'Haber-i inhiraf-ı tab-ı şerif, Oldu gayet teesüre badi. Hak vire afiyetle ömr-i diraz Bakemal-i meserret-i şadi..'

PROPHET MUHAMMAD (PBUH)’s BIOGRAPHY : Ka’b b. Zuhayr, The Poet, Becomes a Muslim

Ka’b b. Zuhayr was a great poet.

His father, Zuhayr, was among the most famous Arab poets and men of letters. He educated his two sons, Ka’b and Bujayr, as poets and men of letters like himself.

When Zuhayr b. Abi Sulma attended the talks of the People of the Book, he heard that a prophet would emerge at the end of time.

One night, he saw in his dream that a rope was hanging down from the sky; he reached out to hold it but he could not hold it. He interpreted his dream as follows: he would not be able to live long enough to see that prophet.

Therefore, before his death, he said to his sons, “Believe in the prophet to come.[ Halabi, Insanu’l-Uyun, Vol. 3, p. 238. ]

Many men of letters, poets and orators had been affected by the fluency and eloquence of the Quran and embraced Islam. However, there were still some people who insisted on polytheism and who continued expressing their hatred and enmity against the Prophet and Muslims through their poems and speeches. Ka’b b. Zuhayr was one of them.

When his father died, he inherited the fame of his father.

His brother, Bujayr, became a Muslim but Ka’b did not give up polytheism. He sometimes satirized the Prophet and Muslims and distressed them through the poems he wrote.

Once, he wrote a poem expressing his hatred, anger and denial satirizing his brother, Bujayr, because he embraced Islam and sent him to Bujayr. When Bujayr read the poem to the Prophet (pbuh), he became very sad. The poems of Ka’b transgressed the limits of tolerance because of his insults at Muslims. Thereupon, the Messenger of God said to his Companions,

“Kill Ka’b b. Zuhayr wherever you meet him. From this point onwards, it is permissible to shed his blood.”[ Ibn Kathir, Sirah, Vol. 3, p. 705; Qastalani, Mawahibu’l-Ladunniya, Vol. 1, p. 221. ]

After this permission, the end of Ka’b was definitely going to be terrible. Thinking about this, Bujayr wrote a letter to him in order to warn him and to give some advice to him. In the letter, he also wrote about the decision of the Prophet about Ka’b. He added that the only way of getting rid of this end was to go to the Messenger of God and ask for forgiveness.[ Ibn Hisham, Sirah, Vol. 4, p. 144; Ibn Kathir, ibid, Vol. 3, p. 699. ]

When Ka’b received the letter, he felt restless. The vast earth became a very narrow place for him. He felt as if he would die any minute. He knew that he was not going to get rid of the decision against him. He had to choose between two alternatives: To continue to be a polytheist and hide so that he will not be caught or to go to the presence of the Messenger of God and ask for forgiveness, stating that he repented and regretting what he had done.

Ka’b acted cleverly and chose the second alternative. Besides, when he received the letter from his brother, he started to feel repentant.

Ka’b covered the long distance in a very short time and came to Madinah, to the presence of the Messenger of God. The Prophet did not know him in person. Ka’b used this very cleverly. He kneeled down before the Prophet and said, “Ka’b b. Zuhayr repented and wants to come to your presence as a  Muslim. If I bring him to you, will you accept his repentance and forgive him?”

If Ka’b stops distressing Muslims and feels repentant and embraces Islam, there will be no problem between him and the Messenger of God. As a matter of fact, the Messenger of God expressed his thought by saying, “Yes”.

Upon this reply, Ka’b became very happy and uttered kalima ash-shahada without letting the hands of the Messenger of God:

“I witness that there is no god but Allah and that Muhammad is the Messenger of God.”

The Messenger of God and the Companions around him were astonished; the Prophet asked him, “Who are you?”.

He said, “I am Ka’b b. Zuhayr, O Messenger of God!”.

Just then, one of the Companions said, “O Messenger of God! Let me kill this enemy of Islam. The Prophet said, “Leave him. He repented what he had done and embraced Islam.”[ Ibn Hisham, ibid, Vol. 4, p. 146-147; Ibn Kathir, ibid, Vol. 3, p. 700-705; Ibn Sayyid, Uyunu’l-Athar, Vol. 2, p. 209-212. ]

Ka’b, whose heart was conquered through the spiritual sword of Islam, recited a poem called “Banat Suadu”, which is among the masterpieces of Arab literature.

“...

As if the departure of Suad was not enough, people who reported others’ words said to me, ‘O son of Abu Sulma! Know that you are dead.’

Every one of the friends that I depended on and applied to said to me, ‘I cannot entertain and console you; paddle your own canoe.’

I said, ‘Get out of my way!’ What ar-Rahman preordained will take place.

No matter how long the lifespan of man is, he will definitely be carried in a coffin one day.

I heard that the Messenger of God would kill me.

What is most desired is being forgiven in the presence of the Messenger of God.

I came to the presence of the Messenger of God by expressing my apologies.

Apologies are always accepted by the Messenger of God.

Treat me with mercy and tolerance.

May God, who granted you the gift of the Quran containing a lot of advice and decrees.

Do not hold me responsible for what my rivals say.

Though they talk against me a lot, I am not so guilty.

I am in such a station now that if an elephant saw and heard what I saw and heard, it would definitely shiver.

“Only the pardoning of the Prophet with the permission of God may save me here now.

I am extending my right hand to the just hand of the Prophet without objecting to anything.

Now, his words count.

...

There is no doubt that the Messenger of God is a light that shows the right path and is one of the sharp swords of God that has been unsheathed in order to eliminate the evil.”[ Ibn Hisham, ibid, Vol. 4, p. 147-156; Ibn Kathir, ibid, Vol. 3, p. 701-705; Ibn Sayyid, ibid, Vol. 2, p. 209-212. ]

Ka’b continued his poem by mentioning the heroism and bravery of the Messenger of God and Muslims.

There was a couplet in the poet; the Messenger of God liked it very much. This was the couplet:

“There is no doubt that the Messenger of God is a light that shows the right path and is one of the sharp swords of God that has been unsheathed in order to eliminate the evil.”

When the Messenger of God heard that couplet, he took off his mantle, which he was wearing, gave it to this great poet and expressed his gratification and appreciation.

After that, the poet “Banat Suadu” was known as “Qasida al-Bur­da” (poem of the mantle).

Ka’b. b. Zuhayr always took pride in this gift of the Messenger of God everywhere. He kept it with him until his death.

Once, Muawiya wanted to buy it by paying him ten thousand dirhams. Ka’b said, “I would not want anyone to wear the mantle of the Messenger of God that I own.”[ Qastalani, ibid, Vol. 1, p. 222; Halabi, ibid, Vol. 3, p. 240. ]

However, Muawiya obtained what he wished after the death of Ka’b. He sent twenty thousand dirhams to his inheritors and obtained the holy mantle of the Messenger of God.[ Qastalani, ibid, Vol. 1, p. 222; Halabi, ibid, Vol. 3, p. 240. ]

Then, this holy mantle was transferred to Umayyads, then to Abbasids and then to the Ottomans through the hand of Sultan Selim I.[ . Hamî Danişmend, İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi, Vol. 2, p. 43. ]

Today, this mantle is kept in the room of the Holy Mantle in Topkapı Palace, where some other relics of the Messenger of God are kept.[ Tahsin Öz, Hırka-i Saadet Dairesi ve Emanat-ı Mukaddese, p. 23. ]

“The Holy Mantle is 1,24 m long; it is made of black woolen fabric and has loose sleeves. The inside is lined with a cream woolen fabric. At the front, one part with the dimensions of 0,23 x 0,30 is missing. The right arm is not complete. It is partly worn out.

“... The Holy Mantle is kept in a golden box with two lids that can be opened upwards; its dimensions are (0,57 x 0, 45 x 0,21), and it is wrapped in bundles.There is a long inscription made by Sultan Abdulaziz, including a request for intercession.

This box is wrapped in bundles and put in a big golden chest. It was made by Sultan Abdulaziz; the following is inscribed on it:  ‘La ilaha illallah. Wa ma arsal­naka illa rahmatan lilalamin. La ilaha illallah al-Ma­li­ku’l-Haqqu’l-Mubin-Muhammadun Ra­su­lul­lah Sadiqu’­l-Wa’­di’­l-A­min’ (There is no god but Allah. We sent thee not, but as a mercy for all creatures. There is no god but Allah,the King, the Right, the Manifest; Muhammad is the Messenger of God, Truthful to his Promise, the Trustworthy).  

Its pedestal on four feet is plated with gold.” [ Tahsin Öz, ibid, Vol. 23-24. ]

Tahsin Öz, a former director of the Topkapı Palace Museum, also writes the following in his book:

“During the Ottoman period, the Sultan used to go to the Topkapı Palace on the 15thday of the month of Ramadan. The Holy Mantle used to be opened through a special ceremony; it used to be visited by the statesmen and government officials in the presence of the Sultan; handkerchiefs were given as gifts to them. Then, the women of the palace used to visit it.

