Φοβόμουν τόσο ακραία μην σε χάσω,

που τελικά ήμουν εγώ εκείνη που έφυγα.

Κάθε φορά που φτάνω σε αυτό το αεροδρόμιο και πρέπει να σε χαιρετήσω και να περάσω τον έλεγχο για να γυρίσω πίσω, νιώθω ένα κενό να με γεμίζει.

Νιωθω ήδη να μου λείπεις στην τελευταία αγκαλιά που σε κάνω.

Στο τελευταίο φιλί που σου δίνω και εύχομαι να μπορούσα να παγώσω τον χρόνο.

Κι ας έχω ξοδέψει ποσά χρήματα για να ξεκλεβω Σαββατοκύριακα μαζί σου,

ακόμα κι ας μην βγαίνω να βγάλω τον μήνα.

Κι ας έχω διανύσει τόσα χιλιόμετρα

για να κάτσουμε αγκαλιά να κάνουμε τις πατάτες στον καναπέ σου.

Θα το ξανάκανα.

Ξανά!

Και ξανά!

Και ξανά!

Και ξανά!

Θα νικήσουμε την απόσταση μούτρο μου!

Δεν θα μας φάει αυτή!

~mch

Φίλοι η έρωτας ;

Τι θα διάλεγες να εγκαταλείψεις;

Μάλλον δεν πρέπει να σκεφτείς τι να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση , πρέπει να σκεφτεις γιατί να υπάρχει από την αρχή αυτό το δίλλημα και ποιος ευθύνεται

Το μόνο που αισθάνομαι είναι πόνος.

Ατελείωτος και τεράστιος πόνος.... Και θυμός. Με τον εαυτό μου, όχι με εσένα.

Αφού ήξερα ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω μακριά σου μωρό μου γιατί γίναμε έτσι; Γιατί επέτρεψα να σε χάσω;

Έπρεπε να βρω ένα τρόπο να είσαι ευτυχισμένη μαζί μου... Είναι εγωιστικό που διαλύομαι μακριά σου;

Για απόψε η θέα μου είσαι εσύ…

@themis-tsak

Το καλοκαιρινό αεράκι

Χωρίς ρούχα

Πόσο μεγάλη ανακούφιση μπορείς να νιώθεις όταν πας να ξαπλώσεις και ο ήχος που σε νανουρίζει είναι ο χτύπος της καρδιά, η μυρωδιά, το δέρμα ο τρόπος που ανασάνει, το καλοκαιρινό αεράκι που ίσα ίσα σε δροσίζει γιατί μόνο αυτό έχεις τώρα,τα φύλλα που πέφτουν από τα πλατάνια, το πρώτο τρένο που θα περάσει στης 04:30 εκεί που μόλις θα αρχίσει να σε παίρνει ο βαθύς ύπνος, όλα αυτά μαζί.

Μερες ουτοπικες στην προ κοβιντ εποχη

Μέσα στο κλαμπ.. Ανάμεσα στο ποτό, την μουσική και την ατμόσφαιρα γενικότερα να ακούω τη φωνή του να μου λέει "θέλω να ξέρεις ότι μου αρέσεις πολύ, όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι,ό,τι κι αν είσαι.. Μου αρέσεις για αυτό που είσαι. Σε έχω ερωτευτεί." Κι ειλικρινά ευτυχώς που με κρατούσε στην αγκαλιά του γιατί οριακά μου κοπήκαν τα γόνατα με αυτή τη συναισθηματικά φορτισμένη δήλωση. Ό,τι πιο όμορφο μου έχουν πει. Ο έρωτας μου.

