anyway this is Harry Bundell

NIET BIJ TOEVAL IS SHAPE STOEIEND ONTSTAAN

"Toeval is een gebeurtenis zonder oorzakelijkheid of zonder bekende oorzaken. Voor natuurkundigen geldt dat gebeurtenissen voor ons ogenschijnlijk toevallig zijn als wij de begincondities niet precies kennen en ook niet goed genoeg kunnen rekenen en voorspellen. Volgens de klassieke natuurkunde is het bestaan van toeval dus eigenlijk een puur menselijke illusie!"

Bestaat toeval? Werkelijk niet. Het is een abstracte hoedanigheid. Wij kennen de oorzaak niet, dus zullen wij de ons overkomende of de vanwege ons ontstane gebeurtenis als toevallige omstandigheid aanmerken. Om toeval uit te sluiten kun je de formule van Laplace daarvoor ter hand nemen. Deze berekent de kans wanneer een gunstige uitslag mogelijk voorhanden is, zodat van een onvoorzien voorval geen sprake kan zijn. Met deze formule bereken je oorzaak en gevolg. De omstandigheid is dan geen lotsbeschikking. Het is geen toeval dat mijn staatslot nooit een prijs krijgt toegedeeld. Het zou toevallig zijn wanneer ik weleens deel heb in de prijzenpot. Maar toeval bestaat niet en Laplace berekent het mij anders voor. Dus nee, dat gaat niet gebeuren.

Voor een eigenaardige uitgave van Ankie van Dijk heeft Harry van Doveren een tekst geschreven en het ontwerp gemaakt daarbij. Bij toeval blijkt die tekst een gedicht te vormen, dat toevalligerwijs vierkante vormen en kromme lijnen beschrijft. Dus niet, want toeval bestaat immers niet heb ik zojuist wetenschappelijk vastgesteld. Iedere strofe van het gedicht begint met toeval, het woord toeval. Dat woord wordt daarna meervoudig omschreven, gesynonimiseerd in deugden. Maar ook enkelvoudig geantonimiseerd als ondeugden. Het toeval reflecteert het bestaansrecht. Kijkt in de spiegel en ziet zichzelf niet, want het bestaat immers niet. Is niet onzichtbaar of zonder figuratie, het is normaalgesproken niet aanwezig. Toch kent het veel omschrijvingen en toedichtingen. Het toeval wordt een zijn toegeschreven door mensen die dus kop noch staart kennen. Het enige wat zij weten is dat ze niets weten. Die denken dat het ei er eerder was dan de kip, dat het toeval is dat het ovum ooit uit de lucht is komen vallen.

Wat voorzien is en willekeurig dat kunstenaar en dichter elkaar in deze vorm hebben ontmoet en samen optrekken in dit eerste kunstenaarsboek van Ankie van Dijk. Het presenteert zich als een pop-up boekje met een harmonica-effect. Voordat het beeld zich toont is er het woord. Dan valt het drukwerk verticaal te lezen in drie kolommen door de facetten om te slaan. Aldus kunnen afwisselend diverse werken naast elkaar gezien en in relatie worden gebracht. Voortdurend in een gewijzigde volgorde, terwijl de toonzetting van het woord hetzelfde blijft.

De bundel is tweetalig, terwijl de beelden geen grenzen hebben. De dichter dicht dan in de taal van de lage landen, het Nederlands. Een en ander betekent niet dat de bundeling enkel op het Hollandse veld terecht is. Ervan uitgaande dat de poëzie enkel op de manier waarop het is geprint is gedicht, betreft het klanken zonder betekenis te geven aan de uitdrukking. Deze toonzetting is als muziek, een taal die iedereen spreekt. Op die manier wordt het gebied voor deze vorm van kunst welhaast grenzeloos. Ankie van Dijk verwoordt dat zelf zo: "a visual poem demonstrating shapes liberated from perfectness. a combinatoric play of forms made for playful readers".

Beider zicht op de werkelijkheid is geen lot, maar heeft kans van slagen. Het gedicht is geen onderschrift van de vorm en de vorm is geen illustratie van het gedicht. Beiderlei kunne als homo ludens sluiten nauw op elkaar aan. De woorden zijn het logo van het inzicht, het embleem van de spelende mens. Want al dollend en dartelend, frutselend en friemelend, lijkt mij deze woordenschat en die beeldentaal ontstaan. De vormen werden daarbij beeldmerk van de gedachte. Het schept eenvoud in meervoud. De woorden zijn opzettelijk trefzekere vooruitzichten, niet ongedwongen lukraak en onvoorzien. Van Doveren heeft verwoord wat hem inviel bij de drukwerken en de collages van Van Dijk. Zij speelt met de vorm zoals hij stoeit met de taal. Het geeft in beider geval een meer dan speelse uitkomst, een zichtbaar prettig resultaat.

Ankie van Dijk drukt zich uit in lettervormen, een beeldende taal. Eenvoudige figuraties met meervoudige zeggingskracht. Verbeeldingen die mij doen denken aan de grafische vormen van Hendrik Werkman. Deze boekdrukker liet onder meer loden letters het werk doen in zijn expressionistische kunst. Op die manier wist hij sterke uitdrukkingen te componeren. Het is niet toevallig dat Ankie van Dijk in zijn voetsporen treedt, of is het dat nu juist net wel? Of zij zijn werk kent is mij niet duidelijk. Dat het op elkaar aansluit berust dan misschien toch op toeval. Maar volgens natuurkundige wetten en regels zal hiervan geen sprake kunnen zijn.

De krachtige symbolen zijn het handelsmerk van Ankie van Dijk, zoals de axiomatische poëzie de vlag is waaronder het schip Van Doveren koers zet. Deze bewering is niet bewezen maar als grondslag aanvaard. Van Doveren is een bèta, dus voor hem is er geen toeval. Daarom kan hij er wel met alle stelligheid over schrijven. Met minimale middelen geeft de retro-avangardist Van Dijk commentaar op de omgeving. Ze laat zich in haar werk leiden door Bauhaus en Dada. Dat moderne constructivisme vind ik inderdaad terug in "shape".

Dat beeldende kunst en poëzie samengaan blijkt uit haar uitgave, een kunstenaarsgeschrift in eigen beheer uitgebracht. In woord en beeld, het design waarin het is uitgevoerd, is het opzettelijk irrationeel en ondergraaft het de algemeen geaccepteerde standaard. Toeval? Welnee, dat is de stijl van de dadaïst. De regels van Van Doveren kun je benaderen als klankuitingen zonder betekenis en bedoeling, enkel met een herkenbaar geluid en tongval. Zo zijn de assemblages van Van Dijk beelduitingen zonder betekenis en bedoeling, enkel met een herkenbare vorm en gestalte.

Dichtte Kurt Schwitters in 1923 al treffend poëtisch: "Wij w88888888 / Wij w88888888 / W88888888 / Wij tr88888888 / Wij tr88888888 / Te blijven w88888888 !!! / Stelt men ons opnieuw teleur / Dan hebben wij nog een 8erdeur / Wij w88888888 / W88888888 / Tot? ". Diezelfde typografie en geestigheid vind ik terug bij dit duo Doveren en Dijk. Dat kan geen toeval zijn.

shape. Ankie van Dijk, graphics. Harry van Doveren, word & design. Uitgave in eigen beheer, 2023. Presentatie 28 april 2024.

https://avandijk.exto.nl/

N. P. VAN WYK LOUW (1906-70)

Hy is die tweede seun van 'n Engels georiënteerde bemiddelde prokureur an die Karoodorpie Sutherland. Die al gou voelende seun ont- ang sy skoolopleiding in Engels, ook nadat die gesin na Kaapstad verhuis et en hy leerling word van die bekende Sacs", South African College chool, as tweede taal- al vroeg skryf hy gedigte in die ant van die predikantdigters. Vanaf 1922 kom hy onder die besieling van makespeare en van Carlyle se On Heroes and Hero-worship, wat 'n diep- ande invloed op sy hele geestesgroei sal uitoefen. As jong student aan die mapse skryf hy 'n versdrama gemodelleer op Twelfth Night, in 1924 publiseer hy in die Kaapse studenteblad 'n prosadrama, Konrad, ins van Elsass, waaruit sterk invloed spreek van die Duitse Stürmer-und- -änger (hy studeer dan vir sy M.A. in Duits) - die werk, met sy herolese Ondkonsepsie, bevat tal van belangrike groeikieme vir sy later kuns. eressant is ook in dieselfde blad sy Impressionistiese Sketse (1925), veral

die een oor Beeldspraak en Beelde, waarin ná die nog deels tiese stelling:,,Die beeld word gebore uit die genot en die passie van Aan- skouing" reeds kom tot die veelseggende:,,Die beeld moet soos 'n lighuis se smal wit ligstraal die swart woelende waters van die gedagtes verlig", en: soos 'n uitspanvuurtjie moet die beeld ons laat sien buiten die kring- etjie van ons sintuie, in die nag van Gedagtes."

Nadat Louw 'n kort tydjie onderwyser was, word hy lektor in Opvoed- kunde aan sy alma mater. In 1948 ontvang hy 'n eredoktorsgraad van die Universiteit van Utrecht. In 1950 hy hoogleraar in Afrikaanse Taal, Letterkunde en Geskiedenis aan die Gemeentelike Universiteit van Amsterdam. In 1958 word by C. M. van den Hever se opvolger aan die Universiteit van Witwatersrand.

Van hom het die volgende digbundels verskyn: Alleenspraak (1935); Die Halwe Kring (1937); die,,koorspel" Die Dieper Reg (1938); Raka (1941); Gestaltes en Diere (1942); Nuwe Verse (1954); verder die hoorspel in verse Dias (1952) en die versdrama Germanicus (1956). In 1960 verskyn Gedigte, 'n keur uit sy vorige bundels met as slotafdeling 'n aantal voorheen nog nie gepubliseerde gedigte, en in 1962 Tristia.

By geleentheid van sy sestigste verjaardag is hy gehuldig met 'n aantal publikasies: die verjaardagnommer van Standpunte (XIX, 5); 'n feesuit- gawe van Raka met litografieë van Katrine Harris; Tristia-Sketsboek; Beeld van 'n Digter, 'n versameling van die belangrikste literatuur oor die skrywer byeengebring deur P. J. Nienaber; Smal Swaard en Blink, 'n bundel studies aan hom opgedra.

Die sterkste, die mees bewuste en dinamiese, die veelsydigste figuur van die geslag van Dertig, ook in sy opstelle, is N. P. van Wyk Louw, wat in en deur sy belewing van die filosofiese denke van groot wysgere, van die geestelike krisis van groot kultuurperiodes tot besinning op, tot gestalte- gewing aan, eie verwikkelde sielelewe kom. In die breedheid en intensheid van hierdie belangstelling kan in ons letterkunde alleen Opperman met hom vergelyk word.

Sy kuns ontspring aan hewige innerlike konflikte, wat vir hom meta- fisiese antiteses word, en aan die wil tot vergestalting en versoening daar- van in die Woord, aan sy geloof in die Woord as ordeskeppende mag, as veilige toevlug:

O Woord, smal swaard en blink, my wapen in die vlug waar alles jaag, bevrees,

voor een trots en te magtige vyand uit; O Woord, swart klip waaroor die water stort, swart aardse klip wat in die banke wortel en van geen roering weet; O Woord, geslote kamer vir die skoonheid klaar- gaan oop vir my dat ek my in jou red met hierdie vrag van aardse sekerheid en pyn.

Hierdie hewige individualistiese kuns groei tot die bo- en buitepersoon- like. Deur sy studie sterk filosofies gefundeer, is hy die rustelose metafisiese soeker wat nooit verstar tot die statiese van 'n wysgerige dogma nie, hoewel hy in sy sterk oorspronklik belewing van die konsepsies van groot denkers telkens op ander wyse eie, steeds veranderende, lewensbeeld vol konflikte vergestalt vind, net soos hy eie problematiek en dié van sy tyd uitleef in die botsinge van groot oorgangsperiodes van die menslike geloof en denke,,as die mensheid in 'n nuwe sleutel begin droom".

