‘Έμαθα πριν πολύ καιρό να μην εμπιστεύομαι ότι μου λένε .’

Ρώτησες στον πληθυντικό και απάντησα το ίδιο

Δεκτό.

MiQ* collective

Το δράμα που έχουν κάνει με τη συνέχεια για το καφέ της χαράς για τη Βάλια και τον Μάνο με εκνευρίζει. Γιατί το κάνανε έτσι , εκνευρίζομαι, κυρίως εκνευρίζομαι που δεν το κάνανε καν καλα.

Άραγε ψάχνεις ακόμα στον ουρανό τον αστερισμό που σου έμαθα;

Αυτές τις μερες νιώθω τόσο άδεια.

Τόσο μόνη και τόσο ηρεμη.

Υπάρχει όμως μέσα σε αυτή την ηρεμία μια σύγχυση, μια τρικυμία.

Μου λειπεις.

Κι όσο το σκέφτομαι τόσο απελπιζομαι.

Το πόσο μου λειπεις. Πόσο πονάνε κάποια σημεία της ψυχής μου και πόσο σε ψάχνουν να σε βρουν σε κάθε γωνιά.

Μονάχα μαζί σου μπορώ να νιώσω ολόκληρη ξανά. Ζωντανή.

Μου λειπεις, δεν έχω μάθει να μου λείπουν άνθρωποι και όμως μαζί σου το έμαθα.

Έμαθα να ζω

όταν άρχισα να σ’ αγαπώ .

Πλέον δεν μου φαίνεται περιεργο που δεν σου λέω τα νέα μου, που δεν ακούω τα δικά σου, που δεν σου δείχνω την κάθε χαζομάρα που παίρνω από τσιμισκη, που δεν ξέρεις τι βιβλίο διαβάζω και τι σειρα βλέπω, που δεν ξέρεις τι μαγειρεύω κάθε μέρα και το πως τα πάω με την σχολή, που δεν ξέρεις γιατί μαλωσα προχθές με την φίλη μου και γιατί δεν μιλάω με την μαμα μου, που δεν ξέρω με ποιο τραγούδι έχεις κολλήσει τελευταία και τι χαζομάρα ήχο στο τικ τοκ λες συνέχεια, που δεν ξέρω αν ακόμα τρως το μπεργκερ που σου έμαθα από μακ και αν έκοψες επιτελους τα ενεργειακά ποτά, που δεν μου λεμε κάθε μέρα καλημέρα.

Αυτό είναι το πιο περιεργο, ότι τίποτα δεν μου φαίνεται πλέον περιεργο.

Αν κάτι έμαθα να εκτιμώ και να θαυμάζω αυτό είναι τα στηρίγματα.

Στηρίγματα για εμένα είναι οι άνθρωποι.

Άνθρωποι που αγαπάς και σε αγαπάνε.

Άνθρωποι πολύτιμοι, που είναι εκεί για εσένα όποτε τους χρειαστείς.

Άνθρωποι που θα σε δουν στα χειρότερα σου και δεν θα σε κρίνουν.

Άνθρωποι που θα σε σηκώσουν όταν έχεις πέσει, ακόμη κι αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις τις δυνάμεις να το κάνεις.

Η ζωή χωρίς στηρίγματα είναι δύσκολη.

Να είστε πάντα δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους.

Έμαθα πάντα να χάνω τα πάντα

Παίζω τα ρέστα μου

Δεν πάω πάσο

Συλλέγω ιστορίες

Συλλέγω συγγνώμες

Συλλέγω ανθρώπους που δεν θα ξεχάσω να απογοητεύσω.

Wnc

Πρωινή 💪👋✊

Επί τω έργω.

Καμιά φορά,κάνω λάθη συχνά,

Και έτσι ξέρεις,ήλπιζα να ήσουν κάπου εκεί,

Να μου κρατούσες το χέρι και να μου έλεγες,

πως θα πάνε όλα καλά,

Πως δεν έχω λόγο να φοβάμαι.

Δεν με αποδέχομαι ξέρεις,

Το ξέρεις, γιατί ούτε εσύ το έκανες.

Το ένα φέρνει το άλλο λένε,

Μα εγώ ήλπιζα να γίνει το αντίθετο.

Σε είδα εχθές,

μου θύμισες κάτι,αλλά όχι πολλά.

Βάναυσο είναι να κρατάς στα χέρια σου κομμάτια μου ολόκληρα,

Και να μην μπορώ να τα πάρω πίσω.

Μια φορά συμβαίνει λένε,

Και έπειτα μαθαίνεις,

Μεγαλώνεις,

Ωριμάζεις.

Εγώ δεν έμαθα ποτέ,

Συνέχισα να σε αγαπώ σαν να μην πέρασε ούτε μέρα,

Και ας έλεγα πως πέρασες,

Δεν περασες,

Μα με ακουμπησες,

Μπορεί να μην θυμάμαι πολλά,να μην με αφήνω να θυμάμαι.

Αλλά αυτό το θυμάμαι.

ανάθεμα κι αν έμαθα ποτέ μου

να επικοινωνώ μαζί τους.

νιώθω συνεχώς πως κάτι χάνω.

νιώθω συνεχώς πως κάπου το χάνω.

εκείνοι δε ξέρουν να μ'ακούν

ή εγώ δεν ξέρω να μιλώ;

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. ��ν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

δεν ήξερα τι είναι αγάπη

μέχρι που έμαθα τι δεν είναι

Έμαθα πως να μαι πιο δυνατός από μένα μένοντας εντελώς μόνος