Werkeloos toezien als extremisten de macht grijpen

Soms zou je willen dat je Duitser was. Maar liefst 35.000 inwoners van Frankfurt am Main trotseerden op zaterdag 30 januari de winterkou om in het hartje van de stad, de Römerberg, te betogen tegen rechts-extremisme. Daags tevoren waren dat er 50.000 in Hamburg geweest. In totaal gingen in tientallen Duitse steden dezer dagen honderdduizenden de straat op om te laten zien dat zij de liberale…

View On WordPress

Parkeren aan de Mauritsweg, 7-14 augustus 1969.

Maurits van Oranje (Dillenburg, 14 november 1567 – Den Haag, 23 april 1625), prins van Oranje en graaf van Nassau was stadhouder en legeraanvoerder van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Tot hij in 1618 de titel prins van Oranje erfde van zijn halfbroer Filips Willem, werd hij Maurits van Nassau genoemd.

Maurits bracht zijn jeugd deels door op slot Dillenburg waar zijn oom Jan van Nassau hem opvoedde. Zijn vader Willem van Oranje kon dat niet op zich nemen omdat hij destijds in de Nederlanden was om de Opstand tegen Spanje te leiden. Na opleidingen in Heidelberg en Leiden werd Maurits op zijn achttiende verjaardag stadhouder van Holland en Zeeland. Hij bracht twee jaar door in het Staatse leger voordat hij het opperbevel kreeg. Maurits werd in 1590 stadhouder over de provincies Gelderland, Overijssel en Utrecht.

Als kapitein-generaal voerde hij het leger aan tegen Spanje. Gedurende de Tien Jaren van 1588 tot 1598 behaalde hij onder het politieke leiderschap van de landsadvocaat Johan van Oldenbarnevelt vele overwinningen. Het was een keerpunt in de oorlog en de Spanjaarden werden uit het noorden en oosten van de Republiek verdreven. Op militair gebied was dit succes mede te danken aan de hervormingen die Maurits samen met de Friese stadhouder Willem Lodewijk in het leger doorvoerde. De goede samenwerking met Van Oldenbarnevelt kreeg een deuk toen Maurits tijdens een expeditie op een Spaans leger stuitte: de Slag bij Nieuwpoort. Tijdens het Twaalfjarig Bestand brak er een religieus conflict uit in de Republiek en koos Maurits de kant van de orthodoxe calvinisten (Gomaristen), waarmee hij recht tegenover Van Oldenbarnevelt kwam te staan, met uiteindelijk een machtsovername en de onthoofding van de landsadvocaat tot gevolg. De jaren erna ging het land zowel op bestuurlijk als op militair gebied achteruit. Op 23 april 1625 stierf Maurits in Den Haag.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

2019

Oproep aan Bisschop Choennie: help ons, wij de armen, wij de vertrapten en wij de verlatenen

Het is hartverwarmend om te horen dat u als religieuze leider en met u, CCK en IRIS als organisaties, zo begaan en betrokken bent met het lot van de burgers van Suriname en met het land Suriname. U voegt daad bij het woord van het volkslied van Suriname dat begint met God, zij met ons. Jullie geestelijke leiders vragen God om met ons te zijn en daar ZOU iedereen blij mee moeten zijn. Ik zei "zou"  want de hoofdvraag die ons nu bezighoudt na het lezen van uw oproep en het beluisteren van uw interview is: "bent u werkelijk bezorgd over het lot van het VOLK en het LAND of bent u bezorgd over een selectief deel van de samenleving en hun belangen?" Dit twijfelen over uw bezorgdheid heeft u zelf gecreëerd en wellicht dat u daarop aan de hand van enkele vragen van mij kan reageren en ons helderheid daarin kan verschaffen. Voor de vragen zie bijlage. Woord vooraf Ik heb respect voor het geloof. Ik ben zelf gelovig, belijdend moslim en daarom wil ik graag enkele punten als "disclaimer" vooropgesteld hebben: 1. De discussie gaat niet en moet niet gaan over het geloof, dus het woord van God moet hier niet ter discussie staan. Wat wel ter discussie staat is de rol van de voormannen en de geestelijke leiders. 2. Ik ben minder een lijdzame volger van geestelijke voormannen want die zijn geen heiligen. Immers, die zijn dus net als iedereen aardse zondaren die ook "scherp" bij de les gehouden moeten worden. Ik word daarin geleid door een van mijn favoriete verzen uit de Koran en die luidt als volgt "wees eerlijk en rechtvaardig EN spoor elkaar aan om eerlijk en rechtvaardig te zijn". Dus als ik niet aanspoor, dan bega ik dus ook evenveel zonde als zelf oneerlijk te zijn. Vandaar dat u mij regelmatig in de media aantreft met een hele kritische houding en hopelijk gaat u mijn oproep aan u nu beter begrijpen. En anders vraagt het ook aan uw collega van IRIS, prof. dr. Bipat, die ook voorzitter is van een grote moslim koepel in Suriname, over de vers waar ik het over heb, maar die ik kennelijk ook moet aansporen. 3. Orde en rust in het land is wat iedereen wil en/of moet willen dus daarover geen aanvullende discussie. In het Engels zeggen ze "go without say" Alle vragen, opmerkingen en bedenkingen zijn voortgekomen naar aanleiding van uw oproep (zie bijlage) en uw interview bij radio Cariba FM op zondag 11 februari (zie, youtube). Wat heeft u eigenlijk gezegd In de oproep zegt u een paar dingen die ik hier zal samenvatten en zoveel mogelijk zal citeren: 1. U bent bezorgd dat de regering gedwongen wordt vroegtijdig af te treden 2. U bent bezorgd dat het vonnis van 20 december 2023 tegen Bouterse c.s. niet nageleefd wordt 3. U bent bezorgd dat de rechtstaat onder druk staat 4. U bent bezorgd dat er niet weer een machtsovername zoals in 1980 plaatsvindt 5. U heeft heel zorgvuldig intern met uw adviseurs en juristen de tekst opgesteld 6. U vertegenwoordigt samen met IRIS en CCK ongeveer 90% van de samenleving Dus het gaat om het volgende: u heeft vanwege uw bezorgdheid gekozen om de hele samenleving op te roepen om orde en rust te bewaren en de regering alle ruimte te geven om rustig de 5 jaren af te maken, zodat het vonnis van 20 december uitgevoerd kan worden. Dat zijn 3 verschillende zaken Bisschop en ik splits ze graag even op in de volgende punten: a. Rust en orde in het land b. Regering rustig de ruimte bieden om de 5 regeerjaren af te maken c. Vonnis van 20 december moet uitgevoerd worden U heeft gekozen om deze 3 punten aan elkaar te knopen en tot uw missie te maken, omdat u kennelijk begaan bent met het lot van Surinamers en het land Suriname. En daarbij heeft u CCK en IRIS meegenomen en daarna bijna alle organisaties willen betrekken zoals Vereniging van Medici, Unie van Vrouwen, Orde van Advocaten, Vereniging van Journalisten, Organisatie voor Gerechtigheid en Vrede, Surinaamse Federatie van Belastingadviseurs. Bezorgdheid van het volk Wij het volk, wij de armen, wij de vertrapten en wij de verlatenen zijn niet bezorgd waar u over bezorgd lijkt te zijn en waar u voor oproept, maar wij zijn bezorgd over uw selectieve bezorgdheid en uw meten met 2 maten. Mogelijke machtsovername, geen uitvoer van het vonnis zijn dan niets vergeleken met de schok die u ons heeft bezorgd door de inkijk die wij in uw opvatting, houding en agenda hebben gekregen. U heeft ons in meer beroering gebracht en meer onheil gebracht dan heil. Bisschop, uw bezorgdheid in combinatie met uw oproep doet zoveel vragen rijzen en doet veel wenkbrauwen fronsen. Die vragen staan in de bijlage. Onze bezorgdheid is wat u laat zien met uw houding Bisschop en onze bezorgdheid is niet de militairen van 1980, niet het december proces en niet het vroegtijdig uitschrijven van verkiezingen. Wij zijn in opperste beroering om te zien dat onze geestelijke leiders kennelijk en met nadruk kennelijk een eigen verborgen agenda op na houden. Deze stelling wordt duidelijker als u de vragen die ik heb samengevat in de bijlage ziet. Onze bezorgdheid is dat het land nu helemaal verloederd is als wij zien dat onze geestelijke leiders, die 90% van de samenleving menen te vertegenwoordigen tot zo’n houding zijn gekomen waarbij ontdekken dat ze over 1 nacht ijs zijn gegaan, maar goed over alle woorden hebben nagedacht en door adviseurs hebben laten ondersteunen. Dus de geestelijke leiders hebben de oproep heel bewust en goed voorbereid uitgevoerd. Dat is dus goed doordacht. Dat wil zeggen dat uw houding goed georkestreerd is. Wij zijn nu extra benieuwd naar wie nog meer meedoet met u bisschop? Is Bipat net zo diep betrokken? Zijn CCK en IRIS ook zo diep betrokken bij uw rol en houding bisschop? Dat politici in Suriname onbetrouwbaar handelen, het volk regelmatig bedonderen ook na het afleggen van een eed uit handen van hun geestelijke leiders en dat ze vaak dubbele agenda’s hebben was genoegzaam bekend. De gang naar de kerk, moskee en mandir was in die verdorven wereld de veilige vluchthaven om recht en rechtvaardigheid te zoeken bij onze Heer onder begeleiding van de vertrouwde geestelijke leiders. Dit laatste strohalm heeft u nu weggeslagen. Wij het volk, de vertrapten en wij de verlatenen zijn hierover bezorgd. U heeft heel veel verdenkingen op u geladen. Waarop is deze verdenking dan gebaseerd? Lees de vragen in de bijlage. Een inkijk in de vragen Ik moest het in een bijlage zetten, want anders wordt het artikel te lang. In het kort komt het op het volgende neer: 1. U meet met 2 maten 2. U bent niet begaan met het lot van de armen, verdrukten en met het volk, maar u bent alleen begaan met een selecte groep mensen 3. U lijkt alleen geïnteresseerd te zijn in bestraffing van Bouterse 4. U lijkt deze regering te steunen in hun "foute handelingen" en hun te willen beschermen 5. U lijkt de positie van de kerk en de autoriteit van Bisschop te willen gebruiken of misbruiken voor uw persoonlijke voorkeur, vete en belangen Allemaal stevige aantijgingen. Ik onderbouw het in de bijlage. Zegt u mij dan a.u.b. wat niet klopt van wat ik stel. Wij zijn nu pas diep en diep gevallen, nu als de geestelijke leiders openlijk met een foute agenda bezig zijn en onbetrouwbaar zijn geworden. Dat baart ons zorgen. Wie gaat nu een oproep doen om ons te redden? Moge de Here ons hierin leiden. "Wees eerlijk en rechtvaardig EN spoor elkaar aan om eerlijk en rechtvaardig te zijn" Hikmat Mahawat Khan PS. Deze discussie moet niet gaan over het verdriet van de nabestaanden van de 8 december slachtoffers en/of de belangen van de veroordeelden.   Read the full article

