KEES VAN DE WAL VORMT IN KARTONNEN DOZEN

In zijn werk is Kees van de Wal op zoek naar de ultieme vorm, een vorm die niets voorstelt, maar alles zegt. Zestien jaar geleden is die avontuurlijke reis in beeldtaal begonnen. En of hij die ultieme vorm inmiddels heeft gevonden is niet te hopen, want zijn zoektocht kent interessante vondsten en intrigerende vindingen. Zijn werk is te omschrijven als non-figuratief minimalistisch. Met weinig middelen weet de kunstenaar veel te zeggen. Een abstracte beeldtaal die aanspreekt, “één beeld zegt meer dan duizend woorden” zoiets. Kortom de kunst van Kees van de Wal moet gezien worden. Via exposities, tentoonstellingen en de uitgave in eigen beheer van kleine boekjes is zijn omzwerving in de kunst te volgen. Maar Van de Wal dwaalt echter niet, hij gaat recht op zijn doel af: de ultieme vorm, die niets voorstelt maar alles zegt.

Op dit moment laat hij zich in de zoektocht evenwel toch afleiden of beter omschreven begeleiden door bestaande vormen waaraan hij een eigen draai geeft. Het is geen afleiden in de zin van dat hij zich laat wegvoeren van het rechte pad, maar dat hij voor dit moment een andere weg inslaat. Een weg die hem uiteindelijk weer in de juiste richting zal brengen. De vormen van kartonnen dozen begeleiden hem op dit spoor. Het werken met karton start als experiment om de techniek van het scheuren en kleuren van het golfkarton in de vingers te krijgen. Dat is meer een ontdekkingsreis dan dat het een zoektocht is. Want met het karton, min of meer in zekere zin eigenzinnig materiaal, speurt hij niet naar de vorm maar loopt er als het ware tegenaan. De kunstenaar is niet leidend in deze, hij volgt op wat het materiaal hem geeft, aangeeft. Dat is de leidraad, het gegeven. Wel heeft hij in zoverre macht dat hij het karton kan scheuren en onderdelen samenvoegen, nadat hij eerst de vorm sec heeft bekeken en aangevoeld.

In tegenstelling tot eerdere creaties ontstaat de vorm niet tijdens het werk, maar is al in principe aanwezig. Wat Van de Wal doet is het vervormen. In eerste aanzet, in de verkenning, laat hij de doos als doos blijven zij het opengevouwen. Want niet de vierkante vorm met inhoud, de doos als verpakkingsmiddel op zichzelf, is het middel om te uiten maar het uitgevouwen patroon. Wanneer een doos uiteen getrokken wordt en plat neergelegd is er een vorm ontstaan met vouwlijnen. Dit is voor Van de Wal het uitgangspunt om verder te fantaseren en nieuwe uitdrukkingen op te verzinnen. In eerste instantie dus dit ruimtelijke model dat tot plat vlak is geworden. Hij beziet de mogelijkheden en gaat delen tussen de vouwlijnen kleuren. En laat het zijden de ruimte ingaan, doordat het eens en voor langere tijd vierkant ruimtelijk gevouwen karton weerbarstig deze hoedanigheid terug opzoekt. Daardoor kunnen flappen naar voren komen op de weg terug naar waar het ooit voor bedoeld was.

Eerst dat is het gegeven wat de kunstenaar gebruikt. Daarna gaat hij scheuren en snijden, knippen en plakken. Er ontstaan collages van karton, assemblages waarin op verzamelde details kleur is toegevoegd. Op dat punt neemt Van de Wal de leiding weer in handen en vormt het karton naar zijn hand tot er de vroeger gehanteerde beeldtaal in is verwerkt. De samengestelde vormen, waarbij dankbaar gebruik is gemaakt van gestanste handgrepen en ontluchtingsgaten. Deze openingen spelen mee in het object, vooral om het daarmee aan de wand te kunnen hangen. Maar deze schijnbare natuurlijke ophanging stoort niet in het geheel. Het was een noodzakelijk onderdeel van de doos en is een detail van de uitdrukking geworden. Wel een handig detail, maar even bruikbaar als de doos zelf.

Het karton gevouwen als doos op zichzelf is een gebruiksmiddel, een mogelijkheid om producten beschermd te vervoeren. Maar heeft het de functie bewezen verdwijnt het in stukken gescheurd in de container om als oud papier hergebruikt te worden. De idee en het wezen van de doos is daarmee verdwenen. Kees van de Wal echter brengt nieuw leven in het materiaal na bewezen diensten. Niet de container is de voorlaatste rustplaats, maar de wand van de expositieruimte.

