6-2 Avigliana

We aten gisterenavond in de Balkankelder, een nogal vreugdeloze bedoening. Er hingen wat mannen aan de bar en in de eetzaal zaten een moeder en dochter en een stel deelnemers aan de run. Dat waren een vader en een zoon, die graag hun verhaal met ons deelden over de aanschaf van hun auto en wat ze er allemaal voor werk aan gehad hadden.

We aten daar een snoekbaarsfilet en Rösti Bombay (u mag raden wie wat at), vooraf kregen we een bordje botersla, rauwkost en flink veel slasaus.

Ons Airbnb is een enorme zolder boven een soort van Keukenconcurrent en dat zien we terug in de keukenhoek, dat aanrecht meet toch al gauw 11 meter. Om kwart over zeven op, we ontbijten en laten twee bordjes en kopjes achter in de groot formaat afwasmachine.

We zijn een kwartiertje voor sluiting bij de start en halen de route voor vandaag op. We kiezen weer voor de korte route, nu van Basel naar Turijn. De opdrachten voor vandaag zijn: 1. Lever de langste spaghettisliert in die je kunt vinden. 2. Smelt twee ons fonduekaas op je hete motorblok en lever een filmpje in van dat proces. We kijken elkaar even aan en halen onze schouders op.

Vanaf Basel rijden we door de bergen naar Balsthal. Dan over de snelweg via Bern richting Lausanne, maar al vrij snel gaan we weer de B-wegen op. We slingeren ons door Zwisterland heen, jammer genoeg is de St. Gottharspas afgesloten en moeten we door de tunnel. Tot ons genoegen zien we ook nog wat sneeuw, oude verpieterde sneeuw weliswaar, maar toch. Vanaf de tunnel is het een lange afdaling naar Aosta en dan naar Turijn over de snelweg. Daar valt niet veel aan te beleven, behalve dat de uitlaat steeds meer lawaai gaat maken en wij steeds meer bij de groep gaan horen. Onderweg komen we voortdurend andere deelnemers tegen dienons dan begroeten met geclaxonneer en sirenes. Dan is het toch wel een beetje jammer dat wij er niks tegenover kunnen stellen.

Onze bnb bevindt zich aan een meertje bij Avigliana en de instructies zijn zo onduidelijk dat we eerst twee keer vastrijden in een soort van niemandsland. Het moet hier prachtig zijn, maar het is stikdonker, dus we krijgen er niet veel van mee.

Dat is ook wel een beetje de tragiek van deze onderneming, je zit de hele dag in de auto, je rijdt door de prachtigste landschappen, je ziet de indrukwekkendste middeleeuwse kastelen en kerken, maar er is geen tijd om iets te bekijken.

I know I have been a Blaine family angst motherfucker ever since I first threw Papa Anderson in het meertje in 2011 but BRO it felt good to write the Andersons as a happy family

Een personage wordt geconfronteerd met een vijandig figuur.

Raymond liep de trap op met zijn twee emmers verf in de hand, en het glaze flesje opzak. Even keek hij rond of iemand thuis was, nee Gabrielle en Denise waren nog bij het meertje aan het zwemmen. Hij ging de zolder kamer binnen en deed de duer achter zich op slot, hij plaatste the twee emmers met katoen witte verf in het kastje. Het glazen flesje legde hij in de hoek van het zolder kamertje. Hij ging onder het open dakraam van de zolder zitten en schraapte met een lucifer over het strijkvlak van het doosje. Hij bracht de brandende lucifer naar de lont van de kaars en stak hem voorzichtig aan. Toen bracht hij zijn beide handen naar elkaar toe en vormde een biddende houding. In de vlam van de kaars vormde een schimmige contouren van een gezicht. “Moet dit echt” vluisterde Raymond zonder een reactie terug te krijgen. “waarom” vroeg hij hopend op een reactie van het figuur die hij in de vlam zag. Het dakraam van de zolder sloot in een klap “klets”. Raymond schrok overeind. Twee tellen later viel de kast met verf op de grond ��bam”. Raymond blies de kaars uit en voelde aan zijn achterzak “putain” hij had zijn pistool in de auto laten zitten. Er werd gewelddadig geklopt op de deur van de zolder. “Wie is daar” riep Raymond. “Je moet je beloftes nakomen” riep het mysterieuse figuur van de andere kant van de deur. “Het komt het komt” zei Raymond. “je kunt dit niet ontlopen” zei het figuur opnieuw. Ik doe het vanavond zei Raymond met angst in zijn stem. “Doe open” riep het figuur met een duidelijke eritatie. Raymond haalde de sleutel uit zijn zak en deed hem voorzichtig in het gat van de deur, hij draaide de sleutel tot dat hij een “klik” hoorde. Snel stapte hij achteruit. De deur viel met een klap open, maar tot de verbazing van Raymond stond er niemand. Raymond twijfelde maar besloot uiteindelijk toch om naar de deur opening te gaan. “fijn, je weet waar ik toe instaat ben” hoorde Raymond die nu bij de deur opening stond. “wat is dit” vroeg Raymond met een rilling in zijn stem. “Dit is je laatste kans” antwoorde de stem die nu van achter Raymond kwam. “waarom ik” vroeg Raymond. “dat zou ik ook aan jou kunnen vragen” zei het figuur. “Ik heb mijn deel gedaan nu jij nog” verkondigde het figuur. Opeens hoorde Raymond een zoef, toen hij achter zich keek zag hij dat de kaars weer aan was. Hij rende naar de kaars toe en tot zijn verbazing lag er een brief bij. Hij opende de brief en las de volgende woorden “vergeet onze afspraak niet, met vriendelijke groet Lucifer”. Raymond slikte, maar besloot toch om akkoord te gaan. Hij kon nu niet meer stoppen hij moest door gaan. Hij pakte de fles uit de hoek van de zolderkamer en verliet de kamer, hij liep de trap af naar de woonkamer. Hij checkte nog één keer of er niemand was en verliet het huis. Hij ging naar de auto en pakte het pistool van onder de stoel vandaan. Hij legde de fles naast zich op de stoel neer. Zonder nog enig twijfel drukte hij het gas pedaal in en vertrok.