Wat sy hewige gevoelsdenke in beslag neem, is die plek van die eenling in die heelal, teenoor God, teenoor die massa; dis die nimmer eindigende stryd van die gees wat aan die donker biotiese ontstyg het maar steeds bedreig word deur dié duistere mag wat aktief bly voortbestaan en dit weer wil neertrek; dis die mens wat as draer van die heldere, die gees, saam met God en op God gerig, ontwikkel, steeds agtervolg deur die Bose as dryf- krag in daardie Hegeliaanse ontwikkelingsgang van die in die wêreld ont- ledigde God na Homself terug. In die mens bly dit die altyd durende stryd tussen die lig en die,,donker onder";

My boot skiet rasend oor die see, die vrees vlieg soos 'n wit voël mee; moet hy nie sink as hy gaan staan? (iets donkers gryp-gryp onderaan). My vaart is wankel ewewig tussen swart see en hoë lig.

Ander kere is dit die opgaan in die geheimenisse van daardie donker onder, die belewing van die verskillende lae van die persoonlikheid, waarin volgens Hegel en sy skool die verskillende fases van die mens se voor- bestaan terug eb, en wat die duidelikste ervaar word in die dissosiatiewe werking van die waansin of die roes.

Hy beleef ook die problematiek van die reg van 'n klein volk op voort-

bestaan teen die brute mag van materialistiese en rasionele reg in. In die stryd as troue soldaat, as geroepe profeet vir geestelike waardes teenoor die bloot by die natuurlike lewende massa, word die digter 'n tyd lank voortgedryf deur sy vitalistiese drang, vind hy die versoening in sy irrasionalistiese lewens- en Godsbesef.

Hoe groot die rol van die sterk denke ook is in hierdie kuns,16 dit bly, grotendeels verborge, onderstruktuur, stukrag van wat hewig met die

16. Interessant is in hierdie verband die volgende uitspraak van Louw in sy Stellenbosse rede van 1936:,,'n Volksliteratuur kan nooit wegkom van die swaar stryd van die denk nie. Ons tegnies geskoolde filosowe steur hulle nie aan die letterkunde nie, en ons skrywers steur hulle nie aan die wysbegeerte nie. En tog in elke groot kunswerk 'n staalharde struktuur van die denk verborge, is elke groot kunswerk die volmaakte formulering van 'n lewenshouding wat ook intel lektueel deurworstel is. Met die opraap van,,stemmings" vir 'n vers, met dur soek na 'n ,,tipiese brokkie" vir 'n beskrywing word nog g'n volksliteratuur gemaak nie. Die eerlike, strenge deurdink van die moderne lewe, soos uit ons nasionale standpunt gesien, met behulp van die groot wysbegeerte van alle tye moet die grondslag van ons kuns wees".

In another life I would make you stare (and maybe you would but I never did end up noticing.)

read it on the AO3 at https://ift.tt/PxgpsCf

by Tmak

The world was dark. Maybe it was just him. Maybe it wasn't. His thoughts had been bundeled recently, he thinks it stopped. It doesn't seem so. His eyes burn along with the darkness. Maybe he wants to cry... He thinks he was told once, "Crying relieves pain, no pain is no guilt. No guilt would be happiness. So cry child, till your hearts' content." He wonders if he should. He wonders if he wasn't told that and instead made it up as a reassurance. Still, he doesn't. Tears don't fall of his face. Except for one, not long ago, a sob had left his face along with singular tears. But it's fine, it isn't significant.

Aka a random wheel app decided that Sev, Reg, and Luc would get to go to the past and yeah. Amazingly it also decided on the ships lmao. I didn't even know some of these existed. i'm bad at summaries so just read, but it isn't up to your standards I'm very sorry! It's my first fic.

Words: 1209, Chapters: 1/?, Language: English

Series: Part 1 of Sevregluc friendship slayyy

Fandoms: Harry Potter - J. K. Rowling

Rating: Teen And Up Audiences

Warnings: Creator Chose Not To Use Archive Warnings

Categories: M/M, Multi

Characters: Severus Snape, Regulus Black, Lucius Malfoy, Sirius Black, James Potter, Remus Lupin, Peter Pettigrew, Minerva McGonagall, Albus Dumbledore, Horace Slughorn, Filius Flitwick, Pomona Sprout, Lily Evans Potter, Abraxas Malfoy, Tom Riddle, Avery Jr. | Severus Snape's Schoolmate, Evan Rosier, Mary Macdonald (Harry Potter), Other Character Tags to Be Added

Relationships: Sirius Black/Severus Snape, Regulus Black/James Potter, Remus Lupin/Lucius Malfoy, Other Relationship Tags to Be Added

Additional Tags: Unreliable Narrator, Time Travel, Time Travel Fix-It, I Wrote This Instead of Sleeping, Severus Snape-centric, Regulus Black Lives, Regulus Black-centric, Regulus Black Deserves Better, Young Severus Snape, Time Travelling Severus Snape, Marauders Era (Harry Potter), Marauders, Severus Snape Deserves Better, Severus Snape Lives, Good Severus Snape, Good Lucius Malfoy, Lucius Malfoy & Severus Snape Friendship, Regulus Black & Severus Snape Friendship, POV Lucius Malfoy, POV Regulus Black, POV Severus Snape, POV Sirius Black, POV James Potter, POV Remus Lupin, Sirius Black Lives, Sirius Black Being an Asshole, But He Gets Better, eventually, Sirius Black & James Potter Friendship, Sirius Black Never Went to Azkaban, James Potter Lives, James Potter Being an Asshole, He also gets better eventually, Remus Lupin Being an Asshole, But he is a closeted asshole, Or maybe an idiot, Remus Lupin Being an Idiot, It Gets Worse Before It Gets Better, Characters Reading Fanfiction, Lily Evans Potter Bashing, Young Lucius Malfoy, Aged down Lucius Malfoy, I need that for the plot, He was born a year before Sev in this, Albus Dumbledore Bashing

read it on the AO3 at https://ift.tt/PxgpsCf

POV for the writing meme? Thank you!!

Since you didn’t specify, since I was thinking of doing this anyway for the fun of it, and since it’s her 654th birthday today, here’s a pov flip of Richard and Anne’s first meeting from the novelthing. (The original is here)

*

The fire in Anne's solar is crackling enthusiastically, and yet she can't quite shake the chill she's had ever since she landed in England, even wrapped in furs that are almost as heavy as the imaginary layer of wool that seems to have been wrapped around her head. Her throat is scratchy and she's been sniffling all day—the perfect state in which to meet her husband-to-be. As if she isn't plain and dull enough.

She is grateful—she is so grateful that King Richard was willing to accept her with no dowry, indeed, at his own cost. Sir Simon Burley, who helped negotiate the marriage, spoke of the King with great fondness: he is also his tutor and indeed seems to think of him as a father would, for King Richard's father had died some years before. Anne's own father, before he died, had been considering marrying her to the son of the Margrave of Meissen, whom she had met once, when she was twelve and he was eight and spent a lot of what had passed for the conversation picking his nose. King Richard is her own age, and almost certainly does not pick his nose. If Sir Simon is to be believed, he is tall and beautiful and loves art and poetry, and he is as brave as his late father; this summer he had faced a mob of rebels, riding into their midst even as some of them fired arrows, and had calmed their anger and led them out of the city. He sounds like everything a king should be. Anne herself has impeccable bloodlines, she knows, and she has been rigorously educated; she knows she can do the work of a queen, but that of a wife? She isn't especially beautiful or interesting. She is eager to see Richard, but how can she help but disappoint him?

He's coming to meet her this afternoon. His uncle, the Duke of Lancaster, said he had arrived last night, but wanted to let her rest from her travels. She's grateful to him for that, as well. "He'll be in disguise, officially," Lancaster had said, "although I don't think you'll have much trouble recognizing him. Don't pretend you don't, but don't make it too obvious that you do."

She's turning that advice over in her head with a copy of Boethius in her lap—not that she's in the mood for reading Latin, but she's not in the mood for stories of virgin martyrs, not when about to meet her (brave, beautiful, art-loving) fiancé—when someone behind her who had certainly not been in the room before clears their throat and says, in strangely-accented French, "My lady?" and she nearly drops the book on the floor because oh God he's here. She sets it aside instead and rises to her feet, her heart pounding as she turns to face her future husband for the first time.

And he is breathtaking—tall and slender, with golden curls and grey eyes; he even has freckles, which ladies generally try to avoid getting but they suit him perfectly. Even in the simple dark green gown he's wearing, he holds himself regally. He's so tall she wonders how she'll ever be able to kiss him, because he's going to be her husband and she'll be allowed to kiss him, to lie with him, to bear his children, and her knees almost turn to water at that thought and she nearly falls over as she curtsies hastily, and probably very sloppily.

"My lord," she says, and it's hard because her mouth is now completely dry. "I did not hear you come in."

"It's all right," King Richard says, smiling—oh God, he's smiling at her. He's even more beautiful when he smiles. At her. Anne can't see any disappointment in his face at all. It's hard to breathe because she's fighting a sudden impulse to giggle, but then he bows to her and takes off his hat. "I'm supposed to be in disguise anyway," he says, straightening up. "It's something of a tradition—I don't know, maybe they do it in Bohemia too?"

Anne doesn't actually know if they do this in Bohemia. Her mother didn't mention that it was something that would happen, and she doesn't remember when Wenceslaus got married, as she had scarcely been more than a baby and her brother and sister-in-law had only been children themselves—as far as Anne can remember, they've always been married.

"It would never work, my lord," she says, rather than answering directly and admitting she doesn't know. "You carry yourself like a king."

Richard grins down at her, and as she raises her eyes to meet his she sends up a fervent prayer that he'll never stop smiling at her like that, as long as they both live. "I should hope so," he says. "And you don't need to call me ‘my lord.' We are going to be married, after all."

"Of course," Anne says. "Richard," she adds, and the feeling of just his name, no titles or "my lord," feels so intimate she can't resist smiling back at him. His cheeks flush a beautiful rosy pink and as he lifts her hand to his lips Anne can feel her own cheeks growing hot, and when his lips touch her skin it makes her toes curl.

"I'm sorry to have interrupted your prayers," he says.

"You didn't," she says. When he releases her hand, she picks up the book and gives it to him. "It's Boethius, actually." She bites her lip. "I know that sounds grim."

"I hope you haven't had cause to seek out Lady Philosophy," Richard says, and he's looking at her so closely now, and his grey eyes are wide and worried. "You weren't crying before, were you? I thought I heard—"

He's as nervous as she is, Anne realizes, and he is so beautiful and charming, what reason does he have? She has known him for only a few minutes, and she can't imagine anyone not liking him.

"Oh, no, my lord—Richard," she says, lingering on his name—her husband's name, soon enough. "I have had no cause to complain—except for the weather, I suppose, but no one is to blame for that. Although I am afraid I have caught a chill," she adds. She'd almost forgotten she was feeling ill. "I must look awful."

"Don't think anything of it," Richard says, leading her back to the bench by the fire and sitting down beside her. "Do you feel very bad? We must warm you up." His hand is on her shoulder now, and he says, "Do you mind?" and she can only shake her head, but it's enough: he wraps an arm around her, holding her close to his side, and after a brief moment of uncertainty she leans against him and the firm strength of his body, despite his slender build, makes her feel safe in a way she hadn't known she'd been missing. She can imagine sitting with him like this, snug beside the fire, years and years from now when they are both old, or a year or two from now, holding their first child, and that leads her to think again about how they will be making that child and her face heats up again.

"You are very kind," she says. "I thought I would never be warm again, when I first arrived."

Richard laughs, although it's gentle. "England isn't very friendly in winter," he says. "I wish I could make the road easier for you. You should see it in spring, though. I mean, you will. I think you'll love it."

"I am sure I will," Anne says, smiling. "I had never realized before that being on dry land was something I should be grateful for."

"Was your trip very difficult?" Richard says. "They told me about the ship. I'm glad you're safe."

Anne tries not to think too much about the ship. She had been cold and seasick the whole way, and it had rained and snowed in turn. Sir Simon had told her how beautiful the white shores of England were when they came into view, but in the weather that greeted her arrival they had been little more than a slightly paler smudge against a grey horizon. The boats had barely reached the shore when a sudden wind arose and the ships dashed against each other; she had shivered and wept and clung to Agnes and Margaret until the noise had died down and the last pieces of wreckage had sunk beneath the waves. No one, at least, was hurt, as they had all disembarked by then, but it had felt so final: she would never see her homeland again.  

"To tell you the truth," she says, "I was more afraid I would die on the way over. Even after the French fleet let us pass—I had never been so sick in my life. Whenever I miss Bohemia, I can at least remind myself that I will never have to set foot on a ship again."

