Filip Nikolic ❣️ Adel Kachermi ❣️ Frank Delay ❣️ “Vive la Marine” by Pierre et Gilles

PROPAGANDA

Filip Nikolic (2Be3)

Filip Nikolic: his daughter Sasha speaks for the first time about the death of her father, 13 years later

Filip Nikolic: his daughter Sasha speaks for the first time about the death of her father, 13 years later

Sasha Nikolic spoke on the show 50’Inside this Saturday, September 24. For the first time, the daughter of Filip Nikolic mentioned the death of her father. On September 16, 2009, the death of singer and comedian Filip Nikolic was announced. Sad news since he was very popular. After having formed one of the most emblematic groups of the end of the 90s, the 2Be3 with Frank Delay and Adel, he had…

View On WordPress

Srpska napredna stranka (skraćeno SNS ) bila je jedna od četiri najznačajnije političke stranke u Kraljevini Srbiji prije Prvog svetskog rata . Stranka postoji od 1881. godine . do 1896 , zatim ponovo od 1906 . do 1919. godine . godine. Od 1920. godine dijeluje i u Kraljevini SHS . do 1925. godine i od 2008. do ? Osnovana je od strane tzv Mladi konzervativci 1881. i prva politička stranka u Srbiji. Osnovan je u januaru 1881. godine . godine oko grupe mladih konzervativaca okupljenih oko lista "Videlo". Lideri Napredne stranke bili su Milan Piroćanac (prvi predsednik, do 1886), Milutin Garašanin (drugi predsednik, do 1898), Stojan Novaković (predsednik posle obnove 1906) i Čedomilj Mijatović . Obično se smatraju naslednicima grupe starih konzervativaca Ilija Garašanin , Jovan Marinović , Danilo Stefanović , Nikola i Filip Hristić , Đorđe Cenić , Kosta Cukić, ali su lideri naprednjaka daleko liberalniji i moderniji od njih. 1867. godine Garašanin je poslao diplomiranog pravnika, Milana Piroćanca, agenta ministarstva spoljnih poslova Srbije da ode na Cetinje gdje je proveo nekoliko mjeseci kao sekretar Knjaza Nikole. U „Politici“ 1926. godine prvi put su se pojavio u javnosti njegov izvještaj iz koji je podnio Garašaninu iz vremena kada je bio na Cetinju. Izvještaj se nalazi u arhivu Srpske akademije nauka i umjetnosti. Ovo su neki od citata iz izvještaja: - „Počem su i sami Vasojevići u crnogorskoj granici, kao što sam rekao temperamentom i karakterom nama bliže nego Crnogorcima sljedovalo bi da je dio Vasojevića, koji se u turskoj granici nahodi, dosta shodan za našu politiku; naravno kad bi se i Vasojevići u Crnoj Gori u tom duhu obdjelavali.“ - „No naročito bi bilo korisno decu iz tih krajeva kod nas u školama podizati i vaspitavati. Da se na ovome izranije u velikom prostranstvu radilo, naša politika ne bi danas na nikakve teškoće nailazila. - „Jednom reči, sa Knjazom Nikolom po prilikama igrati politiku a na narod u Crnoj Gori i okolini dejstovati i spremiti ga za ostvarenje opštih srpskih interesa.“ - „U ostalom, moje je uverenje, da se u Crnoj Gori nikad u buduće neće moći voditi politika koja Srbiji i Rusiji ne bi povoljna bila, jer osim ta dva upliva koji postoje u narodu, drugih nikakvih nema“ - „Ako Srbija uđe u rat sa Turskom Crna Gora će nepremjerno takođe odmah ući i to i preko volje Knjaževe. Knjaz i Mirko dobro poznaju to raspoloženje naroda i zato će nasigurno s njime pristati, samo što će se starati da tom prilikom što za sebe zagrabe, dok se, međutim, Srbija sa Turskom bori. Ovoj mogućnosti treba stati na put sa ozbiljnom radnjom u Ercegovini, jošt sad za vrijeme mira, a odmah u početku rata naša bi komanda sa jakim četama tamo trebala biti da zakrili Ercegovce od nasilja Crne Gore. Ako se taj plan Knjazu Nikoli osujeti, on će odmah pristati na sve: jer će ga narod, ako se protivio bude, napustiti. U kranjoj meri naša politična radnja treba da smera na to, da osigura za opštu srpsku stvar ceo basen Bjelopavlića, sljedovatelno i sva plemena sa naše strane od te linije, pa neka Katunska nahija ostane odvojena, pod upravom koga ona hoće. To bi stanje samo moglo biti efemerno, pa bi se i Katunjani velikoj državi pridružili.“ - „Način vođenja rata (premda ova smatranja meni ni malone pripadaju) trebao bi, mislim, da se tako udesi, kako bi prvo crnogorskog dvora separatističnu radnju osujetili, a drugo kako bi srpskom uspjehu nenaklone sile zbunili i ne dali im vremena u diplomaciji što god protivu nas preduzimati. Zato bi četnički rat, koji bi se i za najkraće vreme proterao u tom pogledu štetan bio. Kombinacija između četničkog i redovnog načina vojevanja, koji bi se odmah otpočeo, davao bi, čini mi se, više izgleda na uspeh. U samom ratu trebalo bi se polzovati što više ugovorem da se crnogorska vojska sa našom spoji, i onda je tako podeliti da sama nigde ne dejstvuje, a crnogorskim oficirima naše plate i rang dati“ Srpska napredna stranka (skraćeno SNS ) Osnovan 2008. nakon otcjepljenja od krajnje desničarske Srpske radikalne stranke (SRS), koji je kulminirao decenijskim sukobom unutar SRS između umjerenih i tvrdolinijaških krila te stranke, SNS je zadržao konzervativno gledište poput SRS-a, dok je usvojio snažnu proevropsku i neoliberalne politike. Tomislav Nikolić je bio predsednik stranke do izbora za predsednika Republike Srbije 2012. godine , a nakon njegove ostavke za novog predsednika stranke izabran je dosadašnji zamenik predsednika Aleksandar Vučić . Vučićeva bitka za Budvu Vladimir Mandić je čovjek od velikog povjerenja predsjednika Srbije, a već je bio angažovan za izbore u Nikšiću kada je Vučić uložio stotine hiljada eura u pobjedu Demokratskog fronta pomažući tu političku grupaciju finansijski, logističkii i medijski, čime se diektno miješao u unutrašnje stvari Crne Gore Pobjeda 20.05.2022.