Een onverwachtse groeve

Source De La Marne

In Balesmes-Sur-Marne ergens halverwege Langres en het Franse gehucht Bourg ligt de oorsprong van de rivier de Marne. Omdat het vanaf mijn vakantieverblijf prima aan te lopen was, althans volgens de kaart, besloot ik erheen te wandelen. De route bekeek ik vooraf, dat leek me genoeg. Ik heb een uitstekend richtingsgevoel.

Gaandeweg de route ontdekte ik dat iemand de moeite had genomen de route te markeren. Op bomen en palen langs de weg waren, enigszins met de Franse slag, kloddertje geel hier, streepje groen daar, merktekens aangebracht. Enkele paaltjes waren tevens voorzien van een bordje met daarop de eindbestemming. Dankbaar volgde ik het groengele spoor. Wel zo makkelijk!

Alles liep als een trein. Ik had de pas er flink in en de weg liet zich makkelijk vinden. Keertje naar links, keertje naar rechts, goed kijken bij het oversteken en daarna… Daarna was ik de plotsklaps de weg kwijt. Letterlijk. Volgens de markering moest ik rechtdoor, maar volgens mij kon dat niet. Althans niet op een fatsoenlijke manier. Voor mij was enkel boerenland; een vers geploegde akker, dat leek mij niet het rechte pad. En daarom besloot ik, geheel tegen de instructie in, naar rechts te gaan. Daar zag ik namelijk iets wat op een landweg leek.

Een verlaten groeve

De ingeslagen weg voerde mij door een prachtig en buitengewoon gevarieerd natuurgebied. Struwelen, rotspartijen en velden vol bloeiende kruiden en eenjarigen wisselden zich met enige regelmaat af. Bij iedere stap die ik deed werd het mooier. Toen ik na enkele honderden meters aan de rand van een klif stond en de situatie eens rustig overzag, begreep ik waar ik was beland. Die steile kliffen, die stapels rotsblokken dat meertje in het midden. Dit was een voormalig groeve. Dat kon haast niet anders.

Wanneer Brilmans in een groeve terechtkomt, hoe dan ook, dan gaan de alarmbellen af. Daar valt namelijk altijd iets te halen. Wat is afhankelijk van de groeve, maar dat het interessant is, dat staat eigenlijk bij voorbaat al vast. Die groeve ligt er tenslotte niet voor niks.

Omdat ik niet kon wachten besloot ik de dichtstbijzijnde steenhoop direct te bemonsteren. Al snel vond ik een fragment van aan mantelschelp en even rap een tweede. Kort daarna vond ik er nog een en nog een en nog een. Het hield niet op. Het gesteente zat er vol mee. Op sommige plekken vormden ze centimeters dikke lagen. Welke soort het precies betreft durf zo niet te schrijven, maar het lijkt op de Aequipecten opercularis die ik uit het Pliocene materiaal van de Westerschelde ken.

Een stuk kalksteen met diverse fragmenten van mantelschelpen.