Ακόμα θυμάμαι το πρωτο μας φιλι εκεινο το φιλί απεξω απο το ασανσέρ μας που σε αρπαξα και σε φιλησα και εμεινες εκπληκτος εκεινο το φιλι που το περιμενα μερες και βρηκα το θαρρος και το έκανα με αγκαλιασες πιο σφιχτα και δαγκωσες τα χειλια σου ενιωθα την καρδια μου να χτυπα δυνατα και να μην μπορω να βγαλω λεξη σε κοιταξα μου χαμογελασες και εφυγα ηταν το πιο γλυκο φιλι που μου εχουν δωσει αυτη η αισθηση φραουλας εχει μεινει ακομα και ειναι το μονο που εχει μεινει απο εσενα ακομα και μετα απο τοσους μηνες παω στο ιδιο μερος και κοιταζ το σημειο θυμοντας την στιγμη...

τελικα ειναι ωραιες οι τσιχλες φραουλα..

θα ορκιζόμουν ότι την ξεπέρασα αλλά…

Σημερα ο καθηγητης μας μιλησε γι αυτον τον πινακα.

Τι πιστευετε πως απεικονιζει αυτος ο πινακας του Μαγκρίτ;

Επικρατουσαν 2 διαφορετικες αποψεις

Η μια ηταν καπως αποπνικτικη, οτι το ζευγαρι αυτο καταπιεζοταν απο τα σαβανα. Πνιγμενο και παγιδευμενο, διχως καμια επαφη μεταξυ δερματων και καμια δυνατοτητα ορασης.

Ηταν ανικανοι να ακουμπησουν πραγματικα ο ενας τα χειλη του αλλου.

Η αλλη ηταν ρομαντική, οτι παρολο που τα προσωπα τους και τα χειλη τους ήταν καλυμμενα, παρολο που δεν υπηρχε η επαφη και η οραση,

Αυτοι οι δυο ανθρωποι ακομα μπορουσαν να γευτουν ο ενας τα χειλη του αλλου.

"Παιδια" μας ειπε, αυτος ο πινακας εχει εμπνευτει απο το βιωμα του ιδιου του καλλιτεχνη.

Οταν πολυ μικρος, η μητερα του επασχε απο καταθλιψη και ειχε κανει πολλες αποπειρες αυτοκτονιας στην περιοχη οπου ζουσαν.

Για να μην σας τα πολυλογω...

Την εψαχνε μια μερα ολο το χωριο, οπου βρεθηκε νεκρη, πνιγμενη σε ενα ποταμι με ενα σαβανο τυλιγμενο στο κεφαλι της.

Ο νεαρος Μαγκρίτ, ηταν εκει τη στιγμη που το σωμα της ανασυρθηκε απο το ποταμι. Και η εικονα αυτη του χαρακτηκε στο μυαλο με το εξης διλλειμα.

Να παρω το σαβανο που ειναι γραπωμενο στο κεφαλι της και να ζησω με την εικονα του γυμνου κεφαλιου της νεκρης μου μανας μια ζωη;

Ή να αφησω το σαβανο στην θεση του και να ζησω με την ελπιδα οτι μπορει να μην ειναι στα αληθεια νεκρη και οτι μια μερα θα επιστρεψει;

... Αυτο προσπαθησε να απεικονισει αλλα με θεμα τον ερωτα.

