Tumgik
#pinturas famosas de picasso
dibujoypintura7 · 1 year
Text
Pinturas Famosas de Picasso: Un Legado de Arte Revolucionario
Pablo Picasso es uno de los artistas más famosos e influyentes del siglo XX. Conocido por su estilo revolucionario y vanguardista, Picasso dejó una huella indeleble en la historia del arte. En este artículo, exploraremos su vida y obra, centrándonos en algunas de sus pinturas más famosas. Los Primeros Años de Picasso Pablo Ruiz Picasso nació en Málaga, España, en 1881. Su padre era un profesor…
Tumblr media
View On WordPress
1 note · View note
praza-catalunya · 1 year
Text
Els 4 Gats, referente da modernidade en Barcelona
O Museu del Modernisme de Barcelona presenta, nestes meses centrais do ano, a mostra Els 4 Gats Bressol del Modernisme,Lito Caramés unha fermosa antolóxica de obras de persoeiros que se moveron nos postrimeiros tempos do século XIX por aquela afamada taberna. Por outra banda, vén sendo unha homenaxe a Pablo Picasso, asiduo de Els 4 Gats, cando van 50 anos do seu pasamento. Sempre resulta pracenteiro comprobar que, con regularidade, a iniciativa privada supera os pulos das entidades públicas na oferta expositiva da arte. A arte, esa actividade que seica non serve para nada, pero que é tan esencial no decurso das comunidades humanas.
Lito Caramés
Tumblr media
Graner. Personatge a la taverna, 1898
Els 4 Gats Bressol del Modernisme. Museu del Modernisme de Barcelona (MMBCN)
Sens dubte l’origen dels Quatre Gats a Barcelona va tenir la influència directa de Le Chat Noir de París. En totes dues ciutats, la capital francesa i la ciutat comtal, es van succeir una sèrie de fets històrics i geopolítics que van proporcionar el sorgiment d’una generació d’artistes i intel·lectuals que van marcar el nou rumb de l’avantguarda cultural. (...) Ells van marcar el punt de partida de la renovació cultural en les dues ciutats. (Gabriel Pinós, 2019).
Neste ano de 2023 o Museu del Modernisme de Barcelona (MMBCN) presenta unha gran exposición temporal cun título tamén bastante longo: Els 4 Gats Bressol del Modernisme. Casas, Rusiñol, Utrillo, Romeu ... i Picasso. Nas salas deste atractivo museo pódense contemplar unha duascentas obras de diversa confección: pinturas, debuxos, esculturas, carteis e mesmo mobles que brindan a oportunidade de deixarse mergullar nunha viaxe polo tempo e achegarse ao ano 1897, data na que abre as súas portas esa famosa taberna. A confección de tal actividade corre a cargo de Gabriel Pinós, coñecido activista cultural, comisario de arte e tamén o responsable da tan dinámica galería de arte Gothsland. O título vai dando pistas sobre a motivación da tal mostra artística: este ano celébranse os 50 anos do pasamento de Pablo Picasso, motivo para presentar o tobo modernista onde o artista malagueño ofreceu ao público as súas primeiras obras, a súa primeira exposición.
Tumblr media
Picasso.Carta de Plats de la cerveceria Els 4 Gats. 1899
Els 4 Gats Bressol del Modernisme está ideado e presentado con todo un fato de simbolismos. Por exemplo Pinós decidiu incluír nesa mostra catro obras de moitos dos artistas aí representados (que son moitos). E precisamente de Picasso tamén se poden observar catro das súas pezas iniciais. Els 4 Gats, catro obras. A exposición é un luxo, é unha antolóxica digna do mellor centro museístico público da cidade.
É de agradecer que a familia Pinós faga estes esforzos para poder ofertar nesta vila exposición retrospectivas tan excelentes. E non é a primeira. Foi a primeira entidade (privada ou pública) que decidiu presentar unha antolóxica sobre a xenial pintora Luísa Vidal, coetánea de Ramon Casas ou Santiago Rusiñol. Vidal foi tan boa que en varias obras (que foron atribuídas a Rusiñol ou Casas) xa se puido comprobar que fora borrada a firma dela, e substituída pola dun destes dous pintores; moito máis valorados, evidentemente, por seren homes. Non dixeron os críticos -perante séculos- que as mulleres non pintan tan ben coma os homes? De ser así, como é que atribúen a pintores (homes) algunhas das telas que se sabe con precisión que foron elaboradas por mulleres artistas? A ver se vai resultar que as mulleres son tamén grandes artistas; cousa que contradiría (¿¿??) o indicado por Linda Nochlin no seu famoso artigo Why Have There Been No Great Women Artists? A mesma familia Pinós é a responsable de ter programado moitas outras exposicións memorables (moitas delas arredor das décadas nas que o Modernismo impuxo as súas estéticas por Europa e outros continentes) como se acredita no seu portal web. Baste como exemplo a magnífica antolóxica Ramon Casas. La mirada moderna.
Tumblr media
Planella. La nena obrera, 1899
Els 4 Gats Bressol del Modernisme. Casas, Rusiñol, Utrillo, Romeu ... i Picasso
Els Quatre Gats s’inspirà en un local ben diferent, el cabaret Le Chat Noir. L’aparició gairebé simultània d’aquests dos espais ens serveix per entendre una realitat social tan complexa com la Barcelona del tombant del segle XIX al XX. Malgrat la seva aparent disparitat (...) ens trobem que aquí, com en altres indrets de la Barcelona d’aleshores, la població els convertí en punts de trobada i confluència (Juan Carlos Bejarano, 2019).
