zagubieniwkulturze-blog - Tumblr blog

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

TikTok

TikTok to audiowizualna, hipertekstualna forma wypowiedzi słownej, będąca krótkim, `zazwyczaj zaledwie piętnastosekundowym klipem video. Oryginalnie TikToki zamieszczane są na platformie o tej samej nazwie, skąd mogą zostać pobrane i umieszczane na innych platformach, mediach internetowych, bądź mogą wchodzić w skład prywatnych kolekcji odbiorców i być w takiej formie publikowane(tj. kompilacji). W przeciwieństwie do innych form twórczości w mediach społecznościowych TikToki bardzo często wykraczają poza ramy swojej własnej platformy i ich wpływ można zobaczyć w szerszej przestrzeni internetowej. Platforma funkcjonuje od 2014 roku i obecnie jest fuzją dwóch podobnych aplikacji(Musical.ly i TikTok). Obecnie jest to najszybciej rosnące social medium na świecie z bazą ponad pół miliarda indywidualnych użytkowników. Po bliższym zapoznaniu się z TikTokiem jako utworem można wyróżnić dwie ekwiwalentne części składowe. Pierwszą. z nich kształtują elementy wizualne, obraz i tekst, druga zaś jest czysto prozodyjna, , zwykle reprezentowana przez utwór muzyczny. Części są względem siebie komplementarne i przenikają się pod względem znaczeniowym. Obie pełnią istotną rolę w powstawaniu i odbiorze TikToka. Istnieje jeszcze trzecia część składowa, która najbardziej uwidacznia się w recepcji TikToków na ich platformie-matce, związana z istnieniem tego tworu w nowoczesnej kulturze Internetu i wszelkimi wymogami formalnymi, które się z tym łączą — istotną rolę pełnią hasztagi, swoiste kwalifikatory memów, które wpisują TikToki w określony, narracyjny obieg informacyjny nowych mediów; kwalifikują je do odpowiednich trendów. Inne wyróżniki to przypisanie określonych TikToków do kont ich twórców i obieg w strukturze internetu rzeczy — istnienie TikToka jako tworu, który służy odbiorowi kulturowemu nie jest bowiem całkowicie zależne od woli samych użytkowników a od algorytmu, który decyduje niejako o popularności dzieła kultury.

Wbudowany w aplikacje prosty edytor plików video pozwala na manipulacje wcześniej nagranym obrazem. Użytkownik jest w stanie zmieniać ścieżkę dźwiękową, wybierać odpowiednią muzykę z bazy aplikacji, lub wgrać własne dźwięki. W związku z dominacją utworów muzycznych w TikTokach dialogi i wszelkie formy narracji w obrębie jednego postu są zwykle sprowadzone do pojawiających się napisów. Nieco na kształt filmów niemych, za pomocą warstwy tekstualnej bohaterowie krótkich nagrań zyskują swoje osobowości, mogą się wypowiadać, a nawet zyskują scenografię – krótkie didaskalia zaznaczające miejsca akcji, zwykle implikowane są, dla odróżnienia od dialogów, graficznym znakiem „*”. Ta stosunkowa umowność przestrzeni TikToka w kwestii tekstualnej, wzmaga dodatkowo powstawanie pewnych paradygmatów inscenizacyjnych. Dla przykładu w społeczności TikToka, dla większości z użytkowników wiadome jest, że postać występująca w ręczniku na głowie jest kobietą. Tego typu symbole wizualne są oddolne i powstają dzięki zaangażowaniu samej społeczności. Część ram inscenizacyjnych i efektów postprodukcyjnych jest inwencją wyłącznie właścicieli aplikacji – są to np. filtry rozszerzonej rzeczywistości nakładane na twarze TikTokerów. Tego typu zabiegi pozwalają społeczności na bardziej skomplikowanie, kreatywne formaty, jeden z filtrów rozszerzonej rzeczywistości pozwala na malowanie w przestrzeni świetlnej linii za pomocą swojego nosa. Jedną z form wykorzystania tego filtru jest humorystyczny trend „Nose Painting”, w którym użytkownicy wykorzystują sinusoidalną, lub nieregularną linię namalowaną nosem, jako metaforę ciężkiej drogi. Dodatkowym elementem wpływającym na wizualną stronę TikToka jest możliwość użycia green screena. Użytkownik może nagrać filmik na tle zdjęć, ułożonych w pokaz slajdów, lub nagrać swoją reakcję do filmików wyświetlanych za nim. Dźwięk stanowi równie istotny czynnik TikTokotwórczy.

Każdy filmik zawiera ścieżkę dźwiękową, którą może być utwór muzyczny, zaczerpnięty z popkultury dialog lub monolog, bądź autorska wypowiedź. Warstwa dźwiękowa koresponduje z warstwą wizualną –nagrany filmik może być interpretacją tekstu piosenki, może przyjąć formę miniaturowego musicalu, lipsyncu(imitacja śpiewu z wykorzystaniem playbacku). Często muzyka staje się także pretekstem do wytwarzania się viralowych tańców, lub przetwarzania istniejących już tego typu zjawisk na potrzeby żartów np. tańce z gry „Fortnite”, „Stop Don’t Touch Me There[…]”. Szczególnie znaczący dla deskrypcji gatunku może być drugi z przytoczonych trendów. Tiktokerzy wykonują sugestywny taniec, wykonywane ruchy odsyłają odbiorców bezpośrednio do zakazu(wyrażonego przez symbol „X” złożony ze splecionych ramion) dotykania ich stref intymnych. Pojawiające się w trakcie tańca gesty bezpośrednio nawiązujące do treści utworu muzycznego. W części TikToków muzyka służy jednak wyłącznie za tło wypowiedzi filmowej, wprowadza tzw. „vibe”, ma podobny cel jak muzyka filmowa.

Warto pochylić się również nad serią formalnych czynników, które konstytuują TikToka, wynikają one z istnienia platformy w kulturze nowoczesnego Internetu rzeczy, Internetu 2.0. Aplikacja TikTok posiada elementy pozycjonujące post w całości przestrzeni wirtualnej. Są to między innymi hasztagi, czy wyświetlane u dołu ekranu nazwy ścieżek dźwiękowych. Tego typu nomenklatura sprzyja pojawianiu się trendów w aplikacji. Użytkownikom łatwiej jest wyszukiwać więcej podobnych do siebie elementów, czy utożsamić się ze swoim ulubionym typem TikToka. Przykładowo, jeżeli użytkownika interesują proste sposoby na polepszenie swojego życia, może zacząć obserwować „#lifehacks”. Każdy TikTok opisany jest tytułem, który wprowadza pewien kontekst, bez którego całkowity odbiór TikToka może być zaburzony. Tytuły także często wyrażają próbę kontaktu twórcy ze swoimi odbiorcami, efekt ten osiągany jest zwykle przez tytuły będące otwartymi pytaniami. Jedną z form właściwie tożsamych jedynie dla omawianej aplikacji jest tzw. duet. Za jego pomocą dwa odrębne materiały na platformie stają się jednym filmikiemkolażem. Dzięki duetom użytkownicy mogą komentować poczynania innych TikTokerów, lub dzięki własnej inwencji twórczej stwarzać dodatkowy element humorystyczny, multiplikując hipertekstualny charakter platformy. Tak wyrażać swoje zaangażowanie mogą sami twórcy, TikTok jednak zachęca do partycypowania w nowoczesnej kultury Internetu także widzów. Istnieją możliwości tradycyjnego komentowania, lajkowania i udostępniania TikToków, także poza samą platformą. Aplikacja zbiera dane o wyszukiwanych pojedynczych użytkowników, aby potem lepiej móc spersonalizować dobór treści wyświetlanych. Świadczy to o zaimplementowaniu mechanizmów Internetu rzeczy, stworzonych przez protoplastów social mediów. Użytkownik aplikacji korzysta z niej intencjonalnie, wiedząc że to ona dostarczy mu potrzebnych treści, dzięki spersonalizowaniu algorytmu. Ciekawym wykorzystaniem algorytmów rządzących TikTokiem może być próba użycia go do celów politycznych. Użytkowniczka @getmefamouspartthree stworzyła jednego z najpopularniejszych TikToków na świecie. TikTokerka pod pozorem nagrania filmiku makijażowego zaczęła opowiadać o sytuacji Ujgurów w Chinach. Film ten był pozycjonowany jak każdy inny dotyczący makijażu, była to próba obejścia cenzury aplikacji, której właścicielem jest pekińska firma.

