Ik vind dat het Nederlands elftal voor de wedstrijd tegen Spanje het 10de couplet van het Wilhelmus zou moeten zingen in plaats van het eerste

Je bent niet stuk.

Als eerste bericht op mijn inmiddels Nederlandstalige tumblr plaats ik een kopie van een ouder stukje dat ik ooit schreef op LinkedIn. Het is inmiddels een heel eigen leven gaan leiden en is herplaatst door een zorgorganisatie en wordt gebruikt bij psycho-educatie en trainingen. (Ja, ik ben trots.)

Tijdens de komende Autisme Week zal ik elke dag plaatsen.

Autismediagnose? Je bent niet stuk!  

Wat mij het meeste opvalt aan nieuwe deelnemers aan mijn gespreksgroep voor volwassenen met autisme, is dat ze vaak zo vol wrok en verdriet zitten. Vaak genoeg hebben ze een gloeiende hekel gekregen aan psychiaters. Bijna altijd komt dat voort uit de boodschap die ze gekregen hebben bij hun diagnose: Autisme Spectrum Stoornis. Dat impliceert: u bent stuk, u bent kapot.

Vaak genoeg wordt die boodschap herhaald door latere hulpverleners. Methodes als Geef me de 5 en Ik ben Speciaal – ook in de nieuwere versie – geven allemaal keurig lijstjes met ‘kenmerken’ van autisme en presenteren die als een lijst van wat er allemaal mis met je is. Door alleen maar te spreken in termen van stoornis en gebrek – en de rest van de maatschappij zonder verdere toelichting als normaal te beschouwen – pathologiseren ze de ervaring van de cliënt. Als je het stempel autisme krijgt dan krijg je maar al te vaak het idee dat je belevingswereld inherent ziek is.

In de handen van een kundige hulpverlener kan er overigens heel veel goeds worden bereikt met genoemde en andere methodes. Ik ken er minimaal één die echt z’n cliënten verder helpt. Helaas wordt er in de opleidingen niet of nauwelijks aandacht besteedt aan een andere, betere, gezonde manier van kijken.

Autisme is een neuro-motorische verandering, stoornis zo je wilt, die een sociale handicap oplevert. Waarom ontstaat die handicap? Doordat de maatschappij geen afwijking accepteert in sociaal gedrag, iemand die net wat anders is onverbiddelijk afwijst. En dan wordt ons verweten dat we ‘star’ zijn?

Star gedrag? Ik noem het in de meeste gevallen rechtlijnig.

Dingen letterlijk nemen? En waarom niet? Hou je dan ook aan je woord.

Ziet niet of moeilijk grote verbanden? Dat kan maar die verbanden zijn lang niet altijd juist en iemand die de details kan zien is goud waard.

Waar vind je nog werknemers die zich volautomatisch diep verdiepen in hun werk, binnen de kortste keren alles weten van hun onderwerp en niet stoppen als het gaat om de klus geklaard krijgen? Akkoord, ‘sociaal onhandig’ zal vast een terecht label zijn maar zoals ik ernaar kijk wordt er voor hem/haar/hen domweg geen ruimte gemaakt bij de koffie-hoek.

Ik heb niks hoeven doen om autistisch te zijn, maar ik schaam me niet. Mijn manier van kijken naar het leven is een valide manier, een variant die er ook mag zijn. Mijn ervaringswereld is niet minder geldig en in sommige gevallen zelfs meer geldig. In andere gevallen weer niet.

Daarom wil ik mijn nek uitsteken hier. Voor al die anderen, speciaal voor die mensen met  neurodiversiteit en auti-mensen die net hun diagnose gekregen hebben. Tegen hen zou ik heel graag even kort en zachtjes maar toch duidelijk willen zeggen…

Je bent niet stuk.

Je bent gewoon okay zoals je nu bent.

Je bent welkom en mag er zijn.

Je bent niet stuk. Je hoeft niet non-autistisch te worden. Dat lukt toch niet. Wat je moet doen is de beste autist worden die je maar kan zijn.

Je bent niet stuk.

Tegen alle overige mensen zou ik willen zeggen: autistische (en andere neurodivergente) mensen hebben een stem, ook als ze die niet hoorbaar kunnen gebruiken. Zonder uitzondering. Wil je helpen en een bondgenoot zijn of heb je gewoon even wat sympathie… luister. Luister naar mensen en help hun beleving van de wereld te verspreiden. Zo doe je goed.

Aan de gebruikers van Tumblr

Ik ben zo enthousiast, ik ben er HELEMAAL hyper van. Ik weet dat je je waarschijnlijk afvraagt wanneer we de standaard reacties gaan uitrollen. Duim omhoog, duim omlaag, blije emoji, verdrietige emoji enz.

Maar bij Tumblr is er niets standaard! Standaard is voor andere websites!

Sommigen van jullie die op dezelfde stijgende golflengte zitten als ik, hebben ontdekt dat er meer achter de reacties zit dan je in eerste instantie denkt.

Dit was niet precies mijn idee. Het lijkt erop dat de codekrabben hun eigen gang zijn gegaan en allerlei gekke combo's hebben geïnstalleerd om verborgen reacties beschikbaar te maken.

Maar ze hebben wel mijn geweldige idee gebruikt, dus ik ga volledig met de eer strijken. Zo werkt het nu eenmaal in de productontwikkeling!

Je kunt op alle berichten reageren met een emoji van MIJ, Brick Whartley! Elk bericht met minimaal 100 🦀- en 200 🧀-reacties ontgrendelt de nieuwe BRICK-reactie. Want mijn twee favoriete dingen zijn (behalve klikken) mijn vrienden de krabben en lekkere kaas.

Geweldig! Perfect! Maar wacht, er is meer! Elk bericht met 500 🐴-reacties ontgrendelt de 🦄-reactie. 444 4️⃣-reacties zullen de 🌚-reactie ontgrendelen (om astrologische redenen die ik zelf ook niet 100% begrijp). Een bepaald aantal 🐛 zal de PIKAMAN verleiden om vanuit zijn grot te reageren om je bericht te sieren. En dat is nog niet alles: je zult alle combinaties moeten proberen om erachter te komen welke andere geheimen de krabben in de code hebben verborgen!

Dat is toch FANTASTISCH? Je kunt me niet zien, maar geloof me maar dat deze Brick vanuit zijn tenen gaat REAGEREN!

Wat voelt het toch ongelooflijk goed om een genie te zijn!

Je klikfanaat,

Brick Whartley Chief Reactions Officer Chief Officer of Merchandising and Physical Engineering (met verlof)

7-7 Stamford Bridge

Gisterenavond naar een hippe tent om te eten, ik krijg een plekje naast de WC deur. Maar natuurlijk mag u ook ergens anders zitten :-). Ik nam een biefstuk voor de spieren en toe sticky toffeepudding. Gewoon een stukje fruit zit er bij die Engelsen niet in, dat moet je zelf maar organiseren als je thuis bent.

Op de camping een beetje gehangen en even wat boodschappen gedaan, veel energie zit er niet meer in vandaag. Verder weer gelezen in de slavernijbundel, alle artikelen eindigen met de mededeling dat nog veel onderzocht moet worden. Verder is het zoals altijd op het eerste gezicht een eenvoudige kwestie, maar hoe meer je leest, hoe meer vragen je jezelf gaat stellen.

Ik ben nu over de helft met de antibioticakuur en die rode vlek is bijna weg. Ik zal blij zijn als het over os, want vanmiddag heb ik mijn oren ongenadig verbrand. Gewoon niet goed gesmeerd.

‘s Nachts bedacht ik me opeens hoe ik het probleem met de app van Tumblr moest oplosse. Afmelden en weer aanmelden natuurlijk! Have you tried to turn it off and on again? En dat werkte. Ik werd nl. wakker van de bruine ganzen waarmee ik het gras en de vijver moet delen. Die slapen ‘s nachts ook, maar af en toe schrikt er eentje wakker na een nachtmerrie over een vos en die begint dan vreselijk kabaal te maken en dan komte de hele troep in beweging. Alarm, wegwezen! Even later blijkt er niks aan de hand te zijn en valt de groep weer in slaap.

Ik wil hier graag even reclame maken voor Head and shoulders. Ja inderdaad de shampoo. Ik was nl. mijn eigen verantwoorde biologische shampoo met gember kwijt geraakt. Nu doe ik alle smet die shampoo, douchen, scheren, de afwas en mijn kleding. Maar gelukkig verkochten ze op de vamping waar ik was ook zeep, ik kon kiesen uit een dubbelpak zeepblokken van Dove of Head and shoulders. Ik koos voor het laatste, want dat zit in een flacon. Mijn kleding heeft er nog nooit zo fris en schoon uitgezien en dat moedigde me aan om de handvatten van mijn fiets aan te pakken. Daar zit een dikke laag vuil en zonnebrandcreme op, die in de loop der jaren was ingebrand en niet te verwijderen leek. Maar nu komt het, even bevochtigen, dik Head and shoulders erop, tien minuten laten intrekken en dan met de schuurspons er overheen. Ze zien er weer als nieuw uit. Alleen mijn laatste haren, die heb ik er niet mee mee durven wassen, uit vrees met een glimmende schedel thuis te komen.

De ochtend naar York gefietst en daar in een echt boekencafe met wifi de routes uitgepuzzeld. Ik volg de huidige route nog tot Selby en dan buig ik af naar de kustroute, de NCN 1 oftewel Eurovelo 12. Zo kom ik vlak voor Hull uit bij de brug over de Humber en vanaf daar hoef ik alleen maar 800 kilometer de bordjes te volgen naar Harwich. Nu hoor ik je al denken, 800 km bordjes? Nou tot nu toe vind ik het echt fantastisch bewegwijzerd, het is maar een enkele keer dat er geen bordje staat bij een afslag.

Ik kon in York geen gidsje vinden van deze route, wel eventueel detailkaarten, maar dan moest ik wel bereid zijn om ongeveer 20 kaarten te kopen voor pakweg 300 pond. Nog los van het extragewicht leek me dat geen goede investering. Dan moet het maar op de telefoon, tenslotte staan alle grote fietsroutes in mijn onovertroffen mapy.cz app. De app is gebaseerd op openstreetmaps, maar alle doorgaande wandel en fietsroutes staan er ook in. Het is alleen een crime om op je telefoon te navigeren, vooral in de regen of felle zon.

Wat ik wel in York vond, was shampoo van het merk Faith in Nature. Ja, dat is mijn merk, dat geloof heb ik ook!!

