#półwysep | Explore Tumblr Posts and Blogs

koval-nation · 6 months

Text

52) Nogajowie, Nogajcy, Nogais, Ногай, Noğay, Ногайлар, Noğaylar, nagaj, Нога́йцы, ногайские татары, Nogajscy Tatarzy, także Krymscy Stepowi Tatarzy, własna nazwa – ногай) – lud turecki, zamieszkujący Kaukaz Północny, południowe Powołże i Półwysep Krymski. W etnogenezie Nogajów brały udział takie starożytne ludy jak: Siracy, Ujsuni, Ujgurzy, Kipczacy, Asi, Kereici, Dormeni, Najmanowie, Mangini, Bułgarzy, Katagani, Bajdarzy i inne, mieszkające w regionie Irtyszu, północno-zachodniej Mongolii, Azji Środkowej, południowym Uralu, Dolnej Wołdze, Kaukazie Północnym, północnym regionie Morza Czarnego, w regionie Donu, regionie Azowskim i regionie Dolnego Dniepru. Wiele z nich posiadało własne państwa. Pojawienie się etnonimu „nogaj”, jest związane z przywódcą wojskowym i politycznym zachodniego ułusu Złotej Ordy, Beklerbekiem Nogajem, żyjącym w XIII wieku. Nogaj skonsolidował wokół siebie ludy protonogajskie, które otrzymały wkrótce swój etnonim po imieniu swojego wodza. Według dobrze znanych źródeł, najwcześniejszym pojawieniem się nazwy „Nogais”, w kontekście ery Złotej Ordy, jest określenie „nogaj” wzdłuż lewego brzegu Dniestru na Mapie Świata, weneckiego kartografa Andrea Bianco w 1436 roku. W okresie panowania Złotej Ordy, pod wspólnym etnonimem „nogaj”, rozumiano całą ludność koczowniczą i pół-koczowniczą obszaru stepowego między Dunajem, Donem, Kubaniem, Terekiem, Wołgą, Uralem i Embą.

Język nogajski należy do tureckiej grupy językowej w ramach ałtajskiej rodziny językowej. W trakcie rozproszenia narodu nogajskiego, wytworzyły się cztery dialekty tego języka: karanogajski, współczesny nogajski, aknogajski i karagaszski. Wraz z dialektami języka krymsko-tatarskiego, kipczackiego dialektu języka uzbeckiego, tworzą kipczacko-nogajską podgrupę kipczackiej grupy języków tureckich. Na rozwój języka nogajskiego największy wpływ miały ludy kipczacko-połowieckie. Język literacki utworzono na podstawie dialektu karanogajskiego i nogajskiego języka mówionego. Piśmiennictwo od XVIII wieku do 1928 roku oparte było na liternictwie arabskim, w latach 1928–1938 używano do zapisu alfabetu łacińskiego, od 1938 – cyrylicę. Religia oraz tradycja zachowana była w porządku islamskim.

Turecka grupa etniczna zamieszkująca region Północnego Kaukazu. Większość z nich występuje w północnym Dagestanie i Kraju Stawropolskim, a także w obwodzie karaczajsko-czerkieskim i astrachańskim; niektórzy mieszkają także w Czeczenii, Dobrudży (Rumunia i Bułgaria), Turcji, Kazachstanie, Uzbekistanie, Ukrainie, a niewielka diaspora Nogai występuje w Jordanii. Mówią językiem Nogai i są potomkami różnych plemion mongolskich i tureckich, które utworzyły Ordę Nogai. Istnieje siedem głównych grup Nogai:

Ak Nogai

Karagash

Kuban-Nogai

Kundraw-Nogai

Qara-Nogai

Utars

Yurt-Nogai.

Przez długi czas wierzono, że ich założycielem imiennikiem był Nogai Khan (dosł. „pies” po mongolsku), wnuk Jochi. Nogai (zm. 1299–1300) był de facto władcą, twórcą królów i przez krótki czas samozwańczym chanem Złotej Ordy. W latach 90. na Północnym Kaukazie, podzielonym na konfederacje plemienne Aq (Białe) Nogai i Qara (Czarne) Nogai, nadal żyło 65 000 osób. Nogai zamieszkują tereny Dagestanu, Czeczenii, obwodu stawropolskiego i obwodu astrachańskiego. Od 1928 r. istniał Obwód Nogajski w Republice Dagestanu, a od 2007 r. Obwód Nogajski w Republice Karaczajo-Czerkieskiej. Kilka tysięcy Nogai żyje w Dobrudży (dziś w Rumunii), w mieście Mihail Kogălniceanu (Karamurat) i wioskach Lumina (Kocali), Valea Dacilor (Hendekkarakuyusu), Cobadin (Kubadin). Szacuje się, że obecnie w Turcji żyje około 90 000 Nogai, osiedlili się głównie w prowincjach Ceyhan/Adana, Ankara i Eskisehir. Język nogai jest nadal używany w niektórych wioskach środkowej Anatolii – głównie wokół Jeziora Słonego, Eskişehir i Ceyhan. Do dziś Nogais w Turcji zachowali swoją kuchnię: Üken börek, kasık börek, tabak börek, şır börek, köbete i Nogay şay (herbata Nogai – napój przygotowywany przez gotowanie mleka i herbaty z masłem, solą i pieprzem). Junior Juz, czyli Mniejsza Orda Kazachów, okupowała ziemie dawnego Chanatu Nogajskiego w zachodnim Kazachstanie. Część Nogajów dołączyła do Kazachów w XVII-XVIII w. i utworzyła odrębny klan lub plemię zwane Kazachsko-Nogajami. Ich szacunkowa liczba to około 50 000. Od XVI wieku aż do ich deportacji w połowie XIX wieku Nogai zamieszkujący północne wybrzeże Morza Czarnego dzielili się na następujące podgrupy (z zachodu na wschód):

Bucak (Budjak) Nogais zamieszkiwał obszar od Dunaju po Dniestr

Cedsan (Yedisan) Nogais zamieszkiwał tereny od Dniestru po Południowy Bug

Camboyluk (Jamboyluk) Nogais zamieszkiwany na ziemiach od Bugu do początków Półwyspu Krymskiego

Cedişkul (Jedishkul) Nogais zamieszkiwał północ Półwyspu Krymskiego

Kubań Nogajs zamieszkiwał północ Morza Azowskiego w okolicach Prymorska (dawniej Nogajsk).

