Nasıl

Sevilmeyen,

İstenmeyen,

Hor görülen,

Değersiz,

Yalnızlığa mahkum

Biri oldum her defasında?

Her umut ışığının ardından çakıldım,

Neden?

Neydi benim suçum?

Evet, tıpkı bir deniz asalağı gibiydim;

Sevgiyi, ilgiyi bi hissedeyim

Koşardım durmadan.

Bırak görmeyi, hissetmek bile yetiyordu.

Sanırım bu sorulara yanıt hiç alamayacağım.

Ziyanı yok

Ben zaten anlayacağımı anladım

Geç de olsa...

14.03.2024

Yazmadım, uzun zaman oldu. Neden mi? Belki dedim, belki düzelir. Sabrettim, güldüm, kahkahalar attım. Olmadı, olmuyor işte kimse sevmiyor beni; kimse sevmeyecek beni...Üzgünüm şımarık, kötü, kalp kıran, çıkarcı bir kız olamadığım için. Sizler böylelerini sevmeye, sevilmeye layık görüyorsunuz. Parçalanmış kalpleri daha da eziyorsunuz. Sizler sevgiyi basitleştiriyorsunuz. Ama artık hayır, ben inanmıyorum. Ne sevgiye ne aşka ne dostluğa! Yalan hepsi, gerçek değiller. Tebrik ediyorum sizleri...

Sessizlik vardı şimdi...

Bu normal değildi, bu benim sessizliğim değildi.

Gerçekti bu, evet.

İki yanlış hayatın birleşmesi çok büyük bir hataydı.

Büyük bedelleri vardı ve bu bedelleri acı acı söküyordu ruhundan.

Ve sen hiç bir şey yapamıyordun.

İzliyorsun, sessiz sessiz...

Bir yok oluşu, ruhların ölümüne tekrar tekrar şahit oluyorsun.

Deirdre, bu kadarı fazla değil miydi artık?

Daha ne görmek gerekiyordu gitmek için?

Ne yaptık Deirdre, nasıl izin verdik bunlara?

Ölümü özümsemek normal miydi?

Ölümü arzulamak normal miydi?

Deirdre: Bunun böyle olmasını sağlayan biz değiliz.

Biz, sebep değil sonucuz.

Biz, işte o büyük bedellerden sadece birisiyiz.

Her şeyin ne zaman başladığını, ipin ne zaman ve nerede koptuğunu sen benden daha iyi biliyorsun...

19. 40

Yine başlayacağım boş konuşmaya. En iyi yaptığım şey zaten... Deirdre'yi alırım karşıma ve başlarım konuşmaya . Fakat bu konuşmanın sizinkilerden farkları var. Somut bir ortamımız yok sizinki gibi. Konuştuğum kişi yani Deirdre'm de gerçek değil. İşte yalnızlık derken bunu kastetmiştim. Ben bir deliyim... İnsanlar sahte ve kötüler ;burunları dik, kafaları geri olan varlıklar. Hepsi çok sıkıcı, hepsi çok bunaltıyor beni. O varlıkların merkezimi kontrol ediyor olmaları ; benim düşüncelerimi, duygularımı ve hayallerimi kirletiyor olmaları daha da çıldırtıyor beni. Onlar kim oluyorlar ki? Deirdre'min ruhunu incitiyorlar, o boş kafalarındaki boş kelimelerle eleştiriyorlar bizi. Ne cüretle? Ruhlarını satmış, duygusuz bir avuç insansınız. Kimsiniz ki? Benim dişimin kovuğu bile olamazsınız oysaki...

Sizin hayalleriniz yok, çıkarlarınız var.

Sizin inancınız yok, dümdüz beyinleriniz var.

Sizin kalbiniz yok, göğsünüzde ağır bir et parçanız var.

Sizin duygularınız yok, boş çeneleriniz var.

Sizin var ve çok doğru olduklarını savunduğunuz düşünceleriniz de yok aslında çünkü sizler bomboşsunuz.