O establecemento hoteleiro Els Quatre Gats abre no ano 1897, na rúa Montsió (antes de Sant Josep), nunha das rúas do chamado Barri Gòtic. O tal Barri Gòtic semella ter bastante máis de Neogótico que propiamente de barrio baixomedieval. As probas están publicadas en extenso, con teses doutorais e todo polo medio. Esta taberna, froito da iniciativa de xente nova e artística como Santiago Rusiñol, Ramon Casas, Joaquim Mir, Miquel Utrillo (e a figura estelar e empresarial de Pere Romeu), pasou a ser a imaxe viva da bohemia barcelonesa. Els Quatre Gats (tal e como se pode ver na pintura-cartel de Ramon Casas que presidía o local: Ramon Casas i Pere Romeu en un tandem) estaba situada nos baixos da coñecida co nome de Casa Martí, tal era o apelido de quen a mandou construír. A tal casa Martí é o primeiro proxecto executado polo novo arquitecto Puig i Cadafalch, un dos grandes do modernismo catalán, no ano 1896. O seu estilo xa entra dentro do modernismo e, por suposto, do neogoticismo que xermolaba por toda Europa (Puig i Cadafalch era admirador da arte flamíxera das terras flamencas e xermánicas. Como anécdota dicir que Eugeni D’Ors –o que foi pope do Noucentisme (autoproclamado Genius), que logo nas súas erráticas derivas chegou a ser voceiro do franquismo– definiu o estilo da casa Martí como gótico-puigcadalquesco mozo de escuadra-catalán.
Tumblr media
Opisso. A l'interior d'Els 4 Gats, 1898
Els Quatre Gats seguiu aberta ata o ano 1903. En total seis anos que deixaron pegada na vida desta cidade. Alí facíanse tertulias, exposicións, ceas, xuntanzas artísticas, así como espectáculos de sombras chinesas, que tanto agradaban daquela pola novidade. Polos seus locais pasaron con asiduidade músicos como Albéniz, Granados e Millet. Outro dos habituais foi Antoni Gaudí, xunto co artista polifacético Torres García, o pintor de xitanas Nonell ou o debuxante Ricard Opisso. Todo un luxo; a mestura de creatividade e bohemia. En 1899 Pablo Picasso, con 17 anos, presentou alí a súa primeira exposición de arte, na sala grande, e fixo o cartel que se empregou portada do menú de Els Quatre Gats. E aínda se publicou unha revista co mesmo nome da taberna, Els Quatre Gats.
Na mostra que agora se comenta Els 4 Gats Bressol del Modernisme é un modelo de bo e importante traballo realizado para non só presentar obras de excelente calidade, senón de argallar o necesario para que, quen visite estes meses o Museu del Modernisme, se sinta arroupado por muebles, carteis e outros elementos que axuden na viaxe a finais do século XIX, ao corazón dos tempos modernistas. A Barcelona que xa sentía a industria na súa estrutura urbana (e arredores), pódese afirmar que entra na modernidade coa celebración da Exposición Universal de 1888. Ese evento significou a presentación internacional da vila, a chegada de novas modas (o xaponismo), de novas propostas estéticas. A primeira exposición universal que se celebra en Barcelona foi unha iniciativa privada e arriscada do empresario ferrolán Eugenio Serrano de Casanova, un enxeñeiro entusiasta desas exposicións internacionais. Cando todo ía rodado na preparación da mostra, a urbanización de toda a zona da Ciutadella (as portas de entrada estaban instaladas no Arc de Triomf), o concello da cidade de Barcelona decide retirar a Serrano de Casanova da xestión e organización. Hogano son outros os que levan a fama de teren artellado semellante evento que concitou a presenza de máis de 5 millóns de persoas.
Tumblr media
Torres García El gato negro, 1898
A valía de Els 4 Gats Bressol del Modernisme vaise vendo no seu percorrido. Hai carteis que nada teñen que envexar aos que, daquela, se facían en París ou noutras capitais. A obra que Picasso elabora para o menú da taberna é moi moderno: emprega uns volumes na indumentaria, as cores uniformes, planas, que xa daquela ían presentando Casas e moitos outros artistas barceloneses. Para dar idea dos traballos e os días da vila, está La nena obrera (de Planella) que obvia a explotación infantil e os perigos que representan esas máquinas ante as que traballaba moitas, moitas horas, unha rapaza (de 11 anos?). O risco de accidentes e a insalubridade dos locais eran pan de cada día. (Hogano non acaban de ser historia pasada estas explotación; hai pouco sóubose que McDonald’s emprega agora a nenos de 10 anos, en xornadas interminables). Non é o único, Rusiñol está representado co lenzo La fábrica, e Pellicer a unha muller pasando o ferro nun interior doméstico.
Tampouco poden faltar as referencias á vida bohemia. Un retrato de Rusiñol do músico Eric Satie, por exemplo, onde semella que a bohemia non ofrece a face máis amable, ou a fermosa tela de Graner que representa un home na taberna (sería a mesma de Els 4 Gats?). Graner, de certo sen querelo, pinta na parede do fodo a bandeira de Ucraína. Opisso, un dos asiduos ao local de Romeu está representado cun debuxo no que retrata a algúns dos habituais de  Els 4 Gats; perfectamente identificables Romeu (esquerda) ou Picasso, ao fondo e de pé, con certo aire de enfant terrible.
Para rematar, a exposición Els 4 Gats Bressol del Modernisme. Casas, Rusiñol, Utrillo, Romeu ... i Picasso xustiza aos bos traballos de Gabriel Pinós e demais traballadores do Museu del Modernisme e tamén da galería de arte Gothsland. Unha visita desde calquera xeito que se queira mirar totalmente recomendable.
