#Tegenbeeld | Explore Tumblr Posts and Blogs

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

SCHILDER DOET BEROEP OPMEER ZINTUIGEN DAN DE OGEN ALLEEN

“De ongerepte natuur en de eenvoudige bewoners van de Veluwe oefenen een grote aantrekkingskracht uit op stadsbewoners. Juist in een tijd van opkomende industrie en verstedelijking wordt de schoonheid van de natuur en het leven dicht bij de natuur ontdekt.” Dit en andere informatie lees ik op de website van het relatief jonge Noord-Veluws Museum. Het museum dankt zijn bestaansrecht aan de vele schilders die in en rond kunstenaarsdorp Nunspeet inspiratie opdeden en nog voortdurend opdoen. De omgeving blijft een toeristische trekpleister, dat lommerrijke landschap trok in het begin van de vorige eeuw een keur aan bekend geworden en onbekend gebleven kunstenaars naar zich toe. Als bijen op de honing kwamen schilders uit het westen van Nederland naar de Veluwe. Daar werd in het teken van de tijd een kolonie opgericht waar verschillende kunstenaars hun intrek namen om gezamenlijk op te trekken, met elkaar in gesprek te zijn en elkaar in de kunst te stimuleren. Ze lieten zich inspireren door de dan nieuwe kunststroming, het impressionisme. Het werk is losser van toets en toont steeds meer een impressie van het landschap met aandacht voor het licht en de kleur van het moment, schrijft het museum.

In de eenvoud van het landschap en het leven op de basis van het bestaan vonden de kunstenaars voldoende impressies om vast te leggen. In hun werken idealiseerden zij deze originele eigenheid, als tegenbeeld van industrialisatie en het opgeblazen stadsleven. Door de voortschrijdende mechanisatie dreigde dit simpele en eenvoudige zijn te verdwijnen. Maar door de technologie opende zich tevens het achterland en daar hebben de kunstenaars hun voordeel mee kunnen doen. Onder meer was een spoorlijn aangelegd waardoor de streek beter bereikbaar werd. Het aanbod van schilderthema’s was er groot, een kenmerk dat veel kunstenaars op de trein deed stappen. En een nieuwe vinding, namelijk de verkrijgbaarheid van verf in tubes, maakte het de kunstenaars meer eenvoudig in de buitenlucht te schilderen. De verf kan immers houdbaar worden meegenomen en is al in de fabriek aangemaakt en gemengd. En plein air hoeft de kunstenaar niet meer zelf dit voorwerk te doen en kan zo uit een scala aan kleuren en tussenkleuren het werk opzetten. De impressionisten stonden graag in het moment en op de plek, zodat het licht levend kon worden doorvoeld. Vooral door het authentieke karakter vinden de schilderijen van de Veluwse schilders gretig aftrek in binnen- en buitenland. Vooral de geëmigreerde Hollanders nemen zo een stukje van het vertrouwde thuisland mee naar het onbekende buitenland.

Om de werken van deze kunstenaars een podium te geven en onder de aandacht te houden is in 2011 het Noord-Veluws Museum in het leven geroepen. De eerste tentoonstelling in het nieuwe museum, dat in november 2014 de deuren opent, bestond uit het werk van Ben Viegers. Hij is één van de bekendere schilders van deze omgeving, maar ook talloze andere gaan mee in de slipstream van de tijd. Het museum kan putten uit een rijke schakering van werken en een groot aantal kunstenaars. Ook heeft deze Ben Viegers een omvangrijk oeuvre nagelaten. Hij was een productief schilder. Het museum kan dan nu, 75 jaar na zijn overlijden, nog eens een overzicht van zijn werk geven in een nieuwe tentoonstelling. Het betreft dan geen herhaling van eens getoond werk, maar zijn er voornamelijk niet eerder geëxposeerde werken te zien. Daaruit blijkt dat de schilderijen qua sfeer niet aan kracht hebben ingeboet. Deze ogen springlevend. Hoewel Viegers zijn tijd en omgeving erin heeft gedocumenteerd, kan deze eenvoudig in de actualiteit van nu worden geplaatst.

Ben Viegers zocht in zijn werk naar de puurheid van het landleven. “Met gretigheid vertaalt hij de rijkdom aan onderwerpen die hij daar aantreft in schilderijen met een krachtige toets in een warm palet”, verantwoordt het Noord Veluws Museum de keuze nog eens ruimschoots aandacht te schenken aan deze impressionistische kunstenaar. Viegers wist van de vernieuwingen in de schilderkunst, maar blijft zijn hele leven trouw aan de beleving van het moment. Hij werkt graag in de open lucht en speelt met het licht. Bij de tentoonstelling is de catalogus die is verschenen in 2014 nog steeds van waarde. Van Spijk Art Books brengt “door de ogen van ben viegers” dan ook opnieuw uit in 2022 bij de tentoonstelling in het Noord-Veluws Museum. De tekst van Williëtte Wolters-Groeneveld geeft een representatief beeld van leven en werken van Ben Viegers. Zij verwoordt de biografie van de schilder en belicht in beeld zijn oeuvre Ook richt zij de blik op de macht van de handelaars die de vrijheid van de kunstenaars inperkte.

Geboren in Den Haag treedt Viegers in de voetsporen van de Haagse School, maar door zijn zwerftochten met de motor met zijspan en in de auto, zijn vele reizen naar met name Frankrijk, geeft hij een eigen invulling aan deze beeldtaal. Vooral de licht- en schaduwwerking die ter plekke in de open lucht enigszins stijlvol wordt overdreven houdt het werk springlevend. Hoewel de omgeving in de eerste helft van de 20e eeuw op doek is gezet, kan ze eenvoudig in het heden worden terug gevonden. De sfeer is er gemoedelijk, van dat karakter is door monumentenzorg en beschermde stadsgezichten voldoende behouden om de schilderijen van Ben Viegers in de huidige tijd terug te plaatsen. Viegers zocht de essentie van de omgeving waarvoor hij zijn ezel had opgesteld. Vanuit verschillende hoeken en op diverse tijdstippen bekeek hij eenzelfde onderwerp om het standpunt en de lichtval te verkennen. De schilderijen zijn gelikte plaatjes voor prentbriefkaarten. De schilder benadrukte in zijn werk de omgeving, waardoor de toerist deze kan gebruiken om de tijdelijke verblijfplaats aan het thuisfront kenbaar te maken. Viegers heeft onder pseudoniem diverse van zijn werken op ansichtkaarten laten afdrukken. Hij maakte op die manier, door te ondertekenen met een alias, onderscheid tussen zijn serieuze werk en dit snelle commerciële materiaal. Op deze manier raakte het werk wel veel meer onder de mensen. Het karakter van de schildseringen bleef dezelfde, zodat een A.Huizing sterke overeenkomsten vertoont met een B.Viegers.