Al eerder was het karton door de beeldende kunst ontdekt als materiaal om mee te werken. Maar de manier waarop Van de Wal het inzet op zijn zoektocht naar de ultieme vorm is een abstract hergebruik. De doos als uitgangspunt blijft herkenbaar. Het is geweld aan gedaan, vooral in de composities waarbij diverse lagen karton op elkaar geplakt en er vormen uitgezaagd zijn, maar de grondslag is bewaard gebleven. In die collages heeft de kunstenaar het materiaal zo naar zijn hand weten te zetten dat de uiteindelijke vormen in lijn zijn met zijn andere werk uit geëxtraheerd polystyreen ofwel xps. De geschakelde en geverfde onderdelen hebben eenzelfde sfeer. Een volgende stap op de tocht waarin Van de Wal zoekt naar de vorm die alles zegt. Het is een fascinerende voortgang, een avontuurlijk stadium. Is het kunststof weleens weerbarstig, het karton laat zich gedwee in allerlei standen vormen en vouwen. Enkel wil het nog wel koppig terugplooien in de oude vorm.

Kees van de Wal is ondernemend op weg in de kunst. Het beelden met karton is een speelse manier om een nieuw hoofdstuk aan zijn abstracte verhaal toe te voegen. De kleuren die hij toevoegt aan de ondergrond van bruinen, vouwkarton is natuurlijk een mengsel van oud papier waarin vele tinten zijn opgesloten en zich mengen tot het bruin in vele varianten, geeft het dode materiaal een levende uitstraling. De gebruikerssporen hebben een functie, worden wel geaccentueerd of zijn onderdeel en bijzaak in het geheel.

Wanneer de kunstenaar dicht bij het karakter van de doos blijft geeft het een spannend beeld op welke manier de uitgevouwen kubus tot kunststuk wordt. Voegt hij zijn eigen beeldtaal en kleurgebruik toe dan eigent de kunstenaar zich het materiaal toe, is het zijn werkstuk, zijn kunststuk en is de materie minder meer van zichzelf. Hoewel Van de Wal het karton zo eerlijk mogelijk wil gebruiken, het niet mooier maken dan dat het is, lukt hem dat na de eerste kennismaking niet. In aanvang laat hij zich nog leiden door het materiaal, gebruikt het middel zoals deze zich aan hem voorstelt. Maar naarmate ze elkaar beter leren kennen neemt Van de Wal het heft in handen en maakt nu de doodnormale doos mooier dan deze in feite is. Hij verheft het naar zijn stijl en in zijn techniek tot een kunstwerk. De doos krijgt een voetstuk. Een wand om te shinen.

05 Oude kartonnen dozen gaven me inspiratie. Kees van de Wal. Uitgave in eigen beheer, december 2022.

Op het Willemsplein staat het beeldje Ketelbinkie van de beeldhouwer Huib Noorlander, 2 september 1981. Op de achtergrond de Spido.

Ketelbinkie is een bronzen beeld gebaseerd op het lied ‘Ketelbinkie’ over “die straatjongen uit Rotterdam“. Mies Bouwman onthulde het beeld, dat op initiatief van de Nederlandse Hartstichting in 1973 bij het 100-jarig bestaan van de Holland-Amerika Lijn (HAL) werd geplaatst op het Koninginnehoofd bij het hoofdkantoor. Na het vertrek van de HAL uit Rotterdam verhuisde het beeldje in 1980 naar het Willemsplein nabij de Spido. Boze Katendrechters kaapten het beeld en brachten het terug naar Katendrecht, waar het volgens hen thuishoorde. In 1998 maakte Huib Noorlander een tweede exemplaar, die in het Maritiem Museum staat. Dit beeld is kleiner en de houding is in spiegelbeeld, vergeleken met de eerste Ketelbinkie. Stichting Ketelbinkie kent sinds 1982 ieder jaar een prijs toe aan personen, groepen of instellingen die op maritiem gebied inzet tonen voor de stad Rotterdam. De uitreiking van de prijs vindt plaats tijdens een optreden van het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Ketelbinkie staat dan op het podium van de Doelen, waar het concert wordt gegeven.

Huib Noorlander (Schiebroek, 1928 – Nijmegen, 2004) was een figuratief beeldhouwer. Hij richtte in 1951 samen met Louis van Roode, Jan Burgerhout, Kees Franse, Jan Goedhart, Charles Kemper en Ed van Zanden de kunstenaarsgroep Argus op.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Beeldende Kunst & Openbare Ruimte Rotterdam. https://www.bkor.nl/beelden/ketelbinkie/

