#roze rugtas | Explore Tumblr Posts and Blogs

mitchtijhuis-blog · 5 years

Text

Thermosfles met goede prijs-kwaliteitsverhouding.

Ik heb ongeveer een maandje geleden een thermosfles gekocht bij thermobottle. Ik was in het begin compleet onbekend met het bedrijf hun site was wel erg traag, dus dat beviel me in het begin al niet en toen ik op de site kwam stond er ook dat het niet beveiligd was dus daar werd ik wel erg zenuwachtig van. Maar ik had een thermosfles nodig en ik wilde een beetje kijken wat er allemaal te kopen was qua thermosflessen op deze site. Mijn voornaamste doel was om een mooie thermosfles te halen die als het kon een mooi patroon erop had zitten. Dit hadden ze bij Thermobottle gelukkig wel dus ik heb hun thermosfles vergeleken met prijzen van andere bedrijven. Wat bleek?

Ze zijn gewoon een van de goedkoopste bedrijven als het gaat om thermosflessen. De thermosflessen van Thermobottle waren 15, terwijl bij andere grotere bedrijven er al snel 25 euro voor werd gevraagd. Ik verwachte daarom eerst ook erg weinig van de thermosfles, maar ik dacht dat het proberen wel waard is. Ik heb het gekocht via de site wat dan wel weer erg goed werkte. Er ging ongeveer een weekje overheen voordat ik de thermosfles thuis had gekregen. Toen maakte ik de doos open en toen zat er een mooie verpakking in die doos wat ik totaal niet verwacht had en in deze verpakking zat de thermosfles.

De thermosfles heb ik eruit gehaald en toen zag het er kwalitatief erg goed uit. Ik heb een thermosfles genomen die een houten patroon heeft want dat leek me wel mooi. En het zag er echt erg goed uit voor deze prijs. Ik wandel en sport erg veel dus het leek me handig om deze thermosfles te gebruiken terwijl ik dit aan het doen ben. Ik sportte er de volgende dag mee en dat ging prima de thermosfles zat goed in de hand en het water bleef goed koud. Een weekje daarna ging ik wandelen en ik had verwacht dat de thermosfles niet zo goed zou blijven isoleren in de lange tijd dat ik aan het wandelen was, maar elke keer dat ik een slok nam was het water echt goed koud.

Het is een mooie thermosfles met een fijne vorm die fijn in de hand ligt en die je ook overal makkelijk in kan zetten, het paste in de fiets in de sportschool en het paste ook in de zijkant van mijn rugtas. Het formaat is perfect en de thermosfles doet wat hij moet doen. Ik heb zelf een thermosfles genomen van 500 ML, maar er zijn ook nog thermosflessen beschikbaar van 350 ML. waarvan ik ook nog overweeg om er eentje van te kopen. De thermosfles is gemaakt van roestvrij staal en bevat het BPCA-certificaat. Wat betekend dat de thermosfles roest-en smetvrij is vanbinnen. Verder zijn de thermosflessen in 16 verschillende kleuren beschikbaar van hout patroon tot roze.

Dus nu vat ik alles even samen: de site zag er een beetje amateuristisch uit, in hun info stond dat het bedrijf van een stel studenten is van de opleiding ORM. Dit verklaart wel waarom de site er niet professioneel uitziet. De thermosfles is voor de prijs wat je ervoor betaald extreem goed. Misschien wel gelijkwaardig aan de thermosflessen die 10 euro duurder zijn. En ik ben nu weer een hele ervaring rijker en de jongens van dit bedrijf zijn een klant rijker.

Een top ervaring gehad bij dit bedrijf en zeker een aanrader om hier een thermosfles aan te schaffen als je er nog een nodig bent.

U kunt de flessen bestellen via: http://thermobottle.nl/

#thermosfles #thermo #bottle #thermobottle #hot #cold #warm #koud #sport #ochtend #BPCA #rvs #roestvrij #roestvrij staal

1 note · View note

gudzsports · 5 years

Text

Product van de week Matsuru Bagscene Trolley Bag

Matsuru Bagscene Trolley Bag kopen? Te koop online bij Gudz.

In deze Matsuru Bagscene Trolley Bag kun je je complete Budo-Gear kwijt.

Je kan hem gebruiken als gewone tas, rugtas en met het uitschuifbare hengsel kun je hem zelf met je mee rollen.

