#wildernis | Explore Tumblr Posts and Blogs

uwhe-arts · 2 months

Text

. . . | uwhe-arts

389 notes · View notes

victorangelier · 1 year

Photo

4-luik. #extreme winter kamperen. Dag temperatuur is -20 en vannacht zal die dalen naar -25. #Zweden #bivak #shelter #outdoor #camping #winter #bushcraft #wildernis #natuur #alone https://www.instagram.com/p/Cnt9BGSK8pZ/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#extreme #zweden #bivak #shelter #outdoor #camping #winter #bushcraft #wildernis #natuur #alone

0 notes

pocket-deer-boy · 1 year

Text

I’ve been playing Rayman: Revolution for the first time in probably over 15 years. Strange experience. First off, I can read English and understand the game now. Which makes for a fundamentally different experience.

Rayman: Revolution is a mysterious game. There’s characters who talk to you, but you don’t really know what they’re saying. There’s this dark opening cutscene where you meet a friendly toad in prison who bestows you with magical powers. Then you’re left to the wildernis, alone. Dark ships and fairies, scary robot pirates, you don’t have any idea where to go or what to do. The game is very disorienting and occasionally spooky.

Rayman: Revolution is a very straightforward game. A pirate ship has captured all the Lums and holds thousands hostage, and you need to go save them. There’s levels where you have to get to the end, to save a little guy who will tell you where to go next. You’re a little glad you barely got further than the first world when you were 8, because there so far hasn’t been a single stage that doesn’t have some creepy element to it. The game is a bit challenging but not overly so. You can’t help but think playing it as an adult was a deeply demystifying experience.

The fairy looks like a blocky mess. Did she always have a tail? God, the game looks and *feels* like an early port of a PS1 game. The camera works against you constantly. Worse, when you were a kid you barely got further than the first hour of the game. You don’t remember anything past it. This is fully a different game now. Part of you wishes more of your childhood media was written in your own language so you could maybe experience more of it, but nobody gives a fuck about dutch people and dutch people don’t give a fuck about the arts.

7 notes · View notes

adito-lang · 1 year

Text

Inspired by @minglana, I decided to make my own language statistics list for my Spotify wrapped 🎶

Top songs (non-English) by language - 🎧 is the highest-ranked song for that language.

1 - Norwegian (25%): 🎧 Puls (Silja Sol)

"Norwegian indie" was my most-listened-to genre.

In terms of dialects, of all the Norwegian songs most are by artists who sing in a western Norwegian dialect:

2 - Swedish (20%): 🎧 Om inte du vill ha mig (Mares)

"Swedish pop" was my second-most-listened-to genre. Thanks Mares 😁

3 - Italian (15%): 🎧 Notti In Bianco (BLANCO)

Interestingly, two of my top five songs were in Italian.

4 - Multilingual (8,3%): 🎧 Fais moi confiance (Sidiki Diabaté), sung in Bambara and French

5 - Spanish (6,6%): 🎧 Podía Ser Peor (La Casa Azul)

6 - Polish (5%): 🎧 Nikt (Lor)

- French (5%): 🎧 Invaincu (Stromae)

- Wolof (5%): 🎧 Barak (Fatou Guewel)

Even though very few songs in Wolof made it on the list, "mbalax" (dance music from Senegal and The Gambia) made it into my top 5 for genres🕺🏾

8 - Dutch (3,3%): 🎧 Wildernis (Teske)

9 - German (1,6%): 🎧 Ausgehen (AnnenMayKantereit)

- Farsi (1,6%): 🎧 اگه یه روز - Age Ye Rooz (Faramarz Aslani)

- Finnish (1,6%): 🎧 Oulu (Arppa)

- Northern Sámi (1,6%): 🎧 Eadni Nieida (Intrigue)

No songs in Japanese 😅 Which isn't surprising, since I like Japanese music from the 70s/80s, a lot of which isn't on Spotify...

If you count the multilingual songs, there are 16 languages represented here. Almost 40 of the songs were in English.