Taliban willen streng-islamitische sharia invoeren in Afghanistan | Machtsovername Afghanistan | NU.nl

Amnesty op de bres voor Brahim Saadoun en twee Britten

Amnesty op de bres voor Brahim Saadoun en twee Britten

Brahim Saadoun en twee Britten werden afgelopen donderdag ter dood veroordeeld door het ‘Hooggerechtshof van de Volksrepubliek Donetsk’. ”Ze werden veroordeeld omdat ze buitenlandse huursoldaten waren en vanwege ‘acties gericht op de gewelddadige machtsovername en omverwerping van de constitutionele orde van de Volksrepubliek Donetsk. De drie namen deel aan de gevechten tegen Rusland als lid van…

View On WordPress

Klassenstrijd

KLASSENSTRIJD Ernst Niekisch, 1932 Inleiding Inleidend op de historische tekst die de Duitse nationaal-revolutionair Ernst Niekisch naliet, is het noodzakelijk de betrekkelijk onbekende figuur van Niekisch te belichten. De periode waarin hij zijn belangrijkste werk verrichtte, het Interbellum, wordt in Duitsland volledig overschaduwd door de opkomst van het nationaal-socialisme, de diepgaande sociaaleconomische crisis en de gevolgen van het voor Duitsland zeer vernederende Versailles-pact. Dit tijdskader moet steeds in het achterhoofd gehouden worden. Niettemin reikt Niekisch een aantal perspectieven aan die weliswaar hertaald naar een ander tijdperk verrassend actueel of bruikbaar lijken. In deze tekst staat het principe van politieke klassenstrijd centraal, als middel tot het bekomen van nationale vrijheid. De overwinning in de klassenstrijd wordt behaald door het terzelfdertijd succesvol afsluiten van de nationale strijd. Wij verwijzen hiervoor naar de fase van het huidige geglobaliseerde kapitalisme met de tegenstelling tussen de nationaal denkende werkende klasse en een kosmopolitische financiële elite die slechts dat vaderland kent waar het geld het meeste opbrengt. Voor de Zannekinbond is de Belgische staat een constructie ten dienste van deze kosmopolitische financiële elite, ten nadele van de nationale vrijheid en het welzijn van de Vlaamse en Waalse werkende klasse. De Europese Unie is een constructie ten dienste van deze kosmopolitische financiële elite, ten nadele van de volkeren van Europa en hun vrijheid. Een hernieuwde klassenstrijd én terzelfdertijd volksnationale bevrijdingsstrijd dringt zich op…? Wie was Ernst Niekisch? Ernst Niekisch, geboren in 1889, was een voormalig radicaal socialist en lid van de Beierse Radenrepubliek in 1918/1919. Hij ontwikkelde in de jaren twintig van de vorige eeuw een nationaal-revolutionaire visie, waarin Duits-nationale en socialistische doelstellingen gecombineerd werden onder de noemer “nationaal-bolsjevisme”. Niekisch publiceerde het tijdschrift Widerstand (Verzet) vanaf 1926/27 tot aan het publicatieverbod eind 1934. Rond dit tijdschrift en haar intellectuele kring vormde zich een groep revolutionairen die zich fel zouden afzetten tegen het Hitlerregime. De betrekkelijk heterogene groep had contacten met sociaaldemocraten, communisten en vakbondsleden, maar ook met oppositionele leden van het leger, de politie en zelfs de Duitse geestelijkheid. Niekisch was daarnaast lid van ARPLAN, een vereniging ter studie van de Russische planeconomie, waar ook Karl Wittfogel, Ernst Jünger, Georg Lukacs en Friedrich Hielscher (onder wiens auspiciën Niekisch in 1932 een bezoek aan de USSR bracht) toe behoorden. Voor de stevig anti-Westerse Widerstand groep was toenadering tot de Sovjet-Unie fundamenteel, één van de slogans van de beweging was “Sparta – Potsdam – Moskou”. In 1932, hetzelfde jaar als de onderstaande tekst, gaf Niekisch via de Widerstand-kring zijn meer bekende pamflet ‘Hitler – Een Duitse verdoemenis’ uit waarin hij Hitler en zijn NSDAP fel bekritiseert. In de zomer van 1933 verbleef Niekisch korte tijd in Vlaanderen. In Gent ontmoette hij August Borms, op dat moment populair voorman van de Vlaamse Beweging, en waarschuwde hem (en anderen) voor het naziregime. Had men geluisterd, was de Vlaamse ontvoogdingsstrijd allicht een groot drama bespaard gebleven… Vooral na de machtsovername door de nationaalsocialisten in 1933 werd de Widerstand-kring een magneet voor nationaal-revolutionair verzet tegen het naziregime. Een poging om een anti-Hitlerfront te vormen via contacten met o.a. de naar de KPD overgelopen Reichswehr-officier Scheringer, mislukte. Niekisch had ook grote invloed op Nikolaus von Halem, die in 1934 samen met Beppo Römer een plan uitwerkte om Hitler om te brengen. Het leidde tot hun arrestatie en jarenlange internering in Dachau… Niekisch werd op 22 maart 1937 gearresteerd vanwege zijn onvermoeibaar gepubliceerde kritiek op het Derde Rijk. In januari 1939 luidde het verdict van het Volksgerechtshof: levenslange hechtenis wegens “literair hoogverraad”. Ernst Niekisch werd in 1945 in slechte gezondheid door het Rode Leger bevrijd uit de gevangenis van Brandenburg-Görden. Na de Tweede Wereldoorlog bleef hij aanvankelijk in de DDR, werd lid van de SED en gaf als socioloog les aan de Humboldt-universiteit. In 1953 trekt hij zich uit de Oost-Duitse politiek terug als gevolg van de onderdrukking van de arbeidersopstand. 10 jaar later beëindigt hij zijn SED-lidmaatschap na kritiek op het DDR-bestuur en verhuist naar West-Berlijn. De Koude Oorlog die Duitsland zo sterk heeft verdeeld, in twee door de grootmachten bezette en gecontroleerde delen, deed Niekisch besluiten dat men “in Duitsland alleen de keuze heeft om Amerikaans of Russisch te zijn. Wie vastberaden zijn eigen Duitse positie wil behouden, zal vroeg of laat in een hopeloos isolement terechtkomen.” In een ongepubliceerd manuscript pleitte hij kort voor zijn overlijden ervoor, om de naam van de socialistische DDR te wijzigen in Pruisen als symbool van verzet tegen verwestersing. Niekisch kreeg tot lang na zijn dood in 1967 nooit volwaardige erkenning voor zijn strijd tegen het Hitlerregime... De reden hiervoor is dat Niekisch een omstreden figuur is, en dit om twee redenen: ten eerste bevat zijn uitgebreide werk –weliswaar in een relatief beperkt aantal gevallen- een aantal antisemitische uitlatingen. Niekisch was op dat vlak helaas een kind van zijn tijd, antisemitische uitspraken waren tijdens het Interbellum zeker niet enkel voorbehouden aan nazi’s maar kwamen ook ter (radicale) linkerzijde regelmatig voor, met inbegrip van de USSR. Ten tweede was zijn democratiebegrip en zijn visie op politiek bestuur op zijn zachtst gezegd moeilijk verenigbaar met de demo-liberale Westerse visie. Maar dat waren de Oost-Europese regimes die zich op het marxisme beriepen evenmin en de vraag moet meer en meer worden gesteld of dit Westers liberale systeem wel zo zaligmakend is als de herauten ervan willen doen geloven…? Ondanks de antisemitische smet op zijn blazoen, menen wij dat Ernst Niekisch tekende voor een aantal interessante gedachten en publicaties, en het daarom niet verdient om vergeten te worden in de donkere kelders van de geschiedenis. ------------------------------------------ KLASSENSTRIJD (bron: Niekisch E., Widerstand. Sinus-Verlag, Edition d – Band 3, 1982, pp.165-171) 1. Het verschil tussen klassen en de tegenstelling tussen hen om objectieve redenen is een realiteit die onvermijdelijk gebaseerd is op de specifieke kenmerken van de menselijke natuur, de omstandigheden van de menselijke samenleving en haar structuur. In de tijd van de "organische samenleving" ging de klassentegenstelling schuil achter de spanningen die nooit verdwenen zijn tussen de verschillende standen. Rijk en arm, hoog en laag, machtig en zwak, nobel en gemeen, vrij en afhankelijk, meester en dienaar, werkgever en werknemer, maar ook edelman en burger zijn lang niet alleen polariteiten binnen een harmonieus geheel die elkaar aanvullen; het zijn explosieve krachten die de maatschappelijke structuur moet temmen en waartegen ze zich voortdurend moet verdedigen. Wanneer het gevoel van klassentegenstelling toeneemt tot de vastberadenheid om deze uit te vechten, dan verandert klassentegenstelling in klassenstrijd. Klassentegenstelling is een bestaand feit dat buiten de menselijke wil ligt; klassenstrijd is een bewuste intensivering van het antagonisme, die alleen door de menselijke wil geproduceerd wordt. Men vindt de klassentegenstelling, men organiseert de klassenstrijd. De klassentegenstelling is een staat, de klassenstrijd een mobilisatie. Klassentegenstelling is het lot, klassenstrijd is opstand tegen het lot. De klassenindeling is verticaal; deze gaat van onder naar boven. Beneden draagt men lasten; de druk van het geheel rust erop. Hoe meer men naar boven klimt, hoe "luchtiger" men is, hoe vrijer men zich kan bewegen, hoe hoger men zijn hoofd en schouders kan strekken. Het uitzicht van onder naar boven is wezenlijk anders dan dat van boven naar beneden. Er is niets beneden dat benijdenswaardig zou zijn voor degene die erboven staat. Degene die boven is heeft geen reden om "jaloers" te zijn op degene die onder hem is; hij geniet van zijn hoogte, zijn "sublimiteit", net zo vaak als zijn oog naar beneden valt. Degene boven, daarentegen, die van onderaf wordt bekeken, verschijnt als de betere, de gelukkigere partij. Men wordt ervan uitgesloten door eronder te zitten: men lijdt en benijdt dus. Het is dus begrijpelijk dat de wil tot klassenstrijd altijd onderaan ontvlamt. Wie boven is, vindt het bestaan van de wereldorde afhankelijk van het feit dat hij zijn verheven plaats niet verliest; wie begunstigd wordt, gelooft altijd dat hij dat terecht is. In het kader van de klassenstrijd staat hij aan de zonnige kant; er is geen impuls om de posities van de donkere kant met een vechtlust te veroveren. De klassenstrijd is gericht op het voorrecht om aan de top te staan; wie aan de top staat, loopt het risico te worden neergehaald zodra de klassenstrijd is opgelaaid. Dus al degenen die aan de top staan hebben goede redenen om de klassenstrijd als heiligschennis en boosaardigheid te bestempelen. Het is goed om aan de top te staan; om zich daar veilig te voelen, is het nodig dat degenen die van onderaf komen zich met dezelfde voldoening thuis voelen in de diepte onderaan. De klassenstrijd is als een aardbeving; de grond waarop men zich heeft gevestigd davert. De klassenstrijd wordt verbannen als een wereldkwaad: hierover bestaat algemene overeenstemming aan de top. Als er ook algemene overeenstemming zou zijn aan de onderkant, zou de klassenstrijd worden geëlimineerd; wie aan de top staat hoeft dan nooit bang te zijn dat hij wordt neergehaald. Maar er is geen algemene instemming aan de onderkant. Er is een verleiding om naar boven te dringen; zij die niets te verliezen hebben dan hun ketenen, proberen altijd alles te winnen. Dus het geluid van de klassenstrijd wordt nooit tot zwijgen gebracht. 