Deze Bagscene Trolley Bag is te koop in 5 kleuren : - Zwart / Blauw - Zwart / Oranje - Zwart / Roze - Zwart / Rood - Zwart / Wit

Voor slechts € 65,45 heeft u dit product morgen al in huis, door onze grote inkoop kunnen wij het voor u ook goedkoop aanbieden. Wij verzenden op de dag van de bestelling en houden u op de hoogte van de verzending met een track en trace.

Matsuru Bagscene Trolley Bag is te vinden in de volgende categorieen : -> Matsuru judotas -> Matsuru -> Judotas

Verzending gaat via Postnl en wordt de volgende dag aangeboden, ook kunt u kiezen uit meer dan 1 van de 2600 afhaallocaties bij u in de buurt. De mogelijkheid tot avondlevering of extra vroeg ophalen bij een afhaalpunt behoren tegen een geringe meerprijs tot de mogelijkheid.

Matsuru een teken van kracht en kwaliteit! Een Matsuru judotas voldoet aan zeer hoge kwaliteit eisen. Een constante kwaliteitsbewaking vanuit Nederland zorgt ervoor dat uw keuze voor Matsuru judotassen een keuze is waar u geen spijt van zult krijgen. Voordelen van een Matsuru judotas: kwaliteit, hoogste eisen en met de hand en machinaal gemaakt in Azie.

Gudz heeft een showroom. Bent u trainer, clubeigenaar of wedstrijd vechter. Dan bent u van harte welkom in onze showroom. Ruilen of retourneren mag natuurlijk ook altijd. Bel van te voren even dat u langskomt, dan maken wij tijd voor u vrij.

source https://gudz.nl/blog/matsuru-trolleybag/

#judo #sports #discount

1 note · View note

keesenyvonnaardezon · 6 years

Photo

8. Oh Solo Mio.. uh Duo

Om vijf uur geeft mijn telefoon een trompet geluid, want het is tijd om op te staan. Om 6:15 uur komt een busje ons halen om naar de haven van Porec te gaan waar een 300 persoons- hydrojet catamaran speedboot ons de Adriatische zee zal laten oversteken. We gaan naar Venetië.

We vinden nog een paar stoelen op het achterdek, zodat we zicht hebben op de rij wachtende op de kade voor de paspoortcontrole. We vertrekken een half uur te laat door de teutende douane, maar als we eenmaal op zee zijn gaat het gas open. De zee is als een spiegel en je voelt de boot nauwelijks bewegen. Alleen vooruit.

Een forse Duitse is naast me komen zitten met een te strak truitje, daardoor heeft ze huidplooien op plekken waar niemand ze heeft. Ze begint direct aan een grote zak Cornucos. Het voordeel voor ons is dat wij nu heel slank lijken.

Na een uur varen worden we opgeroepen naar beneden te gaan, waar de reisleiding uitleg gaat geven van wat er gedaan kan worden in Venetië en wat het gaat kosten. Er hangt een platte grond en de Nederlandse Marian, de reisleidster die alle talen spreekt wijst alles aan op de kaart en we krijgen een programma voorgeschoteld, waar het water van ons in de mond loopt. We hoeven alleen de roze paraplu's te volgen en per attractie te betalen. We willen alles, en krijgen een heel klein papiertje waar de tijden op staan dat we op het verzamelpunt moeten zijn. Betalen kan alleen in cash, maar ook op de boot terug. Er zijn veel ATM's in Venetië.

Na twee uur varen zijn we bij Venetië. Alleen vanaf hier naar de kade van Port Basilio, duurt nog een uur. Veel bootjes en de politie op waterscooters kruisen onze koers. Het is 11:00 uur wanneer we in de rij bij de paspoortcontrole staan. Elk paspoort wordt door de scanner gehaald en dan duurt het nog een paar minuten voordat alle gegevens op het scherm zijn verschenen en geïnterpreteerd door de douanebeambte. En nou zijn wij nog inwoners van een EU land. Voor de paar Amerikanen en Kroaten duurt het nog langer.

De volgende boot wacht op ons. Een soort rondvaartboot, van 20m lang en 3m breed. Op het dek, of is het het dak van de kajuit, zijn houten stoelen met stalen frame in rijen vastgeschroefd. We worden door het diepste kanaal van Venetië, Canale Della Giudecca, waar we net ook doorheen voeren met de catamaran, naar het San Marco plein gebracht. Onderweg krijgen we nog uitleg over de gebouwen die we zien. Alleen het huis van Sir Elton John heb ik onthouden. Naast een kerk, niets bijzonders aan te zien. Het is vechten voor een aanlegplekje voor de stuurman en andere boten piepen nog even voor. Hij moet vier pogingen doen om aan te leggen.