#seriously if anyone wants to share their playlists i'd love to explore them #music #multilingual #...math was never my strongest suit so i hope the numbers add up 😅

9 notes · View notes

krizzmas · 11 months

Text

De Amerikaanse ziekte van overproductie

Al na een paar minuten denk ik: eigenlijk moet ik stoppen met kijken. Zonde van mijn tijd. En toch kijk ik verder. Nog een paar minuten. Vooruit, nog even kijken wat er nu gebeurt... Pfff... Voor ik het weet ben ik bij de volgende aflevering beland en ga ik toch weer verder.

Met een serie als Outlast (Netflix) weet je van te voren waar je aan begint. Ge-eikel, gedoe, veel te grote ego’s, overmatige productie, hijgerige voice-overs, overduidelijke scripting; kenmerken van een typische realityshow van Amerikaanse makelij. Maar toch blijf je kijken. Waarom? Ik heb een zwak voor alles wat met survival te maken heeft en - dat heb ik geleerd uit andere survival-programma’s - Alaska vormt een geweldig decor. Ik lieg niet als ik zeg dat ik Alaska, met zijn wildernis, grote beesten, woest water en met sneeuw bedekte bergtoppen misschien wel het mooiste stukje Aarde vind.

Outlast gaat over zestien deelnemers die allen meedoen aan een voor hen (schijnbaar) onbekende spelshow rond survival. Al snel worden ze opgedeeld in vier teams en moeten ze als team samenwerken om te overleven. Welke opdrachten daaraan verbonden zitten bij de start is niet bekend, wel de hoofdprijs toekomt aan een team, niet aan een individu. Smeuïg element hierin: deelnemers mogen tussentijds overstappen naar een ander team. Met die kennis weet je eigenlijk al dat er een hoop heibel komt.

Al in het voorstukje gaat het in feite mis met de serie. De eerste minuten worden namelijk gereserveerd met beelden die de kijker warm moeten maken om het volledige spul aan afleveringen te gaan bekijken. Je ziet mensen op elkaar schelden, tenten in de fik staan, mensen met brancards worden afgevoerd en allerlei moeilijke gezichten. Eigenlijk wat je precies niet wilt zien, want de beelden geven te veel weg over wat er gaat komen. Doe dat nou niet!

Eenmaal voorbij het eerste half uur van Outlast blijkt het survivallen van secundair belang. Beelden van de deelnemers bezig aan tenten, met vuur maken en naar eten zoeken worden om de haverklap onderbroken door gesprekjes met de productie en daarbij gaat het heel veel over de deelnemers zelf in plaats van waar ze mee bezig zijn. Inmiddels is tegen de camera praten heel standaard in alles wat met reality te maken heeft, maar razend irritant, omdat het het afzien en de verrassing van wat er gebeuren gaat onderuit haalt en omdat ik mezelf dan constant afvraag wanneer die gesprekjes gefilmd zijn. Tussendoor, aan het einde van de dag, aan het einde van het programma; wie zal het zeggen?

Op de momenten dat zaken interessant beginnen te worden, gaat het opvallen hoezeer wat getoond wordt je reinste flauwekul is: sleutelmomenten worden vanuit meerdere camerastandpunten gefilmd en de getoonde shots zijn net te mooi om spontaan gemaakt te kunnen zijn. Jammer, want zoals gezegd is het idee achter de show prima en het toneel van het programma wonderschoon. Als een deelnemer dan nog een keer met een boog een pijl afschiet die 500 meter verderop in de grond, perfect voor de camera neerkomt, ben ik bereid de tv definitief uit te zetten. Maar toch wil ik weten hoe het afloopt. Dat blijft raar. Je weet dat je bedrogen wordt en toch maak je het af. Zouden de deelnemers hetzelfde gevoeld hebben?

youtube

#review #recensie #netflix #outlast #survival #reality #Youtube

3 notes · View notes

apaise · 2 years

Text

normally when she and erin fight, chrissy’s able to sweet-talk her way out of it, turning erin’s frowns into begrudging smiles when chrissy charms her with a joke. but there was none of that tonight when erin ended up sending chrissy home instead . . . too upset by what had happened with her mom. although this kind of stuff’s been happening a little more often with the upcoming elections and press events, chrissy figures she isn’t in too-deep water. there’s still time to get erin to forgive her before the night’s end -- which is ideal for avoiding an awkward morning drive to school tomorrow.

instead of driving home, chrissy makes a quick detour to wildernis, eastwood’s finest when it comes to apology flowers. although she had only bought a bouquet to apologize once before . . . it seemed to have definitely worked its magic that time. she only hopes erin likes the flowers again tonight, the bouquet always a good excuse for chrissy climbing up to her window once more.

with the last fight being a lot smaller, chrissy knows she’ll have to up her game this time with the apology. she wastes no time in heading straight to the counter after entering, dinging the little bell to wait for a worker to come by and help. when she arrives, chrissy recognizes the girl as the one who was here last time when she purchased a congratulatory wreath for mayor hawthorne and maybe the other times before, too.

