Vogel Rok

Bellewaerde, Belgium - 2022

✨It’s a brand new day, New in every way, Let the good times roll, It’s a brand new start, Open up your heart, Let it move your soul ✨ There’s something so refreshing about the joy & hope that newness brings. Everyday felt like an adventure in Disneyland Paris, whether it’s exploring new sights, trying new snacks/cuisines & screaming on rides I’ve never been before. This trip really signified multiple new beginnings, a reminder that you can heal from your past & joy will overtake all the sadness that was once there before. It’s being able to open up your heart again to new experiences & not building a wall within. As hard as it can be, it’s truly, deeply believing that things will get better 🥹 When you reach your mountaintop moment in life, not only do you get an amazing view but you’re able to enjoy all the different angles when you get there. It’s crazy how sometimes you become so familiar yet estranged to new beginnings, it’s the alluring excitement of the unknown like teaser trailers of the next blockbuster film of your life, gradually building up the excitement & hope with a hint of nervousness of what’s coming next. Celebrating these new beginnings were filled with countless, unforgettable moments that brought me so much laughter that I look back on this trip ever so fondly. Massive thanks to my genie 🧞‍♂️(@barelysuperman ) for making this the best trip ever! Forever grateful! 💫 “Behold, I am creating new heavens and a new earth; And the former things [of life] will not be remembered or come to mind.”- Isaiah 65:17 ❤️‍🩹 #vekoma #rollercoasters #achtbaan #rollercoaster #thrillridesphotography #themeparkphotography #amusementparks #themeparklife #themeparks #amusementpark (at Disneyland Paris) https://www.instagram.com/p/Cd5fUx_Dfp6/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#14mei2022 @fresku040 @barankamusic @skumican @hussle.be @geke.photography #eindhoven #gent #platenzaak #achtbaan #independent #indeluchtpart1 #rapper #hiphop #kreeft @stadgent @uitin.gent @uitbureaugent https://www.instagram.com/p/Cdaw5tANR8G/?igshid=NGJjMDIxMWI=

Eerste stap om uw traumapatronen te doorbreken! +video +audio

Traumapatronen zijn geen liefde. Het is een vorm van emotionele verslaving. Traumapatronen zijn het resultaat van een dramatische achtbaan die je naar de hoogtepunten laat gaan. Zulke hoogtepunten in een gewelddadige relatie zullen uitzonderlijk plezierig lijken, omdat ze worden voorafgegaan door pijnlijke gevechten, diep pijnlijke beledigingen en verergerde angst voor verlating. Als er zo’n…

View On WordPress

Hey kijk zon opdracht kun je in een achtbaan doen....

'Het geluk is op geloof ik'

De seizoensfinale van Miljoenenjacht is een achtbaan van emoties. De miljoenen vliegen Harm uit Loosbroek zondagavond om de oren, maar hij speelt het ene na het andere hoge bedrag weg. „Dat wordt een leuk gesprek met mijn vrouw straks.”

Waar kandidaat John in de vorige uitzending de 5 miljoen euro al met de eerste koffer elimineerde, heeft Harm niet meer geluk: bij hem is het bij de tweede koffer raak. Daarmee is de toon gezet.

Het eerste bod van de bank is dan ook ’slechts’ 21.000 euro. Daarna maakt de Brabander een inhaalslag. Na een ’ronde uit het boekje’ wordt hij getrakteerd op 54.000 euro. Hoger zou het niet worden deze aflevering.

„Het geluk is op geloof ik", concludeert Harm wanneer de 1 miljoen euro eruit vliegt. Uiteindelijk ramt hij bij een bod van 43.000 euro op de rode knop. „Een pak van m'n hart”, aldus presentatrice Linda de Mol. In zijn eigen koffer (nummer 8) blijkt 500 euro te zitten.

Wat hij met het geld van plan is? Als docent koken zou hij graag aan willen schuiven bij 's werelds beste sterrenzaken. Met het door hem gewonnen bedrag kan hij er ongetwijfeld een aantal afvinken.

