Bakmak ve görmek, görebildiğin ölçüyle sınırlı. Görünen bir serapsa, yapılabilecek çok şey kalmıyor. Bir ışık sızıyorsa eşikten, içeriye girme çabaları o denli kolay… Şimdi söylemeli,Suskun bir denizin dövme çabalarını kıyılarına…

Oysa dün gece gelgitler süpürmüştü çakıl taşlarını da… Susun, kim söndürdü ışıkları, nefesime ayaz vuran bir boşluğun sancısı düğümleniyor boğazıma… Henüz kırlangıçlar göç etmemişti, bu acele niye… Duvarda adım yazılı, adım beni taşımıyor. Tırmandım, kırıldı basamaklar.. Çizilen rotalar, şimdi şeytan üçgenlerine yönlendiriyor adımları… Giden gitmeyi koymuşsa aklına, dur diyebilmenin anlamsızlığı hangi lügat da yerini bulabilirdi… Mühim olan gidenin ardında bırakmak yaşlı mendilleri… Şimdi ne söylesem dolu dolu, ama sığınılan boşlukta eriyip gidiyor zamanla birlikte… Düşme saatlerimi kuran ilahi güç, beni toprağından ayırtmalısın –ki zehirli tohumlarım ulaşmasın gün yüzüne… Düşünki, sabah seherinde yıkanır rüyalar…

Bir gemi demir alır limanından

Düşer ak sayfalara…Çözdüm dilimi, güneş birazdan çıkar bir köşeden…

Şimdi sus zamanı, beklemeli…Gördüm, ben bir lâl…

Uzaklardasın. Belki de uzaklarda olmuş olman yakınlaştırıyor mesafeleri... Hiç söylenmemiş sözleri söylemek geliyor içimden, hiç bilinmedik bir konuyla yaklaşmak istiyorum gözlerine... Ellerine tensel dokunmak değil hissederek dokunabilmek heyecan verici. Yepyeni bir şarkı bulmak istiyorum sadece bizim bildiğimiz ve sadece bizim söylediğimiz... Yeni bir şiire başlamak istiyorum içinde senin rüzgârlarının estiği ılık ılık ve nefes almak istiyorum soluğunu her hissedişimde...

Kaç mevsim geçti aradan, kaç kitap arasına sakladım kimsesizliği…

Yalnızlığın en dokunduğu saatlerdi, ansızın düştün bir şiirden içeri…

Seni yazmaya çalıştıkça sen gittin ve yine geldin.

Bu yüzdendir “Şiirler sır tutmaz” dedim. Tutmadı da…

Nefesim oldu şiir ve sözlerin ardına gizlediğim seni üfledi…

Solundum ve soludukça nefesim oldun…

Öyle içten, öyle yakıcı…

Severken seni…

Son yazdıklarını okudukça, tepeden tırnağa bir sen geliyor üzerime ve seni giyiniyorum. Yağmurları bile hüzün kokan bu şehrin en kuytu köşelerini arşınlarken, senden ayrı kalmanın acısını yutkunuyorum. Farklı düşündüğüm zamanlarıma eklemiş olduklarım tükendikçe gözlerimin önünde, gecelerden seni gündüzlerden beni bulmasını diliyorum…

Sırf seni anlatıyor diye ötekileştirdiğim şiirlere ihanetin bedeliydi aşkın…

Bu günah kimsesiz yağmurlara mahkûm edilmiştir…

Senden sonra yazılıp, ötekileştirmek üzere…

Düşüncelerimin rıhtımına demirleyen şiir, vaktidir kopartıp zincirini açık denizlere açılmanın...

Hiçbir rüzgâra aldırış etmeden. 

Ellerimizden kayıp giden zaman ve zaman bizi içine alıp sürüyordu…

Bu kısır döngü içine ne sığdırmalıydı sevgili… Sen desem sığmazdın,

ben desen ayrı bir dünyaya yelken açmış, dümeni kırık bir gemi…

Bu azgın fırtınalara dayanma gücünü aldığım güneş doğmaz oldu.

Yılgın rüzgârlara söylüyorum şiirleri ve cevap gelmiyor doğacak olandan…

Evet, güneş sendin ve ben boşluğa yazıyorum senden gelenleri…

Öyle sakin, öyle sabırlı…

Severken seni…

Sizlere çok güzel aşk sözcükleri yazabilirim.

Bunu da iyi becerdiğim söylenir.

Öyle ki kuşların kanatlarını boyayıp,

yıldız bunlar diye yutturmuşluğum bile olmuştur…

Siz yinede kulak asmayın her söylenen söze, yazılıp çizilene

Boyalı sözlerle kirletmesin hiç kimse düşlerinizi

Ve siz tertemiz yağmurlarınızla yıkanın…

“inadına”