Bericht van 2021

In de weekenden van 9 tot en met 24 maart strijkt de binnenexpositie Kunst in Valkenburg (KiV) neer in de kloostergang van Château St. Gerlach en de schatkamer van de Gerlachuskerk. Een initiatief van twee galeriehouders uit Valkenburg. In deze periode te combineren met een buitenexpositie door een wandeling in het groen, langs diverse kunstwerken van (inter-)nationale kunstenaars in de tuinen van het landgoed Château St. Gerlach. Sla ook de wisselende kunstexpositie bij Burgemeester Quicx niet over. Kunst in Valkenburg Inside In de kloostergang van Château St. Gerlach en de schatkamer van de St. Gerlachuskerk zijn hoogwaardige beelden en schilderijen te bewonderen van gerenommeerde kunstenaars uit binnen- en buitenland. KiV Inside start in het openingsweekend van de Tefaf in Maastricht. De kunstexpositie is gedurende drie weekenden in maart (9/10,15/16/17,22/23/24) te bezoeken. De openingstijden zijn dagelijks van 10-17 uur of daarbuiten op afspraak mogelijk. De entreeprijs bedraagt € 7,50 en voor de jeugd t/m 12 jaar is de entree gratis. KiV Outside KiV Outside is een wisselende tentoonstelling van meer dan 100 sculpturen in de openbare ruimte, welke het hele jaar te bewonderen zijn op het landgoed van Château St.Gerlach. Geniet hier van de bijzondere objecten gemaakt van verschillende materialen (hout, steen, kunststof, terra cotta, staal, etc.), die verspreidt staan opgesteld in het park en de tuinen van het landgoed. KiV Outside is het hele jaar te bezoeken en is gratis toegankelijk. Initiatiefnemers KiV Inside & Outside wordt georganiseerd door Marx & Marx Limburgse kunst en Giardino Galerie & Beeldentuin in samenwerking met Château St. Gerlach. Marx en Marx Limburgse kunst is gespecialiseerd in aan Limburg gerelateerde kunst van de afgelopen honderd jaar. Denk aan schilderijen en beelden van Chris Gadiot, Harry Schroen, Charles Eyck, Sjef Hutschemakers, Patrick Creyghton, Wil van der Laan, Jo Ramakers, Lei Molin, Gene Eggen, Aad de Haas, Hans Truijen, Geert Verstappen en Kieta Nuij. Giardino Galerie & Beeldentuin beschikt over een uitgebreide collectie beelden van internationaal opererende kunstenaars. Er zijn werken van onder meer Ingrid Paulussen, Carmelo Lopez (ES) en Christiaan Lieverse (NL), Ronald A. Westerhuis, Ans Pullens, Astrid Huisman, Lothar Vigelandzoon, Sjaak Smetsers, Babette Degraeve (B), Petra Dorst en Karin van de Walle. Nog meer kunst op het landgoed: Burgemeester Quicx Naast goede koffie en een heerlijke lunch kan er bij Burgemeester Quicx ook genoten worden van kunst aan de muur. De initiatiefnemers van KiV presenteren hier wisselende kunstexposities met een "Limburgse tintje". Uiteenlopende kunststromingen passeren de revue en springen in het oog onder het genot van een kopje koffie of een heerlijke lunch bij Quicx. Momenteel is er een expositie van figuratief impressionistische schilderijen van Frank Meijers. Meer (vervoers)informatie? Het dichtstbijzijnde treinstation is Houthem-Sint Gerlach op 1,1 km afstand, circa 11 min. lopen. Parkeren is gratis op de openbare parkeerplaats. Neem een kijkje op www.kunstinvalkenburg.nl of neem contact op via [email protected] of +31(0)653276570. Meer kunst van Giardino of Marx & Marx zien? Indien men van nog meer kunst wil genieten, kan men in de weekenden (vr/za/zo) tijdens de openingstijden van KIV de speciale exposities bij de 2 deelnemende kunstaanbieders bezoeken.

Wat?   Kunstwerken door Anselm Kiefer geïnspireerd op Finnegans Wake door James Joyce

Waar?   Tentoonstelling Anselm Kiefer – Finnegans Wake in White Cube Bermondsey, Londen

Wanneer?   10 augustus 2023

Mijn eerste kennismaking met Kiefer was het werk Innenraum in het Stedelijk Museum, Amsterdam. Een indrukwekkend werk door grootte en donkere kleuren. Het werk van Kieffer heeft vaak verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog. In de White Cube Bermondsley is recent werk van de kunstenaar te zien dat is geïnspireerd op het boek Finnegans Wake, het laatste werk van James Joyce. Zelf heb ik het boek van Joyce, dat voor onvertaalbaar en tamelijk onbegrijpelijk doorgaat, nooit gelezen. Dat doet echter niets af aan de ervaring die een bezoek aan de Kiefer-expositie in de White Cube oplevert.

Bij binnenkomst kom je in een lange gang waar aan beide kanten, als in Kiefers atelier, hoge stellingen zijn opgesteld. Daarin allerlei spullen: van een model van een kerk en een fiets tot stalen kostuums, letterbakken, brokken steen, takken en korenhalmen. Aan deze lange gang grenzen vier expositieruimtes. In de kleinste daarvan eveneens rekken. Bovenin ligt onder meer een groot rotsblok dat de indruk wekt ieder moment  op je hoofd te kunnen vallen. In een andere ruimte ligt een hoop zand met daarin allerlei oude boodschappenkarretjes. Aan de muur hangt één enorm schilderij dat haast driedimensionaal aandoet. Ik zie er een menigte mensen in met bovenin een vulkaan die aan het uitbarsten is. Een andere ruimte bevat een hele serie grote schilderijen. In het midden liggen opengeslagen boeken van metaal. Of de schilderijen abstract of figuratief zijn, blijft in het midden. Ik zie er bomen in en een water, waarin die bomen worden weerspiegeld. Maar wellicht zegt dat meer over mij dan over Kiefers werk. De grootste zaal bevat een hoop puin met prikkeldraad. Het lijkt op een gebouw dat bij een bombardement is ingestort. Om de ruïne heen enkele grote schilderijen.