i’m in love with this song

First Love, thinking of you Filip

South Asian dance and electronic music rarities handpicked, remastered and occasionally reworked. Featuring overlooked future classics from India, Pakistan, the U.K., Canada, Guyana and Suriname released between 1983 and 1992. Naya Beat Records is proud to present its first in a series of compilations and full-length album reissues dedicated to uncovering hidden electronic and dance music gems from the overlooked ‘80s and ‘90s South Asian music scene.

The compilation features future classics from India, Pakistan, the U.K., Canada, Guyana and Suriname released between 1983 and 1992. From East-West’s dancefloor filler "Can't Face The Night (Club Mix)" to Remo’s balearic masterpiece "Jungle Days" (off his seminal album Bombay City!) to other disco, synth-pop, and balearic dancefloor bangers from artists like Babla & His Orchestra, Sheila Chandra, Bappi Lahiri and Asha Puthli to name a few, this double album includes highly sought after, previously never reissued and otherwise impossible to find grails. The double album has been mastered by multi Grammy-nominated Frank Merritt at his mastering studio The Carvery and includes some killer reworks by Naya Beat co-founders Turbotito and Ragz. Founded by former Poolside member Filip Nikolic (Turbotito) and DJ and record collector Raghav Mani (Ragz), Naya Beat (loosely translated from Hindi as “New Beat”) is building on the success of seminal South Asian dance and electronic reissues like Rupa Disco Jazz and Charanjit Singh’s iconic Ten Ragas To A Disco Beat. Turbotito and Ragz have spent years digging for records in the most unusual places, from the crowded and dusty markets of New Delhi, Mumbai and Chennai to the Guyanese corner shops in Jamaica, Queens, to the Surinamese record stores in Amsterdam and the South Asian communities of London and Birmingham. They have amassed an exceptionally deep treasure trove of dance and groove-based music that has never been reissued.

EURO 2020 sayılı günler kala Macaristan, aday kadrosunu açıkladı. Macaristan Milli Takım Teknik Direktörü Marco Rossi, aday kadroya Fenerbahçe'nin başarılı savunmacısı Atilla Szalai ile Kasımpaşa'da forma giyen Kevin Varga'yı da davet etti. Şampiyonada Macaristan, F Grubu'nda Almanya, Fransa ve Portekiz ile mücadele edecek.

