a sudden desire to live in italy

zaman kavramimi yitirdim

en son yorgun ve mutsuz olmadigim bir gun ne zamandi hatirlamiyorum

-baska bir arkadasimin “bunlar gecici.” dusuncesini gordum. ve en onemlisi kendi duygusal boslugumu yorumladim, ama ne olursa olsun kendimde tedaviyi kabullenen isigi goremedim. sunu demek istiyorum ki, yeme bozuklugu bulimia, anoreksiya, binge eating’den olusmamakta. senin bugun diyetini bozusunun sana “eyvah! eski halime donuyorum.” olarak hissettirmesi de bir yeme bozuklugudur, yeme bozuklugu mentaldir, en az bipolar ve borderline kadar onemsenmesi gereken bir konudur, cunku yeme bozuklugu olgusal bir intihardir. peki, bunlari soyleyip nasil kendim icin adim atmiyorum? cunku dedigim gibi o isigi kendimde bulamiyorum, eskiden dunyayi guzel gorme cabam olurdu, her seyi romantize etme cabasinda olan bir kizdim, ama su an oyle degilim. 1 gun sonra dogum gunum, ama ne ara geldi farkinda bile degilim, her gunum yorgun, gucsuz, ama degilmisim gibi davraniyorum. agresifim, asabiyim her seye notr ve donugum, ama pozitif gibiymisim gibi davranmak isime geliyor. kendimi sevmek veya ozgurce yemek, benim icin imkansiz. cunku ben istemiyorum, hayat felsefem istemiyorumdan olusuyor, hicbir sey istemiyorum cunku 6 ay sonrami tahmin edemiyorum. hicbir sey istemiyorum cunku umudum tukendi, ama baska umutlar tukensin istemiyorum. evet ben yapamiyorum cunku ben rezalet bir cocukluk gecirdim, evet sen de gecirmis olabilir ama sen guclusun, ben degilim. evet o sandvici, o soslu fistigi, o tatliyi yemek sana kilo aldirmayacak, evet o pantolon sana olmuyor diye sen sisman olmuyorsun, onlarin hepsi birer sagliksiz dusunce. yaptigim komik, ben sifirken baskalarini bire, ikiye cikarmaya calisiyorum cunku ben yardimci karakterim. benim amacim buydu, kendime sifir faydayken, hayal kirikligi ve goruntu kirliligiyken baskalarina fayda olabilmek benim icin bir kayip ya da kazanc degil. bir paylasim yapiyorum ve bu paylasimdan kotu etkilenilsin istemiyorum, umarim guzel bir gece geciriyorsundur. umarim umudunu karanlikta sadece kaybetmissindir ve bir sekilde bulursun, umarim umutlarini nereye gittigi belli olmayan bir cop posetine atmamissindir.

