Oldurmaya çalıştığım her şeyin oluru olmadığını yüzüme tüm gerçeklerini vura vura öğrettiler.

Bütün umutlar öldü. Yarınlar ise isyanlarda, yine bizle eşlik eden bir sigaramız var gerisi yalan...

gunesi sondurun öldü umutlar

Sen bir kaç gün gecikince neler oldu biliyormusun...insanlar enkaz altında aç susuz ve donarak öldü...aileler yok oldu..umutlar tükendi ...

Ve şimdi sen helallik mi istiyorsun? Ve sen şimdi bir çocuğun para ile satın alabileceği hiçbir seyin olmadığı o yerde çocuklara para mı dağıtıyorsun?

Kul hakkı diye birşey var hani ....bilirsiniz....hani Allah cc bana bir tek kul hakkı ile gelmeyin dediği bir hak var...

İşte o yüzden bazı haklar helal edilmez.. mahşere kalır!

Güneşi söndürün öldü umutlar.

Güneşi söndürün öldü umutlar.

Güneşi söndürün öldü tüm

Umutlar

Öldü umutlar, öldü hayaller, öldü sevinçler. Güneş bir daha doğmamak üzere veda etti âşık olduğu gökyüzüne.

Öldü umutlar..

güneşi söndürün, öldü umutlar

Birisi öldü. Sonra birisi yaşadı. Bu ikisi aynı anda oldu. Yeni bir bebek doğdu ve yorgun, hayatın bütün zorluklarını yaşamış yaşlı bir kadın öldü. Bir tarafta göz yaşı vardı, bir tarafta sevinç... Tam kalbimin ortasında bir bebeğin doğumunu ve bir yaşlı kadının ölümünü hissediyordum. İkiye ayrılmış kalbimin bir tarafında yeni doğan umutlar vardı, bir tarafında umutlar mezarın altındaydı.

-Sokak Nöbetçileri İlk Kitap-

Unutulmalısın mesela; ihtimal dahilinde bile bir sevda olamazsın. Üstüm o kadar çok açık kaldı ki aşka, bu hastalığı yeni bir hastalıkla iyileştiremem; yorgunum... Kalbimin namus bekçisi öldü, elalemin dilinde hiç susmayan acılı bir dedikodu oldu kalbim.

 

Hayallerin arabasından çoktan indim ben, gözüm yaşlı. Kimi sevdiysem ve kim tarafından hiç sevilmediysem ona açtım şemsiyemi; o ıslanmadan ben sele kapıldım. Yine ağlıyorum işte, eski acıların rüzgarı vuruyor kalbime. Amansız şarkıların parodi  kirpikleri ıslanıyor benden önce, hızlıca iniyor sol gözümden aşağı. Meğer birmişiz.

 

Kime tamam dese kalbim, onda noksan kaldım. Tam değildi ama hiç yok da değildi bence sevda. Olmamışların rüya kelebekleri gibi kondum alnıma, bir çırpıda alın yazım silindi aşka. Bu gece de duvarlar eşlik ediyor, sol bacağımdan öpüyor biri; öteki omzumu ovuyor. Biliyor, her yalnızlığın boynu bükülür tutulur. Duvarlar bu gece de anlıyor beni.

 

Yapamam, artık bu duraklarda hangi yolculuğu tamamlamaya kalkarsa aşk bende; kabul edip ön koltuğuna oturamam. Yaralı var, kırık kalbinin lekeli camından gözyaşları buhar olup etrafa kör ediyor.

 

Ben... Sevilmeyi bilmeyen...

Ötekiler... Sevilip sevmeyenler...

Bir denizin kucağına otursam teknesi batar.

Kimse yok ki bana ağlayan...

 

Hayaller bulutundan düşüp öldüm ben; birinin yastığında kaldı umudum, Ötekinin nefretinden örgü ördü sevda. İki ters bir düz ayrıldım mutluluktan. Kimse yok ki bana ağlayan...

 

Mutluluk zifiri şimdi, korkuyorum. Yutkunma sesim duyuluyor yakından, boğazımın hadsiz sessizliği bozuluyor. Burada olduğumu yine anlamadı sevda.

Kaç teneke bal çaldım, kaç arıya kondu acım; iğnesi benden merhametliydi öyle dedi falcım. Hissetmedim hiçbir sancı.

Buket çiçek gibi sevgi gönlü kabaran bir avare dört döndü başımda, sevilmeyen o kız bendim denize karşı.

 

Yokum, mısır patlatıp sessiz sinema oynatmasın aşk. Konuşarak gidebilirim ben.

Hiç olmadığım o yabancılardan.

Yaban treni 02 18’de kalkıyor işte şimdi tam vakti.

Güzelliğime hicran dolu günleri bir müziğin kısık sesi gibi tattırdı, yolculuk yapmak bile namümkün.

Yarın da bulutlu. Gökyüzüne gözüm değmesin, güneşin olmadığı yerde doğmaz umutlar. Yakamoz misafirliğe gitmiş bulutlarımdan. Ay, dolunun boşluğunda bir dolunay olmuş.

Sevmeyin peki tamam, harflerime değmesin kolunuz bacağınız. Namuslu, çok Namuslu. Gözyaşım gibi çabuk kurur, tükenir kalemde bile tükenmez bir başkalığı vardır. Ruh eşim parkesinde mutluluk pozu veriyor, saatiyle beni arıyor. Ben güz dönümü o, yazda ayaz mirasyedisi... Buluşamadık. Efkar modu açık kalmış aşkın ıstırabına içirdi bir sigara, oysa kalbim kaça sattıysa kendini orada bir ayyaş orada bir süt çocuğu karmaşası... Denge istasyonlarında hemşiresi tansiyon ölçer.