Macaristan'ın 30 kişilik aday kadrosu şu şekilde:

Kaleciler

Adam Bogdan (Ferencvaros), Denes Dibusz (Ferencvaros), Peter Gulacsi (RB Leipzig), Balazs Toth (Puskas Akademia)

Defans

Bendeguz Bolla (MOL Fehervar), Endre Botka (Ferencvaros), Attila Fiola (MOL Fehervar), Szilveszter Hangya (MOL Fehervar), Akos Kecskes (Lugano), Adam Lang (Omonia Nicosia), Gergö Lovrencsics (Ferencvaros) Willi Orban (RB Leipzig), Csaba Spandler (Puskas Akademia), Attila Szalai (Fenerbahçe)

Orta saha oyuncuları

Tamas Cseri (Mezokövesd-Zsory), Daniel Gazdag (Budapeşte Honved), Filip Holender (Partizan Belgrad), Laszlo Kleinheisler (NK Osijek), Adam Nagy (Bristol City), Loic Nego (MOL Fehérvr), Andras Schfer (DAC), David Siger (Ferencvaros), Dominik Szoboszlai (RB Leipzig)

Forvetler

Janos Hahn (Paks), Nemanja Nikolic (MOL Fehervar), Roland Sallai (SC Freiburg)

Szabolcs Schön (FC Dallas), Adam Szalai (1.FSV Mainz 05), Kevin Varga (Kasimpasa), Roland Varga (MTK Budapeşte)

Emra Katolik per Djem

AGETIN AGIL ALBERT ALEKS ALEKSANDËR ALEN ALFONS ALFONZ ANERIN ANGJELIN ANTON ANXHELO APOLINAR APOLO ARGJENT ARIANIT ARIK ARJANIT ARON ASIZ AUGUSTIN

BAJLI BARTOLOMEU BEATRIC BEATRIS BEJLI BEKI BERN BERNADIN BERNARD BERNARDIN BEVI BIBË BOJAXH

DAMIAN DANIEL DEDË DERI DHIMITËR DIAMANT DODIN DODË DOLORES DOMEN DOMENIK DOMINIK DONAT

EGJID EJËLL ELIA ELPID EMERIT EMIL EMILIAN ENGJËLL ESTER EUGEN

FABIAN FEDERIK FELIKS FILIP FIN FLORENC FLORENTIN FLORI FRAJLI FRAN FRANS FROJD FRON FRROK

GABRIEL GAETAN GASPAN GASPER GERT GJERGJ GJIN GJOK GJOKË GJON GJONI GJOVALIN GJUL GJULIET GJURIAN GJUSH GJUVAN GJUZEP GJYSTIN GOL GREG GREGOR GRESILD GRETI GRIDI GRISHË GËSMËNI

GJERGJ GJIN GJOK GJOKË GJON GJONI GJOVALIN GJUL GJULIET GJURIAN GJUSH GJUVAN GJUZEP GJYSTIN

HEKTOR HENRIK HIPOLIT

INES INJAC IREN ISAK

JAKOB JAKU JAKË JAN JANI JANIN JANUAR JERIS JERONIM JOAKIM JORIS JOZEF JOZEFIN JUL JULIAN

KAMIL KARMELL KARMEN KASTRIOT KATRIN KIN KLEI KLEMENT KOL KOLË KORNEL KRIST KRISTIAN KRISTOFER KROF KUSHË

LAMBERT LAUR LAZËR LEK LEKË LEO LEOPOLD LISHËNDRI LLOREU LON LONDIAZ LORENC LORI LORO LUDOVIK LULË LUÇE

MADALEN MAJK MAKS MAKSIMILIAN MANI MAR MARJAN MARJOL MARJUCIAN MARJUCË MARK MARKO MART MARTIN MAT MATEU MATI MATIN MAURIC MERCEL MESORIAN MITRI MODEST MOJSIU MONDI

NATALI NDOC NDRO NDUE NENSI NIK NIKODEM NIKOLL NIKOLLË NOEL NOELL NXHIKU

OLIVER OTON

PAL PALOK PALË PAOLA PAOLO PARIS PAROL PAUL PAULIN PITER PIU PJERIN PJETER PJETËR PONCIAN PRENG PRENK PRIAM PRIS

RAFAEL RAFAELO RAJL RAJLI RAJMOND RIKARD RIKARDO RIQARD RIQI ROBERT ROZAF ROZAFAT RROK RUFIL

SAMOEL SAMUEL SANDER SEM SERAFIN SIBEN SILVAN SIMON SOTIR

TAJLLËR TAJLOR TAMAR TAR TARIN TEJAN TEODOR TIAN TIAR TINAR TOM TOMË TONI TONIN

VAN VIKTOR VILSON VITOR

ZEF ZEK ZEKER

from Krokodili https://krokodili.al/emra/katolik/per-djem/

2 be Rolled

ISTORIJA Iz prošlosti autokefalne Crnogorske crkve Postojanje autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve eksplicitno dokazuje sačuvana obimna arhivska dokumentacija

