğru orantılı.

Yaşamak bu andır. Ve gidebiliyorsak yarına uzanmak ama tutamamaktır.

Tüm sözlerini yitiriyor bazen yaşamak. Dilsiz bir uşak gibi, çaresiz kalplerle doluyor dünya. Kimle karşılaşsak, bir başkasından taşıdığı yarayı, aşk diye sunuyor bir diğerine.

Gün sonunda yaşamak da, sevmek de, insan kalabilmek de hep eksik.

Yaşamak sandığın şey, yarım kalmışlığını başkasında hayat buldurma çabasından öteye gitmiyor.

Elimden geldiğince hayatı kazanıp, hayatımda sorumlu olduğum kişilerin hayatlarını elimden geldiğince yönetmeye çalışırken, bazen o kadar yalnız, güçsüz ve çaresiz hissediyorum ki.

Kullanılmışlık hissi yorucu. Bazen ne sussam faydası var ne söylesem. Hayat bu kadar zor, süprizlerle doluyken, isterdim ki arkaya baktığımda ruhumu emmeyen, beni tüketmek yerine onlar için çabaladığımı bilen hisseden birileri olsun.

Bu gel git duygular bazen en sevdiğime bile zaman ayıramayacağım, tahammül edemeyeceğim anlara dönüşüyor olması korkutuyor beni.

Her işte bir hayır vardır diyorum.

Ömrümün en saçma günüydü belki de. Hiç böyle çaresiz ve içten içe korkmuş bir baba hissetmemiştim.

Babalar çaresiz kalınca çok tehlikeli ve düşüncesiz olabiliyorlar. Bu psikolojim bozulurken hiç fark etmedim. Çok daha güçsüzüm kızım, konu sen olunca. Allahım seni bana bağışlasın.

Mutluluğu nasıl tanımlarsın derseniz, zil sesinde baba diye koşar adım duyulan ayak seslerinin ruhumda bıraktığı tarifsiz his derim💌

Yorgunluğumla barıştığım bir günün sabahında, koştur koştur bir yere yetişmenin telaşı ile çıkıyorum yola.

Bu yolda sorumluluklarım var, ya baba oluyorum ya eş ya da yaşamaya çalışan bir insan. İnatla, telaş içinde yetiştirmeye çalışıyorum günü geceye.

Kimileri hor görebiliyor bazen baktığımı, düşündüğümü, hissettiğimi. Ama ben buyum ve hayatta kapladığım yer belli. Elimden geldiğince de yılların verdiği kaplama alanını kadar direneceğim hayata. Gittiği yere, gidebildiği yere kadar.

🍁

Tumblr'da 7. yılımı dolduruyorum 🥳

Onca zaman nasıl birikmiş yüreğimden dökülen damlalar, fark etmemişim bile.

Sonra hiç bitmez bir döngü içerisinde, buluyorsun kendini. Güneşin tekrar doğacağını bilsen de, yağan yağmur iliklerine kadar işliyor.

Su tutuyor yüreğin. Kabuk bağlıyor. Yine hissediyorsun güneşin sıcaklığını ama ıslanmışsındır bir kere. Ve zamanın laneti, o bitmeyen döngüde, dönüp dolanıyorsun kendine.

Bazı günler onu ilk tanıdığım haline dönmüşken buluyorum. İçten içe ne çok özlediğimi fark ediyorum. Dilimin dönmesini ne çok isterdim seni seviyorum diye bilmeyi yine eskisi gibi, tutukluluk hissi bu, sanki zamanı birlikte yaşarken bükmüşüz de, yaşaya-kalmışız kırık dökük.

Oysa hayat ne kazar uzun ve zor, dışarda ne çok dert tasa var. Unuttuğumuz şey, çok sık bir bütünün parçası olduğumuz.

Yaşlılık hali belki de bu, olmuşluk hali.

Ama dilerim aynadaki bana gelen yüzünü bana daha çok göstermen çünkü hayat sadece benim omzumda yeterince zorken senin zorluklarını hissedebilmem değer verebilmem için, sana ve bize ihtiyacım var.

Sevgiyle, içten içe gizlice.

Uzun zamandır kendi kendime içtiğimi fark ettim. Tek başıma yemek yediğimi, tek kişilik nefes aldığımı, hayatın sorumluluklarını tek başıma sırtlandığımı.

Doğan büyür derlerdi de, kendinden olup her anını doyasıya gözlemleyerek büyüyünce ne demek olduğunu daha bir iliklerine kadar hissediyor insan.

Tarifi zor ama bir o kadar da tadı sonsuz bir sevgisin sen kızım. Karşılıksız ne varsa hayata dair sensin.

İyi ki doğdun kızım ❤️

Tüm kıyılarını kaybetmiş bir kalbi taşırken, denize hasret mavilikler düşlüyorum, kendime bile hissettirmeden. Sanki bıraksam kendimi, mavilik alacak beni, alıp götürecek gibi.

Deniz seviyesinin altında nefes almaya çalışırken, balıkları düşlüyorum tek tek.

Ara sıra mülteci kayıkları yanaşıyor yarınlarıma, apar topar kalan maviliklerimi saklamaya çalışıyorum. Kimi bir kum taneme göz dikerken, kimisi rüzgar kokan akşam serinliklerimi almaya çalışıyor.

Öyle ya da böyle, kıyılarıma her gelen alacak bir şey buluyor benden.

Baba olmakla, kız babası olmak arasında çok ince bir çizgi var. Ve anlatılabilecek bir sevgi olduğunu düşünmediğim gibi, yokluğu ile sınanmak cok tehlikeli.