Lito Caramés
Tumblr media
Casas. Entre llums, 1894
EXPOSICIÓN: Els 4 Gats Bressol del Modernisme
Museu del Modernisme
ata o 14 de xullo de 2023
2 notes · View notes
tlatlandblog · 22 days
Text
EPHEMERA / LITERATURA GRIS
La editorial La Perdiz sacó 11 títulos entre 1947 y 1973. Aquí, un rescate de aquel excéntrico proyecto editorial.
por Juan José Mendoza [Revista Ñ, 4/5/2024]
Tumblr media
En 1949 se publica en Buenos Aires La cruzada de los niños de Marcel Schwob. Se trata de una traducción al español de Ricardo Baeza con prólogo de Jorge Luis Borges y cinco ilustraciones de su hermana Norah. Es uno de los pocos títulos que entre los años 40 y los años 70 llevó adelante el proyecto de editorial La Perdiz. Un año antes, el catálogo de la editorial había aparecido patrocinado por la Revista Sur. En el folleto se anunciaba la publicación de Un almuerzo sagrado (1948) de Arturo Jacinto Álvarez; Una carta de las que no se envían (1948) de la Condesa Noailles; Sonetos del Jardín, de Silvina Ocampo y Las vísperas de Fausto, de Adolfo Bioy Casares. Un quinto título que se anunciaba, nunca llegaría a ver la luz: La oscura Cornelia, de Henry James.
Arturito, como también se lo conoció en el ambiente, fue el editor de la mítica editorial. De entre todos sus títulos, los exquisitos lectores contemporáneos conocen la edición de Esvén, suerte de autobiografía velada –y no tanto– del propio Arturo. La descripción que de la obra hizo Rosa Chacel hace pensar en un precursor de las ficciones del yo, y en las extrañas formas de la anticipación que la literatura transporta: “La novela es, simplemente, el soliloquio mental de un chico que habla a su perro, cuando éste ya no existe…” 
Para los afectos al coleccionismo y a la historia del arte, las noticias de las excentricidades de Arturito surcan como una marca de agua la historia cultural del siglo XX. Nacido en Buenos Aires en 1921, en 1924 la historia lo sitúa en París con tan sólo tres años de edad. Algún tiempo después, ya aparece como personaje literario en El paraíso de Mujica Lainez y en Adán Buenosayres de Leopoldo Marechal. Sylvia Molloy lo personifica en El común olvido y María Moreno lo encuentra, vivo, una tarde de 1998 en el Hogar Martín Rodríguez de Ituzaingó. Muchos años antes, Felisa Pinto lo encuentra en Buenos Aires en el Hotel Crillon, Séptimo Piso, Habitación 728. Arturito vivía en una habitación de hotel presidida por dos esfinges en la puerta de entrada: Adela y Josefina. Pero no eran las esfinges las piezas de arte más famosas de su colección. Entre 1946 y 1955, Arturito fue el propietario del Parade, el telón que Pablo Picasso pintó en 1917 por encargo para un ballet del régisseur ruso Serguei Diaghilev, con música de Erik Satie y textos de Jean Cocteau. El nombre de Erik Satie no pasa desapercibido para los lectores de Ricardo Zelarayán –Zela había escrito, en 1988, el texto de presentación para la primera audición de Satie en Argentina, en el Teatro San Martín–.
¿Cómo el telón fue a parar a manos de Arturo? Lo adquirió en cuotas en una tenida entre el Museo Nacional de Bellas Artes y la Embajada de Francia. Después del Golpe del 55 –como metáfora de paralelismo cifrado entre la historia del peronismo y la estancia del Parade en la Argentina–, Arturito vendió o donó el telón al Pompidou. Un tiempo antes, cuando Picasso se enteró que el Parade era propiedad de Arturo, se limitó a decir que su pintura estaba en manos de un muchacho argentino que tenía una colección de Constantin Guy. 
Arturito fue el primer dandy queer de la Argentina, organizador de tertulias que presidía con sobretodos de cachemire y botellas de Chandon. Muchas de estas cosas, el lector contemporáneo las puede reconstruir a partir de la aparición hace poco de un texto que Claudio Golonbek firma con el título de “Editorial La Perdiz (1947-1973). Pastiche y extravagancia”. Golonbek se enteró de la existencia de Arturito y su proyecto editorial por una erudita semblanza de Hugo Beccacece. A partir de allí, como un lector literal, comenzó con la pesquisa de todos los ejemplares del catálogo. Además de tomarse en serio –hasta agotar stock– el trabajo del coleccionismo, Golonbek edita una publicación en formato fanzine que distribuye digitalmente a un selecto grupo de lectores. En la descripción del objeto se indica: “Son proyectos que integran una plataforma informativa multidisciplinaria orientada a desarrollar investigaciones y contenidos originales. El formato de las publicaciones apunta a sumar tanto research como ensayo en producciones intelectuales y académicas en las que se prioriza el valor de la opinión.” El Fanzine tiene sus colecciones: Focus On Art trata sobre temáticas vinculadas al mercado de arte. Sniper On Books concentra “investigaciones sobre libros, documentos, objetos coleccionables y memorabilia.” Peeping On Artists reproduce estudios laterales, ensayos, labores gráficas, traducciones… 
La idea de publicar materiales propios que en archivística reciben el nombre de ephemera / literatura gris, participa del mundo de la Literatura Sin ISBN, Literatura Gris. Esta suerte de Literatura Semi-Publicada –representada por textos que son efectivamente publicados pero que, por su propio carácter de difícil acceso no llegan a una gran cantidad de lectores– intenta reconstruir el propio contexto de circulación del que los propios objetos históricos tratados también participan. Entre las páginas del material de Golonbek, se reproducen las portadas del catálogo de La Perdiz. En un retrato, se ve la fisonomía que Arturo Jacinto Álvarez tenía en 1961. Parece un personaje entresacado en esos años de una oficina de la calle Madison de Nueva York. ¿Y hasta del interior de un cuadro de Edward Hopper tal vez? 