Samo istnienie trendów warto rozpatrzeć jako jeden z typów dawkinsowego "memu", jako proces selekcji i replikacji za pomocą TikToków, można to zobrazować jako pewien wyścig trendów, te które zostaną powielone największą ilość razy "przetrwają", reszta trendów może ulec zapomnieniu. W odróżnieniu od wcześniejszej kultury internetowych memów w TikTokach powieleniu ulegają pewne archetypy zachowań i rytuałów, a nie graficzna reprezentacja jakiejś idei ze stale zmieniającym się schematem. TikToki są rodzajem memów autokreacyjnych — użytkownicy udostępniają swój wizerunek, głos. W tym schemacie nie jest się jedynie twórcą jakiejś treści oderwanej od swojej osoby, a nieodłącznym elementem tej treści. TikTok dzięki takim mechanizmom zdecydowanie wpisuje się w kulturę nowoczesnego internetu 2.0, autokreacyjna narracja sprzyja bowiem powstawaniu figur Influencerów, a ich obecność z kolei ułatwia powstawanie coraz to nowszych trendów.

Bibliografia:

Dawkins R., Samolubny gen, Warszawa 2010. Jałochowski K., Na tropie atomów kultury, „Polityka”, https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/nauka/1522511,1,na-tropie-atomow-kultury.read [dostęp 01.02.2020]. Herrman J., How TikTok Is Rewriting the World, „The New York Times”, https://www.nytimes.com/2019/03/10/style/what-is-tik-tok.html [dostęp 02.02.2020]. https://www.theverge.com/2019/11/4/20948731/tiktok-bytedance-china-social-mediagrowth-users-decline-first-time [dostęp 02.02.2020]. https://www.bbc.com/news/technology-50559656 [dostęp 01.02.2020].

#tik_tok_funny_video #tiktok #tik_tok_app

1 note · View note

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

Bańka informacyjna / bańka filtrująca (filter bubble)

Jest to sytuacja spowodowana tym, że za pomocą specjalnego algorytmu wyszukiwane treści dopasowywane są na podstawie prywatnych parametrów użytkownika, takich jak ciasteczka (cookies), dane osobowe, miejsce pobytu itp. Skutkiem tego ma być otrzymywanie głównie informacji subiektywnie pasujących do naszych poglądów i naszej wiedzy o świecie. Po raz pierwszy ten mechanizm został opisany przez Eliego Parisera w książce The Filter Bubble: What the Internet Is Hiding From You (2011).

Współcześnie w ułamku sekundy mamy dostęp do milionów informacji. Nie ułatwia to znalezienia konkretnych treści. Według przedsiębiorstwa Google rozwiązaniem jest zoptymalizowanie trafności wyszukiwanych haseł i wyświetlanych treści (np. reklam) za pomocą ich personalizacji, dopasowania do każdego internauty. Służy to znalezieniu regionalnych usług, wydarzeń, ulubionych książek, ostatnio słuchanej muzyki itp. Wymaga jednak zebrania i późniejszego zinterpretowania danych, dotyczących aktywności zebranej z najpopularniejszych przeglądarek internetowych (Google Chrome), aplikacji (Facebook, YouTube). Składają się one na osobisty profil użytkownika, tzw. profilowanie. Służy ono kategoryzacji cech internautów tak, aby informacje na stronach internetowych były jak najbardziej adekwatne i interesujące dla internauty. Gdy Google swoje działania tłumaczy większa praktycznością, Facebook przekonuje: „Wspieramy ludzi w budowaniu wspólnoty i łączeniu świata ze sobą“.

Eli Pariser zauważa jednak, że bycie poddanym tym algorytmom, prowadzi do pewnej izolacji, ponieważ wszystkie kolejne wyniki wyszukiwania tego samego użytkownika, są w dalszym ciągu generowane na podstawie jego osobistego profilu. Wobec czego, ma on paradoksalnie utrudniony dostęp do, na pierwszy rzut oka, niepowiązanych z nim treści. Poza tym, algorytmy dzielą również internet i różnicują otrzymane treści – to samo hasło wyszukiwane za pomocą dwóch urządzeń może przedstawić odmienne wyniki. Sprzyja to ograniczeniu horyzontów, wytworzeniu przekonania, że sądy użytkownika są powszechne, nawet jeśli podziela je tylko wąska grupa osób. Na przykład osoby o lewicowych czy prawicowych poglądach, jeśli polubią jeden fanpage na Facebooku, związany z ich partią polityczną, natychmiast dostaną propozycje zaobserwowania kolejnych, o tej samej optyce. Takie kilkugodzinne, codzienne ograniczenie do informacji, które są zgodne z naszym profilem użytkownika, może utrudnić porozumienie z osobami, korzystającymi z tego samego źródła – internetu, a jednak czerpiących z niego zupełnie inną wiedzę, odmienne dane.

Teorie na temat skutków bańki filtrującej są podzielone. Miały miejsce badania, których rezultaty nie do końca są zgodne z tym co zakłada Eli Pariser. W badaniach analityka Jacoba Weisberga oraz recenzenta Paula Boutina wzięły udział osoby ze zróżnicowanymi parametrami, takimi jak poglądy i historia wyszukiwania. W przypadku obu badań wyniki uczestników różniły się od siebie tylko w znikomym stopniu. Poza tym Pensylwański Uniwersytet Wharton School wykazał, że tego typu filtrowanie mimo wszystko bardziej łączy niż izoluje. Ludzie chcą gromadzić się na forach czy grupach, wśród ludzi, zgadzających się z nimi. W końcu efekt potwierdzenia zauważalny jest także poza internetem. Chętnie poszukujemy informacji, które potwierdzają to, co my uważamy za słuszne, również wtedy, gdy się mylimy. Natomiast jak twierdzi profesor Jonathan Zittrain z Uniwersytetu Harvarda skutki tego typu spersonalizowanego wyszukiwania w Google'u, czyli odseparowanie od kontaktu z ,,obcymi” informacjami są niewielkie. W dodatku, ludzie nie czerpią informacji o świecie jedynie z internetu.

Kontrowersję wzbudzają natomiast informacje o tym, że Google i inne wielkie koncerny są w stanie personalizować treści internautów nawet gdy nie posiadają oni ich konta. Dlatego sceptycy uważają, że nie da się uciec od efektu bańki informacyjnej. Piąta władza ma swój specyficznie rozwinięty system ,,szpiegowski” oraz manipulacyjny. Zebrane informacje często są przekazywane dalej podmiotom takim jak na przykład sklepy. W efekcie dochodzi do utraty kontroli nad prywatnością, a wybory konsumenckie są nie do końca świadome. Pojedyncze wyszukanie danego produktu czy rozmowa o nim przez komunikator może spowodować zalew reklam przedstawiających tę rzecz. Mają wtedy one tę przewagę, że oferują usługę w momencie, w którym ją rozważaliśmy. Takie działania prowadzą do nieuczciwej konkurencji i konsumpcjonizmu, impulsywnego zakupoholizmu. Da się jednak zminimalizować skutki bańki informacyjnej. Po pierwsze, sama świadomość zjawiska, pozwala nabrać dystansu do prezentowanych artykułów, polecanych filmów, itp. Krytyczna analiza i otwarcie na poznanie różnorodnych punktów widzenia, uchroni przed złapanie się w sieć fake newsa.

Po drugie, zaleca się samemu wyszukiwać wiadomości na ważne tematy, a nie bezmyślne klikanie w podsuwane odnośniki. Poleca się robić to przy pomocy wyszukiwarki DuckDuckGo. Cechuje się ona tym, że nie gromadzi danych o internautach czy ich historii wyszukiwania dla reklamodawców, a nawet blokuje ukryte skrypty. Dobrą opcją dla osób chcących tylko trochę zabezpieczyć prywatność jest StartPage. Ta wyszukiwarka dostarcza wyniki oraz podstawowe reklamy z Google, ale po drodze anonimizuje zapytania, ogranicza ciasteczka (cookies). Także powstałe aplikacje jak Escape your Bubble, Flipboard przeciwdziałają bańce filtrującej m. in. poprzez sugerowanie osobie korzystającej artykułów nieadekwatnych do jej przekonań oraz niepublikowania fake newsów. Instalacja wtyczek do przeglądarek Disconnect czy Flashblock pomoże zablokować reklamy i zabezpieczy przed śledzeniem aktywności w sieci.