Imię Nogai wywodzi się od imienia Nogai-chana (zm. 1299/1300) prawnuka Czyngis-chana, generała Złotej Ordy (zwanego także Chanatem Kipczaka). Plemię mongolskie zwane Manghitami (Manghut) stanowiło rdzeń Ordy Nogai. Orda Nogajska wspierała Chanat Astrachański, a po podboju Astrachania w 1556 roku przez Rosjan przeniosła swoją wierność na Chanat Krymski. Nogajowie chronili północne granice chanatu krymskiego, a poprzez zorganizowane najazdy na Dzikie Pola hamowali osadnictwo słowiańskie. Wielu Nogajów wyemigrowało na Półwysep Krymski, aby służyć jako kawaleria chanów krymskich. Osiedlając się tam, przyczynili się do powstania Tatarów krymskich. Hodowali różne stada i migrowali sezonowo w poszukiwaniu lepszych pastwisk dla swoich zwierząt. Nogais byli dumni ze swoich koczowniczych tradycji i niezależności, którą uważali za lepszą od osiadłego życia rolniczego. Zapisana historia Nogajów rozpoczęła się, gdy przedstawiciele Imperium Osmańskiego dotarli na Nizinę Terek – Kuma, gdzie Nogajowie żyli jako zbuntowane klany i pasterze. Było dwóch głównych wodzów: Yusuf Mirza i Ismail Mirza (Bey z Ordy Nogai od 1555 do 1563). Yusuf Mirza wspierał przyłączenie się do Turków. Jednak jego brat Ismail Mirza, sprzymierzony z Rosjanami, zaatakował Yusufa i ogłosił jego zwierzchnictwo pod panowaniem rosyjskim. Następnie zwolennicy Yusufa Mirzy wyemigrowali na Krym i Jedisan, dołączając do Chanatu Krymskiego. Zwolennicy Yusufa przyjęli imię Qara, później nazwane przez Krymów Kichi (Mały - założony w 1557 r. przez Mirzy Kazy. Ci, którzy pozostali na terenie dzisiejszego zachodniego Kazachstanu i Północnego Kaukazu (Wielka Orda Nogajska) przyjęli imię Uly (Silny). Około 500 000 Nogai wyemigrowało do dzisiejszej Turcji około XVI wieku, po upadku Ordy Nogai. Osiedlili się w miastach: Şanlıurfa, Gaziantep, Kırşehir, Eskişehir, Adana, Kahramanmaraş, Afyon, Bursa. Ci Nogai nie mówią już językiem Nogai, a niektórzy z nich nie są świadomi swojego pochodzenia; jednakże w ich wioskach obowiązują zwyczaje Nogai.

Na początku XVII wieku przodkowie Kałmuków, Oiraci, migrowali ze stepów południowej Syberii nad brzegami rzeki Irtysz do regionu Dolnej Wołgi. Różne teorie próbują wyjaśnić to posunięcie, ale ogólnie przyjęty pogląd jest taki, że Kałmucy poszukiwali obfitych pastwisk dla swoich stad. Dotarli do Wołgi około 1630 roku. Ziemia ta nie była jednak niekwestionowanym pastwiskiem, ale raczej ojczyzną Ordy Nogai. Kałmucy wypędzili Nogajów, którzy uciekli na Równiny Północnokaukaskie i do Chanatu Krymskiego, obszarów znajdujących się pod kontrolą Imperium Osmańskiego. Niektóre grupy Nogajów szukały ochrony rosyjskiego garnizonu w Astrachaniu. Pozostałe koczownicze plemiona tureckie zostały wasalami chana kałmuckiego. Po aneksji Krymu przez Rosję w 1783 r. osadnicy słowiańscy i inni zajęli pasterskie ziemie Nogajów, ponieważ Nogajowie nie mieli stałego miejsca zamieszkania. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku rosyjska cesarzowa Katarzyna Wielka przesiedliła około 120 000 Nogajów z Besarabii i obszarów na północny wschód od Morza Azowskiego na Kubań i na Kaukaz. W 1790 roku, podczas wojny rosyjsko-tureckiej, książę Grigorij Potiomkin nakazał przesiedlenie części rodzin Nogajów z Kaukazu (gdzie, jak się obawiał, mogą przedostać się do Turków) na północny brzeg Morza Azowskiego. Na mocy traktatu w Jassach (Jass) z 1792 r. granica rosyjska rozszerzyła się aż do rzeki Dniestr, a rosyjskie przejęcie Jedisanu zostało zakończone. Traktat bukareszteński z 1812 r. przekazał Budjak pod kontrolę rosyjską.

Po skonfiskowaniu ziemi należącej wcześniej do Nogais, rząd rosyjski zmusił Nogais do osiedlenia się różnymi metodami, takimi jak spalenie ich namiotów i ograniczenie swobody poruszania się. Rosyjski generał Aleksander Suworow wymordował tysiące zbuntowanych Kubanów Nogajów w 1783 r. W tym okresie kilka plemion Nogajów schroniło się wśród Czerkiesów. Kilka innych klanów Nogai zaczęło masowo migrować do Imperium Osmańskiego. Nogai podążali dwiema trasami. Szacuje się, że przed 1860 rokiem w Dobrudży osiedliło się około 7 000 Nogajów z Ord Bucak i Cedsan. Większość z tych Nogajów wyemigrowała później do Anatolii. Jednak wielki exodus Nogais miał miejsce w 1860 r. Wiele klanów z Ord Kamboluckich i Kubańskich przeniosło się na zachód, na południową Ukrainę i tam zimowało wraz ze swoimi współetnicznymi w 1859 r. Wyemigrowali albo przez porty Teodozji lub Kerczu, albo przechodząc przez stepy Budjak do Dobrudży. W tym okresie 50 000 z około 70 000 Nogais z Kubania i przyległego regionu Stawropola opuściło Rosję i udało się do Imperium Osmańskiego. Nakłonili do emigracji także Nogajów z Krymu (mieszkających w dzielnicach Jewpatorii, Perekopu i na północy Symferopola). 300 000 Tatarów krymskich (w tym Nogajów) opuściło Krym w roku 1860. Podobnie 50 000 Nogajów zniknęło z południowej Ukrainy do 1861 r. Inne klany Nogajów wyemigrowały bezpośrednio z Kaukazu do Anatolii wraz z Czerkiesami. Nogais mieszkali obok niemieckojęzycznych mennonitów w regionie Molochna na południowej Ukrainie od 1803 r., kiedy mennonici przybyli tam po raz pierwszy, aż do 1860 r., kiedy Nogajowie zostali deportowani. Kumykowie, podobnie jak Nogai, pojawili się na Kaukazie w XIII wieku. W pewnym języku są one powiązane z Nogai i należą wraz z nimi do tej samej gałęzi (Nogai).

