#verlies
Text
work in progress: chromatic wheel :D
2 notes
·
View notes
Text
klau|s|ens publiziert sein gedicht zum FALSCHEN LESEN alias SICH VERLESEN – www.klausens.com
danke, klau|s|ens, dass du uns kurz vor dem karnevals-höhepunkt wieder mit stoff versorgst.
das ist unser gedicht, zweitklausens. gemeinsam stehen wir an der front des weisen humors.
heute kommt ja auch im fernsehen, was bereits in aachen geschah, die außenministerin nun mit dem “orden wider den tierischen ernst”.
ja, erschütternd wer sich da alles abfeiern lässt. furchtbare viele politiker…
View On WordPress
#aachen#falsch lesen#gedicht#kerker#klau-sens#klausens#lesen#lyrik#man verliest sich#missverstaendnis#poesie#verlesen#verlies#wider den tierischen ernst
2 notes
·
View notes
Text
Ik ben bang, omdat ik niet weet wat ik moet doen als de lucht morgen verdwenen is
De blauwe lucht is weg en nu leven we in een diepe zwarte zucht
De liefde geeft het leven nog kleur
De bloesem in de bomen heeft jammer genoeg niet meer zo'n lekkere geur
Wat moeten we zonder die mooie blauwe hemel?
In een egaal zwart gat leven
In een gat leven die de planten geen voeding kan geven
Misschien is deze gedachte er maar even
De zon is er gelukkig nog
En jij bent er ook nog, toch?
Voor nu zijn we er nog wel
God luidt nog niet de bel
Toch moet ik me voorbereiden op een leven zonder jou
Dus ook zonder kleur
Toch moet ik wennen aan geen lekkere geur als ik binnen kom via de keukendeur
2 notes
·
View notes
Text
Moedermelkbank
Melk
Voor haar debuutfilm Melk koos Stefanie Kolk geen luchtig onderwerp: een stel, Robin en Jonas, verliest in het derde trimester van de zwangerschap hun kindje.
Volgens het ziekenhuis moet ze er rekening mee houden dat ze melk zou kunnen produceren. De eerste flesjes afgekolfde melk gaan door de gootsteen, maar Robin (rol van rijzende ster Frieda Barnhard) komt al snel achter het bestaan van…
View On WordPress
0 notes
Text
Ik ben sterk, want ik leef! ~7~
Ik schrijf een brief naar de koorleden waarin ik uitleg wat er speelt en waarin ik vooral vraag om begrip wanneer ik tijdens repetities bijvoorbeeld even weg loop of gewoon besluit even niet mee te zingen. Ook geef ik aan dat ik liever niet wil dat mij gevraagd gaat worden hoe het gaat. Vooral omdat ik mezelf ken en ik toch altijd wel zeg dat het goed gaat, terwijl ik me dan vanbinnen opzit te…
View On WordPress
0 notes
Text
De sleutel tot minder frustraties? ... ervaringen met mijn AirTag
Foto van Ethan Sykes op Unsplash
Verlies is een deel van ons leven. Het is een zin waarvan ik, door scha en schande, heb geleerd ze vooral niet uit te spreken als ik iemand wil troosten met een (groot of klein) verlies. Als ik tenminste niet ongevoelig wil overkomen. Bij gebrek aan voelsprieten om wel iets te zeggen, hou ik het voorlopig op een veilig zwijgen.
Nochthans heb ik enorm veel…
View On WordPress
1 note
·
View note
Text
🥀“Vergeet-jou-nietje” - 10/12/23 ©️
#herinnering#herinneringen#vergeten#verlies#ikmisje#opa#poëzie#gemis#rouwen#verdriet#pijn#therapie#gedicht#gedichten#gedichtje#belgium#belgië#poetry#gedichtvandedag#gedichtenoptumblr#gedichtenopinstagram#misje#kortgedicht#kortgedichten#kortgedichtje#poëziegemeenschap#verlaatverdriet#dierbaren#dierbare#overleden
0 notes
Text
Mijn brein rot weg
en die van jou is er niet meer.
We komen en we gaan
alles veranderd en niets
in mij komt tot de kern
van het bestaan
ben jij weggerukt.
Ik denk en vervorm de dagen
leid mezelf terug naar jou
steeds weer
in een oneindige cirkel
van leven en dood
weet jij niets meer.
Jij bent weg.
Los van mij en los
van het leven
vaar je kilometers
door een onmetelijk bewustzijn
zonder ons.
Het ultieme einde.