Viegers had een voorliefde voor water en bracht dat voortdurend in zijn werk in wanneer dit qua beeld mogelijk was. In de grachten, sloten en meren spiegelt het onderwerp zich, waardoor in het werk een gelaagdheid en diepte ontstaat. Deze natuurlijkheid gebruikt Viegers om zijn werk rijk te schakeren. In de golven zet hij verschillende kleurvegen naast elkaar, in de geest van het pointillisme, waardoor een levendig en bijna dynamisch beeld wordt bereikt. De kleuren zijn helder, de sfeer is open en luchtig. Naast de natuurlijk aangereikte eigenheid, vond de schilder veel uitdaging in de seizoenen. Ieder jaargetijde bracht een nieuwe kleurschakering. Hij zette dit veranderende licht met passie op het doek. Williëtte Wolters schrijft in het boek: “Met zijn aansprekende schilderijen doet hij een beroep op meer zintuigen dan de ogen alleen. De toeschouwer ziet niet uitsluitend hoe Viegers keek, maar ruikt ook de oergeuren van het land, het kruidige herfstbos en de heldere vrieskou, en voelt de narcissen en stroeve tulpen.”

De schilder was niet te stuiten in zijn drang de wereld om hem heen in zijn kleurenpalet te vangen. Wel gebruikte hij zijn vrijheid als kunstenaar om de werkelijkheid naar zijn hand te zetten. Toch geeft het ons nu een inkijk in de tijd van toen. Hoewel Viegers zijn werk niet heeft gedateerd, kunnen door geschilderde details plaats en tijd worden achterhaald. De schilder documenteerde onbewust de omgeving, omdat hij zo nauwgezet de voorstelling wist uit te tekenen. Niet fotografisch natuurgetrouw, maar met een losse toets zodat de realiteit nog meer duidelijk aan het licht komt. Viegers schilderde de herinnering, nu zien wij dit als nostalgisch en beschouwen het als een romantisch gegeven. Het is het actuele aandenken van zijn tijd. Niet als souvenir zo bedoeld neer gezet, maar wel als emotionele impressie beschouwd.

“door de ogen van ben viegers” Heruitgave bij de tentoonstelling in het Noord-Veluws Museum. Tekst Williëtte Wolters-Groeneveld. Uitgave BoldArt Publishers, 2014 / Van Spijk Art Books, 2022.

#ben viegers #noord-veluws museum #boldart publishers #van spijk art books

0 notes

edwinstolk · 3 years

Text

Tegenbeeld: ‘The Wardship of Others’

TEGENBEELD – Meer dan een half jaar heb ik met u de ontwikkelingen gedeeld rond mijn plan in Deventer en ik heb helaas niet zo goed nieuws. In mijn praktijk werk ik altijd op locatie en in nauwe samenspraak met partners aan context afhankelijke kunstprojecten. De vraag van Kunstenlab was om mijn voorstel te ontwikkelen tot een volwaardig concept. Dit concept luistert naar de titel ‘The Wardship of Others’ (= De Zorg voor Anderen). Samen met twee andere kunstenaars tekenden wij een contract met daarin duidelijk de spelregels en de context van dit traject.

In een zorgvuldig ritueel stelde ik voor om tijdelijk met natte rivierklei de aandacht te vestigen op de historische figuur Krotoa. In Zuid Afrika speelde zij als bemiddelaar een belangrijke rol tussen de Nederlandse overheersers en haar eigen volk. Mijn voorstel ging bewust niet over President Steyn. Zijn monument vormde wel de aanleiding om hier juist de onzichtbare ander centraal te stellen. Daarmee wijkt mijn voorstel wezenlijk af van de andere twee voorstellen.

De selectiecommissie moest uiteindelijk uit drie voorstellen er één uitkiezen. Helaas besloot deze commissie zonder overleg met de kunstenaars af te wijken van de afgesproken procedure. Kunstenlab communiceerde daarna om te gaan kijken of alle drie de voorstellen kunnen worden gerealiseerd. Later hoorde ik dat de drie voorstellen dan in een ‘Tegenbeeld’ serie na elkaar getoond worden. Dit voornemen lijkt in eerste instantie heel sympathiek, maar het zorgt in mijn beleving voor een nieuwe context.

Met ‘The Wardship of Others’ stelde ik voor om een opzichzelfstaand proces vorm te geven waar ook debat en presentaties onderdeel zouden worden van het kunstwerk. Een proces als kunstwerk is iets anders dan een programma met kunstwerken en debat. Zo ontbreekt voor mij in de term ‘Tegenbeeld’ een bepaalde gevoeligheid. Het tijdelijk plaatsen van drie verschillende werken in een ‘Tegenbeeld’ serie (in de publieke ruimte) is naar mijn mening dan ook niet zonder consequenties voor de perceptie van de individuele werken. Daarom heb ik in goed overleg met Kunstenlab besloten om mijn voorstel terug te trekken uit deze procedure.

Meer lezen over mijn voorstel?

https://www.edwinstolk.nl/dezorgvooranderen.html

Information in English?

https://www.edwinstolk.nl/thewardshipofothers.html

#Tegenbeeld #Edwin Stolk #The Wardship of Others #Deventer #Kunstenlab

0 notes

siggestript · 7 years

Photo

Collectie Tegenbeeld: Monet. Op zoek naar het licht

Salva Rubio / Ricard Efa

Ik heb het wel eens eerder gezegd: wie een biografie maakt, moet goed bedenken wat er zo interessant is aan de persoon in kwestie en op basis daarvan keuzes maken. Wie alles vertelt, vertelt uiteindelijk niets. Een standpunt dat Rubio waarschijnlijk niet tegen zal spreken. Monet is een prima illustratie van hoe het maken van keuzes tot een goede biografie kan leiden.

Monet gaat natuurlijk over de beroemde impressionistische schilder Claude Monet. Het impressionisme was een van de vele nieuwe kunststromingen die ontstonden in de 2e helft van de 19e eeuw en die we tegenwoordig zien als de voorgangers van de Moderne Kunst. Deze wildgroei aan stromingen had een duidelijke oorzaak, de wereld was namelijk op drift. Onder invloed van de Industriële Revolutie veranderde de maatschappij in korte tijd ingrijpend, in de wetenschap werden vele ontdekkingen gedaan die aantoonden dat de werkelijkheid veel complexer was dan we altijd dachten, maar ook dat onze zintuigen deze werkelijkheid maar in beperkte mate konden waarnemen en makkelijk te ontregelen waren, en tenslotte ontdekte men de fotografie, die schilders deed twijfelen aan de noodzaak van realistisch geschilderde taferelen. Schilders zochten nieuwe wegen om in te slaan en lieten zich daarbij vaak inspireren door nieuwe wetenschappelijke inzichten.

Je moet weten dat in die tijd elk jaar de Salon van Parijs plaatsvond. Schilders stuurden hun beste werk in en wie geselecteerd werd om een schilderij op te hangen was gearriveerd en verzekerd van een inkomen. Het betekende dat je schilderijen werden omgezet in etsen, die door het publiek werden gekocht om thuis aan de muur te hangen. Impressionistische idealen als het schilderen van de werkelijkheid zonder te idealiseren en het schilderen van licht en kleuren, waren niet te vertalen naar een ets en dat gold ook voor de losse schilderstijl die de impressionisten noodgedwongen hanteerden. Geen wonder daarom dat publiek en critici geen boodschap hadden aan deze fratsen. Het werk werd geweigerd op de Salon en de schilders geridiculiseerd.