Wybór odpowiednich działań zależy już od użytkowników.

Źródła: (dostęp 24.01.2020)

https://www.doradcawbiznesie.pl/czym-jest-banka-informacyjna-czyli-ograniczony-dostep-do-nieograniczonych-informacji/

https://www.e-point.pl/blog/banka-filtrujaca-czyli-jak-personalizacja-zmienia-postrzeganie-swiata

https://www.infobrokerska.pl/banka-informacyjna /

https://web.archive.org/web/20160305074301/http://cyfrowa-wyprawka.org/lekcja/jak-jestesmy-profilowani-w-sieci

https://o-m.pl/artykul/banka-informacyjna-jako-narzedzie-do-manipulowanie-tlumami

https://cyfrowa-wyprawka.org/teksty/odzyskaj-kontrole-w-sieci-odcinek-v-alternatywne-wyszukiwarki

https://www.3kolorymozgu.pl/na-czym-polega-efekt-potwierdzenia/

https://www.youtube.com/watch?v=EsjQLB_jTBA

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ba%C5%84ka_filtruj%C4%85c a

1 note · View note

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

DM – skrót angielskiego wyrażenia direct message, czyli wiadomość bezpośrednia. Jest to prywatna forma komunikacji między użytkownikami social mediów, widoczna tylko dla nadawcy komunikatów i odbiorcy. Takie prywatne wiadomości można wysyłać na Facebooku, Instagramie lub Twitterze, jednak określenie DM zazwyczaj dotyczy Instagrama. DMy można tam wysyłać w różnych formach. Mogą być to zwykłe wiadomości tekstowe, ale też znikające po odtworzeniu przez odbiorcę filmiki lub zdjęcia lub wiadomość głosowa. Żeby wyświetlić swoje DMy trzeba wejść w ikonę Instagram Direct, która się znajduje na stronie głównej w prawym górnym rogu. Poprzez DMy można też przysyłać komuś posty wyświetlane w aktualnościach – przy każdym poście jest ikonka Instagram Direct i po naciśnięciu jej, możemy wybrać, komu chcielibyśmy przesłać post, który właśnie oglądamy. Tak samo jak posty, można przesyłać innym użytkownikom utworzone na Instagramie profile, lub Insta Story, które ktoś wstawił. DMy mogą też służyć do przesyłania komuś swojej lokalizacji lub GIFów. Jednak najczęstszym chyba użyciem DMów jest funkcja „odpowiadania na czyjeś story” (story czyli relacja na Instagramie). Każdy użytkownik Instagrama ma możliwość dodawania relacji, czyli filmików lub zdjęć, które są widoczne dla innych przez dwadzieścia cztery godziny, a potem znikają. Wszystkie relacje osób, które obserwujemy są umieszczone w pasku na górze strony głównej i tam można je przeglądać. Gdy wyświetlamy czyjąś relację, na dole od razu pokazuje nam się miejsce na tekst, z napisem „wyślij wiadomość” oraz ikonka aparatu. Możemy w ten sposób poprzez DM skomentować czyjąś relację, a ikonka aparatu służy do tego, żeby odpowiedzieć na relację zdjęciem które się zrobi. Instagram wprowadził też możliwość reagowania na story poprzez emotikony, które proponuje, jest to tak zwana „szybka reakcja”. Gdy naciśniemy na pole, w które należy wpisać wiadomość, która miałaby być reakcją na czyjeś story, wyświetla się propozycja ośmiu emotikonek, które mogą być zastąpieniem tego, co chcieliśmy napisać. Te reakcje wyświetlają się później autorowi relacji razem ze wszystkimi innymi wiadomościami, ale wraz z informacją, że jest to reakcja jakiegoś użytkownika na relację tej osoby. Jednak można też zablokować możliwość odpowiadania na relację i do takich użytkowników można wysyłać tylko prywatne wiadomości, nieodnoszące się do story, które wstawili. Jeszcze jedną możliwością, którą daje nam Instagram Direct, jest polubienie wiadomości, którą otrzymaliśmy. Jeśli ktoś nam wyśle tekst, zdjęcie a nawet po prostu zareaguje na nasze story emotikoną, możemy odpowiedzieć na to poprzez podwójne naciśnięcie tego, co nam wysłano i wtedy przy wiadomości pojawia się serduszko wraz z naszym zdjęciem profilowym i informacja, że polubiliśmy daną wiadomość.

Słowo DM stało się bardzo popularnym skrótem, często używanym nawet w polskim języku w takiej formie. Można znaleźć przykłady jego użycia w popkulturze np. „Spisz swój testament i mi wyślij DM'em” (fragment „piosenki” Tamagotchi Remix – Taconafide ft. Dawid Podsiadło).

Na dole po lewej widać ikonę Instagram Direct, a po prawej listę czyichś DMów

Szybkie reakcje na relację:

Wysłanie wiadomości głosowej:

Polubienie czyjejś reakcji:

Źródła:

https://help.instagram.com/1750528395229662

https://follows.com/blog/2019/04/trouble-sending-dms-instagram

https://www.youtube.com/watch?v=eOnIuKuAkxk

https://www.techuntold.com/how-react-instagram-stories/

http://www.kindfile.com/instagram-now-lets-you-send-voice-messages/

https://genius.com/Taconafide-tamagotchi-remix-lyrics

#dm #instagram #reaction

1 note · View note

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

Podcast

Ogólna charakterystyka podcastów

Podcast to forma publikacji internetowej, cykliczna publikacja treści słownej zapisanejw formie audio.

Fakt, że podcasty są publikowane w internecie, znosi wiele ograniczeń charakterystycznych dla innych środków przekazu, szczególnie radia i telewizji. Zwiększając długość podcastu, nie zabiera się czasu antenowego, nie robi się tego kosztem innych potencjalnych treści. Nie jest też tak, że dostęp do treści można uzyskać tylko przez określony, krótki czas. Treści raz opublikowane są dostępne potencjalnie na zawsze. Swoboda jest kompletna, można odtworzyć dowolny fragment w dowolnym momencie, więc można też w pełni wykorzystać kontekst, wykorzystać wszystkie inne dostępne w internecie treści, można doedukować się w trakcie słuchania. Dzięki dostępności treści kompletna jest też możliwość cytowania, weryfikacji. Odbiorca może zostać autorem, bo koszt stworzenia podcastu jest bardzo niski. Tworzy to zupełnie inne warunki dyskusji. Jordan Peterson w rozmowie z Joe Roganem powiedział o internecie, a w szczególności podcastach: The spoken word is now as powerful as the written word. That has never happen in human history 1 .

Popularność podcastów na przestrzeni lat.

