Beni büyüten, bana aile olan o seri film oluyor. Nasıl mı hissediyorum? Fazlasıyla duygusalım. Hani herkesin çocukluğunun bir kahramanı olur ya... Benim ki de Onurdu. Babamdı o benim. Abim, kardeşim, arkadaşım ama en çok babamdı. Zeynep vardı sonra. Ve onun kırmızı kazağı... Her kırmızı kazak gördüğümde gülüyorum. Belki klasik bir Wattpad kızı gibi bazılarına göre ama o benim her şeyim. Annem, ablam, kardeşim ve arkadaşım. Ama en çok annem. Sonra Mert vardı. Grubun sakini, olgunu. Her şeye rağmen mücadele etti. O ise benim abimdi. En sonda Burak vardı. Artık her 'o sen olsan bari' duyduğumda o geliyor aklıma. Sonra çiğ köfte var. 'Çiğ köfteler soğuyacak' IVKSOCJSICJDKDKD. Şimdi buraya aklıma gelen bütün Burak sahnelerini yazacağım.
'Öpüsenler ayrılsın' dedikten sonra aniden kapının açılmasıyla yere yapışan Burak...
Yere yapıştıktan sonra yüzüne tutması için Onurun verdiği buzu yutan ve 'ne olacak' diye endiselenen Burak...
Buzdan sonra yüzüne kıyma tutarken kıymayı Mert'in yüzüne yapıştıran Burak var birde...
Zeynep'in hamile olduğunda kar oynarken 'Zeynebe dokunmayın' diye bağıran bir Burak da var...
Çok güzel bir amca olan bir Burakda var tabii...
Bir de adını her duyduğumda yüzüme gülümseme konduran Burak var.
Iyi ki var be Burak!
Karantina benim her şeyimdi. Şuan elimde kitabı yok sadece bir günlük var. Mahşerin beşinci atlısı'nın günlüğü... Sarılarak uyuduğum, her bir kelimesini ezberlediğim kitabın günlüğü. O günlüğün ilk sayfalarında bir cümle var.
'Bizimle misiniz?'
Ben sizinleyim. Her zaman sizinleyim. Gidemem ki sizden. Oraya şöyle yazmıştım; sizden başka kimsem yok ki.
Benim Onurdan, Zeynepden, Buraktan ve Mertten başka kimsem yok. Tanımam ki ben başka kimseyi. Onlar dışında kimse de beni tanımaz zaten.
Ben sonsuza dek sizinleyim. Kaç yaşına gelirsem geleyim gülümseyerek hatırlayacağım anılarsınız siz.
Iyi ki okumuşum sizi. Iyi ki çevirmişim o sayfaları.
Keşke kendinin farkında olsan da ona göre yaşasan. O kadar pisliğin içinde mutluluğu asıl hak eden kişi sensin. Çoğu kez umutsuzsun, "Zaten her şey battı, devam edebildiği kadar devam etsin bari." diye yaşıyorsun artık. Yapma. Sen "O Yasin öldü." diyerek kendini de kandırıyorsun be oğlum. İnsan, hiçbir zaman kendi versiyonlarını öldürmez. Çünkü şu anki kişiliğine ulaşmak için o basamağın üstünde durman gerekir, o yoldan geçmişsindir sen. Yollar yıkılmaz, hemen bir adım arkandadır basıp geçtiğin yerler. Geri adım atma, sadece bak yürüdüğün şu yola üstüne bastığın, varlığını unuttuğun basamağa. Hatırla kendini, farkına var, kendine gel. Sen bu değilsin, böyle değilsin. Sen hep daha iyisini hak eden o çocuksun.
Uyan artık.
Yeşil.
Beni benden daha iyi tanıyorsun nasıl oluyor? Ve bir soru daha neden hepsinde haklısın?
Şimdi ne sözlerim kaldı ne de ben kendime yabancıyım
İnan bir yerden sonra saymayı bile bıraktım
Kaç ay oldu nisa ben seninle konuşmadan günü kapatamazdım
Şimdi diyeceksin madem böyleydin neden bıraktın
İnan bilmiyorum şu an tek emin olduğum hayattaki en büyük pişmanlığım
Bilmem kaç gecedir uyumadım uzun zamandır sadece geceleri ayaktayım
İnanmazsın biliyorum ama her gece bir sigara da pişmanlığıma kaybıma yaktım
Yine haklıydın ben hiç sahip olamayacağım bir sevgiyi hiçe saydım
Şimdi çok geç belki de sen bambaşka biriyle yepyeni bir sayfa açtın
Neyse tutamadığım sözleri telafi etmez ama bari birini tutayım sen olsan da olmasan da sende kalayım,sende ben yokum biliyorum ve farkındayım benimki bekleyişten öte artık vazgeçiş bari sende ben varken yapamadığımı yapıp sende kalayım :)
Ne gereksiz konuştu falan diyorsun şu an muhtemelen ama bunu yapmalıydım..