anonim?

"Bende yoluma giderim..."

"Şu arsızca atan kalbimi biri durdurabilir mi?"

'Z'💐.🌚

gün mün aymadı valla

Iş çıkış saatinde kalabalık toplu taşımalarda

Bezmiş, çokça yorulmuş ve hatta yılmış

Milyonlarca insan dolu şehrimde

Bir kıtadan ötekine hareket etmeye çalışırken

Perşembe günlerini düşünürüm;

Cumaya hem bu kadar yakın

Hem de o kadar uzak

Ya sabır derken muhtaçken güler yüze

Kişisel alan kavramı ne arar

Geçer işte o sırada bir ömür

Yetişemeyeceklerine yetişmeye çabalarken

Ki bilirim

Herkesin gündemi hem apayrı

Hem de tamamen ayrı

Trafik, ekonomi, insan hakları hepimizin gündemi

Ama işte nasılı tamamen ayrı

Ne zaman tak edecek de

Tası tarağı toplayıp

Gideceğiz uzak diyarlara?

Ne deveyi güderiz ne de bu diyardan gideriz

Ne yaptığımız da belli değil ya

Sadece Yoruldum.

hiç iyi hissetmiyorum hem fiziksel olarak hem ruhsal olarak. öncelikle sürekli midemin bulunmasından bıktım. ayrıca erkeklerin toplu taşımada nasıl oturacağını bilmiyor oluşlarından bıktım ben her toplu taşımada oturduğumda erkek bacağı itmek zorunda mıyım. ayrıca bugün zincirlikuyu metrobüs durağı çok kalabalık diye ağladım ve cüzdanım patlamış kapalı koyduğum cüzdan açılmış diye ağladım. ayrıca istanbulun her yeri osuruk kokuyor. her şey yetti artık ya

“En elde edilmemiş şiirdin sen. Kuşluk vakti yazılanlardan... Bıkkın bir rahibin, bir sabah, yorgun bir vezirin akşamın alacakaranlığında muhtemelen yazacağı... Masadan doymadan kalkmış gibi okunmalı... güzelsin...”

Ulus Baker

Selam sanal zonzi tanelerim, buraya dönmeyi çok istiyorum ama herkesten ve her şeyden öyle bıkkın bir haldeyim ki, tumblra iç dökmek bile zulüm gibi geliyor. Anne karnında ölen bebeklerin anneyi zehirlemesi gibi içimde kalan ukdeler de beni öyle zehirliyor, gerçekten ne istediysem olmadı çok şükür dkgjekkgsk hep başka şeyleri oldurmak zorunda kaldım, Gibi de bir sahne vardı ya her şeyin çok çabalıyoruz diye, işte öyle. Üzerimdeki yorgunluk gitmiyor, hem dağda yaşar gibi tek başına olmaya deli gibi alıştım hem de sevip sevilip, sevgilinin koynuna saklanasım var her şeyden kaçıp, insan neden sosyal bir hayvan olarak evrildin nedeen başka bir yolu yok muydu :'((

Az önce okuduğum kitapta bir cümleye denk geldim, tam da bu önceki cümlede bahsettiğim şeye değiniyor, hani kitaplar da aha işte bu benim ben bu diye iç çığlıkları atıp yazarın kalbinize cimcik attığı satırlar olur ya işte öyle bir kısımdı, bulursam buraya fotisini atcam.

Gördüğünüz üzere buldum, çok zor olmadı snfjsjcs

Hiçbir şeyi de tamamlayasım gelmiyor, bilgisayarda da böyle yarım yamalak günlük gibi yazdığım şeyler var, her gün yazmıyorum tabi ayda yılda birlik desek daha doğru olur. Bunu da böyle bırakacağım, böyle böyle bebek adımlarıyla geri dönebilirim belki. Burdaki takipleştiğim insanları bu sanal ortamı seviyorum aslında bana bir tık rahatlama alanı sunuyordu, bir şeyler beni heyecanlandırınca filan buraya gelip dökülüyordum. Ama bu hayatın heyecanı meyecanı kalmamış simsiyah gözlüklerle bakıyorum hayata, bazı şeyler kalbimi çok kırdı, kendi başına tamir edilebilir mi artık ondan bile emin değilim, Diva Bebe böyle derinden bir BEZDİM AMAN diyor ya konserlerinde, benim içimde de mütemadiyen bezmiş olan bir kişilik var herkesten ve her şeyden bezmiş, hayatı bitse de gitsek bu ne biçim bir senaryo der gibi yaşıyorum bu aralar, kalbim kırık tadım kaçık, kısacası çok da değişmiş bir şey yok, sadece insanlara tahammül seviyem eskisinden de düşük, bir iki affettim uyardım konuştum vs. anlamıyor mu direkt üstüne bir çizik arıyorum artık insanların kimse babamın oğlu değil AQ iyi de yapıyorum bence eskiden de keskin bir mizacım vardı ama şimdi Hz. Ali'nin kılıcı gibiyim sjcjsjcjsja

Lohusalık Bölüm 1

Bir kere şu konuda anlaşalım: Lohusalık 40 gün olmaz. Bebe zaten kendini 3 ay boyunca anne karnında hissetmeye devam ediyor. Bazen 6 ay regl olmuyorsun. Hormonlar ağzına s*çmaya devam ediyor. O yüzden lohusalık biz bitti demeden bitmez. Ben 12 ay diyorum.