Afstand: 30 km

Tijd: 2 uur

ALS DE VERPLEEGKUNDIGE EEN AANRANDER IS

Sinds ruim een jaar kan lk helemaal zelfstandig douchen. Ik kreeg in november 2021 op voorspraak van mijn fantastische contactverpleegkundige van de thuiszorg een doucherolstoel.

Sindsdien hoeven er geen verpleegkundigen meer te komen om mij drie keer in de week te assisteren met de niet ongevaarlijke transfer van mijn rolstoel naar de douchestoel, en terug. Ook boenden ze onder het douchen mijn rug dat het een aard had, tot de eerdergenoemde contactverpleegkundige daar op mijn vriendelijke verzoek een einde aan maakte.

Ik was het namelijk spuugzat dat sommige verpleegkundigen onder het douchen tijdens het wassen van mijn rug op plekken van mijn lichaam terecht kwamen die volgens mij echt niet bij mijn rug hoorden. Denk daarbij aan mijn oksels, de regio rond mijn navel, mijn tepels.

Voor alle duidelijkheid: ik heb niets tegen verpleegkundigen, of het belangrijke werk dat ze doen. Recent nog deelde ik een column met de veelzeggende titel ´Verpleegkundigen zijn de bom´. Daarin beschreef ik dat ik in 8 jaar tijd in het ziekenhuis en bij de thuiszorg meestal goede tot uitstekende ervaringen had met zusters en broeders.

Hun kwaliteiten laten zich samenvatten als: praktisch, doortastend, op de goede manier hulpbereid zonder te bezwijken onder een Florence Nightingale-syndroom en vooral proactief. En, nog belangrijker, loepzuiver en consequent als het gaat om het aangeven en respecteren van de eigen grenzen en vooral de grenzen van de patiënt-client. Met andere woorden: een professionele, integere verpleegkundige is per definitie nooit grensoverschrijdend en kan al helemaal geen aanrander of misbruiker zijn.

Helaas is de realiteit een andere. Sommige verpleegkundigen zijn wel degelijk aanranders, die het helemaal geen probleem vinden een client die weerloos en naakt en met geamputeerde benen op een douchestoel zit, aan te randen en seksueel te misbruiken. Hun werkgever vond het ondertussen nodig bij de politie aangifte tegen mij te doen wegens stalking en het zonder toestemming delen van foto´s. Blaming the victim, heet dat. Smaad en laster lijken me ook aan de orde.

Stalking is een verzonnen aanklacht, want ik heb in mijn hele leven nog nooit iemand gestalkt, en al helemaal geen verpleegkundigen. Ook zou ik zonder toestemming door mij gemaakte foto´s van verpleegkundigen hebben gedeeld en daar aanstootgevende teksten bij hebben geschreven. Dat is leugen nummer twee.

Ik ben inderdaad sinds mijn 17e een verwoede amateurfotograaf. De afgelopen 10 jaar heb ik hier in mijn directe Venrayse omgeving honderden foto´s van mensen gemaakt en gedeeld op mijn social media. Vrijwel altijd met hun toestemming. Een enkele keer zonder, bijvoorbeeld als het GGZ-vogels betrof die niet begrepen wat internet of Facebook inhouden. Ik heb trouwens ook wel eens foto´s op verzoek verwijderd, zeker als geportretteerden goede redenen hadden om dat te vragen.

Met enige regelmaat fotografeerde ik verpleegkundigen die me kwamen helpen met douchen. Ook die foto´s deelde ik op mijn socials, na hun toestemming, en niet zelden nadat ze me hun werk-mailadres gaven, zodat ik ze een paar foto´s kon toesturen, wat altijd in goede aarde viel.

Uiteraard vroeg ik niets terug, want nogmaals: ik ben maar een amateurfotograaf met weinig pretenties. Vroeger plakte ik mijn zelf afgedrukte foto´s in albums, tegenwoordig deel ik ze op de social media, zoals een paar miljard andere social media-gebruikers dat volgens mij ook ongeveer doen.

Dat is alles, maar dat zien de thuiszorgorganisatie en de politie dus anders. Bij herhaling van mijn niet-gepleegde misdrijven, dreigde een politieman me een week geleden, wordt de kwestie voorgelegd aan het Openbaar Ministerie.

Dat zou een interessante vervolgstap zijn na deze niet onderbouwde aanklacht. Tot die tijd wil ik de lezer, indien geïnteresseerd, wijzen op de duizenden foto´s die van mij te vinden zijn op Flickr, Facebook, Instagram, LinkedIn, Tumblr en Twitter. Daar zijn de nodige foto´s van verpleegkundigen bij. De meesten waren vrouwen en meiden met een hart van goud, en een dito beroepsethiek. Maar er waren ook twee regelrechte aanranders en misbruikers bij. En over deze twee dames ga ik iets meer onthullen, al zal ik hun echte namen maar niet noemen, ook om de advocaat van de thuiszorgorganisatie niet onnodig wakker te maken.

De eerste casus betrof Meryam, met wie ik in de vele maanden dat ze me kwam douchen een prettig contact opbouwde, zoals ik wel vaker meemaakte met haar collega´s. Ze vertelde enthousiast over haar werk maar ook over privé-besognes. Dat was ik wel gewend. Veel verpleegkundigen, maar ook GGZ-hulpverleners, hebben in mijn ervaring de bijna obsessieve hobby om tegenover hun cliënten ongevraagd helemaal leeg te lopen over hun particuliere leven.

Dat deed Meryam dus ook, en het verbaasde me niet: ik was het wel gewend en meestal gaf ik even algemene als nietszeggende antwoorden, er zorgvuldig voor wakend al te veel los te laten over mezelf. Ik fotografeerde de aardige en fotogenieke Meryam twee keer, en deelde haar foto´s op mijn socials, na haar toestemming.

En toen ging het mis. Ik had destijds een douchelift om mij van de rolstoel naar de douchestoel te tillen, ook om de ruggen van de verpleegkundigen te sparen. Daarbij maakte Meryam wel eens professioneel contact met mijn naakte lijf, en dat vond ik heel gewoon.

Anders werd het toen het wassen van mijn rug door Meryam begon te lijken op streel- en massagesessies. Dat was een verwarrende ervaring. Ik had toen nog wel eens last van wat wel huidhonger wordt genoemd, en soms vond ik het best prettig als een verpleegkundige adequaat mijn rug boende. Ander lichamelijk contact, uitgezonderd een halve hug als mijn zoon op bezoek kwam, kende ik niet meer. Alleen ging Meryam te ver. Op een ochtend bleef ze mijn rug, en trouwens ook oksels, tepels en navelstreek zo lang zachtjes strelen en masseren met haar washandje, tot ik een erectie kreeg.

Ik geneerde me dood, Meryam duidelijk niet. Met een vies, vettig, triomfantelijk lachje liep ze al omkijkend naar mijn kruis langzaam richting de radiator, om mijn handdoek te pakken. Meryam was duidelijk trots dat ze geslaagd was in haar opzet, ik zweeg en droogde me af.

Dan hebben we, ook ergens in die jaren, de druistige Sofie. Zelfde verhaal. Prettig contact, leuke en zoals altijd heel korte fotosessies, en een flapuit van jewelste. Zo´n blom over de vloer is geen straf als je beschermd woont te midden van gekkies en begeleiders die niet zelden veel gestoorder waren dan de cliënten die ze geacht werden te resocialiseren.

Maar ook Sofie ging over de schreef. Al kletsend en lachend waste ze weer eens mijn rug, en toen sloeg ze bliksemsnel toe. Ik werd schaamteloos aangerand, en wat vrouwelijke slachtoffers zeggen klopt: je bevriest, je doet niets terug. En trouwens, voor je er erg in hebt is het weer voorbij.

Ook Sofie meende zich na haar wandaad een triomfantelijke glimlach te kunnen veroorloven, en opnieuw zweeg ik. En net als ik bij Meryam achterwege liet, verlinkte ik ook Sofie niet bij haar manager, al heb ik daar nu spijt van. Ik liet het na uit schaamte, en ergens ook wel uit schuldgevoel, al is dat moeilijk rationeel te verklaren.

Dan hebben we de wat mildere maar zeker zo storende gevallen. Ik herinner mij een rossige verpleegkundige in het ziekenhuis die mij voor een amputatie opdroeg mij uit te kleden en mezelf in een operatiepakje te hijsen. Dat ging gepaard met een lange opsomming van flirtende opmerkingen over mijn lichaam en uiterlijk. Misschien bedoelde de zuster het waarderend, maar ik vond het een gênante vertoning, ook omdat ik op het punt stond een ingrijpende en pijnlijke ingreep te ondergaan.

Overigens zei ik vrijwel niets terug en liet ik de verpleegkundige mijn toen al flink gekortwiekte lichaam ongegeneerd prijzen. Ik ervoer vooral verbazing toen ze het deed, en ik moest mijn best doen om me niet gevleid te voelen, een verwarrende gewaarwording.

Dan waren er de onvermijdelijke thuiszorgzusters op leeftijd, en hun onophoudelijke commentaar op mijn niet-geschoren gezicht of hoofd, de modderspatten op mijn rolstoel (die ik dus niet zelf kan poetsen, want ik zit er in) of de plastic tuinstoel op mijn terras die daar zomaar op de grond lag, o schande.

Weer wat ernstiger was het geval J., en haar zeldzaam lompe gedrag bij mij thuis, bijvoorbeeld ellenlange gesprekken voeren met mijn poetshulp in de keuken, terwijl ik in mijn nakie onder de douche vergeefs op haar komst zat te wachten. Ze had er ook een handje van zonder mijn toestemming haar brillenglazen in te smeren met mijn scheerschuim (want dan besloegen ze niet) en ze vond het in mijn woonkamer nodig om een wat scheef hangend schilderij steeds recht te hangen, iedere keer vergeefs overigens. Haar taalgebruik was navenant.

Vermeldenswaard is ook zuster M., die ik wel mocht fotograferen, echter zonder haar tronie op de socials te delen. Dat deed ik toch, en wel om haar te naaien. De beminnelijke M. had de fascinerende gewoonte om ´s winters, als ze met ijskoude handen binnen kwam, haar tengels op mijn naakte schouders te leggen, om mij ongevraagd deelgenoot te maken van haar lijden, en misschien ook wel omdat ze een geperverteerde sadist was. Ik vond haar betastingen namelijk hoogst onaangenaam, waar ik ook iets van zei. Vergeefs.

Ook verpleegkundige M. zag er streng op toe dat ik zorgvuldig geschoren was. Dat was niet altijd het geval. Je scheren in een rolstoel, met behulp van een handspiegeltje is nogal op de tast te werk gaan. (Een grotere harmonicaspiegel aan de muur was vernield door de poetshulp van dezelfde zorgorganisatie, die het overigens niet nodig vond de schade te vergoeden of te melden bij haar werkgever).