Het werk van Kiefer is soms raadselachtig, maar altijd indrukwekkend. Je bekijkt zijn werk niet zozeer; je ondergaat het. En dat is een indrukwekkende ervaring. Ik betwijfel of het lezen van Finnagans Wake veel verduidelijking zou opleveren.

Tekst van kunstcriticus Philippe Cailliau

 bij de overzichtstentoonstelling van JOOK 2015

Joke is nog jong, en ze zit vol vitaliteit. Haar artistieke loopbaan is bezaaid met prijzen en eervolle vermeldingen. Ze is geboren in 1982, is afkomstig van Ardooie en studeerde crossmedia ontwerp aan de Arteveldehogeschool te Gent.

Veel van Jokes kunst komt tot stand volgens het principe van wat we in de literatuur “écriture automatique” noemen, of “automatisch schrijven”: dat is een techniek, ontwikkeld door de surrealisten (eerste helft van de 20ste eeuw), waardoor de schrijver/kunstenaar zonder enige controle of censuur zijn of haar spontane gevoels- en gedachtewereld tracht te uiten. “Spontaneïteit” is een sleutelwoord. De belangrijkste vertegenwoordiger was André Breton. Niet de rede leidt de tekenende hand van Joke Neyrinck, maar de fantasie, het onbewuste en vooral: het intuïtieve.

Er ontstaan dan figuren die geen overeenkomst hoeven te hebben met reële wezens, maar die allemaal een eigen autonomie en beweging hebben. De vele figuurtjes zijn niet zo direct “definieerbaar”, ze zijn wél figuratief. Zo ontstaat dus een grillige fantasiewereld waarbij de verwijzing naar de werkelijkheid niet méér dan bijkomstig is. Joke noemt haar techniek zelf: “Utopiakunst: eigen beeldentaal; labyrintische constructies via een soepele, organische lijn” dat een tegengewicht vormt voor de gewone, alledaagse realiteit.

Het fenomeen waar ik het hier wil over hebben, is “doodling”: een Engels woord voor het zogenaamde gedachteloos en intuïtief tekenen of neerkrabbelen van figuren (de “doodles” of “doedels”). De scherpe lijnen - die haar handelsmerk zijn - doen wel eens denken aan striptekeningen, aan cartoons, maar eveneens aan street art, pop art en zelfs aan graffiti.

Elk werk is zijn eigen, typische voorstelling. De kleine, fantastische en pittoreske wezentjes, die lief en schattig kunnen zijn, maar net zo goed kunnen doen denken aan kleine diepzeemonsters of bizarre lichaamsdelen, zijn allemaal fictieve figuren. Jokes eigen biografie krijgt dus visueel gestalte tijdens het ontstaan van het kunstwerk.

Zoals reeds gezegd is er een zekere verwantschap met de strip- en cartoonkunst, met een surrealistische schilder als Salvador Dali, zelfs met de renaissanceschilder Jeroen Bosch (uit de 15de eeuw) met zijn fantastische, bizarre en apocalyptische wezens in bijvoorbeeld “De tuin der lusten”.

Tegenwoordig werkt JOOK met het computerprogramma Blender, dat haar in staat stelt om van haar doedels fotorealistische voorstellingen te maken (dit wil zeggen: beelden met ruimte en dieptevoorstelling, schaduw, enz... ). Joke laat bepaalde doodles zelfs door een 3D-printer afdrukken als echte objecten in polyamide, maar deze techniek is nog in volle ontwikkeling.

De kunstenaar die een meester is in het maken van 3D-beelden en zelfs grote sculpturen, en die Joke zéker heeft geïnspireerd, is de Belg Nick Ervinck. Deze kunstenaar creëert sculpturale constructies in een virtueel utopisch territorium. Ook hij combineert het fysieke met het digitale, om dan allerlei vormen te laten samensmelten tot een object, een visueel concept dat bestaat, zoals bij JOOK, uit een rijke verscheidenheid van delen.

Op korte tijd heeft Joke Neyrinck een opvallende evolutie doorgemaakt. Ze verfijnt haar technieken voortdurend en de resultaten zijn Kunst met een hoge graad van esthetisch kijkgenot. JOOK is de digitale dichteres van het 3D-doodle-universum.