Złota Orda była zachodnim skrzydłem wielkiego imperium mongolskiego. Złota Horda rządziła większością europejskiej i środkowej Rosji od 1227 do 1502 roku. Lud Nogai to potomkowie Złotej Ordy zamieszkujący południową Rosję. Obszar ten obejmuje północny Dagestan, północną Czeczenię oraz Stawropol i Astrachań. Imię Nogai pochodzi od imienia Nogai-chana, generała Złotej Ordy, który był prawnukiem Czyngis-chana. Imperium mongolskie pod rządami Czyngis-chana i jego synów przejęło władzę na dużym obszarze zachodniej Azji i Europy Wschodniej (aż do Węgier) na początku XIII wieku. Ostatecznie pokonani przez Litwinów i Rosjan pod koniec XV wieku, pozostałości Złotej Ordy nadal zamieszkiwały w dużych ilościach południową Rosję, rejon Wołgi, stepy na północ od Kaukazu oraz południową Ukrainę i Krym. Nogajowie, jedna z ocalałych podgrup Złotej Hordy, mają połączone pochodzenie mongolsko-tureckie. Nogai mówią swoim własnym, odrębnym językiem Nogai. Nogajowie mówią także płynnie po rosyjsku, dzięki czemu mogą komunikować się z sąsiadami i uczestniczyć w rosyjskim społeczeństwie. Tradycyjnymi zajęciami Nogai była koczownicza hodowla zwierząt i działania wojenne. Nogajowie przemierzali kraj ze swoimi owcami, końmi, bydłem, kozami, jakami i wielbłądami w poszukiwaniu wody i zielonych pastwisk. Ten niegdyś koczowniczy lud mieszka obecnie głównie w małych wioskach i zajmuje się rolnictwem oraz hodowlą zwierząt. W okresie krótkiego lata Nogai uprawiają pszenicę, owies i jęczmień oraz warzywa. Przetrwała charakterystyczna kuchnia Nogai, zachowująca wiele mongolskich korzeni – której wyrazistym ucieleśnieniem jest herbata Nogai, gorąca herbata przygotowywana przez wspólne gotowanie mleka i herbaty, wraz z masłem, solą i pieprzem. W południowej Rosji tradycje patriarchalne Nogai mieszają się ze współczesnymi wpływami Rosji, Azji Środkowej i świata muzułmańskiego. Starożytne zwyczaje są nadal praktykowane i szanowane wśród Nogai. Istnieje ogromna potrzeba, aby miłość Boża przepełniła kulturę Nogai i cały Dagestan. Niektórzy młodzi ludzie z Nogai przeprowadzają się do rosyjskich miast w poszukiwaniu lepszego życia. Święta w Nogai obejmują sporty polegające na jeździe konnej i wyścigach konnych. Łucznictwo, zapasy i sokolnictwo to także ulubione zajęcia Nogai.

"Obecnie praktycznie wszyscy Nogai wyznają, że są muzułmanami sunnitami. Islam jest częścią ich tożsamości".

Prawie wszyscy Nogai to muzułmanie sunnici. Na ich odmianę islamu wpływa również religia ludowa. Większość Nogai wierzy, że bycie Nogai oznacza bycie muzułmaninem. Sunnici muzułmanie wierzą, że najwyższy Bóg, Allah, przemówił przez swojego proroka Mahometa i nauczył ludzkość, jak prowadzić prawe życie poprzez Koran i hadisy. Aby wieść sprawiedliwe życie, musisz wypowiedzieć szahadę (wyznanie wiary), modlić się pięć razy dziennie twarzą do Mekki, pościć od wschodu do zachodu słońca w miesiącu Ramadan, dawać jałmużnę biednym i odbyć pielgrzymkę do Mekki, jeśli masz środki. Muzułmanom zabrania się picia alkoholu, jedzenia wieprzowiny, hazardu, kradzieży, oczerniania i robienia bożków. Gromadzą się na zbiorowej modlitwie w piątkowe popołudnia w meczecie, miejscu ich kultu. Dwa główne święta muzułmanów sunnickich to Id al Fitr, przerwanie miesięcznego postu, i Id al Adha, świętowanie gotowości Abrahama do poświęcenia syna Allahowi. Praktyki religijne sunnitów są niezachwiane i proste. Muzułmanie wierzą, że Allah z góry określił nasz los; minimalizują wolną wolę.

0 notes

emzeciorrr · 8 months

Video

Pesa_H2_Hel_21.09.2023 from PESA Bydgoszcz on Vimeo.

Lokomotywa wodorowa PESA SM42-6Dn ze składem pasażerskim. Historyczny, pierwszy przejazd wodorowego pojazdu szynowego przez Półwysep Helski, na trasie Gdynia - Hel - Gdynia. 21 września 2023.

PESA SM42-6Dn hydrogen locomotive with a passenger train. Historic, first passage of a hydrogen rail vehicle across the Hel Peninsula, on the Gdynia - Hel - Gdynia route. September 21, 2023.

0 notes

famousharmonyluminary · 8 months

Text

Monte Gargano

Nazwa Gargano pochodzi od Celtów, bo już wspomina o niej Wergiliusz w Eneidzie. Celtowie zasiedlili ten bajkowo-rajski półwysep już na wiele wieków przed Chrystusem, o czym świadczą nagrobki datowane na VII-VI wiek przed naszą erą z wyraźnie wyrytymi celtyckimi hełmami. Co więcej miejsce to było miejscem kultu staro-pogańskich wierzeń a kult był szeroko rozpowszechniony w dawnej w Akwileji, z…

View On WordPress

#bł. Bronisław Markiewicz #Jan Paweł II Wielki #Michalici #Miejsce Piastowe #Monte Gargano

0 notes

organisationskoval · 1 year

Photo

734) Movimento Veneti, Venetians Movement, Ruch Wenecjan - wenecki, separatystyczny, ponadpartyjny ruch polityczny, którego celem jest promowanie niepodległości niezależnie od indywidualnych stanowisk politycznych, takich jak lewica czy prawica, w sposób demokratyczny i pozbawiony przemocy. Pełna nazwa ruchu, który powstał 26 listopada 2006 roku w Padwie, brzmiała Ruch Wenecjan na rzecz Niepodległości Wenecji (Movimento Veneti par ła Indipendensa de ła Venetia), ale powszechnie znany był również jako Wenecjanie (I Veneti). Ruch domaga się niepodległości dla tak zwanej Wenecji, kraju, który składałby się ze wszystkich terytoriów historycznej Republiki Weneckiej, obejmujących obecne Wenecja Euganejska, Friuli-Wenecja Julijska, niektóre prowincje Lombardii (Brescia, Bergamo, Cremona i Mantova ), część Trentino. W odróżnieniu od innych partii weneckich, takich jak Liga Veneta, Liga Veneta Repubblica i Projekt Północno-Wschodni, Wenecjanie w Ruchu nie stawili się w wyborach, ponieważ uznają, że już duża liczba partii niezależnych nie przynosiła większych rezultatów na rzecz niepodległości. Ewentualne przyszłe przekształcenie w partię było przewidziane w jej statucie, jednak tylko wtedy, gdy sytuacja społeczno-polityczna stwarza ku temu sprzyjające warunki. Co więcej, ruch nie uznał włączenia Wenecji Euganejskiej do Włoch w 1866 r. W drodze prawdopodobnie sfałszowanego referendum, jak twierdzili niektórzy historycy weneccy, tacy jak Ettore Beggiato i Gianpaolo Borsetto. Według strony internetowej Wenecjan z często zadawanymi pytaniami, chociaż prawo włoskie de facto obowiązuje w Wenecji Euganejskiej, niepodległość Wenecji Euganejskiej nie oznaczała zerwania jedności Włoch, ponieważ Wenecja Euganejska formalnie nie jest częścią Włoch („Nie odłączamy się lub chcemy oderwać się od Włoch, ponieważ w tym celu powinniśmy być ich częścią”) z wielu powodów. Po pierwsze, „Włochy zostały ogłoszone bez ziem weneckich”, w konsekwencji „istnienie Włoch nie zależy od ziemi weneckiej. Nawet bez ziemi weneckiej Włochy nadal byłyby zjednoczone, tak jak były zjednoczone przed dodaniem Wenecji Euganejskiej”. Po drugie, aneksja ziem weneckich nie została usankcjonowana żadnym podbojem militarnym: „Włochy nie wygrały, zwyciężyli ich sojusznicy”. Po trzecie, aneksja nie została usankcjonowana żadnym demokratycznym głosowaniem: „do aneksji potrzebne było referendum […ale ono] nie było ani wolne, ani tajne”. Po czwarte, „aneksja nastąpiła na dwa dni przed głosowaniem”. Po piąte, jedność polityczna Półwyspu Apenińskiego nie została nawet osiągnięta dzisiaj, ponieważ Półwysep jest nadal podzielony na trzy państwa: „Republikę Włoską, Państwo Watykańskie i Najjaśniejszą Republikę San Marino”. Jeden z członków założycieli ruchu, Gianluca Busato, założył w 2007 roku Wenecką Partię Narodową (PNV). W okresie poprzedzającym wybory samorządowe w 2009 roku Wenecjanie zaprosili Carla Covi z Weneckiego Porozumienia na konwencję, prowadząc niektórych do myślenia, że było to poparcie. Wkrótce potem, w listopadzie 2009 r., ruch dołączył do innych partii weneckich, w tym Porozumienia Weneckiego i Liga Veneta Repubblica, tworząc Veneto Freedom. Jednak już w styczniu 2010 roku koalicja rozpadła się, a jej niezależny rdzeń utworzył bardziej spójną formację, Partię Wenecjan, która została później połączona we wrześniu 2010 roku z PNV, tworząc Państwo Veneto, zjednoczoną partię wenecko-separatystyczną. Wiodący członek Wenecjan, Giustino Cherubin, został wybrany na przewodniczącego nowej partii.