Zonder dat ik er erg in had, zocht ik het vervolg van de wandeling naar fossielen. Enthousiast inspecteerde ik de hopen breuksteen die ik er trof. En zo geschiedde het dat ik die dag een aantal interessante fossielen, maar niet de oorsprong van de Marne vond.

De fossielen

Hieronder een aantal van de fossielen die ik in de groeve vond. Voorlopig allemaal ongedetermineerd.  

Alpengasthof Praxmar - Pforzheimer hütte  (Etappe 3 - Sellrainhutteronde - 8,7 km)

Woensdag 27 juli

We zijn goed uitgeslapen vanmorgen, alhoewel de kamers erg gehorig zijn en er om 6.00 uur 's morgens al mensen opstonden en gingen douchen 🙈. Dan ook maar weer op tijd uit de veren 🤷‍♀️. Vanmorgen ontbijten we in het Alpengasthof en dat uitgebreide ontbijt smaakt heerlijk!

Femke is helaas niet topfit, maar we besluiten het net als alle dagen gewoon rustig aan te doen met lekker veel pauzes 😊.

Het is wederom wat bewolkt wanneer we vertrekken en net als voorgaande twee dagen begint de route gelijk met een steile lange klim. We hebben ons daar iets in vergist toen voor deze huttentocht kozen, tenminste we hadden gedacht dat we meer op hoogte zouden blijven. De hutten liggen elke keer een stuk lager en dat betekent naast een steile afdaling aan het einde van een dag, aan het begin van de dag een behoorlijke klim omhoog.

Vandaag stijgen we maar liefst 1.120 meter en dat voelen onze beentjes op dag drie behoorlijk. In plaats van het rotsachtige pad door bos, pakken we het eerste gedeelte de offroad normale weg. Deze route is iets langer in kilometers, maar loopt wat geleidelijker omhoog.

Onze eerste stop is na anderhalf uur wandelen. We proberen er iets meer vaart in te houden, omdat elke keer opnieuw opstarten best wat energie kost. We vinden op deze hoogte zelfs nog een bankje met prachtig uitzicht over de vallei. Het blijkt het laatste bankje voor we weer echt de wildernis in lopen. Na de gebruikelijke latte, thee en iets lekkers pauze 😋, wandelen we naar de Bergersee. Een heel klein, maar prachtig meertje. Het is er echt supermooi!

Na dit genietmomentje wandelen we weer verder. Soms lopen we in de mist en wordt het behoorlijk fris en soms trekt de lucht weer open en komt de zon nog even door.

Naast een klein bergmeertje laat ik mijn drone nog even op, maar wanneer ik hem net weer inpak trekt het ook weer volledig dicht.

De klim naar de top van de bergpas is uitdagend, maar als beloning hebben we ondanks de mist nog mooie vergezichten.

De afdaling is ook pittig, veel losse stenen. Hierdoor is het soms gemakkelijker om met onze handen in plaats van onze bergstokken naar beneden te lopen.

Eenmaal halverwege lopen we parralel aan een kleine stroming verder. Het trekt weer open en we besluiten weer een pauze te nemen.

We zien de Pforzheimer hütte al in de verte liggen, maar we hebben nog geen zin om er al snel te arriveren. Femke doet een dutje in het zonnetje en ik speel nog wat met mijn drone 🤪.

Uiteindelijk wandelen we na een uurtje weer verder richting de hut. Daar aangekomen gaat het mis met ons halfpension. De meneer van de hut legt het onduidelijk uit waardoor we denken dat we moeten kiezen uit het totale menu in plaats van enkel het hoofdgerecht. Het gevolg is dat we een deel niet geserveerd krijgen. Ze zijn ool niet zo flexibel dat ze het alsnog kunnen uit serveren, maar gelukkig komen we niet om van de honger hoor 😉.

Tijdens het eten blijken wij ook aan de verkeerde tafel te zitten en raakt de huttenwaard helemaal de kluts kwijt. Wij kunnen er gelukkig om lachen 😂...maar zij iets minder 🙈.

We zitten aan tafel met Jochen en Eva en een Nederlands stel Leonie en Michel. Het is enorm gezellig en ook vanavond spelen we nog spelletjes. Na Uno komt vanavond Skipboo op tafel. Heerlijk even geen bereik in de hutten zo ervaar je toch weer meer hoe het vroeger geweest moet zijn 😉. Ook vanavond regent het weer, maar nu zijn de vooruitzichten voor morgen een stuk beter!

De bouw van het winkelcentrum Hesseplaats in Ommoord, januari-mei 1970.