Gelelim konuya.

Anne olmazdan evvel anneliği erteleyişimin nedeni gördüğüm annelerdeki aşırı bıkkınlıktı. Korkuyordum ben de, ya bir tane mutlunuz yok diye. Sanki bıkkın ama mutlu olunamazmış gibi. Sonra anne olmaya cesaretim geldi. Hamileyken "Gerçekten o kadar zor mu" diye endişelenirken bir kadın keşfettim. Kadın o kadar pozitifti ki enerjisi bana çok iyi geldi. İkinci çocuğunu doğurduğu halde yorgun görünmüyordu. Yardımcısı da yoktu. Lohusa lohusa çiçek gibiydi. Bana umut oldu. Sonra doğum yaptım.

Belki depresyona girmedim. Belki saçımı fönleyebildim. Belki uykusuzluktan ağlamadım. Sağlıkla çok sınandığımız hâlde hiç isyan etmedim belki ama ben de şimdi daha net anlıyorum ben de bitmişim. Bir ara panik atağım geri geliyordu imdadıma annemin koşabileceği kadar şanslıydım. Her şey yolunda gitse bile yepyeni bir hayata ve bedene geçiyorsun. Her şeyi geçtim hormonlar var. Hele bir de kış bebesi dünyaya getirmişsen çok sosyalleşemiyorsun. Yani kararmandan daha normal ne olabilir?

Yakınlarım depresyonda olabileceğimi, bunun da normalliğini açıkladılar bana. Değildim ama eğer depresyondaysam ve bunu kabullenmiyorsam bilmek isterdim. Çünkü kendimde bir yara bırakıp bunun ileride bebeğimden çıkmasını hiç istemezdim. Terapistle görüştüğümde bunalımda olmadığım, bunalmış olduğum ortaya çıktı. Tam düşündüğüm gibi. Ondan sonra da gerekenleri yaptık ve toparlandım.

İşte doğumu yapınca o bahsettiğim pozitif kadın bana bir tersinden göründüüüü, kendi algıma hayret ettim. Hamileyken beni cesaretlendiren kişi, lohusayken kendimi yetersiz hissetmeme neden oluyordu. Evet sosyal medya bir illüzyondu, ya da belki gerçekten de o kadın çok pozitifti. Ama kendime şunu izah ettim: Normali senin yaşadığın. Yıpranmak normalllll. (Yıpranışım da bebeğimden değil. Ona bakmak dünyanın en zevkli ve zor olmayan şeyi. Ki bundan da yıpranabilirdim. Neyse bu 2. bölümde olacak.)

Ayrıca kadın ikinci çocuğunu yapmış, kendini neyin beklediğini biliyor. Sen neden kendini hep en iyi örnek üzerinden idam ediyorsun? Yazarlık için de bunu yaptın. Ben Tanpınar olamam, şu ifadeye bak deyip yazıyı bıraktın. Ah Güzcüm ya, şu çocuk az büyüsün güzelce toparlayacağım seni. Firdevs Yöreoğlu'nun Bihter'i aynanın karşısına geçirip sarstığı gibi sarsacağım. Ama büyümesini de istemiyorum. Hofff aşırı duygusallıq.

~Ve yinе taşmak isteyen bir veda bulutunun tüm ağırlığı gözlеrimde

çok yorulmuş hissediyorum çok bıkkın çok bunalmış çok karışık çok dağınık ve çok APTAL

İçim acıyor artık geride bıraktığım zamana baktıkça. Ne saçma şeyler için heba etmişin kendimi sevgimi, saygımı, hevesimi.. değmezmiş. Değmemiş.

Şimdi geçmişime boğazım tüğüm tüğüm, gelecekse korkutuyor. Korkuyorum,büyümekten Korkuyorum. Kirlenirim,daha fazla,kirlenirim diye içim gidiyor. Kalbimin olduğuna dair inançlarım gittikçe azalıyor. Sanki onun yerine bir avuç cam kırığı var. Gözlerim bu sefer her zamankinden ifadesiz,bıkkın,yorgun. Uykusuzluktandır morluk. Ben çok yoruldum. Yarım ve eksik hissediyorum. Biliyorum biri ile yapbozu tamamlamak yanlış ama ben birinde kendimi bulmak istemiştim. Birinin yanından eksik olmayayım istemiştim.

Neden elimde olanları da alıp geçtin sokaklarımdan?

"yorgun" haftalardır cümlede en çok kullandığım kelime. Bıkkın, tükenmiş, amaçsız, heyecansız, sıkkın... Diye gidiyor.

Konuşamayacak kadar bıkkın ve yorgun olmak diye bir şey var. Kimselere anlatamadığın bu durumu nasıl kelimelere dökebilirsin ki!

Hayattan yorulacak yaşta değildik ama bizimde belimizi bükenler oldu....