2. Het marxisme beweert dat de drijvende kracht van de geschiedenis de klassenstrijd is; de geschiedenis is "niets anders dan de geschiedenis van de klassenstrijd". Het is zelf historisch de meest omvattende onderneming om het klassenbewustzijn van de lagere klassen op wereldschaal aan te scherpen en te doordrenken met het fanatisme van de wil tot klassenstrijd. Haar interpretatie van de geschiedenis is een van de middelen om de wil van de klassenstrijd te stimuleren: het verklaart de geschiedenis zoals het de geschiedenis wil maken. Reeds zeventig jaar lang is de Duitse arbeider opgeleid tot klassenbewustzijn, hij is klaargestoomd voor de klassenstrijd. Er is geen enkele arbeider in de hele wereld wiens bewustzijn van klassenstrijd meer is getraind, wiens wil om klassenstrijd te voeren sterker is gedrild. Toch heeft de Duitse arbeider tot op de dag van vandaag de revolutie van de proletarische klasse nog niet gewaagd. 1918 was slechts een ineenstorting: coalitiepolitiek en wat volgde was geen klassenstrijd maar een lakeiendienst voor de burgerlijke orde, zoals niet alleen blijkt uit de gezette stappen waarmee de schandalige zelfvernietiging van rechten van de arbeider momenteel wordt bevestigd. Het proletarische idee van de klassenstrijd heeft in Duitsland tot op de dag van vandaag geen enkele historisch scheppende kracht ontwikkeld. 3. De opstand van de Franse bourgeoisie tegen de feodale sociale orde in 1789 was klassenstrijd. Onder de opvolgers van Lodewijk XIV was de grote wereldpositie van Frankrijk geleidelijk aan afgenomen. Frankrijk verloor zijn Amerikaanse rijk. Het werd in Europa ingehaald door Pruisen en Oostenrijk. De staatsschuld verlamde het vermogen om te bewegen in het buitenlands beleid. De heersende feodale klasse verspilde een glorieuze historische erfenis; ze was op weg om Frankrijk in een totale ondergang te storten. Het was een slechte zaakwaarnemer van de nationale levensbehoeften geworden. Was er een betere bewaarder van deze levensnoodzaken? De bourgeoisie beweerde het te zijn. De emigranten die vanuit Koblenz het buitenland op verraderlijke wijze tegen Frankrijk opzetten, hebben deze bewering vervolgens bevestigd (*). De bourgeoisie verjaagde de adel uit klassenstrijdinstincten. Maar ze verdiende te worden verjaagd om redenen van nationale politiek. De beroering was veel meer dan een sociale gebeurtenis: het idee van de klassenstrijd is hier samengesmolten met een vurige nationale pathos. De Franse burger redde zijn vaderland van het achterlijke Europa door zijn koning en zijn adel te onthoofden. De omverwerping van de sociale orde bracht hem rijke sociale verworvenheden. Maar deze omverwerping had een nationale functie vervuld. De bourgeoisklassenstrijd was de vorm waarin, onder de gegeven omstandigheden, de nationale strijd van Frankrijk voor zelfverbetering op eigen kracht met succes kon plaatsvinden. De klassenstrijd was een middel van nationale strijd. De nationale strijd, niet de klassenstrijd, gaf de uiteindelijke betekenis aan het gebeuren. De klassentegenstelling werd verhit tot klassenstrijd, zodat ze een politieke drijfveer kon worden en een nationale noodzaak kon vervullen. De Franse bourgeoisie werd de heersende klasse omdat haar klassenstrijd zich had onderworpen aan de wettigheid van het politieke en nationale bestaan van Frankrijk. De klassenstrijd van de Franse Revolutie putte zijn eigenlijke inhoud niet uit. Omdat de Franse bourgeoisie de nationale en politieke macht van Frankrijk herstelde, nam ze ook sociaal leiderschap op zich: ze bleef zegevierend in de klassenstrijd omdat ze de nationale strijd met succes had afgesloten. Zoals de Franse bourgeoisie Frankrijk redde van de politieke onmacht, zo redde de Russische arbeider Rusland van de ondergang van verscheuring en kolonisatie. De Russische feodale en burgerlijke bovenklasse had samengezworen met de vijanden van het land; ze zouden de nationale onafhankelijkheid en integriteit hebben opgegeven als ze garanties hadden gekregen voor het behoud van hun bevoorrechte positie. Zo werd het bestaan van de hogere klassen eenvoudigweg een bedreiging voor Rusland; als Rusland onafhankelijk en in vrijheid van buitenlands beleid wilde blijven bestaan, moesten die klassen worden vernietigd. Ze waren agenten en bondgenoten van de westerse mogendheden; de verdediging van hun klasse-privileges was landverraad. Daarom hebben ze het lot van de verraders ondergaan. Het eeuwige Rusland was bij de partizanen, was bij de regimenten van de revolutionaire arbeiders; de aangestelde vertrouweling was van de ene op de andere dag Lenin geworden. Het idee van de klassenstrijd zou niet de kracht hebben gehad om te ontbranden als het niet geladen was met het dynamiet van de nationale missie. Het idee van de klassenstrijd had tot dan toe zeker bestaan; maar het was saai en zonder momentum; het zou enkel op wat gebalk uitdraaien. Het werd een schietpartij, die het vermolmde elimineerde en de onverwoestbare substantie verteerde op het moment dat het die nationale missie overnam waarvoor het uur van de grootste Russische behoefte een gehoorzaam en opofferend middel zocht. Ook de Russische Revolutie was een nationale revolutie. De wil tot klassenstrijd van de Russische arbeider had zijn politieke functie: het was de soldatenmoraal die de arbeider op de been bracht zodra hij werd opgeroepen om wereldgeschiedenis te schrijven. 4. Het bijzondere aan de Duitse klassenbewuste arbeidersbevolking is dat zij aanhoudend die nationale pathos vermijdt; dit geldt zowel voor de sociaaldemocraten als voor de communisten. Het verstijft zich op zijn klassenstrijdegoïsme; de bredere nationale horizon beangstigt haar. Sinds 1918 ervaart ze dat het klassenbewustzijn, dat zich dogmatisch strikt tot zichzelf beperkt, politiek gezien volstrekt niet te ondersteunen is. Het heeft geen politiek gewicht op zich; als het weigert een hefboom te zijn voor nationale zaken, kan het niet als actieve kracht in de loop van de gebeurtenissen ingrijpen. De sociaaldemocratie en de communistische partij zijn geen levende wezens; het ontbreekt hen aan het charisma om de politieke ruimte van Duitsland binnen te dringen. De sociaaldemocratische klassenstrijd werd een holle frase; ze schudde de Duitse bourgeoisie niet door elkaar en voor zover ze zich probeerde te vertalen in de politiek, werd ze een element van vriendjespolitiek van de Franse buitenlandse politiek. De communistisch getinte klassenstrijd werd daarentegen in een zinloos lawaai weggerukt. Het streefde ernaar een uitloper te zijn van de Russische wereldrevolutie; maar omdat het geen instrument kon zijn van de fanatieke vurigheid van het Russische nationalisme op Duitse bodem, bleef het een zeer lege, oncreatieve aangelegenheid. Het burgerlijke karakter van de orde van Versailles is ronduit een uitdaging voor de Duitse arbeider om zijn klassenstrijd met het Duitse vrijheidsstreven te laten versmelten. De sociaaldemocratie blijft in het licht van deze uitdaging in een trage stilte. Het Duitse communisme voelt zich af en toe geïrriteerd door deze uitdaging, maar het meest extreme wat het durfde te doen was wat tactisch sleutelen aan de Duitse wil tot vrijheid. Ook dat is voorbij; ondertussen heeft het zich teruggetrokken in zijn even zuivere als dode klassenegoïsme. Het feit dat de wil van de Duitse arbeider om de klassenstrijd te voeren ontoegankelijk blijkt voor de nationale pathos stelt de sociale macht van de Duitse bourgeoisie betrouwbaarder dan wat dan ook veilig, begunstigt de restauratie en bevordert het fascisme. De Duitse bovenlaag speelt onder één hoedje met buitenlandse vijanden; zij sluit een pact met Versailles, zoals de Russische bovenlaag een pact had willen sluiten met Frankrijk, Engeland, Japan en Amerika. Het verplaatst zijn kapitaal naar het buitenland; door middel van internationaal vertrouwen en schuld levert het de Duitse economie over aan kwaadwillige buren. Haar beleid van vervulling is een beleid van voortdurende zelfverloochening. Het heeft geen moreel recht meer om daar nog te zijn. Maar er is niemand die er een einde aan kan maken in het belang van Duitsland. Het kon alleen gebeuren door een klassenstrijd waarvan de echte drijvende kracht de stormachtige adem van de Duitse passie voor vrijheid zou zijn. Het idee van de klassenstrijd alleen geeft de Duitse arbeider niet de bevoegdheid om dat te doen; zijn adem, zoals hij zelf voelt, is helemaal niet voldoende voor zo'n historische taak. Deze nationale taak blijft dus onvoldaan. Zo kan de Duitse burgerlijke orde haar systeem van herverzekering met de orde van Versailles steeds verder ontwikkelen. Zo zakt Duitsland steeds dieper weg in de Franse overheersing. Dit is de hopeloosheid van de Duitse situatie: dat het verband tussen de proletarische strijdlust en het nationale pathos niet als een zeer elementair proces heeft plaatsgevonden. De wil tot klassenstrijd, die aandacht besteedt aan zijn zuiverheid en echtheid, bevrijdt niet eens de sociale klasse die het cultiveert. De klassenstrijd als politiek orgaan en als drager van de nationale levenswil bevrijdt de volkeren.  --------------------- (*) Niekisch bedoelt hier de Franse royalistische krachten onder aansturing van de broers van Lodewijk XVI die naar Koblenz waren gevlucht ten gevolge van de Franse Revolutie. Vanuit o.a. Duitsland probeerden zij een emigrantenleger op de been te brengen om een royalistisch gezinde invasie op Frankrijk uit te voeren. Dit versterkte het voornemen van de Franse Nationale Vergadering om met een ultimatum het conflict met Pruisen en Oostenrijk op te zoeken en mondde in april 1792 uit in oorlog. Read the full article