De Hesseplaats is vernoemd naar Herman Hesse, 1877-1962, Duits-Zwitsers letterkundige. Hij ontving in 1946 de Nobelprijs voor letterkunde.

Het gebied waar vanaf 1965 een woonwijk verrees, heeft een lange voorgeschiedenis. De naam Ommoord is waarschijnlijk ontstaan uit Ouwe Moor, = oud moeras. In 1300 is er al sprake van het Ouwemoorse Meertje.

In de eerste helft van de 19e eeuw bestond het gebied ten noordoosten van Rotterdam grotendeels uit veenplassen die door het afgraven van het veen ten behoeve van turf waren ontstaan. In 1843 werden de eerste plannen gemaakt voor droogmaking, maar het duurde tot 1859 voor er bruikbare plannen op tafel kwamen. Voordat het droogmalen begon (1867), werden eerst de ringdijken en -vaarten verstevigd of opgehoogd. In 1868 kregen de huurders van de onteigende percelen de aanzegging om het veld te ruimen. Bij het opnieuw inrichten van de drooggemaakte polder wilde men alles egaliseren en een nieuw verkavelingsplan maken. Op 26 oktober 1866 legde prins Alexander, de jongste zoon van koning Willem III en koningin Sophie van Württemberg, de eerste steen voor het stoomgemaal in Kralingse Veer, het Prins Alexander gemaal.

Vanwege de grote behoefte aan woningen in de regio Rotterdam werd in 1959 het structuurplan Rotterdam-Capelle uitgebracht, de eerste ideeën gingen uit van een nieuw te bouwen woonwijk met zo'n 50.000 woningen. De wijk Ommoord werd ontworpen in de jaren zestig van de twintigste eeuw volgens een steden­bouwkundig concept van Lotte Stam-Beese en kent in het middengebied veel hoogbouw, terwijl de laagbouw aan de randen hieromheen is gesitueerd. Ommoord kenmerkt zich door veel groen en een open ruimtelijke opzet. Wethouder mr. H. Bavinck sloeg op 29 december 1965 de eerste paal voor de Kellogg ERA-flat de grond in, de start voor een wijk die uiteindelijk 12.500 woningen zou gaan tellen.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

2022

wandeltocht 2 oku-nikko

Behoudend tochtje gemaakt, omgekeerd toen er sneeuw op het pad kwam. Mooi moeras, watervallen en ander meertje gezien. Morgen een stadswandeling in Nikko. Dan vrijdagochtend vroeg de tempels bezoeken. Heb er zin in. Al mis ik thuis meer en meer ook.

Er moeten nog een paar dingen geregeld worden, maar als alles mee zit rijden er van mei tot en met oktober 2024 twee elektrische treintjes in Weert. De vurige wens van het Toeristisch Platform Weert en vereniging ijzerenmanweert.nl gaat hiermee waarschijnlijk in vervulling. De bedoeling is dat deze treintjes vanaf dit voorjaar elke dag van Vakantiepark Weerterbergen via het IJzeren Man-gebied richting het Blauwe Meertje naar de historische binnenstad van Weert en terug rijden. In het weekend, op feestdagen en in de vakanties zullen er twee toeristentreintjes worden ingezet. Verbinding maken tussen mooie plekken met treintje Jaarlijks verblijven er honderdduizenden toeristen op Vakantiepark Weerterbergen. Deze toeristische hotspot ligt ruim vier kilometer van de binnenstad af. Voor veel bezoekers is deze afstand te ver om te lopen. Er is ook geen bushalte in de buurt. Eenmaal de auto gepakt, is de keuze voor een andere stad ook snel gemaakt. Wethouder Martijn van den Heuvel (Recreatie en Toerisme): “Door een toeristentreintje op en neer te laten pendelen, kunnen gasten van het vakantiepark op een laagdrempelige manier een keertje naar de Weerter binnenstad voor een middagje shoppen of naar het IJzeren Man-gebied voor een mooie wandeling of een bezoek aan de vele activiteiten in dit gebied”. Vereniging is aan zet Het college van B&W heeft een incidentele subsidie van maximaal € 65.102,- beschikbaar gesteld aan vereniging ijzerenmanweert.nl. Deze vereniging gaat het toeristentreintje exploiteren. Hiervoor is een aparte werkgroep in het leven geroepen. Deze werkgroep is verantwoordelijk voor de exploitatie, route, opstapplaatsen, communicatie en dienstregeling. Er wordt nog gezocht naar vrijwillige chauffeurs. Geïnteresseerden kunnen zich melden bij de vereniging door een mail te sturen naar: [email protected]. Jos Coumans (voorzitter vereniging ijzerenmanweert.nl): “Het toeristentreintje verbindt de verblijftoeristen met de binnenstad, maar het verbindt ook de ondernemers met de gemeente Weert. Dit treintje is hiervan het eerste tastbare resultaat. Het Toeristisch Platform Weert heeft hierin het voortouw genomen”. Investeren in recreatie en toerisme Deze subsidie komt uit het potje van de extra opbrengst van de toeristenbelasting en wordt zo dus weer terug geïnvesteerd in de toeristische sector. Jaarlijks heeft het Toeristisch Platform Weert een budget om de recreatieve en toeristische sector te versterken. Voorbeelden zijn het verbinden van reeds aanwezige elementen (cultuur, educatief en voorzieningen), het ontwikkelen van themagerichte activiteiten en uitdragen en versterken van natuurwaarden en cultureel erfgoed. Ondernemers, inwoners, stichtingen of verenigingen kunnen ideeën indienen bij het Toeristisch Platform Weert. Belangrijke voorwaarden zijn dat het plan de sector versterkt in samenwerking met anderen en er minimaal cofinanciering van 25% beschikbaar is. Meer informatie hierover is verkrijgbaar bij Caroline Schrurs: [email protected] Vervolg Naar verwachting zal komende meivakantie het toeristentreintje voor het eerst gaan rijden. Na het eerste loopjaar van het treintje volgt een evaluatie. In overleg met het Toeristisch Platform Weert en vereniging ijzerenmanweert.nl wordt dan bekeken of het toeristentreintje een vervolg krijgt.