The head guard of the Holy Mantle was the Sultan; when he was absent, it was the duty of an official to keep it. The servants of the Holy mantle worked in the same way until the Topkapı Palace was transformed into a museum (April 3, 1924).”[ Tahsin Öz, ibid, Vol. 23-24. ]

Toplumsal Cinsiyet Meselesi ve Sosyal Bilimcilerin “Kelle Paçacıları”

İsminde “sosyal bilimler” geçen üniversiteden iki akademisyen (iktidar-devlet arzuhalcileri) LGBTİ’lerin “yasa dışı” ve “terörist” ilan edilebilecekleri politik ve yasal “iklimin” üzerine şevkle konuştular.

Konuşmanın tümünü inceleme fırsatını bulamad��m. Fakat sosyal medyada herkesin gördüğü o görüntü üzerine konuşmakta fayda var.

Devlet; nasıl sağlığı koruyorsa; devlet yurttaşlarından sorumluysa; yurttaşın beden sağlığını da inanç sağlığını da korumalı diyorlar. Son derece güzel bir özet yapmışlar.

Türkiye’de yasa dışı ve terörist ilan edilmek yaygın ve sık görülen bir durum. Çoğu liberal-liberter-demokrat gazeteci ve akademisyen bunu iktidarın “güçlü” olmadığı ya da “hegemonik” olmadığına yoruyor. Herkese ve her şeye saldıran “güçten düşmüş” “rızaya dayanmayan” vakti daralan bir iktidar portresi çiziliyor her gün. ( özellikle medyascope yayınları bunun açık örneği ) Oysa yasal-ussal otoritenin; yerleşik düzen güçleri ve kurumları ile yaygın bir rıza tesis etmesi hükmetme biçimlerinden sadece bir tanesidir. Devlet/rejim tipi tartışmalarında “istisnai devlet” “olağanüstü devlet” olarak adlandırılan dönemlerden birinin içerisine düşmüş olabiliriz, fakat bundan çıkış yolunun; bunun “istisnai” bir durum olduğunu“kalıcı” bir durum olmadığını sürekli tekrarlamak olmadığı son derece açık.

Öte yandan “döngüsel tarih “ anlayışı ve “tarihsel anakronizm” de bu teşhislerin ortaya koyulmasında hayli etkin sebeplerden bir tanesidir.

Tarih anlayışı ve algısı içerisinde; güncel ve öznel konumlanmalar önemlidir. İnsanın/insan toplumlarının “kendisinin dışında bir güç” olduğuna kuvvetle inandığı ve/veya büyük bir gücün hiyerarşik dizgelenmesine ikna edilmeye/ boyun eğdirilmeye çağrıldığı dönemlerde “döngüsel tarih anlayışı” egemendir. Her güç doğar, büyür ve ölür. Bunun dışında devam eden; ulaşılamayan ve kozmolojik evren anlayışı etrafında örülen “büyük tanrı düzenidir”. Döngüsel tarih anlayışları içerisinde; tohumları ve görülerini modern döneme atmış düşünürler ve bunların iç ayrımları da mevcuttur. İnsanı/ burjuva insanı/beyaz adamı egemen ve aktif kılacak bir özne arayışı; sosyal ve doğal olan arasında kurulan ayrım; tin/kültür bilimleri adı altında yeni bir sosyal bilim paradigmasının kurulması; tarih üzerine düşünme biçimlerini de etkilemiştir. Sıçrama ile geriye dönük güçleri kendi içerisinde eritme arasında olan kapitalizm; döngüsel anlayışların yerine ilerlemeci tarih anlayışlarının hakim olması üzerinde kararsız kalmış; emperyalizm döneminde ve faşist dönemde ; döngüsel tarih anlayışına yeni bir bağlamda çark etmiştir. Yorum ve yorumbilim çalışmaları ile; tarihi kurgusal ve spekülatif bir zemine yerleştirilmiştir. İlerleme; toplu ve tek bir odağın hareketi; faşist şefin iradesinde cisimlenerek bir tür geçmişe dönüş halidir. Bu noktadan sonra sosyal bilimler alanında çığ gibi büyüyen ve her sosyal bilimciyi tarih üzerine konuşurken 15-20 kere kullanmak durumunda kaldığı “tabi tarih düz çizgisel bir zeminde ilerlemez/ tarihin bir amacı yoktur/ ereksel tarih anlayışları hatalıdır” cümleleri sık duyulur olmuştur. Oysa tarihini yazma ve tarihi düşünme; tarihi kurgulama; bir özne konumu ile yakından alakalıdır. Tarih her zaman “kısmi” kalmaya; tamamlanmaya ve yeniden yazılmaya; yeniden okunmaya muhtaçtır. Fakat “tarih üzerine” olan bu yoğun politik ve farklılıklara dayalı anlam ve kurgu faaliyeti yeni gelişme ve seyirlere açıktır. Bu durum güncel politik zemin için de böyledir. Güncel politik konumlanma ; birçok gelişme ve sonuca açık bir süreçtir. Bir politik özneyi; döngüsel tarih anlayışı içerisinde “çöküşe doğru gittiğini söylemek” ve “bununla yetinmek”; bir özne olunmadığının açık bir göstergesidir.

Tarihsel anakronizm; Türkiye'de; Türkiye siyasal hayatını inceleyen sol/sol-kemalist/liberal unsurlarca sık sık yapılmakta; AKP sürekli Osmanlı-Türkiye siyasetinin belirli bir dönemeci tahayyül edilerek düşünülmektedir. Fatih Yaşlı, Taner Timur, Deniz Yıldırım ilk sırada sayacağım isimler arasında. Liberaller ise bunu ilk başta tek-parti dönemi analojisini yaparak devam ettirdiler. (Benzer bir anakronizmi hükümet-iktidar da yapmakta ve bunu yaygın kültürel araçla ifade etmeye devam etmektedir. ) Her hükümetin sonu Menderes, Abdülhamid,Demirel vb gibi olacaktır. Her insan da bir gün ölecektir. O zaman bu bir çıkmaza gidiştir. Hükümet güçsüzdür, güçsüz olduğu için böyle saldırgandır. Bu algı özellikle Medyascope ahalisinde ve T24 ahalisinde sıkça yankılanıyor. Babacan ve Davutoğlu'nun çıkışı ile sanki 2011 öncesi güllük gülistanlıkmış gibi ifade ediliyor. İşin daha da ilginç yanı; Erdoğan'ın kişisel tarihi; muhalefetinin de ufkunu kurmuş durumda. Ekrem İmamoğlu'nun “yerel devlet” üzerinde hükmetmeye başlaması ile Erdoğan'ın politik kariyeri arasında kurulan paralellik bunun bir örneğidir. Muhalefetin özne olabildiği tek yer; yani döngüsel tarih anlayışı ile tarihsel anakronizm dışında kalabildiği tek yer; Erdoğan'ın politik kronolojisi ile boy ölçüştüğü yerdir.

Bu düşünme biçimi ile bir yere varılamayacağı açıktır. Politik mücadele; canlı bir mücadeledir ve birçok gelişme burada tayin olur. Uzlaşmalar ve karar anları; yeni kırılmalara açıktır. Dolayısıyla her bir başlık ve gelişme; “ha çöktü çökecekler” “bir el atmadıkları burası kalmıştı” diyerek geçiştirilemez. Hükümetin olumlu yanı; bizi derine kazmaya; daha geniş ve daha engin düşünmeye teşvik etmesi. Sayelerinde; “kamusal” olarak olmasa da birçok “proleter kamusal alanda” birçok meseleyi kouşabiliyoruz. Fakat konuşma biçimi; özne olmaya dönük olacaksa; daha ileriye dönük bir toplumu ve yaşamı konuşacaksak; daha derine kazmak durumundayız. Bu çatışan tarih tasavvurlarını, çatışan güncel talep ve konumlanmaları da depreştirecektir. Huzuru kaçanlar, tartışmadan bıkanlar, tartışmadan “geçmişin güzel ve farklılıkların olmadığı örtüsünün altına kaçanlar”  sağın ve faşizmin egemenliğine doğru kaçarlar. Hobbes'un dediği gibi “insanın dili bir isyan ve savaş borusudur”. Kendi koromuzu oluşturmazsak; tek bir şefin düdüğü öter.

