Emoties

View On WordPress

'Wat mag ik me voorstellen bij een inleefsessie autisme?' ... autisme en inzicht

Een blik op een inleefsessie van de Vlaamse Vereniging Autisme (foto, VVA) Af en toe krijg ik de vraag, zoals van Eva, moeder van Tom, haar zoon met autisme, of ik haar kan vertellen wat ze zich mag voorstellen bij een inleefsessie autisme. Ze twijfelt of ze met het oudercomité van de lagere school waar Tom school loopt zo’n inleefsessie te organiseren. Toch weet ze niet of dit echt een goed…

View On WordPress

''𝑱𝒆 𝒌𝒂𝒏 𝒂𝒍𝒍𝒆𝒆𝒏 𝒘𝒊𝒏𝒏𝒆𝒏, 𝒂𝒍𝒔 𝒋𝒆 𝒔𝒕𝒐𝒑𝒕 𝒎𝒆𝒕 𝒗𝒆𝒄𝒉𝒕𝒆𝒏!'' Dit is één van de oneliners die onze collega Brian Eernisse te horen kreeg toen hij in een verslavingskliniek zat in Zuid Afrika. Zijn hele leven draaide om zijn verslaving en zijn verslaving nam bezit van zijn hele leven. Nu deelt hij zijn ervaring en hoe hij omgaat met deze ziekte. In een openhartige workshop, die hij zelf heeft ontwikkeld, vertelt hij aan UWV-deskundige, dienstverleners en begeleiders hoe het nou precies voelt om verslaafd te zijn. Ook wordt er gekeken welke invloed instanties kunnen hebben op een herstellende verslaafde, begin herstel.

Met andere gastsprekers vanuit deze kwetsbare doelgroep gaat hij het dialoog aan, combineert hij wetenschappelijk onderzoek met persoonlijke ervaringen en wordt er zelfs gekeken of de medewerkers zelf ook niet stiekem verslaafd zouden zijn! 𝑶𝒐𝒌 𝒅𝒆𝒆𝒍𝒏𝒆𝒎𝒆𝒏 𝒂𝒍𝒔 𝑼𝑾𝑽 𝒎𝒆𝒅𝒆𝒘𝒆𝒓𝒌𝒆𝒓? 𝑶𝒇 𝒃𝒆𝒏𝒊𝒆𝒖𝒘𝒅 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒘𝒂𝒕 𝒘𝒊𝒋 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒅𝒆𝒆𝒍𝒏𝒆𝒎𝒆𝒓𝒔 𝒊𝒏 𝒅𝒆 𝑾𝑰𝑨, 𝑾𝒂𝒋𝒐𝒏𝒈 𝒐𝒇 𝒁𝒊𝒆𝒌𝒕𝒆𝒘𝒆𝒕 𝒌𝒖𝒏𝒏𝒆𝒏 𝒃𝒆𝒕𝒆𝒌𝒆𝒏𝒆𝒏? 𝑵𝒆𝒆𝒎 𝒄𝒐𝒏𝒕𝒂𝒄𝒕 𝒎𝒆𝒕 𝒐𝒏𝒔 𝒐𝒑: @: 𝒃𝒓𝒊𝒂𝒏@𝒄𝒐𝒏𝒗𝒆𝒚.𝒏𝒖 𝑻: 06-17604784 𝑾: 𝒘𝒘𝒘.𝒄𝒐𝒏𝒗𝒆𝒚.𝒏𝒖

Een ervaringsdeskundige spreekt:

** LAMPJE💡 **

Hoe lastig is het om de weg te vinden in het pikkedonker? Je ziet geen hand voor ogen en als je niet uitkijkt lig je in een mum van tijd op je snufferd. Het kan zelfs levensgevaarlijk zijn. David wist dat, hij was ervaringsdeskundige. Tijdens zijn vlucht voor koning Saul had hij veel tijd in het donker doorgebracht. Maar hij had een lampje: Uw woord leidt mij. Het is als een lamp voor mijn…