Azerbeidzjan

Azerbeidzjan betekent letterlijk het land van vuur. Geen wonder als je ziet hoeveel gas en olie het land rijk is (rijk mag je letterlijk nemen, ze zijn stinkend rijk geworden door hun uitvoer van olie).

Azerbeidzjan is in het verleden slachtoffer van haar zijn eigen succes geweest. Zo vond in 1918 heeft een etnische zuiveringsoperatie plaats ten tijde van de communistische machtsovername. Er zouden 12.000 mensen zijn omgebracht tijdens dit gebeuren. Ook heeft Azerbeidzjan lange tijd onder het juk van de Sovjets geleden, de onderdrukkingsactie van 1990 (Zwarte Januari) staat nog vers gegrift in het collectieve geheugen van dit land. Na de onafhankelijkheid in 1991 heeft Bakoe ingezet op de ontwikkeling van  een zeer moderne skyline en moderne architectuur. Dat alles vloeit echter perfect samen met de oude islamitische bouwcultuur van de oude stadsdelen en de communistische bouwstijl die we uit Moskou of Warschau kennen.

Bakoe (hoofdstad)

Dit is de perfecte mix van 'modern meets ancient'. Ze zijn gek op avant garde architectuur en het lijkt dat de sky the limit is. Het eerste wat de bezoeker in het oog spreekt zijn natuurlijk “the flaming towers”. Ze doen hun naam van 'het land van vuur' hier alle eer mee aan. In de avond geven deze torens een lichtspel. Echt heel mooi gebracht. Baku is een havenstad en ligt in een mooie natuurlijke baai. Vanaf de promenade aan de baai kun je je blik laten glijden over de stad. Je oog valt niet alleen op de moderne gebouwen maar ook de oude gebouwen. De oude gebouwen staan nog statisch in het stadscentrum. Maak een wandeling langs heen de promenade aan de baai en dan richting de oude stad. Bezoek zeker de archeologische site in het midden van de oude stad, loop langsheen de maagdentoren en de oude stadsmuren, en ga verder met een bezoek aan het paleis van Shirvanshah. Een ander architecturaal wondertje dat je volgens mij zeker moet bezoeken is het Heydar Aliyev cultuurcentrum, een stukje buiten het centrum.

Azerbeidzjan was een belangrijke plaats op de zijderoute. Ze heeft daar de dag van vandaag nog steeds vele invloeden van. Een mooi voorbeeld zijn de zijden tapijten die ze hier vervaardigden. De mensen hier waren absoluut meester in het vervaardigen van tapijten. Een bezoek aan het tapijtenmuseum is dan ook een aanrader. Het museum stelt een opgerold tapijt voor (vond ik wel clever !). 

Neem zeker ook de kabelbaan richting de Flaming Towers. Vlak aan de uitgang van de kabelbaan staan een monument, een moskee, graven en een park voor de slachtoffers van Zwarte Januari, de onderdrukkingsactie uitgevoerd door de sovjets, en voor de oorlog met Armenië over Nagorno-Karabach. Zeker niet snel aan voorbij gaan want is zeker interessant en leerzaam.

Ook de formule 1 vindt plaats in Baku en het lijkt wel alsof ze hier door bezeten zijn. 6 maanden voor het plaatsvinden van de race begint men al aan het parcours. Overal worden hekken geplaatst en allerlei podia (voor god weet wat!!) gebouwd. Alles wordt hier minder - tot ontoegankelijk door. Het parcours neemt de halve stad in bezit, echt vervelend als je een citytrip hebt gepland en niet van F1 houdt zoals ik. Je moet vaak heel ver omlopen om ergens via een tijdelijke brug over het parcours te gaan.

Een interessante dagtrip is zeker een bezoek aan Gobustan, een prehistorische site in de buurt. Je kan de bus nemen tot bijna aan de ingang van het Gobustan museum (vanuit het busstation van Baku). Het museum vertelt de geschiedenis van de streek en je kan ook de 12000 oude rotstekeningen bezoeken in het aangrenzend domein. De rotstekeningen zijn uitzonderlijk goed bewaard gebleven. Unesco heeft deze site zelfs uitgeroepen tot werelderfgoed. Ook niet veraf bevinden zich een paar moddervulkanen. Grappig om te zien. Let op de taxichauffeurs hebben nogal vaak de neiging buitenlanders serieus af te zetten...