We volgen met tweehonderd man de roze paraplu's naar het San Marco plein. We passeren de brug der zuchten en Yvonne heeft het er maar druk mee. Ze kan alleen haar Nikon gebruiken, want voor de phonecam is geen tijd. We moeten door. Marian laat ons het ontmoetingspunt voor de programma onderdelen zien, naast het beroemde café Florian, waar een kop koffie € 16 euro kost. Maar dan mag je wel op zo'n stoeltje zitten, wordt je bedient door obers in uniform en kan je genieten van de muziek. Ook mag je gebruik maken van een kopje met schotel en een lepeltje. Voor het toilet wordt je verwezen naar de hoek van het plein, waar je voor €1,50 euro in mag.

Ze zegt als je hier komt en je ziet geen roze paraplu dan ben je te vroeg, te laat, of ergens anders.

Inmiddels is het tijd om met de hele groep naar een restaurant te gaan, waar we drie soorten pasta op een bord krijgen, een bord sla per tafel van tien, zoveel drinken als we willen, voor €20 euro. Als je nog meer wilt, geen probleem.

Er staan 7 tafels van 10 personen in het achterzaaltje, wat bedoelt is voor ons. Wanneer wij er binnenkomen zijn er tussen in nog twee stoelen leeg aan de eerste tafel. De mensen die er zitten zijn niet van plan op te schuiven , maar laten ons er lekker overheen klimmen. Het zijn allemaal Duitsers aan deze tafel.

De flessen witte wijn en water voelen lekker koud aan, dus begin ik vast aan de witte wijn. Na een fles wijn, ik bestel maar alvast de volgende, misschien willen de anderen ook wat, beginnen we vrienden te worden. Het wordt nog een vrolijke boel. De jongen naast ons uit Hamburg besteld nog een bord pasta. Ik hou mij in en neem nog een fles wijn. Ik wordt erg vrolijk.

We moeten voor het volgende programma onderdeel weer terug naar het plein. Alle straatjes in Venetië gaan of naar Rialto of naar San Marco. We volgen de borden ”Per S Marco”. Makkelijk zat. Precies op tijd zijn we voor de excursie naar de glasfabriek. We krijgen een demonstratie van een paardje maken van glas door een gezet chagrijnig mannetje met wit T-shirt en gele korte broek.

In een paar minuten heeft hij het gloeiende glas met een tang uitgerekt, tot een ding met poten en staart, om het vervolgens weer in de oven te smijten. Het is tijd dat we wat glas gaan kopen kennelijk. Nou als ik de prijzen zie van kleine glasfiguurtjes van €125 euro, bedenk ik toch maar geen glazen kikker voor Moederdag.

We kijken nog wat rond in de winkeltjes met maskers en glas. En we vinden een leuke ketting met bijbehorende oorbellen, voor een weg geef prijs. Toch nog een cadeautje voor Moeder. Zondag krijgt ze niets, alleen een ontbijtje.

Het is weer tijd voor de volgende pret. Een gondelvaart. De zwarte gondels zijn 11 meter lang en speciaal voor de toeristen voor 6 personen ingericht. Vroeger had iedere koopmans familie zijn eigen gondel in mooie kleuren. Sinds de zwarte pestepidemieën zijn ze er alleen nog voor toeristen. Er zijn er zo'n 300 over in Venetië en allemaal zwart gelakt.

We varen met wel 20 gondels achter elkaar. Omdat wij nummer 5 en 6 waren in deze boot, zitten wij voorin op aparte zittingen. Achter ons zitten twee stellen uit Limburg. We maken foto's van elkaar en ik merk dat de vrouw achter mij bang is. Elke keer als we een beetje schuin gaan roep ik moaaaah..Ze heeft het niet meer, ik lach me rot.

We varen smalle gangetjes in achter elkaar aan. Van een romantisch gevoel is bij mij geen sprake, ik vermaak we wel. Van andere passerende gondels komt soms gitaar of accordeonmuziek. Die zijn vast meer kwijt dan wij.

