#guy verhofstadt | Explore Tumblr Posts and Blogs

mariacallous · 4 months

Text

THE IDEA THAT THE EUROPEAN UNION may consider sanctioning Tucker Carlson for his interview with Vladimir Putin—first floated by Guy Verhofstadt, a liberal member of European Parliament and former prime minister of Belgium—seems dead in the water. But that has done little to attenuate outrage and wild speculation, particularly on the Putin-curious right.

Elon Musk called the suggestion that Carlson might be denied entry into Europe “disturbing.” True to his reputation, Vivek Ramaswamy immediately invented a conspiracy theory: The EU could never take such a move (which, to be clear, it hasn’t taken) “without implicit blessing from their counterparts in the U.S. government.” Viktor Orbán’s political director, meanwhile, promised that the Hungarian government “won’t let it happen.”

Of course, there are currently “no discussions in the relevant EU bodies” about sanctioning Carlson, according to the European Commission’s spokesperson. Even if there were, any measures targeting him would face legal obstacles and political battles (not least because allies generally sanction each other’s nationals only in extreme circumstances)—and besides, the EU can’t do anything that quickly.

That said, the EU and/or its member states would be fully within their rights to sanction Carlson—if they perceive him as engaged in activities that harm their collective interest. The Commission’s spokesperson added that the EU could, theoretically, sanction “propagandists” who have a “track record” of working to “undermine the sovereignty and territorial integrity of Ukraine and to promote the illegal and brutal aggression by Putin.”

Sovereign states—or, in the case of the EU, supranational organizations—have almost by definition the plenary power to vet who gets into their country—a power Carlson and his supporters would no doubt defend, and indeed have defended.

Given the importance of Ukraine to Europe’s security, it would be reasonable for the EU to refuse entry to those who support Russia’s effort to wipe Ukraine off the map. In fact, since the beginning of the full-scale invasion of Ukraine, it has become much harder for Russians to obtain visas to the EU. Opinions will differ on whether closing the border to Russians (or to Carlson) is wise, but it is hardly illegitimate.

Denying entry to a foreigner is not a free-speech issue. Carlson is free to write and broadcast, and Europeans are as free as Americans to watch his two-hour interview with the Russian dictator for themselves and think for themselves, just as Carlson encouraged them to.

It seems unlikely that many Americans or Europeans were convinced by Putin’s rambling exposé of the supposed historic unity of Russians and Ukrainians going all the back to the ninth century. The audience was really a domestic one. As Mikhail Khodorkovsky, Putin’s exiled opponent, notes in the Telegraph, Russians “have largely Western tastes, behavior and consumption patterns”—in short, they see the West both as a “bully and a role model.” Carlson, depicted in Russian propaganda as a titan of America’s media market, provided validation for Putin’s lunatic views.

Carlson is a familiar figure in Russia. He has been frequently clipped and quoted on Russian TV—at the orders, apparently, of the government itself. He has consistently echoed Putin’s talking points justifying the war against Ukraine, lambasting U.S. support for Ukraine, and accusing NATO and the West of provoking violence there. He has also parroted Russian propaganda about U.S. biolabs in Ukraine, and about Russia being a deeply Christian country defending traditional values again the onslaught of wokism.

Putin made it clear before the full-scale invasion of Ukraine that his goal wasn’t just to gobble up his neighbor, but to assert a Russian sphere of influence over much of Europe, including several current EU members. Given the threat that Putin and his regime pose to European security, it would be reasonable for European leaders to conclude that Carlson’s work, bolstering Putin’s image ahead of a presidential election, makes him an undesirable visitor to the continent.

Would it be a wise, prudent move to ban him from Europe? Probably not—which is why it’s unlikely to happen. Especially for those EU member states that most strongly support Ukraine, sanctioning Carlson could backfire, making it even less likely that Republicans in Congress will approve the aid package for Ukraine currently under consideration.

If, however, that package fails, and Europeans conclude that the United States has abandoned Ukraine and, by extension, all of Europe, there may be more reason to deal more harshly with Putin’s useful idiots and fellow travelers in the West, including in the United States. It’s not about shutting Carlson up—it’s just about keeping him out.

4 notes · View notes

plumsworld · 2 years

Text

Pár szó a svéd választásokról

Ahogyan 1914 óta mindig, úgy most is a szociáldemokraták szerezték a legtöbb szavazatot a múlt vasárnapi svédországi országgyűlési választásokon. Sőt, ők maguk még javítottak is a 2018-as eredményükhöz képest. Mindezzel együtt a jelenlegi baloldali blokkhoz sorolható pártok csak 173 mandátumot szereztek, míg a jelenlegi jobboldali blokkhoz sorolható pártok 176-ot. Tehát a jobboldal győzött, amit a szociáldemokrata miniszterelnök, Magdalena Andersson lemondásával el is ismert.

Önmagában ez a hír nem lenne meglepő, liberális demokráciákban természetes, hogy időnként kormányváltás történik. Az igazi hír itt az, hogy a tradicionális jobboldali pártok most először voltak nyitottak arra, hogy együttműködjenek bevándorlásellenes Svéd Demokratákkal, az SD-vel, és akik most először megelőzték a hagyományos jobboldal vezető pártját, a Moderátokat. Hogy ez hogyan és miért történt, arról a magyarul elérhető legjobb anyag meglátásom szerint Lakner Zoltán interjúja Labanino Rafael politológussal, a Konstanzi Egyetem tudományos munkatársával, aki szorosan végigkövetette a történéseket, elemzéseket, választási vitákat a svéd médiában. Magáról az SD-ről itt található angolul egy rakás cikk, közte az SD történetéről, neonáci gyökereikről, és a hosszú, felemás próbálkozásról, hogy szalonképessebbé váljanak.

