#uzupis | Explore Tumblr Posts and Blogs

curlabroad · 11 months

Text

Places You Should See in Vilnius - Part 2 (2/6)

Welcome to the part 2 of Vilnius recommendations <3

1.6. Three Crosses (Trys Kryžiai) and Bernardine Park & (Bernardinų Sodas & Parkas)

After you visit the Museum of Applied Arts and Design you can keep walking and take a right turn or you can walk through Bernardine Park to reach the hill. Bernardine Park & Garden is just in between Gediminas Hill and the Bernardine Monastery. Right next to the park flows Vilnelė River. Three Crosses see the whole city! I like to visit the place at the sunset. The crosses are located in the Kalnų parkas.

1.7. Republic of Užupis ( Užupio Respublika)

The Republic of Užupis is an independent region in the center of Vilnius. The republic is quite unique. Don’t miss this must-see item when visiting Vilnius. Užupis proclaimed their independence in 1998. They are recognized by Lithuania and many other countries from the UK to Azerbaijan. Check their history here. The region is home to many art and design centers and streets are covered with great artwork and murals. I recommend entering Uzupio from Bernardinų Tiltas and getting out from Paupio Tiltas and visit these places and getting lost through the streets:

Jonas Mekas Visual Arts Center,

Bridge of Užupis (there is a pub near it and if you are lucky enough to find a seat, make sure to have a few drinks there)

Angel of Užupis,

Constitution of the Republic of Užupis.

1.8. St. Anne’s Church & St. Francis of Assisi (Bernardine) Roman Catholic Church

St. Anne’s Church (Vilniaus Šv. Onos bažnyčia ) and St. Francis of Assisi (Bernardine) Roman Catholic Church ( Vilniaus šv. Pranciškaus Asyžiečio (Bernardinų) parapija) are located near each other and you can easily reach them from the Cathedral Square or Bernardine Park and even it is close to the Uzupis. I highly recommend visiting inside the churches as they are greatly decorated. But keep in mind that, even on weekdays there are ceremonies in churches; so please be respectful.

Adam Bernard Mickiewicz is a national poet in Poland, Lithuania, and Belarus from Poland. Mickiewicz is not only a poet but also a dramatist, essayist, publicist, translator, and political activist. You can see his statue right next to the churches.

1.9. Pilies Street (Pilies Gatve)

This street is one of the famous streets in Vilnius Old Town. It’s only 2 minutes walk away from the Vilnius Cathedral. When you enter the street you will see there local restaurants, great pubs, and souvenir stores. This street is perfect to dine and buy. You will understand what I mean when you see it.

On the street, coming from the Cathedral side, there is a little shop called Flea Market on the left side. Even though most recognize the shop quickly due to the colorful and crowded sill but some pass by as they are busy with other things. I believe the place needs special recognition on the list.

1.10. Gates of Dawn & The Church of St Theresa

Gates of Dawn (Aušros vartai) is a city gate that used to be a part of Vilnius’s defensive wall in the 16th century. The gate contains a famous Renaissance: The Blessed Virgin Mary. The painting is worshipped by Catholics, Russian Orthodox, and Greek Orthodox. Therefore the gate is known to be a prayer point among many.

If you walk down a bit towards the street you will find The Church of St Theresa (Vilniaus Šv. Teresės bažnyčia) dating back to the 16th century.

1.11. Church of St. Johns & The Bell Tower – Vilnius University

Vilnius University is one of the best universities in Vilnius and is the oldest university in the Baltic states. The university is centrally located and has hidden gems in it.

Church of St. Johns as short or the “Church of St. Johns, St. John the Baptist and St. John the Apostle and Evangelist” is located in the old town in Vilnius University’s garden. The church is simply beautiful. The Bell Tower of St. John’s Church nearby offers one of the best panoramic views you can get in the city. Definitely go up!

Vilnius University Library

Vilnius University Library or VU Library as most refers dates back to the 16th Century and actually 9 nine years older than the university itself. Also, it is the oldest academic library not only in Vilnius but in Lithuania. The original art on the walls and ceilings is very well preserved. It gave me Harry Potter vibes a bit probably because I have never seen such a library with such art.