LGBTİ meselesini; sadece LGBTİ'lere ait bir mesele olarak göremeyiz. Toplumsal cinsiyet başlığı üzerinden bu tartışmayı derinleştirmemiz gerekir. Cinsiyet ve cinsellik; toplum bilimleri ve siyasal düşüncelerin “örtü altında “ bıraktığı meselelerden birisiydi. Psikanalitik kurama ait; feminist kurama ait; sofistike meselelerin konuşulduğu bir alan olarak görülüyordu ve bu alan “ entellerin elinde” olarak görülüyordu. Cinsiyet; düşünme ve ifade edilme biçimleriyle, oluşturulma ve eylem olarak ortaya konma biçimleriyle toplumsal ve politik bir meseledir. Bir insana/canlıya duyduğunuz aşk, bunun ifade biçimleri/bunu örtme/bunu bastırma biçimleri de toplumsal ve politik meseledir. İnsanın benliği ve varlığının dışında; bedenini mülkiyetçi bir zeminde kurgulaması; kendisini çoğaltmanın ve üremesini gizli/kutsal sayması bunun örneği olabilir. Yine sevgili M.Oruçoğlu'nun “Çıplak ve Özgür” kitabında “ burnun açıkta kalsa utanmazsın, burnunu gizlemeye çalışmazsın fakat “o arkadaş” kıyafetlerinin en altında günyüzü görmüyor” yollu ifadeleri de bunun bir örneğidir. En çok gizlediğimiz, üzerine en çok uluorta konuşmadığımız şey en fazla politize edilmesi gereken şeydir. Denilebilir ki; cinselliği bastırma bir kültürdür. Bunun politika ile ne ilgisi olabilir. Değişmez-derin-sabit-yığınsal bir kültür tasviri yine “döngüsel tarih anlayışı” gibidir. İnsanın eyleminin dışında ve içerisinde birikerek büyüyen ve devasalaşan bir karaltı gibidir kültür. Oysa kültürün; canlı, değişen ve direngen yanları/tanımları da mevcuttur. Bu kültürü kabul etmemek ve konuşulmayını konuşmak bir politik faaliyet olduğu gibi; konuşulacak ve yapılacaklar listesini çıkarmak da politik bir faaliyettir. Kadın ve erkek arasında kurulan; belirli norm ve efsanelere göre icra edilen; belirli organ ve işlevleri kutsallaştıran ve baskılayan; faaliyetler toplumsal cinsiyet normlarını gündeme getirir. Cinsiyet; toplumsal ve politik süreçlerin içerisinde inşa olur. Cinsiyet meselesini de tamamlanmış ve net bir tanımda ele almak arzusuyla başa çıkılmalıdır. Yine cinsiyetleri ve cinsiyet rejimlerinden sapanların kökeni üzerine yapılacak bir araştırma da yersizdir. Aşkın ve acunsal yaşam enerjisinin ( bilmiyorsanız W.Reich okuyun ) yönü,zamanı ve sınırı yoktur. Dolayısıyla cinsel edim ve arzunun tek bir yolu yoktur. Binbir kipte ve amaçlı-amaçsızlıktadır. Amiyane tabirle konuşayım; eşlerinden/çift oldukları dişiden bıkıp kahvehanede karşısında hemcinsi olduğunu düşündüğü kişiyle göz göze bakışarak eşli pişti oynayan, okey oynayan; maçlara gidip toplu halde sarılıp, sevinen, zıplayan ve birlikte söven; kişiler nasıl erkeğin erkeğe duyduğu sevgiden tiksindi duyarlar anlamak güç. Bir erkeği sevemeyeceğini düşünmek; bir kadını da sevmemek ile eşdeğerdir. Çünkü burada sevgi bir norma indirgenmiştir. Toplumsal cinsiyet rejiminin öngördüğü iki-net-köşeli cinsiyet rejimi bir toplumsal-politik nüfus planlamasıdır. Devlet elini donumuza atıp tombala çekmektedir ve haberimiz yoktur.

Bu yazıyı kışkıtran; en başta belirttiğimiz devlet arzuhalcisi-akademisyenlerin ifadeleriydi. Devletin sağlığı korumakla mükellef olduğunu ifade etmişlerdi. İşte covid-19 sürecinin başından beri gidilen süreç buydu. Kamusal sağlık, sağlıkta reform, devletin sağlıkta adım atması vb. Başlıklar bizi özne olma konumundan geriye atmıştı. Türkü gibi olabilirdik, “sen tabipsin saramazsın yaramı, ben vurgunum yaralıyım elleme, aman tabip canım tabip vay tabip”. Muhlis Akarsu bu türküyü okurken-yakarken; Foucault, Agamben, Freud,Byung Chul Han okumamıştı. Fakat; iktidarın bedenler üzerindeki performatif etkisi, bedenler mimarisi ve beden sağlığı hakkındaki modern iktidar teknikleri hakkında fikri vardı anti-tabip ozanların. Bedeni ve sağlığı hekime-başkasına teslim etmemek. Tamamen “ne kadar doğru bir direniş” diyemem.Modern hekim ve modern hastane de kendisini kabul ettirmek için uzun süre çaba harcadı. Tersinden; işçi sınıfı, göçmenler, halk, kadınlar,eşcinseller de sağlık hakları için uzun süre mücadele ettiler ve ediyorlar. Burada 19.yüzyılın 20.yüzyıla devrettiği “devletçi politik tahayyül” etkili olduğu. 15-16.yüzyıllardan itibaren açıkça yapılan “egemenlik” “devlet egemenlği” hak “hukuk kavramları” kabul olmuş ve görünmez hale gelmiştir. Sonuç olarak “devlet” doğal bir kurum olarak egemen olmuştur. Ve bütün ideolojik akımlar ve politik faaliyet devletçi tahayyül içerisinde erimiştir.( bunu da  M.Neoclaus da yazıyor okuyun ) Sağlığı ve güvenliği; devlete bırakan; kendi sağlığını koruyamayan; birbirine ve doğaya karşı ilişkisine dair düzenlemeleri devlete havale eden; devlet dışında bir gelişme ve politik zemin kurgulayamanın hazin sonuçları ortaya çıkmıştır. Devlet; emperyalizmin neoliberal dönemi içerisinde; sosyal görünen vasıflarından soyunup güvenlik ve piyasaları kontrol açısından şekilendikçe; muhalif aktörler ütopyacı vizyonlarını kaybedip geri çekildikçe; ortada post-truthcular(yalancılar), hacamatçılar cirit atmaktadır. Sağlık alanı da piyasa ve geleneksel anlayışlar arasında erimiştir. Sağlık alanında yapılan “hizmetler” de covid 19 sonrası popülizm olarak ifade edilen, post-faşizmin yükselişine aracılık edecek; sağlıkta da güvenlik devleti uygulamalarına gerekçe üretilecek gibi durmaktadır. Sokağını, caddesini, iş yerini  buradaki insan ve canlıları tanımayan bunlara karşı sorumluluk hissetmeyen; kenti ve dünyayı da devletin rejimente ettiği politik birlik tasavvurları üzerinden algılar. Özcesi; bir toplum sağlığını; öz-örgütlenme süreciyle kendisi sağlayabilir. Bütün kademelerde sağlanan örgütlülük ile bu örgütlülüğün insan merkezcil olmaktan çıkıp eko-merkezci bir yaklaşıma ulaşmasıyla yani bugünü değil gelecek kuşakları da düşünen; sadece kendi türünü değil, biyo çeşitliliği de düşünen; yeni formlar ve yeni üretim tekniklerini harekete geçiren eko-sosyalist bir kültür ile toplum sağlığını koruyabilir. Toplum sağlığı sadece “insan sağlığı” olarak düşünülemez; insan-toplumun da dahil olduğu diğer canlı-toplumların sağlığı da esas alınır. Bu süreçte kendi hastanesini, kendi dayanışma ağlarını, kendi haber ve iletişimini sağlamayan; ya da bunları hedeflemeyen politik odaklar “özne “ olamazlar. İktidarın sağlık politikalarını “güvenlikleştirme” üzerinden ilerleyerek düşman gördüğü toplumsal kesimleri “virüsleştirmesine” de karşı koyamazlar. Döngüsel tarih anlayışı ve tarihsel anakronizm yaparak kendi “ölümlerini” beklemeye koyulurlar.

Sonuç olarak; cinsiyet meselesi; politik ve toplumsal bir meseledir. Duygularımız ve duygularımızın yönünün bir rejim içinde tayin edilmesi; “emrediyorum gülün” lafına gülmek gibidir. Toplumu ; güvenlik ve egemenlik-mülkiyet sarkacında kendi iktidarının devamlılığı için üremeye devam ettirmek; hem faşist şefi güçlendirir ve her yatak odasında bir faşist şef doğurur. Sağlıklı olmak; farkına varmaktır. Doğa ve toplumun içerisindeki amaçlı-amaçsız yeşerecek olan farklılıkları söküp atmak; askeri nizam ağaç dikmek gibidir, hepsi aynı boyda ağaçlar. Ağaç sağlıklıdır, kökleri birçok farklı yöne ve eğilime doğru boy verir. İnsan da sağlıklı olacaksa; hayvanlara ( özellikle vahşi hayvanların dışında insana alışan oportünist-liminal hayvan- tabir zoopolis kitabından W.Kymlicka yazmış okuyun ) doğaya, doğayla ilişkilerine ve nefes alışından, sevme biçimine, yediği yemekten, yemek pişirme biçimine, ne yediğine kadar düşünmeli ve harekete geçmelidir. Öbür türlü; eşcinselleri terörist ilan eden sosyal bilimlerin “kelle paçacıları” gibi; sağlığınız için hayvanları sistematik olarak mezbaanelerde kesip afiyetle yiyin diyen “covid 19 kelle paçacıları” ile aynı safta buluşursunuz. Mao ile bitirelim, Mao'yu revize ederek: gökkubbenin altında büyük bir keşmekeş varsa vaziyet mükemmeldir. Ses, itiraz ve canlılık yitmişsse; faşist koro şefinin surunu üflemesini bekleriz sadece.

