Late Summer -  Anke Roder , 2023.

Dutch,b.1964-

Encaustic and oil on wood, 51 x 47 cm.

Anke Roder

Anke Roder

"Starry Night". 2010-2011.

By Anke Roder. Dutch. b. 1964-

> Huariqueje.Tumblr

Anke Roder (1964)

View On WordPress

Wilson Bentley, Dew on a Spiderweb, 1910

This was posted the other day by Anke Roder on instagram who is herself a really cool artist with a color focus.I know Bentley from the snowflake pictures but had not seen this.

Anke Roder

Encaustic and oil on wood, 25 x 40 cm

Anke Roder

#art

Anke Roder

Der er for meget

Vi har for mange ting. Der er rod i mit hjem, og der er rod hjerne, og der er rod i mit parforhold, og der er rod i min krop og der rod over det hele. Jeg længes efter mere af den følelse, jeg har, når jeg er på besøg hos min mor, når hun hygger om mig og jeg ved, at er der og hjælper mig og ved, hvad der skal gøres - eller i hvert fald har en idé om det. 

Jeg har mig i tommelfingeren ved et uheld i formiddags og gik i panik. Jeg ringede efter min mor, og hun blev ikke sur eller irriteret på mig over at jeg havde svært ved at tale eller fortælle hende, hvad der var sket. Hun var rolig og mild men fast og det var trygt, og hun hjalp mig med at trække vejret roligt og prioriterede, hvad der var vigtigst at gøre først. Og hun roste mig for at ringe til hende og for at have holdt hånden oppe over hovedet som det første. Jeg følte ikke, jeg fortjente at blive rost for sådan nogle ligetil valg, men det var virkelig rart. 

Jeg har ikke lyst til at arbejde mere. I min nuværende stilling. Jeg har søde kollegaer og en sød chef og en glimrende løn, og det ser fint ud på CV’et, men det er kedeligt, føles formålsløst og jeg må trække mig afsted om morgenen, som bliver til formiddag, før jeg møder ind. Det er en stor kilde til ængstelighed og stress i min hverdag og jeg havde egentlig tænkt mig ikke at fortsætte for evigt. Men så fik jeg afslag på min SU-ansøgning om flere klip, fordi jeg er mere end 30 point forsinket, så nu kan jeg ikke få SU mere og er derfor nødt til at beholde jobbet. Selvom jeg har nok klip tilbage til resten af min studietid, så er jeg for forsinket til at være berettiget til den. Jeg er 45 point forsinket, og jeg kan ikke nå at indhente det igen. I afslaget står der, at man kun kan søge, hvis man i en periode har været syg, og at det ikke kan bruges til at læse på halv tid permanent. Jeg har mistet lysten til at studere, for jeg kan ikke fokusere på studiet og laver ikke andet end at stresse over det i stedet for at lære. Jeg har ikke tid nok til at lære. Jeg er ikke god nok. Og lige om lidt skal jeg skrive speciale og jeg er den eneste i universet, der ingen idé har til et projekt. Jeg har ikke... jeg har ikke lyst. Det roder. Og jeg har ikke lyst til at fortsætte med at have den samme studiementor. Han er smadder sød, men han er utroligt kaotisk, fik aldrig taget det der mentorkursus og er ikke særlig god til at hjælpe mig med at strukturere. Og så er der hele misæren med det kursus, han underviser i, som jeg klagede over. Jeg har aldrig klaget over et kursus før. Klagen blev afvist. Jeg orkede ikke at anke. 

Smerten i mit højre håndled spænder hele vejen op i nakken, for jeg kan ikke holde op med at bruge min telefon, fordi jeg er en fucking kegle. Det er så udueligt dumt, at jeg har lyst til at starte forfra. Jeg må ikke bruge armen! Om et par uger skal jeg have et intensivt treugers sommerkursus, og der kan jeg jo ligesom ikke lade være med at skrive noter. Jeg skal slappe af NU, og håbe det kan gå lidt i sig selv inden da. Men jeg skal hele tiden på arbejde, og jeg bliver ved med at bruge hånden til at være på telefonen og lave alt muligt, jeg bare kunne lade være med. Det tager 4000 år at sms’e med den anden hånd; det er hurtigere liiige at bruge den højre. Idiot. Det bliver ved i en uendelighed. Det har været sådan i et år nu. Min venstre hånd er begyndt at værke, fordi jeg overbelaster den i stedet. Og nu har jeg savet i tommelfingeren også. For fucks sake.