De wereld is mijn Walden

De Amerikaan Henry David Thoreau publiceerde in 1854 Walden, een verslag van een verblijf van een jaar in een hutje in een bos aan een meertje. Dit maatschappijkritische en filosofische boek is nog steeds een inspiratiebron voor individualisten, anarchisten en eco-mensen. Thoreau bedacht zo’n beetje de burgerlijke ongehoorzaamheid.

Helemaal consequent was hij niet. Bekend is dat Thoreau zijn afzondering in het houten huisje aan het meer af en toe onderbrak door de bewoonde wereld op te zoeken.

Als kind kende ik vele Waldens. Mijn vrije tijd speelde zich af in zelfgebouwde hutten, op de velden van mijn vader en langs de oevers van de Maas. Daar ging ik urenlang vissen, zonder veel te vangen. Daar was het me ook niet om te doen, het ging me denk ik om de stilte en de afzondering.

Als ik niet aan het vissen was, zocht ik fossielen en prehistorische artefacten op de akkers van mijn vader en langs de oevers van de Maas. In een herbarium droogde ik planten. Mijn zelfbedachte landkaarten van Oost-Indische inkt (met verbrande randen) waren hallucinerend goed. Ik begroef ze in sigarenkistjes van mijn opa. De rest van de tijd zat ik te lezen.

Tot mijn vijftiende wilde ik archeoloog worden. Ik had het geluk dat in mijn dorp een amateur-archeoloog woonde, Marinus van Etten. Hij leefde in een klein huisje aan het spoor. Zijn loopbaan op een baggermolen had hem een rijke collectie fossielen opgeleverd. Ze lagen uitgestald op schappen in de piepkleine woonkamer.

Ik wilde dat hij me alles toonde, met zo uitgebreid mogelijke toelichtingen. Daar gaf hij met plezier gehoor aan. Vervolgens toonde ik hem mijn vondsten, die Marinus van Etten met grote deskundigheid analyseerde. Ik luisterde ademloos. Ik vond hem een held.

Mijn vader zei dat Marinus dronk. En inderdaad had hij wel eens een nat kruis. Maar daar keek ik als kind doorheen. Een dorpsgeleerde als Marinus van Etten mocht best drinken, vond ik. Daar had ik verder geen mening over. Het ging me om de informatie die hij gul verstrekte over zijn en mijn archeologische vondsten.

In mijn omgeving kreeg ik geen applaus voor mijn ambitie om archeoloog te worden. Ik had mijn fossielen trots uitgestald in een kast in mijn slaapkamer. Maar die was op een dag leeg. Mijn moeder had alles weggegooid, want ze vond die kast maar een stofnest. Daar dacht ik lang over na. Vervolgens ging ik mijn fossielen zoeken op het erf voor de boerderij, waar ze uitgestrooid lagen op grind.

Ik vond niet alles terug. Maar wel het hoogtepunt uit de collectie, een versteende zee-egel van vuursteen, die ik langs de Maas vond, en die inmiddels in bezit is van mijn zoon. Hij beheert ook mijn muntencollectie, waaronder twee Duitse koperen stuivers uit de 17e eeuw, die ik vond op een akker van mijn vader.

