Ik lees KliFi van Adriaan van Dis want een mens is wel eens nieuwsgierig naar wat een Literair Schrijver doet met genrefictie-knuffelende narratieven en dergelijke, en mijn hemel waar ben ik aan begonnen. Het eerste hoofdstuk was nog interessant, pakkend zelfs, maar inmiddels halverwege hoofdstuk 4 voel ik me hartstikke bekocht. Niet dat het slécht geschreven is, maar wat een typische literaire hoogdravendheid die pretendeert met beide voeten op de grond te staan. En dan die Nederlands-literaire neiging om op de meest vettige manier over seks te schrijven, van het soort tussen-neus-en-lippen-door frases die onder je huid blijven plakken als vliegen. Na een orkaan die de kust verwoestte en lijken die in de achtertuin opgestapeld beginnen te worden: “Vrouwen met geschaafde rondingen zochten steun bij elkaar.” Adriaan, vriend, waarom?