Prvorazredni izvor kanonskog karaktera - Ustav Svetog Sinoda Crnogorske pravoslavne crkve od 30. decembra 1903. godine, u članu 1 i 2 izričito navodi autokefalnost Crnogorske pravoslavne crkve... U Ustavu Sv. Sinoda Crnogorske pravoslavne crkve (Pravoslavne crkve u Crnoj Gori) od 30. decembra 1903, Glava II, a u kojoj se govori o djelokrugu Sv. Sinoda, u članu 15, stav normira se lična, službena nadležnost Mitropolita »kao sinodskog predsjednika i kao poglavice autokefalne Crnogorske crkve«. I u Ustavu Knjaževine Crne Gore iz 1905, u aktu lex superior, sa stanovišta državnog prava (de jure imperi) bilo je normirano u članu 40 sljedeće: ”Državna vjera je u Crnoj Gori istočno-pravoslavna. Crnogorska je crkva autokefalna. Ona ne zavisi ni od koje strane Crkve, ali održava jedinstvo u dogmama s istočno pravoslavnom Vaseljenskom crkvom. Sve ostale priznate vjeroispovijesti slobodne su u Crnoj Gori”.

Postojanje autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve eksplicitno dokazuje sačuvana obimna arhivska dokumentacija. Iz nje ću ovom prilikom izdvojiti nekoliko svjedočanstava kojima olako mogu pobiti, kao obmanjivačke, sve konstrukcije kojima se hoće negirati postojanje Crnogorske pravoslavne crkve. Da je Crnogoraka pravoslavna crkva bila autokefalna govore i zapisi dr Gavrila Dožića. Naime, Gavrilo Dožić (1881-1950), episkop raško-prizrenski, episkop pećke eparhiije Crnogorske pravoslavne crkve i član njenog Svetog Sinoda, po ukidanju Crnogorske pravoslavne crkve, od 1920. do 1938. godine, bio je mitropolit crnogorsko-primorske eparhije Srpske pravoslavne crkve, kao i patrijarh Srpske patrijaršije u periodu od 1938 do 1950. godine. Takođe, 1910. godine mitropolit autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve Mitrofan Ban slavio je značajan jubilej -25-godišnjicu arhijerejske službe.

Primio je tada Mitrofan Ban brojne čestitke iz zemlje i iz inostranstva, a jednu od njih uputio mu je i dr Gavrilo Dožić iz Soluna. Dožić taj jubilej Mitrofana Bana komentariše ovako: »Meni bi bila dužnost ne smao moja skromnost da uzme učešća, već da budem inicijator i, u okolini u kojoj sam se nalazio, da i drugi izvrše ono što su bili prema tome znamenitom momentu u istoriji Crnogorske ckve« (Vidjeti o tome: »Spomenica o dvadesetpetogodišnjici arhijerejske službe njegovog Visokopreosvještenstva Mitropolita Crne Gore Mitrofana Bana«, Cetinje, 1911, štampano u Kraljevskoj crnogorskoj državnoj štampariji«)

Kralj Nikola je zborio da je Crnogorska pravoslavna crkva autokefalna. Tako je 1913. godine, kad je dr Gavrilo Dožić određen da bude episkop pećke eparhije Crnogorske pravoslavne crkve, kralj Nikola, tim povodom, rekao i ovo: »Gospodo, može li biti ljepšega dana za našu autokefalnu pravoslavnu crkvu od ovoga, u kome sa našega Cetinja spremamo, dr Gavrila Dožića, vrijednog sina zemlje ove na njegovu službu bogu i narodu«. (Vidjeti: »Glas Crnogorca« od 30. XI 1913, br. 55, kao i »Cjelokupna djela kralja Nikole I Petrovića Njegoša«, Cetinje 1969)

Mitropolit autokefalne Crnogorske pravoslave crkve u periodu od 1884 do 1920. godine, kada je nasilno ukinuta, bio je Mitrofan Ban (1841-1920). On je 1910. godine, u pismu, koje je zahvalnica na pozdravni govor kralja Nikoli, naveo i ovo:

“Vaše Kraljevsko Visočanstvo, Premilostivi Gospodaru,

Četrdeset godina već je prošlo, od kako mi je velika sreća udio pala da stupim na službu Crnogorske crkve-na službu Vaše, Gospodaru, junačke države”.

