Zazwyczaj z ręką na sercu mogę powiedzieć, że jesteśmy niezauważalni jak tlenek węgla i obojętni przechodniom jak siódemka na skali pH. Zazwyczaj mało kto zwraca na nas uwagę na chwilę dłuższą niż przelotny rzut oka.

🧪 Mieszka u mnie paranoik. Chemia międzyludzka

,, Mam oczy po mamie''

,,Mam usmiech po mamie "

A ja mam po mamie nie wyparzony pysk i charakter kłótliwy

23 stycznia 2024 roku, wtorek

Końcówka stycznia, śnieg za oknem zastyga w kojącym bezruchu. Świat ponownie przykryła biała, puchowa pierzyna. Ja też bym tak chciała - zamienić się z ziemią, pozwolić, żeby otulił mnie zimowy komplet pościeli. Przeczekałabym tak dłuższy czas. Rzęsy zamieniłyby się w lodowe sople, usta przybrałyby barwę topielczej zieleni zmieszanej z mrocznym fioletem. Sine serce, sina skóra, a świat? Świat dalej byłby magicznie biały. Przeczekałabym tak aż do chwili, w której wyrosłyby ze mnie żonkile i tulipany. Aż przyleciałaby jedna jaskółka i sama z siebie uczyniła wiosnę. Szewc chodziłby w butach, chleb spadał masłem do góry, a człowiek człowiekowi byłby człowiekiem.

Mieszka u mnie paranoik. Kiedy za oknem śniechury i wieżyce.

Niedobrze jest być tak wrażliwym. Tak podatnym na wszystko, co nas otacza. Niedobrze, niedobrze, niedobrze. Bo z tego nie wynika nic dobrego. Z tego rodzą się tylko problemy.

“Mieszka u mnie paranoik”

Przez cały czas było tak, jakby żyły w niej dwie osoby. Lubiła się podobać, lubiła przyciągać wzrok, ale nienawidziła być w centrum uwagi. Lubiła być jak wiatr. Niewidoczna, ale odczuwalna. Delikatna i niszczycielska.

„Mieszka u mnie paranoik”

To chyba była reakcja obronna. Świat walił nam się na głowy, a ona szła spać. Często próbowała przesypiać katastrofy.”

„Mieszka u mnie paranoik”

„Chciałem chwytać tą miłość garściami, wlewać ją w siebie litrami, budzić się z nią i zasypiać w jej objęciach. Gonić ją w słoneczne dni i wygrzewać przy kominku zimą. Chciałem pielęgnować ją jak kwiaty, karmić jak królową, tulić, jakbym sklejał jej wszystkie rozbite kawałki. Chciałem brać i dawać, czuć i być czutym, krzyczeć, wołać, śmiać się, płakać. Chciałem mieć miłość do grobowej deski, miłość na koniec świata, na zawsze, na wieczność i jeszcze jeden dzień dłużej.” „Mieszka u mnie paranoik”

Niech się Pani nie fatyguje. Gdziekolwiek by Pani nie poszła, nie zazna Pani spokoju. Bo spokój nosi się w duszy, a Pani dusza, gdyby miała imię, mogłaby być inspiracją dla kolejnego huraganu.

Mieszka u mnie paranoik

„Kiedyś wydawało mi się, że jest jakaś granica głupoty, przed którą rozsądny człowiek zdąży się zatrzymać. Teraz wiem, że z granicą głupoty jest jak z horyzontem - nie można tam dotrzeć.”

„Mieszka u mnie paranoik”

„Taka po prostu była. Wszystko dookoła mogło być w porządku, ale z tyłu głowy zawsze obecny był ten delikatny szept, który sprawiał, że zamiast rozkwitać - więdła.”

„Mieszka u mnie paranoik”

Niekiedy łatwiej jest założyć na twarz maskę i beztrosko powiedzieć "tak, wszystko gra", niż tłumaczyć, że dźwięki granej melodii są w rytmie żałobnego marszu.

🍂 Mieszka u mnie paranoik. Nieśmiało próbuję rozruszać skostniałe palce

Dlaczego czuje się samotna mając wokół siebie tylu ludzi ???

Nie chodzi o to, że pragnę komplementów. Jasne, zawsze miło usłyszeć, że masz piękny uśmiech, w tych spodniach wyglądasz jak petarda czy że super Ci w nowej fryzurze. Chodzi mi jednak o to, że bardzo łatwo zasiać we mnie wątpliwość. Że nagle komuś się odwidziałam. Jestem świadoma tego, że pewne rzeczy były mówione już tysiące razy, ale bez tysiąc pierwszego nie umiem uwierzyć, że to wciąż aktualne. Mam ochotę się wycofać, bo czuję, że przeszkadzam, że drażnię, zawadzam. Po prostu potrzebuję, żeby mi przypominano. Że fajnie, kiedy jestem obok. Że dla kogoś jednak coś znaczę i wcale nie jestem tak niewłaściwa, jak mi się wydaje.

„Mieszka u mnie paranoik”

Taka po prostu była. Wszystko dookoła mogło być w porządku, ale z tyłu głowy zawsze obecny był ten delikatny szept, który sprawiał, że zamiast rozkwitać - więdła.

“Mieszka u mnie paranoik”

Ludzie zawsze chcą więcej, niż sytuacja ma do zaoferowania. Mój dziadek tłumaczył mi to tak: jesli ktoś łowi ryby w rzece gdzie są tylko płotki, będzie polował na rekina, a na końcu będzie się oburzał, że nic nie otrzymuje. Tacy są ludzie. Niestety, mało kto wie, że nie zawsze sytuacja ma do zaoferowania nam rekina. Ale przecież płotki też mogą być fajne.

- mieszka u mnie paranoik (via myfersiosn)

Nie ma co się przejmować śmiercią, większość ludzi nie żyje.

,,Mieszka u mnie paranoik''