Η ανάλυση σου για Σωτήρη και Στέλλα ήταν πραγματικά εύστοχη και ο τρόπος που τα γράφεις ακόμα καλύτερος, οπότε να ξες θα θέλαμε πολύ μια συνέχεια!! Οι δυο τους είναι πολύπ��οκοι χαρακτήρες και ένα από τα, αν όχι το πιο ωραίο και καλογραμμένο ζευγάρι της ελληνικής tv, άρα αν σου αρέσουν ακόμα το ίδιο, θέλουμε να δούμε τι έχεις να πεις για την υπόλοιπη ιστορία τους (ειδικά αφού παρατηρείς το πώς χρησιμοποιούνται άλλοι χαρακτήρες για να καταλάβει το κοινό το τι αισθάνονται, parallels κτλ)
Ευχαριστώ πολύ!!! Έχω ξεκινήσει το δεύτερο ποστ (με ρυθμούς χελώνας βέβαια)… Έχω πέσει τώρα σε επεισόδιο με πολύ υλικό και μου παίρνει χρόνο. Μου φαίνεται θα βγει τεράστιο το δεύτερο μέρος.
Βίκυ Σταυροπούλου: Ευχαριστεί το κοινό για την αγάπη του στη σειρά που άφησε εποχή «Είσαι το ταίρι μου»
Η Βίκυ Σταυροπούλου δημοσίευσε μια φωτογραφία από τη σειρά στον προσωπικό της λογαριασμό στα social media,το βράδυ της Τετάρτης αφού η σειρά «Είσαι το ταίρι μου», επαναλαμβάνεται στην τηλεοπτική συχνότητα του MΕGA.
Μια από τις τηλεοπτικές κωμικές σειρές που έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα από το κοινό η οποία έκανε πρεμιέρα πριν από 23 χρόνια με υψηλά νούμερα τηλεθέασης.
Η Βίκυ Σταυροπούλου έπαιζε έναν…
Μια κάπως χαζή ερώτηση, αλλά παρατήρησα το εξής: στα περισσότερες εφηβικές σειρές/ταινίες που θέλουν να δείξουν πως "η ομορφιά δεν είναι το παν και ότι επειδή κάποιος είναι όμορφος, δεν σημαίνει πως είναι καλό ατομο" (σκέψου Mean Girls, Patty: η πιο όμορφη ιστορία κτλ), το κοινό προτιμά την κακια από την καλή, μα αφελής και άσχημη πρωταγωνίστρια. Στις ελληνικές σειρές που αποπειραθηκαν το ιδιο (Είσαι το ταιρι μου, Μαρία η άσχημη), η Μαρία και η Στέλλα είχαν vocal θαυμάστριες (και την Στέλλα συγκεκριμένα την προτιμούν πολύ περισσότερο από την Βίκυ). Γιατί συνέβη αυτό;
δεν έχω δει ποτέ patty ή μαρία η άσχημη για να απαντήσω επί τούτου αλλά και στο mean girls και στο είσαι το ταίρι μου ο λόγος που προτιμάει ο κόσμος την Ρετζίνα ή τη Στέλλα αντίστοιχα είναι επειδή είναι πιο αικονικ και ιδιαίτεροι χαρακτήρες
Τις προάλλες συζητουσα με έναν ξάδελφό μου για τους κακούς της ελληνικής τηλεόρασης και συνειδητοποίησα πως έχουμε σοβαρή έλλειψη.
Υπάρχουν οι πέντε κακοί από το "Παρά 5", όμως κανένας από αυτούς δεν είναι αρκετά memorable γιατί οι πάντες ασχολούνται με τους πέντε και ο Καπουτζίδης δεν έκανε καλή δουλειά στο να παρουσιάσει τον Παυρινό ως την ύστατη απειλή. Ο Ανδρέας και ο Νίκος λαμβάνουν κάποιο focus (κυρίως λόγω shipping) αλλά δεν είναι οι βασικοί κακοί και υπάρχει η υπόνοια πως διαφωνούσαν με τον Παυρινό αλλά δεν είχαν την δύναμη να του εναντιωθούν.
Η Αννέτα από το "Είσαι από το ταίρι μου" είναι περισσότερο ανταγωνιστική πάρα κακιά ακριβώς. Το ίδιο και η "γιαγιά" από το "Ντόλτσε Βίτα".
Τελικά, μόνο η Σωσώ από τα "Εγκλήματα" πέφτει στο παραδοσιακό αρχέτυπο του κακού (και είναι τόσο απολαυστική).
So the thing about mainstream Greek media is that... they suck. There's very little effort put into them, and for the most part they try to satisfy a very conservative audience that doesn't know shit about acting, cinematography, directing, and you end up with bad films and shows that try their damnedest to look like something they can never reach. That's not to say there aren't good actors or directors, but the latter aren't given a chance in the mainstream scene and the former are usually "trapped" under bad directors and screenwriters.
And I'm not much of a film lover, so I don't think I've actually watched a Greek film that I can say it's good. But! I was lucky to have grown up at a time where some really good TV shows came out, where all the staff behind them were actually putting in effort and knowledge and weren't trying to be like mainstream American media. My favourite of those, I'd say, is "Είσαι το ταίρι μου" which translates to "You're my soulmate". If you've watched the film "While You Were Sleeping", the show has kind of a same idea (I mean, there's a scene where the dialogues are almost the same, lol), but more expanded.