A globalizáció szintje

Egy pillanatra ugorjunk vissza a 2010-es évek elejére. Ez az az időszak, amikor szintén a jobboldal kormányzott. 2006 és 2014 között a bevándorláspárti Fredrik Reinfeldt volt a miniszterelnök, a Moderátok voltak a legnagyobb kormánypárt kiegészülve a Kereszténydemokratákkal, a Liberálisokkal és azzal a Centrumpárttal, ami ma inkább a baloldali blokkhoz sorolható.

Ebben az időszakban érkeztem Svédországba, ahol valamiért az ebéd során visszatérő társalgási téma lett az akkor zajló euróválság. Akadt viszont olyan ebéd is, hogy a nyolcfős asztaltársaságból öten Európán kívülről érkezett kutatók és PhD hallgatók voltak, ami miatt számomra kezdett kellemetlen lenni, hogy már megint az EU a beszédtéma, mert túlzottan „belpolitikának” tűnt. A péntek esti sörözéseken voltunk egy tucatnyian, amiből legfeljebb hárman voltak svédek, a többiek mind bevándorlók voltunk.

A városban az éttermektől a bicajszervízig egy rakás szolgáltatást bangladesiek, indiaiak, marokkóiak visznek, az építkezéseken és az idősotthonokban szintén bevándorlók dolgoznak, litvánok, székelyek stb. Számomra ez Svédország. Ezek a kapcsolatok (weak linkek) csatolnak az itteni társadalomhoz, bevándorlók nélkül ez az ország egyszerűen megállna működni. Természetesen érintkezek olyanokkal is, akik nem bevándorló hátterűek, de a szorosabb kapcsolataim döntő részét sem ők adják, hanem a bevándorlók, köztük itteni magyarok. Ezért is megnyugtató, hogy a környékünkön az SD támogatóinak aránya még mindig alacsony.

Az SD felemelkedése

A tízes évek elején az egyik ilyen védésen az egyik gúnyos poén az SD-ről szólt, akik akkoriban lépték át a parlamenti küszöböt, de ezt akkor egyszerűen még el lehetett viccelni. Mára viszont ők a második legnagyobb párt, ők lettek a királycsinálók. Igazából nem 2018-hoz képest meglepő, ami most történt, hanem egy 2010-es összevetésben éles a kontraszt.

Azóta persze sok minden történt. Az egyik a menekültválság a tízes évek közepén. Svédország fogadta be lakosságarányosan a legtöbb menekültet, a bevándorlási hivatal viszont túlterhelt, lassan működik. Ez leginkább a bevándorlóknak rossz, és volt, aki szóvá tette, hogy akár ez is lehetett volna egy választási téma. Eszembe jutott ezen a ponton, hogy R. Eszterrel írtunk egy blogposztot 2015 őszén, hogy egy kompetens kormány hogyan kezelné azt a krízist egy jól működő EU-ban, és eszembe jutnak most Guy Verhofstadt akkori javaslatai is. A valóság nem ez lett.

Nem minden bevándorló egyforma, természetesen egyénenként különbözünk, és ahogyan a Jelen-cikkben is elhangzik, a szomáliaiak beilleszkedése például sokkal problematikusabb, mint mondjuk az eritreaiaké, a dél-amerikai bevándorlók beilleszkedési mutatói pedig rosszabbak a sikertörténetnek számító bosnyákokénál és irániakénál. Szintén említi a Jelen-cikk is a drogbandák között zajló fegyveres leszámolásokat, ahol a célpont az ellenséges banda, de voltak ártatlan áldozatok, köztük gyerekek is. Az ilyen bandákban olyanok kerülnek be, akik itt már születtek, de valami félresiklott. Tavaly 45-en haltak meg így, idén ennél is többen. Egyetlen egy ilyen eset is elfogadhatatlan, de a kontextus is legyen meg: 2021-ben összesen 108 gyilkosság történt az országban, százezer főre nézve 1.08. Németországban vagy Magyarországon ez a szám 0.8 volt, Finnországban 1.6, Európa egészében 3, az Egyesült Államokban 6.3, a tényleg veszélyes Brazíliában pedig 23.6.

Ezek az esetek egyébként nagyvárosokban történnek, például Malmöben, de az SD támogatottsága nem a nagyvárosokban magas, hanem több tíz kilométerrel odébb egy-egy kisebb településen. David Sumpterék írtak erről egy cikket az Uppsalai Egyetemen: „we find no evidence that the proportion of foreign-born residents is predictive of increases in RRP support. Instead, education levels and population density are the significant variables,” ezenfelül egy projekt mellékágaként mi is írtunk egy tanulmányt, ahol azt néztük, hogy a választók hogyan viselkednek földrajzi és időbeli eloszlásban, és többek közt arról, hogy hogyan jelenik meg az SD. Végül legyen itt ez a link, ami összefoglalja, hogy az SD mely pártoktól szerzett új támogatókat (a Moderátoktól és a Szocdemektől egyaránt szerzett), illetve azt, hogy mely társadalmi csoportokban nőtt a népszerűségük (szinte mindegyikben).

Mi lesz ezután?