View On WordPress

Verzamellijst categorie teksten orthopedagoog

In de categorie orthopedagoog op @zelfzorgHelp vind je waardevolle teksten die zich richten op het bevorderen van zelfzorg, focus, concentratie, geduld, en traumaherstel. Deze teksten zijn geschreven door Annemie Declercq, een orthopedagoog en ervaringsdeskundige. Hier zijn enkele onderwerpen die je in deze categorie kunt ontdekken: Co-afhankelijkheid: Inzichten over co-afhankelijkheid en hoe…

View On WordPress

Een avondje met de dood

Een avondje met de dood, in schoonheid

Een vriendin vroeg of ik mee wilde naar een performance over de dood en begrafenis. Nou heb ik een enorme hekel aan de dood. Ik heb er geen verstand van en wil dat als ervaringsdeskundige ook graag zo houden. Aan de andere kant vond ik de uitnodiging een eer, is ze een vriendin die alles leuk maakt en was het tijd om weer eens uit m’n comfort zone te stappen, voor zo ver ik die heb. ‘Ja,…

View On WordPress

Er is een petitie gestart voor een beknopte parlementaire enquête naar de rol van de overheid in de misstanden in de gesloten jeugdzorg. Onder deze misstanden vallen dingen als: geen toegang tot behandeling en onderwijs, langdurige eenzame opsluiting, het gebruik van 'pijnprikkels' en andere ernstige repressieve maatregelen. Hiermee is de doelgroep, namelijk ernstig suïcidale jongeren, natuurlijk totaal niet geholpen.

Deze praktijken zijn al veel langer bekend maar pas de laatste (2) jaren lijken er dingen te gaan schuiven. Daarom een petitie voor een parlementaire enquête over de rol van de overheid in de misstanden die zo lang hebben kunnen voortduren, ondanks jarenlang allerlei signalen. Ook als je zelf geen ervaring hebt met gesloten jeugdzorg zou ik je toch willen vragen om de petitie te tekenen en te verspreiden.

Hier een recent rapport van onderzoek naar een bepaalde afdeling binnen gesloten jeugdzorg gemaakt door een ervaringsdeskundige, met wetenschappelijke opzet gemaakt met behulp van professionals.