Ze is ook lid van het Kunstcollectief KRAKK, waar

experiment primeert. Het bestaat uit de kunstenaars Jan Duytschaever, An Deceuninck, Hans Defer en Jook. Deze zomer stelden ze tentoon in de Abdijhoeve Ten Bogaarde te Koksijde onder de titel Transgressions. www.krakk.org

Marlene Dumas in Venetië en een Franse miljardairs verpieswedstrijd

Wat in een verpieswedstrijdje verzeilde Franse miljardairs te maken hebben met 'onze' schilderster Marlene Dumas? Lees en kijk maar in TOOS&ART. Oh ja, Venetië en Palazzo Grassi spelen ook een belangrijke rol. #art #kunst #Venice #expo

Ik herinner me nog mijn positieve verbazing, als kunstzinnige inboorling van Eindhoven, toen ik in 1985 bovenstaande nieuwe aankoop in het Van Abbemuseum zag hangen. ‘Het kwaad is banaal’ uit 1984, van de voor mij toen nog onbekende Marlene Dumas. Zomaar de aankoop van een schilderij van een vrouw! Ongewoon voor die tijd. En nog eens figuratief ook. ’t Moest niet gekker worden. Ook in mijn…

View On WordPress

De mooiste betaalbare schilderijen kopen doet u in onze webshop of u komt op bezoek naar onze grote uitgebreide galerie, waar u advies op maat krijgt. Wist u dat abstracte schilderijen tijdloos zijn en voor ieder oog geschikt zijn. Kunst voor in huis heeft een ruime keuze in iedere categorie die uw stijl of smaak heeft. Natuurlijk leveren wij ook Afrikaanse schilderijen, zwart wit of dieren schilderijen zodat wij voor iedere smaak een ruim assortiment hebben. Omdat wij een ruime keus aan schilderijen hebben, kan men zoeken op kleur, formaat en prijs. Onze prijzen en kwaliteit zijn ongekend in de kunstwereld en daarom is er voor ieder budget iets te bestellen in onze online schilderijen store. Kunstadviseur Bobbi De La Haye kan u helpen. Ons team gaat graag op zoek naar de verwezenlijking van uw wensen in iedere stijl moderne kunst schilderijen of figuratief schilderij.      Visit https://www.kunstvoorinhuis.nl/

Het begin, zomaar wat tekenen met glazuur op een tegel. En meteen ga je er dingen in zien, ik tenminste😉. Tegel van 10*10cm This is how i began, just drawing with glaze on a tile. And you start seeing things in the shapes, at least i do😉. The tile measures 10*10cm #figurativeart #design #artist #artistoninstagram #scratching #shapes #figuratief #vormen #glaze #glazuur #handpainted #handdrawn #tekenen #tegel #tile #look #fantasy #fun #frank #dulchimedea #tilburg https://www.instagram.com/p/CXnbb3HITTn/?utm_medium=tumblr

Beeldhouwers Córdova en Vergener roepen op tot beschouwen

Twee beeldhouwers wiens werk oproept tot beschouwen. Bij Cristina Córdova gaat het om zaken als: geslacht, ras, schoonheid en macht. Bij Willy Vergener komt vervuiling en aantasting van ons milieu aan de orde. Córdova maakt haar sculpturen van klei; Vergener snijdt zijn beelden uit hout. Cristina Córdova (1976, USA) komt oorspronkelijk uit Puerto Rico en maakt figuratieve beelden die de grens…

View On WordPress

Nothing Blue

NOTHING BLUE, ROBERT PENNEKAMP Het schilderuij Nothing Blue is een schilderij van 160 x 120 cm, uit 1999. Het is een abstract figuratief werk met als hoofdkleur roze. Er zijn een aantal dingen in te ontdekken. twee benen, rechtsboven. Een figuur in het paars met een punthoed, het lijkt meer een soort van tovenaar. Verder zitten er een paar borsten in, links onder, maar dat kunnen ook ogen zijn.…

View On WordPress

VOORBIJ HEMEL EN AARDE, KUNST UIT LITOUWEN

Er zijn overeenkomsten te bespeuren tussen het boegbeeld van Museum Belvédère, Jan Mankes, en de kunstenaar waaraan dat museum op dit moment in een tentoonstelling aandacht schenkt, Mikalojus Čiurlionis. Beide kunstenaars werkten aan het begin van de vorige eeuw en overleden op jonge leeftijd. “Mankes was evenwichtiger van aard en miste de obsessieve werkdrift die Čiurlionis soms in zijn greep hield”, schrijft Han Steenbruggen in zijn voorwoord van de catalogus bij de tentoonstelling over deze Litouwse kunstenaar. “Maar ook Čiurlionis was een gevoelige natuur en gaf zich onvoorwaardelijk over aan zijn roeping met eenzelfde hang naar mystiek en spiritualiteit.”

Zijn nieuwsgierigheid dreef Steenbruggen in 2013 tot een bezoek aan het Museum voor Schone Kunsten in Gent. Hij had ergens gelezen dat daar een omvangrijke tentoonstelling te zien was van een Litouwse kunstenaar die had gewerkt in het begin van de 20e eeuw en waarvan hij nog nooit had gehoord. Het was indrukwekkend wat hij zag, het overdonderde de conservator en kunsthistoricus. En hij had toch al veel kunst gezien! Een tiental jaren later trok hij op aanwijzing van schrijver Jan Brokken naar Vilnius. Daar trof hij op een kleine boekenmarkt een oude bundel met volksliederen die door Čiurlionis waren gearrangeerd. Aan de enthousiaste boekverkoopster legde Steenbruggen uit waarom hij belangstelling had voor het boek. En zij legde op haar buurt uit wat de kunstenaar voor haar land en volk betekende. “He gave us back the very soul of our country, with his music and his paintings.”