A következő időszakban kiderül, hogy hogyan néz majd ki az új kormány. A Liberálisok elvileg csak úgy támogatják ezt a koalíciót, ha az SD nem ad egyetlen minisztert sem. Ezek miatt kemény tárgyalások jöhetnek. A szomszédos északi országokban az utóbbi időben volt már a szélsőjobb kormányon, itt még nem. Nem tartok attól, hogy ezután rohamosan orbanizálódna az ország, nem fognak kopasz verőemberek megakadályozni népszavazási kezdeményezést, nem fognak egyetemet elüldözni, nem fogják az intézményrendszert, a demokráciát és a jogállamot lebontani. Az viszont biztos, hogy ez az utolsó csepp volt ahhoz, hogy kezdeményezzem, hogy svéd állampolgár is legyek. Azért, hogy legközelebb szavazhassak az SD ellen. Sőt, azt sem bánnám, ha az ő nehezített tesztjükön kellene ehhez átmennem.

Azt gondolom, legitim álláspont azt képviselni, hogy ne érkezzenek egy országba bevándorlók. Nem értek vele egyet, valamekkora bevándorlásra szükség van, de el tudom fogadni, ha valaki egyébként ezt gondolja. Az uszítást viszont már sokkal kevésbé, főként azért, mert kontraproduktív. És az is zavar, hogy az SD nem engedte be az eredményváróra a sajtó, a nemzetközi sajtó egy részét — magyarként tudjuk jól, hogy ez hová vezet.

Mire, kire szavaztam (volna)?

Hozzám legközelebb talán egyébként a Centrumpárt áll, akik régen kisgazdák voltak, most pedig liberálisok és zöldek, miniszterelnöknek pedig örültem volna Magdalena Andressonnak, aki kezdeményezte az ország csatlakozását a NATO-hoz, és aki számomra meggyőzőbbnek tűnik, mint szocdem elődje. Tartományi és önkormányzati szinten szavazhattam most is, ahhoz nem kell állampolgárság. Éppen ezért kérdeztem végig Uppsalában a pártokat, főként helyi ügyekről, és ott is ők voltak a legszimpatikusabbak. A legabszurdabbak pedig a kereszténydemokraták voltak azok közül, akikkel beszéltem. Látszik, hogy elképzelni sem tudják, hogy bevándorlóként mennyire fontos a jól hozzáférhető bölcsőde, ha nincs semmi plusz segítség. A másik, hogy azért sem lakhat mindenki villában, ahogyan ők képzelik, mert egyszerűen nem fenntartható. (Svédország lakossága nőni fog, 2100-ra 13 millió is lehet, ami egy kivételes trend Európában.)

SZA

42 notes · View notes

otemporamores · 9 months

Text

Arcunk leszakad: már a svéd iskoláskorú gyerekeket is Orbánt ekéző videókkal hergelik Magyarország ellen – a főszerepben pedig ki más is lenne, mint a mi jó öreg Gulyás Mártonunk! - Mandiner

hat b+ 😂

5 notes · View notes

paddockpatrol · 2 years

Note

Proof of the russia redbull trade

Proof no 1 https://twitter.com/SolidarityUKR/status/1595720493826703361?cxt=HHwWgoDQtbXVkaUsAAAA

Proof no 2 -https://twitter.com/BradleyPhilpot/status/1595074068784504833

Proof no 3 - https://twitter.com/guyverhofstadt/status/1595070123882475520

Proof 4- https://www.instagram.com/p/ClQ11iMq7I3/

Proof 5- https://www.instagram.com/reel/ClQwA68rIbN/

I see I've gotten the upgraded version, anon, cheers! A few points:

-reblogs of the same source by different people doesn't count as a different type of proof; it's literally the same source used by different people;

- while Guy Verhofstadt is someone I respect, any Max fan will tell you that using Bradley Philpot is never going to help convince them of anything (in case you want to better your efforts)

- If you think companies like Coca cola are any better let me give you a Google tip: Multon Partners LLC. Spoiler alert: it's coca cola's rebranded name in Russia, whose CEO is the same person that ran Coca Cola HBS Eurasia LLC up to the 29th of July 2022

- while you're on google, also search the following for these different F1 sponsors:

A. TATA steel criminal investigation netherlands

B. ARAMCO human rights violations

C. Petronas Sudan

Anon, none of us following F1 labour under the illusion we're following a sport filled with angels and if you do you're just plain naive. This sport reflects real life so hard it's not even funny.

Should Red Bull suspended its business in Russia completely? Possibly, though every action tends to have unforeseen consequences that might prove to have been bad moves in retrospect. But even if it were 100% the right call, anon, as has been pointed out to you/ other anons: what the hell do you want Max or Maxblr to do about it?

Lastly, will you avoid being hypocritical and spam Lance/Seb/Nando/Aston Martin blogs, Lewis/George/Mercedes blogs, and well.. all other F1 blogs as well for the companies that their drivers/teams/sport receive money from?

#probably shouldn't engage with this #but heyho #paddock prattle #max verstappen

12 notes · View notes

the-sayuri-rin · 2 years

Text

The European Parliament adopted a resolution on Wednesday recognizing Russia as a state sponsor of terrorism.

"The European Parliament adopts a resolution declaring Russia a terrorist state," Guy Verhofstadt, a member of the European Parliament from Belgium, said in a Twitter post. "Putin's regime is a state sponsor of terrorism, complicit in war crimes [and] must face the international consequences."

