ik was naar de laatste ZOOmeravond in Blijdorp gegaan

wat een vergissing was dat

Lieve Lars, Een tijd geleden, toen ik je onvermijdelijk weer tegen kwam, heb ik je geprobeerd rustig uit te leggen hoeveel pijn je me eigenlijk hebt gedaan. Dat lukte me toen alleen niet goed, omdat ik zelf eigenlijk ook helemaal niet begreep hoeveel je wel niet bij me hebt losgemaakt. Door met je gore poten aan me te zitten ben je m'n grenzen overgegaan - grenzen die ik zelf had moeten bewaken, maar volledig werden overrompeld door jouw bruutheid. Grenzen die daardoor torenhoge muren zijn geworden, die me uit zelfbescherming gevangen houden in een paleis van eenzaamheid. Je hebt me de kunst mensen in mijn hart te sluiten ontnomen, omdat angst tegenwoordig liefde overheerst. Het maakt me koud en ontoegankelijk, en zo ben ik eigenlijk helemaal niet. Wat me ook dwarszit, en ik me in eerste instantie niet realiseerde, is dat ik je kénde godverdomme, en je wist dat ik je vertrouwde. Je wist dat zolang je me maar aan de praat bleef houden, ik met mijn naïeve kop toch wel met je mee zou lopen, omdat ik daar geen kwaad in zag. Omdat we een leuk gesprek hadden en ik het leuk vond om je na een half jaar weer te spreken. Wist ik veel dat jij de intentie had me tegen een muur aan te gooien en op de grond te smijten. Ook dat maakt me bang voor enige toenadering van anderen. Bang, niet alleen voor andere mensen maar ook bang voor nieuwe situaties, voor als het donker is, voor deadlines en leraren en ik maak me ontzettend veel zorgen over teveel irrelevante dingen. Weet je, ik was nooit bang of bezorgd of gestresst. De wereld lag aan m'n voeten en ik kon altijd alles. Nu voel ik me altijd een klein bang konijntje dat haar oren en haar kopje altijd laten hangen. Daarnaast maakt het me ook kwaad. Hoe kan je godverdomme zo facking walgelijk zijn en zelfs als ik probeer weg te lopen me tegen te houden en maar lekker te doen je zin in hebt. En het dan waarschijnlijk nog als een soort cool verhaal aan je vrienden vertellen ook. Walgelijk. En het erge is nog, ik ben niet alleen boos op jouw, maar ook kwaad, soms zelfs woedend, op mezelf, op andere mannen, op vrouwen die wel van seks kunnen genieten, op de hele facking cultuur en de maatschappij waarin we leven. Terwijl de wereld er in mijn hoofd (en ja, die zat in de wolken met een ontzettend groot bord ervoor, maar het was fijn daar) als een regenboogland uitzag.

Soms droom ik ervan jouw een lesje te leren, jouw net zo machteloos te laten voelen als dat je bij mij hebt gedaan toen je jouw gore sperma over m'n gezicht spoot. Ik wil in je gezicht tuffen of je levend begraven, je slaan met een honkbalknuppel of een bijl, of je onder water houden totdat je net niet genoeg adem meer krijgt, en me smekend aankijkt, zoals ik toen vast ook bij jouw deed.

Wist je dat het makkelijker is om jezelf een schuldgevoel aan te praten dan een gevoel van machteloosheid te accepteren? Zelfs dat heb je ook nog op je geweten: dat ik ander-facking-half jaar lang mezelf de schuld heb gegeven terwijl jouw piemel in mijn mond zat en ik niks kon zeggen, terwijl jouw handen mijn haar en schouders zo onder controle hadden dat ik als een naakte volwassen baby over het gras kronkelde, en terwijl jouw scherpende grijns nog steeds in m'n kop zit en me nu nog, net als toen, in elkaar doet krimpen van angst. Want weet je dat ik nog steeds niet begrijp hoe je jezelf altijd maar mijn hoofd binnendringt? Op momenten dat ik weet dat ik veilig ben, op momenten dat je letterijk 2000 kilometer verderop bent, op momenten dat je al meer dan anderhalf jaar geleden bent. Jou grijns is als een dictator die, zodra hij verschijnt, me nog steeds laat buigen voor alles wat je bent, wat je deed, wat je mij liet doen.

Je hebt me niet alleen pijn gedaan, Lars. Je hebt me ook ontzettend boos, kwaad, woedend, verdrietig, teleurgesteld, bang, klein, onzeker, in de war, vol met haat en walging, machteloos, weerloos en bovenal ontzettend alleen gemaakt. Ik denk dat je dat nooit zult begrijpen. Omdat ik zelf niet eens begrijp hoe je dat bij iemand kunt los maken.