—yazlikta sivi diyetime biraz devam ediyordum, ama beni engelleyen bir tane tatli vardi, bende neden sadece bir gun icerisinde sadece bunu yiyip sonrasinda sadece su icmiyorum diye dusundum. 1 hafta hayatima boyle devam ettim, baktim kilo verdim, daha cok yapmaya basladim. ama hala normaldim hatta kilomun dusmesi beni cok mutlu ediyordu. sonra istanbula dondum ve sadece siviyla beslenmeye basladim, sonra bir hafta boyunca arkadaslarim teker teker bize gelip kaldiginda her gece bir seyler yedik ama o yedigim seyler beni sadece cok sis ve cirkin hissettirmeye baslamisti. oturup yedigim her dilime aglamaya basladim, kusmak aklima gelmisti ama hicbir zaman yapmak istemedim cunku kusmaktan nefret ediyordum. sonrasinda arkadasimin anksiyete ataklari yuzunden ona bir terapist bulduk ve ilk terapi seansinin oldugu yere kadar ona eslik edip sonrasinda ise ona terapiyi ayarlayan arkadasiyla oturup kahve icmemi onerdi, yaptim cunku hep yeni arkadaslara muhtactim. onunla yemek hakkinda konusmaya basladik, ve sonrasinda bana “hedefin kac kilo?” diye sordu. coo basit bir soru, evet. ama eger ki hedefiniz yoksa ve tartidan cok korkuyorsaniz, ve hedefinize ulastiginizda yemek mi yiyecegim diye endiselenen biriyseniz, bu soru sizde bir deprem etkisi yaratabilir. en azindan bende yaratti. bundan onceki gunlerimin sadece yemek dusunmekle gectigini fark ettim, beslenmiyordum. dusta bir ton sac dokuyordum ama hep saclarimi uzun suredir kestirmedigim icin oldugunu dusunuyordum, acikcasi cokta umursamiyordum. o gece en yakinim bizde kaliyordu. ona ilk basta acildim, yemek korkumun ne kadar beni korkuttugunu, kendimi iyi hissetmedigimi, mis gibi yapmaktan cok yoruldugumu acikladim. ertesi sabah sanki asla ona bunlari anlatmamisim gibi beni yemek yemeye zorladi. uzaklastim. annem babamla iletisim icinde bile degildik, cok yalniz hissediyordum. yalniz hissettikce yemek yemeye basladim, daha cok yedim ve yediklerim canimi acittikca tuvalete gittim her defasinda kustum, her yedikten sonra onceki kustugumdan daha cok kusmak icin kendimle yaristim, kustuktan sonra saatlerce yattim, kalbimin atisindan deprem oluyor diye kalkip kopegimi kontrol ettim. ve sonra kilo almaya basladim, bir yandan terapim devam ediyordu, bir yandan ise ipler elimden kayiyordu. gucumu ve enerjimi kaybettim. hatta ve hatta gercek mutlulugumu. gercekten gulmeyi gercekten mutlu hissetmeyi unuttum, olay sadece taklite donmustu, onceki halimi taklit ediyordum. bunlar olurken beni en cok yikan sey ise ailemin “cok guzel kilo verdin, cok kotu kilo almistin.” demesiydi. diyet degildi yaptigim, eziyetti ve bunu biliyordum. ama bundan zevk aliyordum, ki hala aliyorum. sonra icinden cikilmaz bir donguye girdim, kilo almaya basladim kilolarimdan oturu kendimden tiksinmeye basladim, daha cok kusmaya daha cok kendimi ac birakmaya ve geceleri daha cok yemeye basladim ve bunlarin hepsi gercekten cok kisa bir surede oldu. kendimi ac birakma cabam arttikca ellerim titremeye saclarim daha cok dokulmeye ve gozlerim sismeye basladi, ruhsal durumum cokmeye, hatta ve hatta gectigim her yuksek kopruden hep dalginca baktim ve sonrasini dusundum. hikayenin basinda olumden delicesine korkan ben, artik notr bakiyordum. olabilir diye hicbir zaman bakmadim, ama artik korkmuyordum. ve bunu ilk kalbim delicesine hizlandiginda, basim donup, deprem oluyor sandigimda fark ettim. kendim icin kalkmamistim, hatta kopegimin guvenliginden emin olup orada tekrardan geri yatabilirdim. terapistim yardim cagrim var mi diye her gun beni kontrol etmeye basladi, hicbir zaman yardim cagrisinda bulunamadim, bulunamam. cunku yardim almak icin bir sebebim yok. her zaman psikolojik romanlar ve psikoterapi kitaplarini cok sevmisimdir, ve kendi aksiyonlarimi kitaplardaki olaylara gore degerlendirmisimdir, benim olayim ozguvensizligim ve cocuklugum kadar duygusal boslugumdu. babamin azalan ilgisi, hatta her zaman az ama beni romantize edip cogalttigim ilgisinin az olusunu gordum, annemin bencil ve hala 17 yasinda olma cabasini gordum. en yakin arkadasimin “gormezden gelirsem, yok olur.” felsefesini gordum, baska bir arkadasimin-