Forest 93-ambassadeur Veira brengt wildlife Suriname realistisch in beeld

Wildlifefotograaf Jean-Pierre Veira nam van 21 tot en met 23 maart deel aan de Green Awareness Expo – een initiatief van de Torarica Group in samenwerking met WWF Guianas – ter gelegenheid van Earth Hour. Deze expositie had als doel bewustwording te creëren over milieukwesties. Veira, nu officieel ambassadeur van Forest93, sloot zich aan bij de expo en presenteerde in Torarica Resort 15 van zijn beste foto’s uit zijn portfolio aan het publiek. Earth Hour en Forest93 Earth Hour is een wereldwijd evenement dat jaarlijks wordt georganiseerd door het Wereld Natuur Fonds (WWF). Tijdens Earth Hour worden mensen over de hele wereld aangemoedigd om gedurende een uur de verlichting en elektrische apparaten uit te schakelen; dit als een daad van solidariteit met de planeet en een oproep tot actie tegen klimaatverandering. Het evenement is bedoeld om bewustwording te creëren over milieukwesties en de noodzaak van duurzaamheid en energiebesparing te benadrukken. Earth Hour wordt gewoonlijk gehouden op de laatste zaterdag van maart, van 20.30 uur tot 21.30 uur lokale tijd. “Surinamers moeten opkomen om hun land te beschermen. Een persoonlijke connectie met de natuur versterkt de drang om de natuur te beschermen”, zegt Veira in gesprek met Key News. Jagers schieten met geweren op dieren, maar Veira doet dat met de camera. De 25-jarige fotograaf heeft zich gespecialiseerd in wildlife en natuurfotografie. “In de studio kun je alles zelf bepalen, alles naar je hand zetten. Landschapsfotografen moeten wachten op het juiste licht en juiste omstandigheden, maar dan hebben ze ruimschoots de gelegenheid er iets moois van te maken”, zegt Veira. “Maar een jaguar, anaconda, exotische vogel of tapir, die kan besluiten niet mee te werken, weg te vliegen vlak vóór het mooiste shot, de andere kant op te gaan of – in het ludiekste geval – in de camera kijken en daarmee laten zien, dat ze weten dat je er bent”, aldus de ervaringsdeskundige. Het fotograferen van wilde dieren in het Surinaamse regenwoud is een droombaan voor de fotograaf, die ook als gids fungeert voor overwegend Amerikaanse en Europese toeristen. Als visuele producent heeft Veira zich voornamelijk gespecialiseerd in het fotograferen van reptielen en amfibieën. Hij zet zich al een aantal jaar pro Deo in om de natuur te promoten en mensen bewust te maken over de waarde van het Surinaams regenwoud met al zijn biodiversiteit. Zijn inzet is niet onopgemerkt gebleven. Veira is door Forest93 aangetrokken als ambassadeur en zelfs toegevoegd aan de lijst van bekende Forest93-ambassadeurs zoals Dean Gorré, Jaïr Tjon en Fa, Shaquille van Zichem en Sharda John. Forest93 is via Green Growth Foundation Suriname een campagne gestart om Surinamers bewust te maken van de waarden van onze natuur. De campagne kent verschillende initiatieven die gefocust zijn op wetgeving, vooral wanneer het aankomt op de grondrechten van onze tribale gemeenschappen. Zo worden er projecten uitgevoerd van Paramaribo tot Kwamalasemutu. Slangenman bij Snake Patrol Suriname In een land waar slangen vaak verkeerd worden begrepen, wijdt Veira zijn leven aan het uitbannen van misvattingen en het voorlichten van anderen over deze fascinerende wezens. Veira wordt algemeen erkend als de ‘slangenman’ en combineert zijn expertise in herpetologie met zijn liefde voor fotografie, waardoor boeiende beelden ontstaan die niet alleen de schoonheid van de natuurlijke wereld laten zien, maar ook dienen als een krachtig hulpmiddel voor milieueducatie. Hij is teammember van Snake Patrol Suriname. Op de expositie stond hij dan ook bij de booth van deze “slangenorganisatie”. Vooral voor kinderen was het een echt avontuur om hun angst te overwinnen en prachtige foto’s te maken met wurgslangen. Vooral de tapijtslang, een boa constrictor waarover er veel mythe is in de Surinaamse orale vertelcultuur, had veel bekijks. Maar het draaide voornamelijk om educatie. Snake Patrol Suriname zet zich in voor educatie en het delen van positieve ervaringen. “Vaak wordt angst aangeleerd of versterkt na traumatische gebeurtenissen, vooral als we iets niet begrijpen of kennen”, schrijft de organisatie op haar pagina. Haar slogan “Het verschil zien tussen schoonheid en angst door kennis” vormt de basis van het werk van de organisatie. Via workshops, trainingen, kinderfeestjes en lezingen biedt SPS op interactieve wijze educatie op maat aan. “We willen dat het ontdekken van de fascinerende wereld van slangen leuk, leerzaam en boeiend is”, merkt Veira op. Read the full article

