"İnsanlar yaraladı, kitaplar sardı...🫀"

'Z💐.🌚

Gökyüzünü seyrederken döktüm içimi, yıldızları izlerken...

çok sevdiğim bir arkadaşım o kadar iğrenç bir ilişki yaşıyor ki.. sürekli ayrılıp barışmalar, kavgalar, tartışmalar.. ve bu aylardır böyle, ne dersem diyeyim asla dinlemiyor beni, eninde sonunda yine barışıyor hiçbir şey olmamış gibi. ve bugün yine kavga ettiği için bana yazdı, son kez uzun uzun konuştum bunun da son kez olacağını belirttim. sırf onun iyiliği için, onu seçmemesi için ikimizden biri dedim. bugüne kadar yapmadığım bir şey bu üstelik. eğer onu seçerse de ona karşı eskisi gibi olmam asla. yanlış biliyorum ama bana da yazık.

Destekleyici anneler görmek beni çok duygulandırıyor. Sizi övüyor ya anneleriniz, güzel şeyler söylüyor dış görünüşünüze ya da yaptığınız bir şeye falan. Ben şok oluyorum minik bi an. Benim annem de beni övse nasıl hissederdim diye düşünüyorum. Şu an bu konu hakkında bi şey hissetmediğim için rahatça yazabiliyorum ama her zaman böyle rahat olmuyorum. Ne yapsan asla yetinmeyen, hep daha fazlasını isteyen ve fazlasını verdikçe mutlaka beğenmeyecek başka bir şeyler bulan bi anneyle yaşamak çok zor. Ne yapsan olmuyor. Hep başarısız, hep eksiksin. Annen kendi hayatından mutlu değil, bu yüzden senin mutlu olman onun umrunda değil. Annenin mutlu olmadığını fark edince o mutlu olsun diye uğraşırsın ama olay senlik değildir. Bunu fark etmen yıllar alır, fark ettiğinde iş işten geçmiştir. Sürekli kendi önceliklerinin önüne başkalarını koyan bir bağımlıya dönüşmüşsündür. Kendi zevk aldığın hiçbir işe vakit ayıramaz hale gelmişsindir. Hatta öyle ki, kendi zevk aldığın ve başardığını düşündüğün bi şeyi annenle paylaştığında burun kıvırıp seni öyle bi aşağı görür ki kendine olan tüm inancını kaybedersin. Bunu annen farkında olmadan ama sistematik olarak yıllarca işler ruhuna. Artık sevdiğin şeylerden de vazgeçersin. Elinde hiçbir şey kalmaz anneni mutlu etme umudundan başka. Tabii hiçbir zaman gerçekleşmez bu. Uğraşır durursun. Sonunda sönmüş bi balkondan farkın kalmaz

İki tane çocukluk arkadaşım var. Okul yıllarımız da beraber aynı sınıfta aynı yurt odasında geçti. Biri en en yakın arkadaşım (mencem) diğeri ile de aram iyi gayet samimi sayılırız. Ama onların arası pek iyi değil. Ben hiç bir zaman onların arasındaki sorunlara girmedim ayrım yapmadım. Beni ilgilendirmeyen konulardı çünkü ikisinin arasındaydı. Bide amca kızları bunlar...

Bunlardan aram normal olanı bana bir yüzük almış hediye. Umreden getirmiş. Öyle demişti. Bende severek kullanıyordum. Uzun süre de kullandım. Bugün en yakınım olan dedi ki bana "mencem sana söylemek istemedim ilk başta seviyorsun diye ama o yüzüğü ona ben almıştım beğenmemiş yada kullanmak istememiş sana vermiş benim göreceğimi üzüleceğimi bile bile dedi. Yada bilerek vermiş senin hep yanımda oluğunu biliyordu görmemi istemiş dedi"

o kadar kötü hissettim ki kendimi.. Bu hediyeyi hediye etme değil ama böyle bildiğin diğerinin gözüne bilerek sokma isteği... Ne gerek var böyle şeylere.. Kullanmak istemiyorsan başka birine verseydin. Biliyordu benim kullanacağımı ve diğerinin göreceğini. Çünkü neredeyse her gün görüştüğüm kişi bu. bide kendi almış gibi davrandı bana😞 Resmen diğerini kızdırmak için beni kullanmış gibi hissettim... Çocukluğum geçti bunlarla. Öyle kolay kolay insan silen biri de değilim. Ama çok çok kırgınım nasıl affedeceğim nasıl eskisi gibi olacağım bilmiyorum 😔 gelmişiz kaç yaşımıza çocukça hareketler, ergence davranışlar, kızdırmaya çalışmalar, hırslar... Offf offff😣

müzik dinlemekten çalışamıyorum dizi film izleyemiyorum beynim fırlayıp kendi senaryolarıma konuyor ne bitmez çilem var

kimin..ne yaşayark veya nelerle mücadele ederek biyerlere geldiğini bilemiyosun..