TUNUS TARİHİ KRONOLOJİSİ Barbaros Hayrettin Paşa, Tunus'un büyük bir kısmını ele geçirdi. Ancak İspanyolların yerli halka yardıma gelmesi ile ele geçirilen topraklar kaybedildi. Osmanlı İmparatorluğu, Tunus'a bir sefer daha düzenledi. Bu sefer sonucu... M.Ö. 814 Kartacalılar, Kudüs'ten Tunus'a yerleştiler ve Kartaca Şehrini kurdular. Kartaca Şehri, dönemin en gelişmiş şehirlerinden biri haline geldi.

Modenizm, Postmodernizm ve Türban [Demirtaş Ceyhun]

Modernizmle alakalı tüm anahtar kavramları, olayları, şair ve yazarları bir arada bulunduran bir fihrist; modernizm sürecinin 15. Yüzyıldan itibaren gidişatının ve bugün aldığı şeklin bir kronolojisini kütüphanenizde bulundurmak istiyorsanız, Demirtaş Ceyhun’un bu kitabını edinmelisiniz. Modernizm, Postmodernizm ve Türban kitabı modernizmin kısa ama etraflı bir tarifi ve tarihsel kronolojisi ile başlıyor. Avrupa ve Osmanlı arasında mekik dokuyarak günümüz Türkiye’sine -daha doğrusu 2000’li yılların Türkiye’sine kadar ilerliyor.

Bu yılların Türkiye’sinde ise türban tartışmalarına kendi bakış açısı ile bir yorum getirerek kitabına devam etmiş yazar. Türbanın bir özgürlük meselesi değil, özgürlükten vazgeçme meselesi olduğunu ileri sürerek türbanın yasaklanmasının aslında bir özgürlük kısıtlaması değil de özgürleştirme olduğu manasına gelen satırları biraz şaşırarak okudum. Ben şahsen yazarla aynı fikirde değilim, dünya tarihi boyunca insanların bir konuda kısıtlandıkları zaman o konunun kangrenleştiğine tüm tarih şahittir. Bu türban konusu da ülkemizde gerçekten gereksiz yere çok fazla gündem olmuş, kimin ne giydiğini, kimin ne düşündüğünden daha fazla umursayan insanlar yüzünden de memleketimizin geri gidişinin sebeplerinden birisi olmuştur. Demirtaş Ceyhun çeşitli örnekler vererek devletin kamusal alanda giyim kuşam kurallarını belirlemek özgürlüğüne sahip olduğunu ifade etse de ben fikirlerini tam olarak paylaşamıyorum. Kitap bu tartışmaları içeren ve kitaba ismini veren uzun makaleden sonra mimarlık ve modernizm üzerine yazılmış, bir öncekinin devamı niteliğinde olabilecek başka bir yazı ile devam ediyor. Soğuk savaş dönemiyle ilgili etraflıca bir izahat niteliğinde olan yazı Cumhuriyet gazetesinde birkaç gün boyunca tefrika edilmiş. Bunun arından değişik dergilerde yayınlanmış yine dikkat çekici diyebileceğim birkaç yazıyla kitap son buluyor. Sisçanı Yayınları tarafından 2003 yılında basılmış olan Modenizm, Postmodernizm ve Türban kitabının yazarı Demirtaş Ceyhun. 160 sayfalık bu eser, yazarın birikiminin bir ürünü olarak çok dolu bir kitap. Bazı noktalarda kendisine katılmadım, genel olarak akıcı ve kendini rahat okutan bir kitap diyebilirim. Read the full article