"I wish I'd thought of that when I came here from France," Richard says. "I was born there, you know. It was a long time ago, though, so I wasn't old enough to think of it."

"Do you still miss France, sometimes?" Anne asks. "I hear it is very beautiful there. I have never been south of Calais, but my father always spoke highly of it." He would be spinning in his tomb in St. Vitus Cathedral, Anne thinks, if he had known that the French had planned to kidnap her en route to England; she shudders to think what they had meant to do with her, until the French king had intervened personally, but only, he had hastened to add, because Anne was his cousin.

"Sometimes," Richard says. "Mostly when my uncles and the council are being terrible. I mean—I don't really remember it that well, just…bits and pieces, I suppose. I was only four years old when we came to England, and what I remember most is that the weather was a lot like this, and that my father got sick afterwards." He shakes his head. "I'm sorry, this is terribly grim, isn't it? I shouldn't go on like this, not when I've only just met you."

Anne smiles, as it's not as though she'd been thinking especially cheerful thoughts at that precise moment. "I do understand," she says, covering his hand with her own, feeling his skin against hers—a much happier thing to think about. "Not in the same way, exactly, but—I do know about terrible councils, at least. My father was a king, and my brother. It is not that I know what it feels like, only that—I have seen it. A little."

"You know," Richard says, "my father fought against your father, at Crécy. And your grandfather—my father thought he was the bravest man he'd ever known. My mother said so. He took up his badge after the battle, even." Anne tries not to sigh out loud as Richard withdraws his arm where it rests around her shoulders, but then he retrieves his hat and unpins the badge on it, pressing it into her hand: an ostrich feather bearing the banner inscribed "ICH DIEN." I serve. "I brought you one."

Anne smiles again. "My family puts ostrich feathers on everything. I mean—not real ones, anymore, they are expensive, just in heraldry," she adds, biting her lip. For a moment, she's embarrassed—why would she mention that now, when things were going so well?—and then she realizes, it's because she feels safe talking to Richard about serious things. She offers the badge to him again; he'd said he brought it for her, but it's best to be prudent about things like this, and she is rewarded for it when he covers her hand with his own so that her fingers curl over it and smiles, making her cheeks warm yet again. "My father hoped that I would marry you," she says. "He sent letters to England before he died. He told me all about your father—how he was scarcely more than a boy, but that he fought as bravely as any man, and that the son of such a man must be as worthy a husband as the daughter of an emperor could hope for." She smiles at him again, thinking about how gallant Richard must have been during the recent revolt. She can almost picture him atop his horse, his golden curls glinting in the sun, and the crowd parting before him. "Your ambassadors were still in Prague when news of the revolt reached us, you know. They told me how brave you had been and how much like your father you were."

Richard's cheeks redden, and he lowers his eyes. "I only did what needed to be done," he says.

"They said you rode into a hail of arrows."

"It wasn't a hail of arrows," Richard says. "Maybe one or two."

"I cannot imagine how frightening it must have been," Anne says. She's still got hold of his hand and she squeezes it tightly. Of course it was frightening—it only sounds like something out of a romance when you weren't there for it.

"I don't actually remember being afraid," Richard says. "I suppose I must have been—I'm afraid when I think of it now—but it's more that when I think about what could have happened…" He swallows hard. "I don't really know how to tell you about it," he says. "I haven't talked about it much before, with people who weren't there, and it's more that what happened afterward was—well, it was also very bad. Much worse, in some ways."

"I am sorry," Anne says, lowering her eyes. She wants to wrap her arms around him, to hold him close and tell him it will all be all right, but she doesn't know if that would be appropriate, yet. "The last thing I want is to make you unhappy."

"You haven't," Richard promises. "It's something I want you to know about, just—it's something I'm still trying to work out, in my head." He's looking at her closely again, and to her surprise, Anne doesn't feel the urge to giggle, not when they're talking about something serious, or to hide her face. "I mean, it's all to do with the kind of king I want to be—maybe having you here will help."

"I will do what I can," Anne says, "to be worthy of your great kindness, and of the great price you've paid to bring me here. It is uncommonly generous, to accept a queen who brings no dowry. Even if the Pope requests it."

Richard frowns. "Your brother told you about that?"

"He did not have to," Anne says, and then Richard is smiling again.  

"I don't need to marry for money," he says. "I have plenty of it. You're going to be my queen. And I do want to make you happy, Anne, very much."

He takes her hands again and raises them both to his lips, kissing each of them in turn, and now her cheeks are blazing again. She raises her eyes to his face—they are close enough that she could count the freckles on his nose, that she could kiss each one of them. They are close enough that she could kiss his lips, if she wanted to—and she does want to, if it wouldn't be too forward. Richard lowers both of their hands, and then he's leaning in like he is going to kiss her; she tilts her chin upwards and her eyes close and almost before she realizes it his mouth touches hers and she gasps a little against his lips as her hand finds the back of his neck and his fingers are in her hair, which is going to ruin her plait but she doesn't care even a little bit.

She doesn't want to pull away but in the end they both have to, because it's hard to breathe. Richard has a sort of dreamy look on his face that makes Anne want to lean back in and kiss him again but there's a pounding feeling behind her eyes and her nose and ears itch and before she can stop herself she's just sneezed on her future husband.

"I am so sorry!" she cries, wiping her hands on her skirt before burying her face in them, trying not to cry. Her face is burning, not just her cheeks but her forehead and her ears and the back of her neck. Maybe she's getting a fever. Maybe she has the plague and will die of that before she dies of embarrassment because she's ruined everything. That isn't fair though. If she had the plague Richard would get it too, and he shouldn't have to die of the plague just because she's stupid.

And then Richard is touching her again—his hand is resting on her shoulder, and his voice is kind as he says, "Don't worry about it." Anne sniffles and swallows hard before looking up, and, because God is merciful, he's even smiling. "This cold wet weather is terrible for phlegm, you know," he says. "I'll have someone bring you some hippocras or piment, that ought to help." He lowers his voice conspiratorially. "After all, we have to get you on the mend soon, since you'll be staying with my uncle John. He's not the warmest person I've ever met. Now, if it were my uncle Thomas, he definitely has a choleric temperament, and that would theoretically make you feel better, except then you'd have to put up with him…"

Anne has met a great many older and high-ranking Englishmen over the last few days, of varying temperaments, and the Duke of Lancaster is by far the chilliest. Baron de la Pole had warned her about him; he had said that Lancaster was still disappointed that his nephew was king instead of him, and although Lancaster had been unfailingly courteous, Anne can see what he meant: something about his bearing reminds her of her father. She doesn't think she's met Thomas though, and if she has she doesn't remember: there are clearly a number of choleric temperaments about.

"…and I'm probably making you wonder what you've gotten yourself into, aren't I," he says. "I promise it won't be as bad as all that. John has calmed down a lot since the revolt, and Thomas can't abide most people but he's always nice to pretty girls. So's John, really."

Pretty girls. She's just kissed Richard and then sneezed on him and now he's calling her pretty and grinning at her and Anne can't help giggling. "They have both been very kind to me," she says.

"Well, you are a pretty girl," Richard says, and he giggles back at her. "It will be nice to have one around. I might actually get things done."

Anne looks down at her lap. Surely he isn't teasing her, but—she knows she isn't an especially pretty girl. "You are just saying that because we are getting married," she says, smiling a little. Maybe he'll say she's pretty again.

"Why shouldn't I think my wife is a pretty girl?" Richard says.

Anne has no answer to that. Maybe he does mean it. "Well," she says, "if you think so, I will not object."

Richard laughs. "That's all I can ask," he says.

Scientists Take Fundamental Measurements of Einsteinium for the First Time

https://sciencespies.com/news/scientists-take-fundamental-measurements-of-einsteinium-for-the-first-time/

Scientists Take Fundamental Measurements of Einsteinium for the First Time

Using an unprecedentedly small sample, scientists have taken the first fundamental measurements of the highly radioactive element einsteinium. The results were published on February 3 in the journal Nature.

Einsteinium was first created in 1952 in the aftermath of the first hydrogen bomb test on the island of Elugelab, which is now a part of the Marshall Islands in the Pacific Ocean. But the element’s most common form, on the rare occasions that it is produced, degrades by half every 20 days. Because of the element’s instability and the inherent dangers of studying a super radioactive element, the last attempts to measure einsteinium were in the 1970s, Harry Baker reports for Live Science. The new research not only sheds light on einsteinium and other very heavy elements, but also gives future chemists a model for conducting research on vanishingly small samples.

“It is a very small amount of material. You can’t see it, and the only way you can tell it is there is from its radioactive signal,” says University of Iowa chemist Korey Carter, a co-author on the research, to Live Science.

The researchers worked with a slightly more stable version of einsteinium that takes 276 days to lose half its material. Every month, the sample lost about seven percent of its mass. To protect the sample—and the researchers—from its radioactive decay, the team created a 3-D-printed sample holder for the task.

“There were questions of, ‘Is the sample going to survive?’ that we could prepare for as best as we possibly could,” says Carter to Gizmodo’s Isaac Schultz. “Amazingly, amazingly, it worked.”

Einsteinium sits at the very bottom of the periodic table, in a row of heavy elements called called the actinides among neighbors like uranium and plutonium. All actinides are highly radioactive and most aren’t found in nature. When atoms get very big, like actinides are, it becomes difficult for chemists to predict how they’ll behave because they have so many sub-atomic particles with opposing charges that are barely held together.

For example, the particles around the outside of an atom are the negatively charged electrons, and the outermost electrons are called valence electrons. The number of valence electrons that an atom has determines how many other atoms it can form bonds with. Because einsteinium is so big, it’s hard to predict its valence value, but in the new paper, the researchers were able to measure it.

“This quantity is of fundamental importance in chemistry, determining the shape and size of the building blocks from which the universe is made,” writes Keele University chemist Robert Jackson in the Conversation. “Einsteinium happens to lie at an ambiguous position on the periodic table, between valence numbers, so establishing its valence helps us understand more about how the periodic table should be organized.”

The team got their einsteinium from the Oak Ridge National Laboratory’s High Flux Isotope Reactor. Normally, the Oak Ridge reactor makes californium, which is useful for things like detecting gold and silver ore. Californium and einsteinium have a lot in common, so the latter is often a byproduct of californium production. It’s tough to separate them, which is why the lab only got a very small sample of einsteinium—about 200 billionths of a gram—and even then, it was too contaminated with californium to conduct some of their tests.

The team bombarded a some of their einsteinium with high-energy light using the Stanford Synchrotron Radiation Lightsource in order to take measurements. In one result, the team found that while most actinides reflect a longer wavelength than the light shot at them, einsteinium does the opposite, and reflects shorter wavelengths. The team also found that when other elements bonded to einsteinium, the bonds were slightly shorter than they’d predicted.

“That tells us that there is something special about einsteinium, in that it doesn’t behave as we expected,” says lead author Rebecca Abergel, a chemist at the University of California, Berkeley’s, to Shamini Bundell and Nick Howe at Nature News.