Ważną cechą podcastów jest to, że rzadko są one edytowane. Wynika to na pewno też stąd, że kultura internetu to kultura weryfikacji. Trudniej jest wyjąć coś z kontekstu, bo cytowane materiały są łatwo dostępne i autor słów może się łatwo odnieść do komentarza. Głównym czynnikiem decydującym o popularności treści są wybory odbiorców, to znaczy nie jest oglądalność zależna od decyzji ludzi dysponujących czasem antenowym, a w tym momencie sytuacja wygląda tak, że widownia internetowa raczej nie lubi chwytów retorycznych charakterystycznych dla telewizji. Postuluje się autentyczność rozumianą między innymi tak, że materiały mają być nieedytowane. Natomiast nie są to raczej jedyne powody, dla których podcasty przyjęły taką formę. Kultura internetu to kultura dygresji. Typowy odbiorca internetu może spędzić na konsumowaniu medium wiele godzin, a na jednej stronie pozostawać średnio 15 sekund 2 . Jedna z możliwych interpretacji tego postępowania jest taka, że jedynym jego efektem jest zniszczenie zdolności koncentracji, ale skutki są raczej bardziej skomplikowane. Można na przykład powiedzieć, że internet to pierwsze medium, które w czasie rzeczywistym reaguje na to, co dzieje się w umyśle odbiorcy. Pomimo tego, że to odbiorca dokonuje wyborów, nie trzeba tego „reagowania” traktować jako metafory. Można po prostu potraktować człowieka jako część maszyny. Elon Musk powiedział, że ludzie są już cyborgami, tylko że przepustowość łącza pomiędzy częściami biologicznymi i częściami mechanicznymi jest niska 3 , że łącznikiem są nasze kciuki. Można powiedzieć, że internet jest medium, które reaguje na to, co dzieje się w umyśle człowieka w czasie rzeczywistym, tylko że częścią maszyny, która ocenia, co dzieje się w naszym umyśle jest część naszego aparatu kognitywistycznego odpowiedzialna za zdolności intrapersonalne, a częścią maszyny, która podejmuje wybory, jest część naszego umysłu podejmująca wybory. Nawet nie jest tak, że medium, które wykonywałoby za nas pracę interpretowania naszego stanu emocjonalnego i pracę podejmowania decyzji byłoby czymś po prostu dalej posuniętym w rozwoju od internetu, internet w odniesieniu do takiego potencjalnego medium zasługuje na miano „nie gorszego, a innego”, bo w momencie, kiedy umysł odbiorcy podejmuje decyzje, to daje odbiorcy wrażenie wolności, produktywności, wrażenie bezpieczeństwa nie bycia manipulowanym. Wszystko to oznacza, że odbiorca przyzwyczaja się do długich ciągów skojarzeń pozbawionych struktury. Tym charakteryzuje się korzystanie z internetu. Być może cechy podcastów nie są tylko efektem możliwości istniejących dzięki innowacji technologicznej, ale też sposobu, w jaki te innowacje wpływają na cały kontekst otaczający podcasty. Technologia wpływa na kulturę internetu, a ta na podcasty. Ogólnie kulturę internetu można by opisać jako walkę pomiędzy ideą clickbaitu, dynamiczności, a ideą poświęcania olbrzymich ilości czasu, ideą pewnego rodzaju skupienia. Dowodem na to, że ta druga może objawiać się nie tylko tym, że odbiorca spędza kilka godzin na impulsywnym przeskakiwaniu pomiędzy stronami, jest istnienie podcastu. Ktoś zauważył to, mówiąc, że podcast jest przeciwieństwem clickbaitu.

Mikrofon – niezbędnik twórcy podcastu.

Sposób, w jaki nowe media są oceniane, często jest zbyt pesymistyczny. W złotej erze telewizji uważano, że przeciętny widz jest w stanie wytrzymać kilkadziesiąt minut sitcomu. Potem pojawiły się stacje z większą ilością czasu antenowego dla eksperymentów, jak HBO, i okazało się, że ludzie są w stanie zrozumieć skomplikowaną narrację trwającą kilka sezonów4. Wydaje mi się, że teraz też nie docenia się wartości płynących z samej ilości czasu, energii poświęconej na konsumowanie mediów. Długie formy mają pewne zalety charakterystyczne dla chociażby spędzania długiej ilości czasu na lekturze książki. Podcasty zaprzeczyły w dużej mierze tezom postawionym w książce Neila Postmana „Zabawić się na śmierć”5 mówiącym, że współczesny odbiorca nie jest w stanie skupić się na kilkugodzinnej dyskusji, zrozumieć skomplikowanej mowy.

Przykładowy podcast:

youtube

Przykłady szczegółowej charakterystyki podcastów

Michał Oleszczyk a Tomasz Raczek

Żeby zrozumieć, co to jest podcast, można się zastanowić, dlaczego niektóre utwory nazywają się „podcast”, a inne, choć bardzo podobne, choć też mogą być słuchane, nie wymagają oglądania – już nie.

Michał Oleszczyk ostatnio zaczął nagrywać podcast, w którym recenzuje filmy, „SpoilerMaster – Podcast do słuchania po seansie”, i porównam jego program z programem Tomasza Raczka, który to program Tomasz Raczek nazywa nie „podcast” tylko „wideorecenzja”.

Wykres popularności Joego Rogana i Jordana Petersona. Nagły wzrost popularności spowodowany występem w podcaście pokazuje znaczeni Robert Lewandowskii dla porównania.

Michał Oleszczyk ma chyba inne podejście do krytyki filmowej, pochodzi z innego środowiska. Jest związany ze środowiskiem akademickim, ma doktorat, wykładał na UJ-ocie i UW. Współpracował z Rogerem Ebertem, jednym z najważniejszych krytyków na świecie, bardziej interesuje się międzynarodową krytyką. Tomasz Raczek jest bardziej związany z mediami, z telewizją, prasą.

To jest właśnie chyba różnica w rozumieniu krytyki filmowej. Tomasz Raczek jest nauczony, że program ma mieć wartości rozrywkowe, publicystyczne, że sama recenzja nie wystarczy. On nie robi recenzji, tylko program, który ma oglądalność, więc rozśmiesza, wzrusza, moralizuje.

Michał Oleszczyk, zanim zrobił podcast, robił vlogi. Jaka jest różnica między vlogami Oleszczyka a „wideorecenzją” Raczka? Michał Oleszczyk nagrywał kamerą, której jakość nie przykuwa uwagi odbiorcy, nagrywa na tle regału z książkami w swoim pokoju. Tomasz Raczek nagrywa chyba kamerką internetową, widoczne jest ziarno, nagrywa na tle jakiegoś przytulnego wnętrza. Wydaje mi się, że perspektywa Raczka to perspektywa człowieka, który przyszedł do internetu z telewizji i zastanawia się, czego oczekują ludzie w internecie. Ta kiepska jakoś obrazu zwraca na siebie uwagę, jest dodaną wartością estetyczną sygnalizującą „jestem w internecie”. Przytulność wnętrza to domowa atmosfera, spontaniczność, a to też kontrastująca z telewizyjnymi standardami, z rozmachem telewizyjnego studia, a mieszkanie Oleszczyka, wydaje mi się, nie wpływa tak mocno na odbiór treści. Raczek ma intro, które wygląda na telewizyjne i to jest jakiś bezpośredni sygnał dla widza internetowego od człowieka starych mediów.

Forma „vloga” u Oleszczyka oznaczała potrzebę dzielenia się przemyśleniami i wiedzą, apetyt intelektualny, a forma „wideorecenzji” Raczka zapowiada wypowiedź retoryczną o filmie, potrzebę mówienia i bycia słuchanym, potrzebę dania upustu charyzmie. Przejście

Oleszczyka do formy podcastu to jest efekt poszukiwania formy, która pozwoli na spożytkowanie zainteresowania stroną formalną filmu i dogłębnej znajomości kontekstu kulturowego. Znaczy Raczek robi wideorecenzje może dlatego, że on na razie próbuje dopiero wejść w nowe medium, a Oleszczyk robi podcast, bo już od jakiegoś czasu szuka odpowiedniej formy i już nie tylko takiej, która po prostu sprawdziłaby się w internecie, teraz szuka takiej, która pozwoli mu w pełni wykorzystać jego talenty, a jako że lubi długo opowiadać zwartą, złożoną mową, potrzebuje przestrzeni, która pomieści rozbudowaną wypowiedź o ściśle określonej funkcji, a do tego nadaje się podcast, który pozwala wyizolować samo słowo mówione.

Sam Harris i Joe Rogan

Joe Rogan – słynny twórca podcastów – kopie w manekin.

W podcaście Joe Rogana w odcinku, w którym zaprosił Sama Harrisa 6 , dwójka rozmawia o podcastach. Zostało wtedy omówione kilka decyzji, które musi podjąć każdy, kto zakłada podcast. Dyskusja wywiązała się, bo oni zakładając swoje podcasty, podejmowali odwrotne decyzje. Na przykład Harris nie prowadzi swojego podcastu na żywo, bo rozmawia z gośćmi na trudne polityczne tematy i chce dać rozmówcy poczucie komfortu: jeśli powie coś nieprzemyślanego, zawsze można wyciąć to w montażu. Harris nie utrzymuje też swojego podcastu z reklam, bo bardzo ważna jest jego wiarygodność. On chce pełnić funkcję opiniotwórczą i uważa, że gdyby musiał z przesadnym entuzjazmem wypowiadać się o jakimś produkcie, to widzowie mieliby wątpliwości co do jego wiarygodności: skoro kłamie odnośnie do produktu, to może też kłamać odnośnie do innych rzeczy.

Elon Musk pali jointa na podcaście Joego Rogana.