#ukraine invasion #ukraine

7 notes · View notes

ronnydeschepper · 8 months

Text

De peperbus van nonkel Miele (54): tussen geopolitiek en het volk

De vrijheid van de volkeren, en hun democratische toekomst, hangt onmiskenbaar af van de mate van soevereiniteit die de naties over hun toekomst hebben, in dialoog en door verdragen met andere volkeren. De belangrijkste parameters om het gehalte van volkssoevereiniteit te beoordelen zijn: de geopolitieke machtsverhoudingen en de interne machtsverhoudingen tussen de klassen in de naties. Continue…

View On WordPress

0 notes

stefselfslagh · 2 days

Text

Guy Verhofstadt: 'Het kan: de mensen overtuigen van iets wat hen pijn doet'

Dit interview verscheen op zaterdag 1 juni in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Maandag begint ex-premier Guy Verhofstadt (71) aan zijn laatste werkweek als Europees parlementslid. Daarmee valt het doek over een lange politieke carrière. Al ziet Verhofstadt zelf dat enigszins anders. "Pensioen? Welk pensioen?"

Brussel, de Belliardstraat. Guy Verhofstadt wandelt restaurant Gioia binnen zoals hij tegenwoordig ook naar het spreekgestoelte in het Europees parlement stapt: met het hoofd lichtjes naar beneden gebogen. Misschien is de knik in de hals het gevolg van een leven lang in veel te lage microfoons praten. Of misschien is zijn lichaam nog aan het herstellen van het fietsongeval dat hij in maart had. In de Gentse binnenstad gleed zijn fietswiel in een tramspoor, waarna de zwaartekracht hem naar het asfalt sommeerde en hij zijn rug brak. Zoals de bouwvakker de vallende baksteen vreest, beeft de fietser voor het verdoken tramspoor.

We zitten aan de tafel die me een kwartier eerder door de ober was aangewezen als 'la table de monsieur Verhofstadt'. Wanneer ik vroeg of er ook een wat rustiger tafel vrij was, herhaalde hij die woorden nog eens: 'Ceci est la table de monsieur Verhofstadt.' Ik sprak mijn bandopnemer moed in en gehoorzaamde.

Guy Verhofstadt staat bekend als een ongeduldig man: ik ga er van uit dat hij me al tijdens het aperitivo zal meedelen dat hij er na de antipasti vandoor moet. Maar als de ober de bestelling komt opnemen, wordt duidelijk dat de voormalige premier vandaag tijd heeft. Hij laat carpaccio's van zeebaars en risotto's al limone aanrukken en vraagt om een fles Meone uit 2019: zijn eigen wijn, vernoemd naar zijn Italiaanse landgoed op de Poggio Meone, in Monte Santa Maria Tiberina, daar waar Umbrië en Toscane elkaar kussen.

Slechts zeven maanden heb ik op deze bijeenkomst met journalistiek oogmerk moeten aandringen. Ik vraag Guy Verhofstadt wat hij zo vreselijk vindt aan interviews geven. "Niks", zegt hij. "Maar als je 71 bent, en al een halve eeuw aan politiek doet, hoef je niet meer zo nodig elke dag in de krant te staan."

Hij zal na de Europese verkiezingen geen politiek mandaat meer opnemen. En toch mag ik ons gesprek geen afscheidsinterview noemen. "Ik ben eind vorig jaar voorzitter geworden van de Europese Beweging, de organisatie die ijvert voor een federaal Europa. En ik ben een lijvig boek aan het schrijven over de toekomst van de politiek. Het einde van mijn loopbaan is nog ver weg. Waarom zou ik dan al afscheidsinterviews geven?"

Laatste verkiezingen Guy Verhofstadt stond voor het eerst op een kieslijst op 10 oktober 1976: voor de toenmalige PVV behaalde hij meteen een zitje in de Gentse gemeenteraad. In de decennia die volgden, kon hij op zijn cv de ene politieke topfunctie na de andere bijschrijven. Hij was onder meer volksvertegenwoordiger, partijvoorzitter, minister van Begroting en Wetenschapsbeleid, eerste minister, Europees parlementslid en fractie-leider van de de Europese liberalen.

Als premier had hij zowel bewonderaars als criticasters. Voor de eersten was hij de man die ons land onttsjeefde en het vertikte om aan het handje van de massavernietigingswapens verzinnende George W. Bush te lopen, voor de laatsten de man die socialistische hielen moest likken om eerste minister te kunnen blijven en zo de openbare financiën deed ontsporen.

In 2014 werd Verhofstadt op zijn verkiezingsaffiches geflankeerd door de slogan 'Als hij praat, luistert Europa': een slagzin die bewees dat er een dunne lijn loopt tussen zelfpromotie en zelfverheerlijking, maar tegelijkertijd niet geheel onwaar was. Guy Verhofstadt bouwde in Europa een ijzersterke reputatie op: zijn bevlogen toespraken in het Europese halfrond gingen niet zelden viraal, de Financial Times noemde hem ooit 'een instituut op zichzelf'.

Vandaag, tien jaar later, heeft hij de eerste plaats op de kieslijst ingeruild voor de laatste. Hij is lijstduwer bij de opvolgers, een plek die zo hard 'negeer mij' schreeuwt dat ik hem vraag of hij de voorbije weken wel in campagnemodus was.

"Ik zal niet ontkennen dat je als laatste opvolger minder fanatiek campagne voert dan als lijsttrekker. Vroeger kon ik mij enorm opwinden als mijn verkiezingspanelen niet stonden waar ze volgens mij hoorden te staan. (lacht) Dat is nu niet meer het geval. Maar uiteraard is ook deze campagne bijzonder. Verkiezingen zijn tot nader order de hoogmis van de democratie."