Przywództwo:

Prezes: Patrik Riondato (2006–2010).

Minor Conséjo, nazwany na cześć jednej z instytucji późnej Republiki Weneckiej, znany również jako Rada Narodowa, pełni funkcję sekretariatu wykonawczego partii. Został skomponowany przez Patrika Riondato, Ivana Salvadora, Giustino Cherubina i Fabrizio Disarò.

0 notes

meblenawymiar · 1 year

Text

Najlepszy projekt dla Twojej kuchni

Projekt kuchni powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb i preferencji użytkowników, a także uwzględniać parametry parametrów i opracowywać materiały.

Funkcja kuchni i jej rozmiar

Określenie funkcji projekt kuchni, przede wszystkim należy zająć się, jakie czynności będą wykonywane w kuchni i ile osób będzie z niej korzystać, aby zobaczyć ilość miejsca tygodnia i urządzenia. Na podstawie wymiarów pomieszczeń i potrzeb użytkowników, należy wybrać najlepszy układ kuchni. Najpopularniejszy to układ liniowy, kształtowanie liter L, kształtowanie liter U lub kuchnia z wyspą.

Należy wybrać sposób działania mebli, takie jak szafy, półki, szuflady i stoły, a następnie rozplanować je w taki sposób, aby elementy wygodną i funkcjonalną przestrzeń roboczą. Należy zająć się obsługą urządzenia AGD, takim jak lodówka, zmywarka, kuchenka i piekarnik, aby zapewnić funkcjonalność kuchni. Należy uwzględnić oświetlenie kuchni, takie jak oświetlenie ogólne, punktowe i dekoracyjne, aby dobry widok i warunki pracy. Należy wybrać wykończenie wykończenia, takie jak materiały, ściany i blaty, które zachowają wygląd, trwałość i skuteczność w utrzymaniu czystości.

Rodzaje aranżacji kuchni

Istnieje wiele rodzajów aranżacji projektu kuchni, a każdy wybór zależy od zastosowaniach, zastosowaniach i indywidualnych potrzebach. Poniżej dostępne są różnorodne rodzaje aranżacji kuchni. Kuchnia otwarta - do aranżacji, w której kuchnia jest połączona z salonem lub jadalnią, utworzeniem i otwartym wnętrzem. Kuchnia zewnętrzna - do aranżacji, w której kuchnia jest oddzielona od innych elementów, zwykle za pomocą drzwi lub ściany. Kuchnia z wyspą - do aranżacji, której na środku kuchni znajduje się wyspa, czyli część zewnętrzna, często wyposażona w zlew, płytę grzewczą lub płytę indukcyjną Kuchnia z półwyspem - jest to rodzaj kuchni,w której w centralnym pomieszczeniu jest półwysep kuchenny, czyli kuchenny blat z jednej lub kilku stron odsłoniętych z szafek, szuflad i innych urządzeń kuchennych. Półwysep zezwala na część większej kuchni, umożliwiając korzystanie z różnych elementów kuchni oraz dodatkowe miejsce do dodatku posiłków.

0 notes

nasze-zd · 11 months

Text

Biosecurity ponownie

Rezerwat Tawharanui obejmuje półwysep na wschód od miejscowości Warkworth, godzinę drogi samochodem od Browns Bay. Oprócz dolin porośniętych rodzimym buszem (niech będzie, na użytek laika, że to dżungla), gnieżdżą się w nim zagrożone ptaki nowozelandzkie, między innymi kiwi.

Kolejny raz widać, że do ochrony tutejszych unikalnych gatunków podchodzi się bardzo poważnie. Cały pówysep jest odcięty od pozostałej części wyspy specjalnym płotem przeciw inwazyjnym ssakom drapeżnym:

Płot jest drobnooczkowy, zabezpieczony przed przejściem górą i podkopaniem. Przejazd dla samochodów otwiera się i zamyka automatycznie.

Szkodnikami, które ten płot ma powstrzymać, są sprowadzone lub przywleczone z Europy: jeże, tchórzofretki, łasice, wydry, szczury lub zdziczałe koty domowe. Wiele zagrożonych ptaków rodzimych gniazduje na ziemi, czyniąc swoje jajka łatwym łupem. Przez miliony lat, aż do przybycia Europejczyków, było to bezpieczne.

W związku z innym zagrożeniem (grzyb atakujący korzenie kaori), przy wejściach do parku umieszczone są bramki do samodzielnego oczyszczania butów i spryskiwania podeszw płynem przeciwgrzybicznym.

1 note · View note

vogelrosario · 2 years

Text

Egipt Last Minute

urlop w egipcie

Egipt super last minute za 949 zł, Egipt last minute all inclusive, Egipt last minute najtaniej, Egipt last minute Sharm el Shejk - to właśnie takie oferty interesują nas najbardziej. Każdy z nas wie, że wakacje typu last minute oferują naprawdę wiele. W cenie oferty last minute all inclusive jest przelot, zakwaterowanie, opieka pilota, wyżywienie, napoje bezalkoholowe i część napojów alkoholowych. Zanim jednak wybierzemy konkretną ofertę Egipt last minute, warto wiedzieć o kilku rzeczach. Każdy kraj stosuje własne kryterium przyznawania określonej kategorii. Dlatego jeśli w kraju Europy Zachodniej wybieramy hotel 3-gwiazdkowy, w Egipcie warto wybrać 4-gwiazdkowy, jeśli chcemy mieszkać w warunkach o podobnym standardzie. W katalogu hoteli, które prezentują biura podróży, czy strony oferujące wycieczki Egipt last minute, gwiazdki przypisane do hotelu są przyznawane według kategoryzacji obowiązującej w Egipcie. Dodatkowo, warto dopytać biuro podróży, które wystawia również swoją subiektywną ocenę. Przy zakupie wycieczki Egipt last minute, warto zwrócić uwagę na formę wyżywienia.