Joe Rogan jest ciekawą osobą, przeszedł długą drogę, w młodym wieku zaczął trenować sztuki walki, bo była to pierwsza rzecz w jego życiu, która dała mu poczucie własnej wartości, wymagała od niego zbudowania wielkiej dyscypliny, potem jak miał około dwudziestu lat to porzucił sztuki walki, bo z przerażeniem stwierdził, że doprowadzą go one do ruiny (głównie przez szkody, które czynią w mózgu powtarzające się uderzenia w głowę) i potem znowu musiał zaczynać od zera karierę komika, którą rozpoczął, bo oglądając jeden z wyjątkowo grubiańskich występów, doszedł do wniosku, że jego zamiłowanie do czarnego humoru może jednak pomóc znaleźć mu publikę. Potem już jako komik zaczął prowadzić program „Fear Factory”, a to jest ważne, bo kiedy uprawiał sztuki walki, to od ludzi chciał tyle, że chciał, żeby ludzie się go bali, i dopiero prowadząc ten program, nauczył się lubić ludzi. To jest człowiek, który zna wiele perspektyw, Ważnym jest zaznaczyć, że są powody, dla których jego program jest taki popularny.

Meblościanka tworzyła klimat pierwszych epizodów D.T.P.

Dwóch Typów Podcast

Kuba Chupytś ma za sobą więcej niż widać, interesuje się sztuką, ogólnie kulturą, próbował zostać muzykiem, dogłębnie interesuje się estetyką rozmaitych twórców zagranicznych. On stworzył ciekawą estetykę w swoich filmach, i to nie jest subiektywna opinia, że ona jest ciekawa, można to stwierdzić, bo bardzo dużo osób tę stylistykę próbowało skopiować. Ogólnie w życiu rozpoczął dużo projektów i to prawdopodobnie sprawiło, że zmieniło się jego rozumienie twórczości jako takiej. Zrozumiał, że można nad czymś pracować długie miesiące, zrozumiał złożoność utworów kultury, procesu twórczego, i to prawdopodobnie pozwoliło mu, chociażby logistycznie, opanować produkcje trwającą kilka miesięcy. To sprawiło, że stworzył jakość, której inni twórcy nie mogą po prostu podrobić. Nie chodzi o to, że to, co on robi, jest najlepsze na świecie, tylko że jest wyjątkowe, jeśli brać pod uwagę środowisko, z którego się wywodzi. W wątku podcastu jest to ciekawe, bo on współprowadzi podcast, ciekawa jest droga, która prowadziła do założenia tego podcastu. Po pierwsze ze swoim kolegą Bartkiem Sitkiem długo prowadził „Stream na jacexsie” i to były transmisje na żywo ich rozmów, wspólnej gry w gry komputerowe. Fundament tego podcastu można znaleźć też w filmach Chuptysia. On długo dopracowywał format tych filmów. Problem był taki, że czuł presję, żeby te filmy robić regularnie, a z drugiej strony miał ambicję, żeby robić filmy wysokiej jakości. W tym momencie jakość wygrywa z systematycznością. Natomiast był taki moment, że próbował formę programu podporządkować wymogowi systematyczności. Na początku jego filmy były oskryptowane i uważnie zmontowane i jednym z eksperymentów, które przeprowadził, była forma, w której zapraszał gościa i razem z nim luźno dyskutował nad komentowanym filmem. Jednym z elementów, które się wtedy pojawiły, było na przykład picie piwa, ważny wyznacznik charakteru utworu. Teraz tej formy nie ma natomiast chyba pewne jej cechy istnieją teraz we wspomnianym podcascie. Łączy te formy zamiłowanie do pewnej kultury, kultury jakiejś naturalności, kultury niechęci do oficjalnych form przekazu, etykiety. Znaczy ogólnie twórczość Chuptysia jest ukształtowana przez ten rodzaj kultury, trudno określić, jaka dokładnie to kultura, jest chyba związana z na przykład różnymi stronami typu 4chan, może jakąś kulturą rapu nowej fali. Wracając do różnic w obrębie samej twórczości Kuby: on z jednej strony kiedyś powiedział „szanuje wasz czas, więc moje filmy są bardzo dokładnie zmontowane” 7, z drugiej strony są jego występy, w których przez dwadzieścia minut siedzi z kolegą na kanapie i prowadzi „dyskusje” o niczym i żart polega między innymi na tym, że żarty są nieśmieszne. On sam to określił „antyhumor”. Co z tego wynika? Wygląda na to, że Chuptyś cały czas prowadzi jakiś zakulisowy rozwój. To jest ważne, bo po pierwsze właśnie nie widzimy wszystkiego, co on robi i to sprawia, że jego produkcje są wysokiej jakości. Ciekawymi może byłyby próby wyśledzenia wszystkich rzeczy, które go kształtują, a także sposobów, w jakie ewoluuje jego twórczość. To może pomogłoby też zrozumieć charakter podcastu, który prowadzi i w ogóle charakter różnych form internetowych. Wracają: ten eksperyment, który on przeprowadził, to znaczy próba podporządkowania formy filmów potrzebie systematyczności polegająca na zrobieniu filmu, w którym razem z kolegą luźno komentowali film przy piwie, był jakimś etapem prowadzącym do powstania podcastu, to znaczy widać cechy charakterystyczne dla jego podcastu w tym filmie.

Jordan Peterson vapuje na podcaście H3H3.

Hardcore History

Hardcore History to też bardzo ciekawy podcast. To jest podcast o historii. Autor nagrywa wielogodzinne odcinki. Najpopularniejsza jest seria o pierwszej wojnie światowej. Jest sześć odcinków, każdy ma ponad trzy godziny. Podcast ma bardzo dokładnie napisany scenariusz. Powstaje pytanie, czemu podcast, a nie książka? Charakterystyczne cechy tego podcastu to np. że autor kładzie bardzo duży nacisk na dramaturgie co czasami prowadzi nawet do kwestionowalnych interpretacji historii. Autor stosuje chwyty deklamatoryczne. On nie jest historykiem, jak mówił „on tylko czyta najlepszych”. Jego mocną stroną jest opracowanie materiału. Prawdopodobnie wybór formy podcastu jest kwestią tego, jak skomplikowany jest tekst. Tekst Dana Carlina nie jest na tyle opracowany literacko, żeby nadawać się do książki, ale jest zbyt skomplikowany, żeby nadawać się do krótkich form. Gdyby to była książka to byłaby bardzo dziwna książka, bo on tam na przykład zaczyna opowieść o pierwszej wojnie światowej od rewolucji francuskiej, robi porównania armii niemieckiej do rzymskiej armii. Łączy w sobie jego podcast różne cechy jakiś krótkich artykułów publicystycznych z wartościami narracyjnymi, ze znajomością procesów historycznych. Ten podcast wynika stąd, że amator osiągnął maestrie w swojej amatorszczyźnie i gdyby wszedł na profesjonalny poziom, to stałby się bardzo przeciętny. Zdarzają się takie sytuacje, że twórca wspaniałych filmów krótkometrażowych próbuje zrobić pełny metraż i tworzy bardzo zły film i prawda jest taka, że najlepsze co może zrobić to pozostać przy krótkiej formie, i Dan Carlin się nie sprofesjonalizował, tylko znalazł formę, która jest idealna dla tych umiejętności, które on ma.

Kwestie ważne przy charakterystyce podcastu

Kiedy charakteryzuje się podcast, to można zastanawiać się czy:

-czy jeden prowadzący czy wielu?

-czy jest na żywo?

-czy scenariusz jest wcześniej przygotowany?

-czy można coś robić oprócz słuchania? ile uwagi potrzeba?

Spis ilustracji:

Dostęp: 25.01.2020

1. Google Trends.

2. https://media.istockphoto.com/photos/mikrofon-picture-id513810380.

3. Google Trends.

4. E. Bravo, J. Rogan, Joe Rogan’s insane kicks, 2013.

5. E. Musk, J. Rogan, Joe Rogan & Elon Musk smoke a blunt! | STONEDay 51, Los Angeles 2018.

6. J. Chuptyś, B. Sitek, Dwóch Typów Podcast | Epizod 03 - Predator w Toi-Toiu, Warszawa 2018.

Bibliografia:

1 J. Peterson, J. Rogan, Jordan Peterson on Why Joe Rogan is Successful, Los Angeles 2018, https://www.youtube.com/watch?v=uYGj04Iti3E, dostęp: 25.01.2020.

2 The 15 Second Rule: 3 Reasons Why Users Leave a Website, https://www.crazyegg.com/blog/why-users-leave-a-website/, dostęp: 25.01.2020.