Het is dat Museum Belvédère zich vooral richt op schilderkunst die inspeelt op natuurlijke omstandigheden als licht, land, lucht en ruimte. En dat het aandacht heeft voor en geeft aan kunstenaars die hun eigen weg volgen en emotionele binding hebben met hun omgeving. Daarom is het werk van Čiurlionis zo op de plaats in Oranjewoud, daar de artistieke natuurbelevingen van de Belvédère kunstenaars en die van de Litouwse meester zowel figuratief als abstract van karakter zijn. Het werk van Čiurlionis doet wel naïef aan. Het is realisme, maar volgt niet de werkelijkheid. Op de manier dat naïeve schilders de wereld wel registreren. Niet zoals zij het voor ogen hebben, maar zoals ze het zien en volgens beste eer en geweten kunnen vastleggen.

Het is van een andere orde, een hoger goed. Het is geen beeld van de wereld waarin wij leven, het beweegt zich op een tweede plan – in een andere dimensie. Een perspectief dat geheel anders van aard is, een standpunt dat zweeft tussen hemel en aarde – want daar is meer. Het zijn de verhalen die het leven tot droomwereld maken. Om de zwaarte van het aardse bestaan lichter aan te voelen. In vogelvlucht met helicopterview boven de gebeurtenissen zwevend om er afstand van te kunnen nemen, het daardoor beter aan te kunnen. Sagen en legendes, volksverhalen, maken het zijn tot wezen en (be)leefbaar. Die realiteit heeft een andere ordening dan wij als gewoon beschouwen. Die schikking en dat patroon is een spiegel waarin wij ons aura zien: beyond heaven and earth.

“Deze Litouwse meester had geen grote formaten of grootse gebaren nodig om te overtuigen”, schrijft Steenbruggen nog even enthousiast in zijn voorwoord. “In relatief kleine, ingetogen pasteltekeningen en temperaschilderijen toverde hij de meest wonderlijke voorstellingen tevoorschijn. (…) Waar veel van zijn beroemde tijdgenoten, die tot het symbolisme werden gerekend, imponeren met theatrale uithalen en literaire verwijzingen, wist deze kunstenaar ten diepste te ontroeren met intieme, poëtische schilderingen.” Maar zijn roem bleef lange tijd beperkt tot Oost-Europa, doordat Litouwen – onderdeel van de Sovjet-Unie – achter het IJzeren Gordijn zo goed als afgesloten was van het Westen. Pas nadat het land onafhankelijk werd is zijn kunst ontdekt door internationale musea. Grote tentoonstellingen volgden na 1990 rondom op de wereld, maar het werk heeft tot nu nooit Nederland aan gedaan.

Bijdragen aan het boek leveren hoofdconservator van het Čiurlionis Museum te Kaunas Vaiva Laukaitienė, journalist en schrijver Kurt van Eeghem en schrijver Jan Brokken. De eerstgenoemde twee auteurs gaan gedetailleerd in op het leven van de kunstenaar. Gezien van verschillende kanten openbaart de persoon Čiurlionis zich aan de lezer. Daardoor wordt zijn werk meer zichtbaar en beter te duiden. Evenals bij andere kunstenaars van zijn tijd en eerder dat het geval is, kan veel van zijn levensverhaal gepuurd worden uit brieven die hij heeft geschreven en de dagboekaantekeningen. Daarin en daaruit kan nu veel van zijn kijk op de wereld en de inspiratie voor het maken van zijn werk worden gehaald. Aldus kan de puzzel van zijn leven worden uitgelegd.

Vooraleer was hij musicus en componist. Geboren in een muzikaal gezin was de muziek zijn passie en liet hij zich scholen aan het conservatorium. Daarnaast tekende hij in zijn vrije tijd. Doordat deze beeldende kant steeds meer aandacht kreeg is zijn kwaliteit van componeren enigszins op de achtergrond geraakt. Zijn werk werd gewaardeerd en Čiurlionis werd binnen het culturele circuit gezien als een belangrijk kunstenaar. Echter had hij moeite om er een goed bestaan mee op te bouwen. Daardoor raakte hij, ondanks de steun van zijn vrouw en muze Sofija. ten lange leste neerslachtig en werd opgenomen in een sanatorium. Op krachten gekomen velde een longontsteking zijn broze lichaam. Het is zijn leven in een notendop, dat dus in de catalogus breed is uitgemeten.

De tentoonstelling bij Museum Belvédère toont zijn hoge gevoeligheid voor indrukken. De manier waarop deze zijn verbeelding hebben geactiveerd en waardoor hij zijn oeuvre met een scherp observatievermogen heeft kunnen opzetten. In het beeldende werk blijft voortdurend zijn muzikale inslag doorwerken. In zijn werk wordt de buitenwereld gespiegeld aan zijn binnenwereld. Persoonlijke emoties klinken erin door. Verhalen van zijn volk krijgen beeld. Hoewel deze zich niet altijd inpassen in onze wereld, kunnen wij wel het gevoel daarvan aanvoelen en wordt de melancholische emotie simpelweg verbeeld.