Na wczasach w Egipcie może się w związku z tym pojawić biegunka i bóle brzucha, a czasami także wysoka temperatura. Aby tego uniknąć, należy przestrzegać kilku zasad. Przede wszystkim można pić tylko przegotowaną lub butelkową wodę i nią też myć zęby. Lepiej nie pić drinków z lodem oraz unikać jedzenia z ulicznych straganów. Przed każdym posiłkiem należy umyć ręce. W restauracji zamawiać dania dobrze wysmażone, gotowane lub pieczone. Najlepiej na początku pobytu nie spożywać dań przygotowanych z surowych warzyw, a owoce jeść tylko po ich sparzeniu i obraniu. Przed wyjazdem, osoby z delikatnym żołądkiem powinny odwiedzić lekarza, który przepisze tabletki profilaktyczne. Przed wyjazdem można zażywa się wtedy codziennie jeden z leków normalizujących florę bakteryjną. Nie ma niestety sprawdzonego środka zapobiegawczego, który dałby 100-procentową gwarancję uniknięcia zemsty faraona podczas wczasów w Egipcie. Egipt wczasy. Przy wjeździe do Egiptu należy posiadać paszport ważny co najmniej 6 miesięcy oraz wizę, która uprawnia do miesięcznego pobytu w Egipcie.

Egipt to od wielu lat najpopularniejszy kierunek wakacyjny Polaków pod względem wycieczek wykupywanych w biurach podróży. Ciepło i tanio - te dwa argumenty zdają się być w tej kwestii decydujące. W żadnym innym kraju za samolotowe wakacje all inclusive nie zapłacimy tak niewiele. Oferta jest szeroka, pogoda gwarantowana - czego chcieć więcej? Fora internetowe pełne są relacji rozżalonych turystów - prześledziliśmy wasze opinie i stworzyliśmy zestawienie 8 najczęściej pojawiających się zarzutów odnośnie tego wakacyjnego "raju". Egipt to od wielu lat najpopularniejszy kierunek wakacyjny Polaków pod względem wycieczek wykupywanych w biurach podróży. Ciepło i tanio - te dwa argumenty zdają się być decydujące. Niestety na miejscu często okazuje się, że pobyt w hotelowym getcie, nieraz z dala od atrakcji i bez możliwości zasmakowania miejscowej kultury, nie do końca spełnia nasze oczekiwania. Niestety na miejscu często okazuje się, że pobyt w hotelowym getcie, nieraz z dala od atrakcji i bez możliwości zasmakowania miejscowej kultury, nie do końca spełnia nasze oczekiwania. Oferta jest szeroka, pogoda gwarantowana - czego chcieć więcej? Fora internetowe pełne są relacji rozżalonych turystów - prześledziliśmy wasze opinie i stworzyliśmy zestawienie 8 najczęściej pojawiających się zarzutów odnośnie tego wakacyjnego "raju".

Religią dominującą w Egipcie jest Islam i stanowi ona 90% wszystkich tamtejszych wyznań. Na wybrzeżu Morza Czerwonego znajdują się dwa kurorty: Hurghada oraz Sharm el Sheikh, które słyną z pięknych raf koralowych oraz dogodnych baz hotelowych. Te miejsca wybierane są przez turystów nie tylko ze względu na znajdujące się w nich atrakcje, ale również dzięki dobrej komunikacji z innymi turystycznymi miejscami w głębi kraju. Półwysep Synaj to szczególne miejsce dla wyznawców chrześcijaństwa, ponieważ znajduje się tam góra, na której Mojżesz otrzymał od Boga tablicę z dziesięcioma przykazaniami. Warto wspomnieć także o Marsa Alam, kurorcie położonym nieco bardziej na południu, który również może pochwalić się wyjątkowymi rafami koralowymi. Wszystko to dzięki sprzyjającym warunkom atmosferycznym i możliwościom, jakie stwarzają tamtejsze akweny wodne. Egipt, za sprawą położenia w strefie klimatu zwrotnikowego suchego, słynie z wysokich temperatur, dzięki temu nawet zimą możemy spodziewać się słonecznej pogody. Temperatura w lipcu często sięga powyżej 40°C, natomiast w okolicach stycznia oscyluje w granicach przyjemnych 20 stopni. Dla turystów Egipt to jedno z najlepszych miejsc na zimową ucieczkę od mroku i mrozów.

Lepsze mogą być zwiewne bluzki z długimi rękawami czy długie spodnie, zamiast króciutkich koszulek i szortów. Pamiętajmy również o czymś ciepłym - w niektórych rejonach Egiptu różnice temperatur pomiędzy dniem a nocą są dosyć pokaźne. Odzież jest w stanie ochronić nas przed upałem szczególnie latem. W nocy może być chłodno, ciepła bluza czy sweter na pewno nie będą złym pomysłem. Planując wyjazd do Egiptu zabierzmy dobrze wyposażoną apteczkę, zadbajmy przede wszystkim o leki na słynną klątwę faraona, która może czasem popsuć radość z wyjazdu. Nie zapominajmy o wszystkich niezbędnych dokumentach, które będą potrzebne do wyjazdu, przede wszystkim o ważnym paszporcie. Polując na opcję last minute, lepiej jest najpierw sprawdzić jego ważność lub wyrobić nowy dokument, a dopiero potem brać się za rezerwację wakacji na ostatnią chwile. W odwrotną stronę może bowiem się nie udać - od rezerwacji do wyjazdu na wakacje jest zwykle zaledwie kilka dni. To stanowczo za mało, aby udało się wyrobić jakiekolwiek dokumenty, nie wspominając już o niezbędnym paszporcie.

#ceny #egipt #wczasy

1 note · View note

mysowa · 2 years

Link

0 notes

aloneinstitute · 2 years

Text

SWOBNICA I ZAMEK JOANNITÓW,

Wielokrotnie gościliśmy we wsi Swobnica (woj. zachodniopomorskie), poszukując historii w ziemi i zwiedzając zamek wybudowany przez joannitów. W badaniach i poszukiwaniach wspieraliśmy archeologa dra Przemysława Kołosowskiego. Oczywiście publikowaliśmy zdjęcia z poszukiwań, a nawet zdjęcia samego zamku (dziś pałacu), ale jeszcze nigdy nie opowiedzieliśmy Wam (czytelnikom) o historii tej cudownej wsi i zamku joannitów, który po "minimalnej" przebudowie do dziś przetrwał.

Oto "kilka" słów o historii zamku i wsi Swobnica:

Obiekt zamkowy w Swobnicy ma za sobą ponad 600 lat burzliwych dziejów. Początki miejscowości sięgają pierwszej połowy XIII wieku. Wzmianka o ziemi wokół Swobnicy pojawia się po raz pierwszy w dokumencie księcia Barnima I z 1235 roku, kiedy to ów książę nadaje „Terram Banen” zakonowi templariuszy. O wydarzeniach z tego okresu mamy niewiele informacji, jednak pierwsze przełomowe wydarzenia, które przyczyniły się do powstania zamku, miały miejsce w latach 1307-1312 – wtedy to nastąpiła kasata Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona, czyli templariuszy. Mocą papieskiej bulli z roku 1312 majątek templariuszy zostaje przekazany Suwerennemu Rycerskiemu Zakonowi Szpitalników Świętego Jana, z Jerozolimy, z Rodos i z Malty czyli joannitom.