In Monet zien we hoe Claude Monet reeds als jongeman een talentvol schilder is, hoe hij zich ergert aan het behoudende werk van zijn leermeesters en hoe hem de ogen worden geopend door het werk Le dejeuner sur l'herbe van Édouard Manet. Vanaf dat moment wijdt hij zich aan het impressionisme, maar het is roeien tegen de stroom in en het zal vele jaren van bittere armoede kosten eer hij erkenning krijgt. Salva Rubio legt het zwaartepunt bij Monet's strijd tegen het establishment en de bijna manische inzet waarmee hij zich aan zijn werk en idealen wijdt. Net als in het vierluik Pablo van Julie Birmant en Clément Oubrerie, zien we hoe hecht het schilderswereldje is en hoe iedereen vol is van de nieuwe tijd. Je voelt de energie. Ricard Efa tilt het verhaal naar een hoger plan met een schilder-/tekenstijl die uitstekend past bij het werk van Monet. Hij refereert aan de toets, de kleuren en het licht, zonder de fout te maken letterlijk impressionistisch te willen werken. Sterker nog, de schilderijen die worden geciteerd, zijn door Efa op eigen wijze uitgewerkt. Een moedige keuze die uitstekend uitpakt.

Alles bij elkaar maakt dat van Monet een zeer geslaagde biografie van een even belangrijke als fascinerende schilder.

#Monet #Ricard Efa #Salva Rubio #Le Lombard #Collectie Tegenbeeld #Claude Monet

5 notes · View notes

driesreniers-blog · 3 years

Text

Beeldensequentie lichtmast Rogier

Centraal in de rechthoekige circulatiekoker van Rogier vindt men een 15m hoge lichtmast. Deze overkijkt de verschillende manieren, bewegingen, circulaties om als pendelaar je weg tot je gekozen vervoersmiddel te vinden.

Een instrument, een voorwerp, een hulpmiddel, dat beelden gaat creëren. Het instrument staat in verbinding met de paal en met de mensen. Zo bekomen we bij elke manier, beweging, circulatie die een pendelaar volgt een ander tegenbeeld voor de centrale lichtmast.

persoon beweegt, paal centraal, instrument beweegt, persoon beweegt...

3 andere manieren, bewegingen, circulaties

3 andere centrale blikken op de scene

0 notes

kunsthalextracity · 5 years

Text

“De meest dominante groep drukte zijn stempel op de publieke ruimte. Alleen een regenboogzebrapad is niet voldoende om het feministisch en queer standpunt te representeren.”

Wat is eigenlijk een vrouwelijk monument?

Wie zich buigt over de vraag waarom er zo weinig vrouwelijke monumenten in de stad zijn, moet zich ook buigen over de vraag wat we anno 2019 verstaan onder de term ‘vrouw’. Zijn de stereotypen ‘man’ en ‘vrouw’ inmiddels niet achterhaald? Henk de Smaele, Milan Rutten, Stef Van Looveren en Marion Wasserbauer bekeken in de tweede avond van Imagining Monuments in Kunsthal Extra City hoe je ervoor zorgt dat ook wie zich niet herkent in de traditionele betekenis van man en vrouw een plek krijgt in de publieke ruimte. En dan graag op een eerlijke en oprechte manier. Hoewel een beetje choqueren ook wel mag.

Tekst: Janine Meijer Foto’s: Pedro Ramos

Wat verstaan we anno 2019 onder de begrippen ‘man’ en ‘vrouw’? Tot een paar decennia terug was dat voor iedereen min of meer duidelijk. Maar vandaag zijn er veel varianten. Naast mensen met mannelijke biologische kenmerken en vrouwelijke biologische kenmerken heb je ook mensen met beiden, ook wel interseksuelen genoemd. En naast de biologische identiteit heb je ook een genderidentiteit. Je kan de biologische kenmerken van een vrouw hebben, maar je gedragen als een man. Of andersom. En hoe je je vandaag kleedt en gedraagt of voelt, hoeft niet hetzelfde te zijn als morgen. Daarnaast heb je nog je seksuele identiteit. Er zijn lesbiennes, gays, bi’s, queers, aseksuelen en alle varianten daarop. Daarom wordt er aan de afkorting LGTBQIA vaak nog een “plus” toegevoegd. Al de identiteiten zijn met elkaar verbonden en niet te scheiden.

Tot de negentiende eeuw lieten we de biologische identiteit voorgaan op de genderidentiteit. Vandaag is dat idee achterhaald en is de genderidentiteit belangrijker geworden.

Smeltende stiletto’s

Beeldend kunstenaar Stef Van Looveren realiseerde voor Imagining Monuments een artistiek voorstel voor een mogelijk monument voor ‘de vrouw’. Het beeld kreeg de titel ALL Women en is een replica op ware grootte van zijn twee voeten op stiletto’s. Het geheel is in rode was gegoten. Uit beide onderbenen steekt een lont die is aangestoken. Het kaarsvet druipt langs de voeten. “Het kunstwerk is fluïde en neemt een nieuwe vorm aan. Ik wil hiermee het veranderlijke van de mens zichtbaar maken. Wie je bent, hoe je je voelt en hoe anderen je framen, is niet altijd hetzelfde. Sekse, gender, ras en seksualiteit: het lijken vaststaande concepten, maar er zijn veel varianten. Dat maakt het moeilijk om één monument te maken dat dé vrouw representeert.”

In zijn video-installatie O (2018), waarvan Stef Van Looveren een fragment meebracht, maakt hij een gelijkaardig punt. “Op deze beelden draag ik vrouwenkleren en speel ik met de sociale constructie van gender. Uiterlijke rekwisieten dienen om een rol te spelen.”

Henk de Smaele, die doceert aan UAntwerpen en onderzoek doet naar de geschiedenis van gender en seksualiteit in de 19de en 20ste eeuw, vult aan: “In de zeventiende eeuw werd het mannelijke lichaam en het vrouwelijke lichaam als elkaars verlengde gezien. Men beschouwde het als één vorm in twee delen. Pas in de negentiende eeuw kwam daar verandering in en ging men uit van twee tegenovergestelden die elkaar aantrekken. Een normaal ontwikkelde man hoorde zijn libido te richten op de vrouw, was de overtuiging. Een minderheid slaagde daar niet in en uit die groep is de homobeweging ontstaan. De queer beweging is een poging om los te breken uit de tweedeling heteroseksueel en homoseksueel.”

Wel of geen pinkwashing

Ook Henk de Smaele heeft een beeld meegenomen dat hij het publiek wil laten zien. Het gaat om een foto van het Homomonument op de Amsterdamse Westermarkt dat bestaat uit drie roze, granieten driehoeken die samen een grote driehoek vormen. Het monument dient ter herdenking van alle homoseksuele mannen en vrouwen die tijdens WOII zijn vervolgd vanwege hun geaardheid. Het heeft als doel de homoseksuelen van vandaag te inspireren en te steunen in hun strijd voor erkenning en tegen onderdrukking en discriminatie.

“Het monument brengt de tragedie op een abstracte en invoelbare manier in herinnering. Maar krijgt ook veel kritiek. Het is lastig om een monument te maken waar een diverse groep zich in herkent of die het ontstaan van een beweging in beeld brengt. Misschien is het moment van monumenten wel voorbij. Was dat iets voor de negentiende eeuw en moeten we vandaag andere vormen van herinneren uitwerken,” aldus Henk de Smaele.

Van sommige homomonumenten in steden wordt gezegd dat het draait om pinkwashing. Het stadsbestuur probeert zich een progressief imago aan te meten door het openlijk voor de homoseksuelen op te nemen. LGBTG’s worden door sommige beleidsmakers omarmd om andere groepen in de samenleving in diskrediet te brengen. In dezen is dat de moslimgemeenschap die zich zou bezondigen aan homohaat. Het beleid zet in op een bepaalde minderheid om het eigen racisme te rechtvaardigen.