Demem o ki; sevilmeyenin muhabbeti uzadı. Kes gitsin tıraşı. Yapamam.

Sevmek bir bahaneyle uğrasa ben bir daha “merhaba ömrüm” diyemem.

 

Dilara AKSOY

İçimde bir çocuk vardı nasıl seviyordum onu bir ben biliyorum. Bir şubat sabaha karşı öldü. Memleketim yıkıldı bir daha öldü. Anılarım gitti birdaha öldü. İnsanım öldü daha derine gömdüm. Çocuklar çıkardılar enkazda bir daha öldüm. Hayaller, umutlar döndü gözyaşına. Biz nasıl ayağa kalkarız şimdi. Bilmiyorum. Ama sözüm olsun. Bugün nefes alıyorsam, bu şubat yüreğimde bir sızı hiç unutmayacağım. Bugün nefes alıyorsam o çocuğu yeniden doğuracağım. Depremden önceme ait her şey tarih oldu. Belki başka evrende en güzel haliyle mutlulardır. Güzel günlere..........

Devami sonra.....

gün saat kavramlari birbirine girdi, oluler o kadar cok ki. etrafımda kaybına uzulemeden yenisinin haberini alan insanlar var. sicakta durdugumdan utandiran goruntuler, saat basi gelen yikik binalar, öldü ölecek bebekler,anneler var. evinden yurdundan olan bir suru insan. 17 yasindayim. bu olayla 10-15 yas daha almis gibi hissediyorum. olumle yuzlesmek konusunda cok zorlaniyorum. biliyorum sikayetlenme sirasi degil ama bu blogu takip eden 3-5 kisi vardir diyerek bu kadar rahat icimi dokuyorum. etrafimdaki kimse dert yanacak durumda degil. merkez deprem bolgesinde olmamamiza rağmen yasanilanlari sindirmek cok zor. kayip vermek, o anlarin beynimde hâlâ donmesi, wp gruplarından gelen haberler.. uyumaya calistigimda uykudan uyandıran sallantilari tekrar yasiyormusum gibi hissediyorum. ustune üstlük yarın arkadasimin cenazesi kalkiyor annesi babasının cenazesiyle beraber, gidemiyorum. uzaktayim. allahim nolur yardım et, zorda olana. mahallemiz komple sarildi yanina bile yaklasmak imkansiz. kipirdayamiyoruz.

sabah gun dogarken yeni umutlar ve guzel haberlerle dogar insallah.

8.subat carsamba

00.21

Benim babanem öldü diye surtına haykırmak istiyorum. ancak beki o zaman sonunda ağlayabilirim. bu konunun seninle bu kadar alakalı olmasını ben de istemezdim ama öyle, bu da öyle bi zamna denk geldi. ben ne zaman babanemde bahsetsem kahkahalara boğuluyorum, biraz garip di mi? sanırım sende ağlayabilirim, belki de ağlayamam, belki de bu kadardır, yaşadığım kadardır. ama suratına haykırmak istiyorum, benim babanem öldü. sen hiç yoktun. sen kendine o kadar dömüktün ki ve kendince o kadr haklı bir dönemindeydin ki depresyonunun, o 4 balkonlu evin her gözü artık sen. hak hukukuk adalet ve babanem. ve aşk. ve umutlar. benim bize güvendiğim çok içten bir taraf vardı. içerisi dışarıya doğru kustu. gökçeadaya sen gitmişsin, sen dönerken ben gitmişim. yüzdük mü aynı koyda? hiç buralarda da değilim. eğlencemize güvenim sonsuzdu. ben sana bir yerlerde gvenmemişim ama. bak babaneme, öldü. sen hiç yanımda değildin. ben arka balkonda sigaramı içerken sana mı bize mi babaneme üzülseydim? iç şimdi balkonlu odandan sigaranı. bırakmadıysan şayet, bırakmamışsındır iddiaya varım. öfkem içimde kuduruyor. babanmse öldü. senin evinin yani bizim eski evin yanındaki hastanede. ben her gn gittm geldim. açık ışıklarını gördüm, evet, ben seni affedemem. amaaan sıktı diyen sen ve belki arkadaşlarına rağmen, ben seni affedemem. denedim ama babanem öldü. insanın babanesi ölünce bir anda sevdiği kişinin bütün yükü omuzlarına düşer mü? düştü, bu da böyle bir hikayeymiş. babanemi seve miydim? babanem nasıl bir insandı? geç bunları, babaneydi işte. çocukken ond harçlık biriktirirdim. biriktirediklerimle de gider hediye alırdım annemlere. bendeki sıkıntı d buydu belki, kendime almazdım. keşke kendime hediye almayı o zamandan öğrenseymşim. sende sınırlarımı çizmeyi denedim. neyse bu başk hikaye, sağlıklı ilişkilenmek. benim babanem öldü ve keşke suratına bğırabilsem bunu. o kadar hissiz ki bir tarfım, o kadr sanagömülü ki. babanemden öncebaşka cenzaeler. bazen de öyledir.sanadenkgelmesituhaf. çık içimden, bu kadar içimde dolanmayı hak etmiorsun. ama yin de her eye rağme keşke bir şeyleri eraber hak ediyor olsaydık.babanem ölürken bende de sana dair bir sürü şey öldü.benikicenze kaldırdım. neye üzüldüm neyi yaşadım hala bilmiyioum belki 32 yaş böyle bir şeydir, bu klavye beni çok zorladı. gökçeada anılarımız farklı, anlatırız. bol bol.