"Her gün ne zaman unutacağım diye soruyorum kendime"

Sen seni sevmenin ne denli güzel olduğunu bilmeyeceksin belki ama ben seni sevmenin ne kadar acıttığını; söylediğin sözlerin sürekli kafamda tekrar etmesi yüzünden, her gün yeniden öğreniyorum.

acıya alıştığını söyleyen kızın günlüğünden'

Hiç bu kadar anlaşılmamak istememiştim.

Hiç bu kadar susmak istememiştim...

Sonra ne mi oldu? Mevsimler değişti ama sen hiçbir zaman yanımda olmadın artık olma ihtimalin de yok biliyorum. Bir umut istiyorum zaten sadece istemekle kalıyorum.

Bilmeni istediğim şeyler var. Her şeyden önce seni çok özledim. Karşıma geçsen yüzleşsek diye düşünüyorum her gece inanmazsın belki ama gerçekten her gece oluyor bu. Başlıyorum düşünmeye önce diyorum bağırır çağırırdım, sonra diyorum ki "beni sevmeyen biri için bağırıp çağırmak ne kadar aciz zaten anlamayacak neden bağırasın ki" vazgeçiyorum hemen. Diyorum ağlardım karşısında hesap sorardım "beni neden bu hâle getirdin diye" fakat aynı zamanda diyorum "değer mi onun için kaç gözyaşının hesabını verebilecek ki o, sadece şuanı bilecek belki de hiç önemsemeyecek boşver gitsin". En mantıklı olan her zaman sakince konuşmak geliyor ama bunu düşünürken bile içim yanıyor "benim içim yanarken ona nasıl sakince konuşurum azıcık da olsa tepkimi koymalıyım" diye ama sonra ne oluyor biliyor musun bunları düşünürken bile gözüm doluyor sonra arkaya Sezen Aksu kendi şarkılarıyla eşlik ediyor her sabah senin için ağlamayacağıma dair verdiğim sözleri unutuyorum ben. Diyorum ki uyumalıyım iyi gelir, rüyalarıma giriyorsun. Uyanıyorum aklımdasın zaten, şarkı dinliyorum sen sanki her bir notası, kitap okuyorum her satırı seni anlatıyor gibi. Her şey senken sen nasıl böyle olabiliyorsun diye düşünmekten uyuyamıyorum bazen, bazense düşünürken uyuyakalmış oluyorum. Bütün bu olanlar beraberinde yokluğunla boğuştuğum soruları getiriyor ve cevapsız bütün sorularımın sana olması canımı çok yakıyor. Ben artık yokluğunla tükeniyorum biliyor musun? Fakat biliyorum ki artık varlığında sarmayacak bu yaraları ama hiç değilse merhem olursun belki diye düşünüyorum her bir iç çekişte. Her neyse merhem olamasan da yarabandı olman dileğiyle...

Ev bazen insanlardır

Hayır hayır hayır

Ev bazen insanlardı

Sen o kapıyı kapattın

Ben yokluğunun soğukluğuna evim diyip ısınmaya çalıştım

Keşke sözlerine sağdık olsaydın, keşke hissettirdiklerinin peşine düşseydin, keşke bana evim demene rağmen kapıyı çarptığında evin yıkılacağını bile bile o kapıdan çıkmasaydın, keşke bu kadar kısa bir zamanda beni bu denli mahvetmeseydin. Senin için çok keşkem var ama hepsine rağmen iyi ki varsın. En azından bakışların, yazdıkların, söylediklerin benimle hâlâ. Anılarımda güzelsin sen, orada iyi yaşıyorsun. Belki de artık iyi yaşamaya çalışıyorsun. Yarayı açtın ama geçirmesini bilmiyorsun. Dayanamıyorum ben biliyor musun? Acıyor çok acıyor katlanamıyorum, ağlayamıyorum daha çok acıyor, haykıramıyorum batıyor boğazıma hepsi. Sen günden güne boğazımda düğümleniyorsun. Keşke her şeye rağmen yeniden baksan öyle gözlerime yaramı umursamaz yine öyle gelirdim sana. Öyle işte tatlı ekşi :)