Små, brune biller flyver i vindueskarmen. Jeg har fladmast ti i løbet af fire dage. Ringet til ejendomskontoret og bedt dem gøre noget ved det. De ringede tilbage efter et par minutter. Det er åbenbart en dyr affærde, så hvis vi bare kunne støvsuge rigtig grundigt, især under sengen, så er det tit nok, siger skadedyrsbekæmperen. Jeg sagde ikke noget om alle de gange, vi har gjort hoveddrent som sindssyge med forhåbningen om at det ville være nok. Eller mit svindende overskud, der kun rækker til at spise spejlæg, lytte til lydbøger og doomscrolle. At jeg er alene hjemme de næste to uger og praktisk talt er ukampdygtig med en støvsuger, hvis det altså skal være grundigt. Eller at vores seng ikke er... et møbel man kan rengøre grundigt nok i forhold til den her situation. Den er bygget af skabe, der er fyldt med klannerføde, og nedenunder er der kasser med mere tøj og rod og støv og det er kun mig, der kan komme derind. Jeg orker det ikke.

Jeg har rykket rundt på ting igen. Jeg orker ikke at rykke tilbage. 

Mit spejlæg er sikkert brændt på nu.

Silence Landscape -   Anke Roder , 2022.

Dutch, b. 1964 -

Encaustic and oil on wood, 21 x 18 cm. 

via huariqueje 

Days in the Sun   -    Anke Roder , 2024

Dutch, b. 1964 -

Encaustic and oil on wood, 50 x 46,5 cm

HET BOEK DAT ZICHZELF DOODGEWOON KAN VERKOPEN

Eigenlijk moet ik er het zwijgen toe doen. Het boek openen, dat wel. Een gedicht lezen, voor mezelf. En dan in stilte wegzakken. Een contemplatieve rust. Een beschouwend niets. Overdenkend peinzen op wat ik net gelezen heb. De zinnen tot me laten komen. Woorden laten dwalen in mijn hoofd. Mezelf bereiken, het diepste eigen ik. Met de woorden die ik las als leidraad. Met de zinnen die ik toonloos ervoer. Zoals de stilte tijdens een kloosterlijk vesper, waarin eerst een Bijbeltekst is gehoord, een gebed beluisterd. En ik dan in een tijdloos niets afdaal, bij mijn hart arriveer. Mijn emotie aanraak, de stemming tast. Zo valt de uitgave "dood gewoon gaan hemelen" te doorvoelen.

Maar ik wil het uitschreeuwen, de pijn het verdriet bij verlies. Roepen en rond bazuinen dat iedereen dit boek moet kopen. Maar door stil te zijn, geen woorden te schrijven, zou ik toch moeiteloos de uitgave kunnen aanprijzen. Ik hoef er echt niet hoog mee van de toren te brallen, want het boekwerk verkoopt zichzelf doodgewoon. Want aan een ieder die troost in smart nodig heeft legt dit boek met tekst en beeld een warme arm om de schouder. Niet iedere tekst zal elke lezer aanspreken, maar er zijn vele bladzijden in dit 224 pagina’s tellende in linnen kaft gevatte boek waarbij ik een traantje wegpink. Gedichten die meteen indalen, omdat ze rijmen met mijn emotie. Poëzie dat meer aandacht nodig heeft, waarbij de woorden overdacht worden en nogmaals gelezen. Het is als in de beeldende kunst; het realisme is meteen zichtbaar, een abstract werk verdient een moment meer.

In “dood gewoon gaan hemelen” zijn gedichten opgenomen voor als je naar woorden zoekt. Gedichten die troosten en waar je iets aan hebt, ook als je ontroostbaar bent of was, lees ik in het voorwoord. Korte gedichten zijn te gebruiken op de rouwkaart of in de rouwadvertentie en langere gezangen om voor te lezen tijdens een afscheid, de uitvaart, een herdenkingsdienst. Er zijn altijd woorden in te vinden voor ieder moment van weemoed. En die titel van het boek vind ik terug in een gedicht van Henk van Zuiden, meteen een goede binnenkomer – de toon van het boek is op de eerste bladzijde al gezet: “Je bent niet naar gene / je bent niet op reis / je bent niet door poort / je bent niet ontslapen / je bent niet met noorderzon / je bent niet het hoekje / je bent niet uit varen /   / je bent dood gewoon / gaan hemelen /   / je waait / met alle winden / je stroomt met / bergen water / je droomt in / slapende sneeuw.”