Regresando a la historia de la Editorial La Perdiz, aquel catálogo iniciado a fines de los años 40 roza otros proyectos de su época, como el de la revista Disco de Rodolfo Wilcock (aparecida entre 1945 y 1947). Con el paso del tiempo, el proyecto editorial de La Perdiz –el significante no traiciona– est perdiz en la espesura. Como un amante de lo vintage, lo anacrónico, lo intempestivo, el análisis de Golonbek al respecto es categórico: las editoriales contemporáneas adeudan a los lectores actuales una urgente reedición de Esvén.
Editorial La Perdiz (1947-1973). Pastiche y extravagancia Claudio Golonbek Sniper_On_Books 36 págs.
0 notes
linhp23p1 · 2 months
Text
Blog #7: La Persistencia de la Memoria
Para este blog, yo decidí estudiar sobre un artista hispanohablante. Yo escogí Salvador Dalí para mi artista para estudiar. La pintura más famosa de Salvador Dalí es La Persistencia de la Memoria. En esta pintura, hay muchos relojes en un fondo muy pintoresco. Los relojes contrastan el fondo que muy tranquilo, no hay mucho movimiento. Dalí enfocó en los detalles de los relojes distorsionados. Yo pienso que es muy interesante porque los relojes se están derritiendo. ¡Algo no es posible! Yo pienso que este simboliza que tiempo no lógico en tus sueños. Los sueños y el inconsciente son los elementos muy crucial para el estilo de surrealista, un estilo Dalí exploró más. Salvador Dalí fue un artista surrealista que nació en España. Él desarrolló un estilo y personalidad muy excéntrico con su bigote muy largo. Dalí solo empezó experimentar con el estilo de surrealismo después el conoció Pablo Picasso en París.
Tumblr media Tumblr media
0 notes
edisonblog · 2 months
Text
"Gernica" 1937 - Pablo Picasso
"Gernica" is one of Spanish painter Pablo Picasso's most famous works of art, created in 1937 in response to the bombing of the Basque city of Gernica during the Spanish Civil War.
This monumental black and white mural painting is a powerful and moving representation of the horrors of war and the suffering inflicted on civilian victims.
The work is characterized by its chaotic and symbolic composition, in which human figures, animals and objects are distorted and fragmented, conveying a feeling of despair and anguish. The bull, the horse and the mother with her dead son are some of the central figures that have become icons of human suffering in times of war.
The limited color palette of black, white and gray adds additional impact to the work, emphasizing the dark and tragic nature of the event depicted. Furthermore, Picasso's cubist style, characterized by the representation of objects and shapes from multiple simultaneous points of view, contributes to the feeling of chaos and disorder in the painting.
"Gernica" became an enduring symbol of the brutality of war and the need for peace and reconciliation. After the conclusion of the Spanish Civil War, the painting toured the world in traveling exhibitions, helping to raise awareness of the horrors of the conflict and inspiring pacifist movements.
Today, "Gernica" is permanently displayed at the Reina Sofía Museum in Madrid, where it continues to attract visitors from around the world and provoke reflections on the devastating impacts of war on humanity.
Oil on canvas
Movement
Cubism, Surrealism
Dimensions
349.3 cm × 776.6 cm (137.4 inches × 305.5 inches
#edisonmariotti @edisonblog
.br
"Gernica" 1937 - Pablo Picasso
"Gernica" é uma das obras de arte mais famosas do pintor espanhol Pablo Picasso, criada em 1937 em resposta ao bombardeio da cidade basca de Gernica durante a Guerra Civil Espanhola.
Esta monumental pintura mural em preto e branco é uma representação poderosa e comovente dos horrores da guerra e dos sofrimentos infligidos às vítimas civis.
A obra é caracterizada por sua composição caótica e simbólica, na qual figuras humanas, animais e objetos são distorcidos e fragmentados, transmitindo uma sensação de desespero e angústia. O touro, o cavalo e a mãe com seu filho morto são algumas das figuras centrais que se tornaram ícones do sofrimento humano em tempos de guerra.
A paleta de cores limitada a preto, branco e cinza adiciona um impacto adicional à obra, enfatizando a natureza sombria e trágica do evento retratado. Além disso, o estilo cubista de Picasso, caracterizado pela representação de objetos e formas a partir de múltiplos pontos de vista simultâneos, contribui para a sensação de caos e desordem na pintura.
"Gernica" tornou-se um símbolo duradouro da brutalidade da guerra e da necessidade de paz e reconciliação. Após a conclusão da Guerra Civil Espanhola, a pintura percorreu o mundo em exposições itinerantes, ajudando a conscientizar sobre os horrores do conflito e inspirando movimentos pacifistas.
Hoje, "Gernica" é exibida permanentemente no Museu Reina Sofía, em Madrid, onde continua a atrair visitantes de todo o mundo e a provocar reflexões sobre os impactos devastadores da guerra na humanidade.
Óleo sobre tela
Movimento
Cubismo, Surrealismo
Dimensões
349,3 cm × 776,6 cm (137,4 polegadas × 305,5 polegadas
Tumblr media
0 notes
christopher1987 · 6 months
Text
Conoces a Paul Gauguin?