❝ oh hey, ❞ chrissy smiles, hands drumming nonchalantly on the counter. ❝ jo . . . hanna, right? ❞ it’s kinda hard to make it out on the fancy name tags, but she vaguely remembers seeing her around hillford before. isn’t she peyton campbell’s daughter?

❝ how’s your evening going? slow night so far? ❞ chrissy sprinkles in a little small talk first, not wanting to dive into her request immediately. ( @feveredblurs )

#( I'M SORRY JO HERE COMES S1 CHRISSY TO BE ANNOYING LAKJSFLASJDLAKJSFSDF )#( 8) SORRY GIRL.... )#( WE'LL GET THROUGH THIS.. it kills me too though LKAJSDF )#feveredblurs #( c: chrissy )

2 notes · View notes

feveredblurs · 2 years

Text

@apaise

difficult customers at wildernis are far from a rarity. every other day, jo has to listen to some self-proclaimed botany expert talk at length about flowers and always getting it wrong. most times, jo lets it slide with no more than a polite smile and some understanding words in her best customer service voice. other times, she’s far more vocal about her distaste.

today is the former. she’d much rather tell this 40-year old woman it was her fault her plant died ( who places an english ivy in direct sunlight?? ), but it’s not a good day to be picking a fight. will’s at the youth center and there’s no chance their mother will remember to pick him up. it’s already so hard getting will out of the house... not only from his own introverted tendencies, but his caring side too. he doesn’t want to trouble jo with detours and tight schedules when she has so much on her plate but he’s a kid. no one else in this family should have to grow up any faster.

despite her best efforts, jo’s already forty-five minutes late by the time she can finally leave the shop. the unhappy customer just had to call the manager to extend her complaints to him who was far more courteous in handling the matter ( or, as jo would put it, grovelling and catering to the woman’s every whim ).

her foot’s glued to the gas pedal the entire drive in an attempt to get to the youth center as fast as possible without any mishaps. it’s not as though will can’t handle himself... but he has to do enough of that already. he’s counting on jo, and she doesn’t want to let him down...

but it seems that perhaps she may have. when jo finally arrives, the center’s closed. there’s only a handful of cars in the parking lot and almost no lights inside; probably the volunteers. did will walk home? did he catch a ride with someone? knowing her brother, jo would wager on the former.

maybe someone in the staff saw will as he was leaving. it’s unlikely, but worth a shot. jo finds the front door unlocked thankfully ( in typical hillford fashion ) and makes her way inside. most rooms are empty already, but she can make out some voices coming from the kitchen.

“ hello? ” she calls out as she walks down the hall; hopefully announcing her presence will save someone from being jumpscared. the last thing she wants is to get herself injured because people thought she’s a burglar.

finally reaching the kitchen, jo is shocked by who she finds. “ will! ” his name comes out in a breath, relief washing over her. but, adding to her surprise, her brother’s not alone instead accompanied by someone jo never expected to ever be in his vicinity. “ and... chrissy. ” she only addresses her by name after a pause, too stunned to process this turn of events.

“ what’s going on? ”

#apaise #got a lil long to setup the scene!#jo's looking from one to the other like #wtf #the queen of hawkins high... with her brother....#math lady meme #( thread ; jo campbell )#( starter ; jo campbell )

2 notes · View notes

euroadventure · 2 years

Text

Alpengasthof Praxmar - Pforzheimer hütte (Etappe 3 - Sellrainhutteronde - 8,7 km)

Woensdag 27 juli

We zijn goed uitgeslapen vanmorgen, alhoewel de kamers erg gehorig zijn en er om 6.00 uur 's morgens al mensen opstonden en gingen douchen 🙈. Dan ook maar weer op tijd uit de veren 🤷‍♀️. Vanmorgen ontbijten we in het Alpengasthof en dat uitgebreide ontbijt smaakt heerlijk!