LGBTG’s een eerlijke plek geven in de publieke ruimte blijkt een moeilijke oefening. Is het daarom misschien beter om monumenten op te richten die draaien om verhalen uit het verleden in plaats van het heden, wil Sara Weyns, directeur van het Middelheimmuseum Antwerpen weten.

“Ik vind het belangrijk om verhalen te brengen die tussen de plooien van de geschiedenis zijn gevallen”, zegt Henk de Smaele. “De vraag is alleen of je die in brons moet gieten. Misschien is theater een betere vorm van herinneren.”

Stef Van Looveren is het daar niet mee eens. “Ik ben meer een voorstander van monumenten die reageren op actuele situaties. Want waarom ga je het ene herinneren en het andere niet en met welke intentie doe je dat? Richt je op het hedendaagse verhaal. Oude monumenten hoeven voor mij geen tegenbeeld te krijgen. Het antwoord zit vaak al vervat in het achterhaalde beeld.”

Brave regenboog

“De geschiedenis van de LGTBQIA+ beweging is niet in belangrijke gebeurtenissen of grote daden te vatten”, stelt Marion Wasserbauer. “Lange tijd moest veel in het geniep gebeuren. Alles moest onder de radar blijven.” Marion Wasserbauer is medewerker bij çavaria vzw, gastdocente Popular Culture aan de UAntwerpen en mede-organisator van Strangelove a queer festival. Marion is vooral geïnteresseerd in genderdiversiteit en seksuele diversiteit op politiek, cultureel en activistisch vlak.

Ze vertelt over een pop-up bar in Brussel met de naam Mothers and Daughters. “De bedoeling is om een plek te creëren voor vrouwen die van vrouwen houden. Die plaatsen zijn zeldzaam. Het café is exemplarisch voor een beweging die draait om kleine persoonlijke stappen die moeilijk uit te beelden zijn, maar waar veel mensen zich mee identificeren.”

Vindt Marion het nodig om nieuwe monumenten te creëren die de verscheidenheid aan vrouwen vatten?, vraag moderator Ciska Hoet. “Ik weet niet of het zinvol is om een onderscheid te maken tussen hetero, homo of queer. We zijn allemaal mensen. Maar het is een feit dat de meest dominante groep zijn stempel op de publieke ruimte heeft gedrukt. Vanuit feministisch en queer oogpunt is het belangrijk om dat te benoemen. Wat er moet komen opdat deze groep zich ook gerepresenteerd voelt, weet ik niet. Alleen een regenboogzebrapad is in ieder geval niet voldoende.”

De regenboog is precies het beeld dat de stad Antwerpen afgelopen zomer gebruikte om de LGTBQIA+ gemeenschap een hart onder de riem te steken. Het MAS, de voetgangerstunnel en een aantal zebrapaden kregen tijdelijk de kleuren van een regenboog. Volgens Milan Rutten, directeur marketingstrategie voor de Stad Antwerpen is het toevallig dat de campagne vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen werd gelanceerd. “We kiezen elk jaar een thema voor de campagne. Eerder was dat seksuele intimidatie. Een geval van gay bashing was de aanleiding om de campagne van vorig jaar rond de LGTBQIA+ gemeenschap te laten draaien”, aldus Milan Rutten.

“Het idee dat twee mannen of twee vrouwen een gezin vormen, was in de jaren vijftig nog choquerend”, stelt Henk de Smaele. “Maar vandaag helemaal niet meer. Overheden gebruiken de regenboog om aan te tonen dat ze een liberale Europese stad zijn. Bij de homobeweging ontstaat daar een zeker ongemak over. Het is een nietszeggend beeld dat geen enkel element van strijd bevat.”

Je kan weinig met het symbool van de regenboog, vindt ook Marion Wasserbauer. “De symboliek is te braaf. Het beeld valt niet op, is nauwelijks waarneembaar of aanwezig. Het maakt me blij dat het thema van de holebi beweging aandacht krijgt, maar tegelijk voel ik een aversie tegen de commercialisering van het beeld. Is Antwerpen er echt voor iedereen? Of alleen voor de homoseksuelen en minder voor de vrouwen met een hoofddoek?”

Guerrilla beelden

Marion Wasserbauer wil een scherper beeld dat meer prikkelt voor de strijd van de holebi beweging. Milan Rutten begrijpt die mening. Volgens hem hoeft dat geen nieuw beeld te zijn. Hij illustreert dat met een meegebrachte foto. “Onlangs was ik in de Bulgaarse hoofdstad Sofia waar een oud Sovjetmonument door een groep burgers in nieuwe kleuren was geverfd. Bij verschillende gelegenheden werd het monument intussen nog eens overschilderd. Het is een mooi voorbeeld van oude monumenten die een hedendaagse betekenis krijgen. Guerrilla acties hoeven niet altijd tot beschadigingen of vernietigingen te leiden. Je kan er een extra laag aan toevoegen en het op die manier een nieuwe invulling geven.”

Volgens Henk de Smaele zijn er ook in Gent voorbeelden van guerilla initiatieven. Alleen is de zichtbaarheid niet altijd even groot. Het is interessant om de ontwikkeling te volgen en te zien of deze acties leiden tot een doorbraak in de stereotype voorstelling van de man en de vrouw in de monumentale kunst.

______________________________________________________________________

DIt is een verslag van de tweede avond (07.02.2019) in de reeks ‘Imagining Monuments’, een samenwerking tussen Kunsthal Extra City en het Middelheimmuseum Antwerpen.

Via een reeks publieke gesprekken en artistieke suggesties denken we samen na over hoe we als stadsbewoners, activisten, academici, kunstenaars, opinie- en beleidsmakers omgaan met de verschillende aspecten van vrouwelijke representatie bij monumenten in de publieke ruimte.