We hebben 40 minuten vrij. De basiliek, die is gratis. We steken het plein over naar het straatje met de kerk waar je je rugtas moet achterlaten, krijgen een garderobe ticket en zwaaien daarmee bij de ingang van de basiliek, waar we direct worden binnen gelaten en niet in de enorme rij hoeven staan van mensen met tassen die van niets weten. Fijn dat Marian ons op die mogelijk heeft gewezen.

In de kerk staan we alsnog in de rij van mensen die de Pale d'Oro willen zien. De kerk is prachtig (geweest) met mooie ingelegde vloeren, marmeren zuilen en allemaal goudmozaïek in de gewelven van het plafond. Het zou wel een schoonmaak beurt kunnen gebruiken. Er glinstert niets meer, alles is dof en vuil.

We zijn bijna aan de beurt voor de Pale d'Oro, een enorm goud met edelstenen paneel achter het altaar, welke Bijbelse en heilige taferelen toont. Hier is toch nog een kassa te passeren. Het hekje gaat pas open als je een kaartje van €2 euro onder een scanner houd. Onder het altaar liggen de overblijfselen van San Marco, die door de Byzantijnen vanuit Alexandrië hier naar toe zijn gebracht. Dat wist ik niet, heb het ergens gelezen.

We hebben nog 10 minuten over om de rest van de basiliek te zien en onze tas op te halen, voordat het volgende programmapunt aanvangt.

In de kerk van de achter te laten goederen”, staat een fooienpot op de toonbank. De vrouw grist echter met een venijnig Prego het kaartje uit mijn handen en ik stop mijn portemonnee weer weg.

We gaan weer achter een roze paraplu aan naar de taxiboten, die ons over het Canal Grande, de hoofd waterweg van Venetië, terug zullen brengen naar Porto Basilio, alwaar onze Prince of Venice ligt. De terug vaar boot naar Porec in Kroatië.

De meestal witte taxibootjes zijn ingericht voor 8 personen. Je moet net als in een Limo zitten, want het dak is laag en de zijruiten ook. Waterdruppels maken het glas ook nog eens ondoorzichtig. Yvonne vraagt of ze naast de stuurman mag staan om foto's te maken. Zij is dan ook de enige met een goed uitzicht. Maar de tocht is prachtig langs alle belangrijke gebouwen, onder de Rialtobrug door, Door de smalle slootjes, waar we bijna een aanvaring krijgen met een vrachtboot. Maar de stuurman slaat op tijd in zijn achteruit en vaart eromheen. Ze zijn niet boos op elkaar zo te zien.

Op de boot naar Porec drinken we nog een biertje, eten een tosti en Yvon doet haar nieuwe ketting en oorbellen aan. Wat een heerlijke dag.

1 note · View note

fjordfronesis · 5 years

Text

Als een droom

Vandaag leek wel twee dagen in een geperst! Waar zal ik beginnen? Ik begin wel gewoon bij het begin. Ik werd absurd laat wakker voor mijn doen: 9:15. Ik stond dus op met een flinke domper en een waas voor mijn ogen die daar symbool voor stond. Na twee koffie en een wandeling van een half uur was ik van die waas genezen, en toen pas drong pas echt tot me door wat de bedoeling was van vandaag. Dat interview met Guido van Oorschot natuurlijk, de klassieke muziek-journalist van De Volkskrant. Ik was het niet vergeten, maar ik was het wel een beetje uit het oog verloren door hoe onprettig ik uit bed was gestapt. Een mengsel van volwassen spanning en kinderlijk enthousiasme stroomde door mijn aderen.

In principe hoefde ik niets meer voor te bereiden. Vragenlijst was uitgeprint, tas was ingepakt, apparatuur was opgeladen, sleutels waren klaargelegd, route was uitgestippeld. Vlekkeloze voorbereiding, dacht ik. Toch doorliep ik alles nog eenmaal, want mijn verleden heeft nou niet bepaald uitgewezen dat ik blind op mezelf kan vertrouwen. Dat bleek een goede zet, want ik was zowel mijn laptop als Archivals opnameapparaat vergeten in mijn rugtas te stoppen.

In de loop van de ochtend kwam er een mail binnen van Guido van Oorschot. ‘’In mijn agenda staat dat het interview voor vandaag ingepland staat, in mijn hoofd staat die voor morgen. Ik kan allebei de dagen. Laat maar weten wat jouw voorkeur geniet.’’ Ik antwoordde meteen: ‘’Ik zou toch graag vandaag af willen spreken, aangezien ik morgen al een ander interview ga afnemen. PS: klopt dit [...] adres?’’ Geen reactie. Twee uur later - tien minuten voordat ik de auto moest instappen - ineens toch reactie: ‘’Prima, doen we. Adres klopt... Of toch niet?’’ Wat. ‘’Toch wel.’’ Ha! Wat.