#travel #travelgram #lithuania #featured

0 notes

juliepunkbabe · 2 years

Text

Marco, Užupis, Vilnius, Lithuania 🇱🇹 Olympus mju II, fujichrome velvia 50. October 2018 🍂

#film #35mm #analog #lomography #film photography #olympus mju ii #velvia 50 #fujichrome #fuji velvia #velvia50 #užupis #uzupis #vilnius #lithuania #old city #eastern europe #europe #october

1 note · View note

wiollainwonderland · 2 years

Text

Pulpo forever 🫶🏼

#octopus #pulpo #spanish tapas #Paella bar #vilnius #lithuania #Užupio turgus #uzupis

6 notes · View notes

praza-catalunya · 11 months

Text

Lynette Yiadom-Boakye, pinturas para identidades

O Museo Guggenheim de Bilbao ten o acerto de presentar unha mostra da artista Lynette Yiadom-Boakye, unha importante pintora á procura de identidades africanas. A exposición temporal permite coñecer as peculiaridades -poéticas e reivindicativas- desta creadora. Creadora que tamén se fai a pregunta Se puideses mudar a historia, que farías?

Lito Caramés

Yiadom. Harbour The Anointed, 2020

Lynette Yiadom-Boakye. Ningún ocaso tan intenso. Poesía, música

4. Cadaquén ten dereito a cometer erros. / 5. Cadaquén ten dereito a ser único. / 6. Cadaquén ten dereito a amar. / 8. Cadaquén ten o dereito de ser normal e corrente e descoñecido. / 22. Cadaquén é responsable da súa liberdade. (Algúns dos 41 artigos da constitución do barrio Uzupis (barrio dos artistas) da cidade de Vilna, Lituania).

A figura da artista Lynette Yiadom-Boakye (London, 1977) é especialmente atractiva. É unha persoa que escribe e pinta e debuxa. Nas súas pinturas, por exemplo, os títulos non son o convencional complemento que calquera outro artista emprega para indicar que é o que se representa naquel lenzo. Non. Os títulos das pezas de Yiadom son poesía. A poesía vén sendo algo primordial para os seres humanos, non se trata só de reflectir emocións, de conxurar sentimentos ante os avatares da vida. Non. É algunha cousa máis fonda; tan fonda que a densidade do poema pode xerar mesmos pensamentos, ideas novas. Quen ben sabía estas cousas era Fernando Pessoa, o inmenso poeta lisboeta, que mesmo se burlaba da súa persoal e perenne necesidade de pasar ao escrito aqueles pensamentos, torturas mentais ou sensacións máis epidérmicas. Tan dese xeito que encirraba heterónimos para xogar coa propia identidade, ou mesmo se mofaba de si propio (e mais dos seus traballos) confesando nalgúns dos seus inmortais versos: O poeta é un fingidor / Finge tão completamente / Que chega a fingir que é dor / A dor que deveras sente. A propia artista ten afirmado escribo sobre o que non podo pintar e pinto o que non podo escribir.

Yiadom- Above The Heart And Below The Min, 2021

Para Lynette Yiadom a poesía é necesidade. E tal aserto atópase nos títulos das súas composicións pictóricas. Yiadom é artista figurativa; mais poderíase dicir que nas cualificacións que atribúe aos cadros é de todo abstracta: pinta figuras humanas, si, pero non retratos; figuras xenéricas, impersoais, e a esas persoas que xorden das telas dálles uns títulos que (para quen observa, alleo ás preocupacións da autora, ignorante da música que podía estar escoitando no intre de crear, descoñecedora do poema que tiña nos miolos) aterran alí desde ouro planeta. Por exemplo: Sobre el corazón y bajo la mente (Above The Heart And Below The Mind) ou Carnicerín Cejudo (Aquatic Warbler); Laberinto (Maze) ou tamén Acoger a los ungidos (Harbour The Anointed). Tal feito non é tan novidoso como pode crerse. O gran pintor (e finxidor) René Magritte, persoa intelectualmente rico e formado declarou nunha entrevista que os títulos das súas pezas tan evidentemente surrealistas non son explicacións, e os cadros non son ilustracións do título. A relación entre ambos é de natureza poética. É dicir, que están en xogo só certos atributos dos obxectos que normalmente son ignorados pola conciencia, pero que en ocasións, por acontecementos extraordinarios non explicables racionalmente, chegan a presentirse.