© Arno Kramer

De samenstellers hebben bijna 75 dichters uit de Nederlandse literatuur gevonden die wel werk hebben geschreven op het thema ziekte, dood en sterven. Het is een bloemlezing, een soort van krans op de kist of om de urn. Deze gedichten zijn stemmig gecombineerd met schilderijen van drie kunstenaars. Ook hier valt het resultaat uiteen in realistische beelden en abstracte vormgeving. De tastbare leegte in de geziene landschappen van Anke Roder. Ik hoef nergens aan te denken, mijn blik dwaalt over de wadden naar de einder – ik kan er de gelezen woorden in laten bezinken. Of de gedroomde landschappen van Tjibbe Hooghiemstra. Mijn gedachten echoën er tussen geschilderde vlakken en getekende lijnen – de zojuist gelezen woorden verdwalen erin. En dan de abstracte beelden van Arno Kramer, die de werkelijkheid symboliseren. Ik mijmer ermee tot de horizon van mijn gevoel in de houtskolen en het aquarel – ik laat de woorden los.

Het boek is opgedeeld in vier momenten, hoofdstukken waarin gedichten rond eenzelfde thema zijn samen gebracht. ‘Het leven’, met als kernzin “missen is iets wat je voelt als er iets niet is”. In het leven voorvoel ik al dat dit eindig is, dat er een moment komt van loslaten. Het leven vrijlaten, de dag dat ik het niet langer kan vasthouden. Het is de enige zekerheid die ik heb. Een zekerheid die ik nog verzeker, maar het liever buiten beeld houdt.

© Anke Roder

Daarover lieten diverse schrijvers hun gedachten gaan, nog voor ik steun zocht in dat bodemloze niets van mijn verdriet. ‘Het einde’ betekent een wonderlijke leegte in de wereld zonder die ander, die ik als vermist opgeef voor het leven. Dat einde is voor een ieder van ons onvermijdelijk. Hoe daarmee om te gaan leert de dichter mij. Een derde moment is ‘het afscheid’: weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven. Afscheid is zowel een abstracte gedachte als een zuiver realisme. Wat moet ik me voorstellen bij een vertrekken en nooit terug komen. Een lege plek aan de tafel, een eeuwig vaarwel. De dichters in “dood gewoon” vullen die gedachte leegte voor me in met hun woorden. Waar ik geen woorden kan vinden, reiken zij me deze aan. Woorden met waarde. In ‘het later’ mis ik de ander meer dan ik ooit had verwacht. Het later is het doorgaan, het verder leven met dat litteken. De oude wonde is geheeld, maar zal nooit verdwijnen. Het mens verliet het leven, maar gaat nooit weg uit mijn zijn. Hoe zette Bram Vermeulen dat ook al weer zo mooi op toon in zijn Testament? Ik vind het niet terug in de uitgave van Plint. Daarom schrijf ik het hier: “En als ik dood ga, treur maar niet / ik ben niet echt weg moet je weten / het is de heimwee die ik achterliet / dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.”

© Tjibbe Hooghiemstra

Het is bemoediging in heimwee die de dichters in “dood gewoon gaan hemelen” mij geven. Vertroosting in mijn verdriet. Maar ook verlichting in donkere dagen. Het licht aan het eind van de tunnel. De woorden die geschreven werden zijn een opkikker, ze stellen gerust in de onrust die ik voel. Het is alsof de dichters mijn bezorgdheid over het leven – dat er niet meer is of ooit niet meer zal zijn, aanvoelen en plaats vervangend doorvoelen. Ze hebben de verwarring doorleeft, zelf meegemaakt en er woorden voor gevonden waar ik die niet kan vinden. De dichter is een gids in mijn niemandsland van verdriet. Wijst mij de weg die onbegaanbaar scheen. Waar ik onheil verwachtte achter iedere boom, pijn om elke straathoek.

Het boek “dood gewoon gaan hemelen” vult de leegte op en maakt zwijgzaam. Het vult een leemte in de bibliotheek van de gedachtenis door zoveel heilzame gedichten samen te brengen. Het is een boek dat iedereen eigenlijk in de kast moet hebben. Omdat iedereen ooit een moment van afscheid zal meemaken. En dan kunnen de dichters van “dood gewoon” doodgewoon met woorden de arm om de schouder aanreiken.

dood gewoon gaan hemelen – gedichten voor als je woorden zoekt. Samen gesteld door Mia Goes, Jan ter Heide en Jos van Hest, onder redactie van Lisette Wiegers. Uitgave PLINT – poëzie en beeldende kunst, 2021

https://www.plint.nl/boeken/dood-gewoon-gaan-hemelen.html

Anke Roder (NL 1964)

Flowering Garden (2020)

Encaustic painting

"The Wadden Landscape ". 2023.

By Anke Roder. Dutch. b. 1964-

> Huariqueje.Tumblr

ANKE RODER