Gel ya da git. Böyle yapma, artık canımı acıtma.

Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu.

İnsanlar bir yere gitmek için hep geride bir şeyler bırakmak zorunda kalır.

“İnsanı farklı yapan; affetikleri, güçlü yapan; sabrettikleri, kendisi yapan ise; vazgeçtikleridir.”

La Edri

kolların Tanrı’nın yakasına yapışamayacağın kadar kısa, bu yüzden kırılganlığın.

Sen gamın ne olduğunu hiç bilmedin; mazursun. Ben sensiz bin gece kan yuttum, sen bir gece sensiz kalmadın; mazursun.

Çünkü; şiir de, şair de sebebidir sensizliğin.

“Yarın hatırımı sorsan ne olur? Bugün hevesimi kırdın bir kere.”

Bekledim, gelmedin. Kendimi avutcak bir sürü şey buldum, ama o gün kendime; ‘bana bok gibi’ hissettirmene bir açıklama yapamadım. Emin oldum senden gitmeye, ne varsa attım, sildim. Ama nereye gideceğimi bilmeden. Her şeyden vazgeçtim bizim adımıza olan, sonrasında ne yapacağımı bilmeden. Demiş ya hani şair: “yokluğuna üzülmek, yaptıklarına üzülmekten daha kolay.” diye. İşte tam ordayım bugün. Gittim; senden bir “kal” kelimesi çıkmamasından daha az acıtarak.

“Benim saçlarım ağardı, sen uykuya dalmakta bile zorluk çekmemişsindir.”

Soruyor: “iyi misin?”

Ayıpsın, fevkaladeyim.

İstese canımı vereceğim insanı hayatımdan çıkardım. Çünkü yokluğuna üzülmek, yaptıklarına üzülmekten daha kolaydı.

Derler ki;

“Senin gönlünden geçirdiğin kişi, seni gönlünden geçirir ruhların dili yanılmaz.”

Kal diye fısıldadım; sen ardından kapıyı kapatırken.

Konu sizsiniz bayım. Adınız geçince kalbim ağrıyor, akan sular duruyor. Ben kendimden daha cok seviyorum sizi.

Yeraltından Notlar

Olmam gereken yerden çok uzaktayım. Belki de yoruldum, bilmiyorum. Öyle karışık, öyle yabancıyım ki! Bu aralar kendime bile gelemiyorum.

F. Dostoyevski

“Hem yarasın hem yara bandı.”