Hiçbir zaman senden vazgeçemicem. Sen benim Kasım lanetimsin. İz olduğu sandığım ama içten içe kanayıp beni çürüten yaramsın. Kalbimin katili benliğimin temelisin. Belki varsın belki yoksun ama hiç benim olmamana rağmen seni kaybettiğime o kadar üzülüyorum ki. Kalbim artık kaldırmıyor acıyor çok acıyor gözüm dolmuyor çünkü gözyaşlarım içe doğru akıyor. Geldin ve her şeyi altüst ettin diyemiyorum senin için çünkü sen aslında hiç bana gelmedin ve dolayısıyla hiç benden gidemedin. Çünkü zaten ben hiç benim olmayan bir şeyi kaybetmiş oldum. Acı uyuşturur derlerdi ya seninle bunun yalan olduğuna inandım. Senin acın hep daha fazla artarak kıvrandırıyor insanı, Tanrıya durması için yalvarıyorum ama hiçbir şekilde bir geri dönüt alamıyorum çünkü o da biliyor ki senin için acı çekmemem lazım. Beni bu kadar kırdığın için senden nefret ediyorum ama her kırığımı bir belki iki anıyla sardığın içinse seni bi o kadar çok severim bunu bil. Öyle işte ne sensiz ne de senli fakat hiç senli olamayacak belki.

İyiyim diyince geçiyordur içimizdeki yaralar diye iyiyim diyoruzdur her zaman. Lakin anlayamıyoruzdur hâlâ o yaraların geçmediğini. Belki de o yaralar geçmişi yüzümüze vurduğu içindir göz ardı etmemiz. Çok acıtınca artık hissetmezsin derler ya hani yaralarımız hâlâ acıttığı için bu sözden nefret ediyoruzdur belki. Çok fazla nefret, sevgi, acı ve özlem içeren hayatımıza fazlasıyla belki sığdırmak kolay geldiği için her şeyi belkiyle geçiştiriyoruzdur kim bilebilir.

İnsan hiç değilse bazen ilk seçenek olmak istiyor. Düşünülmek ve bazen de kendisinin istediği şeyin itirazsız olmasını istiyor. Seni seviyorum denmesini değil de sevildiğini hissetmek istiyor. Herkese verdiği kadar değeri geri görmek istiyor. Ama öyle işte insan sadece isteyebiliyor :)

Nasıl da gülüyorsun öyle sanki hiçbir şey yaşamamış gibi. O gülüşlerin altında üstünü kapattığın yaralarını okuyamıyor kimse. Mutlu taklidi yapmak ne kolay geliyor sana. İnsanlar seni mutlu görmeyince neden soruyor, açıklamak sana korkutucu geliyor çünkü insanlar en çok yaralara bıçak atmayı sever biliyorsun. Misal neden hep aynı tarihte takılı kalmışsın, neden hep o şarkı çalınca değiştirmek isteyip değiştiremiyorsun, neden düşünmekten kaç gündoğumu saydığını söyleyemiyorsun ya da neden kelimelerin senin için jilet olduğunu bile bile kendini kelimelerle ifade ediyorsun? Çok neden var ama açıklayamıyorsun. Çünkü açıklarsan anlarlar değil mi? Bu kadar çok anlaşılmak isteyip en çok da anlaşılma ihtimalinden korkuyorsun. Hayat seni çok incitiyor ama sadece sen biliyorsun :)

Siz hiç kendi hayatlarınızın üçüncü şahsı oldunuz mu?

Birini sevdiniz, sevdiğiniz kişi sevginizi hak etmedi. Bazı dostlar edindiniz, çoğu tarafından yarı yolda bırakıldınız. Mutlu bir ailem var dediniz, her gün kavgalarla ve güçlü durmanız gereken günlerle karşılaştınız. Bunları yaşadınız mı?