Bekijk hier het volledige programma

0 notes

baliebreed · 5 years

Text

La Force prime le droit

Verslag van het veldonderzoek 2019 Het jaarlijkse BalieBreed veldonderzoek in Europa – ook wel genoemd: vakantie – vond plaats in zuidelijke streken. Frankrijk, België en Limburg. Vele jaren niet bezocht en nu weer eens wel. Om de grotere koe maar bij de horens te vatten. De Fransen hebben hier te lande een minder goede naam. Arrogant, zo klinkt het vaak. De recente plaatsopneming dáár bevestigde wat altijd al duidelijk was, namelijk dat deze afkeer voortkomt uit gevoel van minderwaardigheid aan Nederlandse zijde. Frankrijk is nog steeds erg veel groter dan Nederland en heeft z’n zaken, over de linie genomen, op orde. Het land kent nog veel ambtelijke werkers, met een leefbare rechtspositie. Tussen 12 en 14 uur wordt niet geschoffeld, voorgelicht of geadministreerd, maar, nam ik aan, gegeten. Om vijf uur is het klaar. Hun vakbonden opereren als quasi terreurgroep. Nog geen drie jaar geleden zou iedere Nederlander dit alles de middelvinger hebben gegeven en onmiddellijke privatisering van de betreffende diensten hebben aanbevolen, met KPI’s en een verplicht POP voor alle betrokkenen. Ik ook. Maar nu hebben we Thomas Piketty en de ‘working poor’ die hun hoop in Trump’s en Le Pen’s blijken te stellen. En is er kennelijk toch iets te zeggen voor arbeid en dienstverlening die duidelijk sub-optimaal is vanuit gebruikersperspectief, maar meer heel laat van de werkenden. Langs de A1 Parijs-Rijsel staat op de bekende bruine informatieborden: Grandes Cultures Alimentaires (of iets dergelijks). Als duiding van de akkers zonder einde links en rechts van de weg en als blijk dat men daar beretrots op is. Is het een idee, nu de Nederlandse landbouw toch al moet halveren vanwege de stikstof, om er hier maar helemaal mee te stoppen, het vrijkomende land te vullen met woningbouw en parken en ons voedsel te importeren uit Frankrijk? De akkertjes met mais en bieten en die paar varkens en kippen in Nederland kunnen van geen wezenlijke betekenis zijn naast de massale teelt en fok dáár. Zijn we ook af van het boerenprotest en de files dientengevolge. Niet alles gaat goed in Frankrijk evenwel, zo moet worden gezegd. En dan denk ik niet aan Gele Hesjes en de banlieux. We deden Alençon aan. Een voorbeeld van een mooi stadje in neergang. De succesvolle textiele handarbeid werd weggeblazen door de wereldhandel in goedkope vervangers. Er kwam te weinig voor terug. Alençon werd gespaard in oorlogen. In die van 1870 doordat de burgemeester de Duitse bevelhebber, die Alençon aan plundering wilde overgeven, vermurwde door a.h.w. zijn borst te ontbloten en Bismarck aan te halen, zeggend: ‘Vous pouvez commencer par moi si vous voulez. Allez et pillez, Messieurs, la force prime le droit’.* En nog een keer in de 2e wereldoorlog. Lived to die another day, moet men inmiddels zeggen, vrees ik. En overal elders in de kleine plaatsen sluiten bakkers hun winkel, zinnebeeld welhaast van het Franse savoir vivre (volgens de lui die zelf uitslapen en dan hun stokbroodje gaan kopen). Maar alles bijeen lijken de lichte wanorde en de hang naar het verleden, waarover in Holland soms wordt gemonkeld, iets dat men zich daar, in Frankrijk, kan permitteren. In België was, heen en terug, sprake van louter doorreis. Dat beperkte de mogelijkheid te observeren. Maar toch. Overnacht werd op het West-Vlaamse platteland. En dan begrijp je op slag dat men daar geen vreemdelingen meer wil. Je moet ze er weliswaar met een lampje zoeken en zoekt dan nog meestal tevergeefs. Maar de ruimtelijke ordening en de omgang voor zover te zien vanuit de auto, in de supermarkt en bij het tankstation, ademen zekere argwaan jegens wie van meer dan twee straten verderop komt en niet exact praat zoals in die eigen twee straten. Vandaar. Op de terugweg door Wallonië konden omgeving en bewoners, door continue regen en slecht asfalt, slechts onscherp worden waargenomen. Kwade tongen beweren dat we weinig hebben gemist. De ondergrondse reservoirs waaruit Spa Reine zijn flessen vult moeten evenwel in die ene dag al, voor minstens een miljoen jaar zijn aangevuld. Snel aandelen kopen, dus.

Als laatste (bijna) buitenlandse bestemming werd Maastricht aangedaan. De bewegwijzering op de gloednieuwe A2 en N2 liet te wensen over. Hier ligt nog een taak voor het Gouvernement. Maar het Bonnefantenmuseum heeft een expositie van foto’s van en een film over, Andy Summers, gitarist van The Police. Dat maakte veel goed. Naar eigen zeggen om geestelijk overeind te blijven tijdens het touren met de band, is Andy Summers gaan fotograferen. Zo’n beetje alles gaan fotograferen. In zwartwit, met een simpele Nikon. Het getoonde resultaat – een minieme selectie, stellig – is eigenlijk een ‘tegenbeeld’, van vergelijkbare kwaliteit, naast Annie Leibovitz’s foto’s van de 1975 Rolling Stones tournee in de VS. Dezelfde gruizige zwartwit opnamen van wat zich bij zo’n tour zo al voordoet, maar dan niet door ‘vreemde’ ogen, maar a.h.w. door de ogen van de band zelf. En dan te bedenken dat Andy Summers in 1975 op de nominatie stond om bij de Stones te spelen, als vervanging van de opgestapte Mick Taylor. Hoe rond kan de cirkel zijn.

De film, Can’t stand losing you, catapulteerde de kijker terug naar de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw en de muziek toen: punk en new wave. Een golf van melancholie en ontzetting sloeg over me heen. Le temps perdu (we waren langs Cambrai gereden). Ik herinnerde ineens hoe Wim de Bie op TV, met koptelefoon op, een spastisch dansje maakte op de tonen van een Police-nummer – ik denk: Reggatta de Blanc - en zei dat het goed was. Waar is iedereen, of tenminste al die energie en frisheid gebleven? En dan vond ik The Police helemaal niet zo’n goeie band, destijds! Enfin, typische troisième age gedachten, en een ontzetting nog verergerd door beelden, in de film, van de reunion tournee van The Police in 2007/8. Summers en Sting en in mindere mate Steward Copeland, géén werkelijk angstaanjagende vogelverschrikkers zoals de Stones al decennia lang zijn, maar oud, geplooid, zogenaamd ‘nog reuze vitaal’ en slecht bij stem. Reunionoptreden moet bij wet verboden worden. In het belang van de geestelijke gezondheid. Het voorkomt depressie bij degenen die treuren om wat verloren ging sinds de gloriedagen. En het spaart degenen die zich, voor te veel geld meestal, de opgewarmde prak van destijds laten voorzetten in Ziggodome et tutti quanti, de schaamte achteraf voor hun seniele meeklappen en juichen. * De neergang van de Duitse moraal toonde zich hier ook in kort bestek. In 1870 spaarden de Duitse troepen Alençon, zoals beschreven. De plaquette van die gebeurtenis werd in 1944 door de Nazi-troepen kapot gemaakt.

0 notes

groningsnieuws · 5 years

Text

'Het temmen van de feeks' naar <b>Groningen</b>

Katherina is een vrouw met wie niemand wil trouwen. Haar zusje Bianca, in alles haar tegenbeeld, is veel geliefder. Bianca mag van hun vader echter ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.gic.nl/inbeeld/evenementen-in-beeld/het-temmen-van-de-feeks-naar-groningen&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNG1txcUBO9AcpaW8iRtTQKFCHK96g

#Groningen

0 notes

richard-nagel · 6 years

Text

Jacquemus – reizen én thuisblijven maakt creatief

in Touristico (juli 2018)

Het is bewezen: de creativiteit van modeontwerpers neemt toe hoe meer ze reizen. We gaan je niet vervelen met cijfers, benchmarks en curves, maar misschien ken je de bekende collecties van Yves Saint Laurent. In zijn meest succesvolle jaren keek hij elk seizoen naar een andere hoek van de wereld. Textielgewijs konden modeliefhebbers bijvoorbeeld met hem meereizen naar China, Rusland en zijn geliefde Marokko. Jacquemus, die in de modewereld de nieuwe Saint Laurent wordt genoemd, doet haast het tegenovergestelde. Voor zijn onlangs gelanceerde mannenlijn ging hij terug naar zijn geboorteplaats Marseille.