De rit ging helemaal naar Almere. Naar een Van Der Valk-restaurant langs de snelweg. Meer dan een uur rijden. Meer dan een uur om na te denken. In de auto luisterde ik naar wel drie of vier keer naar Beethoven Piano Sonata No. 14 in C sharp minor. Ook nog naar Mozart Piano concerto No. 20 in D minor. Ik stuiterde in mijn stoel. Mijn hemel wat een virtuozen. Ze stolen mijn aandacht. Maar tegen het einde van de rit - eigenlijk volledig uit het niets - werd ik overvallen door doemscenario’s. Als het nou maar goed gaat met opnemen. Als ik het nou maar niet verpest. Als hij nou maar iets zinnigs te zeggen heeft op de vragen die ik hem ga stellen. Als hij dit interview nou maar niet ziet als het ultieme moment om te pronken met zichzelf. Als alles nou maar gewoon goed gaat. De beelden brachten me van mijn stuk, ze moesten uit mijn kop gemept worden. Maar ze bleven rond me heen zoemen als ongrijpbare muggen in de nacht.

Eenmaal plaatsgenomen in het chique restaurant bestelde ik een muntthee en een jus d’orange. Ik was ruim een half uur te vroeg. Ik bevond mezelf ineens tussen ontspruitende liefdesaffaires en zakelijke gesprekken. Na een half uur zenuwachtig priegelen aan het servetje voor mijn neus zag ik Guido van Oorschot binnenlopen. Althans, dat dacht ik. Ik wist het pas zeker toen hij duidelijk naar iemand op zoek leek. Ik gooide een hand in de lucht toen hij mijn kant uitkeek. Er verscheen een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. We ontweken elkaars blik totdat hij vlakbij mijn tafel was aangekomen. Ik stond op, schudde hem de hand. Sociale etiquettes afwerken. Toen ik zijn hand losliet waren alle zenuwen plots weg. We liepen naar een rustigere plek toe. Vanaf dat punt ging alles eigenlijk vrij soepel. Behalve het aanzetten van alle opnameapparatuur.

Natuurlijk had hij allemaal mooie dingen te vertellen. Hij zit al 25 jaar in de muziekjournalistiek. Erin gestroomd nadat hij conservatorium (blokfluit) en muziekwetenschappen had afgerond. Hij heeft veel verteld, heel veel zelfs, en ik geloof dat ik goed ben omgegaan met alle informatie die hij me heeft voorgeschoteld. Soms vroeg ik door, vaak liet ik hem maar gewoon zijn verhaal doen. Hij leek steeds in de verte te kijken, alsof hij zijn gedachten daarmee kon scherpstellen of zo. Het is raar, maar ik herinner me er eigenlijk niet eens zo veel meer van wat hij heeft gezegd, alsof het een droom was die ik slechts fragmentarisch kan navertellen. Als ik er goed over nadenk en goed om me heen kijk dan kan ik me vast steeds meer en meer herinneren. Maar net als bij echte dromen kan ik bepaalde woorden of beelden nog heel helder voor de geest halen.

Nadat ik alle opnameapparaten had uitgezet voerden we nog een klein gesprekje. O ja, Archivals ding was uitgevallen na 37 minuten. Maar goed, op een gegeven moment vroeg ik hem wat zijn favoriete stuk is. Nou, hij klapte dicht of zo. Tegen het ongemakkelijke aan. Na een halve minuut zei hij: ‘’Ik kan niet kiezen.’’ En toen vroeg ik: ‘’Wat is het stuk waardoor je dacht: ik wil me mijn hele leven bezighouden met klassieke muziek?’’ Ik gaf mezelf een denkbeeldig schouderklopje. In zijn blik dacht ik iets vredigs te bespeuren. Hij antwoordde vrijwel meteen en begon met zijn verhaal: ‘’Toen ik een jaar of 25 was, net afgestudeerd, bevond ik me op een splitsing in de weg. Ik kon een goedbetaalde baan krijgen. Niet iets met klassieke muziek. Maar echt een ‘goede’ baan. Ik hoefde alleen mijn handtekening te zetten en dan zou ik een succesvolle carrière kunnen opbouwen. Ik weet nog goed dat ik op een camping in Frankrijk was, en uit een klein radiootje klonk een cello sonata van Bach. De geluidskwaliteit was slecht, maar de uitvoering was prachtig. Ik zag voor me hoe ik over twintig jaar een mooie auto en een mooi huis met de beste geluidsinstallaties in bezit zou hebben. Maar ik kon het niet. Ik wist dat het ontzettend moeilijk zou worden als ik geld wilde verdienen als muziekjournalist, maar ik wist ook dat ik niet anders kon. Ik hield van schrijven en ik hield van klassieke muziek. Het was mijn leven. Als ik met dat mooie huis en die mooie boxen naar precies datzelfde cello sonata van Bach zou luisteren, dan weet ik zeker dat ik onwijs depressief zou worden. En op dat moment besloot ik vol voor muziekjournalistiek te gaan.’’