#News

PS4 games voor kinderen

23 geweldige PS4-games voor kinderen nu verkrijgbaar. Ons overzicht van enkele van de beste gezinsvriendelijke games die nu te spelen zijn op PS4. En het mooiste is dat de meerderheid geschikt is voor meerdere spelers op één systeem. 1. FIFA 19 Spelers: 1-2 Gemiddelde speeltijd: Minder dan 30 minuten Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 3/5 - blijf geconcentreerd om te winnen Haal de hele UEFA Champions League je huiskamer in en beleef de spanning van het voetbal vanaf je eigen bank. Met echt bestaande teams, beroemde internationale spelers en ongelooflijk realistische physics is dit de perfecte manier om je ultieme fantasiewedstrijden waar te maken. En als je alles nog wat interessanter wilt maken, kun je altijd je eigen huisregels opstellen en de wedstrijd een unieke draai geven. https://youtu.be/LheC09towl4 FIFA 19 2. Rocket League Spelers: 1-4 Gemiddelde speeltijd: Ongeveer 15 minuten Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 4/5 - snelle actie en gebaseerd op vaardigheid Voetbal gecombineerd met door raketten aangedreven supercars in een chaotische fantasiegame voor maximaal vier spelers. Kies een auto die bij je past, van snel en flitsend tot een stevige verdediger, pas het uiterlijk aan (lak, stickers etc.) en scheur het veld op achter een enorme voetbal aan om meer doelpunten te scoren dan je tegenstanders.  Niet per se zo makkelijk als het klinkt, maar wel ontzettend leuk. https://youtu.be/nm2Eo8XmIo0 Rocket League 3. Everybody's Golf Spelers: 1-2 Gemiddelde speeltijd: Minder dan 30 minuten Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 2/5 - kalm maar competitief Everybody's Golf is schattig en kleurrijk en eerder 'pitch-and-putt' dan PGA Tour door de intuïtieve besturing en mogelijkheid om zelf gekke avatars voor in het spel te maken. Tegelijkertijd is het een vrij eenvoudig geheel met regels die voor iedereen die wel eens van de sport heeft gehoord bekend zullen zijn: club, ballen, hole... rijg ze aan elkaar in zo min mogelijk slagen en probeer echt die bunkers te ontwijken! https://youtu.be/WGqR3TbpZ1c Everybody's Golf 4. NBA 2K Playgrounds 2 Spelers: 1-4 Gemiddelde speeltijd: Minder dan 30 minuten Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 3/5 - blijf geconcentreerd om te winnen Zoals de naam al suggereert is NBA 2K Playgrounds het losse, vrije alternatief van ontwikkelaar 2K's geavanceerde basketballserie. Met een leuke artistieke draai aan de visuals en een eenvoudigere manier van spelen met series dribbels en slamdunks is het competitief en eigenwijs en staat het garant voor veel plezier. https://youtu.be/6ZukqkaFwqM NBA 2K Playgrounds 2 5. Gang Beasts Spelers: 1-2 Gemiddelde speeltijd: Ongeveer 15 minuten Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 4/5 - rustig maar competitief Met een bonte stoet aan personages om uit te kiezen is Gang Beasts niet bepaald een typisch worstelevenement. Ga de ring in met maximaal drie andere spelers en duw elkaar de ring uit als echte sumoworstelaars. Het is supermaf, compleet overdreven en vaak ontzettend grappig. En het mooiste eraan is dat de besturing zo vreemd en onvoorspelbaar is dat ervaren gamers op gelijke voet komen te staan met nieuwkomers. https://youtu.be/zrG11tUvuxA Gang Beasts 6. The LEGO Movie 2 Videogame Spelers: 1-2 Gemiddelde speeltijd: Van snelle potjes van 15 minuten tot avonturen van meer dan 1 uur Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 2,5/5 - rustig genieten Het vervolg op de videogame geïnspireerd door de film die was geïnspireerd door de videogameserie... een ingewikkelde herkomst, maar gelukkig is de game zelf eenvoudiger! Precies zoals de titel al aangeeft is The LEGO Movie 2 Videogame de speelbare partner van Warner Brothers' kaskrakerfilm. De game is goed voor urenlang gezinsvriendelijke avonturen met LEGO's maffe gevoel voor humor en je favoriete personages (plus een aantal nieuwe gezichten). https://youtu.be/ZY-jW8vvM3s The LEGO Movie 2 Videogame 7. LEGO Marvel's The Avengers Spelers: 1-2 Gemiddelde speeltijd: Minder dan 30 minuten Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 3/5 - geschikt voor jongere helden Breng je Avengers bijeen voor een avontuur op basis van de succesvolle filmfranchise en red de wereld als een van Marvels sterkste helden, waaronder Hulk, Iron Man, Thor en vele anderen (meer dan 100 om precies te zijn). De helden kunnen vrij rondzwerven door de enorme wereld om onderweg gouden stenen en noppen te verzamelen, nieuwe personages te redden en dingen te bouwen. Richt je op het verhaal en probeer alle krachten uit en alle manieren om teams van Avengers te maken om samen te vechten op de verschillende locaties uit het filmuniversum van Marvel. https://youtu.be/e8Way-1cEAA LEGO Marvel's The Avengers HEB JE EEN CONTROLLER VOOR KLEINE HANDJES NODIG? Bedrade mini-gamepad Deze officieel gelicentieerde controllers van Hori zijn speciaal ontworpen voor de kleinere handen van jongere spelers en zijn verkrijgbaar in veel verschillende kleuren - raadpleeg lokale verkopers voor meer informatie. 8. The LEGO Harry Potter Collection Spelers: 1-2 Gemiddelde speeltijd: Urenlange avonturen maar ook speelbaar in korte sessies Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 2/5 voor de beginverhalen, maar wordt gaandeweg moeilijker De magische wereld van Harry Potter is populair bij kinderen, gezinnen en volwassenen. Met deze betoverende collectie met voor de PS4 geremasterde games kun je alle geliefde boeken en films opnieuw beleven. Het is er allemaal, van de eerste dagen van Harry, Hermelien en Ron op Zweinstein tot de laatste confrontatie met Voldemort. Alles tot leven gebracht met de zelfspot en humor die deze games zo leuk maken. Er zijn puzzels op te lossen, geheimen om te vinden en heel veel LEGO om te bouwen. Zelfs kinderen die de films al ontzettend vaak hebben gezien, zullen weer nieuwe dingen vinden om zich mee bezig te houden. https://youtu.be/55Nn6Bi7z3A The LEGO Harry Potter Collection 9. LEGO Star Wars: The Force Awakens Spelers: 1-2 Gemiddelde speeltijd: Minstens 30 minuten Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 3/5 - zolang ze maar niet naar de duistere kant overlopen Stuur de rebellen in je gezin naar een universum hier heel ver vandaan met de ongelooflijke LEGO-versie van Star Wars Episode VII: The Force Awakens en ga op een avontuur om te vechten tegen de First Order. De spelers kunnen niet alleen bouwen en vechten als Rey, Finn, BB-8 en Han Solo in de verhalen uit de films, maar met toevoeging van de blastergevechten en multi-bouwspeltypen krijgt het spel een extra dimensie. Hier kun je in heerlijke vuurgevechten met stormtroopers terechtkomen of LEGO-gebouwen maken die invloed hebben op je reis in het hoofdspel. https://youtu.be/Pj_h6hOfboQ LEGO Star Wars: The Force Awakens 10. Crash Bandicoot N-Sane Collection Spelers: 1 Gemiddelde speeltijd: 10 tot 30 minuten Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 4/5 - begint rustig, maar versnelt gauw Bemoei je met baldadige buideldieren met drie hitgames bij elkaar in één pakket. Opnieuw gemaakt met een frisse PS4-draai zien Crash Bandicoot, Crash Bandicoot 2: Cortex Strikes Back en Crash Bandicoot 3: Warped er beter uit dan ooit. Of je nu rondrent als Crash of zijn zus Coco, Crash Bandicoot N-Sane Collection biedt bijzondere personages en toegankelijk plezier zodat iedereen het eenvoudig kan spelen. https://youtu.be/RYOCKzmBVF8 Crash Bandicoot N-Sane Collection 11. Spyro Reignited Trilogy Spelers: 1 Gemiddelde speeltijd: 20 tot 30 minuten Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 3/5 - bij een aantal latere levels wordt het lastiger Vlieg weg met de kleine paarse draak. Spyro's platformavonturen zijn synoniem met PlayStation, dus als je kinderen zijn vurige avonturen de eerste keer hebben gemist, heb je nu geen excuus meer. Spyro Reignited Trilogy is volledig geremasterd voor PS4 en geeft een pittige make-over aan de drie grootste avonturen van de serie: Spyro the Dragon, Spyro 2: Ripto's Rage! en Spyro: Year of the Dragon. Met duizelingwekkende vluchten, gezinsvriendelijke gevechten en maffe minispellen is er voor ieder wat wils in deze voordelige bundel. https://youtu.be/SzhU4QzvPys Spyro Reignited Trilogy 12. Ratchet & Clank Spelers: 1 Gemiddelde speeltijd: 30 minuten voor een snelle ronde Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 3/5 - toegankelijk en langdurig plezier Zin om het heelal te redden als het ultieme sci-fi-team? Ratchet & Clank is een update van de originele PlayStation 2-game voor het huidige tijdperk, wat 'm een perfect beginpunt maakt voor kinderen die zin hebben in een ruimte-avontuur. Een groot deel van de lol in Ratchet & Clank komt door het waanzinnige arsenaal dat je ter beschikking hebt. Hier schiet je niet met gewone straalgeweren, hier zijn het wapens zoals de swingende Groovitron en de allesbehalve schaapachtige Sheepinator die de boventoon voeren. https://youtu.be/2yep6XiSwkc Ratchet & Clank 13. Yooka Laylee Spelers: 1-4 Gemiddelde speeltijd: 5 tot 20 minuten afhankelijk van het speltype Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 3,5/5 - een levendig feestje; later lastiger Twee grappige helden en eigenwijze humor zijn essentiële onderdelen van de open-wereld-platformer van Playton Games. Yooka Laylee gebruikt de stijl van de verzamelgames van vroeger maar met een moderne afwerking. De onvergetelijke personages, pakkende muziek en kleurrijke absurditeit maken het tot een geweldige combinatie. Nog leuker wordt het met de coöpmodus waarin een tweede speler kan helpen door vijanden uit te schakelen en voorwerpen te verzamelen. Perfect voor jongere gezinsleden. Wil je met nog twee anderen spelen, dan kun je kiezen uit acht minispellen voor vier personen, variërend van karten tot hindernisbanen. https://youtu.be/i6T5gCI-9_A Yooka Laylee 14. Minecraft Spelers: 1-4 Gemiddelde speeltijd: ontelbaar veel uren, maar je kunt makkelijk aansluiten en weer stoppen Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 3/5 - afhankelijk van de moeilijkheidsgraad Als je het kunt bedenken, dan kun je het bouwen. Verzamel je familie blokkenpersonages, verzamel materialen en verken deze procedureel gegenereerde sandbox. Maar zorg wel dat je een dak boven je hoofd hebt als de avond valt en de Creepers buiten komen spelen. Als je dapper bent, kun je wapens maken om die vervelende monsters ervan langs te geven https://youtu.be/MPrZsjyJnLE Minecraft 15. LittleBigPlanet 3 Spelers: 1-4 Gemiddelde speeltijd: 5 tot 20 minuten afhankelijk van het level Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 3/5 - soms lastig, maar altijd leuk Ga met Sackboy en zijn schattige handgemaakte vriendjes op pad om de mysterieuze planeet Bunkum te verkennen in dit fantastische platformavontuur. Werk samen en gebruik de unieke krachten van de schattige helden om alle uitdagingen het hoofd te bieden. Buiten het verhaal heb je de vrijheid om zelf levels te maken waarmee je je dierbaren kunt uitdagen. https://youtu.be/Ss9kkGOn3KY LittleBigPlanet 3 16. Overcooked! 2 Spelers: 1-4 Gemiddelde speeltijd: slechts 5 minuten voor een snel potje Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 3/5 - het gaat er verhit aan toe in de keuken Voor je het weet zijn de rapen gaar. In Overcooked 2 wordt het gegarandeerd chaotisch. Haal de kids erbij en verdedig het Onion Kingdom tegen de horde ondode broden (oftewel de onbroden). Werk samen met je kinderen (of speel tegen ze) en worstel met alledaagse keukengevaren zoals brand, instortende vloeren en zwevende aanrechten. Plezier gegarandeerd en je leert de kinderen ook nog eens wat belangrijke vaardigheden in het leven. 10/10 voor het opvoedingselement. https://youtu.be/g_wbOBizt24 Overcooked! 2 VEILIGHEID Ouderlijk toezicht Bescherm je kinderen, houd hun speeltijd in de gaten en zorg dat ze alleen toegang hebben tot de content die jij geschikt vindt. Deze en meer functies stel je eenvoudig in op PS4. 17. Tearaway Spelers: 1 Gemiddelde speeltijd: 5 tot 20 minuten, afhankelijk van het level Leeftijdsclassificatie: 7+ Intensiteit: 3/5- inventief gebruik van de bewegingssensor en het touchpad op de Dualshock 4 zullen ze geweldig vinden Help een kleine koerier met het bezorgen van een belangrijk pakketje in dit avontuur met knutselinspiratie van de maker van LittleBigPlanet en Dreams. Het is een reis vol missies, onvergetelijke personages en gevaarlijke platformactie. Tearaway maakt inventief gebruik van de functies van de Dualshock 4 voor belangrijke spelmomenten: gebruik de lichtbalk als fakkel, teken op het touchpad en meer. Een tweede speler kan meedoen en dingen ontwerpen met een smartphone of tablet. https://youtu.be/KAGs8jd_MH0 Tearaway 18. Dragon Quest Builders Spelers: 1 Gemiddelde speeltijd: van minuten tot uren, zo lang je maar wilt! Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 2/5 - blokken stapelen is makkelijk, vijanden verslaan wat minder. Je kunt er niet omheen dat deze bouw-sandbox inspiratie haalt uit de beroemde RPG-serie van Square Enix. Maar Dragon Quest Builders is veel meer dan een fantasyversie van Minecraft. Blokken stapelen is slechts een deel van je activiteiten in het spel. Je moet ook dorpen opnieuw opbouwen en versterken om de inwoners een nieuw thuis te geven en ze te beschermen tegen aanvallen. Net als de hoofdserie geeft Dragon Quest Builders je missies waarin je verschillende gebieden moet verkennen en tegen monsters moet vechten. De wereld redden én opnieuw opbouwen? Klinkt leuk! https://youtu.be/2OTPoWrYpGI Dragon Quest Builders 19. Chimparty Spelers: 2-4 Gemiddelde speeltijd: 10 minuten voor een snel potje Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 1/5 - gemaakt om zo toegankelijk mogelijk te zijn. PlayLinks hilarische multiplayergame bevat 18 party-speltypen en met de eenvoudige besturing met één knop is het de perfecte introductie tot games. Met de korte rondes om de hoogste score te halen kun je snelle potjes doen die perfect zijn om avonden of dagen mee te vullen. Download de gratis app op je smartphone om je gewenste aap te besturen en maak je klaar voor apenstreken! https://youtu.be/dBC4NFxkKRw Chimparty 20. Uno Spelers: 1-4 Gemiddelde speeltijd: Een snel potje kost minder dan 15 minuten Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensity: 3/5 - In Uno wordt iedereen als snel heel fanatiek! Het klassieke kaartspel past perfect in de snelgroeiende PlayLink-serie. Geen extra DualShock 4-controllers nodig. Je hoeft alleen de app te downloaden op je smartphone of tablet en je kunt meteen meedoen aan deze familiefavoriet. Precies wat je nodig hebt tijdens een lang vakantieweekend! https://youtu.be/vtUXGZsSabs Uno 21. Melbit's World Spelers: 2-4 Gemiddelde speeltijd: 30 minuten tot een uur Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 2/5 - een luchtige game Loods schattige wezens door een serie lastige levels in deze schattige coöperatieve puzzel-platformgame. Speel samen met vrienden om langs platformen, obstakels en valstrikken te komen, slechte virussen te ontwijken en goede vibes over het internet te verspreiden. Melbit's World is onderdeel van de PlayLink-games, wat betekent dat je geen extra DualShock 4-controllers nodig hebt om het te spelen. Je hoeft alleen de app op je smartphone of tablet te downloaden en het spel te besturen via je touchscreen. https://youtu.be/ToaijLs9XE8 Melbit's World 22. Singstar Celebration Spelers: 1-8 Gemiddelde speeltijd: Kan al met vijf minuten Leeftijdsclassificatie: 12+ Intensiteit: 3/5 – oordopjes niet inbegrepen Heb je muzikale kids in je gezin? Geef ze Singstar Celebration en laat ze de longen uit hun lijf zingen op leuke popklassiekers. In vorige versies van de game moest je extra USB-microfoons hebben om mee te doen, maar op PS4 kun je gewoon de Singstar-app downloaden en rechtstreeks in je smartphone zingen. https://youtu.be/o3qUpRB0CdI Singstar Celebration 23. Monopoly Plus Spelers: 1-6 Gemiddelde speeltijd: Trek er een uur voor uit Leeftijdsclassificatie: 3+ Intensiteit: 3/5 - bereid je voor op een felle strijd… Niets brengt het beste in mensen naar voren als een gezellig potje Monopoly, toch? Monopoly Plus op PS4 brengt het klassieke bordspel naar je tv-scherm in volledig 3D met verschillende speelopties, zodat ontbrekende onderdelen of dubieuze interpretaties van de regels tot het verleden behoren. Read the full article