In De Afspraak beweerde hij dat Open VLD weleens de verrassing van de stembusgang zou kunnen worden. Ik zeg dat ik die uitspraak zélf al een verrassing vond: de Vlaamse liberalen verwardren hun personeelsleden de voorbije jaren geregeld met jongleerballen, Open VLD staat in de peilingen steevast op een degradatieplaats.

"Ik heb er in De Afspraak niet bij gezegd of we in positieve dan wel negatieve zin gaan verrassen, nietwaar? (lacht) We zullen wel zien. Zelf probeer ik tijdens de campagne zoveel mogelijk over Europa te praten. De kiezers staan voor een belangrijke keuze. Willen ze een Europa van de natiestaten, dat alleen maar méér verdeeld zal zijn, of een federaal Europa, dat technologisch kan concurreren met Amerika, economisch met China en militair met Rusland?"

Dat de Europese verkiezingen zelfs in tijden van grote geopolitieke onrust niet tot geanimeerde cafégesprekken leiden, wijt Verhofstadt aan het feit dat er straks ook Vlaamse en federale verkiezingen plaatsvinden. "Mochten er enkel Europese verkiezingen zijn, zou er veel meer over Europa gedebatteerd worden. Eigenlijk zou er een wet moeten komen die bepaalt dat nationale en Europese verkiezingen nooit mogen samenvallen. Nu denken politici: laten we ze maar tegelijkertijd organiseren, dan moeten we de mensen minder vaak lastigvallen. Maar verkiezingen organiseren, is niet hetzelfde als mensen lastigvallen. Het is hen de kans geven om mee te beslissen over hun toekomst, verdorie."

De handen van Kohl en Mitterand De Gioia-gasten kijken even aan welke tafel het stemvolume zonet de hoogte is ingegaan. Ze zien wat ook ik zie: dat de voluntarist in Guy Verhofstadt zelfs in de nazomer van zijn carrière geen tekenen van vermoeidheid vertoont. Wanneer hij voor de zoveelste keer in zijn politieke leven uitlegt waarom het Europese beslissingsniveau het belangrijkste van allemaal is, klinkt het alsof hij het voor de eerste keer zegt.

"Tijdens de nationale verkiezingsdebatten gaat het vaak over welk percentage van onze defensie-uitgaven naar de Navo moet gaan. De ene partij zegt 2%, de andere 1,8%, nog een andere 2,2%. Maar die discussie is totaal naast de kwestie: welk percentage het ook wordt, het geld zal even hard verspild worden als nu. De lidstaten van de Europese Unie geven vandaag al bijna driehonderd miljard aan defensie uit. Dat is drie keer zoveel als de Russen. En toch zijn we militair tot niks in staat. Omdat we honderddertig verschillende wapensystemen hebben, omdat we belangrijke militaire beslissingen alleen bij unanimiteit kunnen nemen, omdat we met andere woorden compleet machteloos zijn. Alleen als Europa eindelijk een Europees leger krijgt, zal het zichzelf weer kunnen verdedigen."

"De founding fathers van de Europese Unie hadden al in de jaren vijftig plannen voor een Europese defensiemacht. Er zouden 42 divisies zijn, 400.000 soldaten, 2.000 vliegtuigen en 12.000 tanks. En dat zijn dan nog cijfers uit de jaren stillekes. Je moet je eens inbeelden dat we in februari 2022 een Europees leger gehad zouden hebben. Ik durf te beweren dat Rusland Oekraïne dan niét was binnengevallen. Omdat de afschrikking veel groter was geweest. Vandaag ís er geen afschrikking. Enkel verdeeldheid."

De coronapandemie en de oorlog in Oekraïne waren voor de pleitbezorgers van een verstrengeld Europa nuttige tragedies. Om de financiële gevolgen van de covidcrisis op te vangen, schreef de Europese commissie voor het eerst in zijn bestaan Europese staatsobligaties uit. En in de eerste maanden na de Russische invasie van Oekraïne toonde Europa zich eensgezinder dan zelfs Jacques Delors voor mogelijk had gehouden. Alleen viel de integratiemachine daarna weer helemaal stil. Heeft Guy Verhofstadt wel voldoende uit zijn Europese carrière gehaald? Oogt het bilan na vijftien jaar niet te mager?

"Er had meer moeten gebeuren, dat staat vast. Europa holt van crisis naar crisis. Telkens als er een noodsituatie is, zetten we een klein stapje vooruit. Maar we maken nooit een quantumsprong. Het probleem situeert zich niet bij de anti-Europeanen, die zijn nog altijd in de minderheid, maar bij de pro-Europeanen zelf: ze zijn veel te soft, zowel in hun analyses als in hun voorstellen. Het is nauwelijks te geloven dat Commissievoorzitter Ursula von der Leyen in volle oorlogstijd nog altijd niet met een doortimmerd plan voor een Europese defensiemacht op de proppen is gekomen."

Na een carrière van vijftig jaar, zegt hij, kan hij niet anders dan vaststellen dat in de politiek alles, of toch veel, afhangt van de gedrevenheid van mensen. "We hebben de neiging om alle heil van 'het systeem' of 'het instituut' te verwachten. Maar zonder Nelson Mandela was de apartheid nooit afgeschaft. En zonder Jacques Delors stond de Europese Unie nog altijd in haar kinderschoenen. Toen Delors eind vorig jaar overleed, werden zijn verwezenlijkingen opgesomd: de eengemaakte markt, de invoering van de euro, de opheffing van de grenscontroles binnen Europa, het Europese mobiliteitsprogramma voor studenten… Ik vroeg me af: wat hebben al die andere Commissievoorzitters in feite gedaan? Is er na Delors ook nog iets gebeurd?"