Misal babanız durduk yere size kapa çeneni diye bağırıp ortalığı dağıttı mı? Anneniz bunalıma girip gözünüzün önünde eriyip gitti mi? Kardeşiniz bu olanları kaldıramayıp iyice kötü oldu mu? Ve siz bunlar olurken sadece güçlü durmak zorunda kaldınız mı?

Hayatımı hep bir hikaye olarak gördüm, hâlâ da öyle görürüm. Benim hikayemde asla başrol olmadım, ama ben hep kendi hikayemin üçüncü şahsıydım. En çok kendim kendimi kapı dışarı ettim.

Olur da birkaçınızla ya da belki birinizle acılarımız kesişir bir sokakta. O zaman hissederiz belki birinin de bizi anladığını. Çünkü artık kesikler daha derin açılıyor, yaralar daha çok kanıyor ve hiçbirini geçiren bir şey olmuyor.

bu kadar çok acıtacağını bilsem sevmezdim seni ama bil ki seni seviyorum ve bu hiç acıtmıyor.

acıya alışmış bir kızın günlüğünden’

Bilmem sanki biraz kırılıyorum.

Bazen çok üzülüyorum.

Bazense sadece üzülüyorum.

Bunların yanında azıcık mutlu oluyorum.

Ben her geçen gün daha da bitiyorum.

İlk defa kelimelerim kifayetsiz kalıyor sanırım ama belki de kifayetsiz kelimelerim bile bir şey anlatıyordur. Çünkü onlar anlatmak istiyorsa bile anlama yetimi kaybetmiş gibiyim. Yorgunum, bitkinim, tükenmişim... Ama daha çok da umutsuzluk var içimde. Nedensizce var bu. Eskiden uçurumun kenarındayım öylesine boşluğa bakıyorum derdim. Şimdi ise o uçurumdan ayaklarımı sarkıttım beni aşağı itecek tek bir güç bekliyorum. Belki bir yaprak parçasını bile kıpırdatmayan hafif bir esinti belki de bir şehri yok edecek derecede güçlü olan bir fırtına. Bir yanım bağırıyor ruhuma ne gerek var bir güce at kendini gitsin çok mu önemli sanki uğruna yaşadığın şeyler, diğer yanımsa sadece fısıldıyor dayanabilirsin uğruna inandığın şeyler için. İçimdeki kargaşa bile son bulmazken biraz da olsa dinginlik istiyorum hayattan. Bu kargaşada sadece benim için yaşamın durmasını istemek gibi bir bencillik. Ben uğruna savaş verdiğim her şey için  bir bencilliği hak ediyor gibiyim.  Her neyse, ben yoruldum ve artık dayanmak istemiyorum  ya bir hayat dinginliği ya da kafamı yasladığımda benim için zamanın durduğunu düşündüğüm bir omuz istiyorum. Öyle işte tatlı ekşi

Onun yüzünden saatlerce ağlayıp yine onun yüzünden saatlerce gülüyorum. Bu kadar acıtan bir adamın merhemim olması hiç adil değil, hem de hiç değil...

İyimisin?

İyi miyim? Bilmiyorum. Mental olarak çok yorgunum, bu yorgunluğum bana fiziksel olarak da yansıyor. Artık dayanamaz hâle geldim. Şuan kendi kendime teselli bile veremiyorum, önümü görmek imkansız benim için, anlık düşünüyorum çünkü ilerisi ölüm gibi geliyor. Anlık düşüncelerimin de işe yaraması dikiş tutmayan bir yaraya, yarabandı yapıştırmak gibi. Bu cümlelerim belki içimdeki çığlıkların fısıltı hâli ama asıl konuya gelip iyi miyim diye soracak olursam, bilmiyorum ama tek bildiğim de şu her geçen gün daha da bitiyorum.