Round Two: J.K. Rowling Gets Backlash on Harry Potter TV Series … Again!

Round Two: J.K. Rowling Gets Backlash on Harry Potter TV Series … Again!

Holding a grudge is one area the left thrives. This week’s “peaceful” protest includes attacks at J.K. Rowling yet again.  On June 25th the internet buzzed with rumors of a new Harry Potter TV series being developed for HBO Max. Since Rowling is a ‘Transphobic A**hole:’, woke millennials quickly decried the idea. Writing on NBC’s hard left website Think, culture critic Ani Bundel says the Harry…

View On WordPress

New Post has been published on Total Conservative News

New Post has been published on http://totalconservative.com/harry-potter-tv-show-gives-loonies-another-chance-to-berate-j-k-rowling/

Harry Potter TV Show Gives Loonies Another Chance to Berate J.K. Rowling

Hell hath no fury like a transgender community scorned.

This week, reports have it that HBO Max and Warner Bros. are potentially working on a deal to develop the “Harry Potter” franchise into a live-action TV series, and that naturally gave the internet’s left-wing loonies yet another excuse to berate author J.K. Rowling for her outrageous beliefs. Crazy, crazy beliefs like “only women menstruate” and that women-only spaces should probably be reserved for ONLY WOMEN.

These comments and others have earned Rowling the scarlet letter “T” for TERF – the “insulting” label of “trans-exclusionary radical feminist.” The radical aspect, in these cases, being that the feminists in question don’t believe you can simply declare yourself a woman and instantly become one.

See, Rowling just wrote about magic in a fictional construct. These libtards actually believe it’s real.

“Because of her transphobic comments and actions, many users voiced their anger over the potential new spin-off, with many saying Rowling shouldn’t be on the receiving end of any further ‘Harry Potter’-related royalties,” reported the Insider.

Pretty sure those royalties are going to keep flowing regardless of any new TV series. What these brats are really mad about is that Rowling could make no further deals for the rest of her life, and her family could still live well for nine generations based on the money she’s already made. That’s known in some circles as “FU money,” and it’s one of the reasons why Rowling feels no need to bow before the cancel culture mob.

In any case, Insider explained that people like Rewire’s Imani Gandy were really upset about the news: “Oh, you want me to watch something that’s going to put MORE money in her pocket? I think the f**k not.”

Lily Simpson, who describes herself as “non-binary transfemme” on Twitter, wrote, “Companies don’t give a s**t about trans people, not when transphobes have such profitable franchises.”

That’s probably true, Lily. But hey, that’s life.

“It wasn’t until last summer that Rowling really made her anti-transgender feelings clear, when she released a lengthy screed on her website outlining her ‘fears’ of ‘trans activism.’ For a woman who made billions using the written word, it was a shockingly unreadable piece, full of pseudoscientific nonsense to dress up undeniable bigotry,” complained NBC News cultural critic Ani Bundel.

Strange. We read that piece and couldn’t find a single line of bigotry, so it’s factually incorrect to say it was “undeniable” in nature. It was also eminently readable. But then, anyone who thinks that it’s J.K. Rowling who is on the side of “pseudoscientific nonsense” must be profoundly brainwashed by trans propaganda.

Hopefully, HBO and Warner Bros. will stick to their guns. The opinions of these loons actually, really doesn’t matter at all.

Ons ongeloof uitgesteld

Ben je op een kermis wel eens in het Spookhuis geweest? Je neemt plaats in een karretje dat over een rails een donker hol ingetrokken wordt. Je hoort het voertuigje piepen en knarsen en toch stel je je open voor een geheimzinnige wereld. Plotseling komt het eerste spook achter een pilaar vandaan en daar zwabbert een reuzenspin omlaag! En je schrikt je kapot, maar dat wilde je ook!

De Engelsen gebruiken de term “willing suspension of disbelief.” Hiermee vangen ze in vier woorden wat er in het hoofd van het filmpubliek gebeurt; het publiek weet dat het naar een fictief verhaal kijkt. Maar het schakelt, in het kijken naar het filmverhaal, zijn ongeloof voorlopig uit. Gaat er iets mis – er hangt een microfoon in beeld, er is iets drastisch fout gegaan bij de synchronisatie van beeld en geluid – dan steekt dat ongeloof weer de kop op. En het publiek verklaart na afloop dat de film rammelt, niet goed is, ongeloofwaardig is.

Is het een grotere prestatie om een film geloofwaardig te krijgen dan een roman? Het lijkt moelijker te bereiken bij een film, omdat er zoveel factoren in het spel zijn en er op zoveel vlakken iets mis kan gaan. Denk aan casting, acteerprestaties, kostumering, make-up en belichting, zaken als montage en continuïteit, geluid en synchronisatie. Maar iedereen weet ook hoe lang de aftiteling duurt bij een grote speelfilm; het aantal medewerkers is eindeloos.

Het is denk ik een nóg geweldigere prestatie van een schrijver van een roman als wij willens en wetens ons ongeloof uitstellen, want hij of zij doet het alleen. En doet het alleen met woorden, zinnen, alinea’s. En over die lengte van al die zinnen en alinea’s moet hij ons ongeloof uitgeschakeld houden.

Maar nu terug naar die vier woorden: ze geven duidelijk aan dat er sprake is van ‘wil’; een lezer besluit zijn ongeloof uit te stellen en zich mee te laten voeren door het verhaal. En wanneer vindt hij een boek goed? Daar zijn verschillende antwoorden op mogelijk, denk ik.

De ene lezer vindt een boek goed ‘als ik even vergeet dat ik lees.’ Met andere woorden als zijn besluit om niet sceptisch te zijn op de achtergrond geraakt is. Deze lezer was eigenlijk één geworden met het verhaal. En hoe dat kwam? Was het in zulke goede taal gegoten, dat dit vanzelf ging? Of: was het voorstellingsvermogen van de lezer bij de gebeurtenissen en het personage zó sterk, dat zijn ongeloof werd vernietigd? “De koning sterft. Oh, wat erg!” Een andere lezer vindt een boek misschien juist goed omdat hij zo bewust leest hoe het beschrevene wordt verwoord. “De koning sterft. Wat prachtig beschreven!”

Maar verder denkend over dat “opgaan in een verhaal,” vind ik het nog altijd fascinerend dat een aan elkaar geplakte bundel tekst ons heel de gedachtewereld van een personage kan leveren. En dat deze interactie zó overtuigend kan uitpakken, dat we één worden met dat personage.

Vergeten dat je leest is dus eigenlijk: je scepsis, je wantrouwen, je ongeloof opzettelijk vergeten. Misschien is voor de meeste mensen ‘vergeten dat je leest’ pas het echte LEZEN. Want, terwijl je dat vergeet, is je voorstellingsvermogen op volle kracht aan het werk: jij creëert de wereld van het verhaal, de personages, hun gedachten.

En hoe zit het met die andere lezer? En er zijn ook lezers, die erg genieten van een boek waarin de schrijver allerlei verschillende teksten gebruikt; van songtekst tot reclameslogan tot politieke slagzin, om vervolgens het verhaal eens helemaal stil te zetten en een essay in te lassen over een bijzondere kunstenaar. Op dit punt in het boek aangekomen is deze lezer heus niet meer bezig zijn ongeloof uit te schakelen; hij wéét dat hij iets kunstmatigs in zijn handen houdt en geniet ervan dat de schrijver hem er zo lekker aan herinnert. Juist het voortdurende bewustzijn naar een kunstwerk te lezen, maakt voor hem de lol van het lezen uit. Bij hem is lezen: steeds weten dat je leest.

Laten we voor het gemak eens aannemen dat de meeste lezers het liefst opgaan in het verhaal, opgaan in die verzonnen wereld, die ze zelf al lezend mee verzinnen. Die lezers zullen zich ergeren wanneer ze uit het verhaal gesmeten worden. Zullen we eens kijken hoe dat kan gebeuren?

Een paar voorbeelden:

-  Er wordt overtollige informatie gegeven, die al eerder was verstrekt. Waardoor wij denken: Wist ik al lang, man! We voelen ons al lezer niet serieus genomen.

 -  Een schrijver moffelt nog snel wat informatie in de tekst, zodat het aannemelijk wordt wat er verderop gebeurt. Zo moesten we in Little Lives nog gauw horen dat de hardhandige ex-vriend zijn eigen sleutel had van het appartement van de held. Die werd daarop in eigen huis overvallen en zwaar gemolesteerd.

 -  Een personage krijgt geen duidelijk gezicht, omdat zijn manier van praten en denken steeds anders geformuleerd is. Auke Hulst wisselt in En ik herinner me Titus Broederland voortdurend: nu eens is het taalgebruik van het personage eigentijds, dan weer ouderwets, en misschien is plantaan voor plataan wel gewoon een nare schrijffout.