Hablar del talento de grandes artistas en la época moderna es increíble, fascinante y alucinante, mencionar a Gustav Klimt, Rene Magritte, Cézanne, Monet, Dali Van Gogh, si sigo seria una lista larga, pero de gran valor artístico.
En este pequeño espacio conoceremos un poco a un aventurero enamorado de las mujeres y del arte.
Eugène Henri Paul Gauguin (Paris, 7 de junio de 1848-Atuona, Islas Marquesas, 8 de mayo de 1903), conocido como Paul Gauguin, fue un pintor posimpresionista reconocido después de su fallecimiento. El uso experimental del color y su estilo sintetista fueron elementos clave para su distinción respecto al impresionismo. Su trabajo fue de gran influencia para los vanguardistas franceses y para muchos otros artistas modernos, como Pablo Picasso y Henri Matisse.
Gauguin antes de iniciar las artes se dedicaba a agente de bolsa, logrando ser un empresario exitoso gracias a su padrastro que lo ayudo en esta industria, pero llega a tener una crisis o un bajón y la bolsa en Paris se derrumba y decide dedicarse completamente al arte.
Tumblr media
Una de sus primeras pinturas, dedicada e inspirado por la belleza de su madre fallecida que también fue artista en cerámica.
Conocer de Paul Gauguin en lo que resta de su historia llega hacer un artista incomprendido en las artes, pero con los años demuestra ser increíble lo que realizo.
No tuvo éxito en su primer matrimonio, después de 11 años y decide dedicarse en Paris de forma completa al arte, donde conoce a Pizarro y le presenta otros artista como Cézanne, llega a crear varias obras y exponer en diferentes museos, pero no logra tener éxito y decide aventurarse a Perú donde se inspira de otras culturas y pinta lo que ve, la cultura, el estilo de vida y dejando pinturas en cada país que visitaba. Decide ir a Panamá con su amigo Laval en busca de otra aventura y lograr invertir en negocios, pero no tiene éxito y cambia de rumbo a Martinica allí viven como los aldeanos alimentándose de lo que le brinda la naturaleza, viviendo una vida dura, pero sin dejar al lado su amor al arte, inspirado por la mujeres del pueblo y su cultura pintado una serie increíble con su estilo impresionista.
Tumblr media
Paisaje y estilo de vida de los aldeanos de Martinica, varios de esto cuadros son llevados a Paris expuesto y donde Van Gogh se enamora de su estilo, su forma de pintar , su forma de representar otra cultura, otros tonos de piel con colores cálidos. Van Gogh pide a su hermano comprar obras de Gauguin y poder conocerlo de cerca, llegando a tener una amistad donde resulta problemática con el tiempo y Gauguin decide irse y allí viene la famosa historia de Van Gogh cortar su oreja con tal de que regrese Gauguin, se especula varias historia de este suceso, un suceso que con los años se convierte en un legado de merchandising.
Paul Gauguin viaja a Tahití creando su mejores obras artísticas para mi, nuevamente inspirado por la cultura, las mujeres y el estilo de vida crea una series de diferentes estilos artisticos.
Tumblr media
Un pintor que no se preocupaba o se interesaba en la perfección, el solo quería pintar lo que veía, lo que sentía esas personas, esa sencillez de vivir.
Tumblr media
Pintura inspirada del nacimiento de su hijo con su joven esposa.
Tumblr media
Paul Gauguin inspirado en la belleza de su esposa crea una variada series de cuadros donde muestra la desnudes de una manera hermosa, sin ser vulgar y realista, trabajando los cuadros en dos dimensiones, sin enfocarse en la profundidad en los detalles del paisaje.
Hasta el ultimo día de Gauguin pinta sus cuadros con diferentes estilos en su trayectoria artística como impresionismo, postimpresionismo, simbolismo, cloisonismo, primitivismo, cabe destacar que llego a crear piezas escultórica y pinto murales.
Tumblr media
Un artista incomprendido en su época, desterrado de su país su mala fama de casarse con mujeres muy joven, pero con un amor al arte hasta el día de su muerte.
Se podría hablar y conocer mucho mas de este gran artista, pero nos quedaría pequeño este blog un recorrido formidable en cada lugar que conoció.
Esto fue un pequeño fragmento del gran Paul Gauguin.
0 notes
nelsonp23p2 · 7 months
Text
Blog #3
Para este blog, yo leí de Pablo Picasso. Pablo Picasso nació en Malaga. Malaga es en España del sur. Picasso es una artista famosa. Pablo Picasso es conocido por una pintura llamado "Guernica". Además, Picasso es mejor conocido como el pionero de cubismo. Durante todo la vida de Picasso, Picasso creó muchas obra de artes. Picasso creó esculturas y cerámicas también. Guernica es un pictura increíble. Picasso creó "Guernica" representar los bombardeos. Las gentes de alemáns bombardeó. Hasta el día de hoy, "Gerunica" es una pintura más famoso de Pablo Picasso porque historia de fondo y la guerra. En la pintura "Guernica", yo veo muchos seres vivientes. Por ejemplo, a la izquierda, yo veo un caballo. Un caballo pudo representar muchas cosas, pero yo pienso un caballo es caos.