Para completar unha miga as contornas vitais de Lynette Yiadom cómpre saber a súa constante relación coa música. A artista ten afirmado en máis dunha entrevista que para ela a música é outra fonte de inspiración moi potente. As pezas de músicos como Nina Simone ou Miles Davis axúdanlle a concentrarse nas súas creacións plásticas e, en certas ocasións, mesmo veñen sendo parte da carga orixinal que as musas deitan nos miolos da artista. Por iso que escoitando a peza de Miles Davis, So What, quen observe as pinturas de Yiadom ten unha boa compañía. De certo, a mesma creación do máxico trompetista de Illinois semella estar artellada para que Lynette Yiadom non se atope no brumoso London tan afastada das súas orixes ghanesas. So What. “E que...”, con interrogación ou sen ela, que veñen ser dous significantes diferentes. O pousón ritmo da peza musical, a cadencia queixosa da trompeta, acaen perfectamente ás cores e figuras universalizadas de Yiadom. Tamén admite recibir influencias e referencias do cinema. Directores como Haneke, Chabrol e mesmo Almodovar (se quen confesa ter visto todos os seus filmes) están por tras das súas estéticas plásticas.

Ao comezo deste apartado constan algúns artigos da peculiar e fermosa Constituición do barrio de Uzupis de Vilna. É o barrio bohemio, dos artistas, e procuran ter independencia dentro da capital de Lituania. Posiblemente esa combinación de liberdade e responsabilidade individual que preconizan os artistas dese barrio báltico lle acaia ben a Lynette Yiadom-Boakye. As súas creacións e o fondo ideolóxico que respiran van por eses eidos do compromiso social, político e colectivo.

Yiadom. Aquatic Warbler, 2021

Lynette Yiadom-Boakye. Ningún ocaso tan intenso

BONEYARD / alarms clocks wake the dead on judgment day / kerosene lamps light the path to glory / the last cup, plate and spoon used by the departed should be placed on the grave. (Texto da fotógrafa Carrie Mae Weems na serie Sea Islands, 1991).

As pezas da pintora e escritora Lynette Yiadom-Boakye pódense disfrutar agora na antolóxica que ofrece o Museo Guggenheim de Bilbao (Lynette Yiadom-Boakye. Ningún ocaso tan intenso). As más de 70 obras -entre pinturas e mais debuxos- brindan unha panorámica excelente dos traballos desta muller (de orixes ghaneses) nada en London, onde segue a residir, e tamén son bo baremo das súas implicacións nas reivindicacións sobre as comunidades africanas que habitan países europeos (en especial o Reino Unido). Yiadom vén sendo a segunda artista máis nova que logra ter unha exposición individual, monográfica, no Museo Guggenheim. Neste vídeo unha panorámica da mostra.

Yiadom é unha reputada artista, coñecida pola súa teima de pintar figura humana, de ambos sexos, captados en intres cotiáns -xa felices, xa de soidade, xa en perfecta harmonía con compañeiros e compañeiras. Son persoas sempre de orixe africana; africana subsahariana. Sempre persoas anónimas, prototipos de personaxes, non retratos. Yiadom non traballa con modelos non procura retratos. Por contra remexe en revistas ou mesmos lembranzas para definir aquela persoa triste, aquela outra que semella estar soa no mundo. A técnica, dentro do que se considera a pintura figurativa, foxe moito da precisión, do detallismo, e aposta por trazos amplos, polas pinceladas desinhibidas e grosas; empregando con preferencias as cores escuras. Tales figuras humanas destacan en primeiros planos sobre fondos pouco definidos, como se non tivesen importancia e que só serven para enmarcar tales seres humanos. Se a estas reiteradas características estéticas e plásticas se engaden eses títulos fantásticos, poéticos, as obras semellan arrincar dun realismo sociolóxico identitario para camiñar cara eidos abstractos, pouco definidos. É dicir, non é doado situar a tales personalidades en espazos concretos, nin en tempos específicos.

Tanto polas figuras humanas que se van atopando nas súas telas como polas características como son presentadas, as pezas de Yiadom convidan á reflexión, deixando (combinado cos títulos tan peculiares) que quen observa con atención as creacións desta artista poida deixar ceibe a súa imaxinación para rematar de compor as obras. Persoas inadaptadas ás sociedades occidentais?, xentes contentas de vivir nesas comunidades que se van xestando en lugares europeos? ¿Pretende Yiadom chamar a atención sobre as masacres que viven moitos seres humanos que foxen de guerras, da miseria nas que os imperialismos deixaron a tantas e tantas rexións de África? A ver se vai ter razón o poeta Rimbaud cando iniciaba o deu poema Voyelles (1870) atribuíndo á vogal “a” a cor negra, e A noir, E blanc, I rouge, U vert, O bleu : voyelles, / Je dirai quelque jour vos naissances latentes: / A, noir corset velu des mouches éclatantes / Qui bombinent autour des puanteurs cruelles, / Golfes d’ombre;...