Op het schiereiland waarop Bakoe ligt kun je ook nog een paar andere plekken bezoeken; vaak lukt dat ook met de bus. Wij gingen naar een moskee waar ze een fles boven je hoofd stukslaan (brengt geluk) en naar een hindoe-vuurtempel voor Shiva. Het is ook wel interessant om de Kaspische Zee te zien, maar echte toeristische infrastructuur ontbreekt volledig (op een paar verroeste strandparasollen na).

Azerbeidzjan is met zijn moderne en oude architectuur zeker een bezoek waard. Een bezoek aan Gobustan vind ik een must. Het is een aangenaam land en gelukkig zijn er nog niet veel toeristen die het komen ontdekken.

Wat is een goede religie en wat is een boosaardige sekte?

Wat is een goede religie en wat is een boosaardige sekte? (3) - Videoclip,Christelijke films

 "De Chinese Communistsche regering veroordelen en verbieden religie door het af te doen als bijgeloof. Wat denk je erover dat hen doet？ religieus geloof en bijgeloof zijn twee verschillende dingen, wat is de religieus geloof? Terugkijkend op duizenden jaren geleden,  het werk van God tijdens het Tijdperk van de Wet. het begint van de Israëlieten hoorde de stem van God om de naam van God leren kennen. Zij badden voortdurend tot Jehova God en gehoorzaamden de geboden die Jehova hun gaf, Iedereen aanbad Jehova God. We kunnen wel constateren dat het jodendom is ontstaan door het werk van God tijdens het Tijdperk van de Wet. Toen het Tijdperk van Genade aanbrak, incarneerde God als de Heer Jezus en begon Zijn werk. Hij boette voor de mensheid toen Hij werd gekruisigd. Velen beleden in Hem te geloven en de kerk van de Heer Jezus werd gevormd. Na honderden jaren ontwikkelden het christendom, het katholicisme en de Oosters-orthodoxe kerk zich steeds verder. Het zijn de grootste religies ter wereld. Ze zijn allemaal ontstaan door het verlossingswerk van de Heer Jezus. Almachtige God van de laatste dagen heeft de waarheid uitgedrukt en geoordeeld en vele mensen heeft overwonnen en gered. Mensen die echt geloven, hebben Zijn stem gehoord en zijn voor Gods troon gekomen. En zo ontstond De Kerk van Almachtige God. Deze feiten bewijzen dat religie volledig is ontstaan door Gods verschijning en werk. Gods verschijning en werk kunnen worden bewezen aan de hand van de levenservaringen van talloze christenen. Geen enkele macht kan de kerk van God of Gods uitverkorenen ten val brengen of verbannen. Dit is een feit. Sinds het begin der tijden is God bezig geweest met het leiden van mensen, met onze verlossing en onze redding. Door de verschijning en het werk van God komen we allemaal verder. Deze feiten kan niemand ontkennen. Maar de Chinese communistische regering bestudeerde de religie van professor en de onderzoeksmedewerkers verdraaiden de historische feiten. religie geloof is ontstaan doordat mensen de wetenschap niet begrepen, en dat dit komt door vrees en verbazing ten aanzien van het bovennatuurlijke, en dat zoiets bijgeloof is. door te zeggen dat religie een product van onwetendheid is?" Vanaf het begin van de machtsovername begon de Communistische Partij van China het Christendom en het katholicisme te onderdrukken en te verbieden. De CCP definieerde het Christendom en het katholicisme als cult en definieerde de bijbel als een cultboek, waarin ontelbare exemplaren van de Bijbel in beslag werden genomen en vernietigd. De talloze exemplaren van de Bijbel, die vanuit het buitenland naar China zijn verscheept, zijn in de zee gedumpt en deze daden hebben buitenlandse zendelingen gedreven. De CCP heeft veel Chinese predikers opgesloten en getransformeerd, talloze Christenen en katholieken gearresteerd en verminkt. Sinds 1952 heeft de CCP Christenen en katholieke gelovigen gedwongen om zich aan te sluiten bij de '' drie patriottische bewegingscommissies '' en '' de Chinese katholieke patriottische vereniging '', die worden gecontroleerd door de Chinese autoriteiten. Als gevolg van hun terughoudendheid om verklaringen van bekering te ondertekenen en zich bij de officiële kerken aan te sluiten, is de meerderheid van de Christelijke en katholieke leiders gevangen gezet. Sommige zijn veroordeeld tot 20 jaar of zelfs voor het leven. Volgens onvolledige statistieken uit het boek '' Hoe de Chinese Communistische Partij het christendom vervolgt '', worden vasteland geestelijken gearresteerd op beschuldiging van ''huisbazen'' en ''lokale deposito's''. 8,840 van hen werden gedood en 39.200 werden veroordeeld tot heropvoeding door arbeid; van degenen die gebrandmerkt werden als "contrarevolutionair", werden 2.450 gedood en 24.800 werden heropgevoed door arbeid etc. Waarom zou de CCP kerken en Christenen ten koste van alles vervolgen met religieuze overtuigingen? Wat is hun doel en ambities? Bekijk de film 'De leugen van het communisme' die de waarheid voor u onthult!

Uit ‘De Kerk van Almachtige God’

Gerelateerde aanbevelingen：Gratis christelijke film kijken ‘De leugen van het communisme’ (nederlandse ondertiteling)"

Alle bijbelteksten zijn ontleend aan de Nieuwe Bijbelvertaling@© 2004/2007 Nederlands Bijbelgenootschap.www.debijbel.nl

Parkeren aan de Mauritsweg, 7-14 augustus 1969.

Maurits van Oranje (Dillenburg, 14 november 1567 – Den Haag, 23 april 1625), prins van Oranje en graaf van Nassau was stadhouder en legeraanvoerder van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Tot hij in 1618 de titel prins van Oranje erfde van zijn halfbroer Filips Willem, werd hij Maurits van Nassau genoemd.

Maurits bracht zijn jeugd deels door op slot Dillenburg waar zijn oom Jan van Nassau hem opvoedde. Zijn vader Willem van Oranje kon dat niet op zich nemen omdat hij destijds in de Nederlanden was om de Opstand tegen Spanje te leiden. Na opleidingen in Heidelberg en Leiden werd Maurits op zijn achttiende verjaardag stadhouder van Holland en Zeeland. Hij bracht twee jaar door in het Staatse leger voordat hij het opperbevel kreeg. Maurits werd in 1590 stadhouder over de provincies Gelderland, Overijssel en Utrecht.

Als kapitein-generaal voerde hij het leger aan tegen Spanje. Gedurende de Tien Jaren van 1588 tot 1598 behaalde hij onder het politieke leiderschap van de landsadvocaat Johan van Oldenbarnevelt vele overwinningen. Het was een keerpunt in de oorlog en de Spanjaarden werden uit het noorden en oosten van de Republiek verdreven. Op militair gebied was dit succes mede te danken aan de hervormingen die Maurits samen met de Friese stadhouder Willem Lodewijk in het leger doorvoerde. De goede samenwerking met Van Oldenbarnevelt kreeg een deuk toen Maurits tijdens een expeditie op een Spaans leger stuitte: de Slag bij Nieuwpoort. Tijdens het Twaalfjarig Bestand brak er een religieus conflict uit in de Republiek en koos Maurits de kant van de orthodoxe calvinisten (Gomaristen), waarmee hij recht tegenover Van Oldenbarnevelt kwam te staan, met uiteindelijk een machtsovername en de onthoofding van de landsadvocaat tot gevolg. De jaren erna ging het land zowel op bestuurlijk als op militair gebied achteruit. Op 23 april 1625 stierf Maurits in Den Haag.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

De Nieuwe Weg van de NPS!