Leidschendam-Voorburg - Maandag 18 maart is de dag dat het gezamenlijke project ‘Wormenhotel’ van start is gegaan. In opdracht van de gemeente gaan ‘de makers’ van het Corbulo College (66 eerstejaars leerlingen) aan de slag met het maken van 18 Wormenhotels. Zij doen dit onder begeleiding van hun docenten, ‘maker’ Ben de Valois en ervaringsdeskundige Judith Geelen. Stichting Techniekmenu heeft het project geïnitieerd en de materialen geregeld. De Wormenhotels komen te staan bij de kinderopvanglocaties van Vlietkinderen. Plaatsing Wormenhotel Wethouder Marcel Belt zorgde voor een officieel tintje bij de aftrap van dit project. Maandag kwam hij op bezoek bij het Corbulo College en wandelde vervolgens met een groep leerlingen naar kinderdagverblijf Pinkeltje, één van de locaties waar een Wormenhotel wordt geplaatst. Wethouder Duurzaamheid en Stadsbeheer: “Ik vind het superleuk dat kinderen van jongs af aan al leren hoe ze groente- en fruitafval kunnen verwerken tot grondstof die opnieuw gebruikt wordt.” Vlietkinderen Vlietkinderen heeft, net als de gemeente Leidschendam-Voorburg, het thema duurzaamheid omarmd. Het is belangrijk om kinderen al jong in aanraking te brengen met thema’s zoals duurzaamheid, recyclen en natuur. Daarbij komt een praktisch voordeel, de kinderopvanglocaties produceren veel fruit en groente afval en dit is goed voor de wormen! De (tijger) wormen maken van dit afval compost, wat dan weer gebruikt kan worden voor de moestuin. Björn Lamet, clusterdirecteur Vlietkinderen: “Wormenhotel, wormenthee, Tijgerworm … Dit project zorgt voor kennismaking met de wereld van de worm en wat dit beestje allemaal voor ons kan betekenen in het kader van duurzaamheid. Een belangrijk thema voor ons om samen met de kinderen te ontdekken.” Op de foto’s: wethouder Marcel Belt, clusterdirecteur Vlietkinderen Björn Lamet, pedagogisch medewerker Vlietkinderen Karin, docent Lise Smit en een groepje leerlingen van het Corbulo College.

Scars represent pain overcome

The series of photos and illustrations below are an attempt to capture the transformation from a body that enjoyed exercising to a disabled body that still enjoys exercising.

The disabled body is more likely to be surrounded by taboos,(self-)hatred, perversion (by so called devotees) or a distorted beauty ideal than being associated with health, sports and bodybuilding.

These extremes are usually unnecessary and not so tastefull. Most disabled people I know either play sit badminton or don't do sports at all. That doesn't mean they hate themselves or their bodies.

Most of the time they don’t think they're pathetic at all. They’re just people being challenged in a somewhat different whay then Otto Normalverbraucher and his beer belly, or a woman considering botox or fillers.

I was an alcoholic, addicted to tranquilizers and fond of XTC as a panacea against depressions. So I know what I’m talking about when it comes to rather succesfull attempts to destroy my body (and mind). I almost succeeded. Almost. Until i went to rehab, more than a decade ago.

There's a dirty talent for having a bipolar foundation underneath all this.

I have been photographing my body since I was seventeen, or I had my sporting body photographed. Because I have always found the decay, or rather the change of my body fascinating. The pas eight years also by the hands of a vascular surgeon being my personal amputation Meister.

Arteriosclerosis in the vains is the name of the game she and me have been playing in the operating room of the VieCuri hospital in Venlo, until the disease suddenly came to end years ago. She can't explain how and why, so I don't try.

Decay reveals the truth, but so do growth and self-realization. Not only by work outs in the gym, but also by meditation and learning to endure physical and mental suffering, apart from sexual abuse. Scars represent pain overcome, and fortunately muscles have a memory.

I pay a relatively low price for a sober existence. It's filled with a healthy diet and exercise. In addition there's a cocktail of nicotine, weed and paracetamol against the pain. No more alcohol. tranquillizers and hard drugs. I'm not straight edge yet, but working on it.

I'm divorced. I live at home as a hermit. My son is a 23 years old adult. We get along well, but he has his own live and studies abroad as we speak. I only accept direct responsibility for a dog that doesn't listen. That is obvious.

I have been rejected from the labour market and receive a benefit from the community. I do not have the obligation to apply for jobs since the local municipality told me I don't make a chance.

So I have kind of an easy existence without the stress and harassment of people having to see an office from the inside between 9:00 and 17:00 on a daily basis. Deep in my heart I would rather have been a stock market trader, a monk or a general. In reality I'm a 58 years old misfit and I'm delighted about it.