Član Svetog Sinoda Crnogorske pravoslavne crkve Kiril Mitrović (1867-1931), koji je 1909. postao episkop njene zahumsko-raške eparhije, je 6. aprila 1910. godine, u pozdravnom govoru upućenom Mitrofanu Banu istakao i ovo:

“Vaše Viskopreosveštenstvo, Visokodostojni gospodine Mitropolite!

Raduje se danas sveta pravoslavna Crnogorska crkva slaveći dvadestpetogodišnjicu revnosne službe Vaše Bogu, prijestolu i otadžbini, i prinosi toplo blagodarenje Božjem promislu, što Vas je sv. Blagoslovom svojim pratio na putu duge teške apostolske službe Vaše i udijelio da ona bude plodonosna i korisna sv. Božijoj crkvi”.

Protođakon Filip Radičević, dugogodišnji sekretar Mitroplije Crnogorske pravoslavne crkve, član njenog Svetog Sinoda od 1904. godine, uoficijelnom službenom časopisu crnogorskog Ministarstva prosvjete i crkvenih poslova-“Prosvjeti”, u radu “Pravoslavna crkva u Crnoj Gori”, “ objavljenom 1889. godine piše i ovo: “Pravoslavna naša crkva kao autokefalna, nezavisna je. Ona se kao takva odnosi prema Ruskom Sinodu, Carigardskoj i drugim patrijaršijama, kao i ostalim autokefalnim crkvama. Sve autokefalne pravoslavne crkve priznaju nezavisnost Crnogorske crkve, svagda joj dostavljaju događaje koji se u pojedinim crkvama zbivaju, na primjer, kad koji patrijarh dolazi na upravu svoje crkve”.

Posljednji autokefalni mitropolit Crnogorske pravoslavne crkve u doba nezavisne Knjaževine i Kraljevine Crne Gore bio je Mitrofan Ban. On je za crnogorskog mitropoplita kanonski rukopoložen u Rusiji 6. aprila 1885. godine u Isaklijevskoj Crkvi u Petrogradu od strane petrogradskog mitroplita Isidora i drugih članova Sv. Sinoda i svještenstva Ruske crkve, a u prisutstvu ruskog cara Aleksandra III Romanova. Tri dana ranije, u besjedi koju je održao u Svetom Sinodu u Petrogradu, između ostalog rekao je i ovo: “Vi, svjatjejši otci, promislom Božjom i željom moga premilostivoga gospodara knjaza Nikolaja rukovođeni, izvoliste smirenost moju izabrati za episkopa Crkve Crnogorske”.

Nakon hirotonije primio ga je 15. aprila 1885. godine car Aleksandar III. Prilikom susreta sa njim rekao mu je i ovo: “Meni je takođe drago što ste Vi rukopoloženi za episkopa u Rusiji. To pokazuje duhovnu vezu imeđu Ruske i Crnogorske crkve”. Ovo Mitrofan Ban detaljno opisuje u svojim memoarima. Nakon hirotonije Mitrofan Ban je 19. oktobra 1885. godine o tome obavijestio vaseljenskog carigradskog patrijarha Joakima IV u pismu, broj 356, u kojemu mu uz ostalo navodi: “Mi smo se iz Rusije povratili i u ime Božije zauzeli smo svetu katedru Mitropolije Autokefalne Crkve u bogoštićenom Knjaževstvu Crnogorskom na koju smo i Duhom Svetijem i pozvati”.

Godine 1910., Mitropolit Petrogradski Antonije u pismu Mitrofanu Banu, uz ostalo, piše: “bratski vas pozdravljam sa znamenitim jubilejem, izražavajući tople želje da Vašem Visokopreosveštenstvu pastironačenik Gospod Bog naš Isus Hristos udijeli dugi život u plodotvornoj službi Vašoj za dobro Crnogorske crkve”. A Vaseljenski patrijarh Joakim iz Carigrada 1910. godine piše Mitrofanu Banu, uz ostalo, i ovo: “Gospod neka podari bogate darove Vašem Visokopreosveštenstvu, svetoj Crnogorskoj crkvi, blagovjernom gospodaru i pobožnom narodu”. Srpska pravoslavna crkva i njen mitropolit Dimitrije Pavlović 1910. godine uputila je ovu čestitku Mitrofanu Banu: “Srpska crkva kao sestra i po vjeri i narodnosti dijeli radost Crnogorske crkve”. O tome piše “Glasnik Pravoslavne crkve u kraljevini Srbiji” od 15. aprila 1910. godine. Jerusalimska crkva je priznavala autokefalnost Crnogorske crkve, o čemu ilustrativno govori i pismo patrijarha Damijanosa poslato Mitrofanu Banu 25. decembra 1903. godine.

