Biraz bile iyi hissetmediğim zaman bedenimin beni hastalıkla uyarmasından nefret ediyorum.

Yazarım ben. Hep yazarım. Söyleyemediklerimi yazarım. İçime atıpta konuşamadıklarımı yazarım. Ve hep derim. Her harf bir göz yaşı, bir umut, bir yıkım ve belki de bir haykırış. Sussam bile parmaklarım konuşmaya devam eder benim.

Az önce şöyle bir alıntı çıktı karşıma "Aslında intihar edenler bu hayatı en çok seven ama umudu kalmamış insanlardır."

Bəzi qatillər gördüm öləndən sonra 'nə vaxt istəsən yazarsan' deyən.

Bazen sadece denemek gerek. Belki de umutsuzluklarımız ve vazgeçişlerimiz gelecekteki büyük umutların gizlenmiş anahtarlarıdır

Cümlelerini ve fikirlerini filtrelemeyen, saygı nedir bilmeyen insanlara acıyorum

Centilmen küçük erkek kardeş şanstır arkadaşlarrrr. Ders çalışıyorum diye nar getirmiş bana kuzuuummm.

Elim boydan boya yandı ama hala karnımı düşünüyorum evet

Əslində yarpaq ağacdan bezmişdi. Payız sadəcə bəhanə idi.

"Azərbaycan mənim ürəyimdir"

"Azərbaycan mənim nəfəsimdir."

"Azərbaycan mənim hayatımdır."

~Heydər Əliyev~

Yeni birisiyle arkadaş oluyorken beynime dinlediğim tüm gerçek cinayet ve suç davaları hücum ediyor.

Ansızın gelir bazen bazı anılar akıla. Bazen yüzü gülümsetecek kadar bazen ise gözleri dolduracak kadar sevgi doludur. Ve düşünür, sevgi dolu olduğum o zamanlarda bu halde olacağıma inanır mıydım acaba. Sonra acılı bir gülümseme yer eder yüzünde. Kendi kendine cevaplar; 'İnanmazdın, çünkü sen onun her şeyiydin.'