Yiadom. Maze, 2021

Evidentemente as creacións de Yiadom -xa pola propia vontade da autora, xa polo contexto onde son producidas, teñen un claro contido ideolóxico, un transfundo político e reivindicativo. Cando periodistas lle comentan estes extremos, Yiadom habitúa a dicir que ela vive onde e como vive e que nas súas obras -xa literarias, xa pictóricas- emerxe todo aquilo que a envolta, sobresae a súa vida.

A implicación social que reflicte Yiadom nas súas obras xa literarias, xa pictóricas, é paralela á que sempre tivo a fotógrafa norteamericana Carrie Mae Weems, aínda que cunha diferencia de óptica e perspectiva. A fotógrafa, importante fotógrafa reivindicadora dos dereitos civís das persoas afroamericanas de sempre, non retrata persoas anónimas, nin prototipos sociais. Weems aposta tamén polas escenas cotiás, pero enfocando a cámara cara si propia ou arredores máis próximos: familia, amizades, etc. Polo demais hai ben similitudes entre os traballos dunha e mais doutra. A reclamación da identidade; o dereito a seren que son.

Ata comezos deste ano 2023 púidose ver e admirar no KBR da Fundación Mapfre a mostra Carrie Mae Weems. Un gran giro de lo posible, unha xigantesca antolóxica desta fotógrafa, que compartiu sede por varios lugares da cidade de Barcelona: a Fundación Colectania e o MACBA. Nas creacións de Weems sempre houbo unha constancia: evidenciar a vida, a experiencia, pasada e actual, das persoas que conforman a comunidade afroamericana nos EEUU. Carrie Mae Weems suma a esta permanente procura das identidades, de crítica contra estereotipos, contra discriminacións, -pola súa condición de muller- a preocupación polos temas de xénero. Ser do colectivo afroamericano e muller, nese país (e en moitos outros) comporta vivir unha realidade moi dura. Unha das preguntas que a propia fotógrafa afirma terse feito moitas veces é: Se puideses mudar a historia, que farías? Esa reflexión ten dirixido boa parte dos seus traballos: visitar o pasado, estudalo, e mirar de que non se volva repetir. Nos anos 90 traballou arreo na serie From Here I Saw What Happened And I Cried, un exhaustivo traballo sobre a trata de escravos e escravas africanas levadas por europeos a América.

Abundando na procura de identidades, e en ver o xeito de reescribir o pasado con outras cordas, a comezos dos anos 40 o poeta venezolano Andrés Eloy Blanco publica o poema Píntame angelitos negros, obra que logo será popularizada como canción (Angelitos negros), cantada entre outros por Antonio Machín. Pois ben, os primeiros versos do poema e canción din así: Pintor nacido en mi tierra / con el pincel extranjero / pintor que sigues el rumbo / de tantos pintores viejos. A seguir versos máis coñecidos. Que vén dicindo o poeta nesta entrada? Vén dicindo o mesmo que a fotógrafa citada e mais ca Yiadom: a historia da arte (a historia da arte europea) é unha historia branca. Tamén patriarcal. E contra iso tamén van as pinturas de Lynette Yiadom; a pintora tamén quere responder á pregunta Se puideses mudar a historia, que farías? Os catro primeiros versos da popular canción son desmitificadores, rachadores de relatos do pasado.

Lito Caramés

EXPOSICIÓN: Lynette Yiadom-Boakye. Ningún ocaso tan intenso.

Museo Guiggenheim, Bilbao

ata o 10 de setembro de 2023

1 note · View note

estilosviajespickycova · 1 year

Text

Descubriendo a la desconocida Lituania

Lituania es un pequeño país que poco a poco se ha ido ubicando en el radar del turismo gracias a sus múltiples ofertas turísticas, tanto por la belleza de su naturaleza como por sus cautivadoras ciudades. Es un destino fascinante con sitios que parecen sacados de un cuento, los cuales merecen ser descubiertos.

Vilna

El itinerario comienza por Vilna, la capital de Lituania, y una de las ciudades con mayor encanto de este país. Su casco histórico es uno de los barrios medievales mejor conservados en Europa del Este por lo que se aconseja conocer de punta a punta. Y es totalmente posible ya que no posee grandes dimensiones.

Declarado Patrimonio de la Humanidad por la Unesco en 1994, entre sus edificios más emblemáticos se destaca la Torre de Gediminas, que ofrece unas vistas increíbles de la capital, y sus asombrosas iglesias de estilo barroco, como la Catedral de Santa Ana. También se puede sumar al recorrido la visita al barrio bohemio de Uzupis, el paseo por el Palacio de los Grandes Duques de Lituania y conocer a la Puerta de la Aurora, la única puerta defensiva rodeando Vilna que se mantiene hoy de pie.