 -  Wij kunnen ons de situatie niet meer voorstellen door onvolledige, onhandige of onjuiste beschrijvingen. Staat de held echt ‘achter de spoorbomen’? Betekent dat: óp de rails? Of wacht hij, staande voor de spoorbomen? Een dodelijk verschil.

 -  We krijgen geen duidelijke indruk van een handeling, doordat de schrijver tekortschiet in de beschrijving ervan. Waar stond zij op dat moment? Hoe kan het nu dat …? Zodra we ons dat gaan afvragen, is het gedaan met het verhaal.

 -  Een schrijver doet te veel moeite ons te wijzen op de parallellen tussen het verhaal en eerdere verhalen uit de mythologie of de bijbel. Wij voelen ons niet meer voor vol aangezien. En we haken af.

 -  Een verhaalfragment gaat zó zwanger van betekenis, dat we ons gedwongen voelen erbij stil te staan en erover na te denken, terwijl ondertussen het verhaal verder moet.

In Twee Vrouwen van Harry Mulisch wordt onheilspellend ingezoomd op het mechanisme van een deurslot. In het portiek deed ik nu de voordeur van de buitenkant op het nachtslot. Ik dacht: als er een klein beestje in het slot zit, een jong miertje, gevlucht voor de bui, dan is het nu door het mechaniek vermorzeld.

De 10 Foto's Met Een Lang Verhaal Staan in een blog, op Tumblr. 111

Het poffertjeshuis van Bongers aan de Meent, 12 mei 1977.

De poffertjeskraam op de Meent is zo’n vertrouwd Rotterdams bouwsel, dat weinig mensen zich realiseren dat het ooit door een architect is ontworpen en zelfs een echt staaltje wederopbouwarchitectuur is. Architect van de tearoom Bongers, zoals het restaurant vroeger heette, was Harry Nefkens (1918). Geen echt bekende architect, maar zeer actief tijdens de wederopbouwperiode met vooral woningbouwprojecten. Zijn bekendste werk is waarschijnlijk de woningbouw in Pendrecht aan de Stellendamstraat, bekend onder de bijnaam de Vissenkommen. Ook het Zeemanshuis aan de Willemskade is van zijn hand.

De poffertjeskraam is achthoekig van vorm en heeft een diameter van acht meter. Het gebouw is slechts één verdieping hoog, maar er is wel een kelder met toiletten, opslagruimte en een keuken. Via een liftje is de keuken verbonden met het buffet tegen de achterwand. De kelder is bereikbaar via een open trap. In de tearoom was plaats voor zestig personen. De meeste plaatsen liggen langs de geheel glazen gevel.

De begane-grondvloer ligt 55 centimeter boven straatpeil. Rond het gebouw loopt een luifel. De staalconstructie staat buiten de gevel en geeft het gebouw die frisse uitstraling. De luifel loopt door in het dak; het middendeel van het dak ligt hoger zodat er volop daglicht door de ramen hier binnendringt.

In 1970 zijn er plannen om achter de poffertjeskraam een hotel voor 200 jonge migranten te bouwen. Het wordt enkele jaren later een gewoon kleinschalig woningbouwproject met 42 een- en tweepersoons woningen van Leo de Jonge architecten in voor de jaren zeventig karakteristieke baksteenarchitectuur. In maart 2006 stopt Bongers met de poffertjeskraam, die verkocht wordt aan patatbakker Bram Ladage. Dan ontstaan er plannen het paviljoen en de woningbouw tussen Botersloot en Pannekoekstraat te vervangen door een woontoren.

In 2009 tekent Jeroen Hoorn voor deze ontwikkelaar een bescheidener voorstel met hoge bebouwing langs de Meent; het paviljoen krijgt een nieuwe plek op een verhoogd plein. Door de vastgoedcrisis komt het project niet van de grond en sindsdien is er een nieuw poffertjes- en pannenkoekenrestaurant gevestigd.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van de fraaie site wederopbouwrotterdam.nl Lees alles op

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Voetgangersbrug over de ingang van de net voor scheepvaartverkeer gesloten Leuvesluis, juni 1967. Links het sluiswachtershuis naast Plein 1940 met het beeld Verwoeste stad van O. Zadkine en op de achtergrond de Schiedamsedijk met gebouw De Leuve.

De Leuvesluis dankt zijn naam aan de oude kreek 'de Leuve' of 'de Loeve', zoals de naam meermalen in de stadsrekening van 1426/27 voorkomt. In de 16de eeuw was de stad eigenares geworden van het land aan de Leuve. Op 23 april 1598 werd aan de westzijde van de kreek de grond in erven uitgegeven. Daarna begon men met het graven van de haven die in 1608 gereed kwam.

In het begin sprak men van Nieuwehaven, doch daar dit verwarring kon geven, werd Leuvehaven al spoedig de enige naam. Over de haven lagen twee bruggen, de Leuvebrug en de Nieuwe Leuvebrug. Eerstgenoemde brug, ook wel Oude of Lange Leuvebrug genoemd, dateerde uit 1609 en werd kort na de Tweede Wereldoorlog gesloopt. De straat die op de brug uitliep heette Leuvebrugsteeg, vroeger ook wel Breede Leuvestraat of Brugsteeg geheten. Bij het bombardement in mei 1940 is de steeg verdwenen. De ten zuiden van de Leuvebrug gelegen Nieuwe Leuvebrug was in 1849 gebouwd. In de jaren vijftig van de 20ste eeuw werd ze afgebroken en vervangen door een nieuwe brede brug die eveneens deze naam kreeg.

Het havenhoofd bij de Boompjes, waar het koopvaardijmonument 'De Boeg' werd geplaatst, ontving tegelijkertijd de naam Leuvehoofd. De daar gebouwde sluis werd Nieuwe Leuvesluis genoemd. Na het bombardement werd ten zuiden van de Steigersgracht de Leuvekolk gegraven. Via een onderdoorgang onder de Blaak stond dit water in verbinding met de Leuvehaven. Door de aanleg van de oost-westlijn van de metro is deze verbinding vervallen. Bij besluit B&W 13 september 1949 werd de naam Leuvebrug ingetrokken. Bij besluit B. 3 april 1944 werd de naam Leuvebrugsteeg ingetrokken. Bij besluit B&W 6 februari 1970 werd de naam Leuvesluis ingetrokken.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Openbare executieverkoop van de inboedel van Ruteck's promenaderestaurant op het Stadhuisplein hoek Lijnbaan, 16 september 1969.

De geschiedenis van Heck’s en Ruteck’s begint bij de oprichting van De Rutten’s Bierbrouwerij ‘De Zwarte Ruiter’. De vennootschap wordt in september 1893 opgericht door vier leden van de Limburgse familie Rutten, die al meer dan twee eeuwen het brouwersambt uitoefent. De vijfde vennoot is de Rotterdamse likeurstoker Henri Franciscus van der Wolk. Als maatschappelijk kapitaal wordt door de familie Rutten de nieuwe brouwerij te Maastricht ingebracht. De bijdrage van Van der Wolk is de likeurstokerij en de 27 koffiehuizen. Als omschrijving van de aard van het bedrijf vermelden de statuten: ‘Fabricatie van allerlei soorten bier, mout, gedistilleerd, likeuren enz. waaronder inbegrepen de exploitatie van daarvoor dienstige installatiën’. Opzet van de vennoten is om de afzet van het Maastrichtse bier in het westen des lands te vergroten. De eigen koffiehuizen zullen

hierbij een belangrijke rol moeten gaan spelen. In de loop der jaren wordt ‘De Zwarte Ruiter’ eigenaar of aandeelhouder van vele proeflokalen. Tevens bezit de brouwerij een aantal slijterijen. Naast de productie wordt zodoende een garantie voor de afzet opgebouwd.

In 1915 verhuist het hoofdkantoor van Maastricht naar Rotterdam, waar ook de stokerij van Van der Wolk is gevestigd. Vijf jaar later besluit de directie om de brouwerij in Maastricht te verkopen aan Heineken. De gevolgen van de Eerste Wereldoorlog en de afnemende kwaliteit van het bier wegens een gebrek aan grondstoffen, liggen hieraan ten grondslag. Bij het afstoten van de brouwerij is het concern op dat moment eigenaar van zo’n 70 koffiehuizen en proeflokalen. De exploitatie hiervan wordt nu de kerntaak van het bedrijf. Drijvende kracht hierachter is medeoprichter Van der Wolk. In 1922 neemt de vennootschap de aandelen over van de slijterijketen A.J. Heck & Co. die o.a. vestigingen heeft in Rotterdam, Dordrecht en Nijmegen. De naam van de slijterij blijft gehandhaafd, maar bovendien gaan de opnieuw ingerichte koffiehuizen verder onder de naam Heck’s Proeflokaal of Heck’s Monopool. In datzelfde jaar maakt de directie kennis met de lunchrooms van Lyon’s in Londen. Dit concept wordt overgenomen en op Nederlandse leest geschoeid. De naam Ruteck’s is waarschijnlijk een samentrekking van Rutten en Heck’s.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam.De informatie komt uit 'Goed, goedkoop en zo gezellig!, Het succesverhaal van 40 jaar Heck’s en Ruteck’s lunchroom, Cees Mallander, 2011 Malland Histories, blz. 7-18 en 73

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Dirk Smitsstraat, gezien vanaf de Linker Rottekade, 2 november 1979. Rechts het gebouw van NIVON.

Dirk Smits (Rotterdam, 20 juni 1702 — Hellevoetsluis, 25 april 1752) was een Rotterdams dichter, vooral bekend door zijn gedichtenbundel De Rottestroom.

Dirk Smits was de oudste zoon van Michiel Smits en Elizabeth Meeuwels. Na het bezoek van de school werkte hij op een koopmanskantoor en vervolgens tot 1746 als ambtenaar bij de wijnbelasting. Al vanaf zijn vroege jeugd maakte hij bij verschillende gelegenheden gedichten. In 1733 trad hij in Haarlem in het huwelijk met Kornelia Kloribus, met wie hij acht kinderen kreeg maar waarvan er twee jong stierven. In 1737 publiceerde hij zijn eerste werk Israëls Baälfegors dienst of gestrafte wellust in drie bundels. In 1741 volgde Mengeldichten en in 1743 de uitgave van Over de poëtische verrukking. Vanaf 1746 werkte hij voor de admiraliteit te Hellevoetsluis. In 1750 publiceerde hij zijn gedichtenbundel De Rottestroom, die hij aan stadhouder Willem IV opdroeg. Eind maart 1752 werd hij door een hond in zijn been gebeten en hoewel de hond niet hondsdol was overleed hij op 25 April 1752 aan de gevolgen daarvan. Hij is in Hellevoetsluis begraven. De drie bundels Nagelaten gedichten werden in 1753-1764 door Nikolaes Versteeg uitgegeven. In deel 3 beschrijft Versteeg uitvoerig het leven van Dirk Smits.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De fontein aan het Hofplein, met op de achtergrond het stadhuis, in 1955.

Het Hofplein is een (verkeers-)plein in Rotterdam. Het plein is gelegen op de kruising van het Weena, de Schiekade en de Coolsingel.

Het Hofplein werd aangelegd op de plaats van de vroegere Hofpoort en lag oorspronkelijk iets meer naar het noordoosten. Na het Bombardement op Rotterdam in 1940 is het plein echter op een nieuwe plaats aangelegd, om beter aan te sluiten bij het stratenpatroon. Hierdoor is wel het station Rotterdam Hofplein verder van het plein komen te liggen. Aan het Hofplein stond tot 1939 de Delftsche Poort.

Het is een verkeersplein uitgevoerd als een rotonde met verkeerslichten. In het midden van het plein bevindt zich een grote fontein. Het beeldhouwwerk van de fontein is van Cor van Kralingen.

In het gras rond de fontein liggen de sporen van de Rotterdamse tram. Er is intensief tramverkeer over het plein (bijna alle tramlijnen rijden via het Hofplein), waardoor de wachttijden voor het autoverkeer bij de lichten kunnen oplopen tot meerdere minuten. De trams kunnen zowel rechts- als linksom over het plein rijden, waardoor het mogelijk is rechtstreeks linksaf te slaan.