Zuster M. zag op een dag, ik zat net op de douchestoel onder de sproeier, dat ik mijn nek niet adequaat had glad geschoren. Dat soort zwakzinnige opmerkingen kreeg ik wel vaker van wat oudere zusters, dus ik reageerde niet. Echter, zuster M. overbrugde de anderhalve meter afstand tussen haar en mij razendsnel, greep tussen duim en wijsvinger een paar niet afgeschoren haartjes in mijn nek vast, en keerde toen weer schielijk terug naar haar uitgangspositie. Daarbij produceerde ze een gelaatsuitdrukking die het midden hield tussen Benito Mussolini met een slecht humeur en de Indo Thierry Baudet na het incasseren van een kritische vraag over zijn antisemitisme.

Toen kreeg ik het donkerbruine vermoeden dat het op een dag wel eens helemaal mis zou kunnen gaan tussen mij en de mensen van de thuiszorgorganisatie. Helaas kreeg ik gelijk, meer dan een jaar nadat ik de laatste nurse hier lover de vloer had, want nu ligt er een aangifte tegen mij. Over natrappen gesproken.

Ik douch nu dus helemaal zelfstandig, dankzij mijn door de gemeente betaalde doucherolstoel (mijn dank is groot). Verpleegkundigen zie ik hier in huis niet meer, maar op straat kom ik ze nog wel eens tegen. Ook een verpleegkundige die mij heeft aangerand, ook verpleegkundigen die zich anderszins in mijn appartement vergaand grensoverschrijdend hebben gedragen.

Of ik groet minzaam, of ik kijk ze vuil aan, maar zeggen doe ik nooit iets. Ze kijken zonder uitzondering bescheten terug, met een blik die het midden houdt tussen angst en betrapte zelfhaat.

Ik zie er naar uit de thuiszorgorganisatie die mij aanklaagt wegens stalking in de rechtszaal te ontmoeten.

Foto: Scene uit One flew over the Cuckoo´s Nest, de onvergetelijke antipsychiatriefilm uit 1975. Met een overtuigende Jack Nickolson, en een vermoedelijk in een beschermde woonvorm opgeleide nurse Louise Fletcher.

17/01/2019

- Het gaat vandaag weer iets beter met mij. Af en toe (regelmatig) denk ik nog aan de afspraak met E. binnenkort, en alles wat ik zie of doe betrek ik op haar (bv bloemen voor mezelf gekocht > misschien moet ik haar ook bloemen kopen voor de gastvrijheid, wat zou ze vinden van ons interieur als ze hier ooit op bezoek komt, etc). Maar ik ben niet meer zodanig emotioneel in de ban ervan, mijn verlangen is wat getemperd. Ik heb me ook al ingebeeld hoe het zou voelen als ze nog andere oud-leerlingen zag, en specifiek met K. Ik zou me dan absoluut niet speciaal meer voelen en geen vriendschap meer willen, dan voelt de connectie niet meer bijzonder als ze eigenlijk geliefd is door meerdere oud-leerlingen.
 - Vandaag had ik redelijk wat taken te doen, wat ook wel goed voor afleiding zorgde, opdat ik niet gewoon wat zit voor me uit te staren. Ik krijg ook wel weer wat zin om te borduren, puzzelen, op Tumblr rondkijken.. Het gebrek aan concentratie lijkt minder erg vandaag. 
- Het lijkt ook wel dat ik me ’s avonds het meest eenzaam voel, en nood aan een gesprek heb, maar tegelijk lijkt geen gesprek goed genoeg, ik wil gewoon een gesprek met E.
 Ik wou dat ik de afspraak kon vervroegen, maar ik ben al dankbaar dat ze tenminste wilt afspreken, dus ik wil ze dan geen druk opleggen. Op deze manier kan ik tenslotte de kans grijpen om met dergelijke gevoelens om te gaan. Ik had schrik mezelf niet te kunnen verbeteren door gebrek aan concentratie, maar dit is een les op zich.
 - De zon schijnt, dat doet ook wel deugd. 

- DROOM: ik stond op straat tegen een kleine auto te leunen. In de auto zaten mama, M, en nog 2 tantes op de achterbank. Drie van hen waren geblinddoekt, ook de chauffeur. De passagier vooraan zou instructies geven aan de chauffeur hoe ze moest rijden. Ik praatte met mama in de raamopening over hoe onveilig en onverantwoord dit was, en gaf hen advies daar niet mee door te gaan. Zij zagen dit als een spel, maar hielden niks rekening met andere autobestuurders. Zij deden alsof dit niets was en keken op me neer dat ik het aanmaande te stoppen.
 Ze lieten 2 kinderen achter die ik met de auto moest zien naar huis te brengen. Ik had geen rijbewijs maar ik voelde dat ik geen andere keuze had, dus ik probeer te autorijden en het lukt behoorlijk, maar ik voel me wel een crimineel en erg schuldig onderweg. Het rijden was niet volledig naar de regels, maar ik had het duidelijk al eerder gedaan (uit een andere droom?)

 - Ik hoop toch nog steeds wat dat ik een bericht krijg van E. met voorstel om vroeger af te spreken, of tenminste een antwoord op de mail naar Valerie.
 - Ik merk dat ik wel snel down word, nu bv na het schrijven (misschien ook wel omdat ik geen leuke taken meer te doen heb) 
- Het is 23u30 en zowat de hele avond voel ik me vrij depressief: ik weet niet meer wat doen, omdat niets me nog echt enthousiast maakt. Alles vervaagt in het vooruitzicht van E. terug te zien. Ik weet niet of het daar mee te maken heeft, of dat het zo vaak donker is, of te weinig leuke programma’s op TV om mee mee te leven. Eender welke film, serie.. het lijkt me nog weinig te doen in positieve zin. Het is zoals toen na Novarock 2009 dat ik ging derealiseren omdat ik dacht dat het na die avond niet meer beter kon worden. E. moest het weten..
 Misschien geloof ik diep vanbinnen dat E. de enige is die ziet wat in mij zit. De enige die al mijn emoties echt begrijpt zonder mij te kennen. In realiteit zal dat wel anders zijn wellicht. Ik wou dat ik bewijzen had.
 Ik heb gewoon nog nooit het gevoel gehad dat iemand me zo snel erkent, en me verwelkomt in haar leven. Maar ik heb schrik dat ik het me allemaal inbeeld.
 - De angst zit er vooral in dat ik de signalen verkeerd interpreteer - vroeger dacht ik dat alles wat Erik deed, teken was van een goede vriendschap, maar later bleek ik dit helemaal verkeerd te hebben. Als hij me uitnodigde zag ik dit al als geliefd zijn. Achteraf gezien was dit omdat hij niet alleen wou zijn en wist hij dat ik niet zou weigeren.
 Wat als ik het nu weer verkeerd inschat? Dat ze met die ‘dikke knuffel’, ‘warme groetjes’, ‘uit de grond van mijn hart’ niets bedoelt, dit geen voorzichtig gekozen woorden waren en haar echte gevoelens weerspiegelen? (Erik stelde zich nooit kwetsbaar op en vroeg nooit hoe het met me ging, E. wel min of meer..)


Gelezen

Too Like the Lightning:

pagina 151 t/m 207

Gezien

Source

Reunion: The Sound of the Providence

Seizoen 1 Episode 18 en 19

Uitgelezen

The Bronze Tree of Death geschreven door Xu Lei

Geen Iron Triangle blijkbaar in het boek. Boek-Wu Xie begint te wennen. Hij is in het boek wat groffer, maar hij is wel begaan met anderen mensen, zoals ik van de tv-series gewent ben. Zo heeft hij meerdere malen de neiging om mensen te helpen, wanneer ze in nood zijn. Hij scheld gewoon wat vaak en kan wat agressiever uit de hoek komen dan ik van hem gewent ben.

Het boek las lekker weg. Ik ging er snel doorheen. Alles gebeurd snel en het boekje is vrij kort. Er gebeurd niet echt noemenswaardig, maar wat mij is op gevallen is dat het niet de neiging heeft om de dingen op een wetenschappelijke manier uit te leggen. Iets wat de tv-serie wel graag doet.

Cijfer: 7

Begonnen

Source

Alchemy of Souls op Netflix

Ik had al wat screenshots en gifs gezien van deze serie op Tumblr en ik had al een vermoeden dat ik de serie leuk zou vinden. En ik had gelijk. Het is echt mijn soort serie.

In de eerste episode leren we de wereld kennen en maken wij in eerste instantie kennis met de koning en een magiër. Deze man wordt door de koning om hulp gevraagd. De koning is ziek en vraagt de magiër of hij van lichaam kan wisselen, omdat hij door zijn zieke lichaam geen erfgenaam heeft.

Al snel wordt duidelijk wat de koning echt wil en zoals Zeus verwekt hij, vermoedelijk, een kind bij de vrouw van de magiër.

Dan maken wij een sprong naar 20 jaar later, en maken wij kennis met de hoofdpersonen. Één van hen is waarschijnlijk de zoon van de koning.

Deze zoon kan zijn magie niet gebruiken, omdat de man van zijn moeder een betovering over hem heeft uitgesproken. Dit is volgens de roddels, omdat hij een buitenechtelijk kind is. Ik hoop dat er een andere rede achter zit, want de man wist heel goed dat zijn vrouw totaal niet wist dat de koning en haar man van lichaam waren gewisseld. Hopelijk is dat één van de vragen die gedurende de serie beantwoord gaat worden.

Personages die mijn aandacht trokken:

Jang Uk: Hij is een intrigerend figuur. Zo is hij uitermate pienter, maar gedraagt hij zich als een kwajongen. Hij lijkt erg oplettend te zijn. Ik heb het idee dat ook zijn vrienden hem iets onderschatten. Je zou kunnen zeggen dat ze hem als de jongere broer zien die beschermd moet worden, omdat hij ondeugend en onbeholpen is. Hij is ook een doorzetter en laat de houding van zijn vader hem er niet van laten weerhouden om een manier te vinden om toch als magiër opgeleid te worden.

Park Dan Gu: Hij is iemand die zijn emoties open en bloot laat zien aan de rest van de wereld. Hij neemt ook geen blad voor de mond, wat tot nu toe erg hilarisch is. Het moet nog blijken of hij is zoals hij zich voordoet, en of wij dit gedurende de series zullen gaan ontdekken. De interacties tussen hem en Mu Deok/Naksu, zijn aandoenlijk. Zo aait hij haar wel eens over haar haren, als hij denkt dat zij zich ergens druk over maakt. Hij gedraagt zich dan als een grotere broer die probeert zijn zusje gerust te stellen. Tegenover Uk gedraagt hij zich als een moederkloek. Iets wat hartverwarmend is, maar ergens ook hilarisch.