De verschillende films en biografieën die de afgelopen jaren over Yves Saint Laurent zijn verschenen, laten zien dat zijn reizen naar Marrakesh gedeeltelijk uit noodzaak voortkwamen. De verslaafde en depressieve ontwerper had de trips nodig om zijn gejaagde leven achter zich te kunnen laten en zich thuis te voelen. Yves werd in 1936 geboren in Oran, Algerije. De geuren en kleuren van Marokko deden hem aan de eerste periode van zijn leven denken. Die kleuren kwamen vaak terug in zijn haute couture en prêt-a-portercollecties.

Kom je vandaag de dag in Marrakesh, dan kun je haast niet om Yves Saint Laurent heen. Een bezoek aan de Majorelletuin van hem en zijn partner Pierre Bergé kan niet ontbreken. Exotische planten zorgen voor duizenden gradaties groen en de felgekleurde bloemen zijn een lust voor het oog. Dit steekt af tegen het hypnotiserende blauw van de villa midden in het park. Deze kleur maakt zo’n indruk dat dit ‘Majorelle Blue’ wordt verkocht in het winkeltje. Sinds kort is er in Marrakesh ook een Yves Saint Laurent-museum om de carrière van de ontwerper te vieren. Het indrukwekkende gebouw werd ontworpen door Studio KO en lijkt tegelijkertijd op een archeologische vondst als op een futuristisch object.

De goedlachse Simon Porte Jacquemus (Jawel, zijn echte naam. Dan moet je toch modeontwerper worden?!) lijkt in veel opzichten dan ook het tegenbeeld van de getroubleerde Yves Saint Laurent. Op sociale media plaatst hij foto’s van zijn dagen in de zon met vrienden en in interviews praat hij graag over hoe hij van het leven geniet. Zijn poëtische inslag in de mode lijkt wel op Yves: hij vertelt altijd een verhaal. Bovendien vindt hij het belangrijk om met zijn mode de kracht van een vrouw te onderstrepen. Iets waar Yves met zijn smokings voor vrouwen over mee kan praten. Wat Jacquemus echter niet vaak doet, is naar verre oorden kijken voor inspiratie.

Net als Yves, lijkt Jacquemus warme herinneringen te bewaren aan zijn jeugd. Waar Yves moeilijk terug kon keren naar zijn geboorteland door de Algerijnse onafhankelijkheid en die leegte opvulde met andere bestemmingen, blijft Jacquemus het liefst in Frankrijk. Eerdere shows van Jacquemus verwijzen naar Provençaalse volksculturen of de decadente haute couture van Parijs. Zijn grote doorbraak, de ‘La Bomba’-collectie, was geïnspireerd op zijn moeder in de zomer. Hoe dat eruit ziet? Gigantische hoeden (je kunt er niet mee door een deur), omgeknoopte stippenrokken en veel blote huid.

De collectie die volgde maakt een vergelijking met Yves Saint Laurent al helemaal onvermijdbaar. Simon Porte Jacquemus noemt zijn collectie Le Souk, en de modellen in de show dragen moderne versies van een kaftan en kleuren die doen denken aan de medina’s van Marrakesh, Fez of Rabat.

Na deze eenmalige reis naar de Maghreb keert Jacquemus weer huiswaarts. Op veler verzoek is de jonge Jacquemus namelijk een herenlijn begonnen. Hij toonde de collectie op bekend terrein: Calanque De Sormiou, een parelwit strand bij Marseille. De collectie heet Le Gadjo, wat officieel een naam van de zigeuners is voor een niet-Roma. In de geboortestreek van Jacquemus wordt het echter meer gebruikt in de betekenis van ‘knul’ of ‘kerel’.

En kerels waren het. Gespierde jongens liepen blootsvoets op het strand in pastelkleurige trainingspakken, slips en mouwloze tops. De persoonlijke details zijn ook de meest lokale: graanhalmen worden gebruikt als print op een overhemd en hangen verguld aan kettingen als amuletten. Sommige truien lijken met de hand gemaakt door een bezorgde moeder die haar zoon zo goed mogelijk wil beschermen. De kleding is niet alleen voor aan het strand. Een paar klassieke pakken in lichte kleuren komen ook voorbij, maar wel met opgestroopte mouwen en broekspijpen. Het verhaal achter de collectie lijkt kortom het verhaal van Jacquemus zelf: een buitenspelend kind uit het zuiden dat naar de stad vertrekt om daar een carrière op te bouwen.

Meer zien?

De volledige nieuwe mannenlijn van Jacquemus (en zijn eerdere vrouwencollecties) zie je bij Vogue.

Over het leven van Yves Saint Laurent verschenen in 2014 twee biografische films: Saint Laurent en Yves Saint Laurent.

Een prachtig blader- en leesboek is All about Yves van Catherine Ormen. Over het leven van Yves Saint Laurent, met schetsen, foto’s en persoonlijke brieven.

Liever winkelen?

Sla je slag bij Jacquemus of Saint Laurent!

#jacquemus #fashion #menswear

1 note · View note

niekbakker078-blog · 7 years

Text

Hoe zie ik er uit?

Waarschijnlijk werp je elke ochtend nog even een snelle blik in de spiegel, net voor je de deur uit stapt. Ziet het er een beetje oké uit? Even kijken met de kritische blik van een ander: wat ziet die en hoe kom ik over? Voor politieke partijen is dat een herkenbare vraag die ze zich ook stellen voordat een verkiezingscampagne van start gaat. Er wordt goed nagedacht over de indruk die een kiezer van de bewuste partij moet krijgen.

Letterlijk beeldbepalend is welke persoon je van een partij tegenkomt. Dat geldt in het groot: de lijsttrekker moet een innemende en wervende persoonlijkheid zijn waar de kiezer vertrouwen in heeft en zich in herkent. Datzelfde geldt ook in het klein: welke medewerker of vrijwilliger tref je aan op straat? Die persoon kan bijdragen aan een positief imago of de reputatie van de partij gelijk onderuit halen.

We merken dat op de vroege zaterdagmorgen als we Julia Schramm spreken. Zij is politicoloog, Merkelkenner en kandidaat voor Die Linke. Deze partij vertegenwoordigt de meest linkse flank van het Duitse electoraat. Schramm geeft de partij een duidelijk strijdbaar gezicht. Ze fulmineert tegen de armoede onder veel Duitsers, tegen de nazi’s bij de AfD en tegen het mislukte beleid van Merkel. Een besliste stem en doordringende blik zetten haar compromisloze verhaal kracht bij. Opstand tegen de gevestigde orde is de rode draad in haar betoog.

Van al dat vuur is geen sprake bij Marcus Otten, die we later deze dag spreken. Al jaren actief binnen dezelfde partij is hij in alles het tegenbeeld van Schramm. De jurist kiest zijn woorden zorgvuldig en weegt voor- en nadelen van de strategie van zijn eigen partij. Er is ruimte voor voorzichtige kritiek, maar er is ook overtuiging voor de idealen van Die Linke.

Wie van hen is nu het ‘ware gezicht’ van de partij? Kan de kiezer rekenen op het constructieve van Otten of de harde acties van Schramm? Wordt de koers revolutionair of gaat Die Linke mee in een mogelijke regeringscoalitie? Het antwoord van Otten is nogal eenvoudig: er bestaat ook intern geen eenduidig beeld van Die Linke. Er zijn diverse groepen in vertegenwoordigd. Het is een fusiepartij of – in de woorden van Otten – een platformpartij. Het is dus maar net wie je treft.