3 W: E. Musk, J. Rogan, Joe Rogan – Elon Musk on Artificial Intelligence, Los Angeles 2018, https://www.youtube.com/watch?v=Ra3fv8gl6NE, dostęp: 25.01.2020 Elon Musk powiedział: Things are getting more and more connected. They are at this point constrained by bandwidth. Our input and output are slow. Particularly input. Input got worse with thumbs. We use to have input with ten fingers and now we have thumbs. [...] From a long-term existential standpoint that’s the purpose of neuro -link, to create a high bandwidth interface to the brain. [...] Your phone is already an extension of you. You’re already a cyborg. Most people don’t even realize they are already a cyborg. That phone is an extension of yourself. It’s just that the data rate, the communication rate between the cybernetic extension of yourself – that is your phone and computer – is slow. It’s very slow. It’s a tiny straw of information flow between your biological self and your digital self.

4 J. Peterson, J. Rogan, Joe Rogan Experience #1139 – Jordan Peterson, Los Angeles 2018, https://www.youtube.com/watch?v=9Xc7DN-noAc, dostęp: 25.01.2020.

5 N. Postman, Zabawić się na śmierć, tłum. L. Niedzielski, Warszawa 2002.

6 S. Harris, J. Rogan, Joe Rogan Experience #1241 – Sam Harris, Los Angeles 2018, https://www.youtube.com/watch?v=ZA106wrMUe4, dostęp: 25.01.2020.

7 J. Chuptyś, OSTATECZNE ROZWIĄZANIE SPRAWY CIĘĆ, Warszawa 2015, https://www.youtube.com/watch?v=ZnuSlRNWUK4, dostęp: 25.01.2020.

1 note · View note

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

“Retweet with a comment”

„Retweet with a comment”

to funkcja umożliwiająca użytkownikom Twittera udostępnianie interesujących ich tweetów wraz z własnym komentarzem. Po polsku określa się ją jako funkcję „podania dalej z komentarzem”. Dzięki niej „twitterowicz” (użytkownik portalu) może ustosunkować się do interesującej go wypowiedzi, nie zużywając ograniczonej liczby znaków (jak działo się w przypadku funkcji zwykłego cytowania).

Tak obudowana odpowiedź staje się autonomiczną jednostką względem wypowiedzi, do której się odnosi. Stanowi całość samą w sobie, ponieważ nie jest bezpośrednio zaadresowana do autora komunikatu. Opatrzona komentarzem, udostępniona zostaje (stąd „retweet” w nazwie) wszystkim obserwującym „twitterowicza” odpowiadającego. W ten sposób zniwelowany zostaje bezpośredni kontakt nadawcy (autora tweeta) z odbiorcą (odpowiadającym). Pomiędzy nimi pojawia się tweet jako wspólny punkt odniesienia.

Funkcja „retweet with a comment” może być stosowana do realizacji różnych gatunków wypowiedzi w przestrzeni sieciowego dyskursu. Może na przykład stanowić punkt wyjścia dla własnych przemyśleń, pewnego rodzaju zapis skojarzeń związanych z postrzeganym tekstem:

Może być także wykorzystywana jako gatunek polemiczny, w którym dwie strony są wobec siebie równoważne. Wówczas to komunikaty wysuwają się na pierwszy plan i to one, bardziej niż użytkownicy, zdają się ze sobą dialogować:

Najważniejszą cechą tej funkcji jest autonomizacja komunikatu. Z bycia formalną odpowiedzią, przeistacza się on w funkcjonalnie pełnoprawną wypowiedź i wzbogaca�� publiczny dyskurs o nowe konteksty.

Wykaz źródeł:

https://blog.hubspot.com/blog/tabid/6307/bid/27675/how-to-retweet-the-right-way-in-4-easy-steps.aspx

https://techcrunch.com/2019/02/21/twitters-latest-test-changes-retweet-with-comment-so-it-looks-more-like-a-reply/

https://www.bustle.com/articles/74648-how-to-retweet-with-a-comment-aka-use-the-life-changing-feature-twitter-just-added

https://help.twitter.com/en/using-twitter/how-to-retweet

https://twitter.com

1 note · View note

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

Aplikacja Sheboard

Sheboard — aplikacja na smartfony podpowiadająca tekst podczas pisania, która przeciwnie niż tradycyjne przewidywanie nie proponuje słów, których użycie w danej sytuacji komunikacyjnej byłoby najbardziej oczywiste, ale stawia na wykreowanie nowego, neutralnego pod względem płci języka. W tym celu, w zależności od kontekstu, podpowiada słowa zwracające uwagę na to, w jak różny sposób zwracamy się do dziewczynek i chłopców, jak często odwołujemy się do ciała i wyglądu dziewczynki oraz zdolności i mądrości chłopców. Zadaniem aplikacji jest usunięcie tej różnicy z języka w czasie pisania wiadomości. Podpowiada słowa budujące pewność siebie i umiejętność dostrzegania własnej wartości wynikającej z faktu bycia człowiekiem, a nie obiektem u kobiet.

Aplikacja Sheboard została stworzona w 2017 roku przez fińską organizację Plan International (zajmującą się działaniami na rzecz praw dziecka i równości płci) przy współpracy z firmą Samsung. Klip Sheboard – Raised by words (https://clios.com/awards/winner/public-relations/plan-international-finland/sheboard-raised-by-words-50145) promujący aplikację, został w 2018 roku nagrodzony brązową Nagrodą Klio.

Aplikacja działa na smartfonach z Androidem. Jest darmowa; obecnie dostępna z dwóch językach: po angielsku i po fińsku; są plany tworzenia kolejnych wersji językowych.

Opinie użytkowników są podzielone. Warto zaobserwować w komentarzach pewną prawidłowość płci — zazwyczaj jest oceniana wysoko przez kobiety, większość ocen negatywnych i prześmiewczych pochodzi ze strony mężczyzn (przykłady poniżej).

Bibliografia:

https://sheboard.com/en/faqs/, stan z dnia 22.01.2020, godz. 10:00.

https://plan-international.org, stan z dnia 17.01.2020, godz. 20:40.

https://clios.com/awards/winner/public-relations/plan-international-finland/sheboard-raised-by-words-50145, stan z dnia 17.01.2020, godz. 21:20.

https://play.google.com/store/apps/details?id=fi.intodigital.sheboard&hl=en&showAllReviews=true, stan z dnia 22.01.2020, godz. 9:10.

https://kampaniespoleczne.pl/sheboard-wychowane-przez-slowa/, stan z dnia 17.01.2020, godz. 20:40.

1 note · View note

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

Instagram story

Instagram stories to jedna z funkcjonalności Instagrama, która została wprowadzona dla wszystkich użytkowników aplikacji w sierpniu 2016 roku. Dzięki stories mamy możliwość dodawania zdjęć lub wideo (jednak te drugie nie mogą trwać dłużej niż 15 sekund), które są pokazywane w formie krótkich relacji. Format ten został zapoczątkowany w aplikacji Snapchat w 2011, jednak później został zaimplementowany zarówno na Facebooku jak i na Instagramie[1].

Instagram stories to przede wszystkim świetny sposób na dzielenie się codziennymi, spontanicznymi wydarzeniami z pracy i życia towarzyskiego.

Gdzie można obejrzeć relacje?

Relacje obserwowanych osób są widoczne u góry ekranu, w strumieniu aktualności w aplikacji. Instagram stories można też obejrzeć po wejściu na profil danej osoby. Oznaką publikacji nowej relacji jest kolorowa ramka wokół zdjęcia profilowego.

W jakim celu są tworzone relacje?

Celem relacji jest spontaniczne i naturalne dzielenie się najnowszymi wydarzeniami z obserwatorami danego konta. Sposób udostępniania treści jest szybki, układa treści chronologicznie i stwarza pozory bieżącego uczestniczenia obserwatorów w życiu osoby udostępniającej stories. Relacje znikają po dwudziestu czterech godzinach od zamieszczenia, dlatego ich edytowanie nie jest takie istotne. Jeżeli zaistnieje potrzeba zachowania jakiejś relacji, dzięki aktualizacji z grudnia 2017 roku, można archiwizować je na profilu, wyróżniając i grupując. Dodatkowo, tworząc relacje użytkownik ma dostęp do różnorodnych narzędzi, które uatrakcyjniają przekaz.

Jakie formy słowa można znaleźć w relacjach?

Na platformie obserwuje się wiele przykładów użycia słowa, w formie mówionej i pisanej. Najpopularniejszym z nich jest użycie tekstu jako uzupełnienie części wizualnej relacji. Użytkownik umieszcza zdjęcie lub krótki filmik, do którego dodaje raczej krótki, jednozdaniowy, czasem żartobliwy komentarz.

