Dayanamıyorum Allah'ım yardım et...

Belki de hiç sevilmediğim için birilerinin ideallerine uymuyordum.

Ve iki şişe Tuborg...

sahil kenarı, iki sandalye, seni anlayan biri..

Şimdi beyaz bir duvara bakarak düşünüyorum da, ben hiçbir şeye sığamamıştım. Ne kendime ne eve ne de dünyaya..

Ağlasam duyar mıydın sesimi?

Her gece farklı bir duygusal intihar, her sabah farklı bir duygusal çöküş...

Şu sıralar keşke dedirten şey...

Şu sıralar intihar tek doğru çözüm gibi...

Üşüyorum yokluğunda...

İçimde, adını tam olarak koyamadığım garip bir his var. Üzüntü içinde mutluyum sanki. Acı çekiyor gibi hissediyorum ama iyiyim. Eskisi kadar çok fazla düşünmüyorum mesela, ya da üzüntüden kalbimin sıkışmasına izin vermiyorum artık. Kalbimde bir ağırlık var gibi ama nedeni ne bilmiyorum, kalbimde öldürdüğüm kişinin ağırlığı mı yoksa iyileşmeye başlamanın verdiği ağırlık mı?

Saçlarımın okşanmasına ihtiyacım var...

ama sen göğsümden uçurdun kuşları şimdi terk edilmiş bir yıkık yuvayım.

Ve bir gün gelecek, herkes beyaz bir taşın etrafında sahte bir şekilde yas tutacak.

Artık birilerinin beni seveceğine, sevilebileceğime, inanmıyorum...

Artık yaşamak için herhangi bir sebebinin olmaması...

Mental sağlığıma intihar çok iyi gelecek gibi duruyor...

Seni unutacağım derken kendimi de sende unuttum...