0 notes
Text
DOOR GEDICHTEN DE AANVAARDING VAN VERLIES EN GEMIS
Dood is nog ver wanneer je kind bent. Het staat een leven bij jou vandaan. Het is ongrijpbaar, onbegrijpelijk. Een kind is bezig het leven te ontdekken. Leert nog hoe leven geleefd worden moet. Dood is ver weg, een andere dimensie. Daar is het kind niet mee bezig. Dat hoeft ook niet. Een kind moet kind kunnen zijn. Uitbotten, opbloeien, naar het licht toe groeien. Ongerept en ongeschonden, nog. De toekomst zal het kind maar al te snel inhalen. Echter nu eerst genieten, als kind van het leven, in het leven. In verwondering over alles wat dat leven biedt. Nieuwe ontdekkingen, mogelijkheden. De wereld ligt open voor het kind. Nog. Want leven doe je maar even en dood dat zal je altijd zijn.
Wanneer dan echter de dood wel heel dichtbij komt. Nader dan het bed. Wanneer papa sterft, plotseling, dan wordt het abstracte opeens realiteit. De vader waar het kind tegen opkijkt, zijn of haar grootste vriend. Niet weg te denken uit het leven, maar toch gegaan. Hoe verwerk je dat als kind. Hoe ervaar je dat, maar bovenal hoe accepteer je dat. De grote held is zomaar verdwenen. Het bed is leeg, de stoel aan de tafel onbezet, papa’s plekje op de bank voelt koud aan. Een kind gaat daar op een kinderlijke manier mee om, uiteraard. In alle eenvoud neemt het dit feit dat dood heet op. Naïef en teder stapt het de verdwijning van de ouder tegemoet. Soms voelt het alsof papa er nog is. Hoort het kind zijn stem en de zware voetstap op de trap. In gedachten is vader er en blijft daar.
Schrijver Mireille Geus is in die gedachte van het kind gekropen. Heeft vanuit de zienswijze van het kind deze ingrijpende gebeurtenis kunnen beschrijven. Want als volwassene kun je door de ogen van het kind zien. Dat vergt inlevingsvermogen. Maar het kan, daar de volwassene ooit zelf kind was. Ervaringsdeskundige is, dus. In het boek "Papa, ik mis je" heeft Mireille Geus in dichtvorm de emotionele gedachten neergelegd. Van toen ze zelf kind was en iemand moest missen. Of is in kleine schoenen gaan staan, kind geworden voor de duur van 21 gedichten. En ik word door die vrije verzen ook weer even jonger, een kind nauwelijks ouder dan 10 jaar. Doe mijn rugzak met alle ervaringen en belevenissen af. Kijk de wereld in of ik er nog maar net gearriveerd ben. En voel de emotie van verlies, verdriet en liefde op kinderlijk niveau.
Door de woorden en de verbeelde bedenksels, die illustrator Evy van Guyse daaraan heeft toegevoegd, word ik zo de treurigheid ingetrokken. Of eigenlijk is het niet eens droefenis. Het kind blijkt namelijk weerbaar, bestand tegen lijden en rouw. Omdat de kracht van het leven te leven nog warm door de aderen stroomt, als een soort injectie om het leed af te wenden. Wel voelt de kind de pijn van het gemis. En wel is het eens zwak, maar richt zich dan fier weer op. Het kan een troost zijn voor de volwassen achterblijvers. Want het kind kan onbezorgd uit de hoek komen, waar de volwassene droevig aan de kant blijft zitten.
In het boek is het beeld bij het woord een samenspel dat het gevoel bij dat sterven, die dood, voor een jong mens zichtbaar maakt. Het kind spreekt zich nauwelijks uit, zweeft weg in gedachten, stil voor zich uit. Met Geus krijg ik inkijk in dat jonge brein, die naïeve gedachten. Om de schok te aanvaarden en de naschokken te doorleven. Eigenlijk zou de volwassene zo als dit beschreven kind het leven moeten beleven om beter met de dood te kunnen omgaan. “Papa, ik mis je” is geschreven als kinderboek, voor de leeftijd 9 jaar en ouder. Maar in feite is het een handleiding voor de ouder, de volwassene, om in eenvoud met het verdriet van gemis om te gaan. Voor het kind is het simpel. Het past niet bij het leven op jonge leeftijd, maar er is mee te leven. Hoe zwaar en onmogelijk dat ook lijkt.
In de verwerking doorloopt de mens, het kind, diverse stappen. Dood is een vreemde die zich niet voorstelt en gewoon binnen sloop naar vaders kantoor. Dood kwam hem halen en nam hem mee. Met die dood kan het kind niets. Het rijmt op rood, groot en bloot. Er is de fase van ontkenning. En boosheid over het feit dat vader niet bij voetbal tussen de andere vaders staat te juichen, niet het streepje groter heeft gezien en dat de tanden recht staan nu. “Het wordt tijd dat je terugkomt, pap”. En vooral in de nacht is er de wanhoop: Papa, waar ben je? Om de dood te kunnen aanvaarden als kind zeggen de ouderen maar dat vader een ster is die vanaf de hemel neer kijkt. Maar het kind ziet nergens een ster die op papa lijkt. “Ook al ben je dood / laat me weten dat je me ziet / Als je een ster bent, knipper voor mij / knipper dan, knipper dan en maak me blij”.