12-07-22 // 23:48

Ik ben nu alweer kwijt hoe we op het gespreksonderwerp kwamen, maar vanavond in discord zou ik A opzoeken om te kijken wat ik via het internet over hem te weten kon komen. En dat is tot nu toe bitter weinig, maar ik heb het ook nog niet echt geprobeerd. A is in elk geval minder goed ingedekt dan S, over wie ik echt amper iets kan vinden, waar hij me constant aan herinnert. Maar S realiseert zich nog niet dat ik niet op zoek ben naar verborgen geheimen, en dat ik via alles wat ik wél kan vinden, toch nog een redelijk beeld van hem kan krijgen. Wat het irritant maakt is dat alles wat ik wel vind, me alleen maar nieuwsgieriger naar hem maakt. En S is niet echt het type met wie ik urenlang in gesprek kan gaan, want als er iets is wat ik de afgelopen tijd heb ontdekt is dat S echt een hekel aan me heeft, wat heel vervelend is omdat hijzelf zo interessant is. Maar goed, het zij zo. Althans, het is niet goed, het is super vervelend, maar ik weet onderhand ook niet wat me zo verschrikkelijk maakt. Anyway, halverwege mijn zoektocht naar A raakte ik afgeleid (Hallelujah voor ADD) en bedacht ik me om eindelijk maar eens te googlen wat iedereen over mij kan vinden en dat is (zelfs als je iets grondiger zoekt) redelijk weinig wat me echt dwars zou zitten. Het enige wat ik niet wil dat iemand kan vinden zijn deze tumblr en mijn oude, en ik denk niet dat iemand die zomaar tevoorschijn kan toveren. Maar uit pure nieuwsgierigheid besloot ik die oude tumblr maar eens op te zoeken en... wat. de. fuck. 28 jarige ik heeft zoveel medelijden met 16t/m21 jarige ik. Of nee, medelijden is het woord niet. Ik zou haar gewoon zo graag door elkaar schudden en schreeuwen dat ze goed genoeg was zoals ze was. Dat ze geen foto's en gifs van haar automutilatie online moest posten, want dat is gewoon fucked up. En tegelijk herinner ik me nog heel goed wat voor een opluchting het was om met iemand te kunnen delen, te kunnen laten zien, hoe verschrikkelijk ik me voelde. Ik schreef over B, toen we net voor de eerste keer bij elkaar waren, en hoe bang ik was dat hij bij me weg zou gaan. Dat ik niet wilde dat iemand mijn hart zou breken, omdat het zoveel pijn deed. En vervolgens brak hij het, zo vaak dat ik de tel kwijt raakte. Teksten over M, en alle lieve dingen die hij tegen me zei in de periode dat onze vriendschap sterker was dan een Nokia 3310. Ik schreef over mijn stage op het vakantiepark en zag mezelf opeens weer zitten achter mijn laptop in het houten bungalow huisje. De gordijnen gesloten, zodat T niet kon binnen vallen met haar gekrijs. Kaarsjes aan, de geur van appel kaneel die door het huis spreidde en zachte fantasy muziek op de achtergrond. Ik weet nog hoe gelukkig ik was in die momenten. Eindeloze nachten naar de sterren kijken, dromend over van alles en nog wat. Wandelingen in het bos, langs het hutje dat iemand van takken had gemaakt, maar wat in mijn fantasie het boshuisje van een heks was. Ik zou alles, maar dan ook alles geven om dat nog een keer te beleven.

In september gaan we met een deel van de groep naar Elfia. We slapen op hetzelfde park waar ik toen stage liep en ik kijk er tegenop. Niet tegen Elfia en niet tegen een weekend met vrienden (hoewel ik echt hoop dat ze het leuk vinden, want tot nu toe ben ik de enige die helemaal op kan gaan in die wereld). Ik voelde me nog heel schuldig toen we het huisje boekte, omdat ik zei dat ik geen slaapkamer wilde delen. Ze zullen wel gedacht hebben: 'Iew, denk je echt dat je knap genoeg bent dat iemand iets bij je zou uithalen?' Maar dat dacht ik jaren geleden ook. En het gebeurde toch. M (M van A) gaat wel mee, maar slaapt niet op het park en dat is ergens ontzettend balen, want hij is de enige die weet wat er is gebeurd. Zij het zonder details en we hebben het er nooit meer over gehad. Maar ik ben zo bang dat ik dat weekend herbelevingen krijg of een mental breakdown. En ik weet niet of ik het kan verbergen. Want laten we eerlijk zijn: S mag dan een hekel aan me hebben, maar ik heb het gevoel dat hij een redelijk scherpzinnig observatie vermogen heeft.

Nummer 70.

Besef je dat dit betekend dat de vorige post nummer 69 was. Misschien laat mijn gevoel voor humor te wensen over nu ik ouder ben maar fuck it. Ik lach me rot. 

Drie jaar later en we maken weer de switch terug naar Tumblr. Ooit ben ik hier weggegaan om me over te geven aan Wordpress omdat ik dacht dat het daar beter zou zijn en Yahoo net Tumblr had overgekocht zodat ik in dusdanige angst verkeerde dat mijn sensuele content niet meer zou mogen. Ik was daarbij wel vergeten dat ik Tumblr en templates en themes hier enkel snap omdat mijn viertienjarige zelf zich er te veel in investeerde. Mijn 25jarige ik is digibeet en Wordpress frustreert me dermate dat ik het nu vervloek en weer weg wil rennen. Ik weet niet waar het mis is gegaan. 

Vervolg op 3.7

De weken die volgden bracht ik door in alle uithoeken van het universum, mijn benen zweefden vijf meter boven de grond, ik maakte geen contact meer met de aarde en had het gevoel dat ik me had los geknipt van alles wat me er eerst mee had verbonden. Dus rende ik rond om de banden die ik had vast te houden.

Ik zei ja tegen iedereen als ze wilden chillen, waardoor mijn dagen constant al ingepland waren voor ze begonnen en ik als ik thuis kwam een joint en Netflix nodig had om weer tot mezelf te komen. Daarbij kwam ook dat ik me intens schuldig voelde als ik tegen anderen moest zeggen dat ik niet kon, ook al was het een normale zaak.

Ik werkte, ik chillde en ik sliep af en toe een paar uur. Ik was meer bezig dan ik meestal deed wanneer ik in een dal belandde, maar het hielp niet. Ik was van de wereld af gevallen en kon mijn weg terug niet vinden.

Mijn zelfvertrouwen had een grote klap gekregen, mijn vertrouwen in de mensheid was nihil, ik twijfelde aan alles. Aan mezelf, de toekomst, mijn vrienden, maar eigenlijk vooral gewoon aan mijn complete leven.

Het zat als een geruis op de achtergrond van alles, zo overheersend dat ik er amper nog concrete gedachten over kon formuleren en het meer een donkere wolk werd, eentje die gevoel en bliksem uit mijn achterhoofd liet donderen.

Het was alsof er kortsluiting was ontstaan in mijn brein. De tandwielen draaiden niet meer mee. Ik stond stil, ik stond alleen maar stil terwijl alles doorging, terwijl ik alsmaar door ging. Ik probeerde als een gek weg te rennen voor alle negatieve bullshit, maar het lukte me niet. Het achtervolgde me allemaal toch wel. Voor deze problemen kon ik niet wegrennen, ze hadden tijd nodig.

Maar de tijd vervloog nog sneller dan eerst. Ik knipperde en er was een week voorbij, ik sliep en het leek een jaar later. Ik werd telkens even wakker in een andere maand. Het was alsof ik koprollend door de dagen denderde en daardoor bleef er weinig tijd over om te verwerken wat er was gebeurd.

En zoals het weerbericht voorspelde, stortte ik als regen naar beneden. Een paar dagen lang was ik vet verward, snakte ik constant naar verlossing van mijn eigen noodweer en blowde ik me de tyfus in. Maar niks klaarde op, de wolken leken alleen maar zwaarder te worden, wat in retrospect ook niet zo gek was.

Ik was even bang dat ik mezelf nooit meer zou snappen omdat ik geen touw aan mezelf kon vastknopen. Één nacht en dag hadden zo met mijn hoofd gerommeld dat alles overhoop lag, mijn brein bestond uit kasten die opengetrokken waren en leeg gerukt. Ik was kleren, boeken, verwaaide papieren vol krabbels en tekeningen, verfspatten en kwasten en overal woorden, als een bom ontploft, verstrooid door storm.

Het ergste was misschien nog wel dat het nog steeds leek alsof Jack eigenhandig de rotzooi had gemaakt. Alsof hij zich in mijn hoofd had gewurmd en daar alles even door de war had gegooid.

Eerst vertelde ik mezelf dat het vanzelf over zou gaan, dat de orkaan aan gevoelens zou stoppen met kolken en de roestige tandwielen weer zouden gaan draaien. Maar er was alleen kortsluiting.

Ik kon alleen maar hysterisch huilen en dan mezelf troosten met wiet. Ik at of heel veel, of juist niet. Mijn ouders werden steeds bezorgder en uiteindelijk zei mijn moeder:

‘Roos,  het is goed met jou. Kom maar even naar huis.’

En toen was ik opeens weer zestien en opstandig. Want nee, ik was oud en wijs genoeg en ik had afspraken en ik wilde me niet overgeven, ik wilde niet opgeven.

Maar tegelijkertijd wilde ik dat wel. Op die maandag ochtend dat ik me weer ziek had gemeld voor mijn werk bij de kringloop wilde ik echt opgeven. Ik had er helemaal geen zin meer in, in dit leven en keuzes maken.

Op die maandagochtend geloofde ik niet dat ik het kon, dit leven leven en die keuzes maken. Wat van me over was leek alleen een zielig, huilend hoopje. Uit mij zou niets goeds komen. Ik was alle hoop verloren.

Jack kwam langs nadat ik zei dat ik niet meer wilde leven. Het was geen uitspraak over zelfmoord, meer een van intense moeheid. Het voelde allemaal zo zwaar dat het me makkelijker leek om op te houden met bestaan dan dat ik doorging.

Hij was de laatste persoon die ik wilde zien en toch stiekem ergens ook de enige. Hij was alles maar ook niets. Hij klopte op mijn raam en ik overwoog een minuut lang of ik het kon maken niet open te doen. Ik had niet gevraagd of hij langskwam, hij drong zichzelf op onder het mom van: 'je kunt niet zomaar zoiets zeggen en dan verwachten dat ik niet kom kijken of alles wel goed gaat'. NIKS GING GOED.

