'Hani sen beni severdin ya, hani sen beni sorardın ya.'

Psikiyatrist Gustav Jung’tan önemli bir tespit; “Hiçbir şey insanın kendine düşman olmasından daha çok acı veremez.”

Gittiğin günden beri sanma ki yaşıyorum.

Anısı olan sokaklarda adımlar yavaşlar.

Bizi de çok üzdüler ama kalktık cuma namazına gittik.

Bu kalp sadece seni aradı.

Eylül geldi sonra, bir anda. Sensiz oldum, siyah oldum.

Sanada aşk olsun, vazgeçmişsin benden*

Duymuyor mu hiç bizi, kör mü artık gözleri? Bu hak değil, kader değil. Yıkılıyor hayat, kırılıyor zaman. Devriliyor üstümüze, duvar değil bir insan*

Şebnem Ferah'ın da dediği gibi neyin bildin ki değerini, benimkini bileceksin. Bunu da tabii mahvedeceksin.

🫡🫡

Bazen sabahları uyanmam için tek neden sen oluyorsun*

Fakat ben yaşadığım sürece duymayacaksın bu çığlığı - benim, seni herkesten çok sevmiş olan ama senin hiç tanımadığın, hep seni beklemiş olan ama senin hiç çağırmadığın bir kadının son arzusunu yazdığı bu satırlar ancak ben öldüğümde eline geçecek.

“Biliyor musun; evimdin sen benim, ailemdin, nefesim. Karanlıkta ellerimdin.”

”Başka hiçbir şeye ihtiyacım yok benim. Her sabah yataktan kalkıp dünyayla yüzleşiyorsam, içinde sen olduğun içindir.”

Bazı insanlar evine dönmüş gibi hissettirir. Her şey yerli yerindeymiş, senin kurulu düzenin buymuş ve hep oranın özlemini çekmişsin gibi..