Kelebekler öldü, papatyalar soldu, denizkızları da gerçek değilmiş zaten. 🕶️

Bana dokunmayın olur mu? beni iyileştiremezsiniz. Bir kanser hastasına nasılsın diye sorulmaz. Bir ölüye neredesin diye sorulmaz. Bir mezarlığa neyin var denmez. En fazla çiçeği sulanır. Annemin göğüsüme ektiği papatyalar öldü, kokusu çıkar birazdan pişmanlıklarımın.."

Yol kenarında rastlanılan bir dal papatyayı ya da üç beş dut tanesini.. Avucunun içinde arkasına saklayarak..

Sen gidince papatyalar da öldü, dutların da tadı yok zaten.

''Mevsimler değişti, papatyalar öldü aklı olan delirdi olmayan ise dünyayı kirletti..''

papatyalar ölünce güzel kokar...

Akın'ın papatyası öldü...

Sevgili V, 

Güven. ona karşı hissettiğim en güçlü duygu buydu. Eğer hislerimi bir kelimeyle ifade edecek olsaydım bu sanırım Güven olurdu. Sevgili V, onu kaybetmiş olmak inanılır gibi değil, tüm kayıpların ve tüm olguların ötesinde. Kaldıramayacağım bir yük gibi omuzlarımda. Açelyaları düşünüyorum. Menekşeleri düşünüyorum. Güneşe bakan ayçiçeklerini düşünüyorum. Nergisleri düşünüyorum. Bazen de koparıldıkları an kokmaya başlayan papatyaları düşünüyorum. En sevdiğim çiçek her ne kadar Açelya da olsa beni en çok etkileyen papatyalar sanırım. Koparıldıklarında koku saçmaya başlamaları beni en çok etkileyen şeylerden biri olmuştur her zaman. Ben sadece bazen düşünüyorum sevgili V. Onu kaybetmiş olmamı ve bunun bende derin bir yara açmış olmasını düşünüyorum. Bazen üstesinden geleceğimi hissedip toparlasam da bazen epeyce umutsuz bir noktaya geliyorum. Onun hala benim yanımda olduğu zamanlar uzun uzun takip ettiğimiz diziden zihinime kazınan bir alıntı geliyor aklıma sevgili V, şöyle diyor; ”Hayatımı yaşamamı söylerdi. Aklımdaki sesti, bir adı olduğunu bile bilmeden önce. Cesur olmamı söyleyen oydu. Zayıf düştüğümde güçlü olmamı ya da başkalarının beni hissettirdiği kadar güçsüz olmadığımı. O öldüğünde onun sesi de öldü. Gülüşü. O ses. Beni tanımlayan o ses.”

Biliyorum artık yok ve binlerce boşlukla dolu içim. Dolduramayacağım kadar boşluk var. Nereye kadar mücadele edebilirim ya da bu savaşı kazanabilir miyim inan ki bilmiyorum. 

Papatyalar ve ben seni çok bekledik. Sen bizi bildiğin halde gelmedin, gelmek istemedin.

Papatyalar senin uğrunda öldü, bundandır güzel kokması.

Her satırı aşk kokan bir kadından her satırı kan kokan bir kadına dönüşmekti benim için hayat. Vardım veya yoktum. Ortası yoktu. Durup biraz dinleneyim diyip soluklandığım, başımı omzuna yaslayıp huzur bulduğum... Birgün her şey üzerime tek tek yıkılmaya başladı; umutlarım, hayallerim, cesaretim, aşkım... Ya kaçıp kurtulmalıydım ya durup ezilmeli. Durup ezilmeyi seçtim. Yıkıntılarını üzerimden atmak yerine başımı dizlerime dayayıp kollarımla sarıldım. Artık bendim, ezilen ruhum bana aitti. Kesiklerimden damlayan kanlar satırlarımı kırmızıya boyadı.

kadın çiçeklerin arasında oturmuş onları kokluyordu. yazıyor bir yandan günlüğüne: 'bak burada yeni çiçekler yetişmiş gök. senin gözyaşların bu toprakları cennet yaptı. her yağmur damlası senin yüreğinden düşen göz yaşları.. ve her gözyaşın benim okyanusuma karışıp beni her damla da biraz daha dibe çekiyor.' iç çeke çeke ağladı genç kadın çiçeklerin arasında.. göz yaşlarını akıtmaktan utanıyor, sevdiği adamın bahçesine kendi kirli göz yaşı düşsün istemiyordu. küçük bir erkek çocuğu gördü ileride, bahçeden papatyaları koparıyordu. kadın hemen yanına gidip sordu onları neden kopardığını. 'eylül var abla' dedi.. 'çok sever eylül papatyayı. taç yapacağım ve ona hediye edeceğim.' genç kadının içi şefkatle doldu. 'ben de çok severim papatyaları biliyor musun?' dedi çocuğa.. 'benim de sevdiğim adam biliyordu çok sevdiğimi.. ama o papatyalar koparılsın hiç istemezdi. bak bu bahçeye.. kendisi çok uzun bir yola gitti.. beni yanına alıncaya kadar da benim için bu bahçeyi hazırladı.. onun yanına gidinceye kadar her gün buraya gelir papatyalara onu anlatırım. sen de eylül’ü alıp gel buraya.. incinmesin papatyalar.' çocuğun gözleri sevinçle parladı. koşa koşa kız çocuğunu almaya gitti. genç kadın günlüğünün başına geçti tekrar: 'bak gök, senin gibi bir yürek yetişiyor bu topraklarda. sevdiği kız için her şeyi yapabilecek küçücük bir yürek..' deftere bir yağmur damlası düştü.. 'ağlama gök.. papatyalar solmadı henüz..' iç çekti genç kadın, -ama kardelenler öldü gök. yüreğimin kırağısında kardelenler kurudu.- 'yaşatacağım seni, buraya gelen her yürekte senin çiçeklerinin kokusu kalacak' dedi genç kadın ve defteri kapattı. aylar geçti ve mevsim kış oldu. genç kadın kardelenleri görmek için dağların tepesinde yürüdü haftalarca.. ama tek bir kardelen göremedi.. anladı genç kadın kardelenlerin bir daha asla kendisi için açmayacağını. yürüdü uçurumun başına kadar ve bıraktı kendini. gökyüzünün gözyaşları arasında süzüldü ve okyanusa karıştı.. o günden sonra her yaz erkek çocuğu ve eylül papatyaları sevmek için geldiler o bahçeye. genç kadının defterini buldu bir gün çiçekler arasında oğlan.. ve yazdı deftere: 'göğüne kavuştun dimi abla..' ve eylül her kış genç kadının dolaştığı dağlarda kardelenlerin arasında yürür oldu. kardelenler genç kız göğüne kavuştuktan sonra her sene kış aylarında eylül için açtı..

Güzel herşeyin bi sonu vardır...

Kelebekler öldü

Papatyalar yaşamadı

Güneş batti

İnsanlar yıkıldı...

Sen bi güldün papatyalar öldü

sen bi güldün papatyalar öldü

Sen bir güldün, papatyalar öldü artık

Mevsimler değişti, papatyalar öldü aklı olan delirdi olmayan ise dünyayı kirletti..

Kelebekler öldü, papatyalar soldu, denizkızları da gerçek değilmiş zaten.

Sen bir güldün,papatyalar öldü

Artık seviyor olmalıydın,dikenlendi gönlüm

Sevmiyor diye koparılan bu yaprak küstah

Saftirik bakış açıma geometri düşman⭐