Ik zat al twee uur in mijn pyjama op bed en normaal had ik een bh aan gedaan en andere kleren aan gegooid maar ik vertikte het. In mijn badjas deed ik met tegenzin de voordeur open. Ik liep meteen mijn kamer weer in om mijn peuken te pakken en vervolgens stug naar buiten te lopen.

‘Roken, wil je ook?’ mompelde ik. Tegenover elkaar ploften we neer op de tuinstoelen.

'Wat is er nu precies aan de hand?’ Vroeg Jack me voorzichtig. Even keek ik hem aan. Soms vroeg ik me af of hij mijn woorden meteen vergat nadat ik ze had uitgesproken. Ik had hem precies verteld wat er aan de hand was.

Jij, dacht ik, jij bent aan de hand. Ik wil er niet meer zijn, is er aan de hand.

'Alles,’ zei ik in plaats daarvan.

'Kun je specifieker zijn, Roos?’

'Nee.’ Ik zoog rook mijn longen binnen. Gepaard met een walm tabakstink zuchtte ik diep. Kun je specifieker zijn? Nee, jij komt hier aan m'n deur, vriend.

Even zaten we in stilte, tot ik het gevoel had dat ik weer gedachten kon denken. Ondertussen traanden mijn ogen nog steeds als teken van de storm erachter. Mijn oogleden waren dik van het opgedroogde zout en mijn wangen voelden warm en rood.

En toen begon ik met praten.





Daar begon het mee. Mijn ouders haalden me even terug naar huis. Ik sprak af met Jack dat ik hem even niet zou zien, omdat het niet werkte zo. Na anderhalve week kwam ik mentaal weer een beetje tot rust en ging ik langzaam weer dingen doen. Langzaam begon ik mijn brokstukken weer bij elkaar te lijmen, mezelf weer op te bouwen.

Het voelde goed, om voor mezelf te kiezen.

Wel had ik een hardnekkig stemmetje in mijn hoofd wat bleef zeuren.

'Je bent veel, maar niet genoeg.'

Ik hoorde het bij alles wat ik deed. Bij iedere man die me aandacht gaf dacht ik het. Het gaf me het gevoel dat ik verpest was en dat wilde ik van me af zetten. Dus deed ik dat. Met seks.

Ook al zei ik tegen mezelf dat ik het niet meer moest doen, bleef ik het wel doen. Casual sex. Neuken om het neuken. Ik wilde het niet meer, ik wilde een relatie, ik wilde van iemand houden, ik wilde verliefd zijn en geliefd zijn. Mijn hart verlangde naar dezelfde veiligheid als die ik had gevoeld toen ik nog met Erik was, ook al waren er sindsdien alweer bijna drie jaar verstreken.

Maar hoe ik er ook tegen vocht, mijn benen verlangden er naar om zich om heupen te klemmen, mijn borsten wilden aangeraakt worden, mijn vibrator was niet genoeg om mijn honger te stillen.

Dus deed ik een collega bij de Uitvlucht. En daarna een Italiaanse student aan de TU. En daarna Tuur, een tatoeëerder die zelf vol plakplaatjes zat en ontzettend goed in bed was.

Ik moet toegeven dat ik van hem nog steeds geen spijt heb. Ik was zat, geil en klaar met alle zorgen die ik aan mijn hoofd had, alle gevoelens over Jack die me nog steeds achtervolgden. Hij greep mijn heupen vast en nam me zoals ik nog nooit genomen was. Het was oprecht de beste seks van mijn leven, een bevrijdend avontuurtje wat een nacht duurde en me daarna geen spijtgevoelens gaf, geen hunkerend hart. Het was goed zo en dat was heerlijk.

De zomer verliep rustig. Jack was naar het buitenland opgerot zodat ik hem even niet meer hoefde te zien of de behoefte zou hebben met hem te praten. Stukje bij beetje liet ik alles los.

Eindelijk.

En toen, net na mijn verjaardag, kwam hij.

De Roemeen met het rode haar, de woeste baard en de ogen die zo veel vriendelijkheid uitstraalden dat ik wist dat deze jongen me nooit pijn zou doen.

Ons verhaal was geen spectaculaire ontmoeting. We kenden elkaar al sinds September 2017. Bijna een heel jaar. Ik had een date met hem telkens vooruit geschoven, te druk met alles, en toen had hij een vriendin. Toen ik met mijn ouders op de boot zat begon hij me weer te appen, uit pure belangstelling. Dat groeide naar dagelijks contact. We spraken af dat het nu tijd was.

Ik zei onze date alsnog af. Te zenuwachtig. Te bang dat hij me tegen zou vallen. Te bang dat ik mezelf weer in de vingers zou snijden. Op mijn werk dronk ik mezelf moed in, en appte hem alsnog om 4 uur ‘s nachts. Hij was op Stratum, had xtc gebruikt met zijn vrienden, maar hij wilde me zien. Nog steeds. Ook al zat hij aan de drugs en was ik dronken.

Dus fietste ik naar de Alt, waar hij nog op het gesloten terras tussen een grote groep mensen zou staan. Ik parkeerde mijn fiets ergens midden op straat en zag eerst Lola, die ik omhelsde.

Hij stond pal achter haar. Hij en zijn vrienden stonden met Lola te smoken. Verwachtingsvol keek hij me aan en het killde me. Compleet. Het was net alsof er voor mijn neus een puppy enthousiast stond te kwispelen omdat ik thuis kwam. Ik sloeg mijn armen om zijn nek.

‘Wat wil je doen?’ vroeg ik aan hem. 

‘Alles wat jij wil doen,’antwoordde hij.

Oh my god meid als je zo erg twijfelt moet je gewoon die opname doen. Geen honderd anons gaan je overtuigen, doe gewoon eens even voor jezelf zorgen pleaaaaase het is pijnlijk om te zien hoe je jezelf martelt met twijfels terwijl iedereen met drie hersencellen inziet dat je hulp nodig hebt. Je bent volwassen, maak een keuze, get a grip. Doe die opname.

Ik begrijp dat het misschien frustrerend kan zijn om een aantal berichten in dezelfde trend te zien wanneer voor jou (als persoon die me helemaal niet kent) het antwoord duidelijk is. Maar ik moet zeggen dat ik eigenlijk niet per se verwacht dat anonieme mensen mij gaan overtuigen van wat ik wel of niet moet doen, niet dat reacties niet welkom zijn, maar zoals je zegt gaat het om anonieme mensen die zeker wel meer dan drie hersencellen hebben, maar die niet per se inzicht hebben in mijn situatie en achtergrond, waardoor op hun advies rekenen niet een heel goed idee zou zijn.

Ik gebruik tumblr al jaren vooral als plek om mijn gedachten en gevoelens kwijt te kunnen, niet om mijn problemen op te lossen of om advies te krijgen van onbekenden, gewoon een plek om te kunnen delen en misschien soms ook om me minder alleen te voelen, maar ik heb geen verwachtingen dat mensen die me niet kennen beslissingen voor me gaan maken of mijn problemen voor mij gaan oplossen. Gelukkig ben ik volwassen genoeg om dat te kunnen beseffen.

Ik wil je er ook aan herinneren dat als mijn posts je storen je helemaal geen verplichting hebt om me te blijven volgen. Je kan zelfs andere blogs blokkeren als je merkt dat ze je eigen mentale gezondheid triggeren. Het is ook voor jou je eigen verantwoordelijkheid om je grenzen op dat vlak te bewaken. En dit soort berichten sturen is denk ik voor niemand heel helpend, ook voor jou niet.

Verder begrijp ik dat het voor een buitenstaander heel erg kan lijken dat het een simpele keuze om te maken, maar zoals de echte volwassene die ik ben beschouw ik dat als iets complexer en probeer ik de voor- en nadelen tegen elkaar af te wegen omdat een opname ook niet altijd de beste oplossing is. Ik zou je geen illusies maken over dat opnames altijd helpen en soms niet vooral verergeren.

Ook is het niet omdat ik de leeftijd van een volwassene heb bereikt dat ik zomaar ineens een grip heb en mijn leven onder controle heb en ik altijd de beste keuzes maak. Ik heb niet magisch op mijn 18 een knop omgedraaid die het leven simpeler maakt. Dat idee dat volwassenen het allemaal weten en kunnen lijkt me ook een idee dat je beter loslaat, niet enkel voor jezelf, maar ook voor de mensen in je omgeving.

Vandaag ben ik exact 6 maanden oud. Ik werd op 11-02-2021 geboren. Ik ben al zo groot dat ik niet meer naast vrouwtje in de auto mag zitten. Dat is jammer want dat vonden wij samen best wel gezellig. Het is niet meer veilig voor mij. Vrouwtje heeft de achterbak van haar auto voor mij leeggeruimd en er een zacht kussen met grote handdoeken in gelegd. Er liggen altijd veel schone handdoeken voor mij in de auto, want ik ben een smeerkees als ik weer door de plassen en modder heb lopen kuieren. Ze heeft het zo gemaakt dat zij mij aan veiligheidsriemen kan vastmaken om mij veilig te vervoeren. Ik spring er vanaf de grond gemakkelijk in op het commando 'Car'. Zo groot ben ik al!! Onder het rijden kan ik via de achterruit naar buiten kijken want daar zitten allemaal natte neuzen op de ruit....maar het liefs kijk ik de andere kant op. Dan leg ik mijn kopje op de leuning van de bank en kijk met verliefde oogjes naar vrouwtje en volg ik alles wat ze doet. Want ze doet soms raar hoor! Ik zie dat ze smelt als ze mijn lieve kopje zo ziet kijken... 😍 Wij zijn toch 2 handjes en 4 pootjes op één buik... ècht een goed team samen! Meestal zet ze de muziek hard aan en zingt dan heel hard mee ... ik weet dan niet of ik mijn neus omhoog moet gooien om dan mee te gaan zitten janken...want het is ook niet te lelijk om aan te horen... meestal hou ik maar mijn kopje schuin en kijk vragend naar haar op...om aan te geven dat ik niet echt snap wat ze aan het doen is... als het me echt te veel wordt ga ik er bij liggen en kan ze me niet meer zien. Maar .... zij ..... zij denkt dat ze daar een miljoenenconcert aan het weggeven is met mij als enige toehoorder. Ik laat haar maar...toe maar vrouwtje... ik hang aan je lippen.... tenslotte moet jij ook altijd de stank van scheetjes ondergaan omdat ik thuis altijd graag aan jouw voeten lig en de hele avond poepjes laat 😜 dat komt door de puppybrokken waar zoveel eiwitten in verwerkt zitten...tsja...het is van beide kanten geven en nemen...zo gaat dat tóch ?¿🐾🐕🦮 #hulphondinopleiding #Cato #blacklabrador #blacklab_squad #dogsofinstagram #pupsofinstagram #pups #puppy #puppyoftheday (bij Cuijk) https://www.instagram.com/p/CScI40ADPxD/?utm_medium=tumblr

Ik wil dat je voelt dat er mensen zijn die lezen wat je schrijft en erdoor geraakt worden. Ik herken mezelf heel erg in jou, of ik ken vooral de gedachten die je benoemd.