De catalogus al doorbladerend is het alsof ik een geïllustreerd sprookjesboek inkijk. De sagen en legenden zijn zo tastbaar in beelden uitgedrukt, dat deze zonder woorden een leesbaar verhaal vertellen. De illustraties zijn de vertellingen in zichzelf. Het boek is verlevendigd met een groot aantal reproducties, waardoor een goede indruk wordt gegeven van de kunstenaar Mikalojus Konstantinas Čiurlionis. Jan Brokken schrijft tot slot over zijn bezoek aan het huis van Čiurlionis in Vilnius. In een literaire verhandeling neemt hij de lezer mee naar wat nu een museum is en voert hij andermaal het leven van de kunstenaar voor het voetlicht. Zijn denken en werken, zijn taal en teken. “Er bestaan geen grenzen tussen de verschillende vormen van kunst”, meende Čiurlionis. “Muziek heeft haar eigen architectuur en er is niets op tegen om de architectuur van de ene kunst te gebruiken om een andere te maken.”

Mikalojus Konstantinas Čiurlionis, Grootmeester uit Litouwen [1875-1911]. Beyond Heaven and Earth. Tentoonstelling Museum Belvédère, 24 februari tot 9 juni 2024. Catalogus, uitgave Museum Belvédère i.s.m. Uitgeverij Noordboek, 2024.

Op het Willemsplein staat het beeldje Ketelbinkie van de beeldhouwer Huib Noorlander, 2 september 1981. Op de achtergrond de Spido.

Ketelbinkie is een bronzen beeld gebaseerd op het lied ‘Ketelbinkie’ over “die straatjongen uit Rotterdam“. Mies Bouwman onthulde het beeld, dat op initiatief van de Nederlandse Hartstichting in 1973 bij het 100-jarig bestaan van de Holland-Amerika Lijn (HAL) werd geplaatst op het Koninginnehoofd bij het hoofdkantoor. Na het vertrek van de HAL uit Rotterdam verhuisde het beeldje in 1980 naar het Willemsplein nabij de Spido. Boze Katendrechters kaapten het beeld en brachten het terug naar Katendrecht, waar het volgens hen thuishoorde. In 1998 maakte Huib Noorlander een tweede exemplaar, die in het Maritiem Museum staat. Dit beeld is kleiner en de houding is in spiegelbeeld, vergeleken met de eerste Ketelbinkie. Stichting Ketelbinkie kent sinds 1982 ieder jaar een prijs toe aan personen, groepen of instellingen die op maritiem gebied inzet tonen voor de stad Rotterdam. De uitreiking van de prijs vindt plaats tijdens een optreden van het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Ketelbinkie staat dan op het podium van de Doelen, waar het concert wordt gegeven.

Huib Noorlander (Schiebroek, 1928 – Nijmegen, 2004) was een figuratief beeldhouwer. Hij richtte in 1951 samen met Louis van Roode, Jan Burgerhout, Kees Franse, Jan Goedhart, Charles Kemper en Ed van Zanden de kunstenaarsgroep Argus op.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Beeldende Kunst & Openbare Ruimte Rotterdam. https://www.bkor.nl/beelden/ketelbinkie/

Bericht van 2021

Gedeputeerde Staten van Zeeland hebben vandaag besloten twee projecten uit de Impuls Jongerencultuur te subsidiëren. Het is de eerste toekenning uit de tweede openstelling. Het gaat om een bedrag van in totaal € 19.165. Na de beschikking van dit bedrag is er in deze ronde nog € 436.920 beschikbaar Gedeputeerde Jo-Annes de Bat: “Tijdens de eerste ronde was deze regeling nog redelijk onbekend. We zien in deze tweede openstelling steeds meer aanvragen binnenkomen en zijn daar ook erg blij mee. Om nog meer goede ideeën en aanvragen binnen te krijgen starten we met een scholentour die wordt benut om zowel leerlingen als betrokken leraren te bereiken. Daarnaast hebben we veel contact met een aantal netwerken van jonge Zeeuwse makers die de regeling zowel intern als extern delen. Kortom: we zetten alles op alles om het beschikbare budget te laten landen in de sector, die dit steuntje in de rug goed kunnen gebruiken.” Cursus moderne kunst Stichting Cultuurhuis Kuiperspoort ontvangt € 10.425,- subsidie voor de moderne kunstcursus ‘Dubbele Lijn – Mondriaan versus Moss’. In deze cursus worden deelnemers door kunst professionals in een vijftal sessies, inclusief praktijk, meegenomen in de ontwikkeling van figuratief naar abstracte kunst, gevolgd door een excursie en een tentoonstelling van de eindresultaten van de deelnemers. Deze cursus volgt als leidraad twee belangrijke kunstenaars binnen het constructivisme, Piet Mondriaan en Marlow Moss, die beiden in Zeeland hebben gewoond en gewerkt. Booktok-event Bibliotheek Goes (Oosterschelde) ontvangt € 8.740,- subsidie voor het literaire ‘Booktok-event 2024’. Op 8 maart organiseert bibliotheek Goes een BookTok-event in de bibliotheek en boekenhandel De Koperen Tuin. Tijdens dit avondprogramma voor jongeren zullen diverse Nederlandse auteurs aanwezig zijn om boeken te signeren. Daarnaast zullen er meet en greets met booktokkers plaatsvinden, zijn er meerdere diverse workshops, stands met literaire goodies van diverse lokale ondernemers en krijgen deelnemers een Booktok goodiebag mee ter afsluiting. Voorafgaand aan de avond zullen twee auteurs in de middag een bezoek brengen aan scholen in het voortgezet onderwijs om de aanwezigheid van jongeren op het BookTok-event te stimuleren. Over de subsidieregeling De Impuls Jongerencultuur is een subsidie van de Provincie Zeeland met middelen vanuit Den Haag om jongeren na corona te stimuleren meer en vaker deel te laten nemen aan culturele activiteiten. Een eerste openstelling liep van juli tot en met december 2023. Tijdens deze eerste ronde was € 552.200,- beschikbaar. In totaal zijn in deze eerste ronde veertien projecten gesubsidieerd. Het overgebleven bedrag van € 261.385,- is overgeheveld naar de huidige openstelling. In totaal was er in deze ronde € 456.085,- beschikbaar. Meer informatie leest u op Impuls Jongerencultuur | Provincie Zeeland.