De Nationale Partij Suriname (NPS) is opgericht op 29 september 1946, door onder andere Johan Ferrier, de laatste Gouverneur en eerste President van de Republiek Suriname.De zusterpartij van de NPS in Nederland is GroenLinks. De NPS heeft eveneens een afdeling in Nederland, het Platform Frambo Nederland. Bekend als een sociaal democratisch bolwerk heeft de NPS als eerste politieke groepering getracht alle etniciteiten en religiën van onze multiculturele samenleving in een huis onder te brengen, door de partij open te stellen voor alle Surinamers. Na ongeveer een halve eeuw staatsrechtelijke zelfstandigheid is de tijd aangebroken dat het volk lering trekt uit de talrijke fouten en dramatische politieke ervaringen die de Republiek vanaf haar oprichting in 1975 heeft meegemaakt. Het drama begon met een militaire machtsovername in 1980, gevolgd door een periode van dictatoriaal bestuur en de Binnenlandse Oorlog tussen militairen en rebellen ondersteund door huurlingen die tot en met 1986 duurde. Talrijke mensenrechtenschendingen en economisch verval deden toen hun intrede in het ontwikkelingsproces van de Republiek. Na het staatsrechtelijk drama van de jaren tachtig keerde de democratische staatsvorm terug met duidelijke elementen van een open samenleving (Karl Popper), waarbij middels verkiezingen telkens na 5 jaren politieke leiders werden gekozen. De periode vanaf 1986 tot en met heden kan grotendeels gekenmerkt worden als een tijd, waar diverse politieke leiders aan de macht zijn gekomen en het land financieel – economisch kaal hebben geplukt, waardoor een groot deel van het volk sterk is verarmd en vooral jongeren de hoop in de toekomst hebben verloren en thans letterlijk alles aan doen om het land zo snel mogelijk te verlaten. Gelukkig heeft Suriname in de haast 50 jaren na de onafhankelijkheid tenminste een Staatsman gekend die steeds heeft getoond beleid te formuleren en uit te stippelen gericht op het duurzaam ontwikkelen van een generatie en zich niet slechts heeft geconcentreerd op het winnen van verkiezingen. Deze staatsman heeft meerdere keren getoond door integer, transparant, duurzaam en spaarzaam en vaderlandslievend leiderschap ons land steeds op een sociaal democratische manier op het correcte ontwikkelingspad te zetten. De filosofie, visie en daadkracht van deze staatsman en Erevoorzitter van de NPS, Runaldo Ronald Venetiaan, leeft nog sterk binnen de Groene Partij. De NPS is de enige politieke partij die traditioneel bewezen heeft stabiliteit en ontwikkeling in ons land te kunnen bewerkstelligen. De NPS nodigt daarom iedereen die een structurele en eerlijke bijdrage aan de ontwikkeling van ons land wil leveren en Suriname gezamenlijk wenst op te bouwen uit, om de partij te ondersteunen ter realisering van dit hoger doel. Het jaar 2023 komt teneinde en Suriname zal in 2024 aan de vooravond staan van de belangrijkste periode vanaf de onafhankelijkheid, omdat na haast 50 jaren niet meer gesproken kan worden van een jonge natie. De leerprocessen zijn talrijk en in sommige gevallen zelf dramatisch geweest, maar dit volk is veerkrachtig en heeft steeds getoond samen met de NPS zich uit de meest penibele situaties te kunnen werken. “A Njung Pasi” van de NPS, zoals gepresenteerd door de huidige voorzitter, Gregory Rusland, zal daarom gefocust zijn op: 1 Hoogwaardig, integer en transparant bestuur door een overheid vrij van corruptie of nepotisme en aangestuurd door de beste talenten van ons land; 2 Rechtvaardige verdeling van alle verdiensten, respect voor de universele mensenrechten, inheemse en tribale grondrechten en gender gelijkwaardigheid; 3 Uitbanning van armoede; 4 Jongeren: modern en effectief onderwijs inclusief, innovatief en technologisch onderwijs; 5 Deugdelijke en goed betaalde werkgelegenheid; 6 Duurzaam financieel-economisch beleid dat stabiliteit en groei garandeert; 7 Groen milieu gericht op organische landbouw, en duurzame tuinbouw, bosbouw en toerisme, ontwikkeling; 8 Hoogwaardige medische zorg; 9 Rechtstaat met sterke instituten en veiligheid; 10 Duurzame en goed gereguleerde mijnbouw. De NPS wenst aan alle Surinamers een veilig een vreedzame afsluiting van dit jaar toe en roept iedereen op om vanaf 2024 samen met de partij te focussen op de Nieuwe Weg die wij gezamenlijk en dus met alle etniciteiten op zullen gaan!   Paramaribo, 28 December 2023 Media Team Nationale Partij Suriname   Read the full article

Het was de kroniek van een aangekondigde machtsovername. Het hele seizoen was het verschil minimaal tussen de 23-jarige Oostenrijkse en ...

‘De vulkaan’ van Klaus Mann: dolende zielen en reddende engelen

In de zomer van 1939, een paar weken voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, verscheen bij de Amsterdamse uitgeverij Querido De vulkaan. Roman onder emigranten van Klaus Mann (1906-1949), een van de bekendste en belangrijkste romans uit de Duitse Exilliteratuur. De roman gaf een panoramisch beeld van de exilervaring in de jaren ‘30, maar werd overstemd door het geweld van de oorlog en raakte in de vergetelheid. Pas in 1956 kwam het boek opnieuw uit bij het Duitse Fischer Verlag, zij het in een op veel punten ingrijpende redactie van Manns oudere zuster Erika. Meer dan tachtig jaar na de eerste publicatie stelt Querido orde op zaken en pakt uit met een primeur: Manns zevende en laatste roman is nu voor het eerst beschikbaar in een uitmuntende Nederlandse vertaling door Nijhoffprijs-laureate Ria van Hengel, die zich bovendien baseerde op de oorspronkelijke Amsterdamse uitgave. 

Klaus Mann 

Op 13 maart 1933, nauwelijks zes weken nadat de nazi’s de macht in Duitsland hadden gegrepen, koos Mann de vlucht vooruit en emigreerde. Hij nam de nachttrein van München naar Parijs, toen een onweerstaanbare trekpleister voor Duitse ballingen en het bruisende centrum van een alsmaar groter wordende exilgemeenschap. Deze rit markeerde niet alleen het begin van een jarenlange ballingschap, maar ook de fanatiek aangehouden strijd tegen het fascisme in al zijn duistere vormen, die de oudste zoon van Thomas Mann als rebelse intellectueel, homoseksueel en drugsverslaafde zou voeren tot aan zijn zelfgekozen dood in 1949. Nadien woonde Mann achtereenvolgens in Amsterdam, Zuid-Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk en de Verenigde Staten.   In september 1933 richtte hij in Amsterdam het antifascistische maandblad voor emigrantenliteratuur Die Sammlung op. Tot in augustus 1935 zouden er 24 nummers van verschijnen bij Querido Verlag, de Duitstalige tak van Emmanuel Querido’s uitgeverij. Toen De vulkaan in 1939 bij hetzelfde Querido uitkwam was Mann reeds een gevestigde auteur. Ook als redenaar en polemisch cabaretier, vaak in samenspel met zijn zus Erika, was hij internationaal bekend. Vanaf zijn intrede op het literaire podium in 1925 liet Mann een eigen stem horen en wist zich aan de imponerende schaduw van zijn vader Thomas te onttrekken.  

Met enkele romans, verhalenbundels en novelles oogstte hij al in zijn jeugd veel succes: Der fromme Tanz (1925), de eerste Duitstalige roman waarin homoseksualiteit openlijk aan bod komt, Alexander (1929) een historische roman over de grote heerser uit de oudheid, de verhalenbundel Vor dem Leben (1925) en de roman Treffpunkt im Unendlichen (1923), waarin hij een angstaanjagend beeld ophangt van de ‘verloren generatie’ net voor de machtsovername van Hitler en tegelijkertijd afrekent met zijn mentor Gottfried Benn.   Zijn belangrijkste romans schreef Mann in ballingschap en die verschenen allemaal bij Querido: het klassieke verhaal over het conflict tussen liefde en plicht Flucht in dem Norden (1934), waarin een bourgeoise flirt met het communisme, zijn Tsjajkovski-roman Symphonie pathétique (1935), Mephisto (1936) over een acteur die heult met de nazi’s uit winstbejag, en ten slotte De vulkaan (1939), waarin hij poogt ‘de verwarde, rijke, troebele exilervaringen in een epische vorm te gieten’, zoals hij schrijft in Het keerpunt (De Arbeiderspers 1999), zijn tweede autobiografie, die in 1942 als The turning point in de Verenigde Staten verscheen (de eerste autobiografie is Kind dieser Zeit uit 1934). Samen met romans als Das siebte Kreus (1942) van Anna Seghers, Arc de triomphe (1945) van Erich Maria Remarque en Exil (1940) van Lion Feuchtwanger vormt De vulkaan een van de onmiskenbare hoogtepunten uit de Exilliteratuur.   De vulkaan Een belangrijke bron voor een goed begrip van Manns ‘roman onder emigranten’ is zonder twijfel Het keerpunt. Hoofdstukken 9 en 10 van dit grandioze egodocument dragen de korte maar veelzeggende titels ‘Exil’ en ‘De vulkaan’. In dat tiende hoofdstuk noemt Mann De vulkaan zijn ‘omvangrijkste’ en ‘misschien wel’ zijn beste boek. Geen enkel ander boek heeft Mann — die door de bank genomen snel schreef en erg productief was — zo lang beziggehouden. Dat het werk aan zijn meest ambitieuze roman tot dan toe regelmatig werd onderbroken kwam door ‘allerlei nevenverplichtingen’: uitgebreide lezingentournees, journalistiek werk over de actualiteit (reportages samen met Erika over de Spaanse Burgeroorlog), reizen naar het Europese vasteland, een ontwenningskuur in april 1938 en het — eveneens samen met zijn zuster — schrijven van Escape to life, een lijvig en rijk geïllustreerd reportageboek over prominenten van de Duitse emigratie in de V.S. (een soort van ‘who’s who in exile’). In Het keerpunt noteerde Mann dat het effectieve werk aan de roman begon in de herfst van 1937 en eindigde in het voorjaar van 1939. In een dagboeknotitie van 20 augustus 1936 lanceerde Mann voor het eerst het idee van zijn exilroman (toen nog onder de werktitel ‘De vervolgden’) en wanneer hij in september 1936 langere tijd in het New Yorkse Bedford Hotel (een emigrantenbrandpunt) verbleef, zette hij de krijtlijnen uit van wat De vulkaan zou worden. Anderhalf jaar later noteerde hij vanuit hetzelfde hotel in zijn dagboek: ‘De roman afgesloten.’ Het manuscript ging per schip direct richting Amsterdam.