De fotograaf is Johan van Bueren en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Rie Mastenbroek (1919-2003), olympisch zwemster

In 1934 won Mastenbroek drie gouden en één zilveren medaille bij de Europese kampioenschappen langebaan (50 meter) in Maagdenburg (Duitsland). Ze herhaalde deze prestatie bij de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn. Ze won, als zeventienjarige, de 100 meter vrije slag, de 400 meter vrije slag en (samen met Willy den Ouden, Tini Wagner en Jopie Selbach) de 4x100 meter vrije slag. Op de 100 meter rugslag behaalde ze de zilveren medaille. Het was voor het eerst in de geschiedenis dat een zwemster zoveel (gouden) olympische medailles won, en Mastenbroek was dan ook de ongekroonde keizerin van de Spelen.

Rie Mastenbroek stierf op 6 november 2003 in haar woonplaats Rotterdam.

Bron, Stadsarchief Rotterdam.

Gezicht op de Nieuwehaven met de Pakkenbrug in 1938.

In 1412 verleende graaf Willem VI aan Rotterdam vergunning tot een stadsuitbreiding in zuidelijke richting. Er werd een nieuwe stadsvest gegraven, waarvan melding wordt gemaakt in de stadsrekening van 1426/27. Door de uitbreiding van de stad aan de zuid-oostzijde, in het laatste kwartaal van de 16de eeuw, is deze vest als zodanig vervallen. Ze werd tot haven ingericht, terwijl ten zuiden daarvan een nieuwe vest werd gegraven. Daarna sprak men nog wel over de Oude Vest. De naam Nieuwehaven dankte ze aan de reeds bestaande Oudehaven. Oorspronkelijk liep ze dood tegen de werven van de Admiraliteit, doch ze was door een dwarshaven verbonden met het Haringvliet. In 1689 is de Nieuwehaven doorgegraven en de dwarshaven gedempt. Bij het bombardement in mei 1940 werd de bebouwing langs de haven verwoest. De haven zelf bleef jarenlang in een kale omgeving liggen. In de eerste helft van de jaren zestig van deze eeuw werd ze gedempt. De huidige Nieuwehaven is een straat die even ten zuiden van de vroegere haven van die naam ligt.

De Pakkenbrug was een brug over de Nieuwehaven tegenover de Oostmolenstraat. Ze was vernoemd naar kapitein Adriaen Cornelisz. Pack, die omstreeks 1589 aan de Nieuwehaven woonde. Volgens de kroniekschrijver Jan Gerritsz. van Waerschut was de brug in 1593 gemaakt. Ze kwam ook onder de namen Gerrit Cocksbrug en Molenbrug voor. Gerrit de Wigger woonde voor 1485 in een 'groot' huis aan de Rijstuin met een steeg aan de oostzijde daarvan. Voordat de vest tot Nieuwehaven was vergraven, zal deze woning wel in de buurt van de latere Pakkenbrug hebben gelegen. De steeg was waarschijnlijk de Oostmolenstraat en Gerrit misschien de molenaar van de molen, die daar op de verst heeft gestaan. Gerrit Wiggertz. Cock, die in de eerste helft van de 16de eeuw voorkwam, kan een nakomeling zijn geweest. De naam Molenbrug zal ontleend zijn aan de molen, die in 1584 werd afgebroken ten behoeve van de bouw van de brug. Tijdens de demping van de Nieuwe Haven werd de brug gesloopt. Bij besluit B&W 28 mei 1957 werd de naam ingetrokken.

De fotograaf is Jan Retel en de foto en informatie komen uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De ingang van het slachthuis aan de Boezemstraat, februari-april 1978.

In 1897 bouwde men aan de Crooswijkse Boezemstraat het Rotterdams Openbaar Slachthuis. In de volksmond stond het al gauw bekend als het 'abattoir'. Het lag dicht in de buurt van de veemarkt. In de loop van de jaren is herhaaldelijk gepoogd het slachthuis naar een ander deel van Rotterdam te verplaatsen. Tot 1981 bleef het echter op de oude plaats in gebruik. In dat jaar verhuisde men naar een nieuw slachthuis in de Spaansepolder. Het oude complex in Crooswijk werd kort daarop gesloopt.

De Boezemstraat is vernoemd naar de hoge boezem. Op 14 januari 1769 werd door de Staten van Holland en West-Friesland octrooi verleend om, tot ontlasting van de gemeene boezem de Rotte, een tweede boezem te maken in de polder Rubroek. Het overtollige water kon door een sluis bij de Oostpoort ontlast worden in de Nieuwe Maas. De aanbesteding van de hoge en de lage boezem en de watermolens vond plaats op 25 april 1772. In 1854 werd nog een Reserveboezem gegraven. N 1897 werden de Hoge en Lage Boezem gedeeltelijk en de Reserveboezem geheel gedempt. De 2de Reserveboezemstraat heette van 1914 tot 1918 Kampioenstraat, een naam die herinnerde aan het door de voetbalvereniging 'Sparta' behaalde kampioenschap. Deze vereniging oefende op het nabijgelegen Exercitieveld. De Boezemweg vormde vóór 1973 een onderdeel van de Boezemsingel. Hoewel de naam Hoge Boezem als straatnaam reeds jarenlang in gebruik is, werd hij pas bij bovengenoemd besluit officieel vastgesteld. Op een plattegrond van 1881 komt de Boezemstraat voor onder de naam Abattoirstraat naar het slachthuis of abattoir, dat daar geprojecteerd was. Dit abattoir werd op 1 mei 1883 geopend.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Feijenoordstraat op het Noordereiland, met rechts te slopen huizen, 1966. Op de achtergrond Het Witte Huis.

De Feijenoordstraat is een straat op het Noordereiland. Het oude eiland Feijenoord, dat gevormd werd door de Nieuwe Maas en het Zwanegat, komt reeds in 1441 voor. In 1591 werd het voor tweederde en in 1658 voor het resterende deel door de stad Rotterdam gekocht. Het eiland behoorde tot het grondgebied van IJsselmonde. In 1869 werd Feijenoord met Rotterdam verenigd. De aanleg van de spoorweg over dit terrein en het graven van een groot aantal havens hebben dit stadsgedeelte tot grote ontwikkeling gebracht. Door het graven van de Noorderhaven in de kop van Feijenoord in 1874 ontstond het Noordereiland.

In de oudste bronnen is de naam Fijenoord; later wordt het eiland gewoonlijk aangeduid als 'de Noord' (vermoedelijk een verbastering van 'Oord'). Feije komt meermalen voor als meisjesnaam. Een verband tussen een zekere Feije en Feijenoord is echter niet gevonden. Ook gedacht kan worden aan de Friese jongensnaam Feije. Dirck van der Does, in 1466 baljuw van Zuid- Holland, had een broer Feije, die mogelijk met Feijenoord in verband kan worden gebracht. De benaming 'oord' komt in deze streken veelvuldig voor en heeft de betekenis van buitendijks land, uiterdijk, gors, schor of slik. Van 1902 tot 1958 was er ook een Korte Feijenoorddijk. Deze vormt thans een onderdeel van de Oranjeboomstraat en de Persoonshaven.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Crooswijkseweg gezien vanuit het noorden, 1930.

Omstreeks 1337 komt de heer Van Voorne voor als eigenaar van het huis of de hofstede te Crooswijk. Dit huis kwam later aan de graaf van Holland. Het stond waarschijnlijk op de plaats van het oude Duifhuis, een toltoren die door de Romeinen was gesticht. Het huis komt voor op een kaart van 1567 van Jan Potter. In 1828 kocht de stad de buitenplaats 'het Huis te Crooswijk', ook bekend onder de naam van Duifhuis, met de daarbij behorende grond. Het huis werd gesloopt en op het terrein werd een begraafplaats aangelegd. Alle hierboven genoemde straten liggen in het voormalige ambacht Crooswijk. De Crooswijkseweg wordt reeds in 1489 genoemd. Deze liep van de huidige Goudse Rijweg naar de vroegere Oudedijk. Ze kwam ook voor onder de namen Crooswijksche Binnenweg, Goudscheweg, Rubroekscheweg, Oudelandscheweg, Schinkelweg en Gerrit Berchmansweg. De Crooswijksebocht werd voor 1948 alleen aangeduid met de naam Crooswijk.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

VOOR Al, VOOR IEDEREEN DIE ONDERDEEL WIL  ZIJN VAN ONEINDIGHEID

Voor Al. Moet ik me aangesproken voelen? Ja, natuurlijk. Ik ben de lezer. Ik ben één van al. Member of the pack. Het boek spreekt mij aan. Een en al oog. Dat wel, maar eigenlijk ook weer niet. Want de hoofdletter zegt dat het een persoonsnaam is. Al als in Albert of van Alexander. Dan is een beperkte oplage voldoende. En blader ik in een “geheim” dagboek. Het geheimzinnig zijn als dat van Al. Na beschouwing is duidelijk dat dichter, kunstenaar en allesmenger Arnoud Rigter zijn bundel beeldpoëzie heeft opgedragen aan pa Harrie en ma Boukje. De ouders die hem niet lang voor deze zijn ontvallen. Het zijn zijn al. Zijn allesie. Om niet te vergeten. En verder is het bijzondere kunstwerk voor ons allen. Voor Al. Tot in de eeuwigheid ofwel de oneindigheid. Ik mag ervan genieten, het beleven.

Voor Al is vooral een boek om te kijken. De taal, het woordgebruik is summier maar wel aanwezig. Twee gedichten illustreren de beelden. Het draait in het boek eerstens om die beeldtaal. De woordtaal is van ondergeschikt belang, maar niet weg te denken. Het houdt steek en hangt samen, woordvorm is onderdeel van de plaat zoals lijnen en vlakken dat zijn. Voor deze veelkleurige voorstellingen gebruikt Rigter de fotografie als techniek, met behulp van de digitale beeldbewerking maakt hij intrigerend plaatwerk. Tussen de beweging strooit hij letters en cijfers, emojis en symbolen. De tekst binnen het beeld wentelt zich op en neer. Formules om het zijn te duiden, het plan van aanpak het leven vorm te geven. In dit abstracte denkbeeld schuilt geen reële wereld, de oneindigheid is geen werkelijkheid. Het is dat wat bestaat in de geest. Een tantaluskwelling: als ik nu, zal het kunnen, als het toch eens was, hoe zal dat zijn. De eeuwigheid. Met die gedachte lijkt me, heeft Arnoud Rigter het boek gemaakt. Die beelden van de oneindigheid hebben door zijn hoofd gespeeld. Op papier kan het, in theorie is het mogelijk, kan alles, het al. De lezer, de belever, maakt de theorie tot praktijk door op te gaan in het boek, mee te gaan in die gedachte. Het is betrekkelijk, want zodra het boek dichtgaat en terug in de kast gezet, is de eeuwigheid eindig, houdt de beweging stil. Maar voor even in mijn eeuwigheid, voor de duur dat het boek dubbelzijdig dik is en eens weer, ben ik onderdeel van de tijd die geen einde heeft in de optiek van Rigter. Het boek is geen gedichtenbundel of geïllustreerde persing, het is een kunstwerk op zich en in zichzelf. Het is een avontuur er deelgenoot van te mogen worden, een belevenis er bezit van te hebben.

Voor Al is een aldoor durend kijkproces. Er is een begin, maar eigenlijk nergens een eind. Vanaf de laatste bladzij draai ik het boek om en begin opnieuw. Het omkeerboek heeft twee helften in een doorgaande lijn. Ik krijg de groeten van en doe de groeten aan, de oneindigheid. Helft 2 vloeit, denk je het eind gevonden te hebben, naadloos over in Helft 1. In een doorlopende beweging, als de wijzers van de klok die hun rondes draaien. Dan lees je nog een tweede keer, ik lees het weer. Heen en weer sluiten nauw op elkaar in beelden. Mijn ogen duizelen over de bladzijden. Het gaat constant door, dat kan. Als in een cirkel. Bij de cirkel is het begin het eind, waar je bent begonnen kun je eindigen om de draaiing rond te maken. In één beweging. Eenmaal ingestapt is het eind ook weer het begin.

In het boek vind ik veel cirkels, wentelingen, duizelingen. Het verhaal is niet eindig, het beeld gaat eeuwig door. Zo zou een leven moeten zijn, voor pa, voor ma, voor al. De vertelling, de beelden en de woorden daarbij, beschrijft daarom geen enkel leven maar een eeuwig leven. Willen we dat niet allen, voor altijd en eeuwig hier zijn. Want in dat niets moeten zijn, later – ooit, maakt onzeker, we willen ons niet losmaken uit de cirkel. Maar ergens wordt je wel ooit uit die malle molen gedrukt als de puberende karekiet die door het koekoeksjong uit het nest wordt gegooid. Dan is het eindig, maar voor enkelen een nieuw begin.