tam tamina 2.5 ay olmak uzere, bunu buraya acmak istiyorum cunku ihtiyacim var. her zaman sporla buyuyen bir cocuk oldum. “pire gibi olmalisin.” dediler, pire gibi olmak icin ugrastim, guzel olman lazim dediler, guzel olmak icin elimden geleni yaptim. sisman insanlar gosterildi, boyle olma, dendi. olmamak icin her turlu cabayi gosterdim. ye besin al dendi, yedim besin aldim. biraz kilo aldigimda, niye bunlar yiyorsun dediler, yemeyi azalttim. sonrasinda yeme bozukluguyla tanistim. kisisel olarak tanismadik, ismen duydum kendisini. duydum ki insanlar yeme bozukluklari sayesinde zayifliyormus, ugrastim. kendime yeme bozuklugum varmis gibi davrandim ama yemege olan askim beni her zaman o kumeden uzak tuttu. ama aslinda careyi yanlis yerde ariyordum, aslinda yeme bozuklugu denilen sey benim en icimdeydi. o diyeti bozdugumda, o cikolatayi yerken, aynaya baktigimda. bir yandan bu olaylar olurken, 4 sene once kendime bakmaktan utanmaya basladim. sonra aynalarla ilisigimiz kesildi, ben ondan uzak durdum, o da ara sira karsima ciksada uzaklastik. sonrasinda anksiyete sorunuyla bogusurken terapiye basvurdum, cunku ihtiyacim vardi. 46 kilo olmustum, olecegim korkusuyla bir sey yiyemiyordum (nefes boruma kacar diye, biliyorum komik ama oyle bir korkuya sahiptim). yardim istedim, kendimi terapistime actim, yillar oncesine gitti benimle, oralara yolculuk yaptim, ortaya cikan ve farkina vardigim, gecmiste yuzlesmekten korktugum bazi seylerle yuzlesirken major depresyon sikintisi cektim ama oyle boyle anksiyetemi olabilecegi, gelebilecegi en az seviyeye cektim, hala daha yok muydu, tabii ki vardi. hicbir zaman sifirlanabilecegini dusunmedim cunku bu zaten cocuklugumun sorunuydu, sadece gunluk hayatimi en az etkileyebilecegi sekilde yonetmesini ogrenmistim. kendimi az bucuk sevmesini ogrenmistim, oyle boyle mutluydum. sonra 2020’ye girmeden once inanilmaz kilo almistim, yilbasindan sonra ilk isimin diyetisyen bulup gitmek olacagina soz verdim ve diyetisyen icin arastirmalara basladim. ilk diyetisyen gorusmem 8 ocakti, asiri derecede kararliydim, kilo vermeye basladim ama 1. ayimda cok stresli ve uzgun oldugum ilk anda kendimi markette alisveriste ve sonrasinda apartmanin kosesinde tum aldiklarimi yerken gordum. ve sonra bu davranisimi sorguladim, cunku yediklerimi hatirlayamiyordum, kac dakikada yedim emin bile degildim ama cok kisa bir surede yemis oldugum midemin acisindan belli oluyordu. terapistimle gorusmemde bunu anlattigimda soyledikleriyle bu dusuncelerime son vermeyi basardi, kilo takintim azaldi ve biraz bile olsun mutlulugum devam etti. sonra karantina geldi, herkes gibi bende kilo aldim, ama aldigim kilolar beni rahatsiz etse de normal bir duzeyde rahatsizlik hissetmistim, spora basladim kendime guzel saglikli bir diyet uyguladim ve kendime bakmaya basladim. her gun kosuya veya yuruyuse ciktim, evet yemek benim icin bir sorundu ama her dakika kafama taktigim bir sey degildi, bazen sadece yemek yemek kafami cok mesgul ediyordu ama kendimi oyalamasini biliyordum. temmuz ayina kadar bu boyle devam etti, kilomu saglikli ve kalici sekilde vermistim, sonrasinda yazliga ailemin yanina gidecegim icin kendimi tembihledim, beraber gittigim annemi de uyardim (kilo takintisi var) lutfen orada bana karisma, kendimi kisitlamak istemiyorum, tadini cikaracagim diye. karismadi, ama “gercekten onu da yiyecek misin?” “biraz fazla olmadi mi?” “neyse ben diyete devam ediyorum.” dediginde kendimi kotu hissetmeye basladim, sonra lokasyon degistirdigimde otelde annemlerin odasina gidip kiz kiza gecemiz icin giydigim elbiseyi gosterdim, elbisemi gitmeden once almistim ve verdigim kilolardan sonra kendime yakistirip almistim. “bence o elbisenin altina yuksek bir sey giy, zayif gozukursun.” dediginde yine o gece patlama yasadim, saatlerce agladim cunku elbiseyi cikarirken rahat cikaramadigim icin “yazik, kilo aldi” demislerdi. o gece disari gec ciktim, saatlerce aglayip kendimi guzel hissetmek icin cabaladim. sonrasinda tekrardan yazliga gitmeden once istanbula iki gunlugune dondum ve sivi diyetine girdim—

sex money feelings die

vucudunuz cok degerli sakin bunu unutmayin

çevrende sen demeden kötü olduğunu anlayabilecek insan olması, süper olay

“matter fact, i ain’t never ask no one for help.”

“Evet, insan her şeyi unutarak yaşayabilirdi ama her şeyi hatırlayarak yaşayamazdı.”

Kardeşimin Hikayesi, Zülfü Livaneli

artik hissediyor muyum bilmiyorum

bitsin istiyorum