Dünyaya söyleyecek çok lafım vardı ama ben kaldırdım başımı sanki hiç kırılmamış hiç incinmemiş gibi gökyüzüne gülümsedim.

Kimse hakettiği yerde falan değil. Kimse de yaşattığını yaşamıyor ve kusura bakmayın kaybedende kırılan da hep biz oluyoruz. Artık kabullenelim!

Gittikçe kaçmak istiyordum. Gerçeklerden,gerçeklerimden... Kendimi yaşamdan ve nefes almaktan soyutlamak istiyordum. Ve eğer yapabilseydim içimdeki tüm bu duygu karmaşıklığını zihnimde hiç düşünmeden zehirlerdim. Ama yapamıyorum. Ve özgürlüğü, duyguları elinden alınmış her insan gibi boşluğa sürükleniyorum.

Kimin ne olduğunu çok geç öğreniyoruz...

Ve her mezarlığa gittiğimde içimde bir şeyleri de oraya gömüyorum muhtemelen öldüğümde zavallı bedenimden başka bir şey kalmayacak..