Niekiedy jest on zaproszeniem do dyskusji. Jeżeli na koncie użytkownika jest odblokowana taka możliwość, odbiorca może odpowiedzieć instagramerowi w formie prywatnej wiadomości albo na łamach własnego story. Często opublikowanie odpowiedzi tworzy długi ciąg wiadomości, czasami nawet kilkupoziomowej.

Innym sposobem na nawiązywanie kontaktu z odbiorcami jest zadawanie pytań w formie ankiet i quizów, które nie rozstrzygają losów wszechświata, ale stanowią zabawny sposób na nawiązanie kontaktu z odbiorcami.

Bywa też odwrotnie – danie tej możliwości obserwatorom. Na te ostatnie odpowiedzieć można w formie filmiku albo innym zdjęciem uzupełnionym podpisem i w ten sposób rozwijać relacje z obserwatorami i kształtować wizerunek na platformie.

Użytkownicy czasem pozbawiają nawet relację warstwy ilustracyjnej, by skupić się jedynie na tekście i dosłownym przekazie w nim zawartym.

Zaobserwować można też wiele prób posługiwania się stories w celu edukowania lub aktywizowania obserwatorów. Wielokrotnie instagramerzy dodają serie filmików poświęconych jednemu zagadnieniu, aby później umieścić je w tzw. wyróżnionych, do których można później zajrzeć w dowolnym momencie.

Istotnym użyciem słów, oprócz tych wypowiadanych, są napisy dla niesłyszących, które czynią stories dostępnymi szerszej publiczności, a przy okazji ułatwiają odbiór osobom, które w danym momencie nie mogą wysłuchać story z włączonym dźwiękiem.

Podpisy można dodawać tradycyjnie przez aplikację Instagram, ale powstają też osobne oprogramowania dodające je automatycznie na uchwyconego w filmiku dźwięku.

Kolejnym aspektem użycia słowa w instastory jest wytworzenie platformy komunikacji poprzez polecanie swoim obserwatorom sprawdzonych i godnych uwagi produktów, muzyki, wydarzeń, miejsc. W tym celu stosuje się znaczniki zwane hashtagami i nazwy lokalizacji, mające formę naklejki wstawianej na zdjęcie.

Często stosuje się rozmaite zestawienia ozdobionych filtrem zdjęć, napisów i rysunków, by stworzyć unikalny, zwracający uwagę cyfrowy plakat.

Jednym z takich ozdobników są kolorowe naklejki, które bardzo często mają formę zdań lub pojedynczych słów zapisanych rozmaitymi krojami pisma. Można za ich pomocą w prosty i chwytliwy sposób podkreślić swoją opinię i wyrazić nastrój.

[1] https://www.sotrender.com/resources/pl/baza-wiedzy/czym-jest-instagram-stories, dostęp 22.01.2020.

#instastory #instagram #słownik

1 note · View note

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

Ten prosty tekst pozwoli Ci zaliczyć KAŻDY EGZAMIN!

Clickbait (ang. click – kliknięcie, bait – przynęta) – zabieg twórców lub dziennikarzy internetowych, mający na celu generowanie jak największej liczby wejść na podstronę danego artykułu czy filmu. Opiera się głównie na krzykliwych, wzbudzających ciekawość tytułach, miniaturach filmów, stwarzających oczekiwania widza lub czytelnika, których nie mają zamiaru pokryć.

Zasadniczym celem tego zabiegu jest uzyskanie jak największych korzyści finansowych, które często powiązane są z ilością kliknięć w dany link. Ciekawość internauty przyciąga się za pomocą:

pisania całości nagłówka wielkimi literami,

zastosowania wyrażeń w kwadratowych nawiasach np. [zobacz zdjęcia],

dodawanie zdjęcia niepowiązanego z treścią artykułu,

odwoływania się do popularnych tematów, sugerując, że dana redakcja posiada niepublikowane wiadomości w tej sprawie,

obietnicy uzyskania wymiernych korzyści po obejrzeniu wideo, przeczytaniu artykułu,

dramatyczności nagłówka, odwołującego się do silnych emocji, które wcale nie są zobrazowane.

Treściom zamieszczonym pod clickbaitowym nagłówkiem często towarzyszy duża liczba reklam, co ma na celu zwiększenie zysków twórcy. Bardziej niż na podawaniu rzetelnych informacji, autorzy skupiają się na wywoływaniu silnych emocji, mogących skutkować większą ilością komentarzy pod publikacją. Negatywnym skutkiem podobnych zabiegów jest obniżenie standardów dziennikarskich oraz zmniejszona ufność w stosunku do rzetelnych tytułów prasowych.

1. „Jak nie myć włosów przez 7 dni” – zaskakujące i szokujące, budzi ciekawość. Jest dość nieprawdopodobne, aby autorka posiadała takie włosy jak na fotografii nie myjąc ich przez tydzień.

2. Najdroższa suszarka świata” – odwołanie się do prostego zabiegu, coś jest „naj” oraz kultu luksusu.

3. „JA SIĘ CZUJĘ PRZELECIANA (FOTO)” – zastosowanie wielkich liter, odwołanie się do tematyki seksualnej. Dodatkowo informacja o zdjęciach.

4. „Język obcy już w 13 minut dziennie z tym dziwnym…” – obietnica korzyści po zakupie produktu, połączona z niewielką liczbą informacji na ten temat.

5. „Oto cyngiel terrorystów” – sensacyjność oraz zasugerowanie posiadania wyłączności w pisaniu na ten temat. Zderzenie zabawnej fotografii z tytułem, który zaskakuje.

6. „Beata miała takiego pecha, że nic tylko płakać” – odwołanie do ambiwalentnych emocji: płacz ze szczęścia czy rozpaczy? Niekonkretny.

#clickbait #youtube #authors

1 note · View note

zagubieniwkulturze-blog · 4 years

Text

Twitter AU

Przykład Twitter AU

Twitter AU (od Twitter Alternate Universe) – termin oznaczający twitterowe fanfiction. Pochodzi od połączenia nazw Twittera i terminu „Alternate Universe”. W kulturze fandomowej określa się nim rodzaj fanfiction, którego akcja dzieje się w innym świecie przedstawionym niż ten z oryginalnego źródła. „Alternate Universe” (w skrócie AU) często połączony jest z popularnymi wśród fandomów tropami (np. College AU, High School AU, Coffee Shop AU, Flower Shop AU, Space AU). Twitter AU jest podgatunkiem Social Media AU. Social Media AU charakteryzują się tym, że duża (bądź cała) część fabuły dzieje się w świecie wirtualnych mediów, najczęściej przez różne sieci społecznościowe i Youtuba. Autorzy fanfiction tego typu, poza zwykłym tekstem, często używają również innych środków przekazu. Najczęściej są to obrazki przedstawiające zrzuty z ekranów telefonów/komputerów, pokazujące interakcje bohaterów. Dzięki użyciu zdjęć, gifów, krótkich filmików i nagrań głosowych oraz spadku roli tekstu pisanego w Social Media AU, ten typ fanfiction stał się popularny na tych właśnie platformach, na których często rozgrywa się fabuła fanfików. Największe uznanie i popularność twórczość ta znalazła na Twitterze.