Τα συμπερασματα δικα σας καλη συνεχεια

Αυτό το συναίσθημα του χωρισμού…

Δεν αποχωρίζεσαι απλώς έναν άνθρωπο, τον χάνεις, τον χάνεις με όλη τη σημασία της λέξεως, παύει να υπάρχει στη ζωή σου συνεχίζει την δίκη του χωρίς εσένα. Πρέπει να κρατήσεις τα καλα σας και να προχωρήσεις, να τα αγαπήσεις και να τα θυμάσαι σαν μια γλυκια ανάμνηση στο πίσω μέρος του μυαλό σου. Όταν θα ακούς το ονομα του στην αρχή θα κλαις μετά θα νευριάζεις και στο τέλος θα χαμογελάς γιατί αυτός ο άνθρωπος σου έχει δώσει χαρά, λύπη, ευτυχία, στεναχώρια, έρωτα , αγαπη , θυμό και πολλά ακόμη. Έμαθες να αγαπάς μαζί του, έμαθες να ανοιγεσαι ενώ εσυ ποτε δεν θα το έκανες αυτό, έμαθες να εμπιστεύεσαι ενώ πριν γελούσες ειρωνικά μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης. Ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα πλέον θα φαίνονται πλούσια δωρα με μπόλικα διαμάντια που θα είσαι φτωχός να τα αγοράσεις. Το πρόσωπο τοτ θα το βλέπεις μόνο πλέον από φωτογραφίες και την αγκαλιά του θα την νιώθεις μέσα στη σκέψη σου. Να μιλήσω για το φιλι του; Το φιλι του δεν θα το ξανανιώσεις..θα παίζει σαν ταινία μέσα σου όλη η ιστορία σας ξανά και ξανά αλλά πάντα θα τελειώνει και δυστυχώς για σένα χωρίς happy end. Οι δυο ήρωες γνωρίστηκαν, αγαπήθηκαν, έζησαν όμορφα αλλά οι δρόμοι τους χωρίστηκαν..

Θα μου λειψεις πολύ όσο δεν φαντάζεσαι σαγαπω και θα σε αγαπώ για πάντα μικρε μου πρίγκιπα 🦊

"Με σιχαίνομαι... Με μισώ το κατάλαβες;" σου είπα. Το εννοούσα. Το ήξερες, πάντα μισούσα τον εαυτό μου. Ακόμη το εννοώ...

"Σε αγαπάω. Θα σε αγαπάω για πάντα" μου είπες. Για πάντα... Μάλλον το για πάντα είχε ημερομηνία λήξης και το πετάξαμε μαζί με τα υπόλοιπα χαλασμένα.

Όμως είναι αστείο... Η ίδια φράση που τότε έδωσε λάμψη στα μάτια μου, που αγκάλιασε τη παγωμένη ψυχή μου... Τώρα έγινε φωτιά και με καίει μέχρι να γίνω στάχτη. Έγινε οξύ και με λιώνει...

Είναι όλα χαραγμένα στη καρδιά μου. Και όσο τα σκαλίζω, κάνω πληγές που ίσως δε θέλω να επουλωθούν...

Γιατί;

Γιατί σε αγαπάω. Θα σε αγαπάω για πάντα.

Να ερωτευτεις εκεινον που δεν αφηνει μερα χωρις να σου μιλησει

Να ερωτευτεις εκεινον που θα ερχοταν περπατωντας να σε δει εστω και για 5 λεπτα

Αξιζεις καποιον που σε αγαπαει σαν να εισαι το οξυγόνο που αναπνεει

Μην συμβιβαζεσαι με ημιμετρα

Με γριφους

Εμεις οι ανθρωποι

Με τον εναν η τον αλλον τροπο

Παντα εκφραζουμε πως νιωθουμε

Εγω δεν θα σταματησω να ψαχνω για ερωτες που θυμιζουν Καζαμπλανκα -οπως ελεγε ο Λουντεμης-

Γιατι υπαρχουν

Καποτε υπηρξαν

Πηραν σαρκα και οστα στις αγαπημενες μου ταινιες

Αν λοιπον εσενα αυτα σε αφηνουν ασυγκίνητο

Ελπιζω να βρεις μια κοπελα που να αισθανεται τα παντα λιγο λιγοτερο απο μενα

Καποια που να μην μετουσιώνει τον πονο της σε ερωτα και αντίστροφα

Δεν φτιαχτηκα για αυτον τον κοσμο

Ελπιζω αληθεια να βρεις τον ερωτα της ζωης σου που δεν σου ζητα τιποτα παραπανω απο αυτο που εισαι

Ομως εγω δεν μπορω να παψω να πιστευω στην αγαπη του Ρωμαιου και της Ιουλιέτας

Η αγαπη ειναι το πιο εντονο συναισθημα σε αυτον τον κοσμο

Και δεν ειμαι διατεθειμένη να το θυσιασω σε καποιον που αντεχει μηνες χωρις εμενα