Na ontkenning is er woede. Daarna volgt een fase van onderhandeling. Wanneer ik dit en dat doe, komt vader dan terug. Is het zo dat doordat ik niet luisterde en aan je kop zeurde dat je voorgoed bent weg gegaan. Wat kan ik doen en goedmaken zodat je er weer bent. Sorry pap. Want morgen ben ik jarig en ik wil graag dat je op mijn feestje komt. “Ik geef / mijn computer / mijn lievelingstrui / mijn zakgeld / nee, al mijn geld / oma als het moet / / Ik geef het / op / / als ik jou / terugkreeg”. Maar de ouder komt niet terug, het gemis wordt groter en groeit boven het hoofd. Er volgt een periode van neerslachtigheid, het kind dreigt te verzuipen. Een aanvaarden dat je niet wilt, maar moet omdat de dood onomkeerbaar is. Maar overal blijft papa aanwezig. Misschien zou je willen dat hij maar voorgoed vertrok, dat je niet steeds en voortdurend aan hem zou moeten denken. Maar die gedachte doet pijn. Papa blijft. In de jas, de stropdas, de sokken. In zijn trui heeft hij een verrassing achtergelaten, een cadeau. “Hij is zijn geur / vergeten mee te nemen”. Daarboven heeft hij er niets aan. “Hij mist hem niet / en ik hem wel”.
Aanvaarding is een laatste stadium. Dat moet wel, wil je kunnen omgaan met gemis. Hoewel vader verleden tijd is, blijft hij aanwezig in het heden. Ontmoet het kind op straat een veemde man die gedacht wordt vader te zijn. Maar hij is het niet. Het is wel fijn dat er mannen rondlopen die op vader lijken. En dan na schreeuwen tegen de wolken, dwaasheid en boosheid, tranen en onmacht is er opeens een ander besef dat het accepteren rechtvaardigt. Het laatste gedicht in de bundel maakt dat stellig duidelijk. Het rouwproces is gedaan, de herinnering is gemaakt. “Opeens is daar de dag / dat ik denk / ik heb nog niet aan je gedacht / (wat ik dan doe) / / Dan is daar de dag / dat ik hardop lach / om iets stoms / en ik me niet schuldig voel / (alleen vrolijk) / / Dan is daar de dag / dat ik naar je foto kijk / en niet verdrietig word / (maar trots) / / Ik ben zo trots / dat jij mijn vader / was / dat jij mijn vader / bent”.
In dat proces van rouwen om het verlies van een ouder neemt Mireille Geus mij in haar gedichten mee. Het is alsof ze me bij de hand pakt en het verdriet als kind van me overneemt. Door haar verzen zou ik dat gemis beter kunnen verwerken. Want kijk naar het kind, in al de onschuld en onwetendheid kan het mij de troost voorleven. Het boek mag dan hulp zijn in een rouwproces voor kinderen, het is zeker een steun in de periode van droefheid voor alle mensen. Dit is wat blijft: verlies, verdriet en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.
Papa, ik mis je. Aangrijpende gedichten over liefde en gemis. Mireille Geus. Met illustraties van Evy van Guyse. Uitgave Lemniscaat, 2023.
0 notes
Text
Ze noemen het verlies, maar ik ben je niet verloren.
- Brihang
0 notes
Text
~~Les Demons ~~
Verlies Moonfall & Nimthiriel Al´elthar
----
ᴛʜᴇʀᴇ ɪꜱ ɴᴏ ɢᴏᴏᴅ ᴀɴᴅ ᴇᴠɪʟ, ᴛʜᴇʀᴇ ɪꜱ ᴏɴʟʏ ᴘᴏᴡᴇʀ ᴀɴᴅ ᴛʜᴏꜱᴇ ᴛᴏᴏ ᴡᴇᴀᴋ ᴛᴏ ꜱᴇᴇᴋ ɪᴛ
1 note
·
View note
Text
Verliezen en missen
Hoeveel pijn het doet
Om te verliezen en te missen
Wat onlosmakelijk met je verbonden is
Om nog zoveel liefde in je te hebben
Die geen plek meer kan vinden
Het is hartverscheurend om te denken
Dat wat er is geweest
Nooit meer zal zijn
En dat we verder moeten gaan
Denkend aan jou
Maar zonder jou
1 note
·
View note
Text
Halverwege.