Gek genoeg, of niet, verloor ik na mijn puberteit bijna iedere belangstelling voor de natuur, en werd ik een voltijds stadsmens. Maar ook daar zocht ik steeds mijn Walden. Door weinig bezoek te ontvangen. Ik maakte er soms een sport van alleen uit te gaan en de hele avond met niemand te praten. Toch vermaakte ik me. Weer thuis was ik altijd erg tevreden over mijn locked in-attitude.

Ik leerde dat afzondering onder alle omstandigheden mogelijk is. De tolerantie van mijn omgeving voor die manier van leven was beperkt. Ik trok me er niets van aan. Bij Maastricht dwaalde ik met vrienden 's nachts urenlang door mergelgrotten, ook in afgesloten stelsels met instortingsgevaar. Ik ging hardlopen in het Savelsbos, het enige natuurlijke hellingbos van Nederland, waar prehistorische vuursteenmijnen liggen.

Overal zocht ik een excuus voor afzondering, ook als tegenhanger voor mijn enerverende werk als journalist en bezoeken aan slonzige drinklokalen. Na drie decennia stadsleven ben ik geland in een klein stadje. Ik woon muisstil, zoals ik het graag heb. Mijn nieuwe Walden is een appartement van de woningbouwvereniging, uit de categorie sociale huur.

Ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld. Die hut aan dat meertje in het bos denk ik er wel bij. Het geval wil dat ik een amputatiepatiënt in een rolstoel ben. Een oude schuur in een buitengebied trekt me wel aan als mijn toppunt van gedroomd woonideaal. Daar zou ik de hele dag kunnen mediteren, schrijven en lezen. Alleen is de supermarkt dan te ver weg, net als de huisarts.

Ja lekker, hebben ze geen passende schaatsen.

Hoi, Kato hier, vanmorgen werd ik uitgelaten door die slimmerd van een Snor, ben ik lekker mee! Normaal laat het vrouwtje mij s’ochtens vroeg uit en dan doen we een klein rondje, dan eten en rustig wakker worden. Nee vanmorgen mocht ik met die Snor naar buiten want het vrouwtje lag mij te imiteren onder de dekens, te “blaffen” dus. Was ik lekker mee, die had z’n looplaarzen aan blijkbaar, gelijk een tering eind door het park, niet effe wakker worden. Nee gelijk in “flinke pas”, had ik mooi geen zin in dus vier poten strak, maar hielp niet want hij is gewoon groter en sterker dan ik.

Ja dan moet ik wel, na kilometers wandelen eindelijk weer thuis en kreeg ik mijn ontbijtje. Na een paar uurtjes kwam die “blaffer” ook beneden en was alles weer compleet, ook die fluiters in die kooi boven me, wat een pestherrie kunnen die maken als ze het vrouwtje horen maar niet zien.

In de middag mocht ik weer mee in de auto, gingen naar een soort feest met lallende mensen, verschrikkelijk. Schijnen ze mooi te vinden. Maar het meeste waar ik de zenuwen van kreeg was weer het vuurwerk en die enorme mensenmassa tering. Eerst door een lange gang, daar liep iedereen achter elkaar voetje voor voetje, en toen naar het buitengewest. Was wel gezellig en ik begon er aan te wennen.

Toen kwamen we bij een soort van meertje met droog water, daar glijden ze op vreemde schoenen. Mocht ik ook proberen, gelukkig hadden ze mijn maat niet, dus “hoefde” ik lekker niet te schaatsen (zo als ze dat noemen). Nou dit was dus mijn vrije zaterdag, morgen verder.

Kato 🐕

Should probably explain the whole "Papa Anderson in het meertje" thing one day

"ze zeiden dat ik op een gegeven moment stil werd. dat ik als klein kind luid was, maar toen opeens stil werd. ze dachten dat het kwam doordat mijn gehoor achteruit ging. ik weet het allang niet meer. ik kan me alleen de operaties nog herinneren. in mijn pyjama naar het ziekenhuis en een knuffel mee. een kapje over mijn neus en mond en floep, weg, en floep, wakker. ik mocht een ijsje. eigenlijk mochten alleen kinderen die hun amandelen hadden laten weghalen een ijsje, maar ik ook. de dokter trok hard aan mijn oren, daarna een gehoortest. met piepjes en geruis en woorden die ik niet kon verstaan. 