Ik stuur dit bericht anoniem naar je. Misschien schrik je van hoe open het is, maar je hoeft niet te weten wie ik ben om te leren van wat ik heb gezien. Ik ben een vrouw net als jij, Nederlandse en drie jaar ouder.

Ik lees dat je 19 bent. Toen ik 19 was, verkeerde ik in een diepe depressie. Ik was net op vakantie geweest met een vriend, die niet goed voor mij was. Ik had een psychologe die me behandelde voor een trauma. Tijdens die sessies ontdekte ik ook dat ik over een gevoeligheid bezit die niet iedereen heeft.

Ik voel me naakt op de wereld. Misschien jij ook? Iedereen ziet mij, ziet door mij heen. Mensen komen dichtbij en kunnen me kwetsen. Ik heb ze nodig, maar ik wil alleen zijn.

Alleen is veilig, maar niet gezond.

Op Tumblr lees je soms over mensen die "neurotypical" zijn. Wij zijn dat allebei niet. Dat maakt het niet makkelijker op deze wereld.

Ik had het gevoel dat niemand me begreep. Ik lees dat jij ADHD hebt. Daar ben ik niet bekend mee. Ik heb een leerling, een meisje van 13 dat het ook heeft. Ik geef Engels op een middelbare school. Als ik in je posts lees dat je moeite hebt met de dagen, dan herinnert me dat er ook aan dat ik wat extra op de leerlinge let. Er zijn echt wel mensen die je willen begrijpen.

Een anoniem bericht van over de grens gaat je niet van je verdriet verhelpen.

Toen ik 19 was zat ik ik het tweede jaar van mijn lerarenopleiding. Mijn eerste jaar overleefde ik nauwelijks. Met een psychologenbrief voor de examencommissie lieten ze me doorgaan. Hier in Nederland moet je de school verlaten als je in je eerste jaar een negatief studieadvies krijgt door te weinig studiepunten.

Ik wist niet waarom ik het nog deed. Voor mezelf leefde ik al lang niet meer. In de ergste nachten lag ik in het duister in bed, suïcidaal. Hand op m'n borstkas, huilend.

Toch ging ik maar door. Wat is het alternatief? Het is grof maar een echt einde maken aan mijn leven was niet realistisch. Ik zou te veel mensen achterlaten.

En het werd beter. De pijn van wat ik had meegemaakt draag ik iedere dag mee. Maar het zorgde er ook voor dat ik verder kan kijken dan mezelf.

Je gaat door. Iedere seconde tikt verder weg en velen ervan zul je vergeten. Ieder stapje verder van de pijn die je gevoeld hebt.

Ik leerde dat sommige mensen niet goed voor mij zijn. Wees eens eerlijk en kijk naar de mensen om je heen. Nemen ze je serieus? Luisteren ze naar je? Wie neemt alleen je energie weg, maar geeft niets aan je terug?

Volwassen worden is leren omgaan met wie je bent en waar je mee geboren bent. We hebben onszelf niet gemaakt, maar we kunnen wel leren werken met wat we gekregen hebben. Wanneer voel jij je goed? Bij wie voel jij je op je gemak?

Ik zie dat je bijvoorbeeld prachtig Engels kan. Ja ik ben echt een juffrouw, dat beloof ik. Je kan mooi schrijven, bent gevoelig. Vier dat ook aan jezelf.

Vandaag was voor mij een moeilijke dag. Mijn emoties zijn ook over mij nog vaak de baas. Morgen ga ik naar de huisarts om hulp te zoeken. Beloof me dat jij ook denkt aan hoe je jezelf kunt helpen?

Omdat je me niet kent kan ik zonder ironie zeggen: leer voor je zelf te leven. Het leven is wel mooi. Dat zeg ik nu, na dezelfde dingen te hebben gedacht die jij schrijft. Op een dag wordt je wakker en denk je niet meer meteen aan verdriet. Zo wordt het steeds ietsje beter.

Je gaat nog zoveel mooie dingen zien, zoveel meemaken. Nog zoveel presteren, nog liefhebben, nog huilen, nog lachen.

Ik weet niet zo goed waarom ik dit schrijf. Misschien omdat ik mezelf herken en graag gehoord had dat ik destijds niet de enige was? Misschien moest ik ook even iets kwijt. Het helpt altijd om over dingen te praten :)

Ik ben maar een anoniem iemand uit een ander land, ik kan je nergens toe dwingen en dat wil ik ook niet. Ik hoop alleen dat je je niet zo alleen voelt als je dit leest. Er zijn mensen die willen luisteren.

Al het goede uit Nederland :)

lieve lieve lieve anoniem het spijt me zo voor mijn late antwoord. ik heb dit opnieuw en opnieuw en opnieuw gelezen de afgelopen dagen. ik moet nog steeds trillen als ik het lees

je hebt me zo bewogen & aangedaan & ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen hoe veel dit voor me betekent. maar ik wil het toch proberen :p

“ik voel me naakt op de wereld”. ja ja ja 100x ja dat is altijd waar het op neerkomt, hè? en dat was ook het punt waarop ik bij mn eerste keer lezen in huilen uitbarstte

“Iedere seconde tikt verder weg en velen ervan zul je vergeten. Ieder stapje verder van de pijn die je gevoeld hebt”. ik ben zo ongelooflijk blij dat je op dit punt beland bent. dat je er zo wijs bent uitgekomen. dit klinkt als een mantra voor mij, en ik moet toegeven dat het al sinds ik het las in mijn hoofd zit - als het eerste beetje toekomstzekerheid dat ik in lange tijd heb. of toekomsthoop. dankjewel daarvoor

ik beloof dat ik beter ga kijken naar wat me echt helpt ipv wat me gewoon goed doet voelen maar uiteindelijk mijn eigen leven saboteert. ik beloof dat ik op tijd aan de alarmbel zal trekken. dat is het minste wat ik nu voor je kan doen; dat met m’n hele wezen beloven

je klinkt als een fantastisch, prachtig persoon. en het doet me goed om te horen dat je leerkracht bent, omdat je ongetwijfeld dagelijks kinderen/jongeren helpt op zowel kleine als grote manieren. en ik hoop dat je daar altijd warmte in kan vinden. ik hoop dat de mooie dagen zowel frequenter als lichter zijn, met al je dieptepunten achter je

het wringt dat ik niet meer kan doen om je te bedanken. je hebt me geholpen op een manier die ik nooit zal kunnen beschrijven. maar weet dat je op een manier mijn leven hebt gered hiermee, en dat je (zeker als leerkracht) kleine of grote stukjes leven van iedereen om je heen blijft redden. ik wou dat ik terug in de tijd kon gaan om jou iets soortgelijks te vertellen toen je even diep zat. mooie mensen als jij helpen de wereld verder

ik ga dit blijven herlezen opnieuw en opnieuw en ben je zo dankbaar maar volgens mij is dit nu lang genoeg om je beschaamd te maken (ik weet dat ik zo zou zijn 😉) dus ik wens je een prachtige dag toe. het wordt lenteweer!!!! geniet ervan, en van alle dagen daarna <3

>

woensdag met Dymph

Sinds de contacten in het dagelijks leven verminderd zijn, gezien de actuele omstandigheden, lijkt mijn mail daarentegen steeds voller. Zo zie ik ook iedere maand weer een Apple factuur voorbij komen. In mijn geval is het maandelijks 0,99 euro, voor 50GB extra opslagruimte. Ik denk dat je al wel kan raden waar ik al die extra ruimte voor nodig heb; foto’s.  

Ik probeer me er steeds weer aan te herinneren, “verwijder eens wat foto’s, ga er nou eens voor zitten of probeer er iedere week/maand even een klein momentje voor te nemen.” Het lijkt niet op te schieten. Het liefst zou ik alle foto’s binnen handbereik willen behouden. De herinneringen, inspiratiebronnen en andere verzamelingen ze voelen als een deel van mij.  

Wanneer we het dan hebben over een deel van mij, wat voor mij dus terug te vinden is in digitale foto’s, zijn er ook mensen die hier een gewoonte van hebben gemaakt om deze te delen. Zo hebben we de welbekende platformen zoals FaceBook, Instagram, snapchat, Tumblr, etc. In hoeverre je daar een deel van je eigen identiteit uit, is natuurlijk alleen maar een reflectie van de werkelijkheid. Je ziet een bepaald moment vanuit een bepaald kader, invalshoek en/of perspectief.

Deze manier van vertellen, fotografie, wordt al jaren onderzocht en zo blijven er een groot aantal diverse werkvormen in te vinden. Zo kwam ik een tijdje geleden bij Jonnah Bron haar Instagram tegen hoe ze de bedden fotografeerde waar ze de seks in had. Hiermee creëert ze als het ware een soort visueel dagboek van de plekken waarop zij vol overgave de liefde bedreef, of in sommige gevallen gewoon neukte.

Where we did it Rotterdam, 13.10.18 – Jonnah Bron (bron: Instagram @jonnahbron)

Gezien niet iedereen er een gewoonte van heeft gemaakt om deze stillevens ze delen, zoals Jonnah dit doet, valt ze ook zeker op. Jonnah Bron is een 26-jarige fotograaf en heeft niet alleen een verzameling aan bedden binnen haar werk zitten, maar ook fotoserie waarin ze het nog persoonlijker maakt.  

Raoul And Ishara - Jonnah Bron (bron: Instagram @jonnahbron)

Nu gaat het niet alleen maar om de intimiteit die zij met iemand heeft, maar is ze zich gaan richten op koppels die tijdens de lockdown gestart zijn met daten. Deze zijn niet alleen op haar Instagram pagina te vinden binnen de serie, maar kunnen ook via dezelfde weg contact opnemen met Jonnah, om mee te werken aan de serie.  

Zo wordt fotografie gemakkelijk ingezet om een bepaald verhaal of beeld vast te leggen en eventueel te delen met anderen. De manier waarop bepaalde beelden vastgelegd worden, zijn diverse theorieën en meningen over.  

“When you have the best light, raw sunlight, the only thing you can do is focus on compassion, dignity and humility. That;s a very powerful connection, and that’s what photography feels like.” – Platon

Zo is er ook een aflevering bij de Netflix-serie Abstract te vinden over portretfotograaf Platon. Dit is de zevende aflevering van seizoen 1, deze duurt 43 minuten en gaat dus over fotografie door de ogen van fotograaf Platon. Hierin noemde hij de bovenstaande quote. De gedurfde portretten van Platon laten de ziel van wereldleiders en gewone mensen zien.  

Bronnen

https://www.vice.com/nl/article/g5xjzm/fotos-bedden-seks-jonnah-bron

https://www.vice.com/nl/article/889wqp/fotograaf-koppels-ontstaan-tijdens-pandemie

https://www.netflix.com/search?q=abstra&jbv=80057883

https://www.instagram.com/jonnahbron/

126. Vlug, fiets terug

2/07/2020

Ja, goede titel. Ik ben er trots op. Ik heb wel het oud vertrouwde Mick’s Rijmwoordenboek moeten gebruiken om een woord te vinden dat rijmt met “terug”. Van 117. Pech, fiets weg naar 126. Vlug, fiets terug.

Maar dadelijk meer over de fiets.

Vandaag was ik eigenlijk van plan om niet veel te doen, maar rond 15:00 besloot ik om naar Metelkova te gaan en dan naar het museum. Daar was ik een paar maanden geleden ook al geweest (35. Onverwachts drukke dag, ha en nu alweer), maar toen was een deel van het museum dicht wegens het klaarmaken van een nieuwe expositie.

Toen kwam Corona.

Toen moest ik de expositie digitaal kijken voor Sociologie en ik raakte geïnteresseerd, dus toen de musea weer open gingen, besloot ik om ooit naar die expositie te gaan.

Vandaag dus de dag.

Ik wilde eigenlijk de eerste zondag van juni, want dan is het gratis, maar tijd is een illusie en op die zondag was ik onder de impressie dat het dinsdag was, dus ik miste de kans. Nu was mijn idee om deze zondag te gaan, want dat is de eerste zondag van juli. Elke eerste zondag van de maand zijn musea gratis, maar deze zondag ga ik waarschijnlijk naar Kroatië. Cristina heeft het nagevraagd en we moeten wat formulieren invullen om het land binnen te komen, maar we kunnen het land dus in. Rita niet, want ze kwam te recent uit Portugal.

Mijn plan was om nu naar het museum te gaan en daarna naar Open Kitchen te gaan voor avondeten. Ik zou mijn Cockta meenemen. Eenmaal op het busstation realiseerde ik me dat ik weer mijn Cockta was vergeten. Ik drink het dus nu tijdens het schrijven (en ik luister ook weer eens naar Ultimate glee playlist).

Dus ik nam de bus naar Bavarski dvor en ik besloot om vanuit daar met de city bike naar Metelkova te gaan. Anders moest ik 10 minuten wachten voor een overstap van maar 2 stations. De city bikes zijn irritant en ik dacht de hele tijd “man, ik mis mijn fiets”.

Ha ha ha.

Het was ook niet mega warm. Het had namelijk flink geregend rond 12:00, dus het was nog maar rond de 24 graden. Dat is wel oké om te fietsen. De reden dat ik toch besloot om te betalen voor mijn museumbezoek was simpel: entree was €2,50.

Jup.

In Nederland krijg je nog niet eens een belegd broodje bij de supermarkt voor dat geld. (Hier zijn ze rond de €1,50 bij de Spar.)

Ik heb even opgezocht hoeveel entree kost bij het Rijksmuseum. Het is €19 voor volwassenen en iets boven de €9 voor CJP-pas houders, waaronder studenten. Niet alle studenten hebben een CJP-pas! Ik heb die prijzen vergeleken met het National Museum Slovenia en voor volwassenen is het €6 en voor studenten/65+ is het €4. Ja. Dit museum is dus nog goedkoper.

Wacht, ik ga eens kijken hoeveel een moderne kunst museum in Amsterdam kost!

Oh, Stedelijk Museum Amsterdam vraagt €18,50 voor volwassenen en €10 voor studenten (ook €10 voor CJP-pas houders). Damn. Hier is volwassenen €5 en studenten €2,50. Oké, terug naar het verhaal.

Ik liep richting Metelkova en ze hebben de street art weer vervangen. Ik vind het kleurgebruik van de nieuwe muren heel cool.

Oh man, oké. Nu hoop ik maar dat tumblr mijn blog post niet gaat verkloten. Er is namelijk gisteren weer een zeer ongewenste update geweest, waardoor alles een beetje anders werkt. Ach, wat een gebruikersonvriendelijke site. Ik heb het al eens eerder uitgelegd (56. Nou, nu heb ik geen goede titel meer...) en nu wachten we maar weer op XKit.

Er waren een paar mensen foto’s aan het maken van Metelkova, maar ik moest er door heen om naar het museum te komen. Ik betaalde mijn hele €2,50 en het was tijd voor de expositie. Omdat het dus maar €2,50 koste, vond ik het ook niet zonde dat ik maar voor één expositie naar MG+MSUM ging. De andere exposities had ik namelijk maanden geleden al gezien. Ik ging nu specifiek naar QAI/CEE.

Ik was misschien een half uurtje/40 minuten binnen. Ik kon langer blijven, want er was ook nog een video van 45 minuten en een video van 29 minuten, maar dat hield ik niet vol. Het beeld was namelijk niet mega scherp en de ondertiteling was slecht te lezen, want het was witte tekst op een lichte achtergrond. En het was verdrietig.

Het was wel cool om het te zien, want ik heb de digitale tour dus gezien voor Sociologie en ik wist dus de diepgang achter alle stukken.

Toen nam ik weer de city bike naar Open Kitchen en ik wist van tevoren al wat ik wilde: Organic Garden zalm burger. Die zag ik de vorige paar keren ook al, maar toen nam ik constant iets anders, want het is best duur (€8,50... het duurste gerecht in 5 maanden).

Ik kreeg zo’n elektrisch ding zodat ik rond kon lopen over Open Kitchen.

Fun fact: de McDonald’s heeft ook van die dingen. Ik was zeer door de war.

Het was zeer rustig. Er waren meer toeristen dan Slovenen op Open Kitchen. Ik zag ook een Keniaanse snack, maar ik wist dat ik na zo’n burger vol zou zitten, dus volgende keer maar weer. Morgen is er geen Open Kitchen wegens slechte weersverwachting, dus volgende week is mijn laatste kans. 

Booyah! 

Ik at mijn burger en daarna besloot ik om naar de busstations te lopen om naar huis te gaan. Aan het einde van Open Kitchen/net naast Open Kitchen is er een ijskraam en naast die ijskraam stond een fiets.

Mijn fiets.

Holy shit.

Zoals ik zei: heel veel mensen hebben hier dus een blauwe fiets met witte banden, maar deze had lelijke stickers, stomme handvatten en kapotte lichten. Dit is mijn fiets. Ik vroeg de vrouw van het ijs van wie deze fiets was en de mevrouw zei dat ze dacht dat het van de dakloze man die magazines aan het verkopen was.

Toen gaf ik aan dat het mijn fiets was en dat het was gestolen. Heel even stonden we er beiden van “wat nu?”. Ga ik echt een fiets (terug) stelen van een dakloze man? Sure, hij is zeer irritant met zijn magazines, maar zou ik dat doen? Ja, stelen is slecht, maar hij heeft niet veel.

Toen besloot ik om alleen een fietslichtje mee te nemen als een vorm van poetic justice. Het is zo’n ding van de Action van 50 cent, maar het was het enige deel van de fiets dat echt van mij was. Dus ik trok het van het stuur en de man begon naar mij te schreeuwen in het Sloveens. Ik ging ervan uit dat hij zoiets riep als “Dat is mijn fiets!” dus ik riep keihard: “No, this is my bike. You stole it!”

En dat leidde ernaar dat alle bijstanders naar de man keken. Toen riep ik: “Whatever, you can have it, but I am taking this-” ik zwaaide met mijn 50 cent Action lichtje “-because this is mine!”

Het was best dramatisch.

Toen liep ik door en ik ging bij het mini model van Ljubljana zitten. Mam belde nadat ik een WhatsApp bericht had gestuurd en we besproken de absurde situatie. Qua aantal fietsen is Ljubljana geen Amsterdam. Ljubljana is niets vergeleken met elke stad in Nederland, maar toch zijn er veel fietsen. Het is zo typisch dat ik net die van mij zie.

Had ik de fiets toch moeten pakken? Ik had al keihard geroepen dat het mijn fiets was en dat hij de dief was. Als ik op de fiets was gesprongen, had hij me misschien niet bijgehouden. Ging ik de fiets nog veel gebruiken in de twee weken? Met deze hitte? Ik miste de vrijheid van de fiets wel en de city bikes zijn nog meer oncomfortabel dan deze fiets. Toen ik de fiets zag, zat ik zelfs te denken aan het fietsen naar BTC morgen, want het zou maar 21 graden worden. (Toen realiseerde ik me ook dat het morgen de hele dag gaat regenen, dus dat plan ging toch niet door.)

Nou, ik was aan het bellen en ik liep richting Open Kitchen, want op het plein waren ze aan het filmen, en de man was weg en fiets stond geparkeerd tussen andere fietsen. Ik keek er bijna overheen. Raar.

Alsnog, ik zorgde voor wat aandacht door mijn geschreeuw en één bijstander staat standaard op die plek ijs te verkopen, dus zij kan het mogelijk iedereen vertellen die langsloopt. Het leek erop dat hij nu de fiets had achtergelaten, “verstopt” tussen de andere fietsen. 

Ik wist zowat zeker dat het mijn fiets was, maar ik checkte nog een keer. De rechter handrem deed het niet. Het zadel was scheef. De rubberen handvatten waren los. De standaard was onstabiel. Dit samen met de stickers en fietslichtjes zorgden ervoor dat het zeker was: dit is mijn gestolen fiets, 3 weken en 2 dagen later!

Ik keek rond voor de zekerheid, maar de dief was echt weg. Nou, als hij het zo netjes voor me achterlaat, dan neem ik de fiets maar mee. Plus, als de ijs vrouw mij weg zag rijden, dan weet ze toch dat het mijn fiets is.

Eenmaal thuis stuurde ik een foto naar de rest en ja, het is echt niet normaal. Wat een rare dag. Hoe groot is de kans dat ik deze damn fiets terugvind? 

Aanpassing van Tumblr’s richtlijnen voor de community

Vandaag hebben we een paar grote aanpassingen in onze richtlijnen voor de community aangekondigd. Deze aanpassingen gaan met name over welke content is toegestaan. Content voor volwassenen is niet langer toegestaan op Tumblr. We begrijpen dat er mensen zijn die zulke content graag plaatsen en bekijken, maar voor ons is het tijd om een nieuwe weg in te slaan.

Misschien heb je vragen over welke gevolgen dit voor jou kan hebben. Daarom hebben we hier een aantal vragen en antwoorden op een rijtje gezet.

Wanneer gaat het nieuwe beleid in?

Onze nieuwe richtlijnen voor de community gaan in op 17 december 2018.

Je mag geen content die is gemarkeerd als content voor volwassenen meer uploaden naar Tumblr. We beginnen ook met het markeren en verwijderen van bestaande content voor volwassenen en we streven ernaar al deze content te verwijderen.

Wat verstaan we onder content voor volwassenen?

Content voor volwassenen bestaat voornamelijk uit foto's, video's en GIF's met menselijke geslachtsdelen en tepels van vrouwen en alle content, zoals foto’s, video’s, GIF’s en illustraties, waarin seksuele handelingen worden getoond.  

Wat is nog steeds toegestaan?

Voorbeelden van uitzonderingen die nog steeds zijn toegestaan, zijn zichtbare tepels van vrouwen in situaties die te maken hebben met borstvoeding of een bevalling en situaties die gerelateerd zijn aan gezondheidszorg, zoals na een borstamputatie of geslachtsverandering. Geschreven content zoals erotiek, naaktheid in een politieke of journalistieke context en naaktheid in kunst zoals beeldhouwwerken en illustraties zijn ook dingen die op Tumblr kunnen worden geplaatst.

Wat gebeurt er met de veilige modus?

Dankzij ons nieuwe beleid is de veilige modus niet langer nodig, waardoor deze komt te vervallen. Dit nieuwe beleid geldt voor iedereen, ongeacht je leeftijd. Lees hier meer.

Mijn content is ten onrechte gemarkeerd. Wat moet ik doen?

Is je bericht ten onrechte gemarkeerd? Je kan bezwaar aantekenen tegen deze beslissing via het formulier dat je per e-mail is toegestuurd of door op de knop in het betreffende bericht te klikken. Deze knop is alleen beschikbaar op het web en in versie 12.2 of hoger van de Tumblr-app.

Lees hier meer over hoe je bezwaar kunt maken.

Hoe wordt bepaald of content wordt gemarkeerd als content voor volwassenen?

We gebruiken een combinatie van automatische markering op basis van machine learning en beoordelingen door mensen uit ons ons Trust & Safety-team, de medewerkers die Tumblr modereren. We hebben het team uitgebreid om de toegenomen werkdruk aan te kunnen en zullen indien nodig verder uitbreiden.

Computers zijn onmisbaar bij het classificeren van enorme hoeveelheden content, maar ze zijn niet zo goed in het nemen van genuanceerde, contextuele beslissingen. We zullen het proces steeds meer verfijnen en we doen er alles aan om het goed te doen. Dus als je aangeeft dat je bericht onterecht is gemarkeerd, dan wordt het opnieuw beoordeeld door een van onze medewerkers, een mens van vlees en bloed.

Kan ik na 17 december 2018 nog content voor volwassenen tegenkomen op Tumblr?

Het modereren van content is niet eenvoudig, vooral niet op zo'n grote schaal. Het kan dus gebeuren dat je soms nog content voor volwassenen ziet. Dit geldt voor alle soorten content die mogelijk in strijd zijn met onze richtlijnen. Op elk willekeurig moment plaatsen miljoenen mensen berichten op Tumblr. Het is lastig om alles te bekijken en te corrigeren, maar we doen ons best en blijven onze processen verbeteren.

Als je een bericht met content voor volwassenen tegenkomt dat je niet wilt zien, kan je dit zoals altijd rechtstreeks melden aan ons Trust & Safety-team. Lees hier meer informatie over het melden van content.

Wat gebeurt er met mijn content voor volwassenen die al op Tumblr staat?

Vanaf vandaag versturen we e-mails naar leden van de Tumblr-community van  wie content is gemarkeerd als content voor volwassenen. Deze e-mails bevatten een link naar de betreffende berichten en een formulier om bezwaar te maken als je denkt dat je content onterecht is gemarkeerd. Vanaf 17 december 2018 worden alle gemarkeerde berichten op privé gezet en kan alleen jij ze nog zien. Wil je meer weten over hoe je die berichten kunt zien, ga dan naar ons Helpcenter.

Zorg er zoals altijd voor dat je het e-mailadres dat is gekoppeld aan je Tumblr-account regelmatig gebruikt. Dat is het adres waarop we indien nodig contact met je opnemen!

Je kunt de content van je blog(s) downloaden voordat deze beleidswijzigingen van kracht worden. Ontdek hier hoe je dit doet.

Wat gebeurt er als mijn blog (niet te verwarren met berichten) vóór 17 december 2018 is gemarkeerd als expliciet?

Blogs die volgens ons oude beleid vóór 17 december 2018 door ons of jezelf zijn gemarkeerd als expliciet, worden nog steeds afgeschermd met een contentfilter wanneer ze rechtstreeks worden bekeken. Hoewel een deel van de content van deze blogs mogelijk in strijd is met ons beleid en daarom zal worden verwijderd, kunnen de blogeigenaren ervoor kiezen om in de toekomst content te plaatsen die in overeenstemming is met ons beleid. Gebruikers jonger dan 18 jaar mogen nog steeds niet doorklikken om de content van deze blogs te bekijken. We zetten ook de avatar en de koptekst van de blog terug naar de standaardinstellingen.

In je zichtbaarheidsinstellingen kan je zien of je blog volgens ons oude beleid is gemarkeerd als expliciet. Is je blog ten onrechte gemarkeerd? Dan kun je dan hier bezwaar maken.

Word ik van Tumblr gegooid als ik in het verleden content voor volwassenen heb geplaatst?

Nee. We verwijderen alleen content, geen gebruikers. Als je herhaaldelijk en opzettelijk nieuwe content plaatst die in strijd is met onze aangepaste richtlijnen, kan je account in overeenstemming met onze Servicevoorwaarden worden gedeactiveerd. Als je denkt dat je account ten onrechte is gedeactiveerd, dan kan je hier bezwaar maken.

Wat gebeurt er als ik content voor volwassenen heb gereblogd?

De oorspronkelijke plaatser van de content wordt op de hoogte gesteld van de verwijdering en ook op jouw blog wordt deze content dan niet langer getoond.

Wat moet ik doen als ik nog andere vragen heb?

Geen zorgen. Je kan onze aangepaste richtlijnen voor de community hier bekijken. Zijn je vragen dan nog steeds niet beantwoord? Neem dan contact op met ons ondersteuningsteam.

<3 Tumblr

02/12/2018

- Gisterenavond keek ik wat rond op Tumblr omdat ik nood had aan ontspanning, en sinds vandaag voel ik de nood om meer mezelf te kunnen zijn naar de buitenwereld toe. Bij Flor en op mezelf lukt dit, maar ik heb nog teveel angst dat ik op internet of buitenshuis zou beoordeeld worden, zoals vroeger. Omdat ik daardoor niet van slag wil geraken, bescherm ik me liever door me in te houden.
 Het gaat volgens mij ook vooral om het uiten van een negatief perspectief op de wereld, wat in Vlaanderen een heel groot taboe is, of het wordt weggelachen (itt VS waar het normaal is onder jongeren om over mentale gezondheid te praten). De voornaamste oorzaak in mijn geval is het neerkijken op negatieve emoties van mama (en vriendinnen).
 Het is ook moeilijk om als één van de eersten hier uit te komen als nihilist, als er volgens Vlamingen niets tussen “normaal” en “psychotisch/suïcidaal” ligt. HSP en burn-out zijn hip, ipv als wetenschap serieus genomen te worden. 
Ik bedacht om ‘meer mezelf te zijn naar de buitenwereld toe’ als nieuwjaarsvoornamen te zien, maar ik weet niet hoe dat lef te kunnen bekomen.

 DROOM: in ons huis in Sint-Joris-Weert hadden mama & Myra 2 oudere mannen uitgenodigd die sociaal werker of psychiater waren. Deze waren ingeschakeld om mijn gedrag te observeren en te bepalen wat mama & Myra met mij moesten aanvangen. Zelf had ik niets inbreng en mocht ik niets weten over de diagnose of maatregelen die zouden worden ingevoerd. Ik had duidelijk een inferieure positie. De droom speelde zich voornamelijk af in onze living toendertijd. Ik voelde me redelijk geïntimideerd, maar ook hulpeloos.
 DROOM (01/12): ik woonde thuis bij mama, in een ruime kamer waarin meubels gestockeerd stonden. Ik sliep in een hoekzetel. Myra kwam terug bij ons wonen, in mijn kamer. Dit werd beslist zonder enige inbreng van mij. Myra kwam dan eerder wanneer de kamer binnen, soms met J., ook als ik privacy nodig had. Ik voelde dat ik niets kon zeggen over mijn noden
 + ik zat in een relatie met een jonge man die absoluut niet knap was - ik zat puur in een relatie voor de afhankelijkheid en geliefd te willen zijn
 DROOM (30/11): een meteoriet van zo’n 15m breed, bestaande uit chocolade, was neergestort in de speeltuin voor ons appartement. De meteoor brak open er liep hete chocolade uit. Ik keek door het raam en geraakte in paniek. De omgeving was doodstil - geen mensen, geen vervoer, .. Er valt daarna een grote meteoriet op het dak van ons gebouw waardoor alles beefde, en ik vreesde voor mijn leven. Ik wou het gebouw verlaten en twijfelde of ik iets zou meenemen om te redden, moest het gebouw instorten.
 In de gang besluit ik dat het te laat is om een zak te vullen. Ik denk er aan om in de kelder te gaan schuilen, maar trek toch naar het stadsplein dat omgeven is door historische gebouwen als uit de Middeleeuwen. Terwijl de avond gevallen is, bevinden zich op dat plein een 70-tal mensen.
 Ook daar storten plots gigantische meteoren neer, in volle snelheid. Men schiet op de vlucht, rennen gebouwen binnen maar sommigen worden verpletterd. Ene na andere meteoor volgt, ze slaan zelfs door daken heen, in gebouwen tot op de kelderverdieping. Het lijkt dus nergens veilig. Mensen slaan doodsangsten uit en enkelen worden levend verbrand na verplettering.

 Geleerd in ‘The body keeps the score’
: - Extra onbegrip van mama & Myra omdat ik mijn gevoelens, zoals frustraties, niet onder woorden kon brengen bij een “uitbarsting”
 - Herinneren of herbeleven van trauma schakelt linkerhersenhelft (logica, ratio) uit > verlies van perspectief in verleden vs heden in emotionele flashback > verkeerde persoon de schuld aanwijzen