Welkom, avontuurlijke zielen en uitdagingszoekers, bij een totaal nieuwe soort test. Dit is geen gewone uitdaging, maar een die je mentale vastberadenheid en zelfbeheersing op de proef zal stellen. Hier is je opdracht, mocht je ervoor kiezen deze te accepteren: stop halverwege dit artikel met lezen. Ja, je leest het goed. De vraag is, kun je deze uitdaging overwinnen? Of zal de onweerstaanbare…
View On WordPress
0 notes
Text
Wij allemaal, vreemden
All of Us Strangers
Hoe vroegkinderlijk trauma doorwerkt
In All of Us Strangers van Andrew Haigh volgen we een eenzame, volwassen man: Adam. Vanuit een uitgestorven woontoren aan de rand van Londen werkt hij aan een script over het verlies van zijn ouders – die beiden in zijn kindertijd overleden.
De manier waarop Adam de afwezigheid van zijn ouders probeert te verwerken wordt prachtig…
View On WordPress
0 notes
Text
Lieve pap,
Ik zou willen dat ik hier niet hoefde te staan.
En ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik je gewoon zo ontzettend erg ga missen.
Ik ga het missen om samen met je te koken zoals we vroeger altijd deden. Frieten bakken of de merengues maken die we op Masterchef Australia hadden gezien.
Ik ga het missen om je te kunnen facetimen of even te kunnen opbellen om te kletsen over vanalles en nog wat, soms terwijl je nog de laatste happen van het avondeten aan het wegkauwen was, want voor een belletje had je altijd wel tijd.
En ik ga alle dingen missen die je voor me hebt gedaan. Grote dingen zoals het volledige bouwen en in elkaar zetten van mijn oude slaapkamer en het eindeloos woordjes oefenen voor Frans toen ik op de middelbare zat. Het komen kijken vorig jaar tijdens mijn eerste “hardloopwedstrijd van 10km, en de tips die je me altijd gaf voor mijn fotografieklussen als “Je kan het beter van deze hoek maken, dan valt het licht mooier op de neus” en: “let op de achtergrond, het lijkt hier net alsof er een boom haar hoofd groeit”
Maar ook kleine dingen: dat je altijd even incheckt om te vragen hoe het is als ik een weekend weg ben, je flauwe grapjes en je typische gebruik van emoticons op whatsapp.
Ik ga je stem missen, het geluid van je lach en hoe je in elke situatie met een eigen unieke oplossing kwam en ik ga het gevoel van veiligheid en vertrouwdheid missen dat ik altijd bij je heb.
Ik ga het missen hoe je ons leidde tijdens het zeilen: overstag en de zeilen aantrekken of dat je het sturen aan mij of flies overliet. En dat je er was tijdens al onze mijlpalen: Toen ik op mezelf ging wonen hielp je met verhuizen, en toen ik voor m’n eerste baan ging en jou de vacature appte, stuurde je bemoedigend terug: ziet er top uit, dat kan jij, doen!
Ik zou willen dat je ook bij mijn en onze aankomende mijlpalen zou kunnen zijn.
Gelukkig weet ik ook dat je nooit ver weg bent. Je zit altijd in mijn hart en in alle dingen die ik van je heb overgenomen of geleerd.
Zo draag ik je altijd bij me, en herken ik jou in mijn creativiteit, zachtheid en mijn liefde voor fotografie, die jij weer van opa had.
Maar ook in de kleine dingen als het ritmisch tikken van mijn vingers, een stukje van mijn onhandigheid, en dat bij mij, net als bij jou mijn haargrens overloopt in een puntje in mijn nek.
Ik kan nog wel even doorgaan, ik ben tenslotte je dochter en altijd een mooie mix geweest van jou en mama.
Dus ik wil alleen nog tegen je zeggen dat ik van je hou en dat ik dat ook altijd zal blijven doen.
Ik zal je nooit vergeten, dag pap♥️
1 note
·
View note
Text
Ik ben sterk, want ik leef! ~6~
Deze week hebben we vakantie. Nadat we klaar waren met zingen in het dorp zondag zijn wij niet naar huis gegaan, maar naar de camping. Daar hebben wij een jaarplaats voor onze caravan en in principe kunnen we daar dus naar toe wanneer we willen. En nu hebben we een eerste week zomervakantie. Één losse week, want aan het einde van de schoolvakantie hebben we nog twee weken vakantie. Maar zo hebben…
View On WordPress
0 notes
Last Seen Blogs
893thecurrent
The Current
paulkrishna
Untitled
daelyn-xp
Daelyn Designs
teletraan01
ドリフト ドリーム
juno7haiti
Juno7