Mihailo Dožić iz Morače (1848-1914) postao je 1879. godine iguman Moračkog Manastira da bi ubrzo bio proizveden u čin crnogorskog arhimandrita. Godine 1908. postao je član Svetog Sinoda Crnogorske pravoslavne crkve. Arhimandrit Mihailo Dožić je zajedno sa popom Stankom Bulatovićem iz Kolašina 1910. godine povodom jubileja kojeg je slavio mitroplit Mitrofan Ban uputio pismo sljedeće sadržine:“Današnji dan Vašeg slavlja dvadesetpetogodišnjice kao poglavara svete Crngoorske crkve osobito proslavlja sveštenstvo i narod u svetoj obitelji manastira Morače. Tradicionalne veze Vašeg prebivanja među narodom ovog kraja ostaće na uspomenu najdaljim pokoljenjima. Neka da Svemogućida proslavimo i pedesetogišnjicu Vašeg slavnog rada, na korist svete crkve, Gospodara i Otadžbine”.

Iguman Leontije Ninković, nastojatelj Ostroškog manastira, od 1912. godine član Svetog Sinoda Crnogorske peravoslavne crkve i svještenik na Crnogorskom Dvoru kralja Nikole u zemlji i emigraciji (1916-1919) uputio je iz Nikšića 1910. godine, zajedno sa jeromonahom Danilom Labovićem i monahom Antonijem Miranovićem, čestitku u kojoj, uz ostalo, veli da je Mitrofan Ban hrabri junak sa sabljom u ruci na bojnom polju, pod barjakom uzvišenog Gospodara, te kao jerarhu “specijalno za Crnogorsku crkvu i sveštenstvo, najsrdačnije Vam čestitamo dvadesetpetogodišnjiocu svete uzvišene i revnosne arhipastirske službe Bogu, crkvi, Gospodaru i domovini”.

Sveti arhijerejski sinod Vaseljenske patrijaršije u Carigradu 19. III 1920. godine donio Odluku br. 2056, kojom daje blagoslov na prisajedinjenje Ujedinjenoj Srpskoj pravoslavnoj crkvi određenih eparhija, pa se, uz ostalo, kaže: „U granicama ovog Ujedinjenog Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca ušle su i autokefalne pravoslavne crkve, Karlovačka i Crnogorska, kao i dvije dalmatinske eparhije, Zadarska i Kotorska". Vaseljenska patrijaršija tim aktom „priznaje proglaseno ujedinjenje autokefalnih crkava Srpske, Crnogorske i Karlovacke, kao i dviju dalmatinskih eparhija" (Glasnik”, sužbeni list Srpske pravoslavne patrijaršije, br. 7, Beograd, 1(14) oktobra 1920, str. 99-100)

Proglašenje Srpske patrijarsije obavljeno je u Sremskim Karlovcima 12. (25) septembra 1920. godine. Ubrzo potom sastao se Arhijerejski sabor Srpske patrijarsije 15. (28) septembra 1920. godine, koji je donio odluku da se arhiepiskop beogradski i mitropolit Srbije Dimitrije Pavlović proglasio ipso jure prvim patrijarhom Srpske patrijaršije. U toj odluci, pored ostalog se kaže: „Slično tome postupalo se i kod osnivanja nacionalnih autokefalnih oblasti u svima pravoslavnim državama. Tako su uzdignute katedre na stupanj autokefalne arhiepiskopije u prestonim gradovima: Atini za crkvu u Kraljevini Grčkoj, u Beogradu za crkvu u Kraljevini Srbiji, na Cetinju za crkvu u Crnoj Gori, u Bukureštu za Rumuniju, u Sofiji za Bugarsku, a u Rusiji dignut je arhijerejski presto druge prestonice u Moskvi na stupanj patrijaršije".