Whatever.

Peter Pijls. Venray 5-11-2023.

(Foto: Ik was net aan het afkicken van het antipsychoticum Olanzapine, voorjaar 2022. In vier maanden tijd viel ik zeven kilo af. Slapen deed ik nauwelijks. De poging slaagde trouwens, mijn dank gaat met name uit naar ervaringsdeskundige Charlotte Apeldoorn. Zij kickte lang geleden succesvol af van antipsychotica en bestookte me met tips en bemoedigende woorden. Per 1 januari ga ik minder roken, ook dat nog.)

'Kies ik een nom de plume als ik schrijf over autisme?' ... autisme en ervaringsuitwisseling

'Kies ik een nom de plume als ik schrijf over autisme?' ... autisme en ervaringsuitwisseling

Photo by Guillaume Prieur on Unsplash Louis wil graag zijn autismebeleving en ervaringen als autistische persoon delen met anderen, binnen een veilige omgeving, en met respect voor zijn grenzen. Hij wil beginnen met een blog, vervolgens een podcast en een vlog, en uiteindelijk een boek schrijven waaraan hij lezingen wil koppelen. Louis is hooggeschoold, ‘volstrekt atypisch autistisch’, schrijft…

View On WordPress

"Het voelde of ik met mijn neus in de boter viel en de pizza's mijn cadeau waren"  Dag beste lezers, mijn naam is Nadia, de nieuwe activeringscoach bij Convey Foundation. Om jullie een impressie te geven van mijn werkzaamheden bij Convey en hoe ik de afgelopen periode heb ervaren, beschrijf ik in dit artikel mijn eerste twee weken.

Donderdag 1 september, de eerste dag van de maand, tevens mijn eerste werkdag en meteen de pizzasessie kick-off mogen meemaken. Het voelde of ik met mijn neus in de boter viel en de pizza's mijn cadeau waren. De pizzasessie is een mooie gebeurtenis waarbij nieuwe deelnemers, oude deelnemers, werkgevers en natuurlijk de coaches samen bij elkaar komen om te praten over talent, perspectief en het uitwisselen van ervaringen onder het genot van lekkere pizza’s. De deelnemers kwamen zenuwachtig binnen maar al gauw merkte ik dat ze zich openstelden, verhalen uitwisselden en hoorde ik het gelach vanuit alle hoeken komen. Niet enkel talent werd besproken. Gesprekken die ik heb gehad liepen uiteen van "Amsterdam is de beste" tot "Mijn hond is mijn grootste steun". 

De grootste overeenkomst is dat zowel werkgever, deelnemer als de coaches, allen een onzichtbare rugzakje met zich meedragen. Dit rugzakje is vaak gevuld met pijnlijke ervaringen uit het verleden waar eenieder een strijd in heeft gevochten. Ik vond het mooi om te ervaren dat er tijdens zo een kick-off een open en transparante sfeer hangt waardoor iedereen zich veilig voelt om informatie te delen. Het is een mooi begin om het ijs te breken en de hiërarchie tussen werkgever, werknemer, coach en deelnemer terug te brengen naar één dezelfde en gelijke hoogte. 

‘’Een afscheid is ook een nieuw begin’’ De week erop begonnen de workshop dagen en gingen we aan de slag met het maken van de vision board. Ook dit vond ik erg interessant en heeft mij verschillende richtingen op gewezen. Het is onvoorstelbaar hoe de vision board het kleine ikje wordt aanwakkert en je onderbewuste aanstuurt. Uit de theorie, wat voorafgaand de workshop wordt gegeven, blijkt dat je brein alle informatie wat je intrigeert, onbewust opslaat. Het is dan ook niet vreemd dat je die ene auto wat vaker voorbij ziet rijden, of die telefoon die je graag wil hebben ineens in alle reclamespotjes ziet verschijnen. 