ik sprong en ik sprong het hoogste, want ik was het grootste van ons alle drie. mijn vlechtjes in de lucht. elke dag koos ik twee elastiekjes en speldjes die bij mijn kleding pasten. dan vlocht mijn moeder mijn haar. ik kon het niet zelf. terwijl ik ontbeet, borstelde ze mijn haren, maakte een nette scheiding en vlocht ze mijn haar.

ik zat voor mijn raam. ik schreef een verhaal in mijn roze glitterprinsessenschrift. het schrift verstopte ik achter de grote teddybeer op de blauwe kast. niemand mocht het weten. ik verzon liedjes voor mijn raam. ik staarde naar mijn school. ik dacht aan degene op wie ik verliefd was. ik dacht elke dag aan hem. vier jaar lang. en toen was hij ook opeens verliefd op mij. wil je verkering met me? vroeg hij en ik zei ja. tuurlijk zei ik ja. maar ik werd bang. hij kwam opeens dichtbij, niet alleen maar veilig in mijn gedachtes. ik durfde niet meer en maakte het uit, tijdens kamp, in het zwembad. op de bonte avond zag ik hem huilen in de keuken en een juffrouw, zijn moeder, troostte hem. iedereen begon te huilen. alle jongens huilden, alle meisjes huilden en ik vroeg me af of het door mij kwam. ik kon niet huilen. ik zat voor ons huisje en wreef mijn beste vriendin over haar rug en vond het zielig voor een andere vriendin, want iemand had nu met haar vroegere vriendje. en degene die boven mij in het stapelbed sliep, belde elke dag met haar moeder die kanker had en degene die naast mij in een stapelbed sliep, vertelde enge verhalen over een pop. we speelden het wittesokkenspel en ik was degene die werd gedragen en de witte sokken droeg. we renden door bossen en controleerden ons elke dag voor teken. we aten aan tien lange tafels. stortregen en een meertje in de buurt. 

we zongen op het podium. hand in hand. onze ouders voor ons, op de klapstoelen die totaal niet lekker zaten. de gymmeester achter de laptop voor het geluid. na afloop kregen we een roos en een kleine bijbel en we renden over het schoolplein en ik wilde sorry zeggen, maar het lukte niet.

de juf pakte een vel bruin a2 papier en deelde kale, witte papieren paddenstoelen uit. kleur ze in, zei ze, voor haar vader, want die is ziek en ligt in het ziekenhuis. iedereen versierde zijn eigen paddenstoel en de juffrouw plakte ze allemaal op. ik bracht ons kunstwerk mee naar huis en toen naar het ziekenhuis. ik liet hem zien en mijn kale vader zei: oooo, wat mooi, en lachte. ik wist niet eens wat er mis met hem was. mijn moeder zei dat hij stenen in zijn buik had en dat die weggehaald zouden moeten worden. ik had geen flauw idee. later kwam hij weer thuis en groeide zijn haar weer aan. zijn mooie donkere haar. hij kon weer stoeien met gijs. en las weer voor als mama dat niet kon. hij stopte me weer in en we deden het woordenboekspel. dan pakten we het grote blauwe woordenboek en zocht ik een moeilijk woord op en dan vroeg ik aan mijn vader of hij wist wat het betekende.

ik gooide mijn dagboek weg. ik scheurde de bladzijdes uit mijn prinsessenschrift. niemand mocht het ooit weten. alleen het sleuteltje heb ik nog. die hangt aan dezelfde hanger als mijn lockersleutel. 

elk jaar verliefd op een ander. of dat dacht ik. de eerste keek me raar aan. de tweede ging van school en de derde ook. ik kwam ze tegen op een festival. ze waren vrienden, ze waren samen. ze kenden me niet. ze praatten met degene naast me. en de vierde? het is nog niet over. 

ik maakte briefjes en stuurde rozen en zette muziek op tijdens de les. s zei dat het niet erg was, dat het echt niet uit maakte, toen ik overstuur was. j zei dat ik niet moest huilen, toen ik zei dat ik dat wel moest. b vertelde over dat hij zijn opa dood in zijn stoel had gevonden en over het meisje op wie hij verliefd was. p had haar haar geknipt. en ik zei tegen a dat ik aan zijn kant stond en hij glimlachte. ik wist het antwoord niet. ik wist het antwoord nooit. ik hoorde nergens bij. altijd maar een beetje half en een beetje alsof. ze gaven me complimentjes. je ziet er leuk uit en je bent zo slim en je kan zo goed schrijven. dank je wel.

en ze lachten naar me. ze stonden voor het raam. het leek alsof ze omringd werden door licht. ze waren zo mooi. zo verschrikkelijk mooi."