Al ser una importante ciudad universitaria destila una gran energía, ofreciendo una gran variedad de bares y restaurantes con increíbles terrazas donde pasar un agradable momento.

Kaunas

Es la segunda ciudad más grande y visitada de Lituania, con un casco histórico de lo más lindo.

Uno de los principales sitios de interés es la iglesia de San Miguel Arcángel, con una gran influencia de las iglesias ortodoxas de Rusia, al haber sido construida cuando Lituania formaba parte del Imperio Ruso.

También es buena idea conocer el Castillo de la ciudad, el emblema de Kaunas, y la antigua calle peatonal Vilniaus, además de un paseo muy original por el Museo del Demonio, lugar donde se pueden encontrar obras de varios países relacionadas con los demonios.

Trakai

Cerca de la capital se encuentra la ciudad de Trakai que cuenta con paisajes que son una maravilla natural, y que forman parte del Parque Histórico Nacional Trakai.

Pero su atractivo mayor es una isla en el medio del lago Galvé, lugar donde se encuentra un imponente castillo medieval construido entre los siglos XIV y XV. Anteriormente funcionaba como residencia de los duques del Gran Ducado de Lituania, hasta que se construyó otro palacio en Vilna. Hoy en día se puede realizar un recorrido por su interior y se utiliza también como sede de exposiciones y conciertos.

Colina de las cruces

Uno de los paseos más especiales por este país es el de la Colina de las Cruces, cercana a la ciudad de Siauliai, un sitio donde se pueden encontrar más de 100.000 ejemplares de cruces, de diferentes formas y tamaños.

Aunque sus inicios resultan inciertos, la teoría más fuerte es que los locales comenzaron a colocar las cruces allí en honor a los caídos en las dos rebeliones que resultaron un fracaso contra la Rusia del Zar.

Actualmente es un símbolo de la resistencia y de la fe cristiana, y un lugar sorprendente y muy movilizante para conocer.

Klaipeda

Es la ciudad más antigua de Lituania, con un gran impacto de la cultura alemana, que se deja ver en la arquitectura de sus edificios en su pintoresco casco histórico.

Es una ciudad portuaria, sobre el Mar Báltico, con propuestas interesantes como se puede mencionar el paseo por la Plaza del Teatro, la caminata junto al río Dane y disfrutar de la comida que ofrecen sus restaurantes y bares. Además, funciona como la puerta de entrada al famoso Istmo de Curlandia, uno de los lugares que resultan obligatorios en una visita a Lituania.

Istmo de Curlandia

Durante el viaje por este país no debe faltar la oportunidad de conocer esta franja de tierra angosta y alargada con el Lago Curlandia, por el este, y el Mar Báltico, al oeste. Estas particularidades geológicas, por las que logra tener dos orillas muy diferentes entre sí, son el motivo por el que es Patrimonio de la Humanidad por la Unesco. El sector más conocido de los 98 kms. de largo se encuentra sobre territorio lituano, pero cabe aclarar que la mitad de este fenómeno pertenece a Rusia.

Y otro de los lugares que se encuentran en el istmo de Curlandia, y resulta muy peculiar para visitar, es la Colina de las Brujas. Es un paseo por el bosque donde se pueden ver 80 esculturas de madera sobre leyendas y cuentos tradicionales de la cultura de Lituania.

Palanga

Se considera la capital de veraneo de Lituania ya que en los meses más calurosos recibe a una multitud de turistas locales, y cada vez a más extranjeros.

Es una ciudad de costa sobre el Mar Báltico que presenta playas de aguas cristalinas con una extensa oferta en cuanto a hoteles, bares, restaurantes, boliches y sitios de entretenimiento para asegurar una estadía de lo más placentera para cualquier persona que la visite y esté buscando un descanso.

Anyksciai

En esta pequeña localidad se encuentra uno de los lugares de esparcimiento más interesantes que permite maravillarse con la naturaleza que la rodea. Se trata del Treetop Walking Path, una pasarela de 300 mts. de largo entre los árboles, con alturas que llegan a los 35 mts. del suelo.

Es un plan ideal para realizar con niños y disfrutar de las vistas panorámicas a medida que se avanza por el trayecto.

Originally published at on https://estilosviajes.com/May 12, 2023.

#casco histórico #itinerario de viaje #Lituania #Turismo en Europa #Vilna

0 notes