Siyasette Balkanları dışlamak

Siyasette nüfus yani kalabalık olmak önemlidir. Zira ne kadar kalabalıksanız o kadar oy kazanabilirsiniz. Ancak diğer taraftan da kemiyet ve keyfiyet denilen iki önemli ayırım vardır. Yani nüfusunuz çok kalabalık olsa da sonuç getirmeyen boş bir kalabalıktır ya da az kişi ile büyük davaları başarabilirsiniz. Bunu söylerken kimse üzerine alınmasın herkesi tenzih ederim. Üstat Necip Fazıl Kısakürek’in güzel Şiir’lerinden birinde şöyle der: "Cenazemde olmasın çelengim top arabam. Tabutumu taşısın dört tam inanmış adam. “ Hakikaten de 4 inanmış adam bazen 4 milyar insanın karşılığı olur. Ancak futbolda da güzel bir söz vardır: “Hatice’ye değil neticeye bakalım” Yani sonuçta aldığınız oy miktarı önemlidir ve o sizi iktidar yapar, nokta. Bu ülkede Balkan göçmenleri oldukça kalabalık ama hepsi birlikte hareket ediyor mu? Masaya hep birlikte yumruklarını vurabiliyorlar mı? Bir birlerini destekliyorlar mı? Bunlar önemli. Milliyetçilik yapmak için değil. Ama kantitatif konuşabilmek için sayıları ortaya koymanız önemlidir. Daha önceki yazılarımda pek çok kez yazdım. Türkiye’deki Balkan göçmenlerinin yaklaşık toplam sayısı 18 Milyon dolaylarındadır. Bu sayıyı sizlerin de kabul etmesi için Türkiye göç tarihine bakmanızı öneririm. Ben 28 Ekim 1927 yılındaki nüfus sayımı sonuçlarına ulaşabildim. O tarihte 13 milyon 600 Bin kadar bir nüfusumuz olduğu görülüyor. Peki, ama bu 14 milyon insan bugüne gelindiğinde nasıl 80 milyon oldular? Aniden mi?   Türkiye’ye Balkan göçlerinin tarihi kronolojisi Türkiye’ye Balkan göçlerine baktığınızda, 1912 Balkan savaşları sonrasındaki göçler, 1924 Mübadele göçü, 1956 Yugoslavya göçü, 1989 Bulgaristan göçü dikkat çekiyor. Tabi bunların öncesinde, arasında ve sonrasında da çeşitli göçler yaşanmış. Bu göçler ağırlıklı Trakya, Ege ve Marmara bölgelerine olmuş. Edirne, Çanakkale, Lüleburgaz, İstanbul, Bursa, Kocaeli, Sakarya, İzmir, Manisa, Denizli gibi illerimiz bu göçlerin merkezleri olmuş. O yüzden örneğin İzmir’in nüfusunun (Buca, Gaziemir, Çeşme, Dikili, Bergama, Bornova, Karşıyaka)  neredeyse %40’ı göçmendir. İstanbul’da ise yaklaşık 6- 7 milyon dolaylarında Balkan göçmeni       ( Bayrampaşa, Eyüp, Gaziosmanpaşa, Avcılar, Pendik, Zeytinburnu, Esenler, Sultangazi) yaşamaktadır. 2002 seçimlerinde kendisi bir Rumelili olan Cem Uzan’ın kurduğu Genç Parti’nin İzmir’de ikinci parti olarak gösterdiği başarının arkasında Balkan göçmenleri olduğu unutulmamalıdır. Bu rakamları neden veriyorum? Siz eğer siyaseten güçlü olmak isterseniz demografik yapılara dikkat etmeniz gerekir. Ayrıca “Siyasi Mukarenet (Siyasi uygunluk) “ denilen olgu da çok önemlidir. Siyasi Mukarenet, yani Siyasi Uygunluk, ne demek? Daha önceki bir yazımızda açıklamıştım, şimdi tekrar açıklamaya çalışayım.   Diyarbakır’a Selanikli, Trabzon’a Malatyalı aday olur mu? Kafatası milliyetçiliğine karşıyız. Siyasette bölgesel demografik ölçülerde herkesin kendi yöresi, düşüncesi, yaşam tarzı, kültürü, ortak değer ve çıkarlarına göre aday tercihi olabilir. Bu gayet normaldir. Örneğin Diyarbakırlı bir kardeşimiz, kendi şehrinden kendisi gibi bir Kürt kardeşimizi isteyebilir ve aday olarak gayet tabi tercih edebilir. Bu doğaldır ve normaldir.  Bir Trabzonlu kardeşimiz, yakın komşusu olsa bile Rizeli değil, özellikle Trabzonlu bir adayı tercih eder. Rizeli bir adayı bile kabul etmeyen Trabzon, mesela bir Malatyalı bir adayı belki de hiç kabul etmez.  Karadeniz, Doğu ve Güney Doğu bölgelerimizin bu konuda hassas olduklarını düşünüyorum. Ancak aynı hassasiyet Ege, Marmara ve Trakya bölgeleri için de neden geçerli değildir? Tabiki bu bölgeler diğer bölgelerden göç aldıkları için farklı bir dengede olabilirler. İstanbul veya İzmir’in bazı ilçelerinde Kürt kardeşlerimiz, Erzurumlular, Mardinliler, Konyalılar ya da Karadenizliler daha kalabalık olabilir. Bu yüzden milletvekili, Belediye Başkanı ve Meclis üyesi adaylarını ve ilçe başkanı ile ilçe yönetimlerini dengeli seçmek çok önemlidir.   AK Parti’nin Siyasetteki Balkan paradoksları (Çelişkileri) Bunu yaparsan doğrudur ya da böyle yaparsan kazanırsın dediğin şeyleri yaparsın ama beklediğinden çok farklı sonuçlar alırsın. İşte bu çelişkidir. Örneğin, iktidardaki AK Parti hükümetleri Balkan ülkelerinde çok önemli hizmetler veriyorlar. Devletin, TİKA, Yunus Emre Enstitüsü, Yurtdışı Türkler ve Akraba Toplulukları Başkanlığı, Maarif Vakfı, Dışişleri Bakanlığı, Diyanet işleri Başkanlığı, TRT, Anadolu Ajansı, Ziraat Bankası, Halk Bankası gibi kurumları Allah var Balkanlarda çok güzel hizmetlere imza atıyorlar. Balkanlardaki ecdat yadigârı eserler restore ediliyor, Balkanlardaki soydaşlarımıza ve akrabalarımıza maddi ve manevi destekler, burslar, yardımlar veriliyor. Balkanlarda yollar, havalimanları, sosyal kurumlar yapılıyor. Sayın Cumhurbaşkanımız Balkanlara gittiğinde Bosna’da, Kosova’da, Makedonya’da, Arnavutluk’ta, Bulgaristan’da, Batı Trakya’da kalabalıklarca muhteşem karşılanıyor, sevgi yumağı oluşuyor. Hatta bilmem bilir misiniz ama AK Parti’nin temelleri, Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın cezaevinden çıktıktan hemen sonra gidip toplantılar yaptığı Makedonya’da atılmıştır. Türkiye’deki Balkan göçmenleri, Balkanlardaki akrabalarından bunu çok iyi biliyor ve görüyor. Ama bu hizmetleri veren AK Parti hükümetlerine siyasal desteği vermeyebiliyorlar. Nitekim AK Parti’nin zayıf olduğu yerler genellikle Balkan göçmenlerinin ağırlıklı yaşadığı Batı ve Trakya bölgeleri. Bu çelişki değil midir? Diğer taraftan ise Balkanlar’da (Yugoslavya, Bulgaristan, Romanya)  yılarca Komünizm veya Sosyalizm belasından çekmiş ve göç etmek zorunda kalmış Balkan göçmenlerinin, bu sistemlere yakın ve devamı sayılabilecek sol partilere destek vermemesi beklenirken, böyle olmuyor. Bu çelişki değil midir? Bunlar AK Partinin Balkanlara olumlu yaklaşımlarına rağmen Balkan seçmenlerinden yeterince ahde vefa bulamamasıdır. Ancak tam tersine şeyler de oluyor. Yani bu sefer AK Partinin Balkanlara karşı yaklaşımı ters tepki oluşturuyor. İşte bu aslında AK Parti’nin bile bile kendine yaptığı harakiridir. Örneğin, Balkan göçmenlerinin Türkiye’deki sayısal gücünü bildiği halde bu durumu dikkate almayarak oy kayıpları yaşamak, Belediye Başkanlıklarını kaybetmek de bir çelişki değil midir? Bu durum açıkçası, Balkanların demografik ve siyasi mukarenet açısından güçlü olduğu yerlerde teşkilatlarda, meclis üyeliklerinde, Belediye Başkan adaylıklarında, milletvekili seçimlerinde tam tersine farklı tercihlerle bulunarak adeta çelişkiye düşmektir. Yine oldukça ilginçtir ki; Osmanlıyı örnek alan siyasi bir düşünce içinde ayrıca bir çelişki yaşanmaktadır. Zira hem Osmanlıyı sevecek ve örnek göstereceksin hem de onu örnek almayacaksın. Bu çelişki değil midir? Osmanlı devletinde sadece Arnavutlardan 38, Boşnaklardan ise 44 vezir yani bugünkü tabiriyle başbakan hizmet vermiştir. Yani Osmanlıda 80’den fazla Balkanlı Başbakan görev alırken, bugün Balkan göçmenlerinin milletvekili dahi olma konusunda çok fazla tercih edilmedikleri görülmektedir. Nüfusu 80 milyon olan Türkiye’nin bağrında 18 milyon dolaylarında Balkan – Rumeli göçmeni olduğu düşünüldüğünde bu paradoksun mahiyeti anlaşılabilir. Bu kalabalığı safınıza çekmek varken bile bile kaybetmek büyük bir siyasi israftır. Hele hele önümüzdeki günlerde birkaç puanın bile çok değerli olacağı bir Türkiye düşündüğünüzde. Balkan – Rumeli insanı bu ülkenin çimentosudur. Onlarsız bir siyaset yapılamaz. Her şeyden önce ülke genelinde demokratik temsil dengesini bozarsınız. Yerel yönetimlerde, parlamentoda, kabinede, bürokraside bu denge şarttır. Bu denge sadece Balkanlar açısından değil, Kürt kardeşlerimiz için de geçerlidir. Demografik yapılarına göre bu denge sağlanmalıdır. Ama her şeyden önce Türkiye Cumhuriyetinin birlik ve beraberliği muhafaza edilmelidir. Balkanlı da gelse, Kürt te gelse, Laz da gelse, öncelik Türkiye Cumhuriyetidir. Bu denge her şeyden önce gelir. Ateş İlyas Başsoy’un “AKP neden kazanır, CHP neden kaybeder? “ isimli kitabını okudunuz mu? Okumadıysanız mutlaka okuyun. Yazar, 2009 yerel seçimlerinde Antalya Belediyesini CHP’ye nasıl kazandırdığını anlatıyor. Bunu çok büyük bir başarı olarak gösterip AK Parti’nin ilk başarısızlığına kendisinin ortaya koyduğu stratejilerle gidilerek gerçekleştiğini belirtiyor. Oysa şimdilere baktığımızda Antalya tekrar kaybedilmiş. Hata sanki bir kâbus gibi İstanbul, Adana, Ankara, Adana da kaybedilmiş. Şimdi yeni bir kitap yazıp ismini “AK Parti neden kaybeder, CHP neden kazanır? “ koymak lazım. Bu kitapta yazılacak nedenler arasında Balkanlar mutlaka yer alacaktır. İstanbul seçimleri öncesinde televizyon programlarının pek çoğunda “Kürtlerin oyu ne olacak? “ diye soruldu ve tartışıldı. Ama Allah için bir kere İstanbul’daki 6 Milyon Balkan göçmeni ne yapacak diye sorulmadı ve merak edilmedi. Ya da İzmir’deki 1,8 Milyon Balkan göçmeni nasıl hareket edecek, onları nasıl kazanırız diye sorulmadı. Ama Kürt kardeşlerimizin oyu ne olacak diye o kadar çok sorulmasına rağmen sonuçta onlar da kazanılamadı. Nereden mi biliyorum? Geçen hafta Kürt kökenli eski bir milletvekili ağabeyimle İstanbul’da buluştuk ve sohbet ettik. Kendisi Kürt toplumunda kanaat önderi bir büyüğümüzdür. Bu milletvekili ağabeyime Kürt kardeşlerimizin AK Partiye İstanbul seçimlerinde destek verip vermediğini sordum. Bana dedi ki; İstanbul’da milyonlarca Kürt var. Kaç tane Kürt kökenli İstanbul milletvekili var biliyor musun? Ya da İstanbul’un 39 ilçesinde kaç tane Kürt kökenli Belediye başkanı var? Biliyor musun? Yok dedi ve İşte bu yüzden Kürtler İstanbul’da bize destek vermediler, dedi. Sonra düşündüm de yahu Balkanlar ve Kürtler yoksa İstanbul’da kimlerle siyaset yapılıyor?   CHP’nin Balkan yakınlığı AK Parti’de durum böyleyken, CHP’de ilginç bir Balkan çıkışı oldu. CHP, bünyesinde bir Balkan masası kurdu. Başına da kendisi de bir Balkan göçmeni olan Genel Başkan yardımcısı Faik Öztrak’ı getirdi. Öztrak’ın yardımcısı ise yine Balkan göçmeni olan Bursa Milletvekili Prof.Dr. Yüksel Özkan. CHP’nin Balkan masası ilk istişare toplantısını İstanbul’daki Balkan Federasyonunda Balkan STK temsilcileriyle birlikte yaptı. Bu, CHP’nin bir Balkan şovu mudur bilemiyorum? Diğer yandan CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu geçen ay Arnavutluk’a giderek orada Dünya Bektaşileri Başkanı Baba Mondi’yi ziyaret etmişti. Bu şekilde Türkiye’deki bir kesime önemli bir mesaj vermiş oldu. CHP, zaman zaman Batı Trakya ve Bulgaristan’a da heyetler gönderiyor. Özellikle Bulgaristan’da ülkenin en büyük üçüncü partisi olan ağırlıklı Türklerin oluşturduğu Halk ve Özgürlükler Partisi (HÖH-Bulgarcası DPS)  ile yakın temaslar kuruyorlar. Bulgaristan’daki bu parti AK Parti hükümeti ile arası bozuk. Zira AK Parti,  bunlara muhalefet olan başka bir Türk partisine destek vermişti. Gerçi, bu desteğin farklı nedenleri de vardı ama burada detaylara girip esas konuyu dağıtmak istemiyorum. Bu durum sonrasında Bulgaristan’daki HÖH partisi ile bağlantılı Türkiye’de yaşayan Türk-Bulgar çift pasaportlu çok sayıda Bulgaristan göçmeni vatandaş, AK Partiye tepkili ve CHP’ye yakın oldular. Esasen bunların çoğu zaten CHP’ye yakın olan kimselerdi ancak arada olanlar da CHP’ye sıcak bakmaya başladılar. Bu durum ayrıca onların AK Partiye tepkilerini de artırdı. CHP, 2012 yılı Kasım Ay’ında İstanbul’da Mövenpick otelde  “Değişen Zamanlarda Sosyal Demokrasi, Balkanlar’da Dayanışma ve Refah’ başlıklı konferans” düzenlemiş ve bu konferansa Genel Başkan Kemal Kılıçdaroğlu da katılmıştı. CHP’nin Balkanlarla ilgili bu toplantısına ben de davet edilmiştim. AK Parti Genel Merkezinin izni ile toplantıya katılmıştım. Hatta toplantının istiklal marşı ve Atatürk’e saygı duruşu yapılmadan başlaması beni şaşırtmıştı. Oysa bu gibi kriterler CHP’nin sözde hassas olduğu şeylerdi.   İzmir’de göçmen partisi kurma çalışmaları Yaklaşık 1,8 milyon Balkan göçmeninin yaşadığı İzmir’de, “Bizden sağcı da çıkar solcu da ama vatan haini asla” temel mantığı ile bir “Balkan – Anadolu” partisi kurulma fikri ortaya atıldı. Türkiye’nin birçok bölgesinde mevcut olan Balkan Rumeli STK’ları tarafından teşkilatlanması düşünülen Balkan – Anadolu Partisi (BAP) fikri ses getirebilir ama hayata geçer mi bilemem? Partiyi kurmak isteyenler önümüzdeki seçim döneminde 1-2 puanın bile anahtar olacağından yola çıkarak bu düşünceye iskelet bulmaya çalışıyorlar. Balkan göçmenlerinin siyasi partilerde yer bulamamasından dolayı tepki gösteren bu arkadaşlar şimdilik bir siyasi Feyk (Fake)  atarak tepkileri görmek istiyorlar. Ancak böyle bir yapılanma fikri milliyetçiliği körükleyebilir mi?  Bunu da çok iyi düşünmek gerek. Olur mu olmaz mı bilemem ama eğer hayata geçirilirse İlk planda CHP’den oy çalacağı düşünülüyor. Oysa MHP sempatizanı olan çok sayıda Balkan göçmeni de var. AK Parti içindeki küskün Balkan göçmenleri de diğer bir hedef kitle olabilir. Ancak AK Parti’de de CHP’de de MHP’de de İP’de de partisine çok sıkı bağlı olan göçmenler var. Asla ayrılıp gelmezler. Bazıları bunu milliyetçilik ve dolaylı ayrılıkçılık gibi görüp gelmeyebilir. Bazı Balkan Göçmenleri hiç siyasal değillerdir, karışmazlar. Böyle bir şey yapılacaksa bile isminde Balkan veya göçmen ibareleri olmaması daha iyi olur. Tıpkı Bulgaristan’da aslında ağırlıklı Türklerin oluşturmasına rağmen içinde az da olsa Bulgarların da olduğu Halka ve Özgürlükler Partisi (HÖH) gibi. Ama bana soracak olursanız şu anda böyle bir Balkan partisi için Türkiye şu anda hazır değildir. Read the full article