Thuiswinnaar is de nuchterheid zelve

Het contrast is groot met thuiswinnaar Annie, die weinig onder de indruk is. Of vooral beduusd? Hoe dan ook, wanneer het gouden koffertje wordt geopend toont ze zich van haar meest nuchtere kant.

Omdat Miljoenenjacht-kandidaat Harm in de studio eieren voor zijn geld koos en genoegen nam met 43.000 euro, ontvangt Annie, die geen enkel idee heeft hoe lang ze al meespeelt, hetzelfde bedrag. En dat precies een jaar nadat haar man overleed.

„Hoe is het met Annie?”, vraagt Winston Gerschtanowitz eenmaal binnen „Gewoon goed”, antwoordt ze.

Het is duidelijk allemaal wat onwerkelijk voor haar. Zodra Winston het door haar gewonnen bedrag heeft opgeschreven, zegt ze tevreden: „Geweldig.” Toch kan ze het niet laten om direct daarna een vraag te stellen: „Hoeveel belasting gaat eraf? De helft denk ik.”

„Het was me weer het seizoen”, sluit Winston af.

(Door Dick van As)

Hoofdstuk 4: Fluitje van een Cent

Gender Deel 5 Main hfstk 3 hfstk 5 Zes maanden, één vergadering en nul bereikte doelen verder loopt Izlan in een ietwat andere gedaante het Caitlyn Jenner Instituut binnen. Dit keer zonder Hagar aan pher zijde. De emotionele achtbaan waarover is gesproken en het onrecht dat Izlan voelde drukte zwaar op de relatie tussen de twee. Izlan weigerde te begrijpen waarom er niet gebruik wilde maken…

View On WordPress

The enigma of arrival

23 november 2013

Met Het raadsel van de aankomst schreef V.S. Naipaul een briljante autobiografische roman over aankomen en vertrekken, en hoe ogenschijnlijk constante omgevingen en hun bewoners voortdurend aan verandering onderhevig zijn.

Vidia Naipaul werd geboren op Trinidad. Zijn voorouders, Brahmanen (een kaste van priesters) uit India, kwamen per schip als contractarbeiders naar het koloniale eiland in het Caraïbische gebied. Zijn vader was journalist bij de plaatselijke krant. De hoofdredacteur was een Engelsman.

Ook zoon Vidia - hij mocht met een beurs studeren in Oxford - had de ambitie om schrijver te worden. Daarover correspondeerde hij met zijn vader. De brieven zijn uitgegeven in Letters between father and son.

Na publicatie van de brieven ontkende Naipaul tijdens een interview met de BBC dat hij het boek gelezen had.

Voordat mijn leven op een bloederige achtbaan begon te lijken, las ik Het raadsel van de aankomst drie keer. Altijd had ik het gevoel dat het over mij ging. Dat bleek. Tot een paar jaar geleden was ik iemand die graag en rusteloos onderweg was, die de aardbol afreisde op zoek naar nieuwe plekken om aan te komen, om vervolgens het raadsel van die omgeving en de mensen daar op te lossen, wat meestal niet lukte.

Hoe meer ik reisde, hoe meer ik me realiseerde dat mensen overal op de wereld veel op elkaar lijken. Dezelfde uitdagingen, dezelfde ambities, dezelfde karakters.

Sinds 2007 begon m’n leven te imploderen. Het ging snel: hypomane episodes, (rand)psychoses, depressies, alcoholmisbruik, werkloosheid, echtscheiding, beenamputaties. Dat alles in een handvol jaren.

Eerst reisde ik nog. Ik herinner me – ik was in Japan - een randpsychotische hallucinatie die in een boek van Murakami niet misstaan zou hebben. Dan was er een manische uitspatting in Mombasa, gevolgd door een verlammende depressie in Indonesië.

Nu ben ik uitgereisd. Ben ik aangekomen? Voorlopig ben ik geland in een revalidatiekliniek, waar ik uitgebreid de gelegenheid krijg om weer thuis te komen in mezelf, hoewel ik virtueel dakloos ben omdat ik niet terug kan naar de beschermde woonvorm in Roermond wegens onvoldoende rolstoeltoegankelijk. De kliniek is daarom mijn voorlopige biotoop.