Prijs: 309 per maand Kamer omschrijving De kamer betreft als onderhuur gemeubileerd verhuurd te worden van augustus 2023 t/m januari 2024. Het is een kamer in het mooie Huize Sarijopen waar 15 andere studenten wonen met een klein dakterrasje met uitzicht op een meertje. Je woont op de campus dus ideaal voor het dagelijkse universiteitsleven. Verder is het 15 min fietsen naar de stad en 8 min naar het winkelcentrum.In het huis wonen 15 medestudenten waar je elke dag samen mee kan eten. Verder doen we met het huis vaak mee met grote activiteiten op de uni. We organiseren zelf elke maand een huisavond en zondag's kan je borrelen aan de bar (eigen huis bar!). Dus laat vooral weten als je interesse hebt! P.S. We hebben een huiskat(Boots)!Interesse in deze woning? Ga naar Kamernet.nl en stuur een bericht naar de verhuurder of huisgenoten. Kamer details Woonkamer gedeeld: shared Kamers: 1 Internet: yes Keuken gedeeld: true Douches: shared Kamergenoten in woning: 9 Toilet: shared Huisdieren: false Makelaar: nee Bekijk de volledige kamer / woning ---> Bekijk en plan bezichtiging

Obertilliach

Zaterdag 23 juli

Het is nog redelijk vroeg wanneer ik op sta en mijn wandelkleren aantrek. Ik heb weer volop energie om vandaag lekker te gaan wandelen. Gezien het weerbeeld kies ik voor de kortere wandeling. In de middag komt er namelijk een onweersbui voorbij zegt de weerapp.

De weerapp heb ik nog maar net afgesloten wanneer ik buiten al donkere wolken zie aankomen 🙈. Nog geen half uur later barst het los. Het begint behoorlijk te waaien en te regenen. Nog maar even wachten dan...

Bianca en ik halen eerst wat boodschappen en wanneer we terugkomen blijkt het weer zonniger te worden. Ik besluit alsnog te gaan.

Ik vertrek naar de Klappfsee een kilometer of vijf ten zuiden van Obertiliach. Hier heb ik twee weken geleden met Bianca nog een wandeling gemaakt rondom het meertje, vandaag wandel ik juist naar boven.

Ik parkeer mijn auto bij het meer en loop via een verkorte, maar mooie route richting de Porzehütte.

Net voor de hut sla ik af en loop ik verder naar boven naar de Tilliacher Joch. Op deze top staat een monument voor gefusileerde verzetsstrijders uit de Eerste wereldoorlog (1915-1918) en zijn er nog oude bunkers te bekijken.

Een paar meter verderop sta ik opeens in Italië, toch altijd leuk 😉  en kijk ik over de toppen en het dal van de Karnische Alpen en in de verte zie ik Obertilliach liggen 😀.

Ik daal na ruim een half uur af naar de Porzehütte waar ik een drankje drink voor ik weer verder wandel.

Ik loop richting de Heretkofel en het is genieten.

Ik kijk uit op de Unterer Stuckensee, ook dit uitzicht is prachtig 🤩.

De bewolking van vanmorgen maakt ruim plaats voor de zon. Laat ik me nu net een keer vergeten zijn in te smeren...binnen een paar uur zijn mijn armen goed verbrand. Pijnlijk en balen!

De route die ik gekozen had, zou kort zijn en ongeveer drie uur duren, maar door mijn pauze bij de hut en mijn 'foto drang' 😂 doe ik er 4,5 uur over en 10,5 kilometer. Ach, gewoon lekker genieten hoor!

Bianca en haar jongste dochter komen mij op de laatste meters tegemoet lopen. Ze zijn op zoek naar hun paarden die hier grazen op de alm, maar hun paarden bleken nog iets te hoog en ver weg te zijn. Paarden, maar ook schapen en koeien grazen hier de hele zomer en worden door een ingehuurde boer in de gaten gehouden.

Eind van de middag, wanneer we weer terug zijn wordt het alsnog donker. Bianca is nog maar net naar haar werk of het barst weer los. Dit keer zware regenval, hagel- en onweersbuien. Behoorlijk heftig hier. Na een uurtje gaat de bui liggen.

Om 21.00uur is Bianca weer thuis en kijken we weer naar voetbal op televisie. Dit keer het Nederlands vrouwenelftal die helaas worden weggespeeld door Frankrijk. Het was weer een topdag. Morgen vertrek ik weer, maar dan komt Femke dus dat is ook leuk, alhoewel het afscheid nemen dan toch weer even zal tegenvallen denk ik 😥.