Femke is helaas niet topfit, maar we besluiten het net als alle dagen gewoon rustig aan te doen met lekker veel pauzes 😊.

Het is wederom wat bewolkt wanneer we vertrekken en net als voorgaande twee dagen begint de route gelijk met een steile lange klim. We hebben ons daar iets in vergist toen voor deze huttentocht kozen, tenminste we hadden gedacht dat we meer op hoogte zouden blijven. De hutten liggen elke keer een stuk lager en dat betekent naast een steile afdaling aan het einde van een dag, aan het begin van de dag een behoorlijke klim omhoog.

Vandaag stijgen we maar liefst 1.120 meter en dat voelen onze beentjes op dag drie behoorlijk. In plaats van het rotsachtige pad door bos, pakken we het eerste gedeelte de offroad normale weg. Deze route is iets langer in kilometers, maar loopt wat geleidelijker omhoog.

Onze eerste stop is na anderhalf uur wandelen. We proberen er iets meer vaart in te houden, omdat elke keer opnieuw opstarten best wat energie kost. We vinden op deze hoogte zelfs nog een bankje met prachtig uitzicht over de vallei. Het blijkt het laatste bankje voor we weer echt de wildernis in lopen. Na de gebruikelijke latte, thee en iets lekkers pauze 😋, wandelen we naar de Bergersee. Een heel klein, maar prachtig meertje. Het is er echt supermooi!

Na dit genietmomentje wandelen we weer verder. Soms lopen we in de mist en wordt het behoorlijk fris en soms trekt de lucht weer open en komt de zon nog even door.

Naast een klein bergmeertje laat ik mijn drone nog even op, maar wanneer ik hem net weer inpak trekt het ook weer volledig dicht.

De klim naar de top van de bergpas is uitdagend, maar als beloning hebben we ondanks de mist nog mooie vergezichten.

De afdaling is ook pittig, veel losse stenen. Hierdoor is het soms gemakkelijker om met onze handen in plaats van onze bergstokken naar beneden te lopen.

Eenmaal halverwege lopen we parralel aan een kleine stroming verder. Het trekt weer open en we besluiten weer een pauze te nemen.

We zien de Pforzheimer hütte al in de verte liggen, maar we hebben nog geen zin om er al snel te arriveren. Femke doet een dutje in het zonnetje en ik speel nog wat met mijn drone 🤪.

Uiteindelijk wandelen we na een uurtje weer verder richting de hut. Daar aangekomen gaat het mis met ons halfpension. De meneer van de hut legt het onduidelijk uit waardoor we denken dat we moeten kiezen uit het totale menu in plaats van enkel het hoofdgerecht. Het gevolg is dat we een deel niet geserveerd krijgen. Ze zijn ool niet zo flexibel dat ze het alsnog kunnen uit serveren, maar gelukkig komen we niet om van de honger hoor 😉.

Tijdens het eten blijken wij ook aan de verkeerde tafel te zitten en raakt de huttenwaard helemaal de kluts kwijt. Wij kunnen er gelukkig om lachen 😂...maar zij iets minder 🙈.

We zitten aan tafel met Jochen en Eva en een Nederlands stel Leonie en Michel. Het is enorm gezellig en ook vanavond spelen we nog spelletjes. Na Uno komt vanavond Skipboo op tafel. Heerlijk even geen bereik in de hutten zo ervaar je toch weer meer hoe het vroeger geweest moet zijn 😉. Ook vanavond regent het weer, maar nu zijn de vooruitzichten voor morgen een stuk beter!

3 notes · View notes

berlinnelity · 2 years

Text

"Don't be rude, Birdwhistle. Do not step so fiercely, you shall break this ground down; this house is already old, rottened by time. Withered Hall is a much proper name than Wilderny Hall, you shall find,"

how to joke with cillian 1O1

#my ramblings #my writing #my characters

1 note · View note

positioneren-23-24-devriesaline · 1 month

Text

Donderberg, Woensdag 27 maart