Fragment Twitter AU

Terminem Twitter AU określa się przede wszystkim fanfiction, którego większa część fabuły rozgrywa się na Tweeterze poprzez wymyślone przez autora tweety. Niektórzy określają nim również inne rodzaje fanfiction, np. pisane zwykłym tekstem albo komiksy, które zostały opublikowane na Tweeterze. Podobne użycie tego terminu może jednak zostać mylnie odebrane przez czytelników fanfiction, kojarzących go z konkretną formą fanfików, a nie tylko miejscem ich zamieszczania. Co więcej, Twitter AU można przeczytać również poza Twitterem, np. na popularnych fandomowych stronach albo innych social mediach (patrz: AO3, tumblr). Najczęściej spotyka się połączenie obu czynników – miejsca udostępnienia (Tweeter) i sposobu pisania (tweet). Chociaż tweety stanowią zazwyczaj większość takiego fanfiction, Twitter AU rzadko ograniczają się jedynie do zrzutów z Twittera. Często korzystają też z WhatsAppa/Messengera, a okazjonalnie również innych platform, np. Snapchata. Autorzy Twitter AU kreują je poprzez umieszczanie kolejnych odsłon fanfika jako komentarzy pod swoimi wcześniejszymi postami, tworząc tz. „Twitter threads”, czyli chronologiczne ciągi tweetów (mogące mieć od kilku do kilku tysięcy tweetów), po których łatwo jest nawigować każdemu przeciętnemu użytkownikowi social mediów. Taka forma fanfiction jest idealna dla kultury internetowej, w której powstała, ponieważ nie ma w niej prawie w ogóle miejsca na opisy czy długie tłumaczenia, co pozwala na szybki rozwój fabuły. Co więcej, bohaterowie Twitter AU sami przedstawiani są jako użytkownicy social mediów (a często również jako osoby zaangażowane w kulturę fandomową), co pomaga czytelnikom utożsamiać się ze swoimi idolami i wczuć się w przedstawianą historię. Jednocześnie ogranicza to możliwości autorów jeśli chodzi np. o przekazywanie uczuć i myśli bohaterów. Muszą oni zwracać uwagę na specyfikę komunikacji na serwisach społecznościowych i różnego rodzaju komunikatorach, w tym na krótkość i prostotę większości wysyłanych wiadomości. W fanfiku takim nie ma też miejsca na narratora (chociaż czasami autorzy decydują się na zostawienie krótkich notatek na początku swoich postów), co często jest rekompensowane przez sporą ilość bohaterów. Ważnym założeniem dotyczącym Twitter AU jest to, że postacie większość swojego życia przeżywają/dokumentują na social mediach. Często wymaga to pewnego wyolbrzymienia roli serwisów społecznościowych albo nagięcia niektórych cech charakteru poszczególnych osób/postaci (OOC = „out of character”).

Notatki umieszczone przez autora przed fanfikiem

Przez specyfikę miejsca i formy, Twitter AU ma swoje zasady, których muszą przestrzegać czytający. Pod żadnym pozorem nie można pod Twitter AU zostawiać własnych komentarzy, gdyż może to rozerwać ciąg tweetów i bardzo utrudnić, a czasem uniemożliwić znalezienie dalszej części historii. Autorzy Twitter AUs zazwyczaj zaczynają swój thread od tweeta zawierającego instrukcje dla osób dopiero zaczynających swoją przygodę z Twitter AU. Jeśli ktoś chce skomentować takie fanfiction, czytelnik musi zastosować funkcję cytowania postu i skomentować owy cytat.

Ankieta mająca wpływ na dalszy ciąg historii

Dzięki platformie, na której powstają te fanfiki, czytelnicy mają dużo większą możliwość na angażowanie się w fanfiction niż na standardowych forach i stronach przeznaczonych do umieszczania fanfiction. Czytelnicy mogą łatwo zostawiać serduszka, cytować ulubione posty i przesyłać fanfiki między sobą. Autorzy używają hashtagów, by ułatwić czytelnikom znalezienie i rozprzestrzenianie swoich fanfiction. Często korzystają również z urządzenia różnego rodzaju ankiet i głosowań, angażując swoją publiczność w historię. Obecność fanfiction na Twitterze ułatwia też porozumiewanie się pomiędzy czytelnikami fanfików i ewentualne organizowanie eventów bądź trendowanie hashtagów, a nawet tworzenie osobnych fandomów wokół konkretnych fanfików. Najpopularniejszymi przykładami takiego zaangażowania były trendujące na całym świecie dwa hashtagi związane z popularnymi fanfikowymi horrorami z fandomu zespołu BTS: #harvestday (z „Horror the Explorer”) oraz #BTSOutcast (z „Outcast”).

Tweety z lipca 2019 z trendującym #HarvestDay

Stan Twitter (kpop, anime)

Twitter AU ma się szczególnie dobrze w społeczności kpopowej, co wynika z dużej popularności Tweetera wśród młodych fanów kpopu. Ma to również związek ze szczególnie silną pozycją kpopowego Stan Twittera (Stan Twitter = społeczność zajmująca się przede wszystkim rzeczami związanymi z poszczególnymi fandomami, którą łączy m.in. wspólna terminologia), z którym Twitter AUs są nierozerwalnie związane. Wielu autorów tworzy swoje prace z kont fanowskich, w których występują pod pseudonimem, najczęściej związanym ze stanowanymi (uwielbianymi) osobami/bohaterami. Zamiast własnych zdjęć ich awatary najczęściej przedstawiają członków kpopowych zespołów albo postacie z anime/mangi. Co więcej, częstym tropem Twitter AUs jest przedstawianie głównych bohaterów jako posiadaczy własnych kont fanowskich, włączając ich tym samym w społeczność Stan Twittera. Bardzo często wymogiem do zrozumienia Twitter AU jest nie tylko wiedza na temat fandomu, ale również znajomość twitterowego slangu. W tego typu fanfikach często pojawiają się terminy takie jak oomf („one of my followers”, follower), mutual (ktoś, z kim wzajemnie się obserwujecie), tea (plotki), wbk („we been knew”, coś, o czym wszyscy wiedzą), locals (ludzie niezwiązani ze Stan Twitterem) itd.

Stan Twitter (łyżwiarstwo figurowe)

Na rodzaj twórczości, którą można znaleźć na Twitterze, duży wpływ miało wprowadzone w grudniu 2018 zaostrzonych przepisów dotyczących nagości i treści dla dorosłych na platformie Tumblr. Wielu autorów prac 18+ (w fandomach częściej określanych jako NSFW = „Not Safe For Work”), do tej pory korzystających głównie z miniblogowej platformy, przeniosło swoje konta właśnie na Twitter. Pokazało to pewne braki Twittera, wynikające z tego, iż platforma ta nie była prymarnie skierowana ku fandomom. Wiele stron fanowskich, na których można znaleźć fanfiction i fanart, posiada mnóstwo udogodnień, dzięki którym użytkownicy wiedzą, co dokładnie mogą znaleźć (najlepszym przykładem jest AO3, największa na świecie baza tekstowych fanfiction, w której wyszukiwarce można zaznaczyć wybrane ostrzeżenia/tagi, których chce się uniknąć, a także wybrać odpowiednie ograniczenia wiekowe; strona ta ostrzega również niezalogowanych użytkowników przed wejściem na strony zawierające potencjalnie nieodpowiednie treści). Zabezpieczeń takich brakuje na Twitterze, a wypracowana w innych miejscach etyka ostrzegania potencjalnych czytelników przed niektórymi tematami nie jest jeszcze nieodłącznym elementem Twitter AU i często zależy od świadomości i dobrej woli autora.

Ostrzeżenie przed fanfikiem „Horror the Explorer”

Do tworzenia Twitter AUs można używać sztucznych kont albo photoshopa, ale w ostatnich latach powstały liczne aplikacje kierowane m. in. do autorów Social Media AUs, oferujące oprogramowanie pozwalające tworzyć sztuczne konwersacje smsowe, na WhatsAppie, Messengerze lub DMach, a także nieprawdziwe konta i wpisy na Twitterze, Facebooku, Instagramie, a nawet Youtubie. Są to np. Social Dummy (iOS), Ugly Bird (dawniej Fake Tweets, Android), Fake Chat (Android), WhatsMock Fake Chat (Android). Istnieją również aplikacje skierowane do czytelników, np. Thread Reader App, ułatwiająca poruszanie się po poszczególnych threadach, zapisywanie ich na mobilnych urządzeniach w formie PDF, drukowanie Twitter AUs oraz dostęp do nich nawet bez połączenia użytkowników z siecią.

Fragment Twitter AU

Źródła (wszystkie sprawdzane 18.01.2020 i 19.01.2020):

https://threadreaderapp.com/login https://www.google.pl/amp/s/amp.businessinsider.com/tumblr-alternatives-that-allow-nsfw-2018-12 https://threadreaderapp.com/thread/1016054341508136961.html https://www.billboard.com/articles/columns/k-town/8094300/bts-outcast-horror-fanfic-twitter https://www.fanficed.com/post/what-s-a-social-media-au https://mobile.twitter.com/mashazart/status/1155478049342853121 https://fanlore.org/wiki/Social_Media_AU https://fanlore.org/wiki/Twitter https://en.m.wikipedia.org/wiki/Stan_Twitter

https://twitter.com/filmfics/status/1016054341508136961

https://twitter.com/caildekook/status/1039466780949852162

Jak napisać Twitter AU?

1. Ściągnij aplikację