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap) Ebook

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap) Ebook, adlı kitabı ziyaretçilerimizin çok istemesi sebebi ile alıp pdf formatına getirmiş bulunmaktayız. İsmail Hami Danişmend isimli yazarımızın yazdığıİzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap) Ebook kitabı sizlerde indirip okuyabilir veya arşivinizde saklayabilirsiniz.

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap) Ebook

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap)

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap), adlı kitabı ziyaretçilerimizin çok istemesi sebebi ile alıp pdf formatına getirmiş bulunmaktayız. İsmail Hami Danişmend isimli yazarımızın yazdığıİzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap) kitabı sizlerde indirip okuyabilir veya arşivinizde saklayabilirsiniz.

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap)

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap)

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap)

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap), adlı kitabı ziyaretçilerimizin çok istemesi sebebi ile sitemize özel olarak pdf formatına getirmiş bulunmaktayız. İsmail Hami Danişmend isimli yazarımızın yazdığıİzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap) kitabı sizlerde indirip okuyabilir veya arşivinizde saklayabilirsiniz.

İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi Seti (6 Kitap)

Mahir İz'e göre her münevverin mutlaka okuması gereken kitaplar

Dini eserler:

Mahir İz – Tasavvuf

Hamidullah’ın bütün kitapları

A. Kemal Belviranlı - İslam Prensipleri ve Peygamberimiz Efendimiz

Mahmud Hakkı - Halid b. Velid

Bekir Topaloğlu - İslam’da Kadın

Muhammed Ebu Zehre - İslam’da Sosyal Dayanışma

Gazali’nin eserleri

Ali Özek - İslam’da İbadet

Abdullah Öztemiz Hacıtahiroğlu - Dini Şiirler Antolojisi

Mehmet Vehbi Efendi’nin tefsiri ve Ahkam-ı Kuraniyye’si

Hasan Basri Çantay ve Ömer Nasuhi Bilmen’in mealleri, Hukuk-ı İslamiye Kamusu ve Muvazzah İlm-i Kelâm

Eşref Edip - Asr-ı Saadet

Şirvanî - İslam’da Siyasi Düşünce ve İdare

Ebu’l Hasan en-Nedvî - Müslümanların Gerilemesi ile Dünya Neler Kaybetti ve Hazreti Peygamber’in Yolu

Enver Kuraşî - Faiz Nazariyesi ve İslam

Zübeyir Sıddık - Hadis Edebiyatı Tarihi

Mahmud Ebussuud - İslami İktisadın Esasları

Osman Keskioğlu - İslam Hukuku

Muhammed Ebu Zehre - İmam-ı Azam Ebu Hanife ve Riyazu’s-Salihîn

Muhammed Kutup’un kitapları

Mevdûdî’nin eserleri

Rahmi Baban - İlim-Ahlak-İman ve Allah Vardır Seyyid Kutup’un kitapları

Edebi eserler:

Mehmet Akif – Safahat

Necip Fazıl - Ahşap Konak ve Reis Bey

Ali Ulvi Kurucu - Gümüş Tül ve Alevler

Abdullah Öztemiz Hacıtahiroğlu - Sessiz Gürültü

Necla Pekolcay - İslami Türk Edebiyatı

Yahya Kemal Beyatlı - Aziz İstanbul ve Kendi Gök Kubbemiz

Namık Kemal - Gülnihal ve Vatan Yahut Silistre

Ahmet Hamdi Tanpınar - Beş Şehir ve Huzur

Nurettin Topçu – Taşralı

Cengiz Dağcı’nın romanları

Ergun Göze - Meşhurların Son Sözleri

Peyami Safa - Matmazel Noralinya’nın Koltuğu ve Fatih-Harbiye

Samiha Ayverdi’nin eserleri

Tarık Buğra - Ayakta Durmak İstiyorum

Ahmet Hikmet Müftüoğlu – Çağlayanlar

Ömer Seyfettin - Eski Kahramanlar

Ahmet Kabaklı - Türk Edebiyatı Tarihi

Fahri Ersavaş - Hamasi şiirler Antolojisi

Genel kültür eserleri

İlhan Egemen Darendelioğlu - Türkiye’de Komünist Hareketleri

Kadir Mısıroğlu - Sarıklı Mücahitler

İsmail Hami Danişment - Garb Medeniyetinin Membaı Olan İslam Medeniyeti, Eski Türk Seciye ve Ahlakı ve İstanbul’un Fethinin Medeni Kıymeti

Hitler - Komünistler ve Beynelmilel Yahudi Genel kültür eserleri

Necip Fazıl - Büyük Mazlumlar, Türkiye’de Komünizm ve Köy Enstitüleri ve İdeolocya Örgüsü