De vraag stellen is ze beantwoorden, denkt hij, en hij stoomt stevig door. "Er is vandaag een hemeltergend gebrek aan passie in de politiek. In 1984 hielden François Mitterand en Helmut Kohl tijdens een WO I-herdenking minutenlang elkaars hand vast. Een iconisch, ontroerend gebaar waarmee ze het belang van Europese integratie beklemtoonden. Zo'n taferelen zie je tegenwoordig niet meer. Emmanuel Macron had met zijn visionaire pleidooi voor Europese soevereiniteit alles om een groot staatsman te worden. Maar zelfs bij hem is de glans er af."

Ooit noemde hij optimisme een politieke plicht. Heeft zijn vooruitgangsgeloof hem verlaten? "Nee. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat we onze beschaving naar nieuwe hoogten kunnen tillen. Maar ik zie ook de donkere wolken die zich boven ons samenpakken. Steeds meer mensen beginnen te denken dat een autocratie qua bestuursvorm misschien toch te verkiezen is boven een democratie. Het is duidelijk dat we de democratie zullen moeten heruitvinden om haar te redden."

De terugkeer van de ideologie Hij veegt zijn mond af en valt even stil. Voor het eerst zie ik de man die naar eigen zeggen zelden terugblikt kortstondig ten prooi vallen aan weemoed. Maar hij herpakt zich en vraagt: 'Wat vind je van de wijn?' Ik antwoord naar waarheid, maar zonder kennis van zaken, dat ik de wijn uitstekend vind. Mijn geveinsde deskundigheid wordt me met de glimlach vergeven.

In het interval tussen voor- en hoofdgerecht serveer ik een bedenking die Noël Slangen, de voormalige communicatiestrateeg van Guy Verhofstadt, tijdens een voorbereidend gesprekje geuit had. "Guy is een uitzonderlijk politiek talent", had Slangen gezegd. "Maar hij was beter na zijn fractieleiderschap van de Europese liberalen uit Straatsburg verdwenen. Wanneer je als politicus niet langer op het hoofdpodium staat, kun je beter een ander podium opzoeken."

Het postgedateerde carrière-advies van Slangen doet Verhofstadt de wenkbrauwen fronsen. "Ik heb het fractieleiderschap destijds laten varen om de Conferentie over de Toekomst van Europa voor te zitten: een reeks debatten waarin mensen uit heel Europa hun ideeën voor een sterker Europa kwamen delen. Die conferentie heeft uitstekende voorstellen opgeleverd. Ik heb dus niet het gevoel dat ik daarmee mijn tijd verloren heb. Maar ik weet natuurlijk niet welke job Noël na het fractieleiderschap voor mij in gedachten had." (lacht)

De voorstellen van de conferentie moesten leiden tot een wijziging van de spelregels van het Europese besluitvormingsproces. Alleen, zeg ik, is dat alweer niet gebeurd. "Dat is onbegrijpelijk, ja. Straks zijn er zesendertig lidstaten. Hoe gaan we met zoveel partners nog tot besluiten komen als we de eis tot unanimiteit niet opgeven?"

Toch raadde hij het Midden-Oosten onlangs aan om een voorbeeld te nemen aan Europa. Waarom dan? "Omdat ik geloof dat enkel een unie van naties in het Midden-Oosten een uitweg kan bieden. Iedereen praat over een tweestatenoplossing, maar we hebben een meerderestatenoplossing nodig. Waar minimaal ook Jordanië en Libanon deel van uitmaken. Anders blijf je maar in die Israëlisch-Palestijnse dualiteit zitten. De goeie verstandhouding tussen Frankrijk en Duitsland is er ook maar gekomen omdat beide landen na WO II in een groter geheel werden ingebed."

Binnen een week wordt hij in Europa opgevolgd door Hilde Vautmans, de huidige lijsttrekker op de Open VLD-lijst. Vautmans lag recent onder vuur na klachten over toxisch leiderschap. Eerder werd ook Assita Kanko (N-VA) en Meryame Kitir (Vooruit) grensoverschrijdend gefoeter ten laste gelegd. Ik vraag Guy Verhofstadt of een vleugje toxiciteit in de politiek een functievereiste is.

"Ik ben zelf nog nooit beschuldigd van toxisch gedrag. Maar ik kan verbaal wel stevig uithalen. Niet om mijn collega's met de grond gelijk te maken, maar om mijn overtuiging te verdedigen. Is dat retorisch spierballengerol nodig? Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Maar ik ben zeker niet de enige politicus die nu en dan fulmineert. Ook Jean-Luc Dehaene, qua politicus nochtans een heel ander type dan ik, kon bij momenten flink tekeergaan. Al ging het ook bij hem altijd over de inhoud, en nooit over de persoon. Zoals het hoort."

Om Guy Verhofstadt onder de onderhandelingstafel te praten, moest je ook in de jaren tachtig al over stalen zenuwen beschikken. Toen hij minister van Begroting was, bracht zijn ideologische koppigheid toenmalig ACV-leider Jef Houthuys dermate uit zijn humeur dat Houthuys hem in een interview 'da joenk' noemde: een belediging die met het verstrijken van de jaren een geuzennaam werd. Maar ook voor de zeventiger die Verhofstadt inmiddels geworden is, zijn principes bij voorkeur niet al te week. Terwijl hij wat wijn bijschenkt, pleit hij onomwonden voor de terugkeer van de ideologie. "De politiek gaat kapot aan pragmatisme. Vandaag moet elk probleem (maakt met zijn vingers aanhalingstekens) 'pragmatisch' opgelost worden. Dat leidt bijna altijd tot halfslachtige non-oplossingen waarin geen enkel mens- of maatschappijbeeld meer te bespeuren valt. En waarmee populisten de onvrede bij de mensen nog wat verder kunnen oppoken."