Crnogorski patriota, borac za slobodu i nezavisnost Crne Gore arhimandrit i rezervni komandir crnogorske vojske Nikodim Janjušević iz emigracije u Italiji je 1923 otišao u novi egzil-u SAD. Početkom marta 1923. godine stigao je u SAD. Boravio je tokom marta 1923. godine u Njujorku, a potom je 12. aprila 1923. godine stigao u Detroit. Održavao je vezu i prepisku i ostvatrivao susrete sa ruskim mitropolitom u Njujorku Platonom, te mitropolitom Grčke crkve Aleksandrom..Godine 1923. Nikodim Janjušević je službovao u Detroitu u SAD. Kao sveštenik Crnogorske pravoslavne crkve - “Sveti Vasilije Ostroški” koja se nalazila u Detriotu. Tu je on vršio Božju službu, krštenja, miropomazanja, držao liturgije i druge religiozne obrede. Bio je angažovan među crnogorskim političkim emigrantima. Njegovu djelatnost bilježili su sa posebnim pijetetom i pažnjom i emigrantski crnogorski listovi “Crnogorski glasnik”, koji je izlazio u Detroitu, i “Amerikanski glas Crnogorca” koji je izlazio u Čikagu.

Postoji sačuvan dokument koji govori o djelatnosti arhimandrita Nikodima Janjuševića u Sjedinjenim Američkim Državama, kao klirika Crnogorske pravoslavne crkve. Naime, sačuvana je Kršenica Iliije Baćevića, odnosno, “Izvod iz Protokola krštenih Pravoslavne Crnogorske crkve Sv. Vasilije Ostroški u Detroitu”, izdata u američkom gradu Detroitu 24. avgusta 1923. godine.      

U toj Kršenici stoji da je Ilija Baćević rođen 2. avgusta, a kršen i miropomazan 24. avgusta 1923. godine u Detroitu. U tome dokumentu kao roditelji kršenog navode se: otac Niko Baćević, “iz Ulcinja, Crna Gora” i majka Milica rođena Popović, “iz Ulcinja, Crna Gora”, oboje vjere “Pravoslavne”. U toj krštenici je navedeno da je Ilija Baćević bračno dijete. Ime krštenog kuma u tom dokumentu je Ilija Martinović “iz Bajica, Crna Gora”.          

Svještenik koji je izvršio Svetu tajnu, u tome dokumentu je rečeno, bio je arhimandrit Nikodim Janjušević, koji je svojeručnim potpisom jemčio i ovjerio originalnost pomenute Krštenice.

Nikodim Janjušević je bio progonjen i ucijenjen od strane organa okupacionih vlasti. Na osnovu odluke Ministra unutrašnjih djela Kraljevine SHS, br. 25172, od 24. novembra 1922. godine, povećana je ucjena za Nikodima Janjuševića na 5.000 dinara (Vidjeti: AIIT, V1 – 33 /22). Na sve pozive na predaju Nikodim Janjušević nije se odazivao. Bio je oglašen za hajduka, ali je potjerama uspio da izbjegne. Emigrirao je u inostranstvo, iz kojega se vratio tek po dobijenoj amnestiji 1926.

Emigrantski crnogorski list “Amerikanski Glas Crnogorca”, zvanični organ “Saveza nezavisnih Crnogoraca” u Americi, koji je izlazio u Čikagu, godina II, broj 11, od 29. marta 1924. godine, na strani 1 i 2 objavljuje tekst, tj. pismo crnogorskih ustaničkih četovođa od 6. februara 1924. godine upućeno u Americi crnogorskom egzilantu poznatom i uglednom komiti i arhimandritu Crnogorske pravoslavne crkve - Nikodimu Janjuševiću. U tome pismu, kojeg objavljuje “Amerikanski Glas Crnogorca”, navodi se, između ostalog, da su na komitski zbor došli 600 crnogorskih gerilaca i dodaje: “Svi smo zakletvu položli jedan drugome da mira i spokojstva imati nećemo sve dokle dostojno i po Crnogorski ne osvetimo Sava Raspopovića sa društvom kao i mnoge druge, i dokle Crnu Goru od gedža ne oslobodimo, pa makar da ćemo i mi svi glave izgubiti.

E moj dragi Nikodime da ti je bilo viđeti kako su nam pričali oni koji su gledali, kako je srbijanska vojska i oficiri postupala sa Raspopovićem i njegovim društvom, sa mrtvim tijelima. Oči su im vadili, noseve su im osijecali bajonetima, utrobice su im vadili, lice svakome su nagrdili, svakome sa bajonetima tijelo isparali, tako su im tijela nagrdili od kako istorija ljudskoga čovječanstva na šaru zemaljskome pamti, niko niskim nije tako učinio kao što su oni sa Raspopovićem i njegovim društvom.