In zijn nawoord bij de voorliggende vertaling, stelt Michael Töteberg — uitgever bij Rowohlt, die Manns werk heruitgeeft in het Duits — dat er van de eerste druk van De vulkaan waarschijnlijk niet meer dan 300 exemplaren zijn verkocht. Toen Duitse troepen Amsterdam bezetten, werden nog niet geleverde boekvoorraden in beslag genomen en vernietigd. Jarenlang probeerde Mann een Amerikaanse uitgever te vinden voor zijn roman, maar tevergeefs. Pas in 1956 kwam De vulkaan dankzij de inspanningen van Erika opnieuw uit bij Fischer in Duitsland, zeven jaar dus na de zelfgekozen dood van haar broer en bovendien in een door haar grondig bijgeschaafde versie. Want wat de kritiek toen ontging, was dat Erika niet alleen enkele stilistische correcties had doorgevoerd, maar zelfs meerdere politiek gevoelige passages had geschrapt. De nieuwe vertaling is gelukkig gebaseerd op de originele tekst, de versie zoals Mann die in 1939 had ingediend bij Querido.   In de pers kreeg De vulkaan vrij weinig aandacht en werd de roman lauw of vol onbegrip onthaald. Recensenten verweten de auteur dat hij toxicomanie, promiscuïteit, communisme en homoseksualiteit ophemelt en het christelijke geloof in het belachelijke trekt door het opvoeren van engelen die een moreel oordeel vellen. Vanuit de uitgebreide vriendenkring van de Manns komen er wel vele loftuitingen. Stefan Zweig bijvoorbeeld sprak van een ‘krachtig’ en ‘doorleefd’ boek en Lion Feuchtwanger, die al twee jaar bezig was met een roman over hetzelfde thema (het hierboven vermelde Exil, verschenen in 1940) prees vanuit Parijs De vulkaan als een ‘geslaagd, belangrijk boek’. Maar het belangrijkste waardeoordeel komt van ‘De Tovenaar’ in hoogst eigen persoon, vader Thomas, die de roman van zijn oudste zoon de hemel in prijst in een verrassend gevoelige en openhartige brief: ‘Onder de weinige reacties op dit boek die ik heb bewaard, is een zeer mooie brief van mijn vader mij het dierbaarst’, schreef Klaus Mann in Het keerpunt. De brief werd in latere edities geregeld opgenomen als voorwoord bij De vulkaan. 

Roman onder emigranten 

De vulkaan bestaat uit drie delen, die op hun beurt telkens opgedeeld zijn in 5 hoofdstukken, elk van rond de veertig bladzijden. Het eerste deel wordt voorafgegaan door een korte ‘Proloog’, op het laatste deel volgt een even bondige ‘Epiloog’. De proloog bestaat grotendeels uit een brief, gedateerd 20 april 1933, die een jonge blonde man genaamd Dieter schrijft vanuit Berlijn aan zijn vriend Karl, die net is geëmigreerd naar Parijs. Dieter verwijt Karl dat hij zijn vaderland heeft verlaten, beticht hem zelfs van desertie en verklaart tegen emigratie te zijn: ‘Hier moeten we ons waarmaken, hier moeten we strijden, hier zijn we nodig.’ Dieter onderstreept dat hij geen nazi is, maar in de epiloog, meer dan 500 pagina’s verder, herkent de lezer hem meteen als een deserteur uit het nazi-leger. Op de nieuwjaarsdag van 1939 schrijft Dieter opnieuw een brief aan Karl, dit keer vanuit Marseille. Dieter is noodgedwongen emigrant geworden en lucht zijn hart bij zijn vriend Karl, die inmiddels ergens in Joegoslavië verblijft. Dieters nationalisme van voor de vulkaanuitbarsting is in rook opgegaan:  

De lucht in ons vaderland is vergiftigd. Ademen wordt bijna onmogelijk. Dat is het: je kunt niet ademen. De opgehoopte leugen, de overmaat aan laaghartigheid, ze verpesten de lucht, als een kolossaal kadaver.   De handeling van de drie delen speelt zich af in Parijs, Zürich, Spanje en de Verenigde Staten, tussen 1933 en 1938, in de aanloop dus van de allesvernietigende vulkaaneruptie die de Tweede Wereldoorlog was. Het eerste deel bestrijkt de jaren 1933 en 1934, het tweede gaat over de jaren 1936 en 1937 en het derde sluit het jaar 1937 af en loopt over in 1938. Mann voert een heuse stoet personages op, maar door een geleidelijke en overzichtelijk ingedeelde opbouw toont hij zich een vakkundige en steeds intrigerende verteller en behoudt hij van kaft tot kaft de controle over de diverse verhaallijnen en subplots. Een alwetende verteller stelt in een memorabele openingsscène vier personages voor: op 15 april 1933 bevinden de Duitsers Marion von Kammer, mevrouw Schwalbe, Martin Korella en David Deutsch zich in een Parijs restaurant. Daar wordt het gezelschap — dat net Berlijn is ontvlucht en geëmigreerd naar de Franse hoofdstad — door een Amerikaanse gaste in het eethuis beschimpt en bespuugd: ‘En bas les boches!’ spuwt ze, de haat voor de Duitsers kent geen grenzen.   Vertrekkend van deze welhaast symbiotische personages waaiert het verhaal verder uit en vertakt zich tot een caleidoscopisch panorama van de emigrés-cultuur van de jaren ‘30. Marion von Kammer en Martin Korella zijn twee pivotale personages, rond wie een heleboel andere figuren cirkelen. Marion ontvlucht nazi-Duitsland samen met haar moeder en zusters Tilly en Susanne om zich te vestigen in Zürich. Haar inmiddels overleden vader, die in Berlijn een invloedrijke functie als staatssecretaris bekleedde, werd het slachtoffer van zijn verzet tegen de nationaalsocialisten. Enige tijd na aankomst in Zürich reist Marion naar Parijs om haar goede vriend Martin te vergezellen. Ze sluit zich aan bij de vriendenkring van de poète maudit, die bestaat uit emigrés en bohémiens. Martin, die in Parijs ten onder gaat aan een wurgende drugsverslaving, werkt aan een roman over het emigrantenleven en heeft een relatie met Kikjou, een jonge Braziliaan met mystieke trekjes. Het koppel is bevriend met de Franse schrijver Marcel Poiret, die ze leerden kennen in Berlijn. Marcel is op zijn beurt dan weer bevriend met de schilder Professor Samuel, met wie hij samen met zijn Duitse kliek geregeld in café Sélect aan de tafel zit van de rijke bankier Bernheim. Mann slingert zich een weg tussen al deze levens, overhoop gegooid door de oorlog en het nazisme.   De levenslopen van de personages hangen op een organische, natuurlijke wijze aaneen, om uiteindelijk een coherent beeld te geven van wat het betekende een ontheemde te zijn. Een mooi voorbeeld van hoe Mann zijn personages gebruikt om een strak web van verhaallijnen te weven, is de levensloop van Benjamin Abel, een Joodse literatuurprofessor aan de universiteit van Bonn die door ‘een conflict met de macht’ de ballingschap in wordt gedreven. In Parijs werkt de filosoof David, een oud-student van Abel, aan een ‘sociologie van de emigratie’ en tijdens een gesprek op het einde van een hoofdstuk vraagt hij zich af hoe het met zijn voormalige lesgever zou zijn. In het volgende hoofdstuk krijgt de lezer meteen een antwoord op die cliffhanger: op hetzelfde moment dat zijn oud-student aan Abel denkt, is die zijn vlucht uit Duitsland aan het voorbereiden om zich te verschuilen in Amsterdam, waar hij in een antisemitische storm terechtkomt. Later vestigt hij zich in de Verenigde Staten, waar hij Marion, die er een carrière uitbouwt als voordrachtkunstenares, leert kennen.

Zoals Töteberg terecht opmerkt in zijn nawoord bij De vulkaan: wie anders dan Klaus Mann had deze ‘roman onder emigranten’ kunnen schrijven? Hij kende ‘het provisorische bestaan van de ontheemden’ door en door, de werkelijkheid van de ballingschap was zijn dagelijkse realiteit. Mann was tegen wil en dank een ervaringsdeskundige, belicht de extreme situatie van de emigrantenproblematiek van binnenuit, wat de intense authenticiteit van zijn verhaal alleen maar verhoogt. Hij put gretig uit zijn ervaringen als doorgewinterd emigré en eeuwig rusteloze ziel, vaak met zijn eigen omgeving en ervaringen als primaire bron. Dit maakt De vulkaan tot een soort sleutelroman. Zo is het personage Martin duidelijk gebaseerd op Manns vriend Wolfgang Hellmert, maar ook op zichzelf. Martin en Mann hebben duidelijk veel gemeen: hun verslaving en homoseksualiteit, hun mal de vivre en voorliefde voor de ‘infame lievelingsdichter’ Gottfried Benn, maar ook het feit dat beiden een emigrantenroman willen schrijven en een motto van André Gide willen gebruiken voor hun memoires -- zie alweer Het keerpunt. Erika Mann stond overduidelijk model voor Marion, de surrealist René Crevel inspireerde tot Marcel Poiret en professor Abel is gebaseerd op de schrijvende arts Martin Gumpert, vriend van de Manns op wie Thomas Mann bovendien zijn personage Mai-Sachme in Jozef en zijn broers modelleerde. 