"Politici hebben geen visie meer. En dat is erg, want zonder visie is er geen hoop. Vandaag denken de meeste mensen dat hun kinderen het slechter gaan hebben dan zij. Dat is toch vreselijk? Dat is toch het failliet van de politiek? Een goed politicus geeft de mensen vertrouwen. Doet hen dromen van een betere toekomst. Neemt hen mee naar een plek waar de zon schijnt. Die bezieling mis ik vandaag. Ik hoop dat er gauw weer politici zullen opstaan die ideologisch denken. Die de bakens uitzetten. De mensen willen geen bestuurders die hen napraten, ze willen politici die hen leiden."

Schuilt helaas niet in elk politicus een populist? Wie verkiezingen wil winnen, moet zich toch naar het al dan niet gesundes Volksempfinden plooien? "Niet akkoord. Het is niet omdat je verkozen moet worden dat je als een politieke windhaan met elk briesje moet meedraaien. Waar je wél voor moet zorgen, is dat je je argumentatie afstemt op je publiek. In de film 'Darkest Hour' zit er een scène waarin Winston Churchill in de Londense metro de speech gaat oefenen waarmee hij de Engelsen wil vertellen dat ze tegen nazi-Duitsland moeten gaan vechten. Hij merkt al pratend dat de Londenaren zijn standpunt ondersteunen, waarna hij in het Engelse parlement de toespraak van zijn leven gaat geven. Hadden de metrogebruikers Churchill op gejoel onthaald, was hij niet van mening veranderd. Maar hij zou zijn speech wel herschreven hebben. Je moet de mensen overtuigen met de argumenten waar ze vatbaar voor zijn. Dat is geen populisme, dat is op een slimme manier aan politiek doen. Een goed politicus voelt aan waar het met de maatschappij naartoe gaat en komt daar als eerste aan."

Ik vraag of hij zélf ooit een draagvlak heeft gecreëerd dat er nog niet was. Hij haalt de sanering van de openbare financiën aan waar hij in de jaren tachtig als minister van Begroting verantwoordelijk voor was. "Een politicus die bezuinigt, kan daar zwaar voor afgestraft worden. En toch won ik de verkiezingen die volgden op mijn strenge financiële beleid. Het kan dus: de mensen overtuigen van iets wat hen pijn doet. Als je er maar over de juiste manier over praat. Als je er maar passie in legt."

Pasta eten met een vork 'Wie is Guy Verhofstadt' in het diepste van zijn wezen?', vroeg ik in de aanloop naar onze ontmoeting aan zowel Noël Slangen als Vincent Stuer, de voormalige speechschrijver van José Manuel Barrosso en de huidige woordvoeder van Verhofstadt. Beiden verwezen naar zijn verschroeiende drive. Noël Slangen met een anecdote - "Mijn kinderen zijn nog altijd aan het bekomen van het fanatisme waarmee Guy hen leerde dat ze pasta enkel met een vork mogen eten" -, Vincent Stuer met een citaat van de gewezen Amerikaanse president Lyndon Johnson: what convinces, is conviction. "Grote politici kunnen zichzelf overtuigen en daarna - en daarmee - ook alle anderen", zei Stuer. "Guy is het prototype van zo'n politicus."

Wanneer ik de Guy in kwestie vraag of hij in het overtuigen van anderen weleens te ver is gegaan, of zijn gedrevenheid soms in drammerigheid is ontaard, antwoordt hij monkellachend: "Ik kan in gedrevenheid met de beste wil van de wereld geen gebrek ontwaren. In de politiek zijn de weerstanden enorm groot. Je kan niet gedreven genoeg zijn."

Aan Noël Slangen had ik nog een extra vraag gesteld: wat zou je het politieke beest in Guy Verhofstadt ten laste kunnen leggen? Hij had geantwoord: "Zoals alle toppolitici heeft Guy weleens mensen gebruikt."

Verhofstadt: "Dacht Noël aan zichzelf toen hij dat zei? (lacht) Ach, we gebruiken tot op zekere hoogte allemaal mensen. En als het ons goed uitkomt, laten we ons ook gebruiken. In de politiek is het zoals in het leven zelf: sommige allianties doorstaan de tand des tijds, andere niet. Met Noël heb ik, voor alle duidelijkheid, nog altijd een goed contact."

We praten over 'Het Conclaaf', het VTM-programma dat duidelijk maakt dat partij-overschrijdende vriendschappen even zeldzaam zijn geworden als extreem-rechtse politici die niet bijklussen als Chinese spionnen. Voor ik er erg in heb, beval ik van een mening: dat we van onze politici moeten eisen dat ze investeren in contacten met politieke tegenstrevers. Dat het anders ijdele hoop is om te geloven dat er in dit land ooit nog een politiek akkoord van betekenis gesloten zal worden.

Guy Verhofstadt knikt. "De Canadese politicus Michael Ignatieff zei ooit: 'Politici zien hun tegenstrevers vaak als vijanden.' Dat klopt. En het is dom. Een vijand is iemand die je wilt vernietigen. Een tegenstrever is iemand met wie je in debat gaat. Ergo: in een democratie zijn er geen vijanden, alleen tegenstrevers. Ik maak in het Europees Parlement met iedereen een praatje. Ook met Gerolf Annemans. Mijn bondgenoot zal hij nooit worden, maar mijn vijand is hij evenmin."