Abdülmecit Belli - Adalet Mülkün Temelidir

Osman Turan - Türk Cihan Hakimiyeti Mefkuresi Tarihi ve Türkiye’de Siyasi Buhranın Kaynakları

Tahirü’l Mevlevi - Müslümanlıkta İbadet Tarihi Cevat Rifat Atilhan - Masonluk, 31 Mart Vakası ve diğer eserleri

Ergun Göze - Peyami Safa-Nazım Hikmet Kavgası, 

Kadir Mısıroğlu Amerika’daki Zenci Müslümanlık Hareketi

Nurettin Topçu’nun tüm eserleri

Ahmet Çiftçi - Komünizmin Maskesi Sosyalizmdir ve Ortak Pazar

Bekir Berk - Dünya Anayasalarında Din

Mustafa Sıbai - İslam’da ve Müslümanlara Göre Kadın

Ali Fuat Başgil - Gençlerle Başbaşa

Saadet Bektöre - Volga Kızıl Akarken "Volga Kızıl Akarken"

Bekir Berk - Dünya Anayasalarında Din

Nizamettin Nazif Tepedelenlioğlu - Sultan II. Abdülhamit ve Osmanlı İmparatorluğunda Komitacılar ve Ordu ve Politika

Mümtaz Turhan - Garplılaşmanın Neresindeyiz

Kadircan Kaflı - Türkiye’nin Kaderi

Mehmet Kaplan - Büyük Türkiye Rüyası

William J. Lederer-Eugene Burdick - Kızıl Karıncalar ve Çirkin Amerikalı

U. T Hsu - Gizli Mücadele

Tarihi eserler:

M. Asım Köksal - Hz. Muhammed ve İslam Tarihi

Vecdi Bürün - Nasıl Öldüler

Yılmaz Öztuna’nın eserleri

Kadir Mısıroğlu - Yunan Mezalimi, Lozan Zafer mi, Hezimet mi

Necip Fazıl - Sultan Abdülhamit ve Vahideddin

İsmail Hakkı Uzunçarşılı - Osmanlı Devletinin İlmiye Teşkilatı

İsmail Hami Danişment - İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi

Abdullah Taymaz - Rus İhtilalinden Hatıralar

Bu kitaplar pek tabii 60-70 kuşağını besleyen eserler ancak bugün için söyleyecek şeyleri hâlâ mevcut. Ancak mesela İsmail Hami Danişment gibi bir fikir adamının eserlerinin bugün (İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi dışında) erişilebilir olmaması hakikaten büyük bir kayıptır. Bu kitaplar pek tabii 60-70 kuşağını besleyen eserler ancak bugün için söyleyecek şeyleri hâlâ mevcut. Ancak mesela İsmail Hami Danişment gibi bir fikir adamının eserlerinin bugün (İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi dışında) erişilebilir olmaması hakikaten büyük bir kayıptır.

Okuma ve kitap listelerinin havada uçuştuğu bu dönemde neredeyse 50 sene evvelinden Mahir İz’in tavsiyelerini de göz ardı etmeyin derim. Çünkü Türkiye’nin bir dönemini (ve dolayısıyla bugününü) anlamlandırmak için bu eserlere başvurmak oldukça elzem.

M. Murtaza Özeren

https://www.dunyabizim.com/mahir-iz-e-gore-her-munevverin-mutlaka-okumasi-gereken-kitaplar-resimleri,11686.html

Yedikuleyi hic boyle gormediniz, sizler icin bu tarihi hazirlamak istedim... iste karsinizda Yedikule ve tarihi 👇 📍 Dört tane Bizans İmparatorları'nın, 3 tane de Fatih Sultan Mehmet'in yaptırdığı yedi adet kuleden adını alan bu tarihi yapıtın her kulesine isim verilmiştir. Bu kulelerin isimleri ve kısa tarihçeleri şöyledir: Genç Osman Kulesi: Bu kulenin Osmanlı tarihinin en genç padişahlarından Genç Osman'ın adını alma nedeni aslında padişahın katledildiği yerin bu bölgenin ikinci katında olmasıdır Cephanelik Kulesi: Adından da anlaşılacağı gibi devlete bağlı olduğu süreçte cephane deposu olarak kullanılmıştır. Ayrıca iki hapishane dışında devlet suçlularının hapsedildiği zindanlardan da birisiydi. Yapıyı ziyaret ettiğinizde kirişle tutturulmuş ahşap katları görebilirsiniz. III. Ahmet Kulesi: Bu kule günümüze kadar dayanamamış ve depremlerle yıkılmıştır. Devrimci padişah III.Ahmet'in adını almasının sebebi yapım ve onarımına bu padişah tarafından büyük katkı yapmış ve katlarının kirişlerle tutturulmasını sağlamış olmasıdır. Hazine Kulesi: Hemen üstteki başlık Yedikule Zindanları'nın Kronolojisi''nde de göreceğiniz gibi bu hisar bir dönem hazinelerin muhafaza edildiği yerdi. Devletin sahip olduğu bu hazine, Hazine Kulesinde tutulurdu. Fakat daha sonra III. Murat döneminde hazine saraya aktarıldı. Kulenin tarihindeki bir diğer olay ise, hemen yanında bulunan Yanan Kasır köşkünde çıkan yangından etkilenmesi fakat daha sonra onarılmasıdır. Köşkün "yanan" sıfatını almasının sebebi de bu yangındır. Zindan Kulesi: Kitabeler Kulesi adıyla da anılır. Zindan olarak kullanılan iki kuleden birisidir. İçinde bulunan ahşap katlar çıkan yangınlarda yanarak hasar görmüştür. Top Kulesi: Yangında yanan bir diğer kuledir. Hapishane olarak da kullanılmıştır. Bayrak Kulesi: Altın Kapı'nın üstündeki kuledir. Yedi kule arasında en sağlam olanıdır. Sancağın dalgalandığı yer olması nedeniyle yeniçeriler burada nöbet tutardı. Sağlamlığını günümüzde de korumaktadır. 🎥 by @adnanuzan 📍 #turizmisev #easytraveltr #adnanuzan #geziyorum #mytravelgram #gezmece #yollarda #gezinti #travel #trip #travelph #Travelgram #tourist #tourism #vacation #traveling #travelblogger #djimavicair (Yedikule, Istanbul, Turkey)

The Origin of All Coups: The Coup of 1876

The Origin of All Coups: The Coup of 1876

The first modern coup in Turkish history is usually considered the one that saw the deposition of Sultan Abdülaziz in 1876. The coup plotters, i.e., Midhat Pasha (head of the Committee of the New Ottomans), Hüseyin Avni Pasha (Chief of Staff), and Süleyman Pasha (Minister of War), deposed the Sultan and brought Murat V to power instead. As would be the case throughout the Republican period, military students were used for the coup. Ten days later, Sultan Abdülaziz was martyred, which was clumsily made to look like a suicide.

As the British deep state spread the lie that the Ottoman Empire was losing its influence and became a ‘sick man’, the Empire was in truth enjoying one of its powerful eras under the leadership of Sultan Abdülaziz.

In 1876, the Ottoman Empire was the world’s most powerful fourth state; it had the world’s fourth biggest army and the third biggest fleet. In 1876, it encompassed a territory of 12 million sq. km with a total population of 64 million people. The 1876 territory of the Ottoman Empire included what are today 35 different countries. During those days, Istanbul was the world’s fifth biggest city.

Sultan Abdülaziz was a brave sultan that took a clear stance against the British deep state. He didn’t allow the spread of Darwinism, and removed the British deep state spies from his immediate circle. He removed Hüseyin Avni Pasha from his duties for being a Darwinist and for his pro-British stance, who would in return act as one of the plotters of the coup against Sultan Abdülaziz. Hüseyin Avni Pasha prepared the assassination plan against the Sultan.

Abdülaziz also immediately shut down Mecmua-i Fünûn (Journal of Sciences) as it started Darwinist propaganda. His order to dismiss pro-British Ahmed Midhat, one of the most fervent Darwinist propagandists in the Ottoman Empire, was as follows:

From now on, no printing house will ever print anything about Midhat Efendi’s monkeys.(SOURCE)

Sultan Abdülaziz was a devout Muslim, who desired a united Islamic world. During his rule, he made the Ottoman Army a formidable power with the state-of-art weapons, which included 25 ironclads and 175 regular warships. As soon as he ascended to the throne, he tripled the length of the previously 450 km railways. The last Caliph of Islam Abdulmejid II described his father Abdülaziz with the following words in the booklet he wrote in 1920s:

Thank God, my father Abdülaziz Khan was not addicted to any moral weaknesses. In fact, not only did he never drink any alcohol throughout his life, but also he didn’t smoke. Even coffee was something he drank only on rare occasions. That’s why he had a very strong build. He never got ill during his fifteen-year rule. However, he was martyred after facing the disaster of being deposed because he didn’t have a single person that could help him with the great works he initiated.(SOURCE)

The plotters of this vile coup tried to slander Abdülaziz Khan with claims that he committed suicide. However, the examination of his body revealed that both of his wrists had been slit, one side of his beard had been completely ripped off, his teeth had been knocked out and there was a large bruise on his chest.