Porwanie

Początkowo joannici urzędowali w rureckiej posiadłości templariuszy. Niestety obecność joannitów na tych terenach zrodziła zjawisko silnej konkurencji w dziedzinie handlu i wszelkiej produkcji. Uprowadzenie komendanta Wilhelma Hoste w okolicach dzisiejszej Chojny oraz interwencja papieża w sprawie jego uwolnienia spotęgowała nienawiść pomiędzy joannitami, a miejscową ludnością. W roku 1377 zakon otrzymał zezwolenie na budowę zamku, a jako miejsce budowy wybrano miejscowość Wildenbruke (dziś Swobnica). Nie istnieją żadne przekazy, opisujące budowę zamku, wiemy jednak, że w roku 1397 w Swobnicy stał już murowany zamek. Zamek wybudowano na półwyspie jeziora Grodziskiego na rzucie kwadratu o boku 50 m. Otaczały go wysokie na 15 metrów mury zwieńczone krenelażem. W płn.-zach. narożniku murów stanęła wysoka, nieco ponad 30 metrowa wieża, której dolna część służyła jako więzienie (do 1/3 h graniasta powyżej cylindryczna). Wejście do niej znajdowało się na wysokości 16 metrów i aby do niej wejść, trzeba było przejść po wąskiej, ok. 2 metrowej kładce, przerzuconej od biegnącego po zachodnim murze ganku straży. Wzdłuż muru północnego znajdował się budynek mieszkalny. Dojazd do zamku prowadził przez podzamcze oddzielone od niego głęboka fosą przecinającą półwysep. Usytuowana w murze zachodnim brama wzmocniona była budynkiem bramnym.

Morderstwo

Dwa lata po wybudowaniu zamku dochodzi do niezwykle drastycznego wydarzenia. W 1399 roku, w drodze ze Swobnicy do Bań, zostaje zamordowany Mistrz Zakonny Detlaf von Wallmoden. Mordu dopuścili się mieszczanie z Bań, za co zostali ukarani wysokim podatkiem karnym (Blutgeld). Nakazano im również ustawić w miejscu zbrodni krzyż pokutny, który stał tam do roku 1533. Powodów tych dramatycznych wydarzeń należy jednak szukać po stronie joannitów, którzy systematycznie wyzyskiwali okoliczną ludność nakładając nań przeróżne podatki. W połowie XV wieku nastąpiła rozbudowa zamku. Przy murze wschodnim wzniesiono duży dom gdzie przeniesiono komnaty komendanta oraz pozostałe pomieszczenia mieszkalne. Przy murze południowym natomiast powstało skrzydło o charakterze gospodarczym. W starym budynku północnym oprócz pozostawionej kaplicy umieszczono zbrojownię.

Rok 1483 stanowi szczyt rywalizacji joannitów z miastem Banie, bowiem w tym roku sprzedano miasto zakonowi, który rozebrał jego mury i bezlitośnie zbierał należne podatki, a wyroki sądowe mogły być zatwierdzane tylko przez komendanta ze Swobnicy.

Mały łomot

W 1544 roku książę Filip I Pobożny przejął zbrojnie zamek w Swobnicy i wyznaczył nowego komendanta zamku – Andreasa von Blumenthala, na miejsce poprzedniego komendanta –protestanta. Z czasem zamek stał się zbyt mały dla rosnącego zakonu i konieczna była jego rozbudowa. Proces ten został przyspieszony pożarem w 1621 roku, który zniszczył aptekę, bibliotekę zamkową i główne skrzydło. W miarę jak powiększał się zakon, stare mury gotyckiej warowni przestały wystarczać. Spowodowało to podjęcie decyzji o rozbudowie zamku. I tak skrzydło wschodnie zostało podwyższone o jedną kondygnację, co zapoczątkowało wzrost znaczenia funkcji mieszkalnych zamku względem jego funkcji obronnych.

Joannici opuszczają Swobnicę

Choć Wojna Trzydziestoletnia w latach 1618-1648 sprowadziła na Europę zniszczenie, śmierć, zarazę oraz zredukowała populację do 1/3 stanu poprzedniego, Swobnica i zamek nie uległy zniszczeniu. Dopiero pod koniec wojny zamek został zajęty przez Szwedów a zaraz po pokoju westfalskim w 1648 działalność joannitów na tych terenach skończyła się na zawsze.

Rozwój wsi i zamku

Do końca XVII wieku Swobnica zmieniała co kilka lat właścicieli aż w roku 1680, kiedy została własnością księżnej Doroty Szlezwicko – Holsztynskiej. Księżna Dorota zleciła przebudowę zamku w duchu panującej ówcześnie barokowej mody. Nad pracami budowlanymi czuwali tacy mistrzowie jak Nering (autor przebudowy pałacu Charlottenburg w Berlinie) czy holender Ryckwaert (autor pałaców w Oranienbaum i Zerbst, a w najbliższym sąsiedztwie Swobnicy pałacu w Słońsku). Do roku 1690 zakończono prace modernizacyjne, których wynikiem było powstanie trójskrzydłowej rezydencji (taka forma przetrwała do dziś). Pomimo skromnej formy zewnętrznej zamku, a właściwie pałacu wnętrze zachwycało barokowym wyposażeniem wnętrz, na które składały się bogate dekoracje sztukatorskie, kominki, drewniane klatki schodowe itp.

Czary, magia i egzekucje

W roku 1689 przeprowadzano na dziedzińcu zamku liczne publiczne egzekucje osób oskarżonych o czarną magię. Pierwszą ofiarą była Lisa Schwalbe. Spalono ją na stosie. Następnie sądzono małżeństwo Kranichów, przy czym małżonkę zrzucono z wieży, zaś małżonka po torturach spalono na stosie. Ostatnią ofiarą była 80 letnia kobieta, która po torturach przyznała, że działała pod wpływem ducha o imieniu Hansen. Mąż oskarżonej przed aresztowaniem popełnił samobójstwo, ona zaś została ścięta, a ciało spalono. Ostatnia oskarżona w roku 1691 została uniewinniona.

Czasy świetności zamku

Rok 1711 stanowi początek czasów świetności zamku, bowiem w tym czasie rozpoczyna się panowanie tzw. „szalonego margrabiego” (der Tolle Markgraf) Fryderyka Wilhelma von Brandenburg-Schwedt. Znane są liczne legendy o niesamowitych polowaniach margrabiego w okolicach Swobnicy i jego złośliwych wyczynach wobec podwładnych, które jednak zawsze miały charakter moralizujący. Fryderyk Wilhelm zmarł po ciężkiej chorobie w 1771 roku, w Swobnicy. Następcą Fryderyka Wilhelma został jego brat Fryderyk Henryk, który jednak zmarł 7 lat później. Majątek stał się własnością państwa pruskiego.