Een enkele blik in de spiegel van een partij kan blijkbaar een heel eenzijdig beeld opleveren. De ontmoetingen van vandaag leren mij dat vaker en verder kijken nodig is om een partij echt op waarde te schatten. Het is echter ook een signaal voor politieke partijen: check regelmatig je spiegelbeeld, bijvoorbeeld bij de mensen op straat. Uiteindelijk bepalen zij in het stemhokje of de partij een geloofwaardig gezicht heeft getoond.

#bkb18 #DE18 #niekbakker

0 notes

bertsegersblog-blog · 7 years

Photo

De Bloemenjeans

Deze trend heeft als oorsprong de wijde jeans. Deze was populair als tegenbeeld van de skinny jeans. De bloemenjeans is maar een klein onderdeel van deze beweging. Zo zijn er nog vele andere jeans die nu helemaal in zijn! Kijk maar naar ripped, patched en mom-jeans.

Ik vind deze trend cool omdat je er heel veel mee kan doen. Je hebt veel meer variatie dan gewoon een paar kleuren. Het zorgt voor meer persoonlijkheid.

Deze trend heeft nog veel toekomst door het aantal variaties.

https://www.sooco.be/blog/jeans-trends-die-je-in-je-kast-moet-hebben.html

#Fashion #Jeans #Flowers #Trend

0 notes

christusleeft · 7 years

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2nMRaHx

Bijbelstudie over de dope

Het woord in de Bijbel voor ‘dopen’ is ‘Baptizo’ (w.w.) Dit werkwoord komt zo’n 80 x voor in het N.T.

Gebruik buiten het N.T. om:

het zinken van een schip

soldaten die een rivier of beek overstaken

wassen van voorwerpen (borden, schalen enz.)

verven van b.v. gordijnstof

Nederlandse betekenis: in een vloeistof dompelen. (onderdompelen) Taal en geschiedkundig is men het er unaniem over eens dat in de eerste eeuw altijd door onderdompeling gedoopt werd. Naarmate de doopbeschouwing meer en meer sacramentalistisch werd kwam begieting en besprenging voor.

In het N.T. kan dit Griekse woord verschillende betekenissen hebben:

wassen. (Lk.11:38)

ritueel reinigen. (Hebr.9:10)

onderdompelen. (Mark.7:4)

het bedienen van de doop. (Matth.28:19)

Een afgeleid woord is het zelfst. nw. ‘Baptisma’ hetgeen ‘doop’ betekent en komt zo’n 22 x voor.

Er zijn verschillende soorten doop in het N.T.

de doop van Johannes de DoDer. (Matth.3:6)

de doop van Jezus Chr. door Johannes. (Matth.3:13) niet van bekering vs. 15 om alle gerechtigheid te vervullen + inwijden in Zijn openbare bediening. (uniek)

het lijden en sterven van Christus. (Luk.12:50)

de doop in de Heilige Geest. (Hand.1:5)

de doop met vuur. (Matth.3:11)

de doop in Mozes en de zee. (1Cor.10:3)

de doop voor de doden. (1Cor.15:29)

de doop in de betekenis van een rituele wassing. (Hebr.9:10)

de doop der gelovigen. (christelijke doop) (Matth.28)

Over de christelijke doop zijn er verschillende standpunten. In grote lijnen zijn er 3 visies:

De Sacramentalistische doopvisie. (R.K.)

De Reformatorische doopvisie.

De Baptistische doopvisie.

we willen daarbij de volgende vragen stellen:

wat is de betekenis?

wie worden er gedoopt?

op welke manier?

I. De Sacramentalistische doopvisie: (R.K. Kerk)

Een sacrament wil zeggen: dat het middel (het water) de genade bevat. Hier leert men, dat de wedergeboorte plaatsvindt door het water van de doop. (het stoffelijke is het kanaal waardoor de genade wordt medegedeeld)

De R.K. Kerk leert:

dat het doopsel het voornaamste sacrament is.

dat het doopsel alle zonde en straffen vergeeft.

dat het ons recht geeft op de hemel.

dat het ons herboren doet worden.

dat het ons heiligmakende genade geeft.

dat het ons in staat stelt een bovennatuurlijk leven te leiden. (Marc.16:15,16; Hand.2:38; Hand.22:16; Joh.3:5; Tit.3:5; Gal.3:27)

Vraag: Wie wordt gedoopt? Antw. Wie dan ook! Ongelovigen. De doop redt juist. kinderen, volwassenen, eig. geen beperking. De doop wordt bediend alleen door de geestelijkheid. (de priester is nodig) De zaligheid wordt medegedeeld door de geestelijkheid. Uitzondering = Nood Doop.

Manier? In ’t algemeen door besprenging. Eis: het water moet vloeien. (begieten) In ’t begin van de R.K. werd ook door onderdompeling gedoopt. Men is tot besprenging overgegaan i.v.m. o.a. zieken, die te ernstig belemmerd waren.

II. De Reformatorische doopvisie:

De Heidelbergse Catachismus zegt het volgende., “Zal men ook de jonge kinderen dopen? Ja, want mitsdien zij zowel.als de volwassenen begrepen zijn in het verbond van God en Zijn Gemeente, en dat hun door christus bloed de verlossing van zonden, en de Heilige Geest, niet minder dan aan de volwassenen toegezegd wordt, zo moeten zij ook, door de doop, als door het teken des verbonds, in de christelijke kerk ingelijfd en van de kinderen der ongelovigen onderscheiden worden, gelijk in het oude Verbond of Testament door de besnijdenis geschied is, voor welke in het Nieuwe Verbond de doop ingezet is”.

De kerken die voortgekomen zijn uit de Reformatie leren:

dat het geloof de zaligheid brengt. (niet de doop)

dat het geloof een gave van is van God, die Hij verbondskinderen geeft.

dat het verbond zich uitstrekt over Abraham en zijn nageslacht.

dat het teken (zegel) de besnijdenis is (O.T.) of de doop (N.T.)

dat God binnen het verbond werkt van geslacht op geslacht. (Matth.19o.14; Luk.1:5; Hand.2,39; Hand.10:47,48; Hand.169.15-33; 1Cor.7:12-14; Col.2:11,12)

Zeer belangrijk bij dit standpunt is de motivatie die gegeven wordt vanuit de verbondsgedachte.

God sloot met Abraham een verbond.

gelovigen zijn kinderen van Abraham.

het verbond geldt voor ouders en kinderen.

teken voor oud verbond is de besnijdenis; voor het nieuwe verbond de doop.

De doop is een voortzetting van de besnijdenis omdat de Gemeente de voortzetting van Israël is.

Vraag: Wie wordt gedoopt? Antw: Kinderen van gelovige ouders, en volwassenen die nog niet gedoopt zijn.

Manier? Meestal door besprenging. De manier is van tweede belang.