Het is een gestolde omgeving, die de buitenwereld niet van node heeft om te bestaan. In dit verstilde sanatorium zal ik mezelf opnieuw moeten uitvinden, als man die geen onderbenen heeft maar toch opnieuw leert lopen op protheses.

Reizen doe ik in m’n hoofd; ik herkauw met gusto de plekken waar ik geweest ben. M’n meest recente verplaatsingen betroffen ziekenhuizen en klinieken, waar ik steeds een passant was. En misschien zal ik dat wel blijven: een ingekorte man die hier en daar een kijkje komt nemen, liefst zonder een oordeel te vellen.

Het is een interessante ervaring om links en rechts te worden ingehaald door generatiegenoten met complete lichamen, die bezig zijn carrière te maken met behoud van relatie en gezin. Ik heb qua status en standing niets meer in de aanbieding.

Het boeit me hoe mensen daar op reageren. Dat varieert. Zonder dat ik het m’n vrienden vertel, fungeren ze voor mij als firewall tegen de boze buitenwereld. Als je zoals ik een paar dingen verliest – vrouw, werk, benen, geestelijk evenwicht, het vermogen om matig te drinken – worden vrienden hun gewicht in goud waard.

Sommigen dringen erop aan dat ik mijn blogs verwerk tot een boek, maar daar peins ik niet over. Facebook is m’n podium en m’n uitgever. Daar blijft het bij. Heel bewust heb ik een bescheiden inzet. Want de reis die het leven is heeft me tijdelijk gereduceerd tot hulpbehoevende man, een rol die ik mezelf vroeger nooit zou hebben toebedacht. Ik vind dat ik me even niet in de positie bevind om me luidruchtig te profileren.

Schopenhauer schreef: Alle beperking maakt vrij, en ik denk dat hij gelijk had. Ik voel me namelijk in veel opzichten beter dan ooit. Er is veel ballast van m’n rug verdwenen, nu ik me niet meer hoef te handhaven in enige ratrace. Ik heb verloren, maar ook gewonnen, bijvoorbeeld het inzicht dat het compleet onbelangrijk is wat anderen van je vinden. Net als Naipaul vertegenwoordig ik alleen mezelf.

Het is een spectaculaire ervaring dat lichamelijke en geestelijke kwetsbaarheid ook kracht genereert, al is die ijl en breekbaar. Dat vergemakkelijkt incasseren. Gisteren kwam het van pas. Mij gewerd een droge, korte mail van een jurist. De echtscheiding is ingeschreven bij de burgerlijke stand, deelde hij mee.

De breuk, niet mijn keuze, is nu definitief. Het voelt als een vacuüm: single tegen wil en dank. Ik ben ontworteld, maar ook bevrijd. Maar waarvan? Het raadsel van de aankomst is alleen maar groter geworden.

V.S. Naipaul bleef na zijn studie in Engeland wonen, het land van The enigma of arrival. Hij wilde pas terugkeren naar Trinidad toen hij zichzelf succesvol genoeg vond als schrijver. Hij zou, schreef hij, belachelijk zijn gemaakt als hij eerder naar huis was gegaan.

Schrijfster Lieve Joris, die Trinidad met Naipaul bezocht, beschreef dat indringend in een reportage in de Haagse Post.

Zijn vader was al dood toen Naipaul Trinidad voor het eerst terugzag. Vidia's jongere broer werd ook schrijver. Hij stierf aan overmatig drankgebruik. V.S. Naipaul zag zijn zussen Savi en Kamla als maatschappelijk geslaagd.

#naipaul #trinidad #lieve joris

Ik snap het niet.

Ik weet dat ik verder moet, verder voor mezelf, verder voor jou en zelfs verder voor de mensen om me heen.

Het word verwacht, gevraagd maar het zit ook in mijn hoofd.

Toch blijf ook jij in mijn hoofd. Je heb je plekje gecreerd naast de springende gedachte om jou te vergeten.

Alsof deze gedachte van jou in een opgesloten ruimte zit, niks door wil hebben, geluids dicht. De andere gedachtes zijn zichtbaar, het heen en weer gespring van de realiteit staat buiten maar er is geen geluid. Je voelt wel dat er ists is maar er is kalmte in de afgesloten kamer, het zit dus wel mooi. Het bewust negeren van de realiteit. Je weet dat je uit die kamer moet maar het is kalm daar binnen, aantrekkelijker om dus daar te blijven, ookal heeft het geen nut.