Szczęście bękarta

Nieślubne potomstwo księcia Ludwika Ferdynanda Pruskiego, wywodzące się ze Swobnicy, zostaje nobilitowane w 1810 roku. Męski Potomek Ludwika, otrzymał nazwisko Wildenbruch i odtąd zwał się Ludwig von Wildenbruch, żołnierz i dyplomata rządu pruskiego. Syn Ludwika, Ernst, był również dyplomatą, a także znanym i płodnym pisarzem. W jego dziełach nie brakowało rozdziałów poświęconych Swobnicy. Niestety, zmarł bezpotomnie w 1909 roku, a co za tym idzie linia von Wildenbruchów wymarła.

Wiek XX

Na początku XX wieku zamek był własnością rodziny Hohenzollernów. Wydzierżawiono go w 1892 roku prywatnemu właścicielowi. Sam cesarz Wilhelm II przebywał na nim w 1895 roku w tracie uroczystego polowania i z okazji manewrów wojskowych, które odbywały się w okolicach Swobnicy. Na przełomie XIX i XX wieku przeprowadzono kolejne prace renowacyjne. Z wieży zrobiono platformę widokową i odnowiono zaniedbane wnętrza. Majątek w Swobnicy liczył ok. 900 ha powierzchni. Do końca II wojny światowej zamek był dzierżawiony, a ostatnimi dzierżawcami była rodzina von Dassel. W trakcie wojny zamek w Swobnicy służył jako magazyn różnym muzeom. Zamek nie był strategicznym punktem manewrów wojskowych drugiej wojny światowej – przez co prawdopodobnie ocalało wiele dzieł sztuki.

Po zakończeniu II Wojny Światowej

Zaraz po wojnie i opuszczeniu Swobnicy przez starych mieszkańców, w zamku usytuowano wiele prywatnych mieszkań. Stało się tak z pewnością dlatego, że jego wnętrza wciąż były kompletnie umeblowane i wyposażone w przedmioty codziennego użytku. W 1948 roku utworzono tu (niestety) siedzibę dyrekcji biura PGR-u. W latach 70-tych XX wieku były plany, aby zamek w Swobnicy zaadaptować na hotel, jednak stan dewastacji był tak znaczny, że z pomysłu zrezygnowano. Po wyprowadzce PGR-u pseudoposzukiwacze skarbów i poszukiwacze darmowych materiałów budowlanych doprowadzili zamek do stanu ruiny. W 1989 roku zamek znalazł się w rękach prywatnych, ale nie doczekał się odbudowy. Pierwszy powojenny prywatny właściciel, firma Complex Import-Export nie podjęła się renowacji zabytku i zamek wrócił w ręce państwowe. W 1992 roku Urząd Gminy Banie sprzedał zamek Belgowi Johannowi van Leenderrt, z firmy Agro-Bor i ..., i znowu "lipa".

Po 2020 roku

Dziś zamek ponownie jest w rękach Urzędu Gminy Banie. Niestety nie poprawiło to losów zamku, który nadal niszczeje. Szkoda! Położenie nad jeziorem, bliskość granicy i ciekawa historia mogłyby być magnesem dla turystów z całej europy, a nawet świata.

Z pierwotnego założenia w najlepszym stanie zachowała się wieża. Zobaczyć możemy także pozostałości murów i zabudowań których piwnice są jedynymi fragmentami wcześniejszych gotyckich budynków. Warto ratować ten zabytek!

Przybywajcie i zwiedzajcie. :)

Źródła: "Swobnica-Wildenbruch" - Roman Czejarek, https://pl.wikipedia.org/, https://zabytek.pl/., "RURKA WIEŚ TEMPLARIUSZY" - Przemysław Kołoskowski.

Zamek Joannitów w Swobnicy

#średniowiecze, #joannici, #zamek

Castle of the Knights Hospitaller in Swobnica - Poland

CASTELO INDEPENDENTE E JOANNITES

Visitamos a vila de Swobnica (voirate). Pomerânia Ocidental), procurando história na terra e visitando um castelo construído pelos Joannitas. Apoiámos o arqueólogo dr Przemys ław Ko łosowski em pesquisas e buscas. Claro que temos postado fotos de buscas e até fotos do próprio castelo (agora o palácio), mas nunca vos falámos (leitores) sobre a história desta maravilhosa vila e do castelo joanita, que sobreviveu até hoje depois a reconstrução "mínima".

Aqui estão "algumas" palavras sobre a história do castelo e da vila de Swobnica:

O edifício do castelo em Swobnica tem mais de 600 anos de história turbulenta. Os inícios da cidade remontam à primeira metade do século XIII. A menção de terras ao redor de Swobnica aparece pela primeira vez num documento do Príncipe Barnim I de 1235, quando é o príncipe que dá "Terram Banen" aos Templários. Temos pouca informação sobre os eventos deste período, mas os primeiros eventos inovadores que contribuíram para o estabelecimento do castelo aconteceram em 1307-1312 - foi quando o Caucus da Ordem dos Pobres Cavaleiros de Cristo e o Te Mple de Salomão seguiu, também conhecidos como os Templários. Pelo poder da bula papal do ano 1312 a propriedade dos Templários é transferida para a Ordem Soberana dos Hospitais de São João, de Jerusalém, Rodes e Malta, ou seja, os joanitas.

Sequestro

Inicialmente, os Joannici trabalharam na propriedade Rurec com os Templários. Infelizmente, a presença de joanitas nestas áreas criou um fenómeno de forte concorrência no comércio e produção de todos os tipos. O rapto do comandante Wilhelm Hoste hoje em torno de Chojna e a intervenção do papa na sua libertação provocaram ódio entre os joanitas e a população local. Em 1377, a ordem recebeu permissão para construir o castelo, e a cidade de Wildenbruke (agora Swobnica) foi escolhida como o local de construção. Não há relatos que descrevam a construção do castelo, porém sabemos que em 1397 em Swobnica já existia um castelo murado. O castelo foi construído na península do Lago Grodziski a um lançamento de uma praça ao lado de 50 m. Ele estava rodeado por 15 metros de alta paredes terminadas com krenelage. Em pleno -zach. Na esquina das paredes havia uma torre alta, ligeiramente mais de 30 metros, a parte inferior da qual servia como prisão (até 1/3 h de uma hora de granito acima do cilindro). A entrada dele era 16 metros alta e pra entrar tinha que passar por um estreito ok. Viaduto de 2 metros, atirado de um alpendre de guarda correndo para o muro oeste. Havia um prédio de apartamentos ao longo da parede norte. O acesso ao castelo conduziu através do subúrbio separado dele por uma vala profunda que atravessava a península. Localizado no muro oeste, o portão foi reforçado com um prédio de portão.

Assassino

Dois anos após a construção do castelo, um evento extremamente drástico ocorre. Em 1399, a caminho de Swobnica para Ban, o Mestre Ordinário Detlaf von Wallmoden é assassinado. Um apartamento de Ba ń cometeu um assassinato, pelo qual foram punidos com um imposto penal alta (Blutgeld). Eles também foram ordenados a erguer no local do crime uma cruz de reconciliação, que permaneceu ali até 1533. No entanto, as razões para estes eventos dramáticos devem ser procuradas aos joanitas, que sistematicamente exploraram a população circundante, impondo-lhes vários impostos. O castelo foi expandido em meados do século XV. Uma grande casa foi erguida no muro oriental onde os aposentos do comandante e outros espaços de habitação foram movidos. No muro sul, por outro lado, uma ala econômica foi formada. No antigo edifício norte, além da capela restante, foi colocado um arsenal.