Tijdens het maken van zo een vision board worden je doelen, dromen en wensen inzichtelijker en kun je gerichter aan de slag met het werken aan je toekomst. Ik ben bijvoorbeeld na afloop erachter gekomen dat mijn kantelpunt was toen mijn vader kwam te overlijden. Dit was voor mij een heftige periode waarin het leek of alles ineenstortte. Vanaf dat punt heb ik mezelf weer moeten opbouwen en heeft die ervaring mij gemaakt tot wie ik nu ben. De vision board heeft mij inzichten gegeven en fungeert nu als eye-opener en motivatie om mijn doelen nog sneller te behalen. Één van mijn doelen is om meer ervaring op te doen wat betreft coaching en een betere versie van mijzelf te kunnen zijn. 

“Het doel van een 1 op 1 sessie is om nog dieper te kijken naar de doelen en dromen en ze meer te specificeren“ Tot slot woonde ik een 1 op 1 sessie bij van een deelnemer. In deze 1 op 1 sessie gingen wij dieper in op hetgeen dat de deelnemers gepresenteerd hadden tijdens het maken van de vision board.

Het doel van een 1 op 1 sessie is om nog dieper te kijken naar de doelen en dromen en ze meer te specificeren. Vervolgens kan de coach hulplijnen in zetten. Hulplijnen zijn mogelijke acties die ingezet kunnen worden en kunnen bestaan uit meekijken bij een organisatie, naar een open dag gaan op school, informatie over je doel online verwerven etc. In de loop naar de 1 op 1 sessie krijgt de deelnemer de tijd om zijn of haar vision board uit te schrijven. Dat zorgt voor bewustwording en maakt hun doelen realistischer.  Mijn ervaring bij het uitschrijven van mijn eigen vision board heeft ervoor gezorgd dat ik mijzelf ben gaan waarderen en enkel nog de focus leg op de verdere toekomst. In mijn toekomst ben ik namelijk een ervaren coach met een breed netwerk, een ervaringsdeskundige en een betere versie van mijzelf. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel verder dan waar ik gisteren was. Dit is exact de instelling waarmee ik mij wil inzetten bij Convey Foundation. Immers hetgeen wat mij staande heeft gehouden in het bitterzoete leven is het inzicht dat hoe mis het ook kan gaan vandaag, er is altijd een morgen vol hoop en nieuwe kansen.

 "If you can dream it, you can be it!’’

DOOR GEDICHTEN DE AANVAARDING VAN VERLIES EN GEMIS

Dood is nog ver wanneer je kind bent. Het staat een leven bij jou vandaan. Het is ongrijpbaar, onbegrijpelijk. Een kind is bezig het leven te ontdekken. Leert nog hoe leven geleefd worden moet. Dood is ver weg, een andere dimensie. Daar is het kind niet mee bezig. Dat hoeft ook niet. Een kind moet kind kunnen zijn. Uitbotten, opbloeien, naar het licht toe groeien. Ongerept en ongeschonden, nog. De toekomst zal het kind maar al te snel inhalen. Echter nu eerst genieten, als kind van het leven, in het leven. In verwondering over alles wat dat leven biedt. Nieuwe ontdekkingen, mogelijkheden. De wereld ligt open voor het kind. Nog. Want leven doe je maar even en dood dat zal je altijd zijn.

Wanneer dan echter de dood wel heel dichtbij komt. Nader dan het bed. Wanneer papa sterft, plotseling, dan wordt het abstracte opeens realiteit. De vader waar het kind tegen opkijkt, zijn of haar grootste vriend. Niet weg te denken uit het leven, maar toch gegaan. Hoe verwerk je dat als kind. Hoe ervaar je dat, maar bovenal hoe accepteer je dat. De grote held is zomaar verdwenen. Het bed is leeg, de stoel aan de tafel onbezet, papa’s plekje op de bank voelt koud aan. Een kind gaat daar op een kinderlijke manier mee om, uiteraard. In alle eenvoud neemt het dit feit dat dood heet op. Naïef en teder stapt het de verdwijning van de ouder tegemoet. Soms voelt het alsof papa er nog is. Hoort het kind zijn stem en de zware voetstap op de trap. In gedachten is vader er en blijft daar.