Pored ovoga ostale muke i pritisak na naš žalosni narod Crnogorski, to ti brate ne mogu nikako opisati velike strahote i grozne muke i takvi pritisak da niko nikuđ maknuti ne može; tako nije bilo ni u vrijeme cara Nerona i Dioklecijana kad su Hrišćane mučili i bacali lavovima”, kaže se u tome dokumentu i konstatuje da su arhimandritu Nikodimu Janjuševiću poslali slike Sava Raspopovića, Muja Bašovića i drugova, naglašavajući “da im jednom njihove sjenke poljubiš i opoješ svetu liturgiju i druga pjenija, pa makar ta služba bila i pod vedrim nebom”.

U tome pismu navodi se da je arhimandrit Nikodim Janjušević crnogorske ustanike lično poznavao, da je sa njima četovao “kao prosti vojnik više od dvije godine kroz Crnu Goru. Znamo i to, da je tebe Savo i Marko Raspopovići i serdar Mujo Bašović pričasni kao lični pobratimi. Znamo da će te ova njihova slika kao i ovo pismo duboko potresti, žao tih je svijeh kao braću. A osobito pobratime, dobro nam vjeruj da ćemo ih dostojno osvetiti”, piše “Amerikanski Glas Crnogorca”.

Oskarovac Nikola Pjovani sa sekstetom premijerno u Beogradu 26. maja

Oskarovac Nikola Pjovani sa svojim sekstetom prvi put pred beogradskom publikom priređuje spektakl koji ne smete propustiti!

Nikola Pjovani, slavni pijanista, dirigent i jedan od najcenjenijih italijanskih kompozitora filmske i pozorišne muzike, ovom prilikom nastupiće na klaviru i dirigovaće svojim sekstetom koji čine Marina Čezari, saksofon i klarinet, Paskvale Filasto, violončelo i gitara, Pjetro Pompei, bubnjevi i perkusije, Marko Lodo, kontrabas, i Serđo Kolikjo, klavijature i harmonika.

Nikola Pjovani veliki deo svoje aktivnosti posvećuje filmu i pozorištu i opredeljuje se za njih sa podjednakom strašću: na početku se njegov rad prevashodno odnosio na film, ali sa godinama se, kako kaže, sve više prepuštao luksuzu da se posveti pozorišnoj muzici, do te mere da nastupi uživo ispunjavaju najveći deo njegovog vremena. Budući da je aktivan i kao autor pesama, sedamdesetih godina komponuje zajedno sa Fabricijom De Andreom "Non al denaro, non all'amore né al cielo" i "Storia di un impiegato".

Sarađivao je sa najvećim italijanskim režiserima među kojima su Felini, koji se obratio Pjovaniju za svoja poslednja tri filma, Beninji, Belokjo, Moničeli, Tornatore, Dušan Makavejev, Bigas Luna, Džon Irvin, Filip Liore, Luis Sepulveda, i mnogi drugi. Muzika za film "Život je lep" Roberta Beninjija donela mu je Oskara 1999. godine. Tokom svoje karijere tri puta dobija nagradu "David di Donatello", četiri puta nagradu "Colonna Sonora", tri puta "Nastro d'argento", dve nagrade "Ciak d'or", zatim "Globo d'Oro" koji dodeljuje Udruženje stranih medija u Italiji i nagradu "Elsa Morante".

"Muzika je opasna" je muzička priča koju pripovedaju instrumenti na sceni - klavir, kontrabas, perkusije, saksofon, klarinet, gitara, violončelo i harmonika. Kako bi istakao stanice ovog slobodnog muzičkog putovanja, Nikola Pjovani dočarava publici smisao razgranatih puteva koji su ga doveli do saradnje sa De Andreom, Felinijem, Manjijem, pozorišnim, filmskim, televizijskim rediteljima iz Španije, Francuske, Holandije, pevačima instrumentalistima, dok naizmenično interpretira komade koji do sada nisu izvođeni u pozorištu i nove verzije aranžmana poznatijih kompozicija, napisanih za ovu priliku.

U ovoj pozorišnoj priči reč doseže tamo gde muzika ne može, dok muzika vlada tamo gde reč ne zna i ne može da dospe. Video-snimci upotpunjuju muzičku priču slikama iz filmova, predstava i, pre svega, slikama koje su umetnici poput Manare posvetili muzičkom stvaralaštvu Nikole Pjovanija.

Karte su u prodaji po ceni od 1.000 i 1.200 dinara na biletarnici Kolarca, a moguće ih je kupiti i onlajn.