Maar zolang ik inwoner ben van dat gekkenhuis waar Rigter mij toegang toe geeft, draai ik door met de cirkels en surf op de golvende lijnen. Meteen al op het omslag raak ik in de ban van de oneindigheid. Voert de cirkelgang mij binnen in het mysterie van de kringloop. Er waait een krachtige wind die zich manifesteert in een tornado, de hete adem vergloeit in vlammende tinten. De grond onder mijn voeten lijkt te beven – 7 op de schaal van Rigter. Ik raak van mijn stuk, niets blijft overeind in mijn denken. In het boek word ik meegezogen door de draaikolken die me almaar dieper voeren in dit universum, dit heel al.

Het boek heeft dus een begin en geen eind, zolang ik besluit het niet dicht te doen. Dat sluiten betekent dan een onderbreking van de fysieke cyclus, maar in het boek blijft het abstract doorgaan, al tijd. Ik start met lezen op pagina 1 nadat het omslag me naar binnen heeft getrokken, gezogen. Het is de pagina -3 voordat op 0 ik de groeten krijg van de oneindigheid en na 1 de hel losbarst. Maar de profetie dat we ooit onsterfelijk leven door draaien heeft geen eind, niet anders dan ik denk op dat moment een andere invulling van mijn tijd te wensen. Dan leg ik het boek terzijde, maar er is nooit een moment dat het uit gelezen is. Telkens kan ik in gedachten de oneindigheid opnieuw betreden of ergens halverwege in het boek verder gaan waar ik was gebleven. Is eeuwigheid oneindig, is oneindigheid eeuwig. Synchroon en parallel, rond en rond, door en door.

Achter iedere deur die ik open is een andere deur om dicht te doen. De eeuwigheid heeft een Droste effect waar geen eind aan lijkt te komen. De zuster die telkens opnieuw in beeld komt in het blik op haar dienblad. Een spiegelbeeld dat in zichzelf blijft spiegelen. Een draaikolk waarin geen bodem lijkt te zitten. Ik doorleef een eeuwig durende val in de put en langs het ruim door Arnoud Rigter ingericht. En steeds kom ik langs andere werelden, trekt de een nog mooier dan de andere aan mijn ogen voorbij. Er is wel een bodem in de put, een zwart gat in het ruim dat helder wordt wanneer ik het nader. Daar diep beneden wordt ik als door een trampoline terug gekaatst naar het licht aan het eind van de tunnel, dat geen afloop blijkt te zijn. Want de zwaartekracht trekt me weer de ruimte in, de vloerloze put waar geen grond is om op te staan. In een vicieuze rondgang, een begin zonder einde.

Schiet de tijd uit de eeuwigheid ontstaat er een ordelijke wanorde. De cirkel komt los van het draaien, lijnen die vormen dwalen door de ruimte. Het boek is op twee soorten papier gedrukt. De cyclus van de tijd is veelkleurig op glossy papier geprint. De formulering van de chaos staat zonder kleur op een matte drager. Uit de duizelende omwenteling kom ik in het hart even los, doorzie de beeldtaal die weerklinkt en zich telkens opnieuw manifesteert. De woorden glijden dan weg in de tijd, worden minder vatbaar, onleesbaar. De formule houdt het geheel duidelijk bij de les, het al, de oneindigheid.

Het is een duizelingwekkend boek, waarvan het doel en de zekerheid niet altijd duidelijk zijn of te herkennen. Het gaat in deze ook niet om de uitdrukking, maar om de indruk die het achterlaat, om het gevoel bij de voorstelling. Beelden zeggen meer dan woorden, maar toch blijven oneliners me extra bij. De poëzie is kort en krachtig. Diepe gedachten die de beelden oproepen. Zo had ik nooit gezien, zo heb ik het nooit gezegd. Maar het is waar: een dief is ruimdenkend op het gebied van bezit, zoals een parachutist dat is op het vlak van zwaartekracht. Zonder valscherm duizel ik in de gapende oneindigheid van Rigter. Het voelt fijn in gedachten gewichtloos de eeuwigheid in te gaan.

Voor Al. Beeldgedichtenbundel van Arnoud Rigter. Uitgave Woez, het beeldtekstplatform binnen uitgeverij Opwenteling, 2022.

https://opwenteling.nl/project/voor-al/?portfolioCats=107

3,4,5,12,15? :D

3. Welke auteur vind je het beste/mooiste schrijven?Tot nu toe zou ik zeggen Harry Mulisch, omdat hij alles zo mooi verwoord4. Wat vond je het mooiste boek?Hersenschimmen5. Wat vond je het leukste boek?Harry Potter and The Philosopher’s Stone

12. Wanneer vind je een boek écht goed?Wanneer je onder het lezen een levensecht beeld voor je krijgt en je je volledig kan afschermen van de gewone wereld

15. Welk(e) boek(en) heb op je verlanglijstje staan?Divergent, The Maze Runner, Lord of the Rings en The Hobbit (en de samengevat bundels van scheikunde en biologie, maar die lees ik niet voor mijn plezier haha)

Dankjewel voor je vragen! :)

Franca Treur, ‘X & Y’, over de menselijke relatie

Een heel fijn geïllustreerde kortverhalenbundel over de menselijke relatie. Alleen samen of samen alleen, zo benoem ik het alvast. Het zijn stuk voor stuk illustraties van relaties en van hoe mensen omgaan met elkaar, denken over elkaar en handelen vanuit dat denken (zonder te weten hoe het eigenlijk echt zit). Een mooie illustratie van hoe we soms allemaal in onze eigen realiteit zitten en oprecht overtuigd zijn dat de ander dit alles ook zo ervaart. Een mooie bespreking van dit boekje vond ik alvast bij Cutting Edge: http://www.cuttingedge.be/boekenstrips/franca-treur-x-y

Franca Treur, ‘X & Y’

Met mensen in weinig woorden

Franca Treur heeft niet veel woorden nodig om de Mens te beschrijven. In twee pagina’s vertelt ze meer dan anderen in tweehonderd. Ze verhief ‘schrijven is schrappen’ tot een kunst, en verzamelde haar beste werk tot nu in de kortverhalenbundel ‘X & Y’. Drieëndertig verhalen over een mannetje een vrouwtje, over een X en en Y, die niets bijzonders doen behalve bedriegen, verliefd worden, huichelen, beminnen, vallen en weer opstaan. Kortom, leven. Treur is niet uniek in wat ze doet, maar ze is er wel verdomd goed in.

Bijna elk verhaal start met een man en een vrouw. We doen niet aan meneren en mevrouwen, we tutoyeren hen. We spreken met elkaar op voornaambasis. Een achternaam zou het hokje ook te hard verkleinen. Bij de verhalen van Treur past elke achternaam. Iedereen kan zich nu herkennen in Harry en Loes, in Frank en Roos. Iedereen voelt zich wel een keer onzeker. Iedereen voelt zich weleens de bedrogene. Of de bedrieger. Het is die universaliteit die maakt dat deze verhalen ons zo beroeren. Treur houdt de boze buitenwereld bewust buitengesloten. Zij doet niet aan politiek. Ze heeft geen zin om de mensen heel bewust een spiegel voor te houden, om hun moreel kompas bij te sturen. Treur toont alleen maar, zonder te oordelen.

Ze laat de wereld enkel binnen wanneer ze hint naar de nationaliteit van haar personages en, eerlijk, soms is dat al teveel informatie. Het is gek, maar elk brokje kennis vijlt iets van hun bovenmenselijkheid weg. Hun vormeloze gezicht krijgt herkenbare trekken. Hoe beter je hen leert kennen, hoe groter de afstand lijkt te worden. Dit kunnen niet langer je buren zijn want die ken je. Het kan aan ons liggen, maar hier zit misschien nog schrapruimte. We muggenziften nu, want dit gaat maar op voor een handvol verhalen. Veel vaker droomden we weg na alweer een prachtig verhaal. Het gebrek aan informatie zet je fantasie aan het werk. Wat je niet weet, vul je zelf in. Het kortverhaal op papier geeft genoeg stof voor een roman in je hoofd.

Wie we zeker niet onvermeld mogen laten is Olivia Ettema. Zij zorgt voor beeld bij de tekst van Treur. Haar prachtige illustraties zijn een perfecte verbeelding van de verhalen die ze vergezellen. Ook zij beperken zich tot de essentie. Je ziet een X en/of een Y aangevuld met een Z. Die ‘Z’ kan een zakdoek zijn, het koudblauwe scherm van een tablet of een kampeertent met liefdesgeschiedenis. Alles wat getoond mag worden, zonder dat Ettema zich bezondigt aan onnodige franjes.

De combinatie van tekening en tekst, tillen deze bundel ‘X & Y’ naar een hoger niveau. Een mooi staaltje van een geheel dat meer is dan de som van haar delen. Maar laat ons wel wezen, elk van die delen zou ook alleen stevig op eigen poten staan. En als je ons nu even wil excuseren, dan zetten wij ons nog even aan het mijmeren over bedriegen, verliefd worden, huichelen, beminnen, vallen en weer opstaan. Kortom, over het leven.

Jonas Loos

© Cutting Edge – 21 februari 2016

via https://ift.tt/2tY2BmO

Het bericht Franca Treur, ‘X & Y’, over de menselijke relatie verscheen eerst op Parents For Life.

from Parents for Life https://ift.tt/2FPn4wD via

Armada Radio 275 (Incl. Zonderling Guest Mix)

Armada Radio 275 (Incl. Zonderling Guest Mix) Subscribe to the Armada Music YouTube channel: http://bit.ly/SubscribeArmada Stream Armada Music Top 100 Playlist https://ArmadaMusicTop100.lnk.to/PLYA Welcome to Armada Music’s very own radio show: ‘Armada Radio’. The all-inclusive format spans a broad spectrum of genres, ranging from deep house to progressive trance - and everything in between! Tracklist: 0:42 1. Ryan Shepherd feat. Heather Janssen - Who's Gonna Love U [Armada Music] 4:11 2. Frank Pole - France [Armada Trice] 6:33 3. Phats & Small - Turn Around (Hey What's Wrong With You) (Calvo Remix) [Armada Music] 9:10 4. Joe Smooth - Promised Land (Gerd Janson Remix) [Armada Electronic Elements] 12:38 5. Marc Volt - Let Me Tell You (Extended Mix) [SONO Music] 15:11 6. Cave Studio - No Comment (Extended Mix) [Darklight Recordings] 17:19 7. Sunnery James & Ryan Marciano feat. Dan Mcalister - In My Bones [SONO Music] 19:57 8. DubVision x Afrojack - Back To Life [Armada Music] 23:02 9. Sultan + Shepard x Showtek - We Found Love (Sidney Samson Extended Remix) [Armada Music] Fan Favourite: 25:24 1. Dash Berlin & Jay Cosmic feat. Collin McLoughlin - Here Tonight (Radio Edit) Guest Mix Zonderling: 28:58 1. Zonderling - Lifetime (feat. Josh Cumbee) [Armada Music] 31:21 2. Lost Frequencies & Zonderling - Crazy [Found Frequencies] 34:08 3. Zonderling - Imaginary [Armada Music] 37:11 4. Road Kahan - Timelapse [Armada Chill] 40:08 5. Maxim Lany - Renaissance [Armada Electronic Elements] 46:20 6. Three Drives On A Vinyl - Greece 2000 [Armada Music Bundel] Album Pick (Spotlight): Erick Morillo - Subliminal Summer Sessions 2019 50:00 1. Harry Romero - Tania (Harry Romero 2019 Reboot Mix) (Radio Edit) 53:21 2. Erick Morillo - Fifth Element (Radio Edit) Armada Classic: 57:05 1. Kryder & Dave Winnel - Apache (Radio Edit) Connect with Armada Music ▶https://www.instagram.com/armadamusic ▶https://www.facebook.com/armadamusic ▶https://www.twitter.com/armada ▶https://www.soundcloud.com/armadamusic #ArmadaMusic #ArmadaRadio #Rodg #BeFree #BeBeautiful #BeYOU #BeLOVE #BedlamFoundry #IAmBedlam #EDM #ArmadaRadio275 (Incl. Zonderling Guest Mix) #ArmadaRadio #Armada #Radio #Zonderling #ZonderlingGuestMix #Armadainvitesradio