#marlart##julie#acrylicpainting #canvas#mixedmedia #virtuelegallery #marl#decoration #figuratief#saatchigallery #schilderkunst#modern#sinttruiden #limburg#kuringen#belgium🇧🇪 #marleenbecks # https://www.instagram.com/p/B40jvcqnQg7qKIIpwRx6s3LfXe4Xoy4feNb6SY0/?igshid=1l7ufar1qdp7c

Wat?   Il Nudo (1925), Paesaggio (1925-29), Arcangelo (1919), Ritratto di Nanny (1925), Assaggiare (1933), Composizione Bocca (1934), Amalassunta con sigaretta (1951), Angelo ribelle su fondo rosso scuro (1946) en Angelo ribelle con cuore rosso (1953) door Osvaldo Licini

Waar?   Estorick Collection, Londen

Wanneer?   6 augustus 2023

Bij elk bezoek aan Londen (en ik heb er al aardig wat gebracht) ontdek ik nog nieuwe musea. Zo vond ik tijdens het voorbereiden van deze reis de Estorick Collection, een museum gewijd aan Italiaanse kunst uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Het museum ligt in een rustige buurt in de noordelijke wijk Islington. Het museum bevat onder meer werk van Giacomo Balla, Gino Severini, Giorgio de Chirico en Amadeo Modigliani.

Naast de vaste collectie, is er op dit moment in het museum een tentoonstelling van werk van Osvaldo Licini. De expositie begint met werken uit de jaren twintig. Wat opvalt is de variatie in stijlen die de kunstenaar in deze periode gebruikt. Hij laat zich daarbij inspireren door kunstenaars als Modigliani (The Nude) en Cézanne (Landscape). Het werk Archangelo heeft een droomachtige sfeer en is uitgevoerd in prachtige goudbruine kleuren. Portrait of Nanny toont Nanny Hellström, de Zweedse echtgenote van de kunstenaar. Het is een mooi portret, waarin de liggende vrouw de toeschouwer recht in de ogen kijkt.

Aan het begin van de dertiger jaren verandert zijn stijl radicaal en gaat naar geometrische abstractie. Overigens hebben veel van deze werken nog een duidelijk figuratief element hebben, zoals Tasting. Ook in Composition Mouth is het gezicht en daarin de mond nog herkenbaar.

Toen hij zich in de Tweede Wereldoorlog terugtrok omdat hij kritisch stond tegenover het regime van Mussolini, veranderde zijn stijl opnieuw drastisch. Hij ging fantasiefiguren schilderen, zoals Amalassunta en Rebellious Angel. Rebellious Angel on Dark Background en Rebellious Angel with Red Heart tonen een spookachtige engelengestalte tegen een felgekleurde achtergrond. Lijkt het vroege werk van Licini nog op dat van andere schilders, in de laatste periode van zijn leven heeft hij een eigen unieke stijl gevonden.

I won’t let you down I will not give you up Gotta have some faith in the sound Its the one good thing that I’ve got I won’t let you down So please don’t give me up Because I would really really love to stick around oh yeah Freedom George Michael #art #artist #femaleartist #georgemichael #coffee #buymeacoffee #drawing #painting #design #girl #coffee #hairstyle #purple #watercolour #sketch #sketchbook #figuratief #figurative #holdingcoffee #dessin #happy #illust #illustration #artjournal #creative #intuitiveart #nijmegen #donderkop #grateful #dankbaar https://www.instagram.com/p/CW871CbMxmH/?utm_medium=tumblr