“Ben seni hiç unutamıyorum.”

Al dünya senin olsun, öldürdün içimdeki beni.

Öyle olur zaten. Gün boyu aklında olan, gece boyu da rüyanda olur. Rüyalar acımasızdır, sana istediğin her şeyi verir. Sonra sabah uyandığında kokusu burnunda kalır, dokunuşu kalır, hissedersin ama görünürde hiçbir şey kalmaz. Elden bir şey gelmez.

Tamamen hissizleştim dediğim anda oturup ağlamaya başladım. Artık seni sevemediğim için ağladım. Bunu bana yaşatmaya hakkın yoktu. Başkasının kenara attığı sevginin binde birinin kölesi olurdum ama senin rüzgarın bile değmedi, bana kendimi böyle değersiz hissettirmeye hakkın yoktu.

Beklentim yok sanırım sadece kronik üzgünüm

Şiir Denizi 1 - Ümit Yaşar Oğuzcan

“Birine tüm varlığınla ihtiyaç duyunca, o kişi yıllarca “orada” olmayıp yine de hep “orada” olunca, düştüğün uçurumlarda onu bulacağını bilince veya sanınca, atlamaz mısın bir gün o uçuruma? Doğru insanın tanımını bilmiyorum. Tüm yollar ona çıkınca ne kadar yanlış olabilir bir insan, bunu da bilmiyorum. Ama olmayınca olmuyor, onu biliyorum. Doug’un bir tabut yanında kurduğu “Evimde gibiyim.” cümlesinin sızısını alıp, böylece çıkmaz bir sokakta büyütüyorum.”

-Talihsiz Çocuk Pakı Yaralanmaları

İncir reçeli sendin aşkım.

Biliyorum bu seni üzmez, demiştin. İki yıl sonra aklıma geldi, toparlanamadım, bil istedim yani.

Seni özgürce sevebilmek ne de güzeldir şimdi…

Kırıldığım noktalara tekrar tekrar dönüyorum.

O görmezden geldikçe silinip gitmiştim sanki bu dünyadan.

Bir fırtınadayım.