Tek emeliniz mahvetmek, herkesi ve her şeyi. Aptalsınız hepiniz. Evet, hepiniz. Taşlaşmışsınız, anlayamıyorsunuz. Beyinlerinizi klorlu suyla yıkamışçasına taşlaşmış. Tıpkı her zerrenizde olduğu gibi. Yoruldum artık; ben de aynıymışım gibi, kendimden de farklıymışım gibi davranmaktan. Ben kaybettim kendimi. Sırf sizin iyiniz, sırf sizin normaliniz olmak için. Hep yaranmaya çalıştım, bir paltonun yaması gibi hep çarptım gözlere. Herkes dışıma baktı sadece, kimse görmedi içimi. Kimse bilmedi beni, tanımadı beni... Sıkıcı biri değildim ben, kötü biri değildim ben. Benim gerçek duygularım vardı. Sahte değildi gülüşlerim şimdiki gibi. Sahte değildi hiç bir zerrem. Ben paramparça oldum, toparlayamıyorum kendimi. Siz hep kınadınız beni, kınadınız Deirdre'mi. Kınanması gerekenler sizlerdiniz halbuki. Acıyorum sizlere ama sizin acımanız gibi alçakça ve küçümserce değil; asla ve asla gerçek bir kalbinizin, hayallerinizin ve duygularınızın geri dönmeyeceğini bildiğim için üzülüyorum. Bir ruh daha kayboldu, sayenizde....

18.02.2023

Aklımı kaybetmeye başlıyorum...

Ve yapabildiğim tek şey rolden role bürünmek.

Ben kayboldum,

"Gerçek beni ararken" kayboldum...

Kimim ben?

Neyim ben?

Paramparça bir ruh,

Hayalperest bir ruh,

Yapayalnız bir ruh,

Kayıp bir ruh...

23:44

Seviyor uykuyu Deirdre...

Ölümün kardeşi olan uykuyu...

Ölüme en yakın adım; sonsuzluğa, yok oluşa en yakın ilk adım...

Özgürlüğe doğru atılan en özgür adım.

Kimsenin olmadığı, karışamadığı...

En güzel yalnızlık...

PAN:Ormanda yol ikiye ayrıldı Deirdre... Peki sen ne tarafı seçeceksin? DEİRDRE:Ben henüz kendimi bulamamış iken yolumu nasıl bulabilirim? Ben yolumu ararken kayıp olmuş iken tekrar nasıl seçebilirim? PAN:O zaman boşluğuna dönme vakti geldi Deirdre. Çırpınmanın bir anlamı kalmadı artık. Sen kendini böyle kabullenmek zorundasın. Geri döndüğün yol bir daha seçimler sunamayacak sana. Üzgünüm... DEİRDRE:Maalesefki zorunda olmadığımı bilsem bile artık buna alışmışım, farklıymışım gibi davranmaya alışığım. Üzülme, inan bana boşluğumda daha rahatım. Gözyaşlarımın zincirleri erir gözlerimin kırmızısından, doyasıya ağlarım. Kimseler bilmez bunu, bilemezler de...

İşte bir feryatla haykırıyorum

Çağlar ve çağlar ötesine

Ormanda yol ikiye ayrıldı

Ve ben daha az yürünenine saptım

Bütün olanlar da

Bu yüzden oldu... Robert Frost

Kendimi kaybettim,

Kabul ediyorum.

Benliğimi kaybettim,

Kabul ediyorum.

Ruhumu paramparça ettiler,

Kabulleniyorum.

Başka çarem mi var sanki?

Hepsini kabulleniyorum.

Herşeyin sonuna geldim,

Üzgünüm Deirdre ama

Artık bunu da kabulleniyorum...

15.02.2023

Boşluk, benim boşluğum

Uçsuz bucaksız, sonsuz boşluğum,

Sessizliğin sesini duyduğum

Benim boşluğum...

Onunla olmaya alışıyorum artık,

Başka şansım yok,

Yoksa... O boşluk sahip olduklarımı da yutar.

Sessiz ol, sakin ol.

Sen, ben, hepimiz bunlara mahkumuz

Alışmaya, ayak uydurmaya...

"Ayakta durmak zorundasın Deirdre."