Genel olarak çok şükürsüzüz farkında mısınız? Hayatımızda onca güzel şey var, başta Rabbimiz sağlık vermiş yaşıyoruz ve şükretmiyoruz. Kendimizi olumsuz şeylere öyle bir adapte etmişiz ki hayatımızda iyi giden şeyleri görmüyoruz. Negatif duygular ele geçirmiş bedenimizi, hayata tamamen negatif hislerle bakıyoruz. İşte hatanın başı burası. Neye nasıl bakarsanız öyle devam eder öyle yaşarsınız. Pozitif olun ki güzellikler sizi bulsun.

saat tam olarak kendimi ifade etme saati

Bazen içini döksen bile rahatlayamıyorsun..

Adım adım sonbahara giriyoruz. Saçları dökülen ağaçlar, büyüyünce yine aşk olacaklar. :)

"Neyin var" diye soran insanın hayatına sıçmış olması ve aslında önemsediği için değil kendi vicdanını rahatlatmak için sorması, olanları iki tarafın da çok iyi bilmesine rağmen binlerce kez aynı şeyi açıkladıktan sonra artık sabrın kalmadığında, karşı taraf davranışlarını asla değiştirmediği için iletişimi kopratman ve karşı tarafın kendini haklı sayarak pasif agresif davranışlar sergilemesi... Ne diyeyim ki? "Nasıl hayattan soğuturum" denemesi yapılıyor sanırım üstümde. Ben gerçekten sabırlı bi insanım. Biriyle iletişimi koparacak kadar umutsuzluğa düşmüşsem bu artık bambaşka bi seviyedir

babamı sevmiyorum. bunu söylemek çok zor ve üzücü bi şey ama gerçek bu yani sevmiyorum. zaten çok konuşmayız, düzgün bi ilişkimiz olmadı hiçbir zaman. ailede her şeyi mahveden, huzuru bozan tek kişi maalesef benim gözümde o. bilmiyorum hayatımda yaşadığım beni üzen olayların nerdeyse hepsi onunla alakalı. özellikle 3 yıl önceki boşanma olaylarından beri affedemiyorum galiba. ama bi yandan da olduğu kişiyi anlayabiliyorum. çünkü çok zor bi çocukluk geçirmiş, babaannem dedem çiftçiydi ve tek erkek çocuğu o olduğundan işlerle ilgilenmek için ilkokuldan sonra okulu bırakmış. ablamla bana çocukluğumuzdan beri eskiden ne zorluklarla geçindiklerini, çocukken tüm gün tarlada çalıştığını, bizim yaşadığımız bu hayatın ne kadar rahat olduğunu söyler. yani bilmiyorum kime neye kızabilirim ki. şimdi de hiçbir şekilde beni anlamıyor, ne istesem hep yoluma çıkıyor ve ben kendimi savunacak, konuşacak güç bulamıyorum çünkü onun asla değişmeyeceğini biliyorum. kendimi yakında ailemden uzaklaşacak olmamla avutuyorum artık

Hadi şimdi sizlerle bir şey yapalım

Sizi üzen ,kalbini kıran bütün konuları kişileri bir kağıda kısaca yazın . Sonra hepsini sırayla düşünün, sorgulayın ve ağlayın . İçinizi dökün ister sakince istersenizde hıçkırarak ağlayın. Slow bir Müzik açın kendinizi hayatınızı ve hayatınızdaki kişileri sorgulayın , gereksiz kişilere değer veriyor olabilir misiniz ? Şimdi müziği kapatın , ağlamayı kesin , yüzünü yıkayın , gözyaşlarınızı silin ve bir karar verin . Bundan sonra ne yapacağım , nasıl davranayım diyin ve kendinize sonuna kadar güvenin. Bazı insanlar ağlama değmez der , ama ağlamak İçin kimsenin bir nedene ihtiyacı yoktur o yüzden bıraksınlar ağlayın . Fakat unutmayın “her ağlayan güçsüz değildir , her gülenin güçlü olmadığı gibi”

sanki hüznüm ağzımdan ve kulaklarımdan dışarı akıyormuş gibi hissediyorum. ellerimin arasından yerlere akışını seyrediyorum ve hiçbişi yapamıyorum. keşke bu ağırlığı yağlı boya resimleri yaparak atabilseydim ama ne resimde o seviyedeyim ne yağlı boyada

Hadi herkes yorumlara döksün içini ve rahatlasın sonuçta bunu kimse yargılamıyacak.🤍