Basically, it's about two Greek women who live in Melbourne and return to live in Greece. One of them, Vicky, wants to meet her fiancee's family (while the fiancee stays in Melbourne for business for a while), and the other, Stella, wants to try her luck and meanwhile meet a Greek guy she'd met on the internet. But circumstances and happenings lead to them switching places. Stella pretends to be Vicky and introduces herself as so to Vicky's future in-laws, and they absolutely adore her and she finally feels part of a family. Vicky pretends to be Stella and meets the guy from the internet, they fall madly in love but she slowly grows to learn what the consequences of her trickery are (it was her idea to switch places; Stella agreed on a whim and felt bad for lying from the first moment).
As I type all that I realize it sounds like a tacky soap opera but it's honestly so well written, smart, with respect to its story and characters and so much heart to it that the majority of Greek shows, soap operas or not, can't hold a candle to it.
It's funny, it's witty, it's self-conscious, and parts of it were filmed in Melbourne, Australia, and for us that's like wow!!! they travelled all the way down there to film!! and it has a kind of heart to it that I've never seen in any other of the Greek shows I've watched in my life. I've cried twice watching the ending - it's not exactly sad, more like bittersweet, but if you've watched the whole story you've connected with the characters and the relationships between them and you just feel sad to see them go.
– Ποια είσαι εσύ που γελάς και κλαις μέσα στα φύλλα; Αχ μείνε!
– Αν σ’ αρέσει η φωνή μου…
-Χα χα χα…μιλάω…
– Χα χα χα…γελάω…
– Μα ποια είσαι;
– Ποιος είσαι;…
– Με λένε Νάρκισσο. Νάρκισσο Μοναχό.
– Κι εμένα Ηχώ…
– Είσ’ όμορφη;
– Όμορφη…
– Ήθελα να δω τα μάτια σου.
– Αχ τα μάτια σου…
– Τα χείλια σου.
– Αχ τα χείλια σου…
– Πώς το πες τ’ όνομά σου;
– Τ’ όνομά σου…
– Είπα Νάρκισσος.
– Α, Νάρκισσος…
– Δεν είναι και τόσο όμορφο όνομα.
– Αχ, όμορφο όνομα…
– Λίγο φτωχό.
– Εμένα Ηχώ…
– Θέλω να σε ρωτήσω. Ηχώ. αν περνάει η στράτα εδώθε.
– Εδώθε…
– και πού θα φτάσω αν την πάρω απ’ εδώ να;
– Πουθενά…
– Πουθενά;
– Πουθενά…
– Παράξενο. Τρεις μέρες περπατάω και τώρα εσύ μου λες πως σταματάει η στράτα και πως άλλο δεν μπορώ να πάω;
– Εγώ σ’ αγαπάω…
-Είπες μ’ αγαπάς;
– Μ’ αγαπάς;…
– Δεν είπα τέτοιο πράγμα εγώ.
– Το πα εγώ!…
– Και που με ξέρεις; Εγώ δε σε ξέρω.
– Εγώ σε ξέρω!…
– Εγώ σε ξέρω μοναχά απ’ τη φωνή σου.
– Άκουσα στα λαγκάδια τη φωνή σου…
– Χθες το βράδυ τραγούδησα μακρυά στις φτέρες.
– Σ’ άκουσα στις φτέρες…
– Είμαι πολύ λυπημένος.
– Λυπημένος;…
– Θέλω να βρω κάτι που να τ’ αγαπάω.
– Εγώ το βρήκα… σ’ αγαπάω…
– Κανείς δεν νοιώθει μέσα μου τι νοιώθω.
– Εγώ σε νοιώθω…
– Ό,τι αγάπησα ως τώρα, το παράτησα. Το πιστεύεις;
Κράτησε τόσο λίγο. Τόσο λίγο!
– Τόσο λίγο…
– Έχω ένα μικρό δαίμονα μέσα μου που τα γκρεμίζει όλα, σε μια στιγμή. Ό,τι αγαπάω φτερουγίζει και φεύγει. Ό,τι αγγίζω χάνεται. Γι’ αυτό τραγουδάω τη νύχτα…
– Σ’ άκουσα τη νύχτα…
– …θλιμμένα..
– Αχ! Να τραγούδαγες για μένα…
– Γι’ αυτό περπατάω τη μέρα, μέχρι να λυθούν τα γόνατά μου και να πέσω καταγής.
– Αχ! Να σ’ αγκάλιαζα στη Γης…
– Η πρώτη μου αγάπη ήταν ένα πουλί. Μα σαν έμαθα το τραγούδι του, το βαρέθηκα. Ύστερα αγάπησα μιαν όμορφη που η ομορφιά της μάραινε τα λουλούδια. Μα σαν έγινε δικιά μου, τη βαρέθηκα. Έπειτα αγάπησα τα όμορφα λόγια, τα νυχτιάτικα τραγούδια και τις κρυφές σκέψεις. Μα κι εκείνα γρήγορα τα βαρέθηκα. Πέρασα πάνω απ’ όλα, καλπάζοντας σαν να ήμουνα καβάλα πάνω σ’ ένα μανιασμένο άσπρο άλογο που όλο έτρεχε και πουθενά δε στεκόταν, να πάρω λίγη ανάσα και να βρω λίγη χαρά!
– Δεν υπάρχει χαρά…
– Αλίμονο, αν δεν υπάρχει χαρά για μένα…
– Ούτε για μένα…
– Γιατί όταν γελάω γελάς και όταν κλαίω κλαις;
– Πονάω όταν κλαις….
– Παράξενα εσύ συμπονάς τον ξένο πόνο.
– Πες μου τι χρώμα έχουν τα μάτια σου και τα μαλλιά σου;
– Σαν τα δικά σου…
– Κι η φωνή σου;
– Σαν τη δική σου…
– Εγώ δεν έχω ταίρι στον κόσμο να μου μοιάζει.. Με λένε Νάρκισσο. Νάρκισσο Μοναχό.