Commentaar: Terecht zegt men dat alleen geloof ons kan behouden. Niet de doop zoals de R.K. Kerk leert. In dit proces zijn wij echter niet passief. Wij moeten ons vertrouwen op Christus stellen. (bekeren) Dat is een daad van de mens. Verder is er een duidelijke scheiding tussen het Oude en Nieuwe Verbond. (2Cor.3) (Instelling Avondmaal) Ook spreekt de Schrift niet over een zegel van de doop, maar de Heilige Geest is het zegel (waarmerk, onderpand) van het geloof. (Efz.1:14) Bovendien werkt God nu niet meer van geslacht op geslacht – zoals binnen het Oude Verbond – maar wordt deze geslachtslijn doorbroken en gaat het Evangelie naar alle volken. (Mt.28:19,20)

Verbondstheologie – verschillende soorten nageslacht Abraham – kinderdoop.

III. De Baptistische Doopvisie.

Binnen deze visie is de doop geen sacrament, maar een teken. De innerlijke geestelijke werkelijkheid (nl. geloot) wordt uiterlijk zichtbaar in de doop. Daarom worden ook uitsluitend gelovigen gedoopt. (geen ongelovigen zoals bij de R.K. Kerk, of babies van gelovige ouders, zoals bij de Reformatorische kerken). Definitie: De doop is een uiterlijk zichtbaar teken van een innerlijke geestelijke werkelijkheid. De doopkandidaat legt zelf getuigenis af van zijn/haar persoonlijk geloof. Hij laat zijn zonden afwassen (symbolisch uitgebeeld) en vereenzelvigt zich met de dood en opstanding van Jezus Christus.

Betekenis van de doop:

een vereenzelviging met Jezus christus. Een éénwording met Hem. (in Zijn dood, opstanding) Identificatie: Rom.6.¯3,4 1Cor.10:2

een getuigenis voor: – de gemeente (hierbij horen we nu – Hand.2:41) – de wereld (deze verzaken we, zweren we af) – de satan (we staan niet meer onder zijn heerschappij, maar we hebben een nieuwe Meester – Rom.6:6,7,12,14) – het eigen vlees (het oude eigen IK willen we voor dood verklaren – Gal.2:20) – een bede van een goed geweten tot God. 1Petr.3:21 – een teken van de afwassing van zonden. Hand.22:16 – een bekleed worden met Christus. Gal.3:27 – een daad v gehoorzheid-liefde/toewijding. Mt.28 Hd.10:48

Wat is nodig om gedoopt te worden? Eerst goed genoeg zijn? Min of meer zonder zonde? een bepaalde graag van heiligheid be reikt hebben? Neen! Antw: Je moet wel een kind van God zijn! Chisten = Is iem. die in Christus als zijn Verlosser gelooft (die Hem toebehoort) en ook het verlangen heeft om Hem te volgen. Discipelschap!

Vraag: Wie worden er gedoopt? Antw: alleen gelovigen. Hand.2:41; Hand.8:36,37; Hand.18:8

De waterdoop van iemand is Bijbels gezien pas geldig (gerechtvaardigd) als het gebaseerd is op persoonlijk geloof van de dopeling. Het geloof werd centraal gesteld alvorens men gedoopt werd. Mt.28; Marc.16:16; Hand.2:38-41; Hand.8:12,36.37; Hd.9w.18; Hd.10:2,44-48; Hd.16:14,15,30-34; Hd.18:8; Hd.19:1-6

Vraag: Hoe kan ik zeker weten een kind van God te zijn? Niet uit onszelf.-(verstand, gevoel, wil) ervaringen enz. Niet op grond wat anderen zeggen. MAAR op grond van het Woord van God! 1Joh.5:10-13; Joh.1:12,13; Joh.5:24.

In wiens naam wordt er gedoopt? In de naam van de Drieënige God en Jezus. Mt.28:19,20 Hand.2:38

Hoe werd er gedoopt? D.m.v. onderdompeling in water. Joh.3:23; Hand.8:38 (illustratie Zondvloed)

Door wie wordt men gedoopt? Een gelovige, onbelangrijk wie! 1 Cor.I:14

De Sacramentalistische doopvisie

Hier leert men, dat de wedergeboorte plaatsvindt door het water van de doop. Een aantal Bijbelteksten moet deze stelling bewijzen:

Marcus 16:15,16; Hand.3:38; Hand.22:16; Joh.3:5; Titus 3:5; 1 Petr.3:21; Gal.3:27

Bespreking van deze teksten:

Mark.16:15,16 Hier wordt niet gesproken over een oorzakelijk verband tussen het niet gedoopt zijn en het verloren gaan, aleen over het niet geloven en verloren gaan. Hand.2:38 Gezien de grondtekst is vergeving hier net zo zeer gebonden aan bekering als aan het dopen. Hand.22:16 Hier moet men de innerlijke werkelijkheid (afwassing van zonden) niet verwarren met de uiterlijke tekenen (doop). Gewoon water kan geen zonden wegwassen. Joh.3:5 Gaat het hier over de doop? Het woord wordt niet uitdrukkelijk genoemd. Titus 3:5 Het bad der wedergeboorte is niet de doop. Wedergeboorte is een geestelijk bad. 1 Petr.3:21 Hier is sprake van een tegenbeeld, d.w.z. datgene, wat staat tegenover de werkelijkheid, het eigenlijke. (Vergelijk de spiegel) Gal.3:27 Allereerst moet men hier denken aan de Geestes doop, pas dan aan water.

De Reformatorische doopvisie.

Deze visie leert dat kinderen van gelovige ouders gedoopt behoren te worden.

De volgende teksten moeten deze stelling kracht bijzetten: Matth.19:14; Luk.1:5; Hand.2:39; Hand.10:47,48J1 1 Cor.7:12-14; Hand.16:15,33; Col.2:11,12

Zeer belangrijk bij dit standpunt is de motivatie die gegeven wordt vanuit het verbond:

God sloot met Abraham een verbond.

gelovigen zijn kinderen van Abraham.

het verbond geldt voor ouders en kinderen.

teken voor het oude verbond is de besnijdenis; voor het nieuwe verbond de doop.

Bespreking van de teksten:

Matth.19:14 Hier wordt niet uitdrukkelijk over de doop gesproken. Luk.1:5 Ook deze tekst spreekt niet over de doop. Hand.2:39 Er wordt hier gesproken over personen die de Heer zal roepen. Er klinkt een oproep tot bekering. Huw kinderen” kan beter verstaan worden als uw nageslacht. Maar om hier het besprengen van zuigelingen uit te verklaren, lijkt mij een spitsvondigheid. Hand.10:47 Men neemt aan dat hier ook wel kinderen bij geweest zijn, die gedoopt werden. Het staat er echter niet. Het is dan ook bedenkelijk om een hele theorie te bouwen op iets wat er niet staat. Temeer daar gezegd wordt, dat allen eerst de Geest ontvingen, op geloof, alvorens ze gedoopt werden. 1 Cor.7:12-14 Ook hier komt dopen niet voor. Er wordt ook niet gezegd dat de ongelovige man en de ongelovige kinderen behouden zijn. Hand.16:15,33 Lydia geloofde. Zij en haar huis werden gedoopt. Het is gewaagd om daaruit de conclusie trekken dat er zuigelingen bijgeweest zijn, die ook gedoopt werden.T.a.v. de gevangenbewaarder wordt in vs. 34 gezegd, dat niet alleen hij, maar allen tot geloof gekomen waren. Dat persoonlijke geloof kon bij zuigelingen niet aanwezig zijn. Col.2:11,12 Deze tekst spreekt van de besnijdenis van het hart, d.w.z. een geestelijke realiteit. Hier is noch een voorbeeld, noch een gebod van kinderdoop.

0 notes