Schrijver Mireille Geus is in die gedachte van het kind gekropen. Heeft vanuit de zienswijze van het kind deze ingrijpende gebeurtenis kunnen beschrijven. Want als volwassene kun je door de ogen van het kind zien. Dat vergt inlevingsvermogen. Maar het kan, daar de volwassene ooit zelf kind was. Ervaringsdeskundige is, dus. In het boek "Papa, ik mis je" heeft Mireille Geus in dichtvorm de emotionele gedachten neergelegd. Van toen ze zelf kind was en iemand moest missen. Of is in kleine schoenen gaan staan, kind geworden voor de duur van 21 gedichten. En ik word door die vrije verzen ook weer even jonger, een kind nauwelijks ouder dan 10 jaar. Doe mijn rugzak met alle ervaringen en belevenissen af. Kijk de wereld in of ik er nog maar net gearriveerd ben. En voel de emotie van verlies, verdriet en liefde op kinderlijk niveau.

Door de woorden en de verbeelde bedenksels, die illustrator Evy van Guyse daaraan heeft toegevoegd, word ik zo de treurigheid ingetrokken. Of eigenlijk is het niet eens droefenis. Het kind blijkt namelijk weerbaar, bestand tegen lijden en rouw. Omdat de kracht van het leven te leven nog warm door de aderen stroomt, als een soort injectie om het leed af te wenden. Wel voelt de kind de pijn van het gemis. En wel is het eens zwak, maar richt zich dan fier weer op. Het kan een troost zijn voor de volwassen achterblijvers. Want het kind kan onbezorgd uit de hoek komen, waar de volwassene droevig aan de kant blijft zitten.

In het boek is het beeld bij het woord een samenspel dat het gevoel bij dat sterven, die dood, voor een jong mens zichtbaar maakt. Het kind spreekt zich nauwelijks uit, zweeft weg in gedachten, stil voor zich uit. Met Geus krijg ik inkijk in dat jonge brein, die naïeve gedachten. Om de schok te aanvaarden en de naschokken te doorleven. Eigenlijk zou de volwassene zo als dit beschreven kind het leven moeten beleven om beter met de dood te kunnen omgaan. “Papa, ik mis je” is geschreven als kinderboek, voor de leeftijd 9 jaar en ouder. Maar in feite is het een handleiding voor de ouder, de volwassene, om in eenvoud met het verdriet van gemis om te gaan. Voor het kind is het simpel. Het past niet bij het leven op jonge leeftijd, maar er is mee te leven. Hoe zwaar en onmogelijk dat ook lijkt.

In de verwerking doorloopt de mens, het kind, diverse stappen. Dood is een vreemde die zich niet voorstelt en gewoon binnen sloop naar vaders kantoor. Dood kwam hem halen en nam hem mee. Met die dood kan het kind niets. Het rijmt op rood, groot en bloot. Er is de fase van ontkenning. En boosheid over het feit dat vader niet bij voetbal tussen de andere vaders staat te juichen, niet het streepje groter heeft gezien en dat de tanden recht staan nu. “Het wordt tijd dat je terugkomt, pap”. En vooral in de nacht is er de wanhoop: Papa, waar ben je? Om de dood te kunnen aanvaarden als kind zeggen de ouderen maar dat vader een ster is die vanaf de hemel neer kijkt. Maar het kind ziet nergens een ster die op papa lijkt. “Ook al ben je dood / laat me weten dat je me ziet / Als je een ster bent, knipper voor mij / knipper dan, knipper dan en maak me blij”.