Hüseyin Avni Pasha, the instigator of the murder, went to the Palace to see how his murder plan went. When he saw that Abdülaziz Khan was still alive after the scuffle, he ordered that the Sultan be taken to kitchen of the police station on palace grounds. This is why medical help was delayed for the Sultan, and why he bled to martyrdom.

To conceal the traces of a fight, Hüseyin Avni Pasha tore off the curtains in the station and covered the Sultan’s body with the exception of his arms. He asked physician Marko Pasha, the director of the Military School of Medicine, to examine his wrists only and write a report of suicide. However, Marko Pasha declined. Then another military doctor, Colonel Dr. Ömer Bey, was summoned, but when he refused to sign the report as well, his medals were ripped off his uniform on the spot and he was exiled to Libya.

Sultan Abdülaziz was buried hastily the same day in the Sultan Mahmud II Shrine at Divanyolu.

Turkish historian İsmail Hami Danişmend, in his five-volume İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi (A Detailed Chronology of Ottoman History), listed thirty one pieces of evidence proving why the Sultan did not commit suicide. The physician of the British Embassy also said that no one would be able to cut one’s wrists like that, after seeing the body himself.(SOURCE)

The account of Nazime Sultan, Sultan Abdülaziz’s daughter, leaves no room to doubt as to what happened:

Any claims that my father committed suicide are deceitful. I saw it with my own eyes that they murdered my father.(SOURCE)

No one believed the suicide lie, because one of the wrestlers that committed the murder confessed after a while:

Fahri Bey went from behind and held back his [Sultan Abdülaziz’s] arms. Haji Mehmet and Algerian Mustafa sat on his knees. And I cut his veins in his left arm as deep as I could with a pocketknife. I even pierced his right arm at several places with the knife …(SOURCE)

When an investigation was launched after the bloody attack, anglophile Midhat Pasha sought refuge in the British Consulate, predicting how events could unfold against him.

Historians report that prior to the coup, Midhat Pasha was constantly over-praised by the European media, most notably by the British papers. Indeed, during his first term as grand vizier before the coup, which lasted eighty days, Midhat Pasha allowed Egypt and Tunisia to borrow independently, which caused Egypt to come under British – and Tunisia under French – rule. After the coup, he was again appointed grand vizier and he convened the ‘Constantinople Conference’ (aka the Shipyard Conference), together with the participation of British officials. This conference was a milestone because Midhat Pasha, primed by the British deep state, decided to drag the Ottomans into war with the Russians, which played a big part in the collapse of the Ottoman Empire.

The Origin of All Coups: The Coup of 1876 BritishDeepState.net

Müslümanların Tarihi (Ciltli 5 Cilt Takım) Kitabı pdf indir pdf indir

Müslümanların Tarihi (Ciltli 5 Cilt Takım) İslam Tarihi üzerine çalışmalarıyla bilinen ve 40 yılı aşkındır hem yetiştirdiği öğrenciler hem de yayınladığı kitaplarla onbinlerce kişi üzerinde önemli etkileri olan İhsan Süreyya Sırma Hoca, ‘hayatının eseri’ mesabesinde olan çalışmasını tamamladı ve bu değerli eser Beyan Yayınları tarafından yayına hazırlanarak okuyucularının istifadesine sunuldu.

Yayın dünyasında, tek kişi tarafından hazırlanan ve Müslümanların siyasi tarihini Hz. Âdem’den günümüze kadar inceleyen ikinci bir örneğin olmayışı, bu çalışmayı daha da anlamlı kılıyor.

İhsan Süreyya Sırma hoca bu çalışmasında, sadece dünya Müslümanlarının tarih boyunca hangi devlet isimleri altında ve kimler tarafından yönetildiklerini anlatmıyor aynı zamanda yaptığı yorumlarla geçmişte yaşananların günümüzdeki anlamına da işaret ediyor ve bundan nasıl dersler çıkarmamız gerektiğine dikkat çekiyor.

Müslümanların Tarihi’nin 1. cildi, “Tarih Nedir?” sorusunun cevabını aramayla başlıyor. Tarihin, Kur’an’dan ayrılması mümkün olmayan, onunla kâim, insanı ideale götüren bir ilim olduğu vurgulanıyor. Âdem (a.s) ile başlayıp kıyamete kadar devam edecek olan tarihin, sadece okullarda okutulan geçmiş hadiseler kronolojisi olmadığını; bilâkis insanoğlunun yaşamıyla çok yakından ilgili ve yaşanan hayatın kendisi olduğuna dikkat çekiliyor.

Müslümanların Tarihi’nin 2. cildi, Hz. Muhammed’in İslam’ı tebliğ görevini üstlenmesiyle başlıyor. İslâmî tebliğin kolay olmadığı, işkence çekmeden, ezâ görmeden bu ilâhi görevin yerine getirilemediği, Sünnetullah’ın bu olduğu anlatılıyor. İslâmî tebliğ yüzünden sadece Hz. Muhammed (s.a.s) ve ashabının değil, onlardan önceki peygamberler ve onların ümmetlerinin de bu uğurda işkence çektikleri vurgulanıyor.

Müslümanların Tarihi’nin 3. cildinde, Hz. Peygamber’in vefatından sonra hilafete seçilen Hz. Ebu Bekir, Hz. Ömer, Hz. Osman ve Hz. Ali’nin yaşadığı dönem ile daha sonra yönetimi ele geçiren Emeviler’in saltanat dönemi inceleniyor. Müslümanların ilk yöneticileri olan ve daha sonra gelecek yöneticiler için en uygun model olduğu için “Örnek Halifeler Dönemi” olarak anılan bu dönemde görev yapan Halifeler’in yönetime getirilişleri ve İslam Devleti’nin temellerinin atıldığı süreç anlatılıyor.

Müslümanların Tarihi’nin 4. cildinde, Emeviler dönemini sona erdiren Abbasiler’in saltanat dönemi ile Endülüs Emevileri, Selçuklular ve Haçlı Seferleri inceleniyor. Bu dönemde İslami fetihlerin devam etmesine rağmen birçok İslâmî kavramın sulandırılıp öz anlamından saptırılmış olduğu vurgulanıyor.

Müslümanların Tarihi’nin 5. cildinde Osmanlı Devleti inceleniyor. Osmanlı Devleti’nin dünyamızda ‘İmparatorluklar Dönemi’ diye tanımlanabilecek bir dönemin son temsilcilerinden biri olduğu ve bünyesinde farklı dilden, ırktan ve dinden pek çok topluluğu barındırması bakımından günümüz devletlerinden farklı özellikler taşıdığına dikkat çekiliyor.

Müslümanların Tarihi (Ciltli 5 Cilt Takım) Kitabı pdf indir pdf indir oku

KOMOR ADALARI TARİHİ KRONOLOJİSİ Komor Adaları'nın diğer bir adı "Kamer Adaları"dır. Osmanlı döneminden beri bu isim ile anılmıştır. Adalarda yerleşme milattan sonra... Komor Adaları'nın diğer bir adı "Kamer Adaları"dır. Osmanlı döneminden beri bu isim ile anılmıştır. Adalarda yerleşme milattan sonra 1000'li yıllarda başlamıştır.

CEZAYİR TARİHİ KRONOLOJİSİ 16. yüzyılda İspanyollar, Ülkeyi işgal etmek istediler. Cezayir halkı, Osmanlı İmparatorluğu'ndan yardım istedi. Osmanlı bu çağırıya karşılık verdi ve Barbaros Hayrettin Paşa'yı bölgeye... Cezayir, köklü bir tarihe sahiptir. Cezayir topraklarında yaşadığı bilinen ilk medeniyet Berberiler'dir. M.Ö. 2. yüzyılda bölgeye, Fenikeliler geldiler.

MISIR TARİHİ

MISIR TARİHİ Mısır tarihi nasıldır? Hangi ülkelerin işgaline uğramıştır? Ne zaman Osmanlı İmparatorluğunun himayesi altına girmiştir? Dünyanın en köklü tarihine sahip olan ülkelerden biri de Mısır'dır. Mısır tarihi 6 bin yıl...

Dünyanın en köklü tarihine sahip olan ülkelerden biri deMısır‘dır. Mısır tarihi 6 bin yıl öncesine kadar dayanmaktadır. Yaklaşık M.Ö. 4000 yıllarında ülke toprakları üzerinde iki adet krallık bulunmaktaydı. Bu krallıklar M.Ö. 3200 yılında birleştiler. Bu dönemden sonra firavunların dönemi başladı. Antik Mısır’da firavunlar kutsal sayılıyorlardı. Kendilerini tanrı olarak görürlerdi. Bu dönemde…

View On WordPress