Tumblr media
https://www.museoreinasofia.es/coleccion/obra/guernica
0 notes
latribunademadridnorte · 10 months
Text
Descubre el Guernica: enigma resuelto en el Reina Sofía
Descubre el Guernica: enigma resuelto en el Reina Sofía
El Guernica, una de las obras maestras más reconocidas del pintor Pablo Picasso, es una de las principales atracciones del Museo Reina Sofía en Madrid, España. Esta famosa pintura, que fue creada en respuesta al bombardeo de la ciudad vasca de Guernica durante la Guerra Civil Española, se ha convertido en un ícono del arte contemporáneo y en un símbolo de protesta y resistencia. El cuadro, de…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
gabientalismo · 1 year
Text
Indisciplinência Indomável - 31/08/2021
Se lhe cantassem as canções mais recentes das rádios ele não saberia. Se lhe contassem as histórias mais famosas do último ano, ele não saberia. Se lhe mostrassem a pintura mais famosa do mundo, ele não teria a mínima ideia. Se lhe mostrassem quaisquer outros sentimentos, ele não saberia. Se lhe mostrassem o mundo, ele seria engolido. Se lhe mostrassem a obra de Picasso, acharia a coisa mais linda já vista, pois não seria influenciado a achar a arte moderna feia. Ele sentiria com o tato o óleo na tela, pois seus olhos não eram voltados para o mundo. Ele não percebia, tateava.
O homem não precisava ver o exterior, ver as novidades, ver as antiguidades, sentir o futuro. Ele precisava tateá-lo. E quando ele tocava, ele engolia, ele absorvia para si como o mais apaixonante poema é absorvido pela mais apaixonada mulher. Ele absorvia. E com seus olhos voltados para dentro, com seus olhos ao contrário, ele espelhava-se. Uma tempestade, um furacão, um tsunami, uma erupção. Os desastres infinitos e únicos eram sua preocupação. Não precisava se preocupar com o que era novo, com o que era velho, com o que era futuro, com o que era. Ele se preocupava com si, e ele não entendia a si, então observava-se. Ele observava-se como com toda a certeza Darwin observou os tentilhões em Galápagos. E aquela indecência, aquela indisciplinência consumia-o, comia-o, devorava-o e deixava-o atônito. Como poderia tanto em tão pouco? Como poderia tudo em nada? Como poderia ele, desacreditado, deixado doutro lado, esquecido... Como poderia ele ser tão rico em desastres naturais? Como ele conseguia ter tudo aquilo em si, toda aquela beleza da destruição, toda a raiva da mãe natureza, toda a morte e todo o amor envolvido na perda, toda a saudade que se sente quando o furacão da tristeza acolhe quem mais está desprevenido, como quando toda a ansiedade consome-se, quando tudo se volta contra você... Como?
Ele se perguntava. E aquela obra tão linda de Picasso que ele consumiu, que ele guardou para ele na última gaveta do pensamento, representou-o tão bem que ele achou que o cubismo era na verdade uma forma de representa-lo, e não uma forma de arte. Achou que o progenitor daquela obra havia criado-a especialmente para ele, e que caso ele não tivesse memória a longo prazo, ele não saberia dizer se fora ele mesmo o criador da obra, ou um ser que via-o diariamente. Não, não sabia, não sabia de nada. Mesmo só vendo um espelho, ele não possuía conhecimento. Não aguentava mais.
O homem, sem saber o que fazer, fechou os olhos e se ignorou. Quebrou todos os espelhos, todas as colheres, drenou toda a água para nunca se ver. Seu reflexo era um furacão. Suas casas, antes lindas e decoradas com todo o tipo de reflexo mundial eram agora simples pedaços quadrados. Simples blocos de concreto. Eram simplesmente nada. Ele saía de escorregador de um quintal ao outro, sem se preocupar em enchente alguma, por que como ver ela se você não tem reflexos?
Sua vida continuou, despojada, desajeitada, irreal. Seu interior que clamava por desespero cessou. Ele não ligava mais, convivia com tudo. A convivência diária consigo deixava-o farto. Farto de si mesmo, pois ninguém se aguenta, nem mesmo Deus...
1 note · View note
avab22p1 · 1 year
Text
Blog 8
Elegí la actividad treinta y siete, encontrar una obra de arte famosa de un artista de habla hispana. Elegí "El Viejo Guitarrista" de Pablo Picasso. "El Viejo Guitarrista" es una famosa pintura de Pablo Picasso, creó durante su Período Azul en 1903-1904. El Período azul de Picasso viene de su tristeza por la muerte de su amigo. La pintura es de un hombre viejo y solitario, vestido con harapos y agarrado una guitarra antigua. Su cuerpo encorvado y su expresión triste capturan la melancolía y desesperanza características de esta etapa del artista. La paleta de colores fríos y oscuros refuerza el tema de la soledad y la tristeza. Picasso vivió en Barcelona y este cuadro muestra sus sentimientos mientras vivía en pobreza. Esta pintura es un testimonio emotivo de la empatía de Picasso por los marginados y su habilidad para transmitir emociones a través de su arte. Me gustó la actividad, porque yo aprendí sobre la historia de uno de los cuadros más famosos de Picasso.