O ano de 1483 marca o auge da rivalidade dos joanitas com a cidade de Banie, porque este ano a cidade foi vendida à lei, que derrubou as suas muralhas e cobrou sem piedade os devidos impostos, e as sentenças judiciais só poderiam ser aprovadas pelo coman der de Swobnica.

Um pouco de martelo

Em 1544, o Príncipe Philip I Pobo Blny assumiu o castelo em Swobnica e nomeou um novo comandante do castelo - Andreas von Blumenthal, no lugar do anterior comandante protestante. Com o tempo, o castelo tornou-se pequeno demais para a ordem crescente e foi necessário expandir-se. Este processo foi acelerado por um incêndio em 1621, que destruiu a farmácia, a biblioteca do castelo e a ala principal. À medida que a ordem crescia, as velhas muralhas da fortaleza gótica já não eram suficientes. Isto causou a decisão de expandir o castelo. E assim a ala oriental foi levantada por um andar, que deu início ao aumento da importância das funções residenciais do castelo em relação às suas funções defensivas.

Joannici estão deixando Swobnica.

Embora a Guerra dos Trinta Anos em 1618-1648 tenha trazido destruição, morte, peste para a Europa e tenha reduzido a população para 1/3 do estado anterior, Swobnica e o castelo não foram destruídos. Foi só no final da guerra que o castelo foi ocupado pelos suecos e logo após a Paz Vestfaliana em 1648 que a atividade dos joanitas nestas áreas terminou para sempre.

O desenvolvimento da vila e do castelo

Até o final do século XVII, Swobnica mudou de proprietário a cada poucos anos até 1680, quando se tornou propriedade da Duquesa Dorota Szlezwicko-Holsztynska. A Duquesa Dorota ordenou a reconstrução do castelo no espírito da moda barroca contemporânea. As obras de construção foram vigiadas por mestres como Nering (autor da reconstrução do Palácio de Charlottenburg em Berlim) ou o holandês Ryckwaert (autor de palácios em Oranienbaum e Zerbst, e no bairro mais próximo de Swobnica Palácio em Slonsk). Em 1690 foram concluídas obras de modernização, o que resultou na criação de uma residência de três asas (tal formulário sobreviveu até hoje). Apesar da modesta forma externa do castelo, na verdade o interior do palácio impressionou com os mobiliários interior barrocos, que consistiam em ricas decorações em estuque, lareiras, escadas de madeira, etc.

Feitiços, magia e execução

Em 1689, numerosas execuções públicas de pessoas acusadas de magia negra foram realizadas no pátio do castelo. A primeira vítima foi Lisa Schwalbe. Ela foi queimada na pilha. O casamento Kranichy foi então julgado, com o qual a esposa foi atirada da torre, e a esposa foi queimada numa pilha após tortura. A última vítima foi uma mulher de 80 anos, que admitiu após tortura, que agiu sob a influência de um espírito chamado Hansen. O marido da acusada suicidou-se antes da sua prisão, mas ela foi decapitada e o corpo queimado. O último acusado em 1691 foi absolvido.

Os grandes tempos do castelo

O ano de 1711 marca o início dos tempos da grandeza do castelo, porque nessa época começa o chamado reinado. "margrabiego louco" (o grande margraf) Fryderyka Wilhelma von Brandenburg-Schwedt. Muitas lendas são conhecidas sobre as incríveis caçadas margrabie em torno de Swobnica e suas proezas maliciosas contra subordinados, que, no entanto, sempre tiveram um caráter moralizador. Friederyk Wilhelm morreu após uma doença grave em 1771, em Swobnica. O sucessor de Fryderyk Wilhelm foi o seu irmão Frydaryk Henryk, que morreu 7 anos depois. A propriedade tornou-se propriedade do estado prussiano.

A felicidade de um pica-pau

A descendência solteira do Príncipe Louis Ferdinand Pruski, proveniente de Swobnica, é mobilizada em 1810. O descendente masculino de Ludwig, recebeu o nome de Wildenbruch e de lá seu nome era Ludwig von Wildenbruch, um soldado e diplomata do governo prussiano. O filho de Louis, Ernst, também foi um diplomata, bem como um escritor conhecido e prolífico. Suas obras incluíam capítulos dedicados a Swobnica. Infelizmente, ele morreu sem sucesso em 1909, e por isso a linha de von Wildenbruchow extinguiu-se.

Idade XX

No início do século XX, o castelo pertencia à família Hohenzollern. Foi alugado em 1892 a um proprietário particular. O próprio Imperador Guilherme II esteve nele em 1895 durante a perda da caça solene e por ocasião de manobras militares que tiveram lugar perto de Swobnica. Outras obras de renovação foram realizadas na virada dos séculos XIX e XX. A torre foi transformada numa plataforma de observação e os interiores negligenciados foram restaurados. A fortuna em Swobnica parecia bem. 900 hectares de terra. Até ao fim da Segunda Guerra Mundial o castelo foi arrendado e os últimos arrendamentos foram a família von Dassel. Durante a guerra, o castelo em Swobnica serviu como armazém para vários museus. O castelo não era um local estratégico para manobras militares da Segunda Guerra Mundial - razão pela qual muitas obras de arte foram salvas.

Depois do fim da Segunda Guerra Mundial

Imediatamente após a guerra e os antigos habitantes saíram de Swobnica, muitos apartamentos privados estavam situados no castelo. Isto certamente aconteceu porque os seus interiores ainda estavam completamente mobilados e equipados com itens do dia a dia. Em 1948 foi criada aqui a sede do escritório da PGR (infelizmente). Nos anos 70, havia planos para adaptar o castelo em Swobnica num hotel, mas o estado de devastação foi tão significativo que a ideia foi abandonada. Após a partida da PGR, pseudo caçadores de tesouros e buscadores de materiais de construção gratuitos levaram o castelo a um estado de ruína. Em 1989, o castelo estava em mãos privadas, mas não foi reconstruído. O primeiro proprietário privado do pós-guerra, Complex Imporport-Export, não realizou a renovação do monumento e o castelo voltou para as mãos do estado. Em 1992, o município de Banie vendeu o castelo ao belga Johann van Leenderrt, da empresa Agro-Bor e ... , e mais uma vez "árvore de linho".

Depois do ano de 2020

Hoje, o castelo está novamente nas mãos do escritório do município de Banie. Infelizmente isso não melhorou o destino do castelo, que ainda está sendo destruído. Que pena! A sua localização à beira do lago, a proximidade da fronteira e a história interessante podem ser um íman para turistas de toda a Europa, e até mesmo do mundo.

A torre permaneceu nas melhores condições desde o estabelecimento original. Também podemos ver os restos de muros e edifícios cujas adegas são as únicas partes de edifícios góticos anteriores. Vale a pena salvar este ponto de referência!

Venha visitar :)

Fontes: "Swobnica-Wildenbruch" - Roman Czejarek, https://pl.wikipedia.org/ , https://zabytek.pl/. , "PIPE DOS TEMPLARIANOS DA ALDEIA" - Przemys ław Ko łoskowski.

Zamek Joannitów w Swobnicy

#średniowiecze, #joannici, #zamek

0 notes