Na ontkenning is er woede. Daarna volgt een fase van onderhandeling. Wanneer ik dit en dat doe, komt vader dan terug. Is het zo dat doordat ik niet luisterde en aan je kop zeurde dat je voorgoed bent weg gegaan. Wat kan ik doen en goedmaken zodat je er weer bent. Sorry pap. Want morgen ben ik jarig en ik wil graag dat je op mijn feestje komt. “Ik geef / mijn computer / mijn lievelingstrui / mijn zakgeld / nee, al mijn geld / oma als het moet / / Ik geef het / op / / als ik jou / terugkreeg”. Maar de ouder komt niet terug, het gemis wordt groter en groeit boven het hoofd. Er volgt een periode van neerslachtigheid, het kind dreigt te verzuipen. Een aanvaarden dat je niet wilt, maar moet omdat de dood onomkeerbaar is. Maar overal blijft papa aanwezig. Misschien zou je willen dat hij maar voorgoed vertrok, dat je niet steeds en voortdurend aan hem zou moeten denken. Maar die gedachte doet pijn. Papa blijft. In de jas, de stropdas, de sokken. In zijn trui heeft hij een verrassing achtergelaten, een cadeau. “Hij is zijn geur / vergeten mee te nemen”. Daarboven heeft hij er niets aan. “Hij mist hem niet / en ik hem wel”.

Aanvaarding is een laatste stadium. Dat moet wel, wil je kunnen omgaan met gemis. Hoewel vader verleden tijd is, blijft hij aanwezig in het heden. Ontmoet het kind op straat een veemde man die gedacht wordt vader te zijn. Maar hij is het niet. Het is wel fijn dat er mannen rondlopen die op vader lijken. En dan na schreeuwen tegen de wolken, dwaasheid en boosheid, tranen en onmacht is er opeens een ander besef dat het accepteren rechtvaardigt. Het laatste gedicht in de bundel maakt dat stellig duidelijk. Het rouwproces is gedaan, de herinnering is gemaakt. “Opeens is daar de dag / dat ik denk / ik heb nog niet aan je gedacht / (wat ik dan doe) / / Dan is daar de dag / dat ik hardop lach / om iets stoms / en ik me niet schuldig voel / (alleen vrolijk) / / Dan is daar de dag / dat ik naar je foto kijk / en niet verdrietig word / (maar trots) / / Ik ben zo trots / dat jij mijn vader / was / dat jij mijn vader / bent”.

In dat proces van rouwen om het verlies van een ouder neemt Mireille Geus mij in haar gedichten mee. Het is alsof ze me bij de hand pakt en het verdriet als kind van me overneemt. Door haar verzen zou ik dat gemis beter kunnen verwerken. Want kijk naar het kind, in al de onschuld en onwetendheid kan het mij de troost voorleven. Het boek mag dan hulp zijn in een rouwproces voor kinderen, het is zeker een steun in de periode van droefheid voor alle mensen. Dit is wat blijft: verlies, verdriet en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.

Papa, ik mis je. Aangrijpende gedichten over liefde en gemis. Mireille Geus. Met illustraties van Evy van Guyse. Uitgave Lemniscaat, 2023.

Ervaringsdeskundige Jelle Van Damme weet wat Sclessin doet met een speler: "Ik kon nog een wedstrijd spelen"

Johan Walckiers Foto: © photonews Sclessin stond in brand zondag. Na de 0-2 bij de rust ging het publiek er begin tweede helft volledig achterstaan en het resultaat daarvan is gekend. Ervaringsdeskundige Jelle Van Damme weet wat de sfeer in het stadion kan doen. Van Damme speelde van 2010 tot 2015 bij de Rouches en maakte er nooit een geheim van dat hij de sfeer in dat stadion het beste in…

View On WordPress

Ervaringsdeskundige

‘We prijzen de God en Vader van onze Heer Jezus Christus. Hij is altijd in alles goed en vriendelijk voor ons. Hij bemoedigt ons in al onze moeilijkheden. Daardoor kunnen wij ook weer andere mensen bemoedigen die in moeilijkheden zijn. We bemoedigen hen met dezelfde bemoediging waarmee wij zelf ook door God zijn bemoedigd.’ 2 Kor.‬ ‭1‬:‭3‬-‭4‬ ‭BB‬‬ God is een bemoediger, Iemand die je aanvuurt…

View On WordPress