Tumblr media
0 notes
youngtacocrown · 1 year
Text
Pablo Picasso
Tumblr media
Pablo Ruiz Picasso (Málaga, 25 de outubro de 1881 – Mougins, 8 de abril de 1973) foi um pintorespanhol, escultor, ceramista, cenógrafo, poeta e dramaturgo que passou a maior parte da sua vida na França. É conhecido como o co-fundador do cubismo e por ter um pincel de 36 cm — ao lado de Georges Braque —, inventor da escultura construída,[1][2] o inventor da colagem e pela variedade de estilos que ajudou a desenvolver e explorar. Dentre as suas obras mais famosas estão os quadros cubistas As Meninas D’Avignon (1907) e Guernica (1937), uma pintura do bombardeio alemão de Guernica durante a Guerra Civil Espanhola.
aqui vao 5 obras dele
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
0 notes
delyrarte-blog · 1 year
Text
Charles Loupot, uno de los mosqueteros del diseño gráfico francés
Tumblr media
Charles Loupotes cartelista, diseñador y pintor, contemporáneo de los afichistas Cassandre (Adolphe Jean Marie Mouron), Paul Colin y Jean Carlu, ellos fueron apodados "los mosqueteros del cartelismo frances" se considera que estos cuatro diseñadores marcan una nueva etapa en el diseño de la época. Charles Loupot nace el 20 de julio de 1892 en Nice, Francia; fallece el 18 de octubre de 1962 en Francia. Su familia se marcha a vivir al pueblo de Lausana en Suiza, siendo Charles muy pequeño. En 1911 Charles se matricula en École des Beaux-Arts en Lyon donde toma clases de pintura y dibujo, hasta el comienzo de la primer guerra mundial. Loupot parte al frente, unos meses comenzada la guerrera Charles regresa convaleciente a Lausana, en este periodo de tiempo entre los años 1916 a 26 comienza a diseñar cartels e ilustraciones para el diario La feuille d'Avis, almacenes y marcas de lujo de la ciudad; trabaja tambien en el gran taller impresor de la ciudad donde aprende el arte de la litografía.
Paris, la gran galería de arte al aire libre.
Cursando el año 1923 Charles y Marcelle Vittet su musa inspiradora se mudan a Paris. En la ciudad luz, comienza a trabajar en imprenta Maison Devambez como litografo y diseñador. Allí sus carteles son novedosos, con una estética renovada para la época, lineas claras y un exclente uso del aerografo, logran cautivar a clientes como: automotora Peugeot, té Twinig, pinturas Valentine, los jabones Dop. automóviles Voisin entre otras.
Tumblr media
El caracter de Charles. Loupot llega a paris trayendo sos estudios de arte y la gran aficion a la pintor Paul Cezanne, uno de sus primeros carteles en relación a este pintor es el que realiza para la automotriz Voisin en 1923.
Tumblr media
Dentro de las vanguardias toma elementos del Fauvismo (Henri Matisse,  André Derain, Maurice de Vlaminck, Raoul Dufy) y el cubismo (Georges Braque y Pablo Picasso). La producción de afiches sigue adelante hacia a formas más limpio, con lineas definidas y nítidas, usando una paleta de colores primaros, esmaltados y cromados, formas muy simples y elegantes muy fácil de leer. Elige darle más importancia a la forma (al dibujo) que a la tipografía. Según los críticos de la época, estos cuatro mosqueteros Cassandre, Colin, Carlu y Loupot, son los encargados de producir una nueva etapa en el diseño gráfico, ellos invaden las calles de parís con su carteles, creando en ellas verdaderas galerías de arte. Charles es un de los cuatro artista ganadores para ir a la famosa Exposición Internacional de Artes Decorativas e Industriales Modernas, dentro del pabellón frances de 1925 En 1929 Loupot junto a otros artistas, diseñadores y arquitectos se unen en La Union Francesa de Artistas Modernos, el fin es crear bellas piezas para mejorar la calidad de vida de la gente, hoy en día Diseño Industrial. Este mismo año junto a Adolphe Jean Marie Mouron (Cassandre) montan el estudio de diseño famoso llamado Alliance Graphice, para estos dos diseñadores esta es una gran época de trabajo, Cassandre diseña la famosa pieza l’Étoile du Nord en 1927, se separan en 1934
Tumblr media
1936 Charles comienza a trabajar en la empresa de bebida aperitiva St-Raphael junto al jefe de publicidad Max Augier, esta equipo duro 20 años, donde no hubo barreras creativas de ningún tipo. Una marca, una imagen corporativa que perdura hasta la acualidad.
Tumblr media
Este diseño creado a medido de 1936 sigue vigente hoy en día.
Tumblr media
2023 Charles se retira al pueblo francés de Chevroches donde se dedica a la pintura y a relizar murales, Fallece el 18 de octubre de 1962. Read the full article
0 notes
pdgarrote · 1 year
Text
Sobre la fotografía como manifestación de pereza.
Tumblr media
Se nos mete la fotografía como arte. No es arte y se nos hace creer que lo es y que los fotógrafos son unos artistas, unos artistas que tienen en su interior lo mismo que tenía van Gogh o Picasso. Hay cosas, que por estar vivos en esta sociedad, tenemos que tragar. Ser obedientes y tragar. Es realmente una asquerosidad tener que tragar algunas cosas. Por ejemplo, tener que tragar que la fotografía es un arte. Lo que tenían que hacer ya los educadores es decir desde el principio a los niños y a los jóvenes y también a sus padres, los que ya están en la edad adulta, que lo más característico del ser humano es la pereza que les da todo que sea trabajar. Esta es una verdad como una catedral. Una de esas verdades que no se dicen. No se dicen por culpa de que los seres humanos en general son vistos como electores y como consumidores y nadie quiere caer mal por decir una verdad que pueda hacer daño. Pero lo cierto es eso y con eso hay que contar. Los políticos serían los primeros que deberían contar con esa característica tan humana. Y deberían hacerlo además no para cambiar a los seres humanos de vagos en trabajadores, sino para conocer la realidad. El éxito de la fotografía se debe a esto. Es mucho más cómodo hacer una foto que pintar un cuadro. Un burro, poniendo su pezuña sobre el botón, saca una foto. 