De vulkaan is de roman die Martin wil schrijven, maar die hij niet kan afwerken door zijn verslaving aan ‘het gif’. In een roes noteert hij zijn wens om te vertellen over ‘de rustelozen en de ontheemden’: 

Het is mijn ambitie de kroniekschrijver van hun avonturen en hun nederlagen te zijn, van hun oplevingen en hun ineenstortingen, hun wanhoop en hun vertrouwen. Ik herhaal de eeuwige vraag: Heer, waar brengt u ons naartoe? Wat is onze weg, en waar komen wij aan? Niet alleen de bannelingen, niet alleen de ontheemden vragen dat; maar bij hen die alle bindingen, alle zekerheden zijn kwijtgeraakt, is die vraag het dringendst, het ernstigst, het vurigst. In een van de onvergetelijke hoogtepunten — een welhaast mystieke passage — geeft de ‘engel van de ontheemden’ opdracht aan Kikjou om Martins emigrantenroman (‘De nauwkeurige kroniek van onze verwarringen, ons lijden, en ook onze hoop’) af te werken. Het zweverige fragment is een mooie illustratie van Manns improviserende en intuïtieve schrijfstijl. Hij schakelt moeiteloos tussen diverse registers, verteltranten, focalisaties en perspectieven (er komen zowel eerste- als tweede- én derde-persoonsvertellers voor). Zo hanteert hij hier een klassieke, bijna heroïsche vertelstem of zet daar een filosofisch standpunt uiteen. Dan schetst hij een situatie als een nieuwsgierige reporter of creëert een spanningsboog die van de hand van een volleerd thrillerauteur zou kunnen zijn.     Het fluïdum in Manns taal gaat niet verloren in Van Hengels’ vertaling. Om anachronismen in de vertaling te vermijden zijn enkele termen die de hedendaagse lezer als onwenselijk ervaart gehandhaafd, zo staat het in een pagina ‘Redactionele aantekeningen’ achterin het boek. Het woord ‘neger’ komt bijvoorbeeld een tiental keer voor. Racisme en jodenhaat, De vulkaan spuwt het allemaal uit. David Deutsch vat het in een vurig gesprek met een Joodse vriendin goed samen:   De Joodse ballingen zijn voor wie politiek, revolutionair denkt alleen interessant als we van hen weten, of mogen veronderstellen, dat ze ook vijanden van dit regime zouden blijven als het regime afzag van een van zijn schandelijke trucs, het antisemitisme. De vulkaan wemelt van dergelijke uitspraken. Manns opzet om een krachtig antifascistisch pamflet te schrijven is meer dan geslaagd en is zo snijdend actueel dat het vandaag niets aan urgentie moet inboeten. Zijn visie is er een van ootmoedig defaitisme, maar evenzeer een van hoop, verwachting en toekomst: ‘Een mensenleven, wat is het helemaal? Zó weinig! Zó veel! Je hoeft het alleen maar te leven, verder is er niets mee te beginnen.’ 

Verschenen op: Mappalibri, oktober 2018

De vulkaan van Klaus Mann, Querido 2018, vert. door Ria van Hengel, naw. Michael Töteberg, ISBN 9789021408781, 544 pp. 

Dinsdag 4 september ‘18

Eigenlijk een dag om niets te doen. En dus slenteren wij net als iedereen op het eiland Usedom door het plaatsje Ahlbeck. In de winkels liggen veel artikelen om op het strand te gebruiken, maar weinig kans dat de leeftijdsgroep die hier hoofdzakelijk rondloopt dat koopt. Die is namelijk zo gemiddeld rond de zeventig, en het uitgestalde waar betreft hier schepjes, emmertjes, vliegers. Kinderen zie je hier namelijk helemaal niet, alhoewel je misschien de fiffi-hondjes daar voor kunt aanzien, die dieren zijn hier volop aanwezig. In de Oostzee ligt een mooi onderhouden pier en daar tegenover bevindt zich het hotel Ahlbecker Hof, een onderkomen voor gekroonde hoofden, de Oostenrijkse keizer Franz Joseph (ja idd die van Sissi) kwam al hier.

In de middag zijn wij in een heel ander onderkomen, namelijk in een voormalige boerenhoeve in het zuiden van het eiland, daar is nu een DDR museum. De nadruk hier ligt vooral op consumptie artikelen, en voormallig rollend materieel. Bij een aantal andere bezoekers merk je dat het voor hun ook een stuk nostalgie is. Zelfs bij mij als ik een postkantoorspel zie uit de jaren ‘70, bij sommige gebruikswaren zie je niet zoveel verschillen, en was de uitvoering ervan precies zoals in het westen. Nu is dat ook zo gek nog niet, omdat de DDR immers het welvarendste land van het oostblok was, alleen dan met een alles omvattende verstikkende dictactuur. Wel was er verschil tussen de prijzen in het westen en in het oosten, een single van Nino de Angelo - Jenseits von Eden kostte bijvoorbeeld 8 Duitse Oostmark, best pittig.

Woensdag 5 september ‘18

Die twee woorden, die de ooggetuige uitspreekt over datgene wat zij als puber meemaakte, toen ze door de Russen in de lente van 1945 uit haar huis in het naburige Fürstenberg werd gehaald om in het vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück opruimwerkzaamheden te verrichten, zeggen alles....zij trof onbeschrijflijk leed aan.

Ravensbrück, mooi gelegen tussen de bossen en een meer, en dus afgelegen van pottekijkers. In 1939 kwamen de eerste 974 vrouwen uit een ander kamp hier aan. Dat ander kamp was 100 km ten zuiden van Berlijn gelegen in een voormalig slot in Lichtenburg. Van oorsprong was het een kasteeltje voor weduwen van Saskische koningen en vanaf de 19de eeuw diende het als vrouwengevangenis, voornamelijk prostituees of arbortusplegenden waren daar opgesloten. Na de machtsovername in 1933 door de Nazi’s werd het een concentratiekamp voor ‘asocialen’. Asocialen waren bijvoorbeeld in de ogen van de Nazi’s Jehova getuigen.

De tentoonstelling over het kamp bevindt zich in het voormalige commandokantoor van de SS, een koel gebouw met lange gangen, en met de kale muren, maken het al onaangenaam.

Nadat de vrouwen in het kamp kwamen moesten ze verplicht werken, en één van de bekendste bedrijven die daar van geprofiteerd hebben is Siemens geweest.

De omstandigheden in het kamp werden in de loop der jaren steeds erger. Soms ging het appelalarm al om half vier in de ochtend af, de gevangenen hadden dan nog even tijd om hun bed op te maken en wat te eten, daarna waren ze overgeleverd aan de willekeur van de vrouwelijke opzichters, die al ze zin hadden, de vrouwen niet alleen mishandelden, maar ook de honden op zich af lieten stormen.

Als je ziek werd dan werd het helemaal ellendig, je kreeg namelijk nauwelijks nog wat te eten, en dekens om in te slapen ontbraken, dit deed de SS bewust. Het ontbrak aan de noodzakelijke medicijnen, men deed aan onmenselijke medische experimenten, en velen werden door dodelijke injecties vermoord.

Diegenen die het overleefd hebben waren bijvoorbeeld de Nederlandse evangeliste Corrie ten Boom, opgepakt door de Gestapo omdat in haar huis in Haarlem joodse onderduikers waren. Na de oorlog heeft ze haar daders allemaal vergeven.

De Tsjechische Nina Jirsikova, een danseres die opgepakt werd in Praag omdat ze in haar theater een provocerend voorstelling had gegeven. In het kamp werd haar teken talent bekend, en na de oorlog maakte ze nog vele schetsen om haar trauma te verwerken. En de Duitse Erna Brehm. Haar ‘misdaad’, ze was 17 en had in haar woonplaats omgang met een Poolse dwangarbeider. Dat mocht niet als ‘Rijksduitse’.

Drie van de vele vrouwen die ontzettende verschrikkingen hebben doorstaan.

De zinssnede van de ooggetuige zegt veel, maar ook het beeldje van die magere vrouw met dat kindje.

Machtsovername van Vince Flynn (=boek) (midden februari) =EXTRA

Dit boek is een klepper van ongeveer 400 bladzijden, maar toch had ik het in ongeveer een weekje uit. Dat toont alvast aan dat het heel vlot geschreven was. Het is een actie-thriller in de puurste vorm en het is een deel in de Mitch Rapp-serie van Vince Flynn, maar valt ook individueel te lezen. Ik vond het een heel goed boek, want het zat vol met actie en de spanning werd altijd goed opgebouwd. Het boek had al mijn verwachtingen in gelost.

VHP slaat terug: NDP speelt blufpoker

Het was interessant te zien hoe de NDP-leider zijn rekenkunsten toonde tijdens de herdenking van zijn machtsovername op 25 februari 1980. Hij is duidelijk blijven steken in oud politiek denken, gebaseerd op etnische scheidslijnen en de tactiek van ‘verdeel-en-heers’. Daar waar de VHP een nieuwe rea ... from Starnieuws https://ift.tt/2TlNAX4