Aan compagnons de route heeft Guy Verhofstadt tijdens zijn carrière nooit een gebrek gehad. Al verloor hij er in de loop der jaren al veel. In 1997 stierf zijn boezem-vriend Frans Verleyen, de gewezen hoofdredacteur van Knack. Daarna moest hij afscheid nemen van schrijver Hugo Claus, PS-politicus Roger Lallemand en journalist Hugo Camps. En onlangs overleed ook Jacques Gabriëls, de voormalige Volksunie-voorzitter met wie hij in 1992 de VLD oprichtte.

"Ik heb al meer begrafenistoespraken geschreven dan mij lief is, ja. En ik vind het een lastig genre: je verdriet in woorden vangen, is ontzettend moeilijk. Maar achteraf ben ik altijd blij dat ik het toch gedaan heb. Omdat ik merk dat mijn tekst ook voor anderen iets betekend heeft. En omdat ik al schrijvend op mooie herinneringen gestuit ben. Schrijven dwingt je om in je geheugen te graven. Soms tref je daar mooie brokjes verleden aan. Souvenirs van nog nagloeiende vriendschappen. Ik heb in mijn leven altijd relatief weinig echte vrienden gehad. Maar met de mensen die je daarnet noemde, ben ik in de overtreffende trap bevriend geweest."

Heeft hij de Claus-biografie van Mark Schaevers al gelezen? "Nog niet, ze ligt thuis op me te wachten. Aangezien ik zelf een boek aan het schrijven ben, lees ik momenteel vooral boeken uit de afdeling Politiek & Maatschappij. Onlangs moest ik in Harvard gaan spreken. Ik ben met een halve bibliotheek aan nieuwe boeken thuisgekomen." (lacht)

De vervloekte asbestwet Het restaurant loopt stilaan leeg, hij bestelt nog gauw een Ramazzotti: een bitterzoete Italiaanse likeur op basis van sinaasappelschillen, engelwortel en anijs. "Zo'n Ramazzotti is een medicijn", zegt hij. "Hij helpt je je lunch te verbranden." Hopelijk helpt hij ook om mijn slotvragen te verteren, denk ik in mezelf, en ik vraag of hij nog steeds achter de asbestwet staat die hij als premier mee opstelde, en waarover Valerie Van Peel (N-VA) beweert dat hij op maat van 'bevriende asbestbedrijven' is gemaakt. Zijn bevlogenheid maakt even plaats voor 'daar gaan we weer'-gelatenheid.

"Kijk, vóór de asbestwet was er helemaal niks. De asbestslachtoffers trokken geregeld naar de rechtbank, maar kwamen keer op keer van een kale reis thuis: ze haalden nooit hun gelijk, ze kregen geen cent schadevergoeding. Daarom hebben we het asbestfonds opgericht dat, naar analogie met het toenmalige Fonds voor beroeps-ziekten (nu het Federaal Agentschap voor Beroepsrisico's, red.), de slachtoffers een financiële compensatie gaf. En ja, in ruil voor die schadevergoeding moesten ze afzien van verdere juridische stappen. Maar dat is niet hetzelfde als 'afzien van rechtvaardig-heid', zoals sommigen schrijven. Ik kan mij vergissen, maar volgens mij is het krijgen van een schadevergoeding ook een vorm van rechtvaardigheid. Nu goed, als men terug wil naar het Amerikaanse rechtssysteem - met lange, slopende processen en een hoogst onzekere uitkomst - moet men dat vooral doen. Al betwijfel ik of de asbestslachtoffers daar beter van zullen worden."

Zijn politieke erfenis werd de voorbije jaren wel vaker besmeurd. Econoom Geert Noels noemde hem 'de slechtste eerste minister die we ooit hadden', Antwerps N-VA-schepen Els Van Doesburg schreef 'dat het ganse bestaan van Guy Verhofstadt een parlementaire onderzoekscommissie verdient'. Ik vraag waarom hij zijn tegenstanders nooit van antwoord heeft gediend. "Het geschimp komt maar uit één hoek: die van de N-VA. Sta me dus toe om de uitspraken die je aanhaalt als routineuze politieke oppositie te klasseren. Als het over de zogenaamd 'ontsporende' overheidsschuld gaat, heeft de tijd mij trouwens al lang gelijk gegeven: nooit was de overheidsschuld lager dan in 2008, na het beleid van de twee paarse regeringen. Meer hoeft daar eigenlijk niet over gezegd te worden."

Of hij het leven met het ouder worden moeilijker of makkelijker vindt, vraag ik bij wijze van epiloog. "Ik heb het leven eigenlijk altijd al moeilijk gevonden", mijmert hij. "Slagen aan de universiteit: ik vond dat een opgave, ik had helemaal geen zin om te studeren. En ook vandaag moet ik soms nog dingen doen waar ik met lange tanden aan begin. Maar dat geldt voor iedereen, natuurlijk. Als Elon Musk 's ochtends hoort dat de waarde van zijn Tesla-aandelen weer gekelderd is, zal ook hij wel zuchtend uit zijn bed stappen, zeker?" (lacht)

De laatste druppel Ramazzotti wordt achterover geslagen, we doen alsof we uitgepraat zijn en staan op. Nog voor we het restaurant verlaten hebben, wordt 'la table de monsieur Verhofstadt' weer een tafel zoals alle andere.

0 notes