Op weg naar huis stopte het met regenen en brak de lucht open. Overal om me heen zag ik de effecten van de schemer. Grijze wolken kregen roze buikjes. De opengebroken lucht kreeg de rijke kleuren van een schilderspalet. De langzaam voortdrijvende file waar ik in stond kon mijn extase niet beïnvloeden. O, ja, nu ga ik even checken hoe goed de opnames zijn gelukt.

0 notes

kristatravelling · 5 years

Text

Simon Peter

Maak kennis met Simon Peter, één van mijn sponsorkinderen uit Kenia. Ik mocht hem onlangs voor het eerst ontmoeten en zijn thuis bezoeken. Het is een ondeugend kereltje. Ondanks zijn vreugde dat ik op bezoek was wilde hij toch liever buiten spelen terwijl de volwassenen aan het praten waren. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Trishian (één van mijn andere sponsorkinderen) die geen seconde van mijn zijde wilde wijken, saaie gesprekken of niet. Ach, laat hem maar plezier maken, groot gelijk heeft hij toch? Als je 9 jaar bent moet je met volle teugen kunnen genieten van het leven. Op zijn roze kapotte sportschoenen gaat hij naar de kerk, naar school en naar het project. Andere schoenen heeft hij niet, al zijn op school zwarte schoolschoenen verplicht. Zijn kleren zijn kapot en hij heeft geen rugtas om zn boeken in mee naar school te nemen. En toch is er altijd een lach op zijn gezicht. Hij houdt ervan om te spelen, grapjes uit te halen en wanneer hij de kans krijgt grist hij het fototoestel uit onze handen om gekkigheid mee uit te halen.

Simon Peters moeder heeft soms werk. Bijvoorbeeld als oppas voor kleine kinderen. Daar verdient ze maar heel weinig geld mee. Ze zou wel graag iets willen verkopen zoals tomaten. Maar dan moet je eerst een klein startkapitaaltje hebben om een vrachtje tomaten van te kopen en dat heeft ze niet. Samen wonen ze in een piepklein huurhuisje dat bestaat uit 1 kamer. De huur is 1500KSH. Nog geen €15 per maand. Toch lees ik in de map van Simon Peter op het project van Compassion dat één van de zorgen is dat ze de maandelijkse huur maar moeilijk kunnen opbrengen. Ik voel me zo machteloos. Wat zou ik dit kleine nog zo speelse kereltje graag uit deze ellende willen helpen voordat de volle realiteit als een zware last op zijn schouders zal gaan wegen.

Ik koop een nieuw stel kleren, schoenen en sokken voor school, een tree eieren, een zak bonen en een zak gedroogde vis voor hem. Dat is wat ik hem nu kan geven naast de knuffels, de foto’s en de tijd die we samen mochten doorbrengen. Natuurlijk zal ik hem blijven schrijven. Ik ben ook intens blij dat hij elke zaterdag op het project extra onderwijs krijgt en extra vaardigheden leert. Hij heeft een kans op een beter leven met meer kennis en vaardigheden dan kinderen in een vergelijkbare situatie die niet naar het Compassion project gaan. Ik hoop dat het zijn moeder lukt in de loop van de tijd een minibedrijfje te beginnen. Hoe mooi zou het zijn als dit gezin met een klein beetje hulp van buitenaf stapje voor stapje op toch eigen kracht deze miserabele situatie kan ontvluchten? So long Simon Peter, may we meet again!

#kenya #kakamega #compassio #hero #love

0 notes