Los inventos tecnológicos surgen con el fin de hacer la vida más fácil, más cómoda. O sea, hay  una mente que está laborando siempre y en todo lugar en favor de la pereza congénita de los humanos, sabiendo que es absolutamente inviable una máquina que no facilite las cosas, que haga la vida más incómoda, una máquina que dé más trabajo. No, las máquinas se inventan en favor de lo que más desean los seres humanos, que es no tener que trabajar. 
Y ahora llaman mecenas de las artes a la hija de un empresario que está forrado de millones y que ya hace tiempo que no sabe qué hacer con tanto dinero por haber organizado en La Coruña una exposición con las fotografías de uno que se hizo famoso fotografiando a las modelos, sobre todo se hizo famoso por haber fotografiado a modelos que fueron en su día muy famosas. Por supuesto, este fotógrafo fue el encargado de hacer las fotografías el día de la boda de la hija de este millonario empresario. 
Por supuesto, tanto el padre como la hija se morirán sin saber que la fotografía no tiene nada que ver con la cultura, ni con el arte. La fotografía solo tiene que ver con la pereza. O sea, la fotografía no es algo que esté mal, solo está mal cuando se la quiere hacer pasar por lo que no es. ¡Oh, y qué decir de todos aquellos que han recibido algún galardón de alguna institución cultural por haber estado haciendo fotografías pretendidamente artísticas! ¡Oh, sí qué hacer con toda esta corte de hombres y mujeres que se creen algo por utilizar la fotografía como medio de expresión artística! la primera pregunta que habría que hacerles: ¿Por qué la fotografía?, ¿por qué no la pintura? ¿Cuántos de ellos responderán con sinceridad? Ni uno solo. Todos querrán salir indemnes de la entrevista, todos querrán seguir con sus vidas, haciendo creer al mayor número de personas que ellos son artistas de verdad y que además de vagos no tienen nada. Horror.
1 note · View note
jeanettet22p2 · 1 year
Text
Blog #4
Tumblr media
La actividad yo escoje es leer y estudiar sobre Pablo Picasso, Yo estudié el arte trozo identificado como “Guernica”. Los colores en el trozo son oscuros. Lo contiene mucho gris y negro tonos. El arte estilo es abstracto, allí muchas diferencias en el formas y tamaños. A través de la pintura describe sufrimiento, muerte, y tristeza. Acuerdo el artículo, la pintura es una de las obras de Picasso más famosa. Eso fue inspirado el bombardeo aéreo de la localidad vasca. Pablo Picasso nació el 25 de octubre de 1881 en Málaga. El es uno más famosa pintores de todos los tiempos. El fue excepcionalmente conocido en el vigésimo centuria. El es recordado sobre todo por ser fundador del cubismo. Su obra oscila desde el período azul a la período rosa. El estuvo también conocido por su carisma, compromiso, y creatividad. Yo aprendido que el es conocido por cubismo y es respetado en el mundo de arte. Yo me gusta la actividad porque Pablo Picasso es uno de mi favorito pintores. Yo tuve dificultad en interpretar sus pinturas peros ellos tenían profundos significados. 
0 notes
avozdotempo · 1 year
Photo
Tumblr media
Em um dia como este, mas em 1913, a obra mais famosa do mundo, a Monalisa ou La Gioconda de Leonardo Da Vinci, era recuperada em Florença, na Itália. Após dois anos de seu roubo, que diga-se de passagem, foi extremamente fácil, ela foi encontrada após denúncia de um antiquário que depois de receber proposta de venda da obra não pensou duas vezes e avisou as autoridades. O antiquário recebeu uma recompensa, e o criminoso foi detido, Vincenzo Peruggia disse que havia roubado a obra por patriotismo já que considerava que ela deveria estar no seu país de origem. Até hoje não se sabe quem de fato foi o mentor intelectual do roubo, Pablo Picasso, na época, chegou a ser preso e interrogado pois devido sua ideologia artística, para a polícia, ele era um possível suspeito. Toda essa repercussão deixou a fama da Monalisa ainda maior e a trama rendeu livros e filmes. Obrigado pela leitura e atenção. :) Obs.: Publicação original de dois anos atrás.* Fonte: EducaBras e Wikipedia #monalisa #DaVinci #LeonardoDaVinci #Arte #Picasso #italia #frança #espanha #mundo #pintura #obradearte #Historia #fatos #fatoshistoricos #aula #aulaonline Imagens: Desconhecido • Public domain Wikimedia Commons Leonardo da Vinci • Public domain Wikimedia Commons https://www.instagram.com/p/CmF5hsxtMZ0/?igshid=NGJjMDIxMWI=
0 notes
britneyt22p1 · 2 years
Text
Blog #3
Pablo Picasso fue un artista muy popular en España. Él era conocido por sus pinturas, dibujos, y esculturas. Picasso nació en el 25 de octubre de 1881 en Málaga, España, pero pasaba mayor de su tiempo en Francia. Fue un artista con más influencia en el siglo XX. Además, ayudó a desarrollar una variedad de estilos de arte en el movimiento de cubismo. Él empezó a una edad temprana y experimentó con diferentes técnicas de arte. Sus logros inspiraron a muchos artistas y él se volvió una figura muy importante y conocida en la industria de arte. Una de sus más famosas piezas de arte es el Guernica. Esta pintura fue pintada con óleo y tiene una paleta de colores obscuros. Hay una figura de mujer en la pintura que representa sufrimiento y dolor. El Guernica simbolizaba antiguerra y llevó atención a la Guerra Civil Española. La pintura ayudó a recaudar dinero para ayuda humanitaria cuando estaba lugar en una exposición de arte para turistas.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
0 notes