Het voelt fijn om jij te zeggen terwijl ik heel goed weet dat ik die die gedachte ben. Deze strijd met mezelf voer. In die kamer, dat ben ik, het kleine meisje die geen zin heeft in de realiteit, het zit veilig en stil in die kamer. Dat gevoel bracht jij in de realiteit. Het is geen strijd om jou te vergeten maar dat veilige gevoel van toen.

Het veilige gevoel die bracht in een periode die als een achterlijke achtbaan ging. Jij was mijn stille kalme kamer. Dacht ik. Want als ik goed luister, hoor ik de realiteit schreeuwen dat ook jij een bouwer was van die achtbaan.

Plopse Coo, Belgium - 2008

Luchtopname van zwembad De Plompert aan de Zuiderparkweg, 22 juni 1983. Op de achtergrond Sportpaleis Ahoy.

Het grootste openluchtzwembad van Rotterdam opent in mei 1969 in het Zuiderpark, pal naast het nieuwe Ahoygebouw dat dan nog in aanbouw is. Het complex beslaat een gebied van 8,5 hectare en bestaat uit zeven verwarmde bassins van verschillende afmetingen. De Plompert is zowel bestemd voor recreatie als voor de nationale en internationale zwemsport. Naast kleuter- en speelbassins is er een springkuil met een tien meter hoge duiktoren een achtbaans vijftigmeter bad dat is uitgerust met een verlichtingsinstallatie. Het zwembad beschikt over een eigen politie- en een EHBO-post en in ingericht op tienduizend bezoekers per dag.

Aanvankelijk is het zwemcomplex op Zuid een succes. In de eerste jaren overstijgt het aantal bezoekers gemakkelijk de verwachte 10.000 personen per dag. De Europese jeugdkampioenschappen waterpolo vinden er in 1970 plaats en een jaar later de ook de Europese jeugdkampioenschappen zwemmen en schoonspringen. Veel meer grote toernooien zijn er in de Plompert echter nooit gehouden. In het ‘olympische’ 50-meterbad vinden verder geen internationale wedstrijden meer plaats. Ook de bezoekersaantallen lopen in de tweede helft van jaren zeventig fors terug. Eén van de oorzaken is de opening van tal van recreatiebaden in gemeenten rondom Rotterdam. Hoge energieprijzen en de afhankelijkheid van de weersomstandigheden maken een gezonde exploitatie van de Plompert vrijwel onmogelijk. Begin jaren tachtig lopen de tekorten in de miljoenen. Al in 1981 besluit de gemeente Rotterdam dat het zwembad in het Zuiderpark op termijn gesloten moet worden net als een aantal andere Rotterdamse buitenbaden zoals die in Ommoord, Alexanderpolder, Pendrecht en IJsselmonde.

De foto is gemaakt door de Gemeentelijke Archiefdienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam

De berg

We begeven ons in godenlanden en leggen ons lot ook direct in godenhanden. De rit naar het basiskamp van onze trektocht door de Himalayas leidt over de weg des doods. In een tienpersoonsbusje honkebonken we over de gravelweg vol gaten en keien, rakelings langs de afgrond. We passeren de ene na de andere aardverschuiving en de chauffeur moet regelmatig een stukje achteruit de berg af rijden om een ander groot voertuig te laten passeren. Bibberend van angst en aan elkaar vastgeklampt doorstaan we de aanblik van misselijkmakende afgronden. De acht Indiërs met wie we het busje delen kijken ondertussen niet op of om, die zijn wel wat gewend. Volgende keer lopen we de eerste 2500 meter liever zelf de berg op.

Vier dagen zijn we aan de wandel met negentien overwegend jonge Indiërs, een expeditiehoofd en twee lokale gidsen. Een keukenteam van vier man sterk loopt met een kudde muilezels voor ons uit om onze tenten op te zetten en ons bij aankomst te voorzien van warme chai, snacks en maaltijden. Dat is zeer welkom want op de wandeling tot bijna 4000 meter hoogte is het KOUD. Mijn drie lagen broeken, truien en jas zijn vier dagen lang mijn tweede huid. De wandeling is een achtbaan van ongemakken (gevoelloze vingers, blauwe plekken op de heupen van het slapen op hele dunne matjes op bevroren ondergrond, een gat in de grond als plee waar mijn darmen volledig van op slot gaan, een gek benauwd gevoel door de hoogte waar ik een beetje woozy van word) afgewisseld met de mooiste vergezichten. De lokale bevolking gelooft niet in de goden van het Hinduïsme maar aanbidt hun eigen berggoden en dat snappen we helemaal. Hoe hoger we komen, hoe indrukwekkender en majestueuzer de natuur.

Het is grappig om met Indiërs in de bergen te zijn. Ze leren ons spelletjes en uitingen van populaire cultuur. Veel van hen zijn uitgelaten over de hagelbui die ons treft, hun eerste keer ‘sneeuw’. Ze mopperen weinig, maar missen wel hun 34 graden Celsius van thuis. Van de expeditieleiding krijgen we uitleg over de meest basale dingen: hoe je de veters van je wandelschoenen strikt, hoe je je tent in kruipt, hoe je een slaapzak gebruikt. Het werkt op onze lachspieren maar dat het nodig is blijkt wanneer ze vertellen dat er eerder mensen zijn geweest die slapeloze nachten hadden omdat ze dachten dat de slaapzak een hoofdkussen was. Ongeveer de helft van de groep kampeert voor het eerst.

De organisatie van de wandeling leent ons een ‘ecobag’, een soort fannypack waar we elke dag het zwerfvuil dat we op de berg vinden in kunnen stoppen. Gezamenlijk halen we 13kg afval van de berg. ‘Littering’ is hier nog de normaalste zaak van de wereld, blijkt in het afsluitende kringgesprek waarin we terugblikken op vier thema’s die aan bod zijn gekomen tijdens de wandeling, waaronder duurzaamheid. ‘Ik ga proberen wat minder afval op straat te gooien en ik ga proberen iets minder voorverpakt voedsel te eten,’ zeggen een aantal van onze medewandelaars eerlijk. Bewustzijn van het milieu heeft nog een lange weg te gaan.

Flora en fauna:

Koeien in verschillende staten van ontbinding en overal botjes. Wie zich verveelt, kan een heel koeienskelet bij elkaar puzzelen.

Een glimps van een Himalayan monal, de nationale vogel van de regio. Prachtig gekleurd verenkleed. Veel overvliegende gieren (Himalayan griffons), imposante beesten met een vleugelspan van meer dan een meter. Ik krijg de fancy verrekijker met autofocus die we geleend hebben en hele vakantie meesjouwen niet goed aan de praat, dus niet van dichtbij kunnen bekijken.

Blue pine en verschillende soorten rodondendronstruiken. De dennennaalden ruiken bijna citrusachtig en de rodondendron heerlijk kruidig. Als ik ooit nog eens parfumeur word, begin ik hier.

Krullenbol

K2: de fiets

K3: de achtbaan

Klik hier voor alle foto's.

Jij stapte met angst de achtbaan in, ik in het leven. Wie zal er het hardst beven Ik of de aarde.

Je ging in rondjes, riep me om je te volgen. Zelfs in mijn eigen wereld Ken ik de weg niet.

Ik wil weer korte zinnen schrijven. Zoals deze. Geef me iets om aan vast te houden.

De wereld draait door, ik kan niet om de hoek kijken. Ligt het eind al in het verschiet? Ik schud verloren tijd door een zeef; houd niets over.

De dagen laten zich niet kennen, Alleen de jaren tellen op. Maar voor ons schieten groten getale leeg.

Ook een cirkel eindigt.

Overkop

#efteling #kaatsheuvel #nederland #paysbas #netherlands #cobra #boomerang #achtbaan #rollercoaster #sporen #rails #attractie #attraction #attractiepark #parcdattraction #overkop #